"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
03-01-1995
Derde uittreksel uit mijn reisverhaal van mijn verblijf op Koh Ngai.
De kathedraalbouwer van Phra Prohm.
Om half vijf waren we alweer present. Het weerbericht opgevraagd per sms maar dat was niet direkt goed nieuws. Heel de golf van Thailand is bewolkt. Showers, thunderstorms, 25° tot 30°. Dus t zag er weer goed uit : geen boottochtjes, en te donker onder water om leuk te snorkelen de golven zijn ook te wild en t is te zanderig om iets te zien, zonnen aan t zwembad is er vanzelfsprekend ook niet bij. Om over gezellig zitten typen op Pandorake nog maar te zwijgen.
Een kayak huren kan ook niet want die blijken nog niet klaargemaakt voor t seizoen Gaan wandelen gaat ook niet want de junglepaden zijn ook nog niet vrijgehakt Wel vreemd dat we hoogseizoen-tarief betalen maar dat alles voor t hoogseizoen nog in orde gebracht moet worden.
Onze paalhut stinkt nog altijd als de achterbuurt van Bangkok. Wat blijft er dan over?... Boeken lezen en schrijven met de hand. In de stank. Al een geluk dat Paul zijn diarrhee beter is en dat die op die manier de zaak nog niet verergerd. Het eten is hier wel een rampke. En ik die bang was om weer te verdikken door s middags en s avonds langs te lopen bij de eindeloze dessertbuffetten Er ís zelfs niet eens een buffet. Alles is à la carte. Een boek met fotokes. Maar ge krijgt nooit wat er op de foto staat.
Uiteindelijk werd het 7 uur en konden we gaan ontbijten. Ik liet mijn eieren opwarmen en hamsterde een flinke voorraad tomaatjes, sla, ajuin, paprikas en toast om s middags zelf een lunch in mekaar te flansen. Als voorzienige vrouw had ik daar mijn tupperware-pot voor in mijn draagtas gestoken waar normaal de onderwaterhuisjes van de fotoapparaatjes in bewaard worden om ze niet te beschadigen. Ik moet me wel op deze manier redden want er is hier zelfs geen winkeltje waar ge iets eetbaars kunt kopen
Tijdens t ontbijt brak plots de zon door en begon heel de omgeving te stralen!
We zijn dan direkt een wandeling gaan maken over de rotsen aan t einde van ons baaike. Dat was prachtig! Nog nooit zon gevarieerde verzameling stenen bij mekaar gezien. God heeft al zijn overschot van de schepping hier bij mekaar gekwakt.
Hier ligt echt alles! Prachtig geaderde marmerachtige schijven, gevlekte stenen, met stipjes, met horizontale lagen die eruit zien als schilderijen van landschappen, donkere keien die precies gedeeltelijk overgoten zijn met een laag dikke pudding die versteend is, puimstenen met gaatjes en hollekes, zeer puntige blauw zwarte lavabrokken, dikke schilferachtige rotsen die dooraderd zijn met blauwe, groene, gele, roze en rode lijntjes, formaties met allemaal vierkante en rechthoekige kamertjes die eruit zien als een grondplan van een huis in 3D, lange groeven die opeens van kleur verspringen, groen bemoste gladde bollen, brokken die helemaal bedekt zijn met de scherpste oesters
En overal tussen die stenen zijn piepkleine getijdenpoeltjes. Bij eb komen die bloot te liggen en zijn het allemaal mini-aquaria met visjes en kreukeltjes en schelpjes, krabbetjes, springvisjes en garnaaltjes. Dat wriemelt en zwemt daar dan allemaal is zijn spiegelgladde privé-zwembad tot de zee het water zes uur later weer komt verversen.
Magnifiek!!! Er was zoveel te zien!
De inspiratie borrelde bijna langs mijn oren naar buiten en ik zit hier zonder mijn "Pandorake" dus zonder mijn trouwes laptopke moet ik al mijn herinneringen in een piepklein notaboekje kribbelen... Als ik dat later nog maar ga kunnen lezen...
Toen we terug kwamen van onze wandeling (langer dan 100 meter is die niet geweest, want zo simpel is t niet over al die rotsen te kruipen) waren ze in t hotel bezig met het oprichten van een nieuw tempeltje. Ze hadden al de lagen uit stevige beton gegoten en nu was de truuk die allemaal op mekaar te stapel tot ze een pièce-montée hadden van een meter of vijf hoog waar ze hun godje op konden zetten.
Ze hadden al die onderdelen schoon geschilderd maar ze nogal zwaar gemaakt. (Stukken van wel 150 kilo! Wie denken ze dat ze zijn? Oude Egyptenaren?)
Ze waren blijkbaar vergeten dat zij kleine, fijne Thaikes zijn en geen stevige brokken van Westerlingen. (Maar ja, van dat eten hier zou ik ook niet dik worden.)
De bloemenoffergaven staan al klaar, voor de plaats waar de tempel moet komen.
Terwijl de tempelbouwers voortsukkelden maakten de meisjes de offertafel klaar. Ze werd gedekt met twee varkenskoppen, gebakken eenden, vissen, mosselen, kokosnoten, garnalen, blikjes Sprite en Cola, sigaretten, bananen, bloemekes!
De tafel met de offergaven.
(Alleszins goed gekeken wat er aan voedsel op dat altaar lag, zodat we zeker voor t diner geen eend, varken of vis zouden bestellen, want achteraf zullen wij die offergaven, die heel de dag in de zon hebben liggen broeien, wel in t restaurant geserveerd krijgen. Ik kan me indenken dat dat stenen beeld die niet tussen zijn kiezen gaat steken.)
Ondertussen was de offertafel klaar en zat de priester erachter te wachten met zijn toverstaf, zijn dikke gebedenboek en een taske koffie. Maar er kwam maar geen schot in de zaak. De mannen kregen al die betonnen terrassen niet op mekaar gestapeld. De priester verloor zijn geduld, pakte zijn staf en nam een paar wichten mee die wat extra offergaven droegen en ging 100 meter verder, waar ze enkele nieuwe kamers aan t bouwen zijn en waar ook een nieuw tempeltje gezet is, om alvast dat al maar te gaan inwijden met veel geknal van vuurwerk.
Ondertussen had ik medelijden gekregen met die sukkelende zwoegende Thaikes die probeerden met touwen die stukken beton omhoog te trekken, maar ze konden zelfs nog geen fatsoenlijke knopen leggen Aangezien onze Paul toch zo graag fitnesst en gewichten heft heb ik hem aangespoord om die sukkels te gaan helpen. Hij vond dat ongepast omdat het hun heiligdom was en hij in hun ogen toch maar een goddeloze was. Maar daar heb ik rap een mouw aan gepast.
Allez schat, hoeveel mensen op deze wereld krijgen nu de kans om te helpen een tempel voor Phra Phrom te helpen bouwen?! Dat is toch een unieke ervaring?!! Ge hebt nu al de tijd van de kathedraalbouwers gemist, ge gaat deze gouden kans nu toch ook niet laten voorbij gaan!
Goddeloos of niet, manpower is manpower redeneerden de mannen en Paul zijn hulp werd met graagte aanvaard.
Hij ontpopte zich direkt tot werfleider en eindelijk kwam er schot in de zaak. Terras per terras werd opgestapeld. Op de duur met de hulp van een gammele tafel waar ze af en toe efkes de zware brokken op konden laten rusten. Uiteindelijk zijn er nog twee stevige Zweedse toeristen komen meehelpen en die hadden ook duidelijk zicht op de zaak. Binnen het uur stond het geheel recht, kon de god in zijn kot, en kon de priester eindelijk zijn ceremonie voltooien.
De god zijn optrekje is klaar, het beeld kan er in geplaatst worden. (De man links op de foto is dus niet de god hé, das mijn echtgenoot, de tempelbouwer )
Phra Phrom werd met slingers, kleurige repels voile en bloemekes versierd, bepreveld, gezalfd, besmost met vanalles, en toegezongen langs alle vier de zijden van zijn kopke. (Ja hij heeft 1 lijf met vier gezichten).
Spijtiggenoeg had ik aan één van die bloemenslingers geroken toen die voor de ceremonie begon klaarlagen op een tafeltje en de "misdienares" had dat gezien. Ik zag haar, in lichte paniek, tegen een andere misdienaar teken doen van Ooooh die heeft aan de slinger van Phra Phrom gesnoven! Nu is die niet meer heilig! Kan ik die nu nog wel gebruiken???! Goddank trok die andere "misdienaar" zijn schouders eens op en maakte geen punt van mijn onbewuste heiligschennis. Ik zag die kerel denken Als die hare vent zo goed helpt met sleuren dan mag zijn madam wel eens aan die bloemekes rieken ook hé seg. Moeilijk mens, doet nu niet lastig. Zijt al maar heel blij dat de Phra zijn kot af geraakt is dankzij die toeristen!
Die priester moet dus tegen die zijkanten van die tempel omhoog klauteren als een bergbeklimmer om aan dat beeld te geraken. (Ik zie het bij ons een pastoor al doen! Met zijn zwarte rokken wapperend langs de buitenkant naar t topke van de kathedraal klimmen zonder klimijzers of touwen.) Ik stond dat natuurlijk te filmen en ik had weer niet gezien dat ze vlak voor mijn voeten de vuurwerkslierten al aangestoken hadden. Dus ik ben weer filmend en al achteruit moeten springen. t Deed me een beetje denken aan die lijkverbranding in Jaffna waar ze me ook zo liggen hadden.
In t zwembad gedoken want het was een gloeiend hete dag vandaag en tijdens het filmen van het tempelbouwproject was ik zo ongeveer geroosterd geraakt. Ze hadden mij al even goed bij de andere gebraden kiekens op dat altaarke kunnen leggen.
Lees deel 4 : "De Kinderen van de Zoutkreek" in actie! Klik hier
Een tweede uittreksel uit mijn reisverhaal. Dag twee op Koh Ngai:
De "stilte" van de jungle.
Vanmorgen was ik weeral om half zes wakker. Ik hoorde een zeer vreemd en diep geluid. Ik ben dan maar opgestaan en op zoek gegaan naar de bron. Blijkt nu dat er in de vijverkes, die voor de goedkoopste kamers liggen, honderden puiten liggen te kwaken! Ik durf het niet in decibels uit te drukken! Het is een hels lawaai! De beestjes zijn niet groter dan een vingertop maar er komt een kabaal uit waar zelfs onze Phineas nog jaloers op zou zijn. Ocharme de mensen die hier een kamer hebben. Ge moet zelfs tegen mekaar roepen om verstaanbaar te zijn.
Toen ik op de grond tussen de planten aan t kruipen was om zon kikkerke eens grondig te kunnen bezien met mijn pillamp kwam er een kamermeisje voorbij (die ook dagelijks wakker gekwaakt wordt bij regenweer waarschijnlijk) en ze vroeg in een soort van "Thai-Engels" heel bekommerd :
You loose? You look something?
Now Im just looking at the frogs!
Oh you loose?!!
Nee schat, ik ben echt gene puit kwijt, ik zou die zelfs veel liever kwijt dan rijk zijn!
Im looking at little animals round water.
Weer niks. Nog geen glímp van begrip. Dus ben ik maar om kwart voor zes s morgens de pantomime van de kikker beginnen opvoeren. Thailand is een heel interessant en leerrijk land voor beginnende acteurs. Ge kunt u hier op de zotste momenten trainen.
Hier ziet ge goed hoe klein de diertjes zijn, hij zit om mijn hand en er kleven enkele blaadjes op zijn rug.
We zijn nog voor zonsopgang de berg achter ons huizeke opgewandeld helemaal tot aan de hotelgenerator en de personeelsverblijven. Die trouwens heel verzorgd zijn, er zijn toiletten en douches, zelfs wasmachines. Achter de hoek ligt natuurlijk weer hun stort. Ze schijnen al hun eigen vuilnis gewoon van de berg te kieperen. Ze leren het ook nooit.
Hier was het alleszins niet stiller als beneden want hier zaten enkele Boeing-krekels van hun oren te maken. Ge weet wel die krekels die zo hard loeien dat ge denkt dat ge naast een opstijgend vliegtuig staat.
De zonsopgang was waardeloos. Heel wazig en veel wolken, maar t heeft vannacht ook erg gedonderd en gebliksemd, ik heb nochtans geen regen gehoord. Maar die kan gerust overstemd geweest zijn door het duizendkoppige kikker- en krekelkoor.
Om 7 uur ging de ontbijtzaal open en deze eierbakker is ook weer een specialleke. Hij bakt zijn spiegeleieren op voorhand en laat ze op een koude plaat koelen. Is me dat smakelijk! Ik heb hem geleerd gekoelde spiegeleieren terug op te warmen. De missionaris in mij is duidelijk al weer wakker. Maar smakelijker wordt het er niet op, zon dubbel opgewarmd ei Gelukkig was er ook nog een noedelgerecht waar stukjes inktvis in verstopt bleken, massas look in verwerkt was en ook nog wat groen onkruid. Nu niet direkt mijn droomontbijt maar toch beter dan die mishandelde eieren.
Aan t zwembad was t miezerig grijs. Paul ging dan maar eens op t bureau op t internet kijken op de site van UPS waar we de reisroute van ons Pandorake (onze laptop die nagezonden wordt) konden volgen. Tot onze grote ontsteltenis bleek ze nog altijd in Zaventem te staan!!! Ze was nog niet eens vertrokken en wij hadden verwacht dat ze al minstens in Bangkok zou zijn! Toen is een eindeloze reeks internationale telefoons begonnen naar UPS België die ons vrolijk meedeelden dat ze ze niet gingen verzenden eer we er een faktuur bijvoegden. Paul heeft hier terplaatse dan maar een faktuur voor ons Pandorake gemaakt en doorgefaxt. Volslagen belachelijk want het ding is niet voor de verkoop bestemd maar dat wou geen mens begrijpen.
Op de langen duur zei een meisje van t call-center van UPS (ge krijgt er altijd een andere aan de lijn en dan moet ge dus heel uw uitleg opnieuw doen, aan 3 euro per minuut) dat het ding vastzat bij de de douane in Zaventem en dat we daar naar moesten bellen.
Paul begon aan de douane-queeste maar na een paar uur bleek dat het wicht het verkeerde nummer gegeven had.
Uiteindelijk bleek weer een andere werknemer van UPS te zeggen dat ze helemaal niet bij de douane zat, maar dat ze direkt ging verzonden worden zo rap die zogenaamde faktuur bij hun op de fax aankwam. Veel tijd en telefoons verloren voor niks. Gelukkig was t slecht weer.
In de namiddag ben ik in de tuin wat planten en insecten gaan fotograferen, maar daar was het zelfs te donker voor. De foto's trekken op niet veel. 't Waren teleurstellende resultaten, maar ik had me wel goed geamuseerd. En ik was lekker opgefrist met mijn ruggetje in de regen
Groot groen blad met donkere streepjes.
Blad met regendruppels.
Afgevallen rood blad waar het weinige zonlicht doorschijnt.
Het avondmaal was weer plus-que-dramatique. Paul zat zijn soep te eten en plots ving hij een vissekop, met ogen en al, op zijn lepel. Toen was zijn goesting ook ineens over.
Door de regen stinken de goten nog erger dan anders. Zelfs in de kamer. We hebben al een zandzakje gemaakt en op de afvoer gelegd (de truk die we in Paros geleerd hebben en dat meestal een goed stankbeheersingssysteem is) maar zelfs dat haalde niet veel uit omdat de geur door de spleten van onze plankenvloer komt. Ons kotje staat op palen, dus waarschijnlijk komt de riolering gewoon onder onze hut uit
Van loodgieterij hebben ze in Azië nergens veel kaas gegeten.
Paul is dan met vliegende diarrhee - ja die reuk kon er ook nog wel bij, dat zou t verschil niet meer maken - op t toilet geëindigd.
Om de dag helemaal vreugdevol te maken zijn er in de twee boomhutten naast ons een gezin met vier kinderen in getrokken, en ze hebben hun kinderen in de hut naast die van ons gestoken. Gelukkig liggen er tussen de hutten wel een meter of zes. Maar leuk is t toch niet. Niet echt een lollige dag geweest moet ik zeggen. Och, vakantie is als 't ware leven, de ene dag is niet even leuk als de andere. Dat kan ook niet. Dat moet zelfs niet, want als er geen "mindere" dagen zouden zijn dan zouden de "fijnere" er niet tegen kunnen afsteken.
De avond valt over Koh Ngai.
Lees deel 3 : "De Kathedraalbouwer van Phra Phrom." Klik hier
Hieronder het eerste stukje dat jullie nu dagelijks gaan te lezen krijgen uit het reisverhaal dat ik elke avond voor mijn vrienden schreef :
De eerste dag op Koh Ngai.
Om 6 uur waren we al uit de veren. Nou ja, veren, de bedjes zijn hard, maar gelukkig wel gelijkmatig hard en zonder putten en bulten. Het was een zalig stille nacht. Ge hoort hier enkel de krekels en af en toe een bootje.
Genoten van t aanbreken van de dag bij t leegsloeberen van een flinke kokosnoot. Tegen 7 uur konden we gaan ontbijten en we zijn er op aangevlogen als razenden. Ik heb spek en eieren gegeten met 17 sneetjes toast!!! En dat voor een mens die dikwijls haar ontbijt pas binnenwerkt tegen de avond omdat ik voor die tijd dikwijls geen hap door mijn keel krijg van de stress. Door de rust en dat magnifieke zicht op zee vanuit het open restaurant bleef ik maar eten.
Aan t zwembad zijn we direkt als een blok in t slaap gevallen. Het blijkt een heel rustig hotel te zijn dat vooral geliefd is bij Zweedse gezinnen met piepkleine kindjes. Allemaal mensen die hier enkele dagen blijven en dan naar een volgend eiland trekken met heel hun verhuis.
Em, het hoofd van de receptie, gaf ons op de middag wat uitleg over t eiland (de rest van de receptie spreektamper een woord engels en zijn gewoon gelukkige uilen. Ze spelen spelletjes op de computers, vullen hun lotto in en zitten wat te gibberen, en dat allemaal onder t oog van de baas die dat blijkbaar prima vindt. Dat zouden werknemers in België eens moeten proberen...
Koh Ngai (Koh wil eiland zeggen, en Ngai prinses) is een 4km-lang eiland, t is nog geen kilometer breed. De rug van het eiland wordt gevormd door een heuvel die kompleet uit jungle bestaat. Ons hotel ligt in een klein baaike van amper 150m lengte aan de oostkust, vlak bij het zuidelijkste punt van het eiland, en is aan beide kanten omsloten door rotsen. We zitten kompleet geïsoleerd. Achter de rotsen naast de ontbijtzaal (een volledig open gebouw) is door de jungle een levensgevaarlijk paadje uitgehakt, waarlangs ge (door een beetje te slingeren aan lianen enzo) het drie kilometer lange zandstrand kunt bereiken waar zich nog vijf hotelletjes bevinden. De rest van dat strand is pure ongerepte natuur. Dus helemaal geen oneindige aaneenschakeling van strandbars, restaurantjes, hotelletjes en massagekotjes zoals langs het strand van Koh Lanta. Als ge u hier niet op uw eentje kunt amuseren dan zijt ge dik gezien. Daarom zijn ze zo verbaasd dat wij ons hier ineens voor een week, of misschien wel 10 dagen, gaan settelen.
Nadat we dat stevig fond-ke gelegd hadden zijn we gaan snorkelen op het zogenaamd superbe huisrif. Maar dat viel tegen. Het water stond nogal hoog, er dreef heel veel zand rond, mijn bril dampte telkens weer aan, en ik was een gevecht in de regel aangegaan met mijn nieuwe snorkelpijp. Kortom, alles was troebel aan mij en rond mij, en ik heb weinig gezien, enkel veel afgezien.
Maar van t weinige dat ik kunnen zien heb heb ik al wel opgemerkt dat er hier nog grote levende koraalvelden groeien met een enorme diversiteit aan soorten.
Heelder bossen met takskes met groene en purperen uiteinden, grote bruine schalen van makkelijk drie meter doormeter waarop allemaal kleinere schalen groeien, als een reeks borden die opeengestapeld zijn, heel veel gele vertikale doolhofkoralen (als ge er overheen zwemt dan lijkt het echt een doolhof vol viskes die de uitweg zoeken), verschillende doopvontschelpen, maar weinig vissen zo op t eerste zicht. Nou ja, zicht.
Paul had wel direkt de chance van een schone koraalslang tegen te komen. Hij had ze zelfs goed kunnen filmen.
Op t strand lag een kwal en ik heb die nog proberen te reanimeren, maar ze bleek wel degelijk dood. De vissen waren er echter wel blij mee want die vonden het een lekkere amuse-gueule. Die begonnen vrolijk aan de pluizige witte massa vol driehoekige witte tentakeltjes te trekken en te sleuren. Die fotos trekken echter ook op niks want door al de rest van t gesukkel zag ik te weinig om mijn camera juist afgesteld te krijgen. Ge ziet een stuk witte kwal, maar dat kan evengoed een snottebel van een walvis zijn. Ze trekken op niks in vergelijking met mijn vorige kwallenfotos uit Thailand. Op den tast trekken is niet echt aan te raden aangezien het tot weinig spectaculaire resultaten leidt. Of ge moet uw voeten de max vinden om onder water gefotografeerd te zien natuurlijk. Echt heel dood zal die kwal trouwens toch ook nog niet geweest zijn want ze heeft me toch nog gestoken op mijn lip. Efkes een prikske, niks ergs.
Doodmoe op ligbed aan zwembad geploft en alweer in coma gevallen met zicht op Koh Ma. Maar t risico om te verkolen werd te groot dus zijn we maar in onze boomhut gekropen, hebben een kokos gegeten en gedronken en zijn alweer in slaap gevallen. Oud worden is erg. Ik herinner me de tijden dat we s nachts in Bangkok aankwamen en op de middag al in de brandende hitte t paleis gingen bezichtigen. En in Birma hadden we de eerste ochtend al om 5 uur een riksja versierd om van de zonsopgang op de Shwedagon tempel te kunnen genieten. En nu, hier, liggen we alleen maar als uitgetelde kwallen in coma te vallen.
s Avonds bestelde ik terug die green curry maar hij was nog altijd even armzalig als de dag tevoren. Gelukkig maakten t zicht op de zee en de ontelbare bliksems in de nachtlucht boven de eilandjes veel goed. Dat restaurant hier is echt geen vaut le voyage. Maar ge kunt niet alles hebben, de rust en de ligging zijn onbetaalbaar.
Aangezien we Pandorake (dat is de naam van mijn laptop) per ongeluk vergeten zijn kunnen we ook de fotos die we nemen niet saven. Gelukkig hebben we de losse harde schijf bij en mogen we die aan de pc op het hotelbureau hangen en kunnen we zo onze fotos van overdag toch opslagen. Als Pandorake hier maandag aankomt (ze wordt door UPS nagezonden) is dat probleem ook opgelost, maar op deze manier is er evengoed te werken. t Is best gezellig tussen al die zotte grieten op t bureau onder de neonlampen waar ontelbare insekten rond zwermen.
Na al deze activiteiten als een blok op onzen blok in slaap gevallen.
Lees deel 2: "De "stilte" van de jungle." Klik hier
De boeken van Ellis Peters over de middeleeuwse detective-monnik Broeder Cadfael vind ik heerlijke indommel-lectuur. Mijn reeks is nog verre van volledig, en nieuw zijn ze niet meer verkrijgbaar, dus zocht en vond mijn kameraad iemand op internet die nog enkele tweedehands-exemplaren verkocht. De dame bleek in Temse te wonen, niet direct in de buurt, maar misschien wel eens een mooie gelegenheid om die omgeving fotografisch te gaan verkennen.
Ik maakte een afspraak met de dame en vroeg haar ineens of er soms een mooi natuurgebied in haar buurt te vinden was. Ze vertelde ons onmiddellijk zeer enthousiast over de Roomacker, een oude kleiwinning, die nu een bos- en vijvergebied geworden was. Fijn! Konden we het aangename aan het aangename paren. Nog veel plezanter dan het nuttige aan het aangename paren.
Dinsdag trokken we dus welgezind naar Temse om eerst de boeken op te halen en daarna in, het ons onbekende, natuurgebied te gaan wandelen. En hier begon het avontuur... De lucht was prachtig, allemaal witte schapenwolkjes op een knalblauwe achtergrond, de temperatuur redelijk, kortom heerlijk foto-weer. Het reservaat bestond uit drie grote vijvers waarrond een wandelweg aangelegd was. Het terrein was niet enorm groot maar wel heel mooi onderhouden en telkens weer stonden we verbaasd over de prachtige zichten over het water. Het werd een mooie fotowandeling.
Het decor waarin ons verhaal zich afspeelt heb ik al uitgebreid op foto's laten zien, dus daar besteed ik in dit artikel geen aandacht aan.
Op het uiterste puntje van het gebied stopte mijn maatje plots en wees naar iets op de grond : Och, zie dát daar nu zitten!... Ik keek en zag een rond schapenwollenvelletje met daarop een moederpoes die haar jongen zoogde. Onbeschut, middenin het bos. Naast haar stond een grote plastic doos boordevol droge kattekorrels. Ik kon het dier vrij dicht benaderen maar wou het niet storen omdat ik bang was dat ze haar kleintjes zou verlaten. Ik vond het heel triest dat weerloze, zogende dier daar zo verlaten in dat bos te zien zitten met haar nestje. Totaal zonder enige beschutting tegen regen of wind. Mijn vriend merkte op dat er toch blijkbaar iemand voor haar zorgde want dat anders dat eten er toch niet zou staan. Maar volgens mij klopte er iets niet aan het plaatje
De detective in mij werd wakker en ik besloot het eens nader te onderzoeken. Als die poes hier al dagen zat zou dat schapenwollen kussentje toch nat moeten zijn? Zelfs al had het hier misschien niet zo fel geregend als in onze streek, het zou toch minstens bedauwd moeten zijn? En hoe kon het dat die kattekorrels kurkdroog waren? Normaal hadden die doorweekt moeten zijn in die plastic pot zonder gat in de bodem.
Ik besloot de poes heel langzaam te naderen om te onderzoeken of het een huiskat was of een wild dier. Eerst was ze angstig en blies even - een normale reactie voor een poes met kleintjes - maar na nog geen vijf minuten mocht ik haar kopje strelen en legde ze haar snoet zelfs in mijn hand. Ik mocht zelfs zachtjes een klit in haar pels verwijderen. Nu pas zag ik dat ze vier jongen had, twee donkergrijze tijgertjes en twee rosse. Hun oogjes waren net open, dus ik schatte ze op drie weken oud. Ze waren duidelijk niet op dit kussen geboren want er waren nergens bloedvlekken te bespeuren. Ik voelde me even zelf detective Broeder Cadfael. Of misschien beter : detective Zuster Kat-fael.
Plots vielen alle puzzelstukken in mekaar en besefte ik dat het dier met zijn kussentje en zijn jongen hier gedropt was! De kattin was iemand duidelijk teveel geworden nu ze jongen had. Dus hadden ze niet beter gevonden dan haar in een bos te dumpen, weliswaar met een portie korrels voor enkele dagen, maar daarna moest het arme, tamme dier met haar kroost haar plan maar zien te trekken in deze wildernis waar wandelaars dan ook nog honden lieten loslopen
Ik wist dat als die poes vandaag niet opgevangen werd, ze tijdens de eerste regenbui haar jongen zou gaan verslepen naar een ietwat drogere schuilplaats, zoals onder een struik, of dat ze op de vlucht gejaagd zou worden door een hond, en dat ik haar nooit meer terug zou vinden.
Ik begon aan een reeks telefoons naar mijn kameraden van verschillende dierenbeschermingsorganisaties. Niemand was direct beschikbaar om haar te komen ophalen, het zou pas s avonds laat mogelijk zijn. Ik legde perfect uit hoe ze haar konden vinden want uiteindelijk bleek het dier amper op 20 meter van de bosrand en de baan te liggen.
Maar ik was er niet gerust in. De lucht leek me dreigend, ik vreesde voor regen, ik was bang moest een hond het nestje vinden. En eens ze haar babys verhuisd had zou de poes niet meer te vinden zijn. Met als resultaat : wéér 5 kattten die op deze wereld door de schuld van een egoïstische baas een trieste dood zouden sterven, of die in t beste geval verwilderen en na twee seizoenen voor een ware kattenplaag zorgen en afgeschoten worden.
Vijfentwintig jaar geleden heb ik verzuimd een kattin - die door buren achtergelaten was na hun verhuis te laten steriliseren. Ik gaf haar wel te eten, maar meer ook niet, we zaten toen nogal krap bij kas om een operatie op een onbekende poes te laten uitvoeren. Voor die stommiteit heb ik heel zwaar moeten boeten.
De achtergelaten moederpoes kreeg kleintjes in een fabrieksruïne achter ons huis, en nu moest ik zelf die jonge poezen met chloroform in slaap doen. Tenminste als ik ze al kon vinden in dat grote gebouw Het was een vreselijke job om die pasgeboren diertjes te laten inslapen.
Om een lang verhaal kort te houden : op de duur ontstond er toch een kattenplaag en mijn buurman begon op de katten te schieten. Maar hij maakte geen onderscheid en hij schoot onze eigen twee poezen dood Mijn lieve Sidi - een babypoes, die we een jaar voorheen doodziek en verlaten in Tunesië gevonden hadden - en mijn dierbare Thomas, een katertje dat ik als verstoten babytje, halfdood en kapotgebeten door de vlooien, gevonden had en met veel zorg terug gezond had gekregen. Die twee waren samen opgegroeid en vormden een onafscheidelijk koppeltje. Nooit twee poezen gezien die zo verliefd op mekaar waren! Ze lagen altijd samen op de zetel, volledig in mekaar gestrengeld. Honderden fotos heb ik er van gemaakt - nog voor de tijd van de digitale fotografie - omdat ik nog nooit zoveel tederheid tussen twee dieren had gezien.
En onze twee zo geliefde dieren werden dan doodgeschoten, stomweg omdat iemand uit de buurt verhuisd was, zijn verantwoordelijkheid niet genomen had en zijn kattin had achtergelaten, er een kattenkolonie was ontstaan, en mijn andere buur zijn geweer bovenhaalde om die uit te roeien
We waren zo kapot van de gruwelijke dood van onze lievelingen dat ik toen gezworen heb dat ik nooit meer de kans zou laten liggen om een kattenplaag te voorkomen.
Dus hier stond ik nu, in Temse, honderd kilometer van huis, bij een poes met vier jongen, en geen enkel voorwerp in de auto waar ik hen op een veilige manier in kon vervoeren. Hier moest actie gevoerd worden
Deel 2 : Een risicovolle onderneming.
Na wat piekerend heen en weer gedrentel in het bos besloot ik dat het beste idee was dat we op zoek gingen naar het dichtstbijzijnde dorpje om een dierenzaak te zoeken en een kattendraagmand te gaan kopen. Ik wist ondertussen zeker dat het een huispoes was en dat ik er wel in zou slagen om haar in een mand te stoppen. Misschien niet zonder de nodige kwetsuren, maar dat had ik er best voor over.
Mijn kameraad ging onmiddellijk akkoord. Hij is ook degene die destijds de verloren lapjeskat in zijn straat eten gaf totdat we haar konden pakken en laten steriliseren en ze uiteindelijk mijn Serendipity werd... Het zevende lid van mijn Magnificent Seven. Goddank heb ik vrienden waar ik op kan rekenen en die dezelfde filosofie aanhangen als ik. Na wat rondrijden, en vaak de weg vragen aan inboorlingen, vonden we al snel een Tom & Co en kocht ik mijn mand. En dan vlug terug naar het natuurreservaat in de hoop de poes nog terug op dat plekje te vinden...
Grondig keuren want ze moet stevig zijn. 't Is voor een kroostrijk gezin nietwaar?!
De trotste bezitter van de zoveelste kattendraagmand.
Hop, over een grachtje springen, over een bermpje klimmen... Zo ben ik rapper terug in 't bos bij haar plekje!
Vol angst en spanning op weg... Gaan we haar nog op haar plek terug vinden?...
Toen we terug in het bos aankwamen lag het dier gelukkig nog altijd met haar kleintjes op het schapevelletje. Ik was heel blij dat ze ondertussen niet door een hond op de vlucht gejaagd was.
Nu was het zaak om eerst de moederpoes te grijpen en op te sluiten, en me dan pas om de kleintjes te bekommeren. Een kattin van haar nestje scheiden kan erg agressieve reacties opleveren. Maar dat risico moest ik maar nemen. Vroegere ervaringen hadden me geleerd dat ik, eens ik haar vast had, haar onder geen beding meer mocht loslaten, zelfs indien ze zich in me vast zou bijten, want anders ging ze voorgoed op de loop en zou de zaak reddeloos verloren zijn. In de auto hadden we nog een paar werkhandschoenen gevonden, maar uiteindelijk dierf ik ze niet aandoen, bang om mijn grip op haar nekvel te verliezen. Het zou dus voor alle zekerheid met blote handen moeten gebeuren.
Ik ging naast de moederpoes op de grond zitten, stelde haar eerst langzaam gerust en liet haar aan me wennen. Ondertussen verschoof ik de draagmand discreet tot op een meter van haar nest. Dichterbij dierf ik niet om haar niet teveel te verontrusten. Uiteindelijk was het moment van actie aangebroken...
Ik greep haar nekvel stevig vast, ondersteunde haar achterlijfje en trachtte haar in de mand te duwen. Zoals te verwachten was spartelde ze tegen en moest ik mijn kameraad ter hulp roepen. Ik lag ondertussen plat bovenop de poes om haar in bedwang te houden. Mijn maat hield de draagmand stevig vast en zo kon ik haar er in wurmen. Binnen enkele (pijnlijke) seconden zat ze veilig in de kooi.
De laatste foto van de aktie want toen liep het mis : moest ik me voluit op de poes werpen, mijn maat zijn fotoapparaat dumpen, en me vliegensvlug ter hulp snellen om haar niet te laten ontsnappen..
Voor haar babys had ik een grote plastic draagtas meegenomen. Ik stopte hen er vliegensvlug met kussen en al in. En daar liep ik dan, een zak met jonge poezen in de ene hand, een kooi met een woedende, angstige en klauwende moederpoes in de andere. Gelukkig waren we snel bij de baan.
Met mijn tedere last op weg naar de auto.
Eens veilig in de wagen deed ik de kooi open en schoof het kussen met haar kleintjes bij de bange moeder. De poes kalmeerde haast onmiddellijk. Na 10 minuten kon ik het deurtje van de kooi zelfs open laten staan en haar aaien. Het bleek een enorm lieve kat.
Moeder en kinderen herenigd!
Maar wat nu ?
Ondertussen was mijn kameraad van de dierenbescherming (die overal in Vlaanderen wilde katten gaat vangen om hen te laten steriliseren en ze terug uit te zetten) telefonisch druk bezig geweest een opvangadres te zoeken. Toen ik hem belde en vertelde dat ik de poes ondertussen zelf al had gevangen en ze reeds veilig in de auto zat was hij heel blij. Een dame in Sint Niklaas zou de dieren kunnen opvangen, maar die was momenteel onbereikbaar omdat ze ook op pad was om poezen te redden. Dus reden we alvast naar Sint Niklaas en wachtten geduldig met ons jonge gezin in de auto. Heerlijke momenten om zon moederpoes met haar kroost bezig te zien! En hoe hartverscheurend zou het weeral worden als ik dit lieve dier straks moest afgeven
Na een half uurtje kwam het verlossend telefoontje, maar het eerste deel van het bericht was niet positief. De dame waarvan sprake kon onmogelijk nog vijf dieren extra opvangen want ze had er momenteel al 60 onder haar hoede Maar mijn trouwe maatje had verder gezocht én een oplossing gevonden. Vrienden waarop ge kunt rekenen, ge weet wel.
We kregen de opdracht direct rechtsomkeer te maken en ons zo snel mogelijk naar Kruibeke te begeven. Daar zouden we met onze lieve last opgevangen worden door Patricia van de VZW Allemaal Poezen. Op voorwaarde dat ik kon garanderen dat het zéker een tamme poes was en geen wilde. Nu, daar wou ik echt wel mijn hand voor in het vuur steken (hoewel er na de vangst wel wat tandafdrukken in mijn hand stonden ).
Het vangen was eventjes lastig geweest maar nu - amper een uur later - lag de poes me al te knuffelen, omringd door haar twee rosse en twee getijgerde kleintjes. Lief en tam was ze dus héél zeker. En bij nader inzien ook heel mooi. Haar pels bleek zowat alle kleurennuances te bezitten, was zijdezacht en half langharig. Om van haar prachtige ogen nog te zwijgen Diegene die dit dier ooit zal adopteren gaat er heel gelukkig mee zijn. Haar kleintjes zijn ook prachtig van kleur en tekening, ook zij zullen prachtpoezen worden.
Maar kom, nu eerst op weg naar Allemaal Poezen. Ik had nog niet het flauwste idee in wat voor een wondere wereld ik nu weer zou terecht gaan komen
Deel 3 : Aankomst in het paradijs.
Met het poezengezin behaaglijk in hun draagmand op de achterbank reden we van Sint Niklaas naar Kruibeke. Van pure emotie reden we eerst nog eens flink verkeerd, maar uiteindelijk vonden we een, ons totaal onbekend, poezenparadijs : Allemaal Poezen.
De grote poort zwaaide langzaam open en ik kon mijn ogen amper geloven!...
Op het prachtige binnenerf van een gerestaureerde boerderij zaten, lagen, spinden, rolden,... overal poezen vredig in de avondzon! Rustige, volwassen, gezonde dieren die overduidelijk genoten van het leven. Ik begon ze te tellen maar dat moest ik al snel opgeven. Hoe meer ik rondkeek hoe meer ik er zag! In manden, bovenop krabpalen, naast een vijver, op banken, languit op het stenen binnenplein, rollend in t gras van de weide naast het huis, doezelend op kratten naast de schuur Ik was zo overweldigd door al dat kattengeluk dat ik gewoon roerloosin t midden van die binnenplaats bleef staan. Van de hand Gods geslagen noemen ze zoiets. Dit had ik totaal niet verwacht.
Van achter één van de schuren kwamen vier vrijwilligers ons tegemoet en begroetten ons heel hartelijk. Toen ze moederpoes en haar kroost in t mandje op de achterbank zagen werden ze helemaal enthousiast! Zon prachtig dier!, En zo rustig!, Daar gaan we makkelijk een adoptiegezin voor vinden!. Op dat moment viel er echt een pak van mijn hart : deze vijf dieren gingen gegarandeerd een goede toekomst tegemoet. En 't zou deze keer eens niet bij mij zijn.
Terwijl wij onderweg waren had Patricia al een opvangkooi voor haar klaargemaakt en ze troonde ons nu mee naar de plek achter de schuur. Ik verwachtte me aan 1 metalen bench met een mandje en een kattebak in, maar nee, t was nog veel beter! Die zorgzame mensen hadden drie grote kooien in U-vorm aan mekaar bevestigd en het poezengezinnetje kreeg een drie-kamerappartement!!! Kompleet ingericht! Een grote doos als nest, een kattebak, een krabpaal met nog een gezellig holletje eronder, en dat geheel afgeschermd met plastic zeilen tegen wind en regen!
Moederpoes was snel van begrip, zo gauw de draagmand in haar appartement werd gezet stapte ze uit. Ik legde de kleintjes in de doos, samen met het oude vuile handdoekje dat ook in hun schapenvelnestje gelegen had zodat ze toch hun huisgeur nog in hun omgeving hadden.
Patricia en drie andere enthousiaste, lieve vrijwilligers nemen moeder en kinderen in ontvangst!
Haar drie-kamer-suite!
Het dier was eerst onwennig, ze verkende alle drie haar kamers en ging dan in het doosje onder de krabpaal zitten. Niet bij haar kleintjes dus Om haar meer privacy, rust en warmte te geven hebben we dan het geheel afgedekt met dekens zodat ze tijd kreeg om te wennen aan de nieuwe situatie.
Een van de mannen zou s avonds nog eens komen kijken of de moeder de kleintjes wel degelijk zoogde, anders zouden ze met de papfles worden grootgebracht. Wat een service! Ik was zo gelukkig dat ik, alweer met de hulp van mijn kameraden, de poezen naar deze wonderlijke plek had kunnen brengen!
Hoewel het tijd was voor de vrijwilligers om naar huis te gaan kregen we toch nog een hele rondleiding door hun project! Het was overduidelijk dat dit mensen waren die 100% in hun werk opgingen.
Alvast 1 foto als voorproefje van de rondleiding!
Deel 4 : Een kijkje in 't kattenparadijs!
Bij de "VZW Allemaal Poezen" worden tamme katten opgevangen om later geplaatst te worden. De dieren zitten eerst even apart om vervolgens in een grote ren samen gezet te worden om te zien of ze kunnen opschieten met andere katten. Er wordt ook getest of ze met kinderen en honden kunnen omgaan om een zo geschikt mogelijk gezin voor hen te vinden.
In deze ren resideren de poezen die wachten op adoptie.
Dit is het keukentje, met achteraan een groot binnenverblijf vol speelgoed en allerlei knusse nesten om 's nachts lekker warm te liggen.
Al de dieren waren enorm mensvriendelijk. Ze vroegen gewoon om opgepakt en geknuffeld te worden. Mensen die hier een dier adopteren kunnen echt gerust zijn dat ze een toffe, en een geschikte, huisgenoot mee naar huis nemen. Maar de VZW "Allemaal Poezen" heeft nog meer te bieden... Onder andere voor Senioren-poezen... We zouden het misschien "Senioren-voor-Senioren" kunnen noemen?... Maar daar vertel ik zondag wel meer over...
Mijn grootste wens is nu dat de moederpoes die ik gevonden heb, en haar vier kleintjes, zouden geadopteerd kunnen worden via lezers van mijn blog. Dat zou geweldig zijn, dan konden we hun evolutie misschien blijven volgen!
Dus moest je iemand weten die een zalig lieve kattin een goede thuis wil geven (over ongeveer 3 maanden, want zolang moet ze nog voor de kleintjes zorgen, en daarna moet ze nog drie weken proefdraaien in de ren met haar volwassen collega's), of iemand die graag één van haar twee rosse of twee zwartgetijgerde kleintjes wil in huis nemen...
Kijk eens rond, denk eens na, misschien vinden we wel adoptiegezinnen om deze poezen hun levensloop te kunnen blijven volgen?...
Ondertussen heb ik van Patricia vernomen dat de kleintjes de eerste avond een papfles gekregen hebben omdat moederpoes nog te veel overstuur was (niet moeilijk : op één en dezelfde dag gedumpt worden in een bos, uren later in een kooi gevangen worden, dan lang in een auto moeten zitten, om vervolgens weer in een andere kooi terecht te komen... Je zou van minder kompleet van streek zijn.) De volgende dag heeft het gezin reeds een binnenkooi gekregen en nu zoogt ma haar jongen terug zelf. Iedereen stelt het dus wel. Hopelijk ontvang ik binnenkort een fotootje van hen.
Aangezien de kennismaking met de VZW "Allemaal Poezen" zo'n fijne ervaring was zou ik graag deze onderneming steunen.
Deze niet-gesubsidiërde vrijwilligers vangen zowel gezonde als gewonde of zieke verloren poezen op - om hen later ter adoptie aan te bieden. Maar er verblijven eveneens vele "gepensioneerde" dieren op hun domein. Een flink stel senior-poezen - die wegens hun ouderdom, of door een chronische aandoening, veel verzorging nodig hebben - brengen er een zorgeloze oude dag door. Deze dieren kunnen niet meer geadopteerd worden maar je kan wel hun peter of meter worden.
Naar aanleiding van mijn verhalen over de gevonden poes en haar kleintjes in Temse, kreeg ik in de loop van deze week verschillende mails van lezers die het zo fijn vonden dat de dieren gingen verzorgd en later geadopteerd worden. Er waren ook verscheidene mails van mensen die het spijtig vonden dat ze, door allerhande omstandigheden, zelf geen poes meer konden houden. Ook kinderen willen soms graag een poes maar dat kan niet altijd omdat ze bijvoorbeeld de ene week bij ma en de andere week bij pa verblijven. Oudere mensen kunnen in een bejaardentehuis ook meestal geen poes meer houden. Dankzij het systeem van het peterschap is het dus mogelijk voor iedereen om toch, zij het op afstand, een eigen poes te verzorgen.
In de loop van de laatste 5 jaar kreeg ik veel positieve respons op mijn blog. Sommige mensen schrijven me dat ze als eerste werk van de dag mijn blog openen om een glimlach te komen plukken. Anderen bedanken me voor het reisadvies dat ze uit mijn reisverhalen halen. Vanzelfsprekend vind ik dat fijn en ik maak mijn blog met liefde en plezier. Maar nu zou ik voor 1 keer toch eens iets terug willen vragen... Als je écht plezante momenten beleeft dankzij mijn schrijfsels, en ik dus iets - hoe klein dan ook - beteken in uw leven, kan u me nu een pleziertje terug doen...
Mijn wens is dat zoveel mogelijk van mijn lezers "Allemaal Poezen" zouden steunen. Dit kan op verschillende manieren. Door mee naar adoptiegezinnen te zoeken, door wat reclame te maken voor de VZW (bijvoorbeeld door deze button te kopiëren naar de kantlijn van uw eigen blog), door lid of erelid te worden van de vereniging (voor 15 of 25 euro per jaar). Of... door meter of peter te worden van een senior-poes!
"Senioren voor seniorenpoezen" dus.
Dit laatste kan al voor slechts 2,5 euro per maand (of 30 euro per jaar). Van dit bedrag wordt dan uw poes haar voeding en medicijnen betaald. Uw naam komt op de website bij de foto van uw dier te staan. Het rekeningnummer van de VZW is 320-0049248-42.
Black, Daphne, Pepe, Missy en Sassy... Enkele voorbeelden van de vele poezen die wachten op een peter of meter...
Wil je meehelpen stuur dan eerst een mailtje naar
vzw@allemaalpoezen.be met je naam en adres, en niet te vergeten, de naam van de poes die je uitgekozen hebt op hun site.
Ik zou het enorm fijn vinden als jullie zouden willen meewerken aan mijn bescheiden aktie. 't Kan zijn dat mijn vraag niet veel oplevert, maar hoe klein het resultaat ook is, een zee van liefde onstaat enkel als er veel kleine druppels welwillendheid en goedheid verzameld worden. Door niks te doen geraken we nergens. Jullie kennen mijn motto : Voor het slagen van het kwaad, is niets anders nodig dan dat goede mensen niets doen.
Medelijden hebben met verstoten poezen is mooi, maar door medeleven te tonen en daadwerkelijk te helpen worden de dieren pas écht beter.
Binnenkort ga ik uitgebreid op bezoek bij "Allemaal Poezen" en krijg ik alle uitleg over de nieuwe plannen in verband met sterilisatie van poezen op jonge leeftijd om overbevolking, of moet ik over-"bepoezing" zeggen, te bestrijden. Op die manier komen er minder dieren in instellingen terecht waar ze uiteindelijk geëuthanaseerd moeten worden. Vanzelfsprekend krijgen jullie van dat bezoek een volledige reportage!
Alvast een heel warme, dikke, hartelijke "bedankt-knuffel" aan mijn lezers die "Senioren voor seniorenpoezen" willen steunen!
Kies je ervoor om deze prachtige vrijwilligersorganisatie mee te promoten op je blog? Dan kan je onderstaande kleine buttons in de zijkant van je blog plaatsen :
De eerste dankuwel gaat alleszins naar Viva - mijn vriendin en "sister-in-arms" - die zoals gewoonlijk de technische kant van het maken van de buttons voor haar rekening genomen heeft! Iedereen heeft altijd, voor welke verwezelijking dan ook, toch een beetje hulp van zijn vrienden nodig nietwaar? En dat maakt het leven nu net zo fijn!
Liefs van Laathi en de Magnificent Seven!
Van links naar rechts : Phineas, Laathi (de poes), Nemuri Neko, Serendipity, Mathurin, Ming Song Huong, Hanuman, en Laathi (de mens).
10. De allernieuwste MRI-scanner! ...Eentje met aarding!
Vrijdag moest ik onder de scanner. Iets waar ik lang over getwijfeld heb omdat ik vreesde dat door het lawaai dat zo'n ding maakt de chaos in mijn hoofd nog erger zou worden. Woensdag kreeg ik gelukkig de goddelijke inval om eens een 1-april raadsel te maken. Dat heeft er ongepland voor gezorgd dat ik de volgende 48 uur geen tijd meer had om me zorgen te maken, omdat ik de ene na de andere telefoon kreeg waarin ik mijn uitleg over mijn "zwangere-gecastreerde-kater" moest doen. Een onverwacht leuk afleidingsmanoever tegen gepieker.
Vrijdag was het dan zo ver. In 't ziekenhuis aangekomen kreeg ik toch terug een beetje angstkriebels maar eens in 't kleedhokje had ik het zo druk dat ik die ook snel vergat. Ik moest me ontdoen van mijn bril en alle mogelijke metalen voorwerpen, ik mocht enkel sokken en onderbroek aanhouden. Fijn. Ik keek naar mijn voeten en zag dat er een gat in mijn sok zat. Dus die trok ik ook al maar gauw uit. Vervolgens kon ik me in het ziekenhuisgewaad gaan hullen. Ik wist dat zo'n ding vooraan volledig gesloten was en dat ge dat achteraan moest dichtbinden. Ik slingerde de linten rond mijn lijf en maakte een minuscuul strikje op mijn buik. Naderhand bleek het niet de bedoeling dat ik van dat ding zo'n schoon tailleurke gemaakt had. Die linten mochten gewoon achteraan dichtgeknoopt worden... Ik zat daar wreed sexy te wezen want bij de minste beweging op mijn bankje werd mijn décolleté wel héél groot. Daar moest ik iets op vinden. Net op dat moment kwam een verpleegster binnen, legde een katheter aan, en gaf me de spuit in mijn hand die ik moest blijven vasthouden tot ze me zouden komen halen. Daar zat ik nu... Ik tastte met 1 hand achter in mijn nek en plots ontdekte ik nóg twee linten! Maar ja, probeer daar nu maar met 1 hand een strik in te leggen, want mijn rechterarm met de spuit in kon ik niet meer plooien. Middenin mijn geworstel kwam de verpleegster me halen en zei me maar onmiddellijk mijn doppen in mijn oren te steken. Mijn wasbollen had ik ondertussen al lekker warm en mals gekneed dus cementeerde ik mijn oren minutieus potdicht.
Zonder bril zag ik al niet meer te veel, horen deed ik haar ook niet meer, dus als een gewillig zombietje volgde ik de verpleegster. Ze gebaarde me te gaan liggen met mijn hoofd in een steuntje. Ik drapeerde me op de machine in mijn sexy tailleurke, ondertussen stopte ze nog dikke schuimrubbers tussen mijn hoofd en de steun, en trachtte ik nog met alle geweld mijn décolleté te fatsoeneren. Mijn rechterarm lag machteloos uitgestrekt met die spuit in mijn hand. Een andere verpleegster doemde geluidloos op, greep mijn vrije arm die aan mijn décolleté frutselde, stopte een oranje rubber peertje in mijn hand, en gebaarde dat ik dat goed vast moest blijven houden, en daar schoof ik opeens de tunnel in.
De volgende 25 minuten zou ik me niet mogen bewegen. Ik vroeg nog of ik mijn ogen open of dicht moest houden maar daar kreeg ik geen antwoord meer op. Of ze hadden het lokaal al verlaten, of ik hoorde het antwoord niet meer... Dus besloot ik mijn ogen maar braaf dicht te houden. Uiteindelijk : niet bewegen is niet bewegen.
Het lawaai was luid maar het deed geen pijn. Ik probeerde me zo goed mogelijk te ontspannen en gelukkig heb ik fantasie genoeg om mijn geest voor een half uurtje naar fijnere oorden te kunnen verplaatsen. Door de nauwe tunnel waaide een zacht briesje dat mijn neus kriebelde. Die wou per se gaan niezen. En die mocht dat niet. Die was dus zeer ongelukkig. Ondertussen dierf ik ook niet slikken en begon mijn keel ook te kriebelen. Dus moest ik mijn aandacht wat proberen af te leiden. Ik begon me af te vragen wat een mens in godsnaam zou moeten doen als ge dit niet meer kon volhouden? Hoe zoudt ge dat duidelijk moeten maken? Zoiets zouden ze verdorie toch eigenlijk moeten voorzien!? Want ik kan me best indenken dat een zwaarder gebouwd mens in deze tunnel een aanval van claustrofobie zou kunnen krijgen. Zoudt ge dan met uw tenen moeten beginnen kwispelen om hun duidelijk te maken dat ge er genoeg van had? Maar zouden ze dat wel zien, daar zo ver weg vanachter hun geluidsdicht vensterke? Zouden ze daar trouwens nog wel staan kijken, of zouden ze ondertussen een koffieke zijn gaan drinken? En zouden ze snappen dat als ge kwispelt dat ge er uit wilt?
Ondertussen lag ik daar, trachtend niet te niezen, niet te slikken, mijn ogen niet te openen en ondertussen krampachtig mijn oranje rubber peertje in mijn hand te klemmen. Dat laatste vond ik wel héél belangrijk want dat ding was volgens mij de aarding. Als ik die per ongeluk los zou laten zou ik misschien geëlektrokuteerd worden? Of zou ik in miljarden atoompjes uiteengerukt worden door die draaiende magneten? Nee, dat ding leek me wel héél belangrijk, dat moest ik ten alle prijze blijven vastklemmen. Ja, ik kan niet zeggen dat ik daar bepaald "goed geïnformeerd" lag.
Ik fantaseerde lustig verder over mijn waarschuwingssystemen, deed de ene na de andere ongelofelijke uitvinding en besloot ze - zo snel ik uit mijn konijnenpijp zou komen - alvast te laten patenteren. Ja, dit zou een belangwekkende vondst voor de geneeskunde worden, hier zou ik ze een grote stap mee vooruit helpen.
Het geluid veranderde af en toe van ritme, van volume, van snelheid, en de laatste 8 minuten waren zoals beloofd echt wel heel luid. Naar 't schijnt haalt zo'n machine bij sommige onderzoeken vlot de 100 decibel of meer... Wat me echt verbaasde was dat ik ondanks al dat gedaver en gedreun toch nog altijd mijn gecastreerd krekelkoor in mijn kop hoorde zingen. Die beesten zijn toch ook met niks kapot te krijgen.
Plots werd het stil en ik dacht dat het einde van de tunnel in zicht was, maar nee, ik voelde een gebubbel in mijn arm, dus nu werd er duidelijk contrastvloeistof in mijn ader gepompt. Het feestje zou dus nog wel even duren. Niet erg, ik vond ondertussen wel verder nuttige zaken voor de geneeskunde uit.
Na 25 minuten bleef het eindelijk echt stil, gleed ik automatisch naar voren als een brood uit een moderne oven, haalde de verpleegster de naald uit mijn arm, met die vrije hand prutste ik alvast zo snel ik kon 1 dop uit mijn oor. Met die andere hand kon ik niks doen want daar had ik mijn aarding nog altijd nauwgezet in vastgeklemd. Ah ja! Die dierf ik zo maar niet loslaten want misschien stond dat machien nog wel aan, en kon ik alsnog in gruzelementen uiteenspatten! Tot plots de verpleegster aan mijn andere zijde zegt : "Mevrouw! Mevrouw! Nu moogt ge het belletje echt wel loslaten hoor!"
Oh god, die oranje peer bleek dus geen aarding maar een noodbelleke! Daar gingen al mijn uitvindingen de prullenbak in! Bij 't verlaten van het hospitaal herinnerde ik me plots een scan van jaren geleden. Destijds had ik een soort koptelefoon op mijn hoofd gekregen waardoor ik de verpleegsters hoorde praten en ik zelf ook iets kon zeggen. Maar dat voorwerp hadden ze deze keer met mijn hyper-acusis en mijn wasbollen in mijn oren natuurlijk niet kunnen gebruiken! En ik deze keer mijn "aarding" maar vasthouden...
De avond na de scan werd ik doodmoe en was zowel de geluidsovergevoeligheid als het suizen stukken erger. Met een Temesta heb ik me dan maar even van de wereld geholpen. Wakker liggen en piekeren en nieuwe uitvindingen trachten te doen leidt toch tot niet veel, dat had ik deze middag al ondervonden...
En nu is het afwachten tot de 13de, dan krijg ik de resultaten van wat er allemaal in mijn schedel ontdekt is. Veel meer dan grootse plannen voor het ontwerpen van waarschuwingssystemen voor patiënten die in scanners liggen zal dat niet opleveren denk ik. Maar ze hebben nu wel eens een creatief brein in volle actie kunnen fotograferen. Misschien helpt dat de wetenschap wel wat vooruit?
Morgen moet ik met mijn chaotisch hoofdje onder de scanner. Een griezelig vooruitzicht waarover ik al weken aan t twijfelen was of ik dat onderzoek wel zou laten doen. Als echte weegschaal veranderde ik elke dag van idee. Uiteindelijk sloeg de balans over naar afspraak afzeggen. Mijn vrees dat het daverende lawaai van een MRI mijn hyperacusis zou verergeren haalde de bovenhand. Tot ik mijn lotgenootje Iris om raad vroeg en zij me aanraadde de scan toch te laten nemen. Zij het wel met de beste-aller-oordoppen.
Uiteindelijk geeft een scan altíjd informatie zelfs als er op de fotos niets te zien zou zijn. Stel u voor! Niets te zien. Misschien ontdekken ze dan wel dat ik eigenlijk toch geen hersenen heb! Nee, even ernstig. Ofwel zien ze niets dat de tinnitus en hyper-acusis kan veroorzaken en is het probleem toch niet op te lossen, ofwel zien ze misschien dat er ergens een ader of zenuw geklemd zit en bestaat er mogelijk een manier om me te repareren. Dus nam ik maandag mijn beslissing en zei de afspraak voor vrijdag niet af.
Het werd dus hoog tijd om te testen welke exemplaren van mijn - ondertussen gigantische - assortiment oordoppen de beste lawaaibescherming geven. Maar hoe?...
Al van met de jaarwisseling droomde ik om naar de 3D-film Avatar te gaan kijken maar door die stomme hyperacusis was dat geen haalbare kaart. Met veel spijt in mijn hart had ik dat plan dus al opgeborgen. Maar dinsdagmiddag kwam ik tot de constatatie dat er geen betere testomgeving voor mijn dopjes zou zijn dan een cinema! Uiteindelijk maken films tegenwoordig ook veel kabaal. Een MRI kan volgens mij nooit nóg lawaaieriger zijn.
Het voordeel was ook dat ik uit een cinema gewoon zou kunnen buiten lopen als het niet om uit te houden was, iets wat tijdens een scan nogal moeilijk zou zijn. Ik zie me daar al uit dat ziekenhuis ontsnappen met enkel een groen schortje aan dat langs achteren open wappert en dat ik niet dicht kan houden omdat ik met mijn vingers in mijn oren zit! Nee, dan toch maar eerst de bioscoop-test doen. Dan weet ik ook ineens of ik nu echt nooit meer naar een film zal kunnen gaan kijken. Iets wat ik dus al twee maand vreesde. Missschien zou Avatar of eventueel zelfs maar de eerste tien minuten van Avatar - mijn laatste cinema-ervaring worden, maar dan wist ik het tenminste toch.
Ik wou met mijn maat naar een cinema in t centrum van Antwerpen gaan zodat ik desnoods kon vluchten en mijn kameraad alleen de film kon uitkijken. Bleken ze de film daar al niet meer te spelen Stom wel, want als ik uit Kinepolis moest gaan lopen dan zou ik daar wel mooi gedurende drie uur in een groot afgelegen niemandsland staan schilderen. Enfin, dat risico moest ik dan maar nemen. Ik ging voor zon bagatel mijn experiment niet opgeven.
Aangezien de film waarschijnlijk aan zijn laatste week toe was zaten we maar met zijn 7 in de zaal. Wij twee lekker op de laatste rij, en zelfs geen krakende popcornzakken in de buurt.
De film ging beginnen en de eerste doppen werden getest. Niet simpel om in de duisternis heel mijn familie dopjes uit mekaar te houden en af te wisselen, en er vooral voor te zorgen dat ik er geen liet vallen!
Mijn wasbolletjes bleken het beste te voldoen. Zeker als ik ze tot lange worstjes kneedde en ze zo ongeveer tot in mijn hersenen duwde. Mijn oren zaten propvol. Ik was de bijtjes die de was geproduceerd hadden meer dan dankbaar. De bollen sloten de gehoorgangen volledig af en hielden heel veel geluid tegen, het enige nadeel was wel dat ik de woorden niet meer goed kon verstaan en dus aangewezen was op de ondertiteling. Maar zelfs dat is verdorie niet simpel! Ik kreeg ineens veel meer begrip voor de problemen van dove mensen : als ge niet goed hoort dan is het moeilijk om enkel met ondertitels te kunnen volgen wie er wat zegt! Ge haalt verdorie de personages door elkaar als hun gezicht niet in beeld is terwijl ze spreken! Daar had ik nog nooit bij stil gestaan.
Na anderhalf uur had ik rammelende hoofdpijn. Maar ja, dat kon van vanalles zijn, dat hoefde niet per se aan de film of het 3D-brilletje te liggen. Mijn hoofdpijn is gewoon om een totaal eigen leven te leiden, dat weet ik al langer. In de pauze nam ik een pijnstiller, die ik deze keer heel verantwoord vond, want die mooie film was me wel een pil waard.
Tijdens het tweede deel van de film heb ik mijn wasbollen ingeruild voor mijn favoriete siliconen denneboompjes. Zij boden het voordeel dat ik de taal nog redelijk kon verstaan en ze hielden toch ook het grootste deel van t lawaai tegen.
Het is wel ongelofelijk hoeveel geluid er nog in uw kop binnen dringt zelfs al zijn uw oren volledig afgesloten! Het gebeente van de schedel zorgt blijkbaar ook voor veel geluidsgeleiding, het vormt een soort van klankkast. Ik denk dat er zelfs door ogen en neus geluid binnensijpelt. Een mens zijn kop is eigenlijk een Gruyère kaas. In mijn geval "een kaas gevuld met wasbollen". 't Zou zo een gerecht uit de menukaart van een hip restaurant kunnen zijn
Zo fier als een gieter en blij als een kind kwam ik na twee uur en drie kwartier buiten! Ik had heel de film kunnen blijven uitkijken! Het enige wat de emmer van mijn kop deed overlopen was het weer Toen we buitenkwamen stormde het. Loeiende wind en kletterende regen.
De veertig kilometers naar huis moest ik door druk verkeer over een natte snelweg tussen de spetterende, denderende camions, onder het geratel van de regen op het metaal van de wagen. Dat was pas de hel! Dus heb ik mijn kerstbomen maar terug in mijn oren gestoken. (Zou ik met Pasen dan paaseieren in mijn oren steken?) Nat verkeer maakt volgens mij evenveel lawaai als een luide cinema.
Na mijn avonturen ben ik doodmoe in bed gevallen. Ik was in geen tijden zo moe geweest. De tinnitus kreeg dan ook nog rare kuren, mijn gecastreerde krekels veranderden plots in een varken dat ze castreerden. Een veel groter beest dat navenant ook meer en nog veel schriller lawaai maakt, geloof me. De beesten in mijn kop wisselden mekaar om de paar minuten af. Griezelig. Dan de varkens, dan weer de krekels. Toen raakte ik wel even in paniek. Wat had ik mezelf aangedaan met mijn krankzinnig cinema-experiment?... Had ik mijn tinnitus verergerd?...
Na 13 uur slapen werd ik gelukkig terug wakker met mijn vertrouwde krekels. Een ware opluchting. Nooit gedacht dat ik nog blij zou zijn met mijn krekelkoor.
Alleszins, laat de MRI-scan nu maar komen. Ik prop vrijdag mijn Gruyère-kaas wel vol met de ganse opbrengst was van een medium-size bijenkorf.
(Om voorgaande hoofdstukken te lezen klik op de foto van het aapje in de zijkant van mijn blog!)
Ik heb mijn ei drie dagen gelegen al gelegd, dus vandaag even geen eigen schrijfsel. Voor de lezers die hier maar 1 keer per week op bezoek komen en het alsnog willlen lezen : scroll even naar beneden, mijn ei, over het tweede deel van de tinnitus-meeting staat op 24-3-2010. Of, voor de haastigen onder u, klik op http://blog.seniorennet.be/laathi/archief.php?startdatum=1269437924&stopdatum=1269524324
Vorige week heb ik tot mijn grote vreugde een lotgenote gevonden! Haar reactie staat onder voorgenoemd artikel! Door het contact met haar verdween een deel van mijn eenzaamheidsgevoel en kreeg ik plots de moed om op het internet te gaan grazen in de hoop wat meer persoonlijke ervaringen over tinnitus en hyper-acusis te vinden. Ik heb vanalles ontdekt! Van erg gespecialiseerde artikels - waar buitenstaanders niets aan hebben - tot artikels die in zekere zin "verplichte lectuur" zouden moeten zijn voor iedereen. Nuttig en leerrijk, want ze kunnen veel ellende voorkomen.
Vannacht lagen mijn man en ik in bed te luisteren naar het gedreun van een "feestje" op ongeveer 3km van ons huis. Elk weekend wordt in een fabriekshal gefuifd (onnodig erbij te zeggen dat die ruimte daar akoestisch gezien totaal ongeschikt voor is). Tot 4 uur 's ochtends. Dat het niet prettig is in dat doffe gedreun te liggen lezen moet ik niet uitleggen waarschijnlijk?... Maar tegenwoordig denk ik op zo'n nachten dan ook : "Voor ons is 't niet fijn om 's nachts in gedaver te moeten slapen maar wat doen die jonge mensen zichzelf in 's hemelsnaam aan?! Hoe gaat die hun gehoor er over enkele jaren aan toe zijn? Beseffen die wel wat voor levenslange ergerlijke en pijnlijke kwalen ze kunnen oplopen?" Waarom stelt niemand van overheidswege hier paal en perk aan? Waarom word het probleem van geluidsoverlast in de doofpot gestopt? Iedereen is zo bezorgd over de verkeersdoden en andere gezondheidsthema's maar aan de stress, slapeloosheid, depressie, tinnitus en alle andere mogelijke onheil die ge door lawaai oploopt schenkt niemand aandacht. Ik snap het niet. Mijn hersenen zijn er blijkbaar te klein voor. Of ze zitten al te vol. Soit. Ik ging vandaag niet zélf iets schrijven weet ge nog?
De tweede link brengt u bij de lezersbrief die Dietrich Hectors in 2006 naar Humo zond om mensen voor lawaai te waarschuwen. Eronder staat de afscheidsbrief die hij schreef net voor hij zichzelf in 2009 het leven ontnam omdat de tinnitus en hyperacusis tegen die tijd ondraaglijk geworden waren. Laat u niet afschrikken door het woord "afscheidsbrief". Het is zeker geen treurzang - de man vertelt heel gedetailleerd zijn leven - van zijn jeugd, over zijn uitgaansleven en zijn studies tot aan zijn zelfgekozen dood. Voor jonge mensen die vaak uitgaan en regelmatig in veel lawaai zitten is het zeker nuttig deze brief te lezen. Voor hun ouders trouwens ook. God weet kan er iemand de generatie "boenkeboenkers" tot rede brengen? Indien niet zal ik die oordokter nog gelijk moeten geven toen hij me zei : "Over mijn job maak ik me geen zorgen! Mijn patiëntenbestand groeit weekend na weekend, festival na festival. Nee, mijn voorraad patiënten wordt zo onuitputtelijk dat mijn praktijk vol zit tot mijn 85ste als ik dat zou willen." Ja, voor jonge mensen die nog geen beroep gekozen hebben : dit is er dus eentje met toekomstmogelijkheden. Hier dus de brieven van Dietrich : http://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=6646
Ik kan onder deze tekst moeilijk "veel plezier" schrijven. Dus zet ik maar "ik hoop dat het u, of uw kinderen, van nut kan zijn".
Misschien wel nuttig voor iedereen om hier eens even bij stil te staan?...
De decibel is een logaritmische schaal (zoals "de schaal van Richter" voor aardbevingen) die dient om de verhoudingen tussen lawaai aan te geven. Let dus op : Elke verhoging met 10 decibel betekent een vergroting van het lawaai met een factor 10. Een verhoging met 20 dB betekent dus een factor 100, een verhoging met 30 dB een factor 1000 enz
Voorbeelden van de sterkte van geluiden.
De hier gepresenteerde waarden zijn ontleend aan vele bronnen, zodat er soms grote variaties mogelijk zijn. De gegeven waarden zijn slechts voorbeelden. Er kunnen geen rechten aan worden ontleend.
dB(A)
Beleving
Voorbeelden
0
Hoordrempel
10
Netaan hoorbaar
Normale ademhaling, vallend blad
20
Radiostudio, boomblaadjes in de wind, fluisteren op 1.5 m
30
Erg stil
Bibliotheek (30-40 dB), zacht gefluister op 5 m, opnamestudio
40
Huiskamer, slaapkamer, rustig kantoor, rustige woonbuurt, vogels bij zonsopkomst, zacht geroezemoes in een klas
50
Rustig
Licht autoverkeer op 30 m, eigen kantoorkamer, regen, koelkast, in het bos
Verkeer op de snelweg, druk kantoor, elektrisch scheerapparaat (50-80 dB), stofzuiger (60-85 dB), geluid van hard staande TV, auto op 15 m, fortissimo zingen op 1 m afstand
75
Elektrische mixer, koffiemolen (70-80 dB), druk restaurant (70-85 dB), F16A straaljager op 3000 m hoogte (74 dB)
80
Hinderlijk
Wekkeralarm op 0.7 m, haardroger (60-95 dB), rumoerig kantoor, zwaar verkeer (80-85 dB) op 15 m, toilet doorspoelen (75-85 dB), deurbel, rinkelende telefoon, fluitende ketel, gemotoriseerde maaimachine (65-95 dB), machinaal handgereedschap, pneumatisch gereedschap op 15 m, kamermuziekorkestje (75-85 dB), klassieke gitaar van dichtbij
85
Handzaag, mixer met ijs (83 dB), foodprocessor (80-90 dB), F16A straaljager op 1500 m hoogte, geluid van vliegtuig door de geluidsbarrière (80-89 dB)
90
Zeer hinderlijk, gehoorbeschadiging na 8 u
Zware vrachtwagen op 15 m, bulldozer op 15 m, druk stadsverkeer, mixer (80-90 dB), tractor, vrachtwagen, schreeuwend praten, gejuich bij rustig sportevenement, gillend kind, passerende motorfiets, kleine luchtcompressor
95
Elektrische drilboor, op de snelweg rijden met open dak, viool (84-103 dB), fluitspel van dichtbij (85-111 dB), trombone van dichtbij (85-114 dB), F16A straaljager op 600 m hoogte
100
Zeer luid
Zware vuilniswagen, naar vuurwerk kijken, metro (90-115 dB), machine in fabriek, klas in timmerschool, motorfiets (95-110 dB), sneeuwmobiel, danszaal, boom box, diesel vrachtwagen, ketelslager, grote luchtcompressor, pneumatische beitel, krachtig spuitend gaslek, versnellingsbak auto, in de auto op drukke snelweg, F16A straaljager op 300 m hoogte
105
Sneeuwblazer, helicopter op 30 m (100-105 dB), krachtige maaimachine, pauken, roffel op grote trom, F16A straaljager op 150 m hoogte (107 dB)
110
Extreem luid
Heimachine, rockconcert (110-130 dB), schreeuwen in iemands oor, gillend huilende baby, speelgoed piepbeestje dicht tegen het oor, motorzaag, bladblazer, disco, drukke videospelhal, symfonie-orkest gemiddeld niveau, onveilige walkman op zijn hardst (112 dB), op een sneeuwmobiel rijden, zandstralen, hard spelende radio of hifi, F16A straaljager op 90 m hoogte
115
Krijsende metrowielen
120
Luidste menselijke stem, autoclaxon op 1 m, startend vliegtuig op 70 m, klinkhamer, kettingzaag (120-125 dB), hameren op een spijker, pneumatische boor (100-120 dB), zware machine, sirene van ambulance, voetbal in het stadion (117 dB), klas met schreeuwende kinderen
125
Hifi in de auto (normale installatie), piek van symfonie-orkest (120-137 dB)
130
Donderslag (120-130 dB), pneumatische hamer, zeer krachtige boormachine, luchtalarm, slagwerksectie van orkest, stock-car race, grote ventilator van 100000 kuub/u
135
Pijngrens volgens andere bron
Sommige luide speelgoedpiepbeestjes
140
Pijngrens
Luchtalarmsirene van dichtbij, vliegtuigen op vliegdekschip, propellorvliegtuig van dichtbij, straalvliegtuig op 300 m (135-145 dB)
150
Permanente gehoorschade volgens andere bron
Startend straalvliegtuig van dichtbij, artillerie op 150 m, voetzoeker, knallen van een ballon (157 dB), piek van rockconcert of normaal niveau nabij de luidsprekers
160
Ramjet van dichtbij, vuurwerk op 1.5 m, geweerschot (163 dB), pistoolschot (166 dB)
170
Schot van krachtig hagelgeweer
180
Onherstelbare gehoorschade
Raketlanceerplatform
194
Saturnusraket (geluidsdruk is 1 atm)
Maximale blootstellingsduur dagelijks
Bron: de Amerikaanse Occupational Safety and Health Administration regulation 1910.95, geluidsblootstelling voor beroepsmensen.
tot 80 dB
Onbeperkt
85-90 dB
8 uur
92 dB
6 uur
95 dB
4 uur
97 dB
3 uur
100 dB
2 uur
102 dB
1.5 uur
105 dB
1 uur
110 dB
30 min
115 dB
15 min
120 dB
7.5 min
130 dB
3.5 min
boven 135 dB
0
Bij dagelijkse blootstelling is het verstandig vanaf 85 dB altijd geluidsbeschermers te dragen en vanaf 90 dB goede oordoppen. Gehoorbeschadiging is meestal cumulatief, dus ieder beetje telt op bij een vorige beschadiging.
Deel 7. With a "little" help from my friends. (Het vervolg van het verslag van de Tinnitus en Hyperacusis-bijeenkomst.)
Tja, die raad "Er gewoon mee leren leven"... Moest ik alleen tinnitus hebben zou ik dat dan ook - aheum gewoon - proberen. 't Is die hyper-acusis die "het gewone leven" zo ongewoon maakt. Dat constante gejongleer met oordopjes. Het nooit kunnen voorzien van akelige geluiden als je niet in je eigen omgeving bent. Het blijft moeilijk. Bij elk nieuw geluid is het aftasten (en dat doet letterlijk pijn als het tegenvalt). Niet elke plastic zak kraakt pijnlijk. De harde zijn een marteling, de zachte kan ik nu verdragen.Het geklik van knipperlichten van auto's van hetzelfde merk en hetzelfde type verschilt ook. In de éne stoort het amper, in de andere is elk klikje een pijnscheutje. De ene soort kattenkorrels klinkt veel scherper als ze in de voerbakjeskletteren dan de andere. Alles is zo onvoorspelbaar. Bij de ene vriend kan ik zonder veel moeite heel voorzichtig van een bord eten, een andere vriendin heeft een servies waarbij het minste tikje van het bestek pijn doet.
Je geheugen moet zoveel dingen onthouden... Het is doodvermoeiend. Ooit zal ik van vele geluiden wel op voorhand weten wanneer mijn vingers zich richting oren moeten bewegen maar nu is het meeste nog een verrassing. En dikwijls geen prettige. Ik vraag me af of er nog genoeg van mijn hersenen overschiet om alle informatie op te kunnen slagen. Onthou maar eens welk kraantje van welke kamer bij welke kameraad erger pijn doet dan een ander... 't Is niet meer eenvoudig. Ik stak wel liever zinvollere informatie in mijn kop.
De huiswereld leek vroeger altijd zo klein, zo eenvoudig, je moest nergens bij nadenken. Er gebeurde zoveel op automatische piloot. Nu blijkt elke kamer zijn eigen klank en akoestiek te hebben en brengt de minste actie talloze geluidjes voort. Voorziene en totaal onvoorziene. Het is echt wel een ontdekkingsreis. Dit schrijfsel is dus toch een klein beetje een reisverhaal nietwaar?
Wat me heel erg opvalt is dat huisdokters veel meer begrip opbrengen dan specialisten. Het lijkt wel alsof, eens ze specialist geworden zijn, hun menselijkheid verdwijnt en ze zich nog enkel omringd zien door potentiële proefkonijnen voor hun onderzoeken. Arrogantie, hoogmoeden botheid vieren hoogtij. Ze geven soms de indruk dat ze de patiënten ervaren als een "noodzakelijk kwaad", dat nu eenmaal bij hun job hoort.
Op de vergadering zag ik ook hoeveel koppels er waren. Mensen met lieve, bekommerde partners. Uiteindelijk is het een hele aanpassing om met een partner met tinnitus en/of hyper-acusis te leven. Ik dacht dat het veel echtscheidingen zou opleveren. Misschien is dat wel zo maar dan heb ik daar op deze meeting toch niets van gemerkt.
Ikzelf word door mijn intieme vriendenkring ook met de grootste zorg en liefde omringd. Op het einde van de meeting stond mijn ene kameraad klaar om me in mijn vestje te helpen terwijl de andere mijn jas al voor me openhield. Ik voelde me net Prinses Diana! Zo gekoesterd Die warmte doet zo enorm goed want de weg is eenzaam. Er zijn wel mensen uit mijn vriendenkring die afhaken maar ze zijn zeldzaam. En wie overblijft toont echt veel begrip. De mensen waar ik (momenteel?) niet meer mee kan op stap gaan houden contact via mail of telefoon. Zelfs voor de mensen die me opbellen is het een aanpassing. Vroeger bakten ze ondertussen vrolijk kissend hun biefstukje in een pan of belden ze plonsend vanuit hun bad, maar nu hoor ik alle geluiden even hard en moet ik de telefoon van mijn oor houden als er ook maar iets anders dan een stem door klinkt. Zelfs als hun buurman gaatjes in zijn muur aan 't boren is kunnen we niet meer verder praten. Alle kleine dingen worden voor iedereen wat moeilijker, maar iedereen doet even hard zijn best. Zelf probeer ik ook zoveel mogelijk "uit mijn kot" te komen want er werd in die meeting erg de nadruk gelegd op uw normale leven zoveel mogelijk voort te zetten en zeker uw agenda niet helemaal leeg te laten. Het vergt dikwijls moeite om aan een uitje te beginnen maar eens op weg lukt het meestal wel. De "stapjes in de wereld" zijn nu natuurlijk wel veel korter en minder intens.
Ik heb altijd geprobeerd om goed te zijn voor andere mensen (en dieren vanzelfsprekend) en nu lijkt het wel alsof ik daar een soort van beloning voor krijg. Ineens is me duidelijk geworden hoe waar de Wet van Newton wel is. "Actie is gelijk aan reactie". (Ik wist dat die saaie fysica-lessen ooit, ooit hun vruchten zouden afwerpen.) Meer dan ooit weet ik nu hoe belangrijk het is om iets voor iemand die in de miserie zit te doen. Al is het maar wat begrip te tonen, of met een kleinigheid te helpen, of te luisteren, of te laten weten dat je hem niet vergeten bent.
De uren die ik de laatste twee maanden al heb mogen uithuilen op de schouders van mijn echtgenoot en mijn kameraden zijn niet meer te tellen. Iedereen in mijn buurt krijgt om beurten wel eens natte oksels, niet zozeer omdat ze zelf zweten, als wel omdat ik een flink snotterke diep weggedoken in hun armen doe. Ik denk er stilaan over om hun waspoeder of de rekening van hun droogkuis terug te gaan betalen.
Ik sta verstomd over het begrip dat mensen kunnen en willen opbrengen voor hyper-acusis, als je de moeite neemt om het duidelijk uit te leggen. Soms vraag ik me af hoe ik zelf op zoiets zou gereageerd hebben drie maand geleden, toen ik nog niets van deze aandoening afwist, zelfs niet eens de naam kende
Wat een geluk dat ik deze ellende niet alleen moet doormaken zoals er zovelen zullen zijn. Ik mag er niet aan denken hoe het met de mens is afgelopen waarover tijdens de meeting werd verteld. Maandelijks belde hij op naar een medepatiënt en telkens vertelde hij dat hij alweer een lawaaibron had verbannen uit zijn huishouden. Eerst de televisie, dan de radio, Tijdens zijn laatste telefoongesprek deelde hij mee nooit meer te zullen opbellen want hij ging zijn telefoon ook buiten zwieren omdat hij er niet meer tegen kon. (Begrijp ik best, bellen met mijn gewone telefoon lukt me goed, mijn gsm daarentegen klikt akelig scherp.) Uiteindelijk zat die mens daar. Helemaal alleen in zijn gecapitonneerde kamer. Niemand heeft er ooit nog iets van gehoord...
Op de bijeenkomst werd ook gesproken over een soort rouwproces waarbij je afscheid moest nemen van hoe je leven vroeger was. Hoogstwaarschijnlijk zal dat wel de enige oplossing zijn, maar dat is niet elke dag even makkelijk. Als ik nu na een foto-wandeling van amper drie uur doodmoe ben dan kan ik niet anders dan stilltetjes denken : Normaal had ik op deze tijd in Thailand een tempel bezocht, een paar tijgers gewassen en waarschijnlijk ook nog een bergske beklommen, en maakte ik plannen om na onze picknick wat apen te voeren en fotograferen, en bij valavond een olifant te gaan wassen
Sommige dagen ligt de nadruk meer op Hoe het was dan op En vanaf nu gaan we eens helemaal anders opnieuw beginnen zie!!. Soms zou ik me eens goed boos willen maken. Maar op wie kan ik boos zijn? Niet eens op mezelf want ik heb mijn oren altijd beschermd tegen lawaai. Het enige wat ik mezelf kan verwijten is dat ik altijd veel te veel hooi op mijn vork nam en dat ik me er heel bewust van was dat ik tegen al de stress die dat meebracht niet tegen kon. Maar hoeveel mensen maken niet diezelfde fout?... Iedereen moet toch werken, iedereen heeft toch zorgen?
Ik ben alleszins blij dat ik de vergadering bijgewoond heb. 't Is triest te weten dat er geen oplossingen zijn maar ik heb veel bijgeleerd. Vooral dat ik niet te ver moet gaan in mogelijke onderzoeken. Voor de tinnituslijders was het ook heel fijn om eens samen lekker bij te kunnen praten en te roezemoezen, en vooral om begrepen te worden. Voor de meesten geldt : hoe meer achtergrondgeruis hoe beter, en hoe meer de aandacht eens wordt afgeleid van het geruis, gesis, gefluit of getoet in het eigen hoofd, hoe fijner. Het is een soort van korte vakantie onder gelijkgestemden. Maar de combinatie van tinnituslijders en hyper-acusispatiënten op één vergadering ligt toch moeilijk.
De pauze heb ik buiten moeten doorbrengen omdat het door mekaar praten een golf van lawaai opleverde. En na de pauze werd er nogal veel door mekaar gepraat, zodat het voor mij niet meer te beluisteren was. De meeting duurde ook veel langer dan ik verwacht had. Bijna drie uren... Voor mijn kop was dat echt veel te veel van het goede. Hopelijk houd ik er een paar fijne contacten aan over.
De reageerbutton op mijn blog schijnt meestal niet goed te werken, dus de reacties onder mijn artikels zijn schaars. Niet iedereen is ook zo gek om zijn ellende op een blog te willen zetten. De mails die ik binnen krijg daarentegen zijn niet schaars. Het is bedroevend hoeveel mensen al met vormen van tinnitus opgescheept zitten. Dus schrijf ik er af en toe nog maar even over verder. Op aanvraag zou je kunnen zeggen want verschillende mensen vragen om door te gaan om zo hun kwaal wat meer bekendheid te geven zodat ze wat meer begrip van hun naasten zouden krijgen. Iemand vroeg me zelfs er een boek over te schrijven maar dat hoeft niet meer want dat heeft Michel Follet al gedaan met Oorlog in mijn hoofd, en veel beter dan ik het zou kunnen. Al zeker met minder dt-fouten en met kortere zinnen.
Vorige zaterdag bezocht ik de bijeenkomst van de Vlaamse Tinnitus en Hyperacusisvereniging. Ik had lang getwijfeld of ik er wel naartoe zou gaan. Ik was bang om vreselijke dingen te horen die me de moed nog meer zouden ontnemen na die ontzettend teleurstellende consultatie bij de specialist. Aan de andere kant hoopte ik er misschien een lotgenoot te ontmoeten om wat tips en ervaringen mee uit te wisselen en me niet meer zo alleen met mijn probleem te voelen. Ik krijg op mijn schrijfsels wel veel mails van mensen met tinnitus - er zijn er veel meer dan men denkt - maar de zusterziel die én tinnitus én die gloeiend ellendige hyper-acusis tegelijk op zijn dak heeft gekregen, zoals ik, heeft zich jammer genoeg nog niet gemeld. Vandaar dat ik mijn twee beste kameraden en al mijn moed bijeengeraapt heb om toch naar die meeting te gaan.
Zoals ze in Antwerpen zeggen : Den entree was alles . Ik sloot me aan bij enkele andere mensen die het hotel binnenstapten, hield de deur open voor diegenen die volgden, stapte enkele meters verder en plots ging het achter mijn rug van KRIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIEP! De glazen deur was blijkbaar dichtgevallen maar er zat een kiezel onder geklemd die over de stenen vloer schraapte... Ik had mijn oordopjes al uit gedaan, en mijn vingers raakten net te laat in mijn oren dus het geluid had zich totaal onverwacht in mijn kop geboord en bleef daar gezellig wat tussen mijn hersenkwabben rondkaatsen. Daar stond ik dus in de lobby van een groot hotel als 't eerste aapje van "Horen, zien en zwijgen". Van een Blijde Inkomst gesproken...
In het hotel was nog een muzikaal feest aan de gang, dus dat was ook al enigszins een domper op mijn eigen "feestvreugde". Onze meeting vond plaats in een zaal en werd bijgewoond door een 25-tal mensen variërend van 25 tot 65 jaar. Ik werd, samen met nog enkele nieuwe mensen, onmiddellijk hartelijk verwelkomd door de voorzitster. De tafels waren in U-vorm geplaatst en dat bleek een verstaanbaarheidsprobleem te vormen voor de mensen die achteraan zaten, dus moesten de tafels eerst tot een vierkant verschoven worden. Ik kon niet zo snel mijn oordoppen uit mijn jas gaan vissen, dus ik kroop maar even weg met mijn vingers in mijn oren. Wat een introductie toch weer! Ik stond daar half weggedoken achter een paal en leek alweer op den eerste van de drie apen van... Ik had al beter een bezoek "Achter de schermen van de ZOO" geboekt, daar was ik misschien minder opgevallen.
Eens iedereen zat verliep alles redelijk goed. Op de inkomdeur na die maar bleef piepen, en de metalen verwarmingsroosters in de vloer die een heel akelig knarsend geluid maakten als er mensen over heen liepen. Maar voor de rest had ik veel geluk. Er werd niet geritseld met papieren noch geklikt met biccen, men sprak om de beurt en duidelijk. Ieder mocht vrijuit zijn verhaal vertellen. Wat me direct opviel was dat haast alle aanwezigen enkel tinnitus hadden, dat was wel een teleurstelling. Michel Follet, die peter is van de vereniging, was ook aanwezig en leek eerst de enige te zijn die ook door beide kwalen geplaagd werd.
Later bleek er nog een heel jonge vrouw te zijn die ook tijdelijk hyper-acusis bij haar oorsuizingen had gekregen maar dat eerste was later ernstig verminderd. Een héél hoopgevend feit voor mij. Een jonge moeder bleek ook aan beide aandoeningen te lijden. Een lieve, stille vrouw die het heel moeilijk kreeg met de geluiden die haar jonge kindjes maakten. Alles kan altijd dus nog veel erger... Ik ben al dikwijls blij geweest dat ik geen kinderen of kleinkinderen heb of misschien een klein hondje dat ik doodgraag zou zien en waarvan ik het gekef niet meer zou kunnen verdragen... Ik mag er niet aan denken. Mijn poezenbende is me tegenwoordig dierbaarder dan ooit.
Oplossingen kwamen er niet op tafel. Nog geen mens bleek genezen geraakt door welke kuur van wat dan ook. Ook de nodige medische griezelverhalen kwamen te berde. Heel triest, maar voor mij toch heel nuttig om te horen, dan wist ik tenminste al dat ik aan die martelgang niet hoefde te beginnen. Er wordt in de universiteitskliniek blijkbaar wat afgeprikt in hersenen en aardig wat stroomstootjes door mensen hun kop gejaagd en dat allemaal zonder resultaat zo te horen. De verhalen over de testen waren ook pure horror. Onder andere wekelijks op consultatie komen om door koptelefoons lange tijd geluiden te aanhoren tot aan je pijngrens, maar na zes maanden van onderzoeken - helemáál horendol, en zonder resultaat - terug op straat te belanden. Nee, daar bedank ik voor.
Tinnitus blijkt dan ook nog verschillende vormen aan te nemen. Haast iedereen hoort een andere toon. Ook de oorzaken van de aandoening verschillen. Sommige mensen hebben het opgelopen door een plots lawaai, bij een ostheopatische behandeling, door jarenlange stress, na een whiplash bij een ongeval, door heel hun leven een oorverdovende job gedaan te hebben, door het gebruik van bepaalde medicijnen, soms is tinnitus zelfs erfelijk en krijgen kinderen het al op jonge leeftijd Begin deze chaos maar uit te zoeken als dokter En tracht als patiënt maar geloofwaardig over te komen met uw bizarre klachten, die ook nog verschillen van die van andere mensen, en die ge dan op de koop toe nog niet eens kunt tonen of bewijzen
Mensen die hun hele leven in een erg luide omgeving gewerkt hebben lopen blijkbaar meer gevaar om na hun pensioen tinnitus te krijgen. Ook geen prettig vooruitzicht. Alweer een goede reden om gehoorbeschermers te gebruiken tijdens lawaaierige klussen.
Eén man bleek zelfs zelfmoord gepleegd te hebben nadat hij anderhalf jaar aan het lijntje was gehouden door de dokters met de belofte dat ze minstens het gedaver van zijn hartslag uit zijn hoofd zouden weghalen. Ook dat is niet gelukt, met zijn zelfgekozen levenseinde tot gevolg. Langs alle kanten hoorde ik verhalen die gelijkaardig waren aan wat ik vorige week bij de specialist had meegemaakt. De scenario's liepen van totaal onbegrip tot opmerkingen als : "Och madammeke, er is nog niemand van tinnitus dood gegaan maar er worden natuurlijk wel mensen gek van" en "Eigenlijk moet ge niet klagen over uw hyper-acusis hé meneer, want ge hoort nu veel beter dan andere mensen!" Tja, als je zoiets van een specialist ter zake moet horen dan weet je wel hoe het met de stand van de medische kennis op dit gebied gesteld is.
Vroeger ging het er ook al niet beter aan toe. Toen vroegen radeloze patiënten om hen doof maken, dat werd dan ook gedaan, maar al snel bleek dat dat zéker niet de oplossing was. De stumperds hoorden na de operatie dan wel niets meer... behalve hun tinnitus. Die bleef. Na die ingreep waren die mensen dus helemaal in hun eigen hel opgesloten.
Overal ter wereld blijken de onderzoeken nog in een beginfase te staan en de mensen die er nu aan meewerken zijn echt wel de proefkonijnen. In Zwitserland is er zelfs een proefgroep mensen, door een medicijn tegen tinnitus uit te testen, dement geworden. Proefpersonen zijn natuurlijk broodnodig om ooit een remedie te vinden maar het lijkt me toch niet de juiste keuze om me in deze fase van het onderzoek kandidaat te stellen. Ik denk dat ik de alomtegenwoordige raad van de groep maar ga volgen en die luidt heel eenvoudig : "Leer er mee leven."
Mijn schrijfsel is - hoe kan het toch weer - véél te lang geworden. Ik splits het in twee, de rest van mijn epistel over wat ik allemaal bijleerde op de vergadering zet ik woensdag wel op mijn blog. Even genoeg ellende voor nu. De eerstvolgende dagen maken we t hier eerst terug wat vrolijker.
Hanuman : "Maar ma gij staat hier toch niet tussen?..." Ma : "Jawèl, kijk maar eens goed!"
Hanuman : "Ik zie u niet hoor..." Ma : "Ge moet ze wel langs hun voorkant bekijken hé slimmeke!"
Deel 5 : Surrealistische ziektes vereisen blijkbaar surrealistische dokters.
Meer dan een maand op voorhand had ik een afspraak gemaakt met de enige dokter die echt gespecialiseerd is in hyper-acusis. Tinnitus-specialisten zijn er genoeg - niet dat die hun patiënten veel kunnen helpen - maar het enge ding waar ik bovenop mijn tinnitus mee opgezadeld zit is blijkbaar veel zeldzamer.
Ik leefde naar de dag van de consultatie toe met een dubbel gevoel. Aan de ene kant was er angst dat ik als proefkonijn zou gebruikt worden en massas pillen ging moeten uitproberen om telkens na een paar weken verslag uit te komen brengen. Maar aan de andere kant hoopte ik dat de dokter misschien snel de oorzaak zou vinden en zou zeggen : Oh maar dat is die of die zenuw - of pees, of spier - die geklemd zit, en we vijzen die wel efkes los, of we snijden die er desnoods uit en t is opgelost.
t Werd echter geen van beide.
Eerst werd ik ontvangen door een lieve assistente waaraan ik mijn papier overhandigde waarop ik heel de evolutie van mijn ziekte in t kort genoteerd had (de medicijnen die ik nam, wanneer de hyper-acusis begonnen was,...) Ze nam het aandachtig door, stelde nog enkele vragen, onderzocht neus, keel en oren, om me vervolgens terug te sturen naar de wachtzaal waar ik een bundel vragenlijsten moest invullen. Niet direkt de nuttigste vragen. Onder andere : Heeft u zelfmoordneigingen? Ik heb daar nee op geantwoord want toen had ik die nog niet. Als ze mij daarentegen die lijst hadden laten invullen bij t verlaten van hun kliniek had dat antwoord er wel enigszins anders uit kunnen zien
Ik gaf mijn huiswerk netjes ingevuld af en werd meegetroond naar de gehoortest-afdeling. De jonge stagiaires gedroegen zich of ik doof was. Zelfs nadat ik had uitgelegd dat het tegendeel bij mij t geval was, dat ik álles hoorde en dan nog alles 10 keer te luid, bleven ze maar tegen me roepen. Ik denk dus dat ze zelf oost-indisch doof waren.
Onderweg naar de volgende testruimte bleken ze er al in geslaagd te zijn mijn net ingevulde vragenlijsten verloren te laten gaan 't Kan rap gaan. Het volgende machientje waar ze me even op aansloten ging de druk in mijn oren meten daar ze verwarden ze dan weer eerst mijn linker met mijn rechteroor. Wat nochtans niet zo moeilijk is want het rechtse is aan mijn rechterkant gegroeid en 't linkse zit aan mijn linker.
Na al de testjes mocht ik terug plaatsnemen in het kabinet.
Ik had me er uiteraard aan verwacht dat ik eerst wat spitsroeden zou moeten lopen tussen stagiaires en jonge dokters (logisch, die mensen moeten job ook ergens kunnen leren) maar ik was ondertussen toch wel heel blij dat ik nu eindelijk door de échte professor-specialist onder handen ging genomen worden. Mijn blijde verwachting sloeg om in bittere teleurstelling toen ik niet de verwachte prof zag binnenkomen maar begroet werd met : Chegoeidag mevrouw, neejmt u momenteel medikaatsie?
De professor waar ik al die weken op had gewacht en gehoopt bleek niet eens aanwezig ik kreeg een vervanger Eentje die zelfs niet eens de moeite had genomen om mijn nota's te lezen anders had hij wel al geweten welke medicatie ik nam.
Ik deed dus maar terug heel mijn uitleg en somde mijn pillen op. De man luisterde heel hooghartig en merkte botweg op : Voor deze ziekte bestaan geen pillen. Ik zei hem dat ik nochtans wel verbetering voelde sinds ik de twee medicijnen nam die me door twee huisartsen in onderling overleg waren voorgeschreven. Hij zweeg en glimlachte eens laatdunkend.
Dus als ik het goed begrijp dokter, is hyper-acusis ongeneeslijk?
Dat heb ik toch niet gezegd hè?
Maar als er geen pillen voor bestaan En ik heb in het boek van Michel Follet ook gelezen dat het niet te genezen is dan-
Dan moet je boeken met zulke titels maar niet lezen.
Maar in die titel stond niet dat het ongeneeslijk was, de titel is Oorlog in mijn hoofd, meer niet.
Nou jaaaa, dát boekje! Dat heb ik ook. Gekregen zelfs. (Ah ja, dat was heel belangrijke info want t was een Hollander.) Maar ik heb het niet eens gelezen.
Toen mengde Echtgenoot zich in het gesprek en zei :
Er bestaan geen andere boeken over hyper-acusis, en Michel Follet was in Vlaanderen een zeer bekende radio- en tv-maker en quizmaster, dus als iemand zich een beetje over deze ziekte wil informeren valt er niets anders te lezen, vandaar dat wij dat boek gekocht hebben en-
Oordoppen. Oordoppen moet je leren dragen.
Ik nam het weer over.
Dokter ik héb oordoppen. Maar ik ben eigenlijk gekomen in de hoop genezen te worden. Ik heb trouwens een heel assortiment oordoppen. Kijk maar." Ik liet ze zien en al van ver zei hij : Dat zijn nou wel de slechtste die je kan hebben. Je moet er bij Laperre op maat laten maken.
Jamaar dat zijn er harde, die kan ik helemaal niet verdragen. Ik heb het zelfs al moeilijk met deze zachte rubberen denneboompjes.
Ja kan best zijn. Ik kan zelf ook niks in mijn oren verdragen, maar jij zal wel moeten nietwaar?
Zucht. In deze fase van het gesprek voelde ik al dat mijn antwoord op de zelfmoordvraag nu al anders zou geweest zijn.
Uit het onderzoek blijkt dat je trommelvliezen fysiek in orde zijn. Er is wel een verschil in de metingen tussen beide oren maar dat kan een meetfoutje zijn. Ik zal u een scan voorschrijven.
Dokter ik heb gehoord dat het lawaai van een scan de tinnitus en de hyper-acusis nog zouden kunnen verergeren en-
Nou, dáár heb ik nog nooit van gehoord!
Ik heb er maar braaf over gezwegen dat het er op de forums vol van staat...
Maar dokter ik heb ook al jaren pijn in mijn schouder en nek, ik kan zelfs geen handtas op mijn schouder verdragen, zou het niet kunnen dat er iets in mijn nek de oorzaak van dit alles is? Als ge een scan maakt gaat ge toch ook mijn nek ineens meescannen?
Nee. Tuurlijk niet. Dan zou de scan nóg langer duren en je vindt het zo al geen leuk idee! Toch?
Jamaar ik zou dan wel graag in 1 keer alles willen laten nakijken dat mogelijk de oorzaak kan zijn van- Nee. Ik maak een scan vanaf de schedelbasis.
Maar t zou toch tijd uitsparen als tegelijk de nek-
Nee. Met alles wat zich onderaan de schedel bevindt heb ik niets te maken. Dat is de afdeling van een orthopeed.
Zou voor mijn nek- en schouderpijn misschien kinesie-therapie kunnen helpen?
Misschien.
Zou u dat dan willen voorschrijven?
OK.
Dan hoeft die scan misschien niet?
Tuurlijk wel. Die scan gaat sowieso door. U kwam hier toch om te genezen nietwaar?
Drinkt u alcohol?
Geen druppel.
(Mijn vragenlijsten had hij dus ook niet bekeken want daar had ik dat allemaal al op ingevuld. Maar natuurlijk, die waren ondertussen ergens mislegd en onvindbaar waarschijnlijk )
Koffie?
Nooit.
Roken?
Ja.
Stop daar dan al maar mee. Of halveer op zijn minst.
Mag ik nog zuivelproducten eten?
Waarom niet dan?
Omdat mijn osteopaat gezegd had dat zuivelproducten de slijmvliezen stimuleren en dat dat niet goed was voor-
Ach nee toch! Een osteopaat! Een osteopaat! Echt idioot. Een Vlaams gezegde is toch : Schoenmaker blijf bij je leest nietwaar? Wat weet zo'n man nou van die zaken?!
En mag ik chocolade eten?
Zoveel je maar wil.
Dokter hebt u eigenlijk patiënten die al van hyperacusis genezen zijn?
Ja tuurlijk. Of toch al zeker waarbij het veel draaglijker geworden is.
Ik mompelde onhoorbaar tussen mijn tanden : Ja, met oordoppen waarschijnlijk. Zo kan ik het ook.
U gaat nu naar de balie, maakt een afspraak voor een scan en een afspraak om een week later de resultaten te bekijken. Tot ziens.
Als ik na t verlaten van zijn kabinet de zelfmoordvraag terug had moeten beantwoorden had ik het voorzetsel zelf doorstreept.
Ik hád echt geen zelfmoordneigingen. Ik had na dit gesprek wél... móórdneigingen!
Gelukkig was er deze week ook weer fijn nieuws. Ik ging met mijn maatje op bezoek bij zijn bejaarde ma om haar een gelukkige verjaardag te wensen. Een vooruitzicht op een rustig bezoekje, tot bleek dat er nog twee vrienden op bezoek waren en dat we met zijn vijven Chinees zouden eten... De angst sloeg me om het hart. Ik vreesde weer hetzelfde mee te maken als tijdens mijn vorige etentje. Maar nee, ik ben helemaal niet moeten gaan lopen, integendeel, het werden twee zalige uurtjes!
Iedereen had begrip voor mijn gekke aandoening (waarom kunnen gewone mensen dat opbrengen en specialisten niet?...), er werd met gedempte stem en om beurten en niet door mekaar gepraat, de krakende pakjes van de Chinees werden opengemaakt terwijl ik even buiten ging, en we hebben smakelijk samen gegeten, gepraat en gelachen. Zonder oordopjes! Af en toe moest ik wel eens een vinger in mijn oor steken vanwege wat bestekgerinkel op een bord maar ik kon gewoon meepraten en de gesprekken volgen! Zalig! Een beetje begrip kan het leven zoveel aangenamer maken, ik ben er mijn kameraden ontzettend dankbaar voor.
Door deze hartverwarmende ervaring weer een beetje overmoedig geworden heb ik de volgende dagen veel te veel hooi op mijn vork genomen en moet daar nu weer de prijs voor betalen. Stom. Maar ooit zal ik het wel leren zeker?
Ondertussen ligt het nare doktersbezoek al een week achter me, is de kater al wat verteerd en de pijn van het onbegrip, de arrogantie en de onvriendelijkheid weggeslikt. Gisteren heb ik een bijeenkomst van de Vlaamse Tinnitus en Hyperacusisvereniging bijgewoond maar daarover vertel ik later wel want na deze relatief "propvolle" week lig ik er momenteel uitgeteld bij.
Ik trek me even terug in het eeuwigdurende gezelschap van mijn gecastreerde krekelkoor op mijn virtuele berg in Zuid Frankrijk om te genieten van een zonsondergang die wel eens een hele zondag zou kunnen duren. Ge ziet, mijn "tragedie" is toch ook een klein beetje een "reisverhaal" hé?
Alweer een week later. En ook vele kuren, behandelingen en pillen later Het krekelkoor in mijn kop zingt nog steeds uit volle borst maar in de hyper-acusis zijn veranderingen ingetreden. Alles klinkt nog veel luider dan normaal maar niet elk geluid doet pijn. Broodzakken en plastic boodschappentassen zijn nog steeds gruwelijk maar ik kan al wel weer mijn handen wassen onder een kraantje als ik een dun straaltje water laat lopen. Als ik niet ritsel met de bladeren kan ik ook terug de krant of een tijdschrift lezen. Vorige week had ik twee heerlijke dagen. Dagen waarop ik s avonds in mijn bed stapte met een gewoon suizend hoofd en niet met een razende orkaan in mijn kop. Het was een verademing. Het zijn die momenten die hoop geven en die me soms ook overmoedig maken.
Ik was uitgenodigd op een etentje bij vrienden en wou het beslist proberen want een betere testsituatie kon ik me niet indenken. Bij vrienden kan je gewoon weggaan als t niet gaat, dat kan je in een restaurant moeilijk maken. Dus toog ik blijgezind op weg. Vanzelfsprekend met mijn hele assortiment oordoppen op zak. Het begin van de avond viel reuze mee. Met vier personen zachtjes in een salon zitten praten was zalig. Eindelijk weer eens buiten, eens onder de mensen komen, dingen horen vertellen, nieuwtjes horen! Mijn vrienden deden ook duidelijk moeite om stil te praten en niet nodeloos met hun glazen te rinkelen. Dat vond ik zo attent. Toen we op de duur met zijn zessen waren werd het al een stuk moeilijker om al die geluiden en klanken in mijn kop geordend te krijgen en moest ik na een half uurtje mijn oren even uitlaten in de stille tuin. Maar toen werd het eten geserveerd
Met zes aan tafel soep eten Dat lawaai was niet te harden. Onvermijdelijk moest ik mijn oordopjes insteken. Ik hoorde en zag iedereen babbelen en lachen maar zelf verstond ik geen woord. Ik hoorde alleen t kauwen en t slikken in mijn kop en een boel dof geroezemoes. Ik bleef dan maar heel geconcentreerd in mijn bord staren zodat niemand me zou vragen op iets te reageren. Ik voelde me doodeenzaam. Kompleet buiten de wereld gesloten door die stomme ziekte. Ik heb beleefd gewacht tot iedereen zijn soep op had maar dan ben ik maar naar huis gereden want ook zonder dopjes was de conversatie ondertussen de chaotisch en te luid geworden. Tien lange eenzame kilometers in tranen en woede. Uiteindelijk heb ik me ermee getroost dat ik het toch al meer dan een uur in gezelschap had volgehouden en dat ik tenminste nog eens onder vrienden was geweest.
Ik hoopte dat het elke dag beter ging gaan. De voorgaande maanden heb ik zo mijn best gedaan. Een lever- en galzuiveringskuur, lymfedrainages, bezoeken aan ostheopaten om nekwervels los te maken, uren energetische therapie, kuren met de meest onmogelijke kruiden en vitamines, en heelder reeksen pillen. Maar het werd niet beter. Het werd terug slechter. En ik zat weer met mijn oorbeschermer op de pot tegen mijn rinkelend plasje
Vrijdag ging het plots weer wat beter. Ik voelde me de koning te rijk. Ik ben zelfs naar de supermarkt getrokken. Weliswaar met flinke oordoppen in want winkelwagentjes klinken alsof er tanks rond me heen daveren. Maar in een winkel zonder karretjes heb ik het doploos uitgehouden tot aan de kassa (dat rinkelende geld in die schuiven is er teveel aan )
Zaterdag kwam een vriend me ontvoeren om een bescheiden foto-stapje in de wereld te zetten. We kozen voor het Stilte Bos in Gerhagen bij Tessenderlo. Haast twee uur heb ik in t bos rondgewandeld, gefotografeerd en volop genoten van de natuur. De krakende takken onder mijn voeten vormden zelfs geen probleem, ik heb van de hele tijd geen dopje ingestoken! Ik was zo blij. Er bestaan geen woorden voor. Eindelijk had ik eens terug wat materiaal voor mijn blog, ik had weer eens een stukje van de wereld gezien en dat dan nog zonder pijn. Mijn geluk kon niet op.
Maandag heb ik een afspraak bij de enige dokter die gespecialiseerd is in hyper-acusis. Ik hoop dat de oorzaak van mijn enge aandoening gevonden wordt en dat er een oplossing voor bestaat Het is bang afwachten. Ik zou zo graag terug eens met vrienden weggaan, een cafeetje binnenstappen, of iets knabbelen in een restaurant, door de stad wandelen Maar dat zit er momenteel allemaal nog niet in. Met zijn tweetjes thuis eten lukt al best omdat we boterhammen niet meer op een bord eten maar op plastic onderleggers. Het scheelt een boel aan bestekgerinkel. Soep drinken gaat evengoed als soep lepelen. Ik doe hier de laatste tijd de ene uitvinding na de andere. Hopelijk komt er terug een tijd dat ik al die kunstgrepen niet meer moet uithalen en terug zoals andere mensen op de wereld kan rondwandelen. Bang afwachten voor het verdict van maandag dus Wie maandagvoormiddag een schietgebedje naar hierboven wil sturen, een kaarsje wil branden, of wat positieve energie sturen geloof me, ik neem het in dank aan.
Ik heb een paar dagen mijn pc niet geopend. Het gedoe in mijn hoofd groeit wat boven mijn kopke. Ik kreeg hier net een pps aan waarin de zin : "Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet." Wel, ik denk dat mijn water momenteel een beetje té troebel is. Ik kan momenteel geen grappige kantjes aan mijn verhaal vinden.
Elke dag wordt de wereld nog een beetje luider en onuitstaanbaarder. Hoeveel troost ik ook vind door met iemand te praten, na 20 minuten gaat het niet meer omdat de sis-klanken niet meer te harden zijn. Niet de mijne en niet die van mijn gesprekspartner.
Vorige week heb ik een mooi huis dat ik van mama geërfd had verkocht - toch al een deeltje stress dat wegvalt, drie huurders minder - en dat was helemaal een helledag. De verkoop ging door in een groot bureel met kale muren, een glazen wand en een marmeren tafel. Alles weergalmde, elk geluidje weerkaatste en ik kon geen oordopjes dragen want ik moest de gesprekken kunnen volgen. De koper was dan ook nog een onbehouwen beer die niet veel anders kon dan brullen. Twee uur heeft het gekraak van papieren, getik van biccen en het geroep van die ellendeling geduurd. Ik heb op de duur nog iets van de prijs afgedaan om er toch maar een einde aan te maken. Ik hield het niet meer uit. De dagen erna ben ik er ziek van geweest.
Momenteel ben ik bezig met ostheopaten, zuiveringskuren, lymfedrainages, alles waarvan ik maar enigszins hoop dat het die hyper-acusis kan laten verminderen. Tot hiertoe zonder resultaat. In een winkel moet ik met oordopjes rondlopen en dan nog hoor ik elk karretje ratelen en tinkelen. Ik hou het niet langer dan 5 minuten vol. Het verkeer raast even hard door mijn kop als over de weg, zeker als het regent. Het lijkt wel of de autostrade dan nog veel harder ruist. Maar de grootste teleurstelling liep ik gisteren op tijdens een korte wandeling in het natuurgebied aan Fort 7 in Wilrijk. Een mooi plekje waar ik drie weken geleden nog even in de sneeuw gewandeld had. Toen had ik ook wel last van 't lawaai op de straat en stopte mijn vingers in mijn oren als er een auto voorbij reed, maar toen droeg ik nog geen oordopjes. Gisteren droeg ik er wel en nog was het lawaai niet te harden. Met pijnlijke oren en een kop vol geluid kwam ik na een half uur doodmoe terug binnen en besefte ik dat mijn plan om in de lente dan maar de stad te vermijden en in natuurgebieden te gaan fotograferen waarschijnlijk ook niet meer zal gaan.
Alles lijkt stilaan in duigen te vallen. Mijn wekelijkse shoppingdag in Antwerpen kan ik wel vergeten. Winkelen gaat niet meer, gewoon over straat lopen als er auto's voorbij komen lukt ook niet zonder pijn, en nu blijkt een wandeling in een park ook al niet meer te kunnen. Als ik vijf uur "leef" ben ik doodmoe van de geluidsbrij in mijn kop en plof ik op bed en val in slaap. Ik plof natuurlijk wel voorzichtig in bed want het gekraak van een kopkussen (zelfs een zacht flanellen) is ook niet van de poes.
En ondertussen leer ik maar bij... Een auto maakt minder lawaai als ge steeds zorgvuldig in de juiste versnelling schakelt. Het rolluik van de garage kunt ge openen als ge al in uw auto zit, dan wordt het ijzer-op-ijzer-geluid flink gedempt. Tussen elke sleutel van mijn sleutelbos heb ik een viltje gehangen, zo rinkelen die al een pak minder, de kattenvoerkorrels leg ik heel zachtjes met een lepeltje in hun bakjes, tanden poetsen kunt ge ook met uw mond dicht (OK, het vergt wat oefening en ge trekt zeer rare snuiten, maar 't lukt), en een electrische tandenborstel blijft een tandenborstel ook als ge hem niet aan zet,...
Aan elk wolk zijn er ook zilveren randjes. Een afwas raak ik niet meer aan en de kattenbakken leegscheppen is nu ook een kelk die aan me voorbijgaat. Echtgenoot doet het gelukkig met liefde en plezier.
Ik word ook hoe langer hoe leniger. Als ik geen oorbeschermer in de buurt heb trek ik mijn plan met een soort alternatieve yoga-oefening. Eén oor druk ik tegen mijn schouder, in het andere oor steek ik een vinger en met de resterende hand trek ik het toilet door, of de overgordijn dicht, of wat dan ook dat moet gebeuren. Ik word ook hoe langer hoe slanker. Ik dacht dat mijn jeansbroeken flink waren uitgerokken omdat ik de laatste twee maanden altijd dikke kousenbroeken of thermo-ondergoed had gedragen. Ik hou nu eenmaal van veel laagjes boven mekaar. Maar gisteren, na mijn zuiveringskuur besloot ik me toch eens te wegen en kwam tot de onstellende constatatie dat er op twee maanden tijd plots zes kilo verdwenen waren. Niet dat ik die mis, zeer zeker niet, maar het voelde toch maar vreemd aan.
Het is ook een leven vol verrassingen! Gisterenavond dacht ik dat ik door de vloer zakte! Letterlijk. Ik hoorde een knal en was er van overtuigd dat een houten plank onder het vinyl doorgebroken was, ik draaide me terug om en bekeek de grond, liep nog eens over dezelfde plek maar nu kraakte er tot mijn verbazing niets. Twee meter verder zag ik een bic op de vloer liggen die ik net op een tafeltje gelegd had... Die was daar dus blijkbaar achter mijn rug terug afgerold... En dat had "de knal" veroorzaakt. Geef toe... 't Wordt wel heel absurd.
Een grote psychologische drempel was afscheid nemen van de belletjes aan de halsbanden van Mathurin en Nemuri Neko. Weken heb ik daar over gedaan. Hun belletjes had ik destijds speciaal uitgekozen omdat ze lekker luid klonken zodat ik mijn jongens overal in huis kon lokaliseren. Hoe pijn die dingen de laatste weken ook aan mijn oren deden, ik kon er me niet toe overhalen om ze af te doen. Maar ik heb een alternatief gevonden. Ik ben bij een dierenwinkel gestopt en ben op zoek gegaan naar belletjes met een andere klank, minder luid en minder hoog van toon. De vrouw van de winkel moet gedacht hebben dat ze met twee gekken te maken had. Echtgenoot en ik zaten daar op de grond voor een rek vol halsbandjes en losse belletjes om die allemaal één voor één uit te testen en zo te ontdekken welke klank ik nog kon verdragen... Wij zaten daar precies beiaard te spelen met die belletjes... Ik schaamde me dood. Maar kom, we hebben er twee gevonden die amper rinkelen, ze brengen meer het geluid van een rollend keitje voort, en dat blijk ik te kunnen verdragen.
Het lijkt wel of ik elke dag afscheid moet nemen van iets dat prettig was en soms ontneemt me dat echt de moed. Hoe graag ik ook mijn blog in stand wil houden, het valt me op die dagen te moeilijk om mijn pc te openen. Stom natuurlijk, maar 't is nu eenmaal zo.
't Is ook niet fijn om over deze dingen te schrijven. Het laatste wat ik wou was een treur- of ziekteblog. Het bloggen was destijds begonnen om mensen te laten lachen, of tenminste te laten glimlachen, en om oudere mensen die niet buiten konden eens virtueel mee op reis te nemen met mijn reisverhaaltjes en foto's... En nu zit ik hier zelf binnen en heb eigenlijk niks meer te vertellen of te bloggen... Hoe een dubbeltje rollen kan... Oei nee, laat het maar niet rollen, want op de duur valt het om, en dat zal me weer een gerinkel geven...
Deel 1 : De privé-attractie genaamd : "Laathi Falls".
Beloofd is beloofd, hier komt dus het verhaal over wat er met me aan de hand is. Ik splits het op in vier delen want t is vanzelfsprekend toch weer langer uitgevallen dan ik gedacht had. Het was ook verdraaid moeilijk om de juiste woorden te vinden om zoiets surrealistisch uit te leggen.
Net als destijds met die fybromyalgie-diagnose ben ik van plan er maar één keer uitgebreid over te schrijven want ik probeer het probleem zo min mogelijk aandacht te gunnen om het mijn leven niet nog verder te laten beheersen dan het nu al doet. Genezing bestaat toch waarschijnlijk niet. Negeren is dus aan de orde. En natuurlijk ondertussen manieren trachten te vinden om er mee te leren leven.
t Is deze keer geen plezant verhaal maar daar kan ik ook niet aan doen.
Zet u stillekes neer en luister. Vooral stillekes.
Reeds jaren lijd ik aan tinnitus, of in t schoon Vlaams : oorsuizingen. Lange tijd vond ik dat geruis in mijn kop iets normaals. Ik dacht dat iedereen wel het mechaniekske van zijn lichaam hoorde werken. Totdat mijn mechaniekse wel oprecht veel lawaai begon te maken en ook steeds maar luider en luider werd. Op de duur sleepte ik mijn persoonlijke draagbare waterval mee in mijn kop... Ongelofelijk, ik leefde in t onophoudelijk gezelschap van mijn privé-waterval, de Laathi-Falls! Niet af te zetten. De waterval schoot in gang op het moment dat de droom overging in t ontwaken en eindigde als s nachts de slaap de overhand haalde. Niet fijn, maar je leert er wel mee leven.
Van de neus-keel-en-oren-specialist moest ik leren werken met muziek om zo het geruis te maskeren. Ik vond dat allesbehalve prettig want ik ben heel erg gehecht aan stilte. Vandaar dat er ook nooit een achtergrondmuziek op mijn blog gestaan heeft, zelfs de speakers van mijn pc stonden nooit aan. Dus deed ik wat me opgedragen was en probeerde ik te leren schrijven met muziek. t Was een moeilijke bevalling maar met rustige klassieke muziek lukte het op de duur toch. Ook in de auto moest er muziek op spelen zodat ik een iPodje kocht dan kon ik tenminste mijn lievelingsliedjes beluisteren. Ik, de mens die niet liever dan in stilte zat, moest nu voortdurend in een cocon van geluid leven om t lawaai in mijn eigen kop te verbergen. Een absurde grap, maar ik hou niet van absurde humor.
Tijdens de Thailand-reis en de Noorwegen-cruise had ik dus al de grootste attractie in mijn kop zitten : de Laathi Falls. Constant. Een tijdje later veranderde het geluid. Het werd hoger. Mijn waterval begon te klinken als een veld vol krekels. Dat was minder prettig, maar ik vond al gauw een truukje om t aanvaardbaarder te maken. Telkens ik overdag even niet geconcentreerd bezig was en t geluid de overhand kreeg maakte ik mezelf wijs dat ik op een mooie berg in Zuid-Frankrijk zat te kijken naar een prachtige zonsondergang temidden van mijn krekels.
Zonsondergang, avond, vakantie, dus ontspan-tijd. Ik trainde mezelf dat telkens ik dat beeld opriep ik mijn spieren ontspande en er knus bij zat als een totaal ontspannen, dooreengezakt bergje pudding. Dat werkte goed. (Zo goed zelfs dat ik soms in de auto plots in mijn puddingkje veranderde wat nu ook weer niet echt de bedoeling was.) Want ja, zelfs boven het geluid van de auto én de radio hoorde ik nog mijn krekels. "Laathi and The Crickets" was nogal een groot koor. Een erg succesvol ook, ze hadden veel optredens. Maar kom, er viel mee te leven.
Tot voor kort ook mijn krekelkoor vervangen werd .
De toon van t geluid in mijn kop werd hoe langer hoe hoger en het truukje van mijn Zuid-Franse zonsondergang werkte niet meer. Dit waren helemáál geen lieflijke krekels meer. Het nieuwe geluid was een nog veel hoger gesnerp. Een gekrijs waar ik niet meer mee slaagde het tot iets leuks om te toveren om het draaglijk te maken. Het leek wel alsof ze al mijn krekels gecastreerd hadden en dat het nu een soort Wiener Sangerknaben-koor van de Krekels geworden was. "The Castrated Crickets" zijn echt niet om aan te horen. Maar ik móet ze wel aanhoren. Ik heb geen keuze. Ook daar leert ge mee leven, zeker als er u ondertussen nog iets veel vervelender aan t overkomen is
Al heel mijn leven ben ik zeer gevoelig voor lawaai en zal ik het heel bewust niet opzoeken en als ik het toch beroepshalve moest tolereren beschermde ik mijn oren. Mijn oren hebben al van kindsbeen voor veel problemen gezorgd, zelfs tijdens een zomers fietstochtje moest ik ze dichtstoppen omdat de wind in mijn oren pijn veroorzaakte en ook in de winter moest ik ze afschermen tegen de koude. Nog iets heel vervelends is dat als ik langer dan enkele uren op hetzelfde oor slaap ik wakker word met een pijn die vergelijkbaar is met die van een oorontsteking.
Lastige aanhangsels wel, die oortjes van mij
Tot hiertoe was dat allemaal nog goed leefbaar, maar wat me de laatste maanden overkomt is wel helemaal van een ongekende waanzin.
Langzaam maar zeker viel het me op dat ik alles veel beter hoorde dan andere mensen. Ik hoorde ook veel méér. Veel meer details. Totaal onbelangrijke details dan nog. Mijn kop werd volgepropt met zinloze informatie! Op de duur begonnen alle scherpe geluidjes ook pijn te doen... t Begon met kleine dingen. t Geluid van rammelend vaatwerk was niet meer te harden. Een tang in de gereedschapskist leggen deed me ineenkrimpen. Lege plastic flessen pletten kon al snel ook niet meer. Het ruisen van een lopende kraan klonk alsof ze prikkeldraad door mijn kop trokken. Zelfs mijn eigen plasje was niet meer aan te horen zonder pijn Om nog te zwijgen van de waterval die het doortrekken van een toilet veroorzaakt.
Dan wordt een mens vindingrijk. En voorzichtig. Boterhammen kan je evengoed eten op een houten broodplankje. Een vaatwasser inladen kan je haast geluidloos als je t langzaam bord per bord aanpakt. (Echt iets voor mij iets langzaam doen ). Een plasje doen kan je desgewenst met je vingers in je oren. (Je handen wassen daarentegen is al iets moeilijker.) Je probeert veel problemen te voorkomen. Je neemt je sleutelbos zo vast dat hij niet meer rinkelt. Deuren laat je tegen staan zodat je niet telkens die harde klik van het in het slot vallen moet horen. Je nagels knip je af zodat je van dat getik op je toetsen alvast vanaf bent. Plastic zakjes van supermarkten worden vermeden.
Door al die voorzichtigheid en het constante alert zijn ben je na een paar uur doodmoe en ga je even liggen. In t gezelschap van de nooit afwezige Castrated Crickets" die op volle kracht verder musiceren
Dus probeerde ik iets anders uit. Ik ging niet meer al te voorzichtig zijn en de pijn gewoon trotseren. Dat was niet plezant maar misschien was ik dan niet meer uitgeput na een halve dag? 't Was alleszins 't proberen waard. Maar het resultaat was ongeveer hetzelfde. Ook pijn put blijkbaar uit. Mijn nieuwe systeem werkte niet. Maar t ellendigste is dat elke dag de geluiden nog scherper en harder worden.
Deel 2 : Horen als een dolgedraaide Pluto.
Vorige week ben ik tijdens mijn dinsdagse shoppingmiddag gewoon moeten gaan lopen. Op een druk kruispunt was het gesjirp, gepiep, gesis en gepuf van de remmende en vertrekkende bussen, trams en autos niet meer te harden. Ik merkte pas dat weinig mensen snappen wat ik meemaak toen ik tegen mijn kameraad opmerkte : En dan dat getik van elk schakeltje van die zijn fietsketting er nog bovenop! Waarop hij vroeg : Welke fiets? Awel, die aan de hand van die meneer die hier voor ons wandelt! Op dat moment realiseerde mijn maat zich plots wat voor stomme details ik wel allemaal moet horen, hij trok me direct de eerste de beste stillere zijstraat in en zei verbaasd : Maar gij hoort gelijk een hond?!! Na die opmerking realiseerde ik me pas dat ge van normale mensen niet kunt verwachten dat ze ook maar enigszins kunnen bevatten in wat voor lawaai-hel een mens die aan hyper-acusis lijdt terechtgekomen is.
Hoe moet ge zoiets gaan uitleggen? Ik wou er al lang eens iets over op mijn blog schrijven maar vond er geen woorden voor. Na deze gebeurtenis begreep ik dat het misschien eens hoog tijd wordt om naar de juiste woorden te zoeken. Er moeten meer mensen zijn die dit meemaken en het gewoon niet durven vertellen omdat ze niet weten hoe het uit te leggen en bang zijn zich belachelijk te maken. Dan doe ik dat wel even in hun plaats.
Onlangs zocht ik mijn neus-keel-en-oren-arts weer op in de hoop dat hij minstens iets aan die fysieke oorpijn zou kunnen doen. Druppeltjes voorschrijven ofzo. Aan die tinnitus is toch niets meer te verhelpen, dat wist ik al wel langer. Ik hoopte ook dat hij een oplossing zou weten voor die martelende, scherpe, harde klank van alle geluiden. Het enige dat het opleverde was dat ik nu weet hoe die ziekte heet : hyper-acusis. Hij vond als steeds niks fout aan mijn oren. Ge hebt prachtige trommelvlieskes!. Hij wou me wel een hoorapparaat voorschrijven. Ik had zelfs de keuze : ofwel mijn eigen gehoor zo versterken dat ik mijn tinnitus niet meer zou horen. (Pardon?!!! Nóg versterken?! Ik hoor nu al die voorbijzoevende vlieg haar maagoprispingen!) - ofwel een hoorapparaat dat een constante ruis gegeneert die mijn eigen oorsuizingen zou maskeren. Toen ik dat allemaal niet de oplossing van mijn probleem vond - ik wou iets dat die stomme oorpijn en die hyper-acusis deed verdwijnen verdorie! en ik ondertussen met de tranen in mijn ogen zat, lanceerde hij de volgende onvergetelijke opmerking : "Ga maar snel terug naar uw huisdoktereske en laat dat madammeke een antidepressivum voorschrijven! Dan gaat ge dit allemaal niet meer zo erg vinden." Toen rezen mijn haren helemaal ten berge. Een jaar geleden zei dezelfde man me dat mijn tinnitus wel een bijwerking en een gevolg kon zijn van één van de medicijnen die ik in mijn leven genomen heb, en nu zou ik wéér pillen moeten gaan pakken, nota bene dan nog voor iets wat ik niet eens heb!!
Kortom ik kwam buiten met niets zinvols, behalve met een voorschrift voor een pil die de pieken van mijn zintuiglijke ervaring wat zou aftoppen en met de opmerking dat de oorzaak van mijn ellende jarenlange stress was (wat hij dan nog terloops een luxe-probleem noemde ook) en dat t ooit wel over zou gaan, behalve dan die tinnitus natuurlijk. Tinnitus is blijkbaar forever.
En ondertussen wordt alles elke dag erger. Eerst was het bruisen van een kraantje lastig, nu hoor ik al elk druppeltje dat van mijn handen terug in de lavabo spat. Haarwassen met shampoo is een marteling. Elk schuimdruppeltje dat openspat hoor ik apart. Het moeten er duizenden zijn. Een bijkomend probleem is dat alles op deze wereld wel in cellofaan of plastic verpakt lijkt. Van snoepjes, over charcuterie, en koekjes, tot pillen. Elke blister kraakt zich een weg door mijn hersenen.
Kokkerellen is nu helemáál niet meer plezant. De combinatie van lepels en vorken en potten en pannen wordt een helse kakafonie. Dus eet ik meer brood. Een normaal mens heeft er geen idee van hoe hard een broodzak kraakt Erg genoeg is zelfs een zakje friet of een broodje uit de broodjeszaak ook al in zon ellendig papier verpakt. Vroeger was ik dolgelukkig als t een heel vers knapperig broodje was, tegenwoordig heb ik al net zo graag de oudbakken slappe kost, dat kraakt tenminste tijdens 't opknabbelen niet zo in mijn kop.
Nog maar één maand geleden hield ik enorm van t geluid van uw handen die ge warm wrijft tegen mekaar of van t zachte getik van de korrels in de katten hun etenspotten als ze alle zeven tegelijk zitten te knabbelen. Die pret is ondertussen ook ver zoek. Die geluiden zijn nu allesbehalve fijn.
Praten wordt ook doffe ellende. Beter gezegd : scherpe ellende. In een gesprek lijken de s-klanken op een nest sissende slangen. De S-beesssssssten bijten zich een weg door mijn kop. Of ik ze nu zelf uitspreek of iemand anders, het maakt niet uit. Een zinnetje als de super-snelle sneltrein suist voorbij mij zult ge t niet snel meer horen uitspreken. De autoradio - die moet opstaan om niet gek te worden van dat eeuwige oorsuizen - is al speciaal afgesteld, de hoge tonen heb ik afgevlakt. Dat gaat natuurlijk wel ten koste van de verstaanbaarheid en dat lijdt dan weer tot komische situaties.
Zo hoorde ik rond Kerstmis een reclamespotje over een goedkope supermarkt op de radio. Een vrouw zei op bewonderende, ietwat afgunstige toon : Onze buren eten couscous à volonté! De echtgenoot antwoordde : Als gij zo slim waart om in supermarkt XXX te gaan winkelen dan zouden wij ons dat ook kunnen veroorloven! Ik zat me toen af te vragen wat er nu in godsnaam zo duur kon zijn aan couscous á volonté" eten... Stom reclamespotje. Later bleek natuurlijk dat het niet over couscous maar wel over oesters à volonté ging .
Zo noem ik mijn lieve oude zonnekloppende Ming ook dikwijls mijn Zonnezoon. Deze week zat hij op mijn arm met zijn pootjes rond mijn nek en Echtgenoot zei : Ge staat toch echt prachtig met uw bonobo! Waarop ik heel verontwaardigd : Zeg, ge moet onzen oudste niet met een aap vergelijken hé!. Echtgenoot viel kompleet uit de lucht. Ja, slecht horen heeft wel zijn grappige kanten. Er mag al eens íets plezant zijn aan t hele gebeuren.
Ming : "Ma?... Mag ik eens iets vragen?..." Laathi : "Tuurlijk Mingske, lieve Zonnezoon van me."
Ming : "Ma, heb ik dat goed gehoord? Is dat waar dan onze pa mij een bonobo noemt?..." Laathi : "Bwa... Ik weet niet... Ik denk dat niet... Ik denk dat onze pa een dagske ouder wordt en daarom niet meer zo goed articuleert... Hij begint wat te mompelen. Ge zult hem wel verkeerd verstaan hebben... Hij zal wel 'zonnezoon' gezegd hebben."
Ming : "Gij denkt dus dat het een misverstand is? Ge denkt echt niet dat hij al zo oud aan 't worden is dat hij 't verschil niet meer weet tussen een kat en een aap?" Laathi : "Tja dat kan natuurlijk ook... Op onze leeftijd durft een mens al wel eens verward zijn..."
Ming (héél voorzichtig) : "En 't zou bijvoorbeeld ook niet kunnen zijn dat gij hem eventueel verkeerd zou verstaan hebben?... Niet goed gehoord ofzo?..." Laathi (héél resoluut) : "Ikke? Moi?! Néé schat! Ik hoor álles. Dat weet ge toch!!" Ming : "Ja maar wel álles wat ge niet moet horen."
Tja,... de waarheid komt uit een kattemond.
Deel 3 : Als een duif in een kerk.
Het droeve hoogtepunt van vorige week was onze reis afzeggen. Daar gaat onze autotrip waarin we deze keer het oostelijk deel van Thailand zouden gaan ontdekken
Ik zou echt niet weten hoe ik met deze overgevoelige kop in een restaurant of hotel vol bordengekletter moet gaan eten. Op een geluid dat ge ziet aankomen, of dat ge zelf maakt, kunt ge anticiperen maar ge kunt moeilijk de stand van alle messen en vorken tegenover hun bord van een heel restaurant in de gaten houden. Dat kan zelfs deze Moeder Overste niet. Als mogelijke noodoplossing had ik gedacht onderweg op reis eventueel broodjes in 7/Elevens of tankstations te gaan kopen en af en toe in een Mac Donalds te gaan eten, daar gebruiken ze noch bestek noch borden. Dus deed ik vorige week de ultieme test en organiseerde een bioscoop-avondje met vooraf een hamburger in de Quick.
In de hall van de cinema was amper volk, aan de kassa stonden we alleen, maar de kassier naast ons was net zijn kassa aan t maken. Een waterval van rinkelende munten. Kling-kling-klang-klíííííííng-KLIIIIIIIIIIIIIIIING!!!!!!!!!!! In het vrijwel lege hamburgerrestaurant vonden we een rustig tafeltje tot er enkele minuten later twee piepjonge koppeltjes naast ons neerstreken met van die Chicken Nugget-zakken Kr-kr-krak-krak-krakrakrkakrakrááááAAAAAAAAAAAK!!!!!!!!!!!!!! Alweer moeten gaan lopen.
De film zelf heb ik tot halverwege kunnen uitkijken zonder oordopjes. t Was een praatfilm en bij de weinige lawaai-scènes hield ik even mijn oren dicht. Tot ik plots de knal van een geweerschot niet had zien aankomen Vanaf dan heb ik maar wijselijk mijn dopjes ingestoken. Alle scherpe geluiden vielen weg en dat was een verademing. Een verademing van een uurtje waar ik daarna flink voor moest boeten met oorpijn Dus nee, in deze conditie zou op reis vertrekken niet veel plezier opleveren.
De beslissing om deze keer maar thuis te blijven - in de hoop dat de hyper-acusis ooit terug verdwijnt - maakte natuurlijk allerlei bespiegelingen los Stel dat het nooit meer overgaat?... Geen reizen meer, geen reisverhalen, geen fotos, geen blog?... Niet bepaald opwekkende vooruitzichten Je stopt dan op tijd met werken om als prille senior wat te kunnen gaan reizen en dan komt er zoiets absurds een pad in de korf zetten
Veel andere plezierige dingen zijn ook niet meer mogelijk. Vroeger deed ik niet liever dan verknutselen en nu heb ik met het verbouwen van de keukenkasten niet kunnen meespelen. Een schroevedraaier die op de keukenvloer valt laat me uit mijn vel springen. Dat geluid gaat door merg en been.
In het hoorcentrum kan je oordopjes laten maken met ingebouwde filters. Allemaal goed en wel maar als je niks in je oren kan verdragen ben je daar ook niet veel verder mee. Trouwens als je iets in je oren stopt dan hoor je de tinnitus weer veel erger. Toch zou dat laatste nog verkiesbaar zijn want de tinnitus is ergerlijk maar hij klinkt wel altijd ongeveer t zelfde en doet tenminste geen pijn zoals de onverwachte scherpe geluiden. Kortom, de cirkel is rond, er is niet direkt een oplossing te vinden voor iemand die opgezadeld zit met de surrealistische combinatie van tinnitus én hyper-acusis én gevoelige oren.
Veel begrip kan je voor dit probleem niet verwachten in deze lawaaierige wereld. Mijn huisdokter zegt dat vele mensen aan beide aandoeningen lijden maar dat de meesten gewoon zwijgen om niet op de gekende muur van onbegrip te stuiten. Ze lijden in stilte. Alleen dat zinnetje is al om t uit te schateren! Stilte kennen wij namelijk al lang niet meer.
Het moet ook heel moeilijk te begrijpen zijn voor onze medemensen want we zitten altijd maar bezig over Wij horen dit, en wij horen dat maar t gaat helemaal niet over oren en horen. De tinnitus is denkelijk een fantoomgeluid dat door je hersenen geproduceerd wordt. Het zijn waarschijnlijk overprikkelde zenuwuiteinden veroorzaakt door - misschien - een teveel aan lawaai, een plotse knal, verkeerde medicijnen, een accident zoals whiplash, te lang teveel stress, depressie wie zal het zeggen. De dokters alvast niet.
Het stomme is dat zoiets een enorme inpact op je leven heeft. Je hoort totaal andere dingen dan de anderen en interpreteert ze ook verkeerd. Enkele dagen geleden reed ik s avonds achterwaarts uit de garage en bleek daar ineens een auto geparkeerd te staan. Ik had hem niet gezien. Plots hoorde ik een enorm gekraak! Ik dacht écht dat ik die auto een halve meter korter gemaakt had! En wat bleek : één enkele kras op de zijkant van eigen auto. In mijn oren had het echter geklonken alsof ik een enorm accident had veroorzaakt en t was dus eigenlijk niks erg. Beter dan met dit voorbeeld kan ik het eigenlijk niet uitleggen. Het gaat allemaal om echt futiele dingen die voor hyper-acousis-mensen buitenproportioneel versterkt worden en ik snap maar al te goed dat mensen die dit niet meemaken het ook niet kunnen bevatten.
Ondertussen vallen er hoe meer stukjes van de puzzel in mekaar
Dat gedoe in mijn kop moet zich al jaren aan t opbouwen zijn. Zo ben ik ooit echt gek geworden van het lawaai van een kapotte koelkast van de buren. Hoogstwaarschijnlijk klonk dat voor andere mensen gewoon als t gezoem van een mug - áls ze t al hoorden - maar voor mij was dat een overweldigend geluid dat dwars door mijn kop zinderde. Ik sliep er niet meer van.
Nu begrijp ik ook waarom ik tijdens uitjes altijd tegen mijn maten zei : We gaan toch eerst eens aan de deur luisteren of het geen te lawaaierig restaurant is voor we gaan zitten hé? Velen werden afgekeurd wegens Wat is dat hier voor een galmgat?!!. Gelukkig zitten mijn vrienden ook graag rustig en kuierden we dan verder naar t volgende. Maar soms zag ik ze toch bedenkelijk kijken, ze vroegen zich waarschijnlijk af : Overdrijft ze nu niet? Zon lawaai is t hier nu toch ook niet eigenlijk Uiteindelijk kwamen we altijd wel terecht in iets waar we ons allemaal goed voelden. Ik heb niet veel vrienden maar diegenen die ik heb moeten mij wel heel graag zien. Want ik realiseer me nu dat ze ook op al die momenten niet hoorden wat ik hoorde, en dat ze moeten gedacht hebben dat ik toch wel een heel moeilijk mens was, maar ze mij toch niet lieten vallen. 't Is eigenlijk het omgekeerde, ik sluit me hoe langer hoe meer op omdat ik niemand tot last wil zijn. Zelfs telefoneren wordt elke dag lastiger omdat ik de telefoon hoe langer hoe verder van mijn oor moet houden omdat alles maar scherper en scherper begint te klinken.
Ik snap nu ook waarom ik op vakanties in hotels met veel animatie altijd zoveel last had. Andere mensen mopperden dat ze al dat muziekgedoe tijdens de maaltijd ook wel heel vervelend vonden maar ze bleven toch maar mooi naar die restaurants gaan. Voor mij mondde zon restaurantervaring altijd uit in complete chaos in mijn kop, dikwijls met bijbehorende hoofdpijn. De combinatie van bestek-gekletter, gebabbel en daarbovenop nog de Kinderanimatie-show die aan de gang was Mijn oren sloegen gewoon tilt en ik werd zo misselijk dat ik amper nog iets binnen kreeg.
Een half jaar geleden stonden we op het punt om een villa te kopen in een héél stille buurt. Op t einde van een straat die doodliep op een bos. Stiller kan je t haast niet vinden. Ik dacht mijn droom van rust gevonden te hebben. Wel tien keer ben ik daar naar de zogenaamde stilte gaan luisteren alvorens met de makelaar af te spreken. Maar ik hoorde er altijd vanalles. Ik hoorde de kampeerterreinen van de scouts op 300 meter afstand Gekletter van dakwerkers aan de andere kant van de wijk En geen mens die wilde geloven dat ik dat écht kon horen vanop zon afstand. Net voor we de beslissing om het huis te kopen gingen nemen stond ik daar nogmaals in de tuin en plots kregen de buren bezoek van hun familie. Mijn haren vlogen omhoog van t lawaai, ik hoorde een brij van luide stemmen en geroep alsof er een volkstoeloop ontstaan was! Ik vroeg me af wat er daarnaast aan t gebeuren was en ging stiekum door de haag gluren. Ik zag helemaal niet het uitbreken van een revolutie. Ik zag een normale familie met opas en omas - een twaalftal mensen - die zich rond de terrastafel nestelden en mekaar ondertussen uitgelaten verwelkomden. Geen getto-blasters, geen krijsende kinderen, geen druk gedoe. Een doodgewone zondagse familie-samenkomst. Ik begreep het toen helemaal niet meer. Gelijktijdig ging elders plots iemand met een houtzaag aan de gang. Het leek alsof die man het boompje dat achter mijn rug groeide wou wegzagen. Ik sprong op en keek en zocht en toen bleek dat de zaag zich wel 50 meter bij me vandaan bevond! Ik barstte uit in tranen, begreep totaal niet wat me overkwam, mijn zo verhoopte stilte ging ik hier ook niet vinden, ik vond het zelfs een verdomd lawaaierige buurt en het plan om het huis te kopen werd afgevoerd. Met een enorm pak schuldgevoelens erboven op want Echtgenoot had het huis zo leuk gevonden en de buurt zo aangenaam stil Terug naar af dus.
Ondertussen weet ik wel beter : die buurt zal heus wél stil geweest zijn, ikzelf heb gewoon een verdomd lawaaierige kop. Een galmgat waar elk geluid maar in blijft doordreunen en rondcirkelen en weerkaatsen als een radeloze duif die in een kerk gevangen zit en tegen het glas-in-lood blijft knallen.
Deel 4 : Túúúúút zei de trein. Maar hij vertrok nooit.
Ik begrijp nu ook waar mijn zeer uitgesproken voorliefde voor de nacht vandaan komt. Ik vind pas echt rust als alles en iedereen slaapt, als het laatste café uit de buurt dicht is, de laatste lawaaimakers van de straat verdwenen zijn. Het leek wel of ik me dan pas echt kon ontspannen. Nu weet ik waarom. Het is pas op dat moment dat ik gerust kon zijn dat er geen onverwachte geluiden gingen opduiken. De geluiden die nog zullen komen als je nog als enigste wakker bent, zijn er die die je zelf maakt en daar kan je op anticiperen, die heb je onder controle. Vanzelfsprekend ben ik me voordien nooit van dit mechanisme bewust geweest. Het hele plaatje valt nu pas in mekaar, nu de hyper-acusis zo snel verergert en ik ben beginnen zoeken wat er eigenlijk aan t gebeuren is. Neemt natuurlijk niet weg dat het allemaal nog veel erger had gekund
Stel dat ik nog een werkend mens was geweest en in mijn winkel had moeten staan? Of dat ik voor spelende kleinkinderen zou moeten zorgen? Of dat ik iemand zou zijn die graag naar feestjes of op café ging? Iemand met een druk sociaal leven Dán zou ik me pas gehandicapt voelen
Gelukkig ben ik iemand die t liefst met één vriend tegelijk zit te praten en hebben feesten met veel volk voor mij nooit gehoefd. Mijn laatste feestje heb ik hoofdzakelijk in de keuken doorgebracht, met afwassen. Als ik zelf afwaste kon ik het zo geluidloos mogelijk doen en moest ik ondertussen niet in een stemmenchaos zitten. Je ziet, je vindt voor veel dingen een oplossing. Maar t zijn meestal niet de gezelligste.
Als ge al maar met weinig mensen contact hebt is t ook minder erg om het probleem uit te leggen en je vrienden begrijpen het dan wel, ze beginnen er zelfs spontaan rekening mee te houden. Het is hartverwarmend te merken hoe mijn maatjes mijn broodje Smos reeds in een andere kamer uit de krakende verpakking halen en dat ze onopvallend alle plastic zakjes bewust onaangeroerd laten als ik in de buurt ben. Ondertussen heeft Echtgenoot zonder dat ik het wist op alle keukenkastdeurtjes dempviltjes geplakt. Maar ik kan moeilijk heel de wereld voorzichtig laten zijn of alles dicht gaan plakken. Ik wou dat ik mijn oren dicht kon plakken. Ik wou dat ik mijn kop af kon zetten.
Het ergste is nog dat heel dat gedoe in mijn hoofd met zoveel energie gaat lopen en dat ik concentratie-problemen krijg. Als ik aan mijn echt lange verhalen - die van een honderdtal paginas, die nooit op mijn blog verschijnen - zit te schrijven raak ik kompleet de draad kwijt en ben ik zelfs een paar dagen later al vergeten wat ik al beschreven had. Heel vervelend.
Zoveel fijne dingen die niet meer kunnen. Of althans nu niet kunnen. Het is zon uitputtingsslag om hier aan te wennen. Ik blijf hopen dat het terug gaat verdwijnen, althans die hyper-acusis toch. De eindeloze "Túúúúút" of de gecastreerde krekels zullen wel in mijn oren blijven wonen denk ik. Maar ondertussen moet ik wel een zinnige modus vivendi zien te vinden want vermijdingsgedrag kan volgens mij nog tot veel ergere toestanden lijden zoals sonofobie. Dan krijg je angst voor alle geluiden omdat je begint te denken dat ze niet alleen maar pijn doen maar dat ze ook je gehoor verder kunnen beschadigen. En dat is natuurlijk niet het geval als het gaat over geluidjes als t tikken van je nagels op je klavier of t knisperen van de krant. Het is belangrijk hier bij stil te staan en niet alles te gaan vermijden. Dan is t nog beter om de pijn even te verbijten en toch te blijven typen of de krant te blijven doorbladeren. Maar prettig is t niet en zal t ook nooit worden. Dat heb ik al wel door.
Ik weet niet wie tot het einde van mijn epistel gelezen heeft. De mensen die zelf met dit absurde gedoe opgeschept zitten zeker wel, maar ik hoop de anderen ook. Ten eerste omdat ze zich nu misschien iets beter in de wereld van de mensen die aan een van deze ziekten lijden kunnen inleven en er wat makkelijker begrip voor gaan kunnen opbrengen. En ten tweede dat ze misschien inzien dat ze hun gehoor moeten beschermen. Als er nog niets met je oren aan de hand is probeer het zo te houden want in t lawaaierige straatje waar ik in terecht ben gekomen wil je in geen geval verzeild geraken. Geloof me.
Ik zie bij deze aandoening veel vergelijkingspunten met hoe buitenstaanders en dokters met fybromyalgie en CVS omgaan. Ook dat zijn ziektes waar de geneeskunde kop noch staart aan krijgt, en dat in geen geval wil toegeven. Toen bij mij destijds de diagnose fybromyalgie gesteld werd ben ik daar niet teveel bij stil blijven staan. Als mijn vermoeidheid daar inderdaad aan te wijten zou zijn is er uiteindelijk toch niets aan te doen. Ik kan trouwens nog altijd niet geloven dat ik dat zou hebben. Akkoord ik heb overal pijn, kan met mijn polsen niet te lang typen, ben vaak moe, maar als de adrenaline op reis zijn werk doe zit ik de ene dag een tijger in te zepen en krijgt de volgende dag een olifant een wasbeurt. Toch niet bepaald bezigheden waar een fybromyalgie-patiënt zich aan zo overgeven denk ik zo?
Als ik rond me kijk (want veel mensen lijden aan fybro en cvs, maar zwijgen alweer vanwege de muur van ongeloof van onwetenden waar ze tegen botsen) valt het me op dat de meeste dokters (er bestaan er natuurlijk ook gewetensvolle) niet graag die diagnose stellen bij mensen die nog werken (want dan krijgen die een wel-of-niet-verdiende ziekte-uitkering) maar die diagnose wél erg graag opsolferen aan zelfstandigen of gepensioneerden (die toch geen centen te trekken hebben) want dan is op die onverklaarbare vermoeidheid ineens een etiket geplakt, moet er niet meer verder gezocht worden en moet vooral de onwetendheid van de geneeskunde niet toegeven worden.
Mensen met chronische vermoeidheidssyndromen worden volgens ook mij niet echt au serieux genomen omdat de wetenschap het niet kan meten of wegen Hetzelfde geldt voor tinnitus en hyper-acusis. En in deze rationele wereld is iets dat niet kan gezien en bewezen worden iets wat niet bestaat, iets wat zich hooguit in een bij voorkeur zieke geest afspeelt. Ook daar zullen we mee moeten leren leven vrees ik.
Er is als ge oud wordt nogal veel waar ge mee moet leren leven precies. Ik vraag me soms af in hoeverre dat eigenlijk nog leven is. In mijn hippie-jaren heb ik me altijd volmondig achter de uitspraak I hope I die before I get old geschaard. Ik vrees dat ik al een beetje over tijd ben. Mijn houdbaarheidsdatum lijkt wel overschreden.
Mijn verhaal zou natuurlijk niet volledig zijn zonder een moraal. Dat is de Disney-ziel in mij.
Ten eerste : Als iemand zeurt over een brommende ijskast of een hoge toon die van waar dan ook zou komen, maak er u dan niet van af met de woorden : Welnee, t is hier stil! Er is niks te horen. Ge beeldt u dat in! En trouwens ge moet u op zon dingen niet fixeren. Als die persoon iets hoort zal dat wel zo zijn. Jíj bent het die niet meer zo goed hoort, misschien samen met de 47 anderen die rond u mee staan te knikken. Er is niks zo erg als de mens die wél die zaken hoort belachelijk te maken of te intimideren. Hij wordt op die manier gestraft voor iets waar hij niet aan kan doen, en daarbovenop ook nog eens geïsoleerd, want hij gaat zich terugtrekken en zal in t vervolg zwijgen. Maar realiseer u dan wel dat dat niet is omdat hij die geluiden plots niet meer hoort, maar wel omdat hij niet als lastpost geclasseerd wil worden. Ik weet waarover ik spreek. Ik heb mezelf heel mijn leven een lastig mens en een overgevoelige zaag gevonden.
Ten tweede : Als je je momenteel een vervelende zeur vindt omdat je vanalles hoort wat de anderen niet horen wees dan gewaarschuwd. Jij hoort dat wel degelijk, en de anderen niet. Dus is er iets mis. Blijf dat probleem dan niet verder verstoppen, verdringen, maskeren of wat je ook al jaren aan t doen bent. Laat het niet verergeren, laat het onderzoeken.
En nogmaals, zorg goed voor uw oren, bescherm ze en mishandel ze niet.
Deze vierdelige tekst had ik vorige zondag geschreven. Ondertussen is er vanalles veranderd. Momenteel kan ik het zingen van een vogeltje in de tuin al niet meer verdragen, maar er is ook goed nieuws. Ik ben veel wijzer geworden door gesprekken met een logopedist, een osteopaat en twee zinnige huisdokters. Er valt dus eigenlijk nog veel te vertellen. Stof voor een na-woordje dus. En mij kennende zal dat dus wel een na-woord worden.
Ik neem er even de tijd voor om het te schrijven - alles verandert ook zo snel - maar over enkele dagen ga ik toch nog eens op dit onderwerp terugkomen. Ook omdat ik ondertussen enkele brieven heb gekregen van mensen die door mijn schrijfsel zich plots beter konden inleven in de leefwereld van hun gehoorgestoorde familieleden, en inzicht kregen in een voor hun totaal ongekend probleem. Het is dus zinnig geweest om het eens allemaal op te schrijven, zowel voor mezelf als voor anderen. Verwacht u dus maar aan een vervolg.
Hieronder plaats ik als grote uitzondering een gedicht dat ik drie jaar geleden schreef. (Het is toch ooit zonder mijn toestemming in een boekje verschenen dus maakt het me niet veel meer uit om t ook op mijn blog te zetten.) In dit gedicht kan je merken hoeveel ik toen al met geluiden bezig was, hoe goed ik destijds al alle kleine geluiden bewust opmerkte hoewel ze toen alleen hooguit hinderlijk waren maar nog geen pijn deden. Voor een goed begrip : het is één van mijn berenpersonages uit mijn boeken die dit gedicht zogezegd voor zijn moeder - voor mij dus - schrijft. De beer uit mijn verhalen heet Haricot.
Het goddeloze goddelijke uur.
In het stilste uur van de nacht ma,
Waarin spinnepoten temperamentvol trappelen
De katten vol-continu spinnen en dabbelen
Genietend van warme dekens en ritselende lakens
Waarnaar ze overdag verlangden als bakens
Als uw ogen schitteren en uw gedachten flitsen
En feilloos uw dagelijks cocon openritsen
In dat fluwelen uur ma,
Wanneer een blad op de vijverspiegel niet geruisloos uitglijdt
Waarin het uitspansel nog verder dan eindeloos uitdijt
Wanneer gij u alleen op de wereld waant, avontuurlijk op reis
Als heel de aarde uw tuin is, uw kamer uw paleis
Waar uw ventilator wiegend zwiepend draait
En uw bekommernissen naar buiten waait
In dat geluidloze uur ma,
Met de muziek van de allenachtelijke dingen
Als zelfs een manestraal lijkt te zingen
Uw aansteker en kaarsvlam knettert
Uw fantasie als een jonge papegaai tettert
In nanoseconden waarin een sprookje ontstaat
Of een sprankelend verfrissend ideetje ontwaakt
In dat magische uur ma,
Waarin elke regendruppel uiteenpetst en over glasdals tinkelt
Waarin een lepel in uw theetas rinkelt
Waar ge alleen zijt met het geluid van uw organen
Uw bloed door uw oren scheurt als tropische orkanen
Eén week later... Het beloofde nawoord(je) bij mijn vier vorige hoofdstukken over tinnitus en hyper-acusis.
"Planeet Chaos" blijkt niet zo onbewoond als eerst gedacht.
Ooit liep er op een Vlaamse zender een komisch programma met als titel : "Alles kan erger!" Nooit geweten dat er in een titel van een hilarische serie zoveel waarheid kon schuilen.
Deze week was ik een marathon aan 't lopen tussen logopedisten, ostheopaten, huisdokters, kinesisten en acupuncturisten. Mijn geloof in de Specialisten ben ik nog steeds kwijt. Maar ik wil wel alles doen om koste wat kost uit de lawaai-hel te ontsnappen, zelfs al moet het me ook mijn laatste calorie energie kosten. Wat het momenteel ook aan 't doen is...
Van mijn lieve huisdokter leerde ik dat ik - misschien wel heel moedig - maar dan toch totaal verkeerd bezig was. Dat het geen zin meer had om de pijn te trotseren en maar rücksichtslos door te gaan zonder oordopjes. Ze vergeleek de hyper-acusis met een brandwonde. Die zou ook nooit genezen als je de huid geen rust gunde. Zelfs al zou je steeds maar met het zachtste pluimpje over die wonde blijven wrijven, ze zou nooit genezen. Een wonde moet gerust gelaten worden om te kunnen helen. Dus de oren hebben rust nodig. De oren moeten in de watten gelegd worden. Om heel eerlijk te zijn, het dagelijks leven is sinds eergisteren ook niet meer mogelijk zonder oordopjes.
Waar ik in 't begin van de week enkel gek werd van de autosteutels die tegen het dashboard van de rijdende auto klingelden, schrijnen nu de geluidjes van de richtingaanwijzers en alle andere auto-piepjes ook al door mijn kop. Het gebulder van de camions naast me op de autostrade is oorverdovend. Ik ben dus aan 't leren autorijden met oordoppen. Een heel nieuwe wereld gaat voor me open. De oordoppen geven een zalige rust maar ze versterken het onveiligheidsgevoel in het verkeer. Nu pas blijkt hoezeer je ook op je gehoor rijdt. Het is nu dubbel oppassen geblazen. Jammergenoeg kan door die dopjes nu ook de autoradio niet meer aan om de tinnitus wat te maskeren. Maar je kan niet alles hebben.
Eergisteren droeg ik mijn dopjes voor het eerst. Hier in huis. Want zelfs hier is het moeilijk leefbaar geworden zonder. Elk klikje van een deur die (hoe voorzichtig ook) gesloten wordt doet pijn, een potje krabsla of margarine openen gaat niet meer, de belletjes aan de kattenhalsbanden van de twee kleintjes kan ik niet meer verdragen. Zelfs terwijl mijn zevental samen kattenkorrels knabbelen - wat een geluid veroorzaakt dat me vroeger een enorm geluks- en rijkdomgevoel gaf - moet ik de kamer verlaten. Met oordopjes kan ik er tenminste toch nog naar kijken. Door de vele akelig geworden geluidjes buiten te sluiten ontdek je wel andere fijne zaken. Een poes op je schoot horen spinnen was heerlijk, maar een poes enkel voelen spinnen is ook een aparte belevenis. Heel 't lijfje trilt en je raakt niet meer afgeleid van al die wellustige bewegingen van het genietende poezenbeest.
Langer dan twee uur kon ik mijn dopjes niet verdragen, mijn oren werden heel pijnlijk. Toen ik ze verwijderd had leek het wel of mijn oren net bevallen waren. Ik zal dringend marktonderzoek moeten gaan doen naar de ideale dopjes... Als die al bestaan. De haast geluidloze dag van eergisteren gaf me een enorme rust. En wat nieuwe moed. De tinnitus blijft constant maar die heb ik - weliswaar met veel moeite - toch weer weten om te turnen in iets minder onbehaaglijks dan mijn "Gecastreerd Krekelkoor".
De dag van gisteren was een heel ander paar mouwen. Ik reed 40 kilometer naar mijn tweede afspraak bij de ostheopaat. Daar worden mijn kaken en gehoorgang ontspannen, mijn onderkaak, mond en nek bijgeschroefd en verwrongen in de hoop op die manier iets los te maken dat het geweld in mijn kop doet afnemen zodat ik mettertijd terug van "Planeet Chaos" naar "Planeet Aarde" kan verhuizen.
De rit over de E313-snelweg was een ramp. Overal werken, files,... Tot overmaat van ramp was er een camion tegen een brugpijler gereden die onmiddellijk moest afgebroken worden, dus het fileleed was weer niet van de poes. Doodmoe kwam ik bij de ostheopaat aan. Ik ging binnen en deed mijn dopjes uit. Ik moest wel, anders kon ik zijn instructies niet verstaan. En toen barstte de hel los.
Er zijn verscheidene met dunne gordijntjes van mekaar gescheiden behandeltafels, met in elk hokje een kinesist en een patiënt. Ik ben er vroeger vaak geweest en er heerst altijd een vrolijke sfeer, ondanks de gordijntjes praat iedereen tegen mekaar, de radio staat op en er wordt gelachen. Hoe prettig dat vroeger was, zo ellendig is dat in mijn huidige toestand. Je ligt in een geluidsbrij en je kan je nog amper op je eigen behandeling concentreren. De man vroeg dan nog aan een collega de radio harder te zetten en terwijl hij aan mijn hoofd aan 't wringen en kraken was begon hij vrolijk met de muziek mee te fluiten. Recht in mijn oor. Ik kromp ineen van de pijn. Ondertussen werd er rond me heen gezellig over sport gepraat en flink heen en weer geroepen. De behandeltafel werd onverwacht hoger en lager gezet, telkens met een flinke KLAK. IJzer op ijzer. De knal ging telkens dwars door mijn kop. Een paar keer heb ik laten merken dat me dat echt pijn deed maar ik dierf die mensen hun beroepsplezier en vrolijke babbel nu ook niet onderbreken. Trouwens als je daar ligt om een gebroken been terug te laten mobiliseren zal 't ook best fijn zijn dat er wat ambiance is.
Op 't laatst werd er ook nog een rammelend doosje naast mijn kop geplaatst en werden er metalen acupunctuur-drukknopen in mijn oren geschoten. Ik dacht even dat ik gek ging worden. Gelukkig waren het er maar vijf. Daarna moest ik een plastic gebitje passen dat mijn kaken 's nachts ging opensperren, maar dat paste niet. Op dat moment kwamen de andere kinesisten hun mening geven en stond iedereen rond me door mekaar te praten, kwamen er ondertussen andere patiënten binnen en duwde de secretaresse ons opzij omdat ze die behandelruimte moest voorbereiden voor de volgende zieke. Totale chaos in mijn kop. Niemand wou geloven dat ik net al mijn amalgaamvulligen had laten vervangen en dat mijn kaken echt wel goed op mekaar pasten. Ik verzorg mijn gebit al heel mijn leven minutieus, ik weet hoe kostbaar zoiets is. Op de duur stond ik daar kompleet hulpeloos midden in dat groepje overdonderende mannen. Ik kon het gesprek toch al lang niet meer volgen, ik heb snel betaald en ben alweer gaan lopen. Ik rende buiten en kwam terecht in 't overweldigende straatlawaai van een viervaksbaan. Op een tiende van een seconde stond ik terug binnen om eerst mijn oordoppen in te steken. Jankend ben ik naar mijn auto gelopen en dan kon de rest van de ellende beginnen : door de oeverloze verkeerschaos terug thuis geraken. Door de wegenwerken en de files moest ik wel één dopje terug uit mijn oor peuteren zodat ik de verkeersaanwijzingen op de radio kon volgen. De gruwelrit duurde twee uur. Kompleet uitgeput kwam ik thuis, heb ik mezelf getrakteerd op een kalmeerpil en ben op bed geploft met een zacht spinnende Nemuri in mijn armen.
Dat een doorsnee-mens niet kan bevatten wat hyper-acusis is daar heb ik alle begrip voor. Maar mensen die in de geneeskundige sector werken? Daar verwachtte ik toch iets meer van. Ik weet wel : "onbewust kunt ge niet zondigen", maar toch... Een klein beetje begrip aan de dag leggen en eventueel zo'n "bizar" geval als ik in 't aparte kleine zijkamertje behandelen was toch niet zo moeilijk geweest?...
Mijn uiterst meelevende huisdokter heeft me medicijnen gegeven die mogelijk kunnen helpen. Maar het effect zal ten vroegste over 6 weken voelbaar zijn. Als ze al gaan werken... Ondertussen mag ik af en toe - als ik eens even enkele uurtjes vakantie uit de hel wil - een kalmeerpil nemen. En, o wonder, die doet mirakels! Al na een kwartier is de wereld dan weer een tijdje leefbaar. De tinnitus blijft en de plotse kleine geluiden klinken nog wel te luid, maar ze doen geen pijn, ik kan weer mijn handen onder een kraantje wassen en een boterham uit een zak nemen of wat boodschappen uit plastic zakjes halen zonder omhoog te vliegen. Het nadeel is... ik word er suf van. Maar eerlijk gezegd, zelfs die sufheid is momenteel welkom. Alles is beter dan 24 uur aan een stuk ineenkrimpen van 't kleinste geluidje.
Ondertussen heb ik een boek ontdekt geschreven door Michel Follet, hij was destijds een van onze bekendste tv- en radiofiguren. Hij leidde kwissen, presenteerde prettige programma's, vond zelfs Radio Donna uit. Ook die man heeft (weliswaar door een tumor-operatie) ook de surrealistische combinatie van tinnitus en hyper-acusis opgelopen. Toen ik gisterenavond het boekje las voelde ik me plots niet meer zo alleen op "Planeet Chaos". Heelder zinnen die hij geschreven had kwamen overeen met wat ik in mijn blogverhaal van zondag neergepend had. Er was dus nóg een mens op aarde die in deze hel terechtgekomen is! Hij blijkt zelfs de peter te zijn van de Tinnitus en Hyper-Acusis Werkgroep "Vlati". "Planeet Chaos" is dus helemaal niet zo onbewoond als ik een week geleden nog dacht.
Aan de ene kant was het een verademing te lezen dat ik niet alleen in deze vreemde toestand verkeer. Er zijn er nog anderen en ze overleven het ook. Aan de andere kant... belofte op beterschap zat in het boekje niet in. Follet leeft al veertien jaar met de ziektes. Hij heeft er zijn hele levenswijze, zijn carrière, zijn woning, kortom zijn hele "zijn"... aan moeten aanpassen. Ik vind dat momenteel een méér dan gruwelijk vooruitzicht. Ik wil echt nog even vurig blijven hopen dat er genezing mogelijk is. Het is nog te vroeg om me er bij neer te leggen dat dit blijvend zou kunnen zijn. Ik heb me tot doel gesteld in mei of juni voor een korte rustige vakantie naar Cyprus te kunnen vertrekken. Zonder die hel in mijn kop. Voilà.
Michel Follet's boek heet "Oorlog in mijn hoofd". Het is een dun en zeer leesbaar boekje. Wijs en zelfs grappig. Voor mensen met een gehavend gehoor - door welke oorzaak dan ook - is het beslist een aanrader. Voor hun familieleden eveneens. Maar 't leest ook heel prettig voor mensen die geïnteresseerd zijn in muziek en geluid, en in de gevaren van luide muziek die vooral onze jonge mensen momenteel belagen. Echt de moeite. Je vindt het misschien wel in de bibliotheek maar zeker in de betere boekhandel. 't Kost niet veel en 't is elke cent waard.
De privé-attractie genaamd : "Laathi Falls". Beloofd is beloofd, hier komt dus het verhaal over wat er met me aan de hand is. Ik splits het op in vier delen want t is vanzelfsprekend toch weer langer uitgevallen dan ik gedacht had. Het was ook verdraaid moeilijk om de juiste woorden te vinden om zoiets surrealistisch uit te leggen
Net als destijds met die fybromyalgie-diagnose ben ik van plan er maar één keer uitgebreid over te schrijven want ik probeer het probleem zo min mogelijk aandacht te gunnen om het mijn leven niet nog verder te laten beheersen dan het nu al doet. Genezing bestaat toch waarschijnlijk niet. Negeren is dus aan de orde. En natuurlijk ondertussen manieren trachten te vinden om er mee te leren leven.
t Is deze keer geen plezant verhaal maar daar kan ik ook niet aan doen.
Zet u stillekes neer en luister. Vooral stillekes. Reeds jaren lijd ik aan tinnitus, of in t schoon Vlaams : oorsuizingen. Lange tijd vond ik dat geruis in mijn kop iets normaals. Ik dacht dat iedereen wel het mechaniekske van zijn lichaam hoorde werken. Totdat mijn mechaniekse wel oprecht veel lawaai begon te maken en ook steeds maar luider en luider werd. Op de duur sleepte ik mijn persoonlijke draagbare waterval mee in mijn kop... Ongelofelijk, ik leefde in t onophoudelijk gezelschap van mijn privé-waterval, de Laathi-Falls! Niet af te zetten. De waterval schoot in gang op het moment dat de droom overging in t ontwaken en eindigde als s nachts de slaap de overhand haalde. Niet fijn, maar je leert er wel mee leven.
Van de neus-keel-en-oren-specialist moest ik leren werken met muziek om zo het geruis te maskeren. Ik vond dat allesbehalve prettig want ik ben heel erg gehecht aan stilte. Vandaar dat er ook nooit een achtergrondmuziek op mijn blog gestaan heeft, zelfs de speakers van mijn pc stonden nooit aan. Dus deed ik wat me opgedragen was en probeerde ik te leren schrijven met muziek. t Was een moeilijke bevalling maar met rustige klassieke muziek lukte het op de duur toch. Ook in de auto moest er muziek op spelen zodat ik een iPodje kocht dan kon ik tenminste mijn lievelingsliedjes beluisteren. Ik, de mens die niet liever dan in stilte zat, moest nu voortdurend in een cocon van geluid leven om t lawaai in mijn eigen kop te verbergen. Een absurde grap, maar ik hou niet van absurde humor.
Tijdens de Thailand-reis en de Noorwegen-cruise had ik dus al de grootste attractie in mijn kop zitten : de Laathi Falls. Constant. Een tijdje later veranderde het geluid. Het werd hoger. Mijn waterval begon te klinken als een veld vol krekels. Dat was minder prettig, maar ik vond al gauw een truukje om t aanvaardbaarder te maken. Telkens ik overdag even niet geconcentreerd bezig was en t geluid de overhand kreeg maakte ik mezelf wijs dat ik op een mooie berg in Zuid-Frankrijk zat te kijken naar een prachtige zonsondergang temidden van mijn krekels.
Zonsondergang, avond, vakantie, dus ontspan-tijd. Ik trainde mezelf dat telkens ik dat beeld opriep ik mijn spieren ontspande en er knus bij zat als een totaal ontspannen, dooreengezakt bergje pudding. Dat werkte goed. (Zo goed zelfs dat ik soms in de auto plots in mijn puddingkje veranderde wat nu ook weer niet echt de bedoeling was.) Want ja, zelfs boven het geluid van de auto én de radio hoorde ik nog mijn krekels. "Laathi and The Crickets" was nogal een groot koor. Een erg succesvol ook, ze hadden veel optredens. Maar kom, er viel mee te leven.
Tot voor kort ook mijn krekelkoor vervangen werd .
De toon van t geluid in mijn kop werd hoe langer hoe hoger en het truukje van mijn Zuid-Franse zonsondergang werkte niet meer. Dit waren helemáál geen lieflijke krekels meer. Het nieuwe geluid was een nog veel hoger gesnerp. Een gekrijs waar ik niet meer mee slaagde het tot iets leuks om te toveren om het draaglijk te maken. Het leek wel alsof ze al mijn krekels gecastreerd hadden en dat het nu een soort Wiener Sangerknaben-koor van de Krekels geworden was. "The Castrated Crickets" zijn echt niet om aan te horen. Maar ik móet ze wel aanhoren. Ik heb geen keuze. Ook daar leert ge mee leven, zeker als er u ondertussen nog iets veel vervelender aan t overkomen is
Al heel mijn leven ben ik zeer gevoelig voor lawaai en zal ik het heel bewust niet opzoeken en als ik het toch beroepshalve moest tolereren beschermde ik mijn oren. Mijn oren hebben al van kindsbeen voor veel problemen gezorgd, zelfs tijdens een zomers fietstochtje moest ik ze dichtstoppen omdat de wind in mijn oren pijn veroorzaakte en ook in de winter moest ik ze afschermen tegen de koude. Nog iets heel vervelends is dat als ik langer dan enkele uren op hetzelfde oor slaap ik wakker word met een pijn die vergelijkbaar is met die van een oorontsteking.
Lastige aanhangsels wel, die oortjes van mij
Tot hiertoe was dat allemaal nog goed leefbaar, maar wat me de laatste maanden overkomt is wel helemaal van een ongekende waanzin.
Langzaam maar zeker viel het me op dat ik alles veel beter hoorde dan andere mensen. Ik hoorde ook veel méér. Veel meer details. Totaal onbelangrijke details dan nog. Mijn kop werd volgepropt met zinloze informatie! Op de duur begonnen alle scherpe geluidjes ook pijn te doen... t Begon met kleine dingen. t Geluid van rammelend vaatwerk was niet meer te harden. Een tang in de gereedschapskist leggen deed me ineenkrimpen. Lege plastic flessen pletten kon al snel ook niet meer. Het ruisen van een lopende kraan klonk alsof ze prikkeldraad door mijn kop trokken. Zelfs mijn eigen plasje was niet meer aan te horen zonder pijn Om nog te zwijgen van de waterval die het doortrekken van een toilet veroorzaakt.
Dan wordt een mens vindingrijk. En voorzichtig. Boterhammen kan je evengoed eten op een houten broodplankje. Een vaatwasser inladen kan je haast geluidloos als je t langzaam bord per bord aanpakt. (Echt iets voor mij iets langzaam doen ). Een plasje doen kan je desgewenst met je vingers in je oren. (Je handen wassen daarentegen is al iets moeilijker.) Je probeert veel problemen te voorkomen. Je neemt je sleutelbos zo vast dat hij niet meer rinkelt. Deuren laat je tegen staan zodat je niet telkens die harde klik van het in het slot vallen moet horen. Je nagels knip je af zodat je van dat getik op je toetsen alvast vanaf bent. Plastic zakjes van supermarkten worden vermeden.
Door al die voorzichtigheid en het constante alert zijn ben je na een paar uur doodmoe en ga je even liggen. In t gezelschap van de nooit afwezige Castrated Crickets" die op volle kracht verder musiceren
Dus probeerde ik iets anders uit. Ik ging niet meer al te voorzichtig zijn en de pijn gewoon trotseren. Dat was niet plezant maar misschien was ik dan niet meer uitgeput na een halve dag? 't Was alleszins 't proberen waard. Maar het resultaat was ongeveer hetzelfde. Ook pijn put blijkbaar uit. Mijn nieuwe systeem werkte niet. Maar t ellendigste is dat elke dag de geluiden nog scherper en harder worden.
Horen als een dolgedraaide Pluto.
Vorige week ben ik tijdens mijn dinsdagse shoppingmiddag gewoon moeten gaan lopen. Op een druk kruispunt was het gesjirp, gepiep, gesis en gepuf van de remmende en vertrekkende bussen, trams en autos niet meer te harden. Ik merkte pas dat weinig mensen snappen wat ik meemaak toen ik tegen mijn kameraad opmerkte : En dan dat getik van elk schakeltje van die zijn fietsketting er nog bovenop! Waarop hij vroeg : Welke fiets? Awel, die aan de hand van die meneer die hier voor ons wandelt! Op dat moment realiseerde mijn maat zich plots wat voor stomme details ik wel allemaal moet horen, hij trok me direct de eerste de beste stillere zijstraat in en zei verbaasd : Maar gij hoort gelijk een hond?!! Na die opmerking realiseerde ik me pas dat ge van normale mensen niet kunt verwachten dat ze ook maar enigszins kunnen bevatten in wat voor lawaai-hel een mens die aan hyper-acusis lijdt terechtgekomen is.
Hoe moet ge zoiets gaan uitleggen? Ik wou er al lang eens iets over op mijn blog schrijven maar vond er geen woorden voor. Na deze gebeurtenis begreep ik dat het misschien eens hoog tijd wordt om naar de juiste woorden te zoeken. Er moeten meer mensen zijn die dit meemaken en het gewoon niet durven vertellen omdat ze niet weten hoe het uit te leggen en bang zijn zich belachelijk te maken. Dan doe ik dat wel even in hun plaats.
Onlangs zocht ik mijn neus-keel-en-oren-arts weer op in de hoop dat hij minstens iets aan die fysieke oorpijn zou kunnen doen. Druppeltjes voorschrijven ofzo. Aan die tinnitus is toch niets meer te verhelpen, dat wist ik al wel langer. Ik hoopte ook dat hij een oplossing zou weten voor die martelende, scherpe, harde klank van alle geluiden. Het enige dat het opleverde was dat ik nu weet hoe die ziekte heet : hyper-acusis. Hij vond als steeds niks fout aan mijn oren. Ge hebt prachtige trommelvlieskes!. Hij wou me wel een hoorapparaat voorschrijven. Ik had zelfs de keuze : ofwel mijn eigen gehoor zo versterken dat ik mijn tinnitus niet meer zou horen. (Pardon?!!! Nóg versterken?! Ik hoor nu al die voorbijzoevende vlieg haar maagoprispingen!) - ofwel een hoorapparaat dat een constante ruis gegeneert die mijn eigen oorsuizingen zou maskeren. Toen ik dat allemaal niet de oplossing van mijn probleem vond - ik wou iets dat die stomme oorpijn en die hyper-acusis deed verdwijnen verdorie! en ik ondertussen met de tranen in mijn ogen zat, lanceerde hij de volgende onvergetelijke opmerking : "Ga maar snel terug naar uw huisdoktereske en laat dat madammeke een antidepressivum voorschrijven! Dan gaat ge dit allemaal niet meer zo erg vinden." Toen rezen mijn haren helemaal ten berge. Een jaar geleden zei dezelfde man me dat mijn tinnitus wel een bijwerking en een gevolg kon zijn van één van de medicijnen die ik in mijn leven genomen heb, en nu zou ik wéér pillen moeten gaan pakken, nota bene dan nog voor iets wat ik niet eens heb!!
Kortom ik kwam buiten met niets zinvols, behalve met een voorschrift voor een pil die de pieken van mijn zintuiglijke ervaring wat zou aftoppen en met de opmerking dat de oorzaak van mijn ellende jarenlange stress was (wat hij dan nog terloops een luxe-probleem noemde ook) en dat t ooit wel over zou gaan, behalve dan die tinnitus natuurlijk. Tinnitus is blijkbaar forever.
En ondertussen wordt alles elke dag erger. Eerst was het bruisen van een kraantje lastig, nu hoor ik al elk druppeltje dat van mijn handen terug in de lavabo spat. Haarwassen met shampoo is een marteling. Elk schuimdruppeltje dat openspat hoor ik apart. Het moeten er duizenden zijn. Een bijkomend probleem is dat alles op deze wereld wel in cellofaan of plastic verpakt lijkt. Van snoepjes, over charcuterie, en koekjes, tot pillen. Elke blister kraakt zich een weg door mijn hersenen.
Kokkerellen is nu helemáál niet meer plezant. De combinatie van lepels en vorken en potten en pannen wordt een helse kakafonie. Dus eet ik meer brood. Een normaal mens heeft er geen idee van hoe hard een broodzak kraakt Erg genoeg is zelfs een zakje friet of een broodje uit de broodjeszaak ook al in zon ellendig papier verpakt. Vroeger was ik dolgelukkig als t een heel vers knapperig broodje was, tegenwoordig heb ik al net zo graag de oudbakken slappe kost, dat kraakt tenminste tijdens 't opknabbelen niet zo in mijn kop.
Nog maar één maand geleden hield ik enorm van t geluid van uw handen die ge warm wrijft tegen mekaar of van t zachte getik van de korrels in de katten hun etenspotten als ze alle zeven tegelijk zitten te knabbelen. Die pret is ondertussen ook ver zoek. Die geluiden zijn nu allesbehalve fijn.
Praten wordt ook doffe ellende. Beter gezegd : scherpe ellende. In een gesprek lijken de s-klanken op een nest sissende slangen. De S-beesssssssten bijten zich een weg door mijn kop. Of ik ze nu zelf uitspreek of iemand anders, het maakt niet uit. Een zinnetje als de super-snelle sneltrein suist voorbij mij zult ge t niet snel meer horen uitspreken. De autoradio - die moet opstaan om niet gek te worden van dat eeuwige oorsuizen - is al speciaal afgesteld, de hoge tonen heb ik afgevlakt. Dat gaat natuurlijk wel ten koste van de verstaanbaarheid en dat lijdt dan weer tot komische situaties.
Zo hoorde ik rond Kerstmis een reclamespotje over een goedkope supermarkt op de radio. Een vrouw zei op bewonderende, ietwat afgunstige toon : Onze buren eten couscous à volonté! De echtgenoot antwoordde : Als gij zo slim waart om in supermarkt XXX te gaan winkelen dan zouden wij ons dat ook kunnen veroorloven! Ik zat me toen af te vragen wat er nu in godsnaam zo duur kon zijn aan couscous á volonté" eten... Stom reclamespotje. Later bleek natuurlijk dat het niet over couscous maar wel over oesters à volonté ging .
Zo noem ik mijn lieve oude zonnekloppende Ming ook dikwijls mijn Zonnezoon. Deze week zat hij op mijn arm met zijn pootjes rond mijn nek en Echtgenoot zei : Ge staat toch echt prachtig met uw bonobo! Waarop ik heel verontwaardigd : Zeg, ge moet onzen oudste niet met een aap vergelijken hé!. Echtgenoot viel kompleet uit de lucht. Ja, slecht horen heeft wel zijn grappige kanten. Er mag al eens íets plezant zijn aan t hele gebeuren.
Ming : "Ma?... Mag ik eens iets vragen?..." Laathi : "Tuurlijk Mingske, lieve Zonnezoon van me."
Ming : "Ma, heb ik dat goed gehoord? Is dat waar dan onze pa mij een bonobo noemt?..." Laathi : "Bwa... Ik weet niet... Ik denk dat niet... Ik denk dat onze pa een dagske ouder wordt en daarom niet meer zo goed articuleert... Hij begint wat te mompelen. Ge zult hem wel verkeerd verstaan hebben... Hij zal wel 'zonnezoon' gezegd hebben."
Ming : "Gij denkt dus dat het een misverstand is? Ge denkt echt niet dat hij al zo oud aan 't worden is dat hij 't verschil niet meer weet tussen een kat en een aap?" Laathi : "Tja dat kan natuurlijk ook... Op onze leeftijd durft een mens al wel eens verward zijn..."
Ming (héél voorzichtig) : "En 't zou bijvoorbeeld ook niet kunnen zijn dat gij hem eventueel verkeerd zou verstaan hebben?... Niet goed gehoord ofzo?..." Laathi (héél resoluut) : "Ikke? Moi?! Néé schat! Ik hoor álles. Dat weet ge toch!!" Ming : "Ja maar wel álles wat ge niet moet horen."
Tja,... de waarheid komt uit een kattemond.
Als een duif in een kerk.
Het droeve hoogtepunt van vorige week was onze reis afzeggen. Daar gaat onze autotrip waarin we deze keer het oostelijk deel van Thailand zouden gaan ontdekken
Ik zou echt niet weten hoe ik met deze overgevoelige kop in een restaurant of hotel vol bordengekletter moet gaan eten. Op een geluid dat ge ziet aankomen, of dat ge zelf maakt, kunt ge anticiperen maar ge kunt moeilijk de stand van alle messen en vorken tegenover hun bord van een heel restaurant in de gaten houden. Dat kan zelfs deze Moeder Overste niet. Als mogelijke noodoplossing had ik gedacht onderweg op reis eventueel broodjes in 7/Elevens of tankstations te gaan kopen en af en toe in een Mac Donalds te gaan eten, daar gebruiken ze noch bestek noch borden. Dus deed ik vorige week de ultieme test en organiseerde een bioscoop-avondje met vooraf een hamburger in de Quick.
In de hall van de cinema was amper volk, aan de kassa stonden we alleen, maar de kassier naast ons was net zijn kassa aan t maken. Een waterval van rinkelende munten. Kling-kling-klang-klíííííííng-KLIIIIIIIIIIIIIIIING!!!!!!!!!!! In het vrijwel lege hamburgerrestaurant vonden we een rustig tafeltje tot er enkele minuten later twee piepjonge koppeltjes naast ons neerstreken met van die Chicken Nugget-zakken Kr-kr-krak-krak-krakrakrkakrakrááááAAAAAAAAAAAK!!!!!!!!!!!!!! Alweer moeten gaan lopen.
De film zelf heb ik tot halverwege kunnen uitkijken zonder oordopjes. t Was een praatfilm en bij de weinige lawaai-scènes hield ik even mijn oren dicht. Tot ik plots de knal van een geweerschot niet had zien aankomen Vanaf dan heb ik maar wijselijk mijn dopjes ingestoken. Alle scherpe geluiden vielen weg en dat was een verademing. Een verademing van een uurtje waar ik daarna flink voor moest boeten met oorpijn Dus nee, in deze conditie zou op reis vertrekken niet veel plezier opleveren.
De beslissing om deze keer maar thuis te blijven - in de hoop dat de hyper-acusis ooit terug verdwijnt - maakte natuurlijk allerlei bespiegelingen los Stel dat het nooit meer overgaat?... Geen reizen meer, geen reisverhalen, geen fotos, geen blog?... Niet bepaald opwekkende vooruitzichten Je stopt dan op tijd met werken om als prille senior wat te kunnen gaan reizen en dan komt er zoiets absurds een pad in de korf zetten
Veel andere plezierige dingen zijn ook niet meer mogelijk. Vroeger deed ik niet liever dan verknutselen en nu heb ik met het verbouwen van de keukenkasten niet kunnen meespelen. Een schroevedraaier die op de keukenvloer valt laat me uit mijn vel springen. Dat geluid gaat door merg en been.
In het hoorcentrum kan je oordopjes laten maken met ingebouwde filters. Allemaal goed en wel maar als je niks in je oren kan verdragen ben je daar ook niet veel verder mee. Trouwens als je iets in je oren stopt dan hoor je de tinnitus weer veel erger. Toch zou dat laatste nog verkiesbaar zijn want de tinnitus is ergerlijk maar hij klinkt wel altijd ongeveer t zelfde en doet tenminste geen pijn zoals de onverwachte scherpe geluiden. Kortom, de cirkel is rond, er is niet direkt een oplossing te vinden voor iemand die opgezadeld zit met de surrealistische combinatie van tinnitus én hyper-acusis én gevoelige oren.
Veel begrip kan je voor dit probleem niet verwachten in deze lawaaierige wereld. Mijn huisdokter zegt dat vele mensen aan beide aandoeningen lijden maar dat de meesten gewoon zwijgen om niet op de gekende muur van onbegrip te stuiten. Ze lijden in stilte. Alleen dat zinnetje is al om t uit te schateren! Stilte kennen wij namelijk al lang niet meer.
Het moet ook heel moeilijk te begrijpen zijn voor onze medemensen want we zitten altijd maar bezig over Wij horen dit, en wij horen dat maar t gaat helemaal niet over oren en horen. De tinnitus is denkelijk een fantoomgeluid dat door je hersenen geproduceerd wordt. Het zijn waarschijnlijk overprikkelde zenuwuiteinden veroorzaakt door - misschien - een teveel aan lawaai, een plotse knal, verkeerde medicijnen, een accident zoals whiplash, te lang teveel stress, depressie wie zal het zeggen. De dokters alvast niet.
Het stomme is dat zoiets een enorme inpact op je leven heeft. Je hoort totaal andere dingen dan de anderen en interpreteert ze ook verkeerd. Enkele dagen geleden reed ik s avonds achterwaarts uit de garage en bleek daar ineens een auto geparkeerd te staan. Ik had hem niet gezien. Plots hoorde ik een enorm gekraak! Ik dacht écht dat ik die auto een halve meter korter gemaakt had! En wat bleek : één enkele kras op de zijkant van eigen auto. In mijn oren had het echter geklonken alsof ik een enorm accident had veroorzaakt en t was dus eigenlijk niks erg. Beter dan met dit voorbeeld kan ik het eigenlijk niet uitleggen. Het gaat allemaal om echt futiele dingen die voor hyper-acousis-mensen buitenproportioneel versterkt worden en ik snap maar al te goed dat mensen die dit niet meemaken het ook niet kunnen bevatten.
Ondertussen vallen er hoe meer stukjes van de puzzel in mekaar
Dat gedoe in mijn kop moet zich al jaren aan t opbouwen zijn. Zo ben ik ooit echt gek geworden van het lawaai van een kapotte koelkast van de buren. Hoogstwaarschijnlijk klonk dat voor andere mensen gewoon als t gezoem van een mug - áls ze t al hoorden - maar voor mij was dat een overweldigend geluid dat dwars door mijn kop zinderde. Ik sliep er niet meer van.
Nu begrijp ik ook waarom ik tijdens uitjes altijd tegen mijn maten zei : We gaan toch eerst eens aan de deur luisteren of het geen te lawaaierig restaurant is voor we gaan zitten hé? Velen werden afgekeurd wegens Wat is dat hier voor een galmgat?!!. Gelukkig zitten mijn vrienden ook graag rustig en kuierden we dan verder naar t volgende. Maar soms zag ik ze toch bedenkelijk kijken, ze vroegen zich waarschijnlijk af : Overdrijft ze nu niet? Zon lawaai is t hier nu toch ook niet eigenlijk Uiteindelijk kwamen we altijd wel terecht in iets waar we ons allemaal goed voelden. Ik heb niet veel vrienden maar diegenen die ik heb moeten mij wel heel graag zien. Want ik realiseer me nu dat ze ook op al die momenten niet hoorden wat ik hoorde, en dat ze moeten gedacht hebben dat ik toch wel een heel moeilijk mens was, maar ze mij toch niet lieten vallen. 't Is eigenlijk het omgekeerde, ik sluit me hoe langer hoe meer op omdat ik niemand tot last wil zijn. Zelfs telefoneren wordt elke dag lastiger omdat ik de telefoon hoe langer hoe verder van mijn oor moet houden omdat alles maar scherper en scherper begint te klinken.
Ik snap nu ook waarom ik op vakanties in hotels met veel animatie altijd zoveel last had. Andere mensen mopperden dat ze al dat muziekgedoe tijdens de maaltijd ook wel heel vervelend vonden maar ze bleven toch maar mooi naar die restaurants gaan. Voor mij mondde zon restaurantervaring altijd uit in complete chaos in mijn kop, dikwijls met bijbehorende hoofdpijn. De combinatie van bestek-gekletter, gebabbel en daarbovenop nog de Kinderanimatie-show die aan de gang was Mijn oren sloegen gewoon tilt en ik werd zo misselijk dat ik amper nog iets binnen kreeg.
Een half jaar geleden stonden we op het punt om een villa te kopen in een héél stille buurt. Op t einde van een straat die doodliep op een bos. Stiller kan je t haast niet vinden. Ik dacht mijn droom van rust gevonden te hebben. Wel tien keer ben ik daar naar de zogenaamde stilte gaan luisteren alvorens met de makelaar af te spreken. Maar ik hoorde er altijd vanalles. Ik hoorde de kampeerterreinen van de scouts op 300 meter afstand Gekletter van dakwerkers aan de andere kant van de wijk En geen mens die wilde geloven dat ik dat écht kon horen vanop zon afstand. Net voor we de beslissing om het huis te kopen gingen nemen stond ik daar nogmaals in de tuin en plots kregen de buren bezoek van hun familie. Mijn haren vlogen omhoog van t lawaai, ik hoorde een brij van luide stemmen en geroep alsof er een volkstoeloop ontstaan was! Ik vroeg me af wat er daarnaast aan t gebeuren was en ging stiekum door de haag gluren. Ik zag helemaal niet het uitbreken van een revolutie. Ik zag een normale familie met opas en omas - een twaalftal mensen - die zich rond de terrastafel nestelden en mekaar ondertussen uitgelaten verwelkomden. Geen getto-blasters, geen krijsende kinderen, geen druk gedoe. Een doodgewone zondagse familie-samenkomst. Ik begreep het toen helemaal niet meer. Gelijktijdig ging elders plots iemand met een houtzaag aan de gang. Het leek alsof die man het boompje dat achter mijn rug groeide wou wegzagen. Ik sprong op en keek en zocht en toen bleek dat de zaag zich wel 50 meter bij me vandaan bevond! Ik barstte uit in tranen, begreep totaal niet wat me overkwam, mijn zo verhoopte stilte ging ik hier ook niet vinden, ik vond het zelfs een verdomd lawaaierige buurt en het plan om het huis te kopen werd afgevoerd. Met een enorm pak schuldgevoelens erboven op want Echtgenoot had het huis zo leuk gevonden en de buurt zo aangenaam stil Terug naar af dus.
Ondertussen weet ik wel beter : die buurt zal heus wél stil geweest zijn, ikzelf heb gewoon een verdomd lawaaierige kop. Een galmgat waar elk geluid maar in blijft doordreunen en rondcirkelen en weerkaatsen als een radeloze duif die in een kerk gevangen zit en tegen het glas-in-lood blijft knallen.
Túúúúút zei de trein. Maar hij vertrok nooit.
Ik begrijp nu ook waar mijn zeer uitgesproken voorliefde voor de nacht vandaan komt. Ik vind pas echt rust als alles en iedereen slaapt, als het laatste café uit de buurt dicht is, de laatste lawaaimakers van de straat verdwenen zijn. Het leek wel of ik me dan pas echt kon ontspannen. Nu weet ik waarom. Het is pas op dat moment dat ik gerust kon zijn dat er geen onverwachte geluiden gingen opduiken. De geluiden die nog zullen komen als je nog als enigste wakker bent, zijn er die die je zelf maakt en daar kan je op anticiperen, die heb je onder controle. Vanzelfsprekend ben ik me voordien nooit van dit mechanisme bewust geweest. Het hele plaatje valt nu pas in mekaar, nu de hyper-acusis zo snel verergert en ik ben beginnen zoeken wat er eigenlijk aan t gebeuren is. Neemt natuurlijk niet weg dat het allemaal nog veel erger had gekund
Stel dat ik nog een werkend mens was geweest en in mijn winkel had moeten staan? Of dat ik voor spelende kleinkinderen zou moeten zorgen? Of dat ik iemand zou zijn die graag naar feestjes of op café ging? Iemand met een druk sociaal leven Dán zou ik me pas gehandicapt voelen
Gelukkig ben ik iemand die t liefst met één vriend tegelijk zit te praten en hebben feesten met veel volk voor mij nooit gehoefd. Mijn laatste feestje heb ik hoofdzakelijk in de keuken doorgebracht, met afwassen. Als ik zelf afwaste kon ik het zo geluidloos mogelijk doen en moest ik ondertussen niet in een stemmenchaos zitten. Je ziet, je vindt voor veel dingen een oplossing. Maar t zijn meestal niet de gezelligste.
Als ge al maar met weinig mensen contact hebt is t ook minder erg om het probleem uit te leggen en je vrienden begrijpen het dan wel, ze beginnen er zelfs spontaan rekening mee te houden. Het is hartverwarmend te merken hoe mijn maatjes mijn broodje Smos reeds in een andere kamer uit de krakende verpakking halen en dat ze onopvallend alle plastic zakjes bewust onaangeroerd laten als ik in de buurt ben. Ondertussen heeft Echtgenoot zonder dat ik het wist op alle keukenkastdeurtjes dempviltjes geplakt. Maar ik kan moeilijk heel de wereld voorzichtig laten zijn of alles dicht gaan plakken. Ik wou dat ik mijn oren dicht kon plakken. Ik wou dat ik mijn kop af kon zetten.
Het ergste is nog dat heel dat gedoe in mijn hoofd met zoveel energie gaat lopen en dat ik concentratie-problemen krijg. Als ik aan mijn echt lange verhalen - die van een honderdtal paginas, die nooit op mijn blog verschijnen - zit te schrijven raak ik kompleet de draad kwijt en ben ik zelfs een paar dagen later al vergeten wat ik al beschreven had. Heel vervelend.
Zoveel fijne dingen die niet meer kunnen. Of althans nu niet kunnen. Het is zon uitputtingsslag om hier aan te wennen. Ik blijf hopen dat het terug gaat verdwijnen, althans die hyper-acusis toch. De eindeloze "Túúúúút" of de gecastreerde krekels zullen wel in mijn oren blijven wonen denk ik. Maar ondertussen moet ik wel een zinnige modus vivendi zien te vinden want vermijdingsgedrag kan volgens mij nog tot veel ergere toestanden lijden zoals sonofobie. Dan krijg je angst voor alle geluiden omdat je begint te denken dat ze niet alleen maar pijn doen maar dat ze ook je gehoor verder kunnen beschadigen. En dat is natuurlijk niet het geval als het gaat over geluidjes als t tikken van je nagels op je klavier of t knisperen van de krant. Het is belangrijk hier bij stil te staan en niet alles te gaan vermijden. Dan is t nog beter om de pijn even te verbijten en toch te blijven typen of de krant te blijven doorbladeren. Maar prettig is t niet en zal t ook nooit worden. Dat heb ik al wel door.
Ik weet niet wie tot het einde van mijn epistel gelezen heeft. De mensen die zelf met dit absurde gedoe opgeschept zitten zeker wel, maar ik hoop de anderen ook. Ten eerste omdat ze zich nu misschien iets beter in de wereld van de mensen die aan een van deze ziekten lijden kunnen inleven en er wat makkelijker begrip voor gaan kunnen opbrengen. En ten tweede dat ze misschien inzien dat ze hun gehoor moeten beschermen. Als er nog niets met je oren aan de hand is probeer het zo te houden want in t lawaaierige straatje waar ik in terecht ben gekomen wil je in geen geval verzeild geraken. Geloof me.
Ik zie bij deze aandoening veel vergelijkingspunten met hoe buitenstaanders en dokters met fybromyalgie en CVS omgaan. Ook dat zijn ziektes waar de geneeskunde kop noch staart aan krijgt, en dat in geen geval wil toegeven. Toen bij mij destijds de diagnose fybromyalgie gesteld werd ben ik daar niet teveel bij stil blijven staan. Als mijn vermoeidheid daar inderdaad aan te wijten zou zijn is er uiteindelijk toch niets aan te doen. Ik kan trouwens nog altijd niet geloven dat ik dat zou hebben. Akkoord ik heb overal pijn, kan met mijn polsen niet te lang typen, ben vaak moe, maar als de adrenaline op reis zijn werk doe zit ik de ene dag een tijger in te zepen en krijgt de volgende dag een olifant een wasbeurt. Toch niet bepaald bezigheden waar een fybromyalgie-patiënt zich aan zo overgeven denk ik zo?
Als ik rond me kijk (want veel mensen lijden aan fybro en cvs, maar zwijgen alweer vanwege de muur van ongeloof van onwetenden waar ze tegen botsen) valt het me op dat de meeste dokters (er bestaan er natuurlijk ook gewetensvolle) niet graag die diagnose stellen bij mensen die nog werken (want dan krijgen die een wel-of-niet-verdiende ziekte-uitkering) maar die diagnose wél erg graag opsolferen aan zelfstandigen of gepensioneerden (die toch geen centen te trekken hebben) want dan is op die onverklaarbare vermoeidheid ineens een etiket geplakt, moet er niet meer verder gezocht worden en moet vooral de onwetendheid van de geneeskunde niet toegeven worden.
Mensen met chronische vermoeidheidssyndromen worden volgens ook mij niet echt au serieux genomen omdat de wetenschap het niet kan meten of wegen Hetzelfde geldt voor tinnitus en hyper-acusis. En in deze rationele wereld is iets dat niet kan gezien en bewezen worden iets wat niet bestaat, iets wat zich hooguit in een bij voorkeur zieke geest afspeelt. Ook daar zullen we mee moeten leren leven vrees ik.
Er is als ge oud wordt nogal veel waar ge mee moet leren leven precies. Ik vraag me soms af in hoeverre dat eigenlijk nog leven is. In mijn hippie-jaren heb ik me altijd volmondig achter de uitspraak I hope I die before I get old geschaard. Ik vrees dat ik al een beetje over tijd ben. Mijn houdbaarheidsdatum lijkt wel overschreden.
Mijn verhaal zou natuurlijk niet volledig zijn zonder een moraal. Dat is de Disney-ziel in mij.
Ten eerste : Als iemand zeurt over een brommende ijskast of een hoge toon die van waar dan ook zou komen, maak er u dan niet van af met de woorden : Welnee, t is hier stil! Er is niks te horen. Ge beeldt u dat in! En trouwens ge moet u op zon dingen niet fixeren. Als die persoon iets hoort zal dat wel zo zijn. Jíj bent het die niet meer zo goed hoort, misschien samen met de 47 anderen die rond u mee staan te knikken. Er is niks zo erg als de mens die wél die zaken hoort belachelijk te maken of te intimideren. Hij wordt op die manier gestraft voor iets waar hij niet aan kan doen, en daarbovenop ook nog eens geïsoleerd, want hij gaat zich terugtrekken en zal in t vervolg zwijgen. Maar realiseer u dan wel dat dat niet is omdat hij die geluiden plots niet meer hoort, maar wel omdat hij niet als lastpost geclasseerd wil worden. Ik weet waarover ik spreek. Ik heb mezelf heel mijn leven een lastig mens en een overgevoelige zaag gevonden.
Ten tweede : Als je je momenteel een vervelende zeur vindt omdat je vanalles hoort wat de anderen niet horen wees dan gewaarschuwd. Jij hoort dat wel degelijk, en de anderen niet. Dus is er iets mis. Blijf dat probleem dan niet verder verstoppen, verdringen, maskeren of wat je ook al jaren aan t doen bent. Laat het niet verergeren, laat het onderzoeken.
En nogmaals, zorg goed voor uw oren, bescherm ze en mishandel ze niet.
Deze vierdelige tekst had ik vorige zondag geschreven. Ondertussen is er vanalles veranderd. Momenteel kan ik het zingen van een vogeltje in de tuin al niet meer verdragen, maar er is ook goed nieuws. Ik ben veel wijzer geworden door gesprekken met een logopedist, een osteopaat en twee zinnige huisdokters. Er valt dus eigenlijk nog veel te vertellen. Stof voor een na-woordje dus. En mij kennende zal dat dus wel een na-woord worden.
Ik neem er even de tijd voor om het te schrijven - alles verandert ook zo snel - maar over enkele dagen ga ik toch nog eens op dit onderwerp terugkomen. Ook omdat ik ondertussen enkele brieven heb gekregen van mensen die door mijn schrijfsel zich plots beter konden inleven in de leefwereld van hun gehoorgestoorde familieleden, en inzicht kregen in een voor hun totaal ongekend probleem. Het is dus zinnig geweest om het eens allemaal op te schrijven, zowel voor mezelf als voor anderen. Verwacht u dus maar aan een vervolg.
Hieronder plaats ik als grote uitzondering een gedicht dat ik drie jaar geleden schreef. (Het is toch ooit al eens per ongeluk in een boekje verschenen dus maakt het me niet veel meer uit om t ook op mijn blog te zetten.) In dit gedicht kan je merken hoeveel ik toen al met geluiden bezig was, hoe goed ik destijds al alle kleine geluiden bewust opmerkte hoewel ze toen alleen hooguit hinderlijk waren maar nog geen pijn deden. Voor een goed begrip : het is één van mijn berenpersonages uit mijn boeken die dit gedicht zogezegd voor zijn moeder - voor mij dus - schrijft. De beer uit mijn verhalen heet Haricot.
Het goddeloze goddelijke uur.
In het stilste uur van de nacht ma,
Waarin spinnepoten temperamentvol trappelen
De katten vol-continu spinnen en dabbelen
Genietend van warme dekens en ritselende lakens
Waarnaar ze overdag verlangden als bakens
Als uw ogen schitteren en uw gedachten flitsen
En feilloos uw dagelijks cocon openritsen
In dat fluwelen uur ma,
Wanneer een blad op de vijverspiegel niet geruisloos uitglijdt
Waarin het uitspansel nog verder dan eindeloos uitdijt
Wanneer gij u alleen op de wereld waant, avontuurlijk op reis
Als heel de aarde uw tuin is, uw kamer uw paleis
Waar uw ventilator wiegend zwiepend draait
En uw bekommernissen naar buiten waait
In dat geluidloze uur ma,
Met de muziek van de allenachtelijke dingen
Als zelfs een manestraal lijkt te zingen
Uw aansteker en kaarsvlam knettert
Uw fantasie als een jonge papegaai tettert
In nanoseconden waarin een sprookje ontstaat
Of een sprankelend verfrissend ideetje ontwaakt
In dat magische uur ma,
Waarin elke regendruppel uiteenpetst en over glasdals tinkelt
Waarin een lepel in uw theetas rinkelt
Waar ge alleen zijt met het geluid van uw organen
Uw bloed door uw oren scheurt als tropische orkanen
De voorbereidingen voor de eerste communie gingen al maanden op voorhand van start.
De eerste stop was bij een juwelenwinkel waar ik gouden oorringetjes kreeg, want uw eerste échte juweeltjes waren toen onlosmakelijk verbonden met het doen van de eerste communie. Leek me best geestig. Tot bleek dat ge daar gaatjes voor in uw oren moest laten prikken. Dat leek me al een minder interessant gegeven
De juwelier troonde ma en mij naar een achterkamertje, plaatste mij behaaglijk op een stoeltje naast een butagas-vuurtje (t was een koude winter toen) en haalde een tangetje boven. Plots werd het me duidelijk dat die man echt gaten in mijn oren ging knippen. Ik zette mijn sirene op!
Nee! Ik wil niet dat ze aan mijn oren komen!!!
Jamaar kindje dan kunt ge die schone oorringetjes dragen!
Néé! Ik wil geen oorringen ma, ik wil geen gaten! Die moet zijn tang wegdoen!!! Jamaar met gouden oorringetjes gaat ge een echt juffrouwke zijn! Een groot meisje. Kleine meisjes dragen dat niet hoor!
Dan wil ik nooit een groot meisje worden! Dan blijf ik maar klein maar die meneer moet van mijn oren afblijven!.
Met het nodige geweld, toch nog overtroffen door mijn indrukwekkende soundtrack, werden mijn oren doorboord. En met twee knippen werd ik juffrouwke. Weliswaar een zéér kwaad juffrouwke, met roodomrande ogen en een hese keel.
(En de volgende keer dat ik juffrouwke zou worden zou t nog een heel andere affaire zijn, maar dat is pas aan de beurt als ik schrijf over mijn puberteit.)
En dit zou niet het enige dramatische cadeau zijn dat me ter gelegenheid van het grote feest van de Eerste Heilige Communie te beurt zou vallen
Enkele weken voor de grote dag werd er gezorgd voor het belangrijkste cadeau van het communiefeest : de gouden cachetring! Zon ding was toen in de mode.
Dat meest dramatische cadeau zou ik weken tevoren al krijgen, en hoewel het het meest solide geschenk van de hele hoop (toen dácht ik althans nog dat ik een hele hoop cadeaus ging krijgen ) zou worden, zou ik er desaniettemin toch in slagen het al kapot te krijgen nog ruim voor de dag van mijn communie
Enkele woensdagnamiddagen na mekaar moesten we naar de goudsmid om de ring te kiezen, te passen en de evolutie van zijn werkstukje te volgen.
Het juweel was een dikke ronde blok goud waar de eerste letter van mijn naam, een L, in een kransje van zonnestralen gegraveerd stond. De laatste woensdag was de ring klaar, ma betaalde en we kregen het pronkstuk mee naar huis. Omdat ons ma begreep dat het voor mij triest was om de ring reeds in ons bezit te hebben en het nog enkele weken ging duren alvorens ik hem kado kon krijgen mocht ik als troost de ring alvast eens een namiddag dragen .
Onderweg bewonderde ik mijn ring, maar eens thuisgekomen was de pret daar allang van verdwenen en kwam het spelen direkt terug op de eerste plaats. Ik was een kind dat me prima alleen kon amuseren. Ik speelde met de gekste dingen.
Telkens er thuis een thermometer brak verzamelde ons ma met een papiertje het bolletje kwik dat in vele minuscule druppeltjes op de grond uiteen gespat was. Al de restjes kwik hield ik zorgvuldig bij in een klein doorschijnend plastic doosje. Heerlijk speelgoed was dat! Er braken bij ons dan ook - zuiver toevallig natuurlijk - meer thermometers dan in een doorsnee gezin. J Destijds een kostelijke affaire.
Na elke verongelukte thermometer werd mijn zilveren bolletje iets groter! Mijn geliefkoosde bezigheid wat de dikke druppel kwik in mijn handen heen en weer te laten rollen en hem dan op een wit blad papier uiteen te laten spatten. Vervolgens dreef ik al de kleine bolletjes terug bijeen zodat ze weer een geheel vormden. Pure fascinatie was dat! Na t spelen legde ik mijn kostbare schat terug in zijn plastic doosje.
Tegenwoordig zou zoiets niet meer kunnen. Kwik is een gevaarlijk product. Maar in die tijd, en bij ons thuis, was kwik een amusant product, waar ze mij uren mee konden zoethouden. De chemici onder de lezers zullen de afloop van het verhaal al wel kunnen vermoeden
Die woensdag kwam ik dus thuis met mijn cachetring aan mijn vinger, bekeek al mijn speelgoed en besloot me wat te gaan amuseren met mijn kwikdruppel. Ik rolde het bolletje in mijn hand heen en weer, liet het vrolijk tussen mijn vingers sijpelen op mijn blad papier, verzamelde al de druppeltjes, dreef ze weer bij mekaar tot een bolletjeen begon van voren af aan. Toen ma riep dat het etenstijd was, deed ik zorgvuldig mijn bolletje kwik in zijn plastic doosje en liep naar de eettafel. Daar bekeek ik mijn ring. Hij had plots een vreemde lelijke kleur gekregen. Ik dacht dat ik hem vuil gemaakt had. Ik begon hem op te wrijven met mijn truitje maar mijn ring viel in stukken uit mekaar! Vol verbazing ging ik ma mijn brokstukken tonen en ze schrok zich een hoedje!
Kindje! Wat hebt ge nu toch met die ring gedaan??? Hoe gewelddadig zijt ge ermee te keer gegaan dat een massief gouden ring kapot is???
Ik beweerde bij hoog en laag dat ik heel stilletjes aan tafel had zitten spelen dat ik niks had afgebroken of had verknutseld.
Néé ma! (snotterdesnotter) Ik heb echt niks verkeerd gedaan! Ik heb alleen maar zitten spelen! Echt waar! Dat is mijn schuld niet!! Ik heb die niet kapot gedaan!!! Die is uit zijn eigen kapot gegaan (Snotterdesnotterdesnotter).
Ze besloot om onmiddellijk terug met me naar de goudsmid te gaan. Dus wij twee weer heel het traject naar die man zijn atelier (in een zijstraat van de Paardemarkt. We passeerden haar favoriete kerk met de automatische bidmachine, t mankeerde er dus nog aan dat we onderweg een kaars gingen branden voor de H.Rita, patrones van de hopeloze zaken, maar op dat moment was ons ma te haastig. En zich waarschijnlijk ook nog niet bewust van de hopeloosheid van de zaak ) met de brokstukken van de ring in een papiertje gevouwen.
Ma reclameerde over de kwaliteit van zijn werk en vroeg de goudsmid of het echt wel degelijk een massief gouden ring was. De man keek zeer verbaasd, onderwierp de brokstukken aan een nauwkeurig onderzoek en bekeek de resten met grote ogen. Mevrouw dit heb ik nu nog nooit meegemaakt
Toen richtte hij zich tot mij : Meisje, hoe kan dit? Wat heb je gedaan?
Niks meneer. Ik heb rustig aan tafel zitten spelen! Ik heb echt niets verkeerds gedaan!!!
Maar dat kan niet kindje! Die ring kan niet uit zichzelf verkleuren en in stukken uiteen vallen!
Echt waar meneer, ik heb heel stillekes aan tafel zitten spelen, ik ben zelfs niet buiten geweest. Ik zat gewoon met mijn bolleke kwik te spelen. Braaf, aan mijn bureauke. Echt waar.
De man zijn gezicht kleurde plots over roze naar rood naar purper! Hij wendde zijn hoofd naar ons ma :
Madam! Kwik tast goud aan! Wist u dat dan niet?!
Nee meneer, dat wist ik niet. Kunt u hem alstublief terug repareren, want het is haar eerste communiecadeau
Nee madam. Toveren kan ik niet. Die brokstukken zijn waardeloos geworden
En daar ging communiecadeau nummer 1. Desalniettemin vroeg mijn moeder toch nog medelijdend aan mij : Kindje zullen we dan maar een nieuwe laten maken? Waarop ik doodgemoedereerd antwoordde : Nee ma, want als een gouden ring zon flauw ding is dat het er nog niet eens tegen kan dat ik wat zit te spelen dan moet ik zon ding niet aan mijn vinger hebben. Dan vind ik dat maar een onnozel cadeautje.
De volgende cadeaus zouden geen groter succes blijken te zijn.
(Een kind grootbrengen is eigenlijk wel geen gemakkelijke onderneming hé?)
Een fototje genomen in de Efteling in september 62. Vlak voor de voorbereidingen van de eerste communie gingen starten... ------------------------------------------------------------------------------------------------
32. Verboden te bijten in het lichaam van Christus.
De dagen voor de communie waren hectisch. Ma naaide voor mij een stijfstaand wit kleedje, ze ontwierp een kroontje en een handtasje uit maagdelijke kant. Het kleedje moest keer op keer opnieuw gepast worden zodat ze telkens nog wat verbeteringen kon aanbrengen. En passen vond ik niet plezant. Zo lang stilstaan en dan nog met al die vervelende spelden Pffft en dan nog langzaam ronddraaien om te zien of de lengte wel overal gelijk was. Wat een kwelling voor een beweeglijk kind.
Voor haarzelf ontwierp ze een lichtblauw tailleurke en een hoed.
Om nog te zwijgen van de voorbereiding van mijn kapsel Ik had "ijzerdraadhaar". Er was werkelijk niets mee aan te vangen. Desalniettemin was ons ma al heel mijn jeugd bezig geweest met krulletjes in mijn haren te draaien, want ze zag toch zo graag krullen. Maar voor de communie moest het natuurlijk nog een specialer kapsel worden. Nóg meer ellende aan mijn kop...
De voorlaatste dag werden mijn haren zorgvuldig in de bangelijkste krullen gedraaid. Vervolgens werd ik zo onbeweeglijk mogelijk mee naar de fotograaf genomen. Bewegingsloos als een opgezet wit konijn moest ik daar staan poseren. Zonder beer. Dat viel dus ook weer niet in goede aarde.
De voorbereidingen van het gedoe begonnen stilaan mijn neus uit te komen. Goddank zouden de cadeaus dit beslist toch allemaal de moeite maken. Dacht ik.
Nog een extra fotosessie... Bij mijn tante beneden in de antiekzaak. Zie mij hier weer "overgelukkig" staan stralen, zonder beer. Hier sta ik uiterst spontaan voor een biechtstoel uit de 18de eeuw die ze als pronkstuk achter in haar winkel had staan.
Eindelijk brak de grote dag aan
Het werd een aaneenschakeling van zorgvuldig ingestudeerde pasjes en bewegingen. De jongens moesten aan de linkerzijde van de kapel op de witte tegels gaan staan en de meisjes rechts op de zwarte. Er werd in ganzenpas naar het altaar gedabbeld en daar kregen we voor de eerste keer van ons leven de heilige hostie! Dit was dan eindelijk het grote moment waar alles al die maanden om te doen was geweest.
Ge kunt u de desillusie niet voorstellen toen ik merkte dat die hostie ten eerste naar weinig smaakte en ten tweede ook nog binnen de minuut gesmolten was. (Kauwen was ten strengste verboden want dan beet ge in het lichaam van Christus!!!) En dan te bedenken dat ik aan een toverbol wel vijf minuten plezier beleefde en aan een zjapmeter (een meterlang lint van zwarte drop) een kwartier En om die dingen te leren snoepen had ik niet maandenlang moeten oefenen.
Vanaf nu kon er ook niet meer gebeuzeld worden. En ging er dus bij t vertellen van een onwaarheid ook geen zwart kruis meer op ons voorhoofd verschijnen zoals toen we klein waren. (Hoewel ik dat nooit heb zien gebeuren, want ik ben regelmatig voor de spiegel gaan staan en elke keer als ik hem een leugen vertelde gebeurde er juist niets met mijn voorhoofd. Het bleef net even wit - of vuil net als het voor de leugen was.)
Maar als we na onze Eerste Communie een onwaarheid vertelden ging dat plots een leugen heten en zou er moeten gebiecht worden. In een biecht-stoel, en dat bleek dan helemaal geen stoel te zijn - zoals een coiffeurstoel, of een tandartsstoel - maar een groot houten hok met een half gordijntje, een bank om op te knielen en een duister roosterke waarachter een pastoor iets zat te mummelen. Gij moest dan op uw beurt uw zonden van de week terug fezelen. Heel stillekes, maar toch verstaanbaar. Ge mocht ook niet te dicht bij dat rooster komen want er doorheen kijken was niet toegestaan. Probeer het maar eens
Mijn lijst zonden zou ook elke week dezelfde zijn. Ik was drie keer ongehoorzaam geweest tegenover ons ma. (Nooit tegenover onze pa, gewoon uit tijdsgebrek, ik zag die mens toch alleen maar in t weekend.) Ik had drie keer gelogen. En ik was drie keer onkuis geweest. God weet wat ik met dat laatste bedoelde, maar de pastoor wist dat schijnbaar wel.
Elke keer moest ik als penitentie (nog zon woord!) drie Wees Gegroet-jes en drie Onze Vader-s bidden. Vanaf dan kon ik opnieuw gaan zondigen. Ik moest wel!! Anders had ik de volgende keer niets om te gaan biechten!!!
Mijn communieprentje.
Na de Communie-mis, pardon, de Communie-eucharistieviering, werd er gefeest.
De familie kwam samen in onze kleine living en er verschenen kristallen coupes op tafel tot de rand gevuld met garnalen en stukjes tomaat in whisky-saus. Persoonlijk sprak het mij niet zoveel aan als Krieken op Jenever, maar het kon er mee door. Daarna werden de communie-korfjes geserveerd. Gewone videekes in feite. Bakjes in deeg waarin kip en frikadellekes zaten en waar een zwanekopje uitstak. Best lekker. Dan volgde een stuk vlees met groentenkrans. Niet te doen.
Als dessert kwam crème-glace in de vorm van een lam op tafel. Ik vond het een beetje onsmakelijk om zon beest te moeten zien onthoofden maar later bleek dat ik nog heel veel geluk had gehad. Bij andere kinderen was het ijsbeest gevuld geweest met grenadine Op het moment dat de kop er werd afgeschept stroomde de rode stroop over dat witte beestje! Ik ben mijn ouders nog altijd dankbaar dat ze me dat beeld bespaard hebben.
Het feest bij ons thuis. Ma staat rechtop, ik leg mijn arm rond moemoe. Vanzelfsprekend was het de bedoeling dat de rijkgevulde tafel op de foto kwam te staan... Maar de camera had weer zijn eigen willetje en hij trok de rijkversierde... luster. Er waren toen nog zekerheden in 't leven.
Na de maaltijd verschenen de cadeaus. Eindelijk!!! Het meest interessante aspect aan heel het gedoe volgens mij. Na maanden uitkijken naar dit gebeuren bleek het een grote teleurstelling. Ik had gehoopt op minstens één beer maar nee. Uit het eerste pakje kwam een gouden polshorloge Goud! Wat een fragiel materiaal om aan mij te geven! Zou ik weer niet met mijn kwikbolleke mogen spelen als ik dat ding droeg waarschijnlijk
Het volgende pakje dan maar. Dat was groter, alhoewel verdacht hoekig en veel te zwaar, maar ik koesterde toch nog hoop. De beer zat misschien in een doosje Edoch. Uit het vrolijk gekleurde papier kwam het triestigste boek dat ik ooit gekregen heb : het Kramers Nederland-Frans en Frans-Nederlands Woordenboek. Die in t vervolg onder de naam Den Dictionnaire door t leven zou gaan. Dat vond ik nu echt helemaal geen cadeau voor een kind. Dat was een cadeau voor ons ma begot! Want zíj was het die zich druk maakte omdat ze die moeilijke woorden in mjin Frans boek niet verstond! Ik moest ze van de juffrouw niet eens kúnnen begrijpen. Ik moest ze alleen maar juist kunnen prononceren om mijn taalgevoel aan te scherpen.
Maar krijgt dat op zon moment, met heel de familie erbij, maar weer uitgelegd
"Den Dictionnaire".
Het lichaam van Christus was smakeloos en de cadeaus in mijn ogen waardeloos.
Wat al die mensen in de eerste communie gezien hadden ik zag het alleszins niet En vanaf nu kwam er ook nog elke zondag een mis bij Pfffff, en dat allemaal voor een fragiel horlogeke en Den Dictionnaire. Ik had toch weer een triestige ruil gedaan ja
Dit was ons ma op haar eerste communie. Ook al met een dikke collant waarschijnlijk bedoeld om haar magere beentjes wat te verhullen. Voor haar kapsel heeft ze zo te zien ook moeten lijden en afzien. Maar aan haar glimlach te zien zijn haar cadeaus toch beter meegevallen. Ofwel had ze ze nog niet gekregen en leefde ze ook nog in de naïeve illusie dat ze een schone beer zou krijgen...
Na het fiasco van de eerste communie ging het dagelijks leven gewoon verder.
Op school werd ik nog altijd gepest met mijn stekkepoten, mijn weinig originele achternaam en nu ook al met mijn boekentasje.
Ons ma haar zuinigheid kennende was ik op de Grote School aangekomen met mijn klein, geboebbeld, strontbruin (ja sorry, er is geen ander woord voor) plastic boekentasje met één zielig sluitingske. De andere kinderen hadden grote kazakken met zijvakskes en twee echte gespen
Dus op een avond na school besloot ons ma om met mij naar een lederwaren- en valiezenzaak in de Lange Koepoortstraat te stappen om voor mij een échte boekentas te kopen.
De madam van de winkel overdonderde ons met de sjiekste en nieuwste modellen. Ons ma besloot om het nu ineens tegoei aan te pakken. Ze liet zich overhalen tot de aankoop van een zwarte design-boekentas met in plaats van 1 handvat, wel twéé handvaten!! En geen ordinaire gespen als sluitingen, maar een heuse tirette. Een ritssluiting. Het ding was aan de binnenkant ingedeeld in verschillende vakken. Spijtiggenoeg was het nogal aan de grote kant Als ik het droeg kwam het ding nog geen 10 centimeter van de grond. Maar voor ons ma was het een uitgemaakte zaak, deze boekentas ging het worden, want met dit geval kon ik zeker niet gepest worden. Het zou volgens haar bescheiden mening de sjiekste kazak van t school worden.
Dus sleepte ik me de volgende ochtend naar school, uitgerust als een rocket- scientist die naar Houston trekt om daar de eerste maanlanding voor te bereiden. Ergens op de bodem van het loodzware ding rammelden mijn schriftjes, mijn boekskes en mijn pennezakske eenzaam heen en weer.
Overbodig te vertellen dat het een ramp werd. Ik had niet alleen de grootste boekentas van t eerste studiejaar, ik bezat ineens de grootste van heel de school. Dus weer werd er gelachen
Ik ben die boekentas wel heel de lagere school blijven dragen. En later is die nog gerecycleerd geworden door onze pa om zijn schoenmakersgereedschap in te steken, want op zondag herstelde hij zelf onze schoenen. Uiteindelijk is die (letterlijk en figuurlijk) zware investering haar centen dus wel waard gebleken.
Hier heb ik hem even van onder 't stof gehaald...
Ik meet nu 1.68m. En nog komt het vermaledijde ding niet verder dan 25cm van de grond... Het ding dat er aan de rechterkant uitsteekt is een zaag van onze pa.
Het tweede leven van mijn boekentas als gereedschapszak van pa.
Zo heeft ons ma enkele jaren later ook eens op uiterst dramatische wijze mijn magere stekkepoten en knobbelknietjes-probleem trachten op te lossen Dát is pas een ramp geworden!
Iets voorbij mijn school, op de Meir, gingen we in de sjiekste schoenwinkel nieuwe laarzen voor me kopen. Tot daar niets aan de hand. Maar Als steeds was ons ma bezorgd dat ik het koud ging krijgen. Dus mijn nieuwe bottekes moesten zeker en vast goed warm zijn. Echt warm. De verkoopster toverde daarop een stel botten tevoorschijn die nu in een SM-winkel niet zouden misstaan. Zwarte, gladde laarzen die tot aan uw billen kwamen!!! Niet tot aan uw knieën! Nee, helemaal tot aan uw billen! Tot aan de rand van uw onderbroekske! De kleinste maat was een 36 (iets te groot, maar dat gaf niet, want ze zou wel watten in de punten steken). De griezels werden opgehouden met elastieken die in de zoom ingenaaid waren. (Vanaf maat 38 werden zon dingen opgehouden met sjartellen. Goddank dat ik daar nog aan kon ontsnappen!) Ik vond die botten niet mooi, maar voornamelijk raar. Ons ma echter was direkt voor die waanzinnige dingen gewonnen. Want : het was soepel maar toch dik leer, mijn beentjes zouden er dus gevulder uit zien, mijn knobbelknieën waren ineens bestopt, ik zou het lekker warm hebben, en aangezien ze toch te groot waren zou ik ze ook vele jaren kunnen dragen. Dus die botten werden betaald en ingepakt.
De volgende dag verscheen ik dus op school met mijn grote zwarte boekentas, zwart gehandschoend (verplicht!), in mijn donkerblauwe uniform met wit boordje en manchetjes, met daaronder twee zwarte rubberachtige buizen die verdwenen onder mijn rokske Er was geen stukske beenvlees meer te zien! Geen morzel! Ik was precies Barbarella of Lara Croft die een nieuwe planeet ging veroveren. Het mankeerde er nog aan dat er een holster met een Colt rond mijn dij gesnoerd zat
Terwijl ik dit schrijf en mezelf zo terug voor ogen zie val ik bijna van mijn bureaustoel van t lachen. Maar destijds, op t moment dat ik in die buitenaardse outfit de school binnenstapte was t lachen veraf. Bij mij toch. De rest van de klas bleef er bijna in! Zelfs de juffrouw had moeite om zich serieus te houden.
En iedereen in de klas en op de speelplaats wou maar zien waar die waanzinnige botten nu eigenlijk eindigden! Dus moest ik elke keer mijn rokske omhoog tillen om hen te tonen dat die tot juist aan de pijpkes van mijn onderbroekse kwamen Ik zweer het u, op zon moment zoudt ge eerder gelijk "Jules Verne" tot in t midden van de aarde willen zakken in plaats van als "Barbarella" een planeet te gaan veroveren. Gelukkig werd het geplaag enigszins overstemd door de pure fascinatie van de kinderen voor deze merkwaardige dingen. Ze wilden me uitlachen maar aan de andere kant waren ze veel te nieuwsgierig om het einde van die botten te zien. Dus moesten ze mij wel benaderen om te vragen onder mijn rok te mogen kijken
De volgende ochtend wou ik vanzelfsprekend die ondingen niet meer aantrekken. Maar dat pakte niet. Ik moest en zou die dingen dragen want die hadden een fortuin gekost! Dus inderdaad, ik heb daar nog een week rondgelopen als de Dominatrix van de Dams
In t weekend kwam onze pa thuis, kreeg de monsterachtige dingen onder ogen en viel bijna van zijne sus van t schrikken! Vanaf dat moment heb ik met ons ma een compromis kunnen sluiten. De laarzen moesten alleen nog tijdens de weekends gedragen worden en nooit meer op school. Ze vond dat ze in de zondagsmis héél goed van pas gingen komen omdat het in de kerk altijd heel koud was Ja, ze had altijd wel voor alles een uitleg klaar.
Bij dat compromis kon ik mij moeiteloos neerleggen. Had ze me voorgesteld om die laarzen op te eten om ze nooit meer op school te moeten dragen, dan had ik het ook nog gedaan. Ik was toen tot alles bereid.
En inderdaad, in de kerk bleken die botten hun charmes te hebben. Maar daarom niet direkt voor de reden die ons ma voor ogen had gehad. Aan t begin van de mis gaf ons ma mij altijd twee frankskes. Eentje om in de schaal te leggen als ze rondkwamen voor t offergeld, en eentje om aan de madam te geven die het stoelgeld kwam ophalen. Maar die ceremonies gebeurden altijd pas halverwege de mis. En tegen dan was t onheil altijd al geschied
Ik had namelijk een heel plezant en lucratief spelletje uitgevonden. Ik foefelde heel discreet mijn frankskes van boven in die laarzen. Ze spanden zo strak rond mijn benen dat ik er wel een half uurtje mee bezig was om de muntjes helemaal tot in de zool van de bot te latten zakken. Ik draaide ze langs de buitenzijde van de laars altijd om en om en met veel gepruts kreeg ik hen altijd een paar centimeter lager. Het was een heel goede bezigheidstherapie, op deze manier duurde die saaie mis toch een stuk minder lang. Tegen het tijdstip dat de geldophalers langs kwamen zaten mijn twee muntjes dus meestal al lang veilig onder mijn voet in de bodem van de laars. Als dat nu bottekes van normale lengte geweest waren dan had ons ma die natuurlijk ter plekke uitgetrokken en dat geld er terug uitgehaald. Maar aangezien het zon lange dingen waren, dierf ze toch niet midden in de kerk mijn rokske opheffen en die ellenlange spannende buizen van mijn benen gaan stropen! Ah ja, het was altijd al zon karwei geweest om me erin te krijgen!
Dus elke keer de man met de offerschaal langs kwam waren mijn centen verdwenen en moest ons ma in zeven haasten gaan zien of ze nog frankskes in haar portemonnee had om me opnieuw te bevoorraden. Onze pa deed maar of hij t allemaal niet zag. Die bad dat zijn paternoster er zichtbaar van versleet.
Thuisgekomen mocht ik dan die centen houden, daar zorgde onze pa wel voor, want die had medelijden met heel mijn laarzen-compromis. Dit truukje hebben ze lang laten werken, gewoon omdat ik dan tenminste mijn mond hield in de kerk en mijn bezigheid had. Alleen in de echt strenge winterdagen lukte het niet, want dan moest ik over mijn warme bottekes ook nog een warm lang broekske dragen. En ja, dan was t onbegonnen werk natuurlijk om mijn spaarpotbotten te spekken
Een of twee jaar later heeft ons ma de botten afgeknipt tot normale lengte. En voila, ik had weeral een nieuw paar laarzen! Maar ja, toen was het te laat, want mijn Dominatrix-inborst had zich tegen dan al stevig ingeworteld natuurlijk.
Het prettigste moment van de dag was het afgehaald worden van school. Ma, met aan de leiband Pukkie (de geleende hond van de bakker, omdat ik er zelf geen kreeg), stonden me aan de schoolpoort op te wachten! Mijn gigantische boekentas werd zo snel we uit het zicht van de school waren handig door haar overgenomen en we stapten dan heel de Lange Nieuwstraat door recht naar ons huis aan de Grote Markt. Heel de weg zagen we de kathedraal vlak voor ons oprijzen en hoe groter ik hem zag worden hoe gelukkiger ik werd want daar wachtte terug het ware leven. Thuis! Bij mijn beren en mijn speelgoed! De schooldag was dan goddank eindelijk voorbij...
Ons ma met Pukkie.
De weg van school naar huis zoals hij er nu uit ziet... Links zien jullie de nieuwe gebouwen van mijn school. Achteraan zien jullie de kathedraal oprijzen... Mijn baken...
Dit is de Grote Markt met op de achtergrond de Kathedraal. Op de tweede verdieping van het witte huis, dat links achter de boom verscholen zit, woonden we.
De twee linkse raampjes waren onze living. De middelste raam was de "gang"-annex-"mijn speelkamer". De twee rechtste waren de slaapkamer. De zolder was ook een zálig speelterrein.
Eerst werd er gegeten. s Middags had ons ma al gevraagd wat ik graag op mijn boterhammeke zou hebben. Dus bij thuiskomst werd mijn boterham belegd met wat ik besteld had. Het was blijkbaar de enige manier om me brood te laten eten.
Vervolgens was er nog de droeve ceremonie van het maken van het huiswerk. Een noodzakelijk kwaad dat eerst moest afgehandeld worden. Zittend aan de eetkamertafel, waarop een oud tafelkleed gelegd werd, installeerde ik me met mijn schriftje. Dat oud tafelkleed diende omdat er in die tijd nog geschreven werd met pen en inktpot. Een gruwel waar ons ma het nut ook echt niet van inzag. Al zeker niet omdat ik de inktpot eens omgestoten had en de tafel en mijn schriftje onder de vlekken was komen te zitten. Hagelwitpapier met donkerblauwe vlekken van inkt en beige vlekken van tranen. Toen ik na dat ongeval mijn gecorrigeerd huiswerkschriftje terug kreeg van de juffrouw had ze heel wreedaardig rond elke vlek een cirkeltje getrokken en erbij geschreven : Wat zijn deze vlekken?. Ja, wat dacht die trut nu? Dat de blauwe vlekken mijn adelijk bloed waren? En de beige broebbels kwijlvlekken omdat ik zo graag huiswerk maakte?
De eetkamertafel waaraan het huiswerk gemaakt werd en ons tv-ke.
Na het huiswerk mocht er gespeeld worden en dan even tv gekeken. Lekker op schoot bij ons ma! Ik lurkend aan de teut van mijn rood gieterke als een Turk aan een waterpijp. Voor tv dronk ik niet graag uit een glas. En ons ma vond mijn rood-gieterke-systeem helemaal niet slecht want daar werd veel minder mee gemorst dan met een glas. En...het moest ook niet zo rap bijgevuld worden. Want toen al dronk ik gelijk een sponske.
Op woensdagnamiddag mocht er ook TV gekeken worden. Eerst naar Tante Terry en Nonkel Bob, maar als Tienerklanken begon werd de knop omgedraaid. Want voor dat programma werd ik nog veel te jong voor bevonden. Een beetje meekrassen met Kraakje Pluimstaart zag ze nog wel zitten, de Vrolijke Vrienden van Nonkel Bob waren ook OK, maar die zever van Aa toe jee jee jee! wou ze niet meer meemaken.
We keken ook naar alle jeugdfeuilletons. Ik heb ze allemaal de revue zien passeren, van Kapitein Zeppos over Johan en de Alverman, Ben de Beer, Lassie (tranen met tuiten), Hobo (tranen met met nog langere tuiten want dat was een zwerfhond die op t einde van de aflevering altijd zijn nieuwe thuis achterliet en verder de wereld introk), Daktari tot Flipper.
Gedurende de looptijd van dat laatste feuilleton deed zich wel een interessant en vermeldenswaard fenomeen voor Tijdens de eerste afleveringen van Flipper was ik verliefd op Bud. Het jongste zoontje van een pa die parkwachter was. Na een paar maand had mijn interesse zich verlegd naar Sandy, zijn oudste zoontje. Niet heel veel later had ook Sandy er gelegen. Toen had ik enkel nog oog voor Pa Parkwachter zelf. Ja, t kan rap gaan.
Een intens genoegen beleefden we ook aan de oude films met Shirley Temple en de komedies van Jerry Lewis. Om Sissi nog niet te vergeten!!! Ons ma haar arme knokige billen moeten nogal geleden hebben want ik mocht me op haar schoot nestelen tot ik zeker 10 jaar oud was Záááááálig was dat
Een programma waar we ook samen naar keken was Penelope, dat ons ma steevast uitsprak als Peeneelopéééé. Het was een madam, Paula Semer, die uitleg gaf over het huishouden en kookrecepten voorstelde. Op t einde van het programma verscheen het recept in heel trage letterkes op t scherm en ons ma schreef dat dan over in een schriftje.
Alsof ze dat recept ooit zou gebruiken! Ik denk dat ze het meer deed om haar geweten te sussen want ons ma haatte koken! Ze mishandelde wat patatjes tot ze geschild waren, hakte furieus wat groenten, vermorzelde een biefstuk tot minuscule hapklare brokjes en dat was het. t Was allemaal heel gewone kost die ze maakte, maar die ik wel heel lekker vond. Op het vlees na dan.
Een van de hoogtepunten uit haar leven was de dag dat ze de mismerrie kocht. In de mismerrie was alles altijd snel klaar want die kookte onder druk. De patatjes werden er in gekwakt, er werd vreselijk geworsteld met het sluiten van het deksel van de snelkookpan (dat er uitzag als een UFO met een lange steel), er werd gewacht tot er een topje omhoog floepte waaruit stoom spoot en dan werd er geprutst aan het gasvuur tot dat stoomstraaltje juist exact de sterkte naar haar goesting had. Pas jaren later heb ik beseft dat de naam mismerrie van het merk van de pot afkomstig was. Miss Mary. Sindsdien zijn wel alle snelkookpannen in mijn ogen mismerries gebleven.
Ik denk dat een van de eerste programmas die ik ooit op TV zag Schipper naast Mathilde was. De bomma leefde toen nog, en we woonden nog in ons grote herenhuis. Hoewel dat feuilleton laat werd uitgezonden bleven we daar toch altijd voor op. Want ons ma was gek op de schipper. Nand Buyl. Bonanza interesseerde haar ook heel erg. Hoewel ze in feite heel haar leven niet zo van schieten en paarden heeft gehouden
Het was destijds ook een heel gesukkel zon TV. Zeker in ons vroegere huis... Dantèn stond nooit goed, en we zagen altijd sneeuw of strepen en er werd gemopperd dat we enkel Brussel Vlaams konden pakken en dat Rijsel of de Hollanders maar niet wilden lukken. En als t waaide dan zaten we precies naar een lachspiegel te kijken in plaats van naar TV want dantèn op t dak bewoog dan in de wind. Het verband tussen dantèn en de kijkdoos in de hoek van onze kamer was voor mij als kind totaal zoek.
Dit was het huis waar mijn voorouders woonden. Ikzelf heb er geleefd van mijn geboorte tot ik bijna zes jaar was. We verhuisden pas toen "Bomma" stierf naar het huis aan de Grote Markt. Zoals jullie kunnen zien is "dantèn" hier ook van 't dak verdwenen...
Nog even wat voorouders... Ik kan 't niet laten, ik vind die foto's zo plezant Hier ziet ge ze poseren op 23 augustus 1910 in de St. Gothard-tunnel op reis in Zwitserland.
Maar nu even terug naar het leven aan de Grote Markt. Tijdens het schooljaar werd net voor het nieuws begon de TV afgezet en maakten ma en ik ons gereed om te gaan slapen. Ik mocht nog even aan de kachel zitten terwijl ma hem klaarmaakte voor de nacht. Ik zat er altijd knus met mijn voeten tegenaan, zodanig dat in al mijn kousen harde brandplekken zaten die er mettertijd uitvielen en gaten werden. Ik kreeg er altijd ruzie voor maar ze heeft me dat toch nooit afgeleerd gekregen. Vandaar waarschijnlijk dat ik nu nog altijd - zelfs in tropische landen - niet zonder mijn slaapsokken in mijn bed stap.
De zaligste nachten waren die wanneer het in t putteke van de winter heel koud was. We hadden alleen in de woonkamer een kachel, en er bestond nog geen dubbel glas. Het was een heel oud huis en in de slaapkamer van ons appartementje was het berekoud. Dus op de echte vriesdagen was het feest! Dan klapte ons ma de oude sofa open en toverde ze hem om tot bed! We sliepen dan in de warme living! Aan de muur hing zelfs een koordje waarmee we het licht aan en uit konden trekken! Ook iets wat in de echte slaapkamer niet bestond en wat ik plezant vond. Het leek een beetje op kamperen! Zelfs mijn nachtpotje mocht dan achter t hoofdeinde van dat bed staan! Zalig was dat! Samen in een bolleke gerold onder de dekens op die sofa mogen slapen En dan liggen kijken naar de zacht gloeiende kolen achter de gele glaasjes van de kachel Ik heb later heus nog wel merkwaardige nachten meegemaakt, maar deze staan toch nog altijd in mijn top-10.
Dit was de zalige oude sofa die opengeklapt kon worden tot dubbel bed... Als ge goed kijkt ziet ge, schuin boven mijn hoofd, het trekkoordje hangen waarmee ik het licht van uit ons "kampeerbed" kon aansteken! Een wonderlijke foto trouwens... pa en ik staan er helemaal op, zelfs onze voeten!!!!
Voor t eten werd er nooit gebeden. Want dan moest het allemaal rap gaan anders werd het eten koud. Maar s avonds was een gebedje wel op zijn plaats vond ons ma. Een kort dan toch. Alles moest bij ons ma rap vooruit gaan. Voor t slapengaan ratelden we dan in koor wat ze mijn avondgebedje noemde :
Danke Dezeke, Zoete Minneke, maak van ons Lilianeke een braaf kinneke.
Dezeke was Jezus, wie t Zoete Minneke was heb ik nooit geweten (een kat misschien? Eén van de katten van onze pa noemde de Minne ), en die laatste zin, tja, dat vond ik eigenlijk niet echt passen bij mijn avondgebed. Ik vond dat meer haar avondgebed. Want geef toe, uw eigen dochter laten smeken dat ze een braaf kindje mag zijn Dat vond ik toch meer in háár voordeel dan in t mijne. Ik verdenk haar er trouwens van dat ze dat gebed zelf had uitgevonden. Vandaar ook dat t zo kort was waarschijnlijk.
Maar over ons ma haar ultra-korte religieuze belevingen schrijf ik later nog wel eens iets...
Een andere factor die naar school gaan echt niet leuk maakte waren de pesters
Ik was mager, écht mager. Mijn moeder was mager. Mijn vader was mager. Tja, wat wilt ge dan dat er uit twee zon mensen te voorschijn komt?... Een luchtballonneke?
Mij ma had al spuiten gekregen om te verdikken. Ze moest van de dokter overal schoteltjes havermout zetten zodat ze daar heel de dag door hapjes van kon nemen. Hij moest en zou haar terug aan de 50 kilo krijgen. Niks hielp natuurlijk. Ze probeerde ondertussen mij ook maar met de lekkerste dingen vol te proppen in de hoop dat haar droeve lot mij niet zou beschoren zijn. Dat project had in mijn kleuterschooljaren ook niet al te veel succes. Ik at gewoon niet graag. Maar dat zou wel veranderen vanaf t eerste studiejaar toen het gepest begon.
In t begin snapte ik er niks van. Als er verstopperke gespeeld werd riepen ze : Gaat gij maar achter de lantaarnpaal staan, dan gaan we u zeker niet vinden!. Ik deed dat dan nog ook. J
En inderdaad ze vonden me niet, ze wilden me niet vinden, een hele speeltijd lang
Uw ma heeft u uit een luciferdooske gehaald zeker? Wist ik veel waar de kindjes vandaag kwamen. Dus ja, als sommigen uit bloemkolen kwamen en anderen door ooievaars aangevoerd werden, waarom zou een stekkendozeke dan geen kinderen kunnen opleveren? Moest kunnen.
Maar al rap werd het lastiger : Nee! Stekkepoten mag niet mee in onze handbalploeg zenne! Want als die een bal tegen haar lijf krijgt dan breekt ze in twee!
Vanaf toen werd het bleiten natuurlijk. Ons ma had alle begrip voor mijn probleem want ze had zelf de miserie aan den mageren lijve ondervonden maar hiertegen stond ze natuurlijk machteloos. Ze wou naar school komen om te praten met de juffrouw maar dat wist ik haar goddank af te raden anders zouden de pesterijen volgens mij nog maar erger worden want dan ging ik een moederskindje genoemd worden. Dat had ik bij een ander meisje al zien gebeuren.
Voor de turnles kregen we een turnpakje. Een bloes met korte mouwen en een shortje. Nu stond ik daar in mijn ogen helemaal in mijn blootje! De turnlessen mondden dan ook telkens uit in een marteling van plagerijen. Het resultaat was dat ik op woensdagochtend - de turnlesdag - altijd buikpijn had. Ik weet nu zelfs niet meer of ik echt buikpijn voelde, het enige dat ik nog weet is dat ik razende schrik had om naar school te gaan om daar hulpeloos in dat pakje te moeten staan. Ons ma heeft heel diplomatisch mijn buikpijn dan ook regelmatig aanvaard en een briefje geschreven dat ik ziek was. Waar ik haar nog altijd héél dankbaar voor ben.
Een van de ergste momenten kwam toen het longonderzoek onze school aandeed. We waren niet op voorhand verwittigd en toen ik op school kwam zag ik door de grote ramen van de turnzaal de voorhistorische machine plots staan. Dat vond ik niet erg, maar wat er vóór die machine stond, dàt deed me pas de doodschrik om t hart slaan . Hele rijen kinderen met alleen een onderbroekje aan
Ik wou terug de straat op rennen maar Non Portier hield me tegen en stuurde me naar mijn klas. Ik moest braaf de beurt van onze klas afwachten om voor de machine te gaan staan. Met de minuut werd ik zieker. Deze keer écht ziek. Ik werd afgevoerd naar het pensionaatgedeelte waar een ziekenkamertje was. Een klein smal kamertje, met een bedje waarboven een groot dramatisch kruisbeeld hing. Zon levensechte uitgemergelde bloedende Christus. Doodsbang lag ik daar helemaal alleen. Af en toe kwam een non kijken hoe het met me ging en op de duur deed ik maar alsof ik me beter voelde omdat ik dat kamertje zo doodeng vond.
Ik moest terug naar de klas. Erg genoeg was het longonderzoek nog altijd niet voorbij.
Een tijdje later was het zover. Onze klas moest naar de turnzaal vertrekken. Iedereen moest zich uitkleden tot op het onderbroekje na en in een ellenlange rij gaan staan die langs de muren en de grote ramen van de zaal kronkelde. En toen gebeurde het drama
Mijn ma was een heel zuinige. Ze maakte mijn kleren zelf want ze was van beroep naaister geweest. Uitgerekend op deze dag droeg ik geen wit onderbroekje maar wel een ding dat ze zelf gemaakt had uit een oude collant in donkerblauwe stof Tot op het moment van t uitkleden was ik vergeten dat ik dat blauwe onderbroekje droeg.
Ik pelde razendsnel al mijn lagen kleren van mijn lijf en ineens viel mijn oog op dat broekje Mijn hart stond stil.
Ik gooide rap al mijn kleren op de zweedse bank aan de zijkant van de zaal en trok vliegensvlug terug mijn ruitjesschort over die vermaledijde onderbroek aan. Maar dat pakte niet.
Hoewel het zeker nog wel een half uur ging duren voor ik aan de beurt was om achter t apparaat plaats te nemen dwong de non mij die schort terug uit te doen. Ik huilde dat ik het koud had en vroeg of ik alstublieft toch mijn schortje mocht aanhouden tot ik bij de machine was. Resoluut trok ze de schort van mijn lijfke en ik stond daar. Graatmager, met een zeer onmodisch blauw broekske met korte pijpkes uit een wollen stof. Al de anderen droegen een wit broekske, stijlvol rond de billetjes uitgesneden, dat in een winkel gekocht was.
De anderen keken, zeker na de scène over het schortje, en ik zag hun ogen glinsteren van genoegen. Ze dierven echter niets zeggen want ze hadden allemaal bang van de non.
Het werd een van de langste halve uren van mijn leven.
De speeltijd daarna is een van de langste twintig minuten van mijn leven geworden.
Stel je voor, Stekkepoot droeg broeken die haar ma zelf maakte! Hun pret kon niet op. Ik verstopte me in een toilet maar in die tijd dierf ik de deur nog niet op slot doen omdat ik altijd bang was dat zik ze niet terug open zou krijgen. Dus mijn vluchtoord was niet echt efficiënt te noemen. De pesters renden voorbij en trokken tijdens t lopen al roepend en tierend de deur telkens wagenwijd open. Heel de speeltijd lang heeft dat spelletje geduurd.
Als ik had gekund ik had me in de pot gewurmd en me doorgespoeld.
De volgende weken bleef ik stekkepoot met de zelfgemaakte onderbroek.
Vanaf toen begon ik te eten als een wolfke. Elke ochtend vier boterhammekes met een reep chocolade. Ik leerde zelfs s middags mijn vlees opeten als ons ma t in kleine brokjes sneed en t nog eens extra in de pan met veel saus opbakte. Ons ma maakte in de pureepatatjes op mijn bord een putje en goot dat vol dikke vleessaus, in de hoop dat dat me zou doen verdikken. Boter aan de galg. Oh, wat een treffend beeld is dat! J
Op de duur werd ik zelfs gepest met mijn achternaam. Janssens.
Aan u is niks origineel, zelfs uwe achternaam niet!, Uw ma zal wel veel kindjes hebben zeker? Want gij zijt een serieproduct!
Ja, die achternaam was een hinderpaal geworden omdat dat de reden was dat ik uit het klasje van Juffrouw Rubens gevlogen was omdat daar teveel Peeters-en en Janssens-en bijeen zaten.
Ik werd bevriend met Martineke Peeters. Een bolrond meisje dat om de tegenovergestelde reden met haar uiterlijk gepest werd. We werden onafscheidelijk. Natuurlijk viel ons gebrek nu nog meer op, want nu werden we den Dikke en den Dunne genoemd. Maar kom, dat was draaglijker want we waren nu met zijn tweetjes.
Martineke was een heel goedlachs kind. Op den duur leerden we zelfs voorzichtig om met die andere perfecten te lachen. Natuurlijk niet als ze t konden horen! Zo voorzichtig waren we wel. We lachten de droeve lach van clowns, maar we lachten al wel. We hadden het echt goed samen.
Ik denk dat dat het moment in mijn leven was waarop ik leerde dat humor soms uw enigste wapen is. Maar wat voor een zalig, gelukbrengend wapen! Een ontwapenend wapen! Sterker dan bommen en granaten. Veel sterker.
In 1966 voor de Porta Nigra in Trier. 9 jaar oud en nog altijd een beschaamd stokske... Doodgegeneerd om op de foto te moeten.
Met ma in onze strandjurkjes aan de Costa del Sol in 1970 . 12 jaar en 56 jaar oud. Nog altijd met stekkepoten...
... maar de schaamte allang voorbij! Het "menselijk opzicht" kon ons gestolen worden. Comfort en plezier waren veel belangrijker. ------------------------------------------------------------ Sorry als sommigen dit een beetje een triestig stukje vinden dat niet op een grappig blog thuishoort. Maar ja, als ik mijn jeugdherinneringen een beetje chronologisch wil vertellen dan kan ik niet anders, dan er ook de minder leuke momenten opzetten. En de periode waarover ik momenteel schrijf was nu eenmaal niet zo aangenaam. Iets wat u destijds echt droef stemde kunt ge moeilijk als een lachtertje beschrijven want dan is 't niet waarheidsgetrouw meer....Maar wees gerust, er volgen nog veel afleveringen die wel grappig gaan zijn hoor! Zeker die over mijn eerste communie... ------------------------------------------------------------- Hieronder een reeks foto's over de voetgangerstunnel in Antwerpen. Mijn zondagse lijdensweg waarover in aflevering 23 vertelde! -------------------------------------------------------------
De voetgangerstunnel onder de Schelde. De hoogstpersoonlijke Kalvarieweg uit mijn jeugd... zoals jullie reeds konden lezen in aflevering 23 van mijn jeugherinneringen. Hieronder enkele foto's van mijn 572 meter lange kwelgeest. Een tunnel waar destijds voor mijn korte beentjes maar geen eind aan leek te komen.
Het hoekige linkse gebouw is hem!
Met de rode pijltjes heb ik aangeduid waar de tunnel begint en eindigt.
Met de grote lift naar beneden...
... en uitstappen op een diepte van 31m.
Ge ziet, ik zuig het niet uit mijn duim hé! Hij was lang! Héél lang...
... en eindeloos saai...
Maar de roltrappen hebben me wel altijd gefascineerd...
Dit was de teller die het aantal personen telde die gebruik maakten van de tunnel. Mijn kameraad Nand vertelde me, toen hij deze foto van me nam, dat hij als kind met zijn hand voor de teller wuifde om hem extra de hoogte in te jagen. Maar ik deed dat ook altijd!!! Stel u voor, nu plannen ze in Antwerpen een grote brug over de Schelde omdat ze denken dat die tunnel door zoveel volk gebruikt wordt!!! Maar dat waren wij!!! Wij zijn dus de oorzaak dat de stad miljarden gaat uitgeven voor de Lange Wapperbrug... Vertel het aub niet aan de burgemeester --------------- De voorgeschiedenis van deze foto's, en mijn originele "gezaag" tegen ons ma en onze pa, konden jullie hiervoor lezen in aflevering 23 van mijn jeugdherinneringen. De cijfers op de tegeltjes geven aan welke afstand ge in de tunnel reeds afgelegd hebt.
Met dank aan mijn kameraad Nand voor de plezante fotokes! -------------------------------------------------------------
29. Een Siswattil.
Het enige aspect van schoolgaan dat me echt boeide was het leren lezen. Ik wou boeken kunnen lezen! Dringend. Dat project vlotte dan ook vrij goed. Het eerste jaar moesten we een abonnement nemen op Do-re-mi, vervolgens werd dat Zonnekind, Zonnestraal en Zonneland.Ik begreep wel dat Nonkel Fons van Averbode ook iets moest verdienen maar échte boeken vond ik die tijdschriftjes toch niet. Dus abonneerde ons ma mij op een ander schoolboekje : Historische Verhalen. Maar dat bleek helemaal een ramp! De meest mistroostige verhalen, droog als gort, zonder ook maar één prentje. Over allemaal al lang dode mensen. Nee, zo had ik me een boek ook niet voorgesteld.
De redding zou pas komen toen ik wekelijks een aflevering van Vlaamse Filmkes kreeg. Spannende verhaaltjes en heel afwisselend van genre. Echte avonturen. Mijn jongenszieltje leefde weer op! Toch kreeg ik toen al in de smiezen dat ik later best mijn eigen verhalen zou gaan schrijven, want echt mijn volle goesting waren die boekjes toch ook nog niet. Reeds op jonge leeftijd zou ik dan ook al in de weer gaan met dagboeken. Ik heb er dan nu ook een kast vol
Maar eer we zover waren moest er eerst nog een andere taal geleerd worden.
Reeds vanaf het tweede studiejaar was het zover. De eerste les Frans!
Ik vergeet de eerste pagina uit dat boek nooit meer. Pierre va ramer en een zin waar het woord usine in voor kwam. Alweer geen prentjes dus, en we wisten van toeten of blazen wat die vreemde woorden wilden zeggen. De juffrouw weigerde ze te vertalen omdat dat zogezegd ons taalgevoel zou aanscherpen Bij kinderen van 6 jaar
s Avonds thuis liet ik ons ma het boek zien en ze viel bijna achterover. Het woord usine had voor haar geen geheimen omdat onze pa een fabriek had. Maar wat ramer wou zeggen wist ze ook niet. Een Frans woordenboek hadden we niet in huis dus werd aan de buren gevraagd wat het raadselachtige ramer kon betekenen. Niemand wist het. Allemaal volwassenen uit een stad waar tot voor enkele decenia nog veel Frans gesproken werd stonden met hun mond vol tanden! Zon dagelijks woord bleek het dus niet te zijn. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ramer roeien betekende. De volgende dag op school deelde ik mijn nieuwe kennis direct met mijn arme, al even geboulverseerde collegas als ik, wat alweer niet in goede aarde viel bij de leerkracht. Weeral straf dus. Alle hoeken van de kamer heb ik destijds gezien. J
Vanzelfsprekend moesten we op een nonnenschool ook leren bidden in t Frans. De Weesgegroet en de Onze Vader ratelden we op den duur vlot af. Alweer als automatische bidmachientjes. We verstonden er geen woord van, maar van dat gebed in t Nederlands begrepen we ook geen snars, dus daar maakten we ons niet druk over. Het resultaat was wel dat ik jarenlang aan iedereen gevraagd heb wat een siswattil in godsnaam nu wel was. Niemand heeft mij daar ooit op kunnen antwoorden. Tot er op de duur toch eens iemand vroeg : Kind, waar hebt ge dat woord toch vandaan gehaald? Waarop ik spontaan het Onze Vader in t Frans begon af te ratelen en dat gebed eindigt dus met dat vreemde woord een siswattil. De vrouw schoot in een lach en sprak de eindzin langzaam en articulerend uit : Ainsi soit-il. Ze vertaalde het als : Het zij zo. Amen.
Tot mijn grote ontzetting bleek een siswattil dus niet eens te bestaan! Weer een illusie armer.
Het moeilijke Franse leerboek was een domper op de toch al karige schoolvreugde, maar wat nog veel dramatischer was was dat het tot een zeer ongelukkig Eerste Communie-kado zou leiden. Voor t eerst zou me oorzaak en gevolg duidelijk gemaakt worden Maar dat verhaal is voor later.
Ik moet er hier zeker niet bijvertellen dat Frans nooit mijn lievelingstaal is geworden?
Mijn zesde verjaardag, 9 oktober 1963.
Francois mailde me over deze foto op dat hij vond dat mijn ogen toch zo droef stonden hoewel een verjaardag toch een fijne dag zou moeten zijn. Maar deze foto is genomen net na de eerste maand van mijn eerste studiejaar, in de tijd dat het pesten over mijn mager zijn op volle toeren draaide. Je weet nog wel, de toestanden die ik beschreef in de vorige aflevering van mijn jeugdverhaal. Het was een trieste tijd. Vandaar dat ik denk dat ma en ik op deze foto zo pips kijken. Trouwens hier zien jullie ineens eens mijn schooluniformpje. -----------------------------------------------------------------------------------------
30. De akte van Supercalifragilisticexpialidocious en andere gebeden.
Halverwege het eerste studiejaar was het zover! De voorbereidingen op de Eerste Communie namen een aanvang. De aktes van geloof, liefde en berouw, en nog eentje dat ik al lang vergeten ben, werden van buiten geleerd. (Ah ja, de akte van hoop! Die was ik vergeten!)
Geen kind die er iets van snapte. Alleen het woord akte al De waanzinnige tekst van de Akte van Geloof luidde als volgt :
Mijn Heer en mijn God, Ik geloof vast al wat Gij geopenbaard hebt En wat de Heilige Kerk mij voorhoudt te geloven, Omdat Gij de opperste en onfeilbare Waarheid zijt. In dit geloof wil ik leven en sterven.
Het toverwoord Supercalifragilisticsupercalidocious uit de film van Mary Poppins was voor mij nog makkelijker te bevatten en zeker evenvoudiger van buiten te leren. Dat kon ge tenminste nog zingen. Dat moest ge maar eens proberen met die Aktes
Woorden als geopenbaard, onfeilbaar waar haalden ze t in godsnaam vandaan om zoiets aan zes-jarigen trachten aan te leren?
Dat doet me er aan denken dat ik ook jarenlang het woord win-gewest heb gelezen als winge-west. De zin uit het aardrijkskundeboekje Congo is het win-gewest van ons vaderland is me dus ook jarenlang niet duidelijk geweest. Er waren destijds nog wel meer misverstanden..
Zo kwam ik eens thuis met een blinde landkaart van België waar ik als huiswerk aardrijkskundige namen op moest invullen. De namen van de steden lukte nog vrij goed maar met het woord Kanaal wist ik geen blijf. Ik toog dus naar ons ma en in plaats van dat ze het woord op het stuk water tussen België en Engeland schreef, tekende ze het Albertkanaal bij op het blad, en daar moest ik het Kanaal bij schrijven. Overbodig te zeggen dat het maar een 9/10 heeft opgeleverd en dat ons ma de schuld kreeg van de fout. Maar kom, het had ook erger gekund, ze had er voor t zelfde geld de Schotense Vaart op kunnen tekenen.
Maar we waren over de mysteries van de godsdienst bezig. En t waren geen blijde mysteries, geloof me We hadden een catechismus. (Dat woord alleen al!!!) In dat nietige boekje stonden vragen en antwoorden en die moesten we klakkeloos van buiten leren. Waar is God? God is overal : in de hemel, op de aarde, en op alle plaatsen. Maar dat was nog een heel simpele. Qua tekst althans want begrijpen deed ik daar geen snars van. God hing s avonds ergens onzichtbaar boven mijn bed te luisteren naar mijn avondgebed. En waar die kerel voor de rest van de dag uithing daar had ik niet het minste benul van. Maar één ding wist ik zeker. Ge kon nooit op twee plaatsen tegelijk zijn.
Erger was de vraag : Hoeveel Goddelijke Personen zijn er? Het antwoord : Er is slechts één God, maar er zijn drie Goddelijke Personen. Te weten : God de Vader, God de Zoon en de God de Heilige Geest. vond ik helemaal onbegrijpelijk. Bij mijn weten waren dat dan wel niet één maar drie goden Als de juffrouw al niet fatsoenlijk kon tellen, hoe moesten wij dat dan in godsnaam leren En wat te denken over Wat zijn onkuise gedachten? In mijn ogen moest het iets met Javel te maken hebben maar dat bleek onmogelijk te kunnen kloppen volgens de tekst van het antwoord.
En dan nog de griezeligste vraag van allemaal : "Ziet en weet God alles?" In koor rammelden we dan af : "God ziet alles, zelfs de geheimste gedachten. Hij weet alles, ook de toekomstige dingen." Beangstigend gewoon! Ik had nog geen weet van George Orwells boek 1984 en toch werd ik al geconfronteerd met een Big Brother die het zelfs zag als we op de toilet eens genoeglijk in onze neus zaten te peuteren Ik vond die catechismus al een even dramtaisch boekje als mijn leerboek Frans.
Het vage begrip Vagevuur kwam in die tijd ook op de proppen. Ik hoopte van harte dat ik daar met mijn warm wollen onderlijfke nooit in ging terechtkomen Er bestond ook zoiets als het woord eucharistieviering. Probeer dat maar eens te schrijven zonder fouten! En dat bleek dan simpelweg de mis te zijn Volwassenen hadden er toch wel talent voor om t leven moeilijk te maken.
Maar ik had al de flauwekul er best voor over want ik wist dat er uiteindelijk cadeaus aan die "Eerste Communie" gingen vasthangen. En dat maakte de martelgang wel al veel draaglijker.
Over die hoogst dramatische cadeaus lezen jullie meer in de volgende aflevering
Ik had me reeds een week suf zitten zoeken naar mijn oude Catechismus. Ik wist dat ik hem nog bezat want ik was hem nog tegengekomen bij t opruimen van de kamers waar ik nu mijn hobbithol gemaakt hebt. Gelukkig heb ik hem zondagavond teruggevonden!
(Na een schietgebedje voor de H. Antonius. Ons ma deed dat ook altijd, ze mummelde dan : "Heilige Antonius, Goede Vriend, zorg dat ik mijn .... terug vind". En zo vond ze dan verloren gelegde brillen, vingerhoeden, papieren, sleutels,... echt álles terug. En ja, bij mij werkt dat meestal ook )
Ik heb enkele bladzijden uit het boekje gefotografeerd. De meeste Belgen onder ons zullen dat boekje tot hun grote ergernis nog wel van buiten kennen, maar voor de Nederlandse lezers is het onbekend terrein. En ik zou écht niet willen dat zij een belangrijk deel van de lijdensweg van de Vlaamse jeugd moeten missen
Hieronder krijgen jullie dus enkele bladzijden uit de echte oude Cathechismus te zien! Met onder elke tekst de hoogstpersoonlijke interpretatie en gedachtengang van een 6-jarige!
Onze fameuze "Catechismus" was een boekje van 96 bladzijden waarin maar liefst 447 (vierhonderdzevenenveertig!!!) vragen en antwoorden stonden die we in de loop van de lagere school van buiten moesten leren.
Onder elke foto heb ik mijn persoonlijke zesjarige gedachtengang geschreven
Dit is de eerste pagina. Met het eerste misverstand. In t Antwerps heeteen ladder namelijk een leer... En t meervoud van een leer is ook niet leringen maar leren. En nee, niet al onze buren hebben een leer want die komen dikwijls die van ons lenen en soms komt die heel vuil terug. Dus die onderhouden zelfs onze leer nog niet eens!
Geef toe dit is nog een pak moeilijker dan de eerste rekenles... Toen was 1+1+1=3 nog juist. Vorige week nog geleerd! Kunt hier nu maar aan uit als zesjarige. Maar ja, misschien konden ze in die oude tijd nog niet rekenen. Misschien is dat pas later uitgevonden. Ik ben eens benieuwd of ik deze tekst later op mjn 49ste ga begrijpen...
Pardon??? Een staat van genade? Een bovennatuurlijke gave? De vrijwaring van onwetendheid? De kwade begeerlijkheid? En dat moet ge allemaal aan uw nakomelingen overdragen? En ik weet begot zelfs nog niet eens hoe ge "nakomelingen" moet maken!!
Een "onbevlekte ontvangenis"? Ons ma wast met "Omo" en haar was is ook proper!
Ah zo, om aan nakomelingen te geraken moet ge dus eerst een geest zien te ontvangen. Als eerste voorlichting kan dat tellen. Beetje vaag wel.
En een zondeval Zou ons ma dan ook zalf op het lichaamsdeel waar ge die val mee gemaakt hebt komen smeren? Of zou die geest dat dan komen doen? Dan moet er een Inotyol-zalf Geest bestaan. Maar dat kan niet want dan hebben we al vier goddelijke personen! Bwa, misschien hebben ze zich destijds misteld.
Ja, das duidelijk. Er gaat zeker iets met zalf gebeuren want er komt zelfs een Gezalfde van een eiland om te helpen. Maar hier staan toch wel heel rare dingen in Ons ma heeft altijd verteld dat de natuur de bloemekes waren en nu blijken er nog veel naturen te zijn. Menselijke en goddelijke begot Bloemekes en struikskes met aureooltjes boven hun kopke? Heilige Pisbloemekes? En dat woord "mysterie". Das helemaal een mysterie.
Oh! t Wordt toch nog spannend! Er komt een schat aan te pas!!! Ik moet vooral zien dat ik die schat niet per ongeluk verlies, want wat ik anders moet gaan doen weet ik niet. Dan ga ik op zoek moeten naar een sacrament of een berouw. En ik heb al zon hekel aan rauwe groenten.
Die "dadelijke genade" interesseert me wel. Zou die mij aan een nieuwe beer kunnen helpen? Dat zou wel tof zijn, dan zou er eindelijk eens wat schot in de zaak komen. Ik wacht nu al zo lang...
En ik die dacht dat een dagelijkse zonde iets met vingers in chocopotten te maken had, en met beuzelen tegen ons ma
Ons ma doet wel veel doodzonden zo te lezen. Die zegt regelmatig : Nee, dat restje patatjes moogt ge niet in de vuilbak gooien, ik zal dat vanavond nog wel opeten, das toch doodzonde om dat weg te gooien! En : Och, hoe spijtig! Das nu toch wel doodzonde dat ik die vlek niet meer uit uw s zondags kleedje gekregen heb!!" Dat ziet er dus niet goed uit. Ons ma gaat naar de hel gaan! Dan moet ik ook dringend wat serieus gaan zondigen want ik wil niet in de hemel zitten als ons ma ergens anders zit!
Oei, onkuisheid tegen de natuur heb ik ook al eens gedaan! Ik heb eens pipi gedaan op een boske madeliefkes in de wei t Is nu maar te hopen dat dat een doodzonde was. Dan geraak ik later toch nog bij ons ma.
De "verdrukking van de armen" doet ons ma regelmatig. Elke keer als ze mij van de straat wegtrekt omdat er een auto aankomt. Als ze te hard geknepen heeft dan heb ik zelfs dikwijls blauwe plekken van de "verdrukking van de armen"!
Dat zit wel snor. Ons ma kuist elke week. Maar ze zingt wel tijdens t kuisen En dat is dan precies weer niet goed...
Dat zal ons ma allemaal wel doen. En ze gebruikt nog bruine zeep en Spic en Span ook, en in de wc strooit ze Harpic. Nee, over onkuisheid moeten wij ons geen zorgen maken. Alhoewel ons ma denkt er soms wel eens over om de kuis uit te stellen, dus dan is ze misschien onkuis in haar gemoed, maar dan toch maar heel efkes, want vlak daarna kuist ze meestal toch mijn moddersporen uit de gang. Maar ja, zelfs al duurt die onkuisheid in haar gemoed maar heel efkes, t is toch misschien gevaarlijk want God ziet alles. Op de eerste bladzijde stond : God is overal, in de hemel op de aarde en op alle plaatsen. Dus waarschijnlijk ook in de gang... En ook verontrustend is :God ziet alles. Zelfs de geheimste gedachten. Maar als ge die nu héél rap denkt en maar héél efkes... Toch, t is risky business precies. Beter niet meer te veel denken.
Beginnen ze hier pedoemme alwéér over de rouwmoedige biechteling! Bwèèkes, weeral rauwe groenten. Maar ja, das natuurlijk wel een goeie straf als ge gezondigd hebt. Ergens is dat wel te begrijpen. Moesten ze u lekkere worteltjes in ajuin gestoofd voorzetten, t zou geen straf zijn nietwaar?
In absoluties is ons ma ook sterk. Lilianeke, ge moet me nu absoluut vandaag uw haarkes laten wassen. Dat kan zo niet langer! Kindje, t is absoluut nodig dat ons ma efkes naar de dokter gaat en ge kunt echt niet mee."
Op gebied van verstervingen zitten we ook goed. Ons ma schept elke lente met een grote pollepel de dode bladeren en de modder uit het sterfputteke op het koerke. Natuurlijk is dat wel een beetje een onkuise job want de modder hangt dan meestal tot onder haar oksels. Maar dat zal ze wel gaan biechten zeker? Dan zijn haar armen ineens terug proper.
Tja, toch wel een raar boekske die catechismus. Ze begrijpen het precies allemaal zelf niet zo goed... Zouden ze wel weten wat ze bedoelen? Of zouden ze niet bedoelen wat ze willen? Of begrijpen ze niet wat ze bedoelen? Misschien begrijpen ze niet wat ze willen. Godweet.
Aflevering 23 tot en met 27 van "Mijn Jeugdherinneringen".
23. De automatische bidmachine.
Zelfs in de huisdierloze tijd werd er door ma altijd nauwlettend op toegezien dat ik wel aan mijn entertainment en beweging kwam. Niet altijd tot mijn grootste voldoening weliswaar.
s Zondags werd er naar de Schelde gewandeld met pa en ma, iets waar ik een gloeiende hekel aan had. Eens ik rolschaatsen kreeg was dat al een verbetering want dan ging het tenminste toch al wat vlugger vooruit. Ik was overduidelijk ook gezegend met de ongeduldige natuur van mijn moeder.
Nog erger was het als in plaats van op de rechteroever te blijven, we naar de linkeroever wandelden, want dan moesten we door de eindeloze voetgangerstunnel. De roltrappen waren wel fascinerend. Het leek wel of we op de duur in t middelpunt van de aarde zouden belanden! Maar eens beneden was het minuten lang door die eentonige tunnel stappen uitkijkend naar t middelpunt waar een grote muurschilderij was aangebracht die aangaf dat de lijdensweg halverwege was. Ik kon hier wel prima rolschaatsen, maar dan raakte ik zo ver voorop dat ik al aan t einde was toen pa en ma nog maar vijftig meter gestapt hadden. Dus moest ik keer op keer terug komen, en leek die tunnel nog 10 keer zo lang
Uiteindelijk kwamen we dan terug boven aan het boeienpark. Een grasveld aan de oever van de Schelde waar allerhande boeien tentoongesteld lagen. Erg genoeg waren de wandelpaden er met grind bestrooid dus mijn rolschaatsen waren hier waardeloos. Soms wandelden we tot mijn groot ongenoegen nog verder tot de jachthaven of zelfs tot aan St. Anneke-plage, een strand naast de stroom, om naar de molen en de boten te zitten kijken. Boten. Die ergerlijk traag voorbijvaarden. En zand. Dus weer niks voor mijn rolschaatsen
Het enige leuke in die buurt was een grote vijver naast de jachthaven waar mensen met telegeleide miniatuurbootjes kwamen spelen. Dat vond ik nog wel iets hebben. Die bootjes gingen tenminste goed vooruit en vaarden ook niet alleen maar rechtdoor zoals de saaie, slome, echte op de Schelde. Hier was tenminste iets aan te zien. En hier kon ik ook zelf ingrijpen, hoewel dat natuurlijk niet de bedoeling was
Mijn meest gebruikte zinnen tijdens die wandelingen waren : Gaan we nog niet naar huis?, Is t nog véél verder?,Maar dat hebben we toch al dikwijls gezien?, Ik ben moe., De wieltjes van mijn rolschaatsen zijn versleten., Ik ga straks zo moe zijn dat ik niet ga kunnen slapen., Ik denk niet dat er nu boten gaan liggen, t is veel te slecht weer., Ik denk dat bomma zich stillekesaan alleen gaat beginnen voelen, Mijn voeten doen nog altijd pijn van vorige zondag, Zouden we niet beter naar huis gaan want ik denk dat het gaat regenen, Dat nieuwe zadel van mijn fietske snijdt in mijn billen (hoewel er al wel 3 lagen mousse over gedrapeerd waren omdat argument zeker te kunnen ontkrachten), Ik heb honger en dorst en ik moet pipi doen en ik denk niet dat ik ga kunnen wachten tot we thuis zijn als we nu nog eerst veel verder gaan, en talloze varianten op hetzelfde thema.
Die wandelingen waren dus wel goed voor mijn woordenschat en mijn verbale fantasie.
Op mijn driewieler in onze straat op mijn vierde verjaardag 9 oktober 1961.
Ondertussen had ik ook in onze straat leren fietsen op een driewielertje en dat gammele ding was al vlug vervangen door een heus fietsje. Mama legde haar hand langs achter rond mijn nek en zo kon ik rechtop blijven en verliepen de fietslessen vrijwel risicoloos. Althans voor mij. Ons ma bleef er lekker fit door want het duurde niet lang eer ik flinke snelheden kon halen, desalniettemin eiste ik dat ze onder geen enkele voorwaarde mijn nek zou loslaten. Dus crossten wij samen door de straten : ik op mijn fiets, ons ma achter mij aan bengelend en wanhopig trachtend mijn nek niet los te laten Ik gillend : Niet loslaten hé! Niet loslaten heb ik gezegd! Néééééééé! Terug vast pakken! Ik ga vallen! Hou mij vááááást! En dan : boenk. Bleit.
Voor voorbijgangers moet het er uit gezien hebben als een scène uit Comedy Capers waarin een kind aan een wurgmoordenares tracht te onstnappen.
In t stadspark kon ik me heerlijk uitleven op mijn fietsje want er waren heuveltjes.Eens ik geleerd had om zonder ons ma rond mijn nek te rijden was dat een feest. Ja, een afdaling met mijn moeder wapperend aan mijn nek had niet echt praktisch geweest.
Met veel moeite ploegde ik door het zand tot op het heuveltje (een flink uit de kluiten gewassen molshoop in feite) om dan in volle vaart naar beneden te racen tot groot afgrijzen van ons ma en de andere omstaanders. Er moest al eens tijdig weggesprongen worden want zo heel baanvast was ik in t begin nog niet. s Avonds moesten er al eens builen en schaafwonden verzorgd worden, maar met de Initiol-zalf die volgens ons ma voor alles, maar dan ook voor alles, geschikt was, kwam dat wel in orde.
In 't stadspark met mijn eerste grote fiets op 16 mei 1963.
Haast elke woensdag kwamen we bijeen met de nichtjes en de piepkleine achterneefjes, zodat de mamas konden bijkletsen en wij konden spelen. De eerste jaren was dat niet ideaal omdat het leeftijdsverschil te groot was en t waren dan nog allemaal jongens ook. Toen nog niet direkt mijn favoriete ras. Maar hoe ouder we werden hoe boeiender het werd. Ik toverde mezelf geestelijk om tot een jongen en zo geraakten de meeste problemen opgelost aangezien ik dan ook ineens de oudste man van t gezelschap was. De macho van de kleuters.
Op mijn 9de verjaardag, oktober 1966, zijn de neefjes, op 1 stuk na, eindelijk voltallig
Twee jaar later! Eindelijk, 't is gelukt! De neefjes zijn voltallig!
Wat ik ook een heerlijk uitstapje vond was naar de kerk van H.Rita gaan op de Paardenmarkt. Als ons ma zorgen had dan ging ze een noveen doen. Negen dagen op rij gingen we dan naar die kerk, gewijd aan de heilige van de hopeloze zaken, om daar even te bidden en tot mijn groot genoegen een kaars aan te steken. De ongelofelijk uitvinding van dat etablissement was dat ze daar electrische kaarsjes hadden!!! Ge moest een geldstuk in een gleuf steken en naargelang de waarde van uw offer ging er dan een lampke branden voor het beeld van de H. Rita. Ik denk dat het voor 1 frank 1 minuut was, en voor 5 frank 5 minuten. Fascinerend vond ik dat! Zo'n flakkerend witgeel ballonneke dat plots oplichtte...In mijn ogen was het een automatische bidmachine! Ik had er geen woorden voor dat zoiets bestond, het was een puur mirakel! Een direkte lijn met de hemel! Ik bad niet om ons ma haar zorgen op te lossen, ik bad dat ze er nog meer kreeg dat we rap aan onze volgende noveen konden beginnen. Want een noveen had toch wel heel veel weg van een kermis in mijn oogskes. --------------------------------------------- Enkele recente foto's van de plaatsen uit jeugdverhaal 23. Sommige dingen zien er nog net hetzelfde uit als in mijn kindertijd...
De rede van Antwerpen vanuit het Boeienpark, op de linkeroever van de Schelde, bekeken. Een straaltje zon valt op de Suikerrui...
Het Boeienpark met op rechteroever de kathedraal en de Boerentoren.
Op een grote schroef in 't Boeienpark.
Anker.
"De Gezonken Boot", een heerlijke speelplek voor kinderen.
In de "gezonken boot". Was die er in mijn kindertijd al maar geweest...
De jachthaven.
De molen van St. Anneke strand.
Dit is de kerk waar we kaarsjes gingen branden voor de H. Rita. Op de Paardenmarkt in Antwerpen.
Spijtiggenoeg heeft "de moderne tijd" hier ook zijn intrede gedaan. De grappige, en destijds "ultra-moderne", electrische kaarsen zijn dus vervangen door echte. Alles komt altijd terug...
En nu ik toch in dat kerkje was vond ik dat ik ons ma haar "lievelingsheilige", de H. Antonius, patroon van de verloren voorwerpen, ook maar eens moest verwennen! ----------------------------------------------------
24. De Caraïben van Antwerpen.
Op warme zomerdagen gingen we zwemmen in t Noordkasteel. Dat was een oud fort in een groot bos met zwemvijvers bij de haven aan de rechteroever van de Schelde. Het was kilometers stappen van ons huis maar die marteling had ik voor de waterpret best over. Zeker als het op mijn rolschaatsen mocht gebeuren. Als ons ma hoogst uitzonderlijk eens in een geldverspillende bui was namen we ook al eens de bus en héél soms wandelden we naar de Schelde en namen daar de Flandriaboot. Dat was helemaal heerlijk! Desalniettemin waren het voor mijn korte benen dan nog kilometerslange wandelingen tot we eindelijk aan het zwemstrandje waren. Hoe ons ma die afstanden vrolijk en gezwind afstapte geladen als een muilezel met handdoeken, zwemband, groot opblaasbeest, gieterke (ja, dat was onmisbaar om fontein te kunnen spelen), luchtmatras, picknick, mijn rolschaatsen (die maar op een beperkt deel van het traject bruikbaar waren want er waren teveel zandwegen) en een fles drinken weet ik nog altijd niet.
Met het "opblaasbaar paard" aan zee.
Het tweede lid van mijn manège. Hier in Westende in juni 1963. Ge ziet ons ma had altijd een hele paardenstal mee te slepen...
Aan zee in Westende op 29 juni 1961. Op de voorgrond het rode gieterke om "fontein" mee te spelen.
Het Noordkasteel was de plek waar heel Antwerpen samen kwam om te zwemmen, te roeien, te waterskiën, te vissen en in de speeltuin te stoeien. Er was een afgebakende veilige zwemzone met een heus strandje. In het diepe gedeelte dreven zelfs enkele houten pontons waar de betere zwemmers naartoe konden zwemmen om daar te gaan liggen zonnen of knuffelen met hun lief.
Ook aan de overzijde van de Schelde, op het strand van St. Anneke, werd gezwommen - dat was destijds nog niet verboden - maar het was er veel gevaarlijker door de drukke scheepvaart en het water was ook heel vies. Hiermee vergeleken was het Noordkasteel dus een waar paradijs! De Caraïben van t stad.
Met een ouder neefje en nichtje, Renéke en Christianneke, in 't Noordkasteel in 1959.
Rondom de reusachtige vijvers lagen heuvels waarin oude schuilkelders uitgegraven waren. Als het plots begon te regenen, dan werden de grote poorten van de onderaardse lokalen geopend en verzamelde iedereen zich daar met zijn zeteltjes, mondvoorraad, handdoeken en luchtmatrassen. Iedereen zat daar dan - stinkend en wel - op mekaar gepropt als zanderige smoutebollen ongeduldig te wachten tot de bui over was. En dat kon soms lang duren Ons ma was daar niet zo gelukkig mee omdat het haar een beetje aan de schuilkeldertoestanden van onder de oorlog deed denken.
Uren heb ik daar in dat water zitten ploeteren terwijl ons ma lag te bakken, naast de nutteloze blauwe Niveadoos, op het strandje. Soms gingen een ouder neefje en nichtje mee, maar het leeftijdsverschil was een beetje te groot. Hun interesses lagen al elders. Maar speelkameraadjes van mijn leeftijd waren er altijd in overvloed te vinden.
Het hoogtepunt van de dag voor mij was steeds het ijsje dat we aan de speeltuin mochten kopen! Een Ola-wafel die verpakt zat in een kartonnen wikkel, en als ge die eraf pelde werden drie kleuren ijs zichtbaar : wit, bruin en roze. Het was al een hele kunst om dat ding naar binnen te spelen zonder helemaal vol te hangen, maar om het nog moeilijker te maken vond ik het ook nog nodig om de lekkernij op te smikkelen terwijl ik op de schommel of op de schuifaf zat. Ik trachtte dan ook nog om het gedeelte met het chocoladeijs tot het laatste te bewaren zodat de wafel totaal uit evenwicht raakte. Gelukkig was er altijd genoeg water in de buurt om me terug schoon te spoelen. De smaak van chocolade ijs met knisperend zand zal voor mij nooit aan de beste Brézilienne kunnen tippen. J
April 2007 op "St. Anneke strand". Aan de overkant van de Schelde ziet ge wat er nog verblijft van 't Noordkasteel. Bitter weinig, want alles is door de havendokken opgeslorpt eind jaren 60. Tot groot ongenoegen van veel Antwerpenaren. Er is voor het behoud gevochten en betoogd maar niets heeft mogen baten... Ze hebben dat stuk van onze kinderziel meedogenloos weggerukt. ---------------------------------------------------------------------------------------------
25.De wonderlijke vermenigvuldiging van de muizen.
En op een dag stierf de bomma Mijn ma was eindeloos droef. Mijn geadopteerde bompa was dood, nu de bomma ook nog, en dus schoten alleen de ma en ik over in dat grote herenhuis. Pa besloot toch liever op den buiten bij de moemoe en zijn broers te blijven wonen, en ma wou uit t stad niet weg, dus werd hun pré-modernistische LAT-relatie gewoon voortgezet. Ma en ik verhuisden naar een appartement op de Grote Markt boven de winkel van haar nichtje, zodat de eenzaamheid voor ma toch niet te zwaar ging wegen. Maar voor mij was t dus wel opeens gedaan met het spelen op t straat. Bovenop ging ik dan ook nog net zes jaar worden en moest ik naar de grote school. Dus weg waren de jeugdvriendjes. Weg was het kleine tuintje. En weg het grote huis met zijn ontelbare kamers die ik keer op keer kon herontdekken
9 oktober 1962, met bomma en pa aan de taart! Mijn vijfde, en laatste, verjaardag in onze oude huis. Een van de laatste foto's van bomma.
Als pa s zondags naar ons kwam gingen we s ochtends altijd naar de Vogelenmarkt. Pa loodste ons dan heel handig helemaal naar het einde van de markt waar talloze dierenkramen stonden en verzette tijdens die tripjes hemel en aarde om ons ma een hondje voor mij te laten kopen. Maar hij had nooit succes. Onze pa zou het als politieke lobbyist nooit ver gebracht hebben.
Op de lange duur kreeg ik op een woensdagnamiddag als compromis plots een witte muis van ons ma Ja, met ons ma compromissen sluiten was niet altijd voordelig. Toen onze pa de volgende zondag mijn muis zag had hij zon medelijden met dat eenzame dier dat hij van de Vogelenmarkt een tweede muis meebracht. Ons ma was daar niet gelukkig mee, want zij had zo al eens een accident met een voortplantingskwestie gehad (waar ze door mijn persoontje nog dagelijks aan herinnerd werd), maar ze stond dus voor een voldongen feit. Het was al middag en de Vogelenmarkt was opgekraamd, dus het beestje kon niet teruggebracht worden
Ons ma bleek het vruchtbaarheidsrisico van twee muizen perfect ingeschat te hebben want na enkele weken hadden we er veertien. Zelfs onze pa zag in dat 14 x 14 over enkele weken wel eens 196 muizen zou kunnen betekenen, dus die was genoodzaakt zich achter ons ma haar plan te scharen om dertien diertjes naar een dierenwinkel te brengen. Eéntje mocht ik er houden. Zo geschiedde dan ook.
De overblijver, Mickey, werd door iedereen verwend. Door mij, omdat het mijn enige diertje was, en door ons ma, vermoedelijk uit eerlijk schuldgevoel omdat ze de rest van zijn familie waarschijnlijk als reptielenvoer had laten opsouperen. Goddank had ik dat besef toen nog niet en ging ik er van uit dat iedereen zo goed terechtgekomen was als onze Mickey.
Door veel aandacht aan het diertje te besteden werd het heerlijk tam. Het liep los rond in de woonkamer en het sliep in een vogelnestje achter de kachel. Ernaast stond een kartonnen doos waarin het vrolijk zijn muizenkeuteltjes deponeerde. Mickey werd meer dan twee jaar oud en had misschien nog langer geleefd als hij niet tussen de tanden van het fox-ke van de bakker geëindigd was
Als troostprijs - ja, ons ma was heel goed in troostprijzen - omdat ik geen eigen hondje kreeg, mocht ik dagelijks met het moddervette woefke van de bakker gaan wandelen. (Dat dier vermagerde zienderogen door de lichaamsbeweging!)
Op de duur bracht ik Pukkie ook mee naar huis. Hij was zeer geïnteresseerd in Mickey, niet zozeer als compagnon, maar wel als aanvulling op zijn eentonige dieet van broodkruimels met melk dat hij van de bakker kreeg. Dus op een dag sloeg t noodlot onverbiddelijk toe.
Als Pukkie bij mij in de woonkamer zat dan bond ik zijn leiband om de deurklink zodat hij net niet tot achter de kachel, aan Mickeys nestje, kon. Maar op een dag deed iemand plots de deur open, Pukkie schoot vooruit en nam Mickey in één hap tot zich. En dat was 't einde van mijn geliefde muis.
Maar geen nood, ons ma zou wel weer voor een troostprijs zorgen
September 1961. Voor de Brabo-fontein op de Grote Markt. Voor ik Pukkie kende was "Bobby-op-wieltjes" de troostprijshond.
Mijn inventieve ma met Pukkie aan 't Steen. We denken nu soms dat onze stad vuil is, maar kijk eens hoeveel rotzooi er destijds op de grond lag...
Dit is weer een van de dramatische foto's die ons ma getrokken heeft. Het is het zicht dat we vanuit de woonkamer op de Grote Markt hadden. En ge ziet het, álles beweegt... zelfs het statige stadhuis
Als voorbereiding op t eerste studiejaar ging ons ma mij alvast leren lezen en schrijven. Daar werd toentertijd in de kleuterschool nog geen aandacht aan besteed. Nu heeft een kind al een half diploma op zak tegen dat het naar de grote school moet, maar bij ons diende de papschool om te slapen en te spelen.
Vol goede moed begon ons ma mij dus de letters te leren. Eerst die van mijn eigen naam, en dat viel wel mee. Dan de namen van de nichtjes (heel vervelend dat er een Lutgarde noemde want dat was wel lang), van mijn achterneefjes (die ondertussen allemaal uit het zaadcelstadium begonnen te kruipen), van mijn beren (wat had ik toen spijt dat ik die ene Jerry genoemd had), van de winkels uit onze buurt (Sarma, Nopri, Gelukkig was ons ma zo vriendelijk om me niet Vaxelaire Claes en Au Bon Marché te laten schrijven),
Dat was allemaal heel plezant, uiteindelijk was schrijven blijkbaar niet meer dan rechte stokjes tekenen, ze af en toe eens met een schuine streep verbinden of er een halve maan aanplakken. Best eenvoudig. Ik was een dappere en zeer geïnteresseerde leerling dus ik kon al vlug schrijven.
Ik leer schrijven op mijn bord, rond Kerstmis 1962. Maar de foto kan ook later genomen zijn want onze kerstboom, bleef op mijn aandringen, meestal staan tot 't bijna Pasen was...
Ge kunt u indenken hoe groot de teleurstelling van ma en mij was toen ik de eerste dag betraand uit de poort van de grote school strompelde en haar vertelde dat ik - de grote schrijver - blijkbaar helemaal niet kon schrijven Want dat ze op school in een heel andere taal schreven.
Totaal de kluts kwijt vroeg ons ma mijn schriftje om te zien welke taal dat dan wel mocht zijn. Tja, toen kwam de kat op de koord Ons ma had mij in drukletters leren schrijven en op school werd dat eerst aangeleerd in geschreven letterkes
Wat een desillusie toch weer! En ik die dacht dat ik al zoveel kon! Nu moest ik opeens een heel andere taal leren en alles werd toch zo verward in mijn kleine kop!
De eerste woorden die we leerden waren leen, an en jan. De E, die eerst zo simpel was : een rechtopstaand stokje met drie liggende streepjes, moest nu zon onhandig e-krulletje worden! Ik kreeg het niet geschreven, ik kon die draai met mijn pen (ramp boven ramp een échte pen met een inktpot, want een stylo mocht op school ook al niet gebruikt worden!) onmogelijk maken. Ik worstelde, ik prutste en ik sukkelde, maar mijn lusjes werden volgelopen inktbolletjes. Ik kreeg dat lusje met geen macht getekend.
Praktisch ingesteld als ik was koos ik dus maar voor de gemakkelijkheids-oplossing en tekende - telkens ik dat ellendige woord leen moest schrijven - een hoog bergske met daarbovenop een groot bolleke, en dan twee kleine bergskes met daarbovenop twee kleine bollekes, de n viel goddank nog mee.
Mijn visie op hoe ge "leen" het makkelijkst kon schrijven.
Vanzelfsprekend was de juffrouw niet gediend met mijn heuveltjeslandschap. Ik moest dat afleren. Terwijl mijn creatie volgens mij even goed leesbaar was als de wijze waarop de juffrouw leen uit haar pen liet vloeien! Ik vond haar een zeer moeilijk mens. Maar zij hield vol. Ik zou deze veldslag verliezen. Met tranen en woede. En schoon schrijven zou ik nooit meer geleerd krijgen Mijn katten schrijven nu nog altijd leesbaarder dan ik. Om van mijn vissen nog te zwijgen. ----------------------------------------------------
27. Mijn privé Goelag Archipel.
Maar het schrijfprobleem zou nog het ergste niet blijken. Veel erger was de totaal onverwachte verhuis naar een andere klas. Hoe vrolijk de blijde intrede ook verlopen was - met de nieuwe pennenzak, het schattige liniaaltje van 10 cm, en twee gommetjes in de vorm van Chineeskes - des te triester zou alles daarna verlopen.
De gommetjes.
De juffrouw van mijn klas, juffrouw Rubens, was een jonge vriendelijke vrouw. Ze deelde mijn opvattingen over schrijven wel niet, maar voor de rest was het een innemend lief mens. De klas was zonnig en groot, ze keek uit op het heerlijke groen van de tuin. Alhoewel we er met meer dan 30 leerlingen zaten was er ruimte genoeg. Op de derde dag werden twee andere meisjes en ik plots naar voor geroepen, we moesten onze boekentasjes meenemen en werden overgeplaatst naar een andere klas. Er zaten teveel leerlingen met dezelfde achternaam bij mekaar in onze klas en dat bleek administratief niet praktsich.
We kwamen terecht in een ander gebouw in een sombere, kleinere klas. Juffrouw Lauwers was een oude tang die vooral verlangde naar haar pensioen. Ze vond het maar niks dat er drie leerlingen aan haar groep werden toegevoegd en liet dat overduidelijk merken. Doordat we onze vriendjes kwijt waren, de nieuwe klas zo tegenviel, en de juffrouw nog veel meer, begonnen we te huilen. We wilden terug naar die goede lieve juffrouw Rubens! Dat maakte het chagrijnige mens nog veel nijdiger op ons.
Tegen het meisje waar ik mijn houten bank mee deelde wou ik mijn trieste relaas vertellen en ik werd onmiddellijk gestraft. Ik werd verbannen. Drie dagen heb ik achter het bord, dat los op poten voor de tree stond, in de hoek moeten staan! Het werd mijn privé Goelag Archipel. Het was vreselijk. Ik kon niets zien vanachter mijn bord. Noch de andere kinderen, noch het raam dat uitkeek op de speelplaats. Op de duur begon ik maar te praten tegen de aanwijsstok die blijkbaar ook zijn hele leven gestraft was want die stond daar in dezelfde hoek stof te vergaren. Soms ging ik stiekum op mijn knieën zitten maar als het knorrige kreng dat ontdekte werd mijn straf alleen maar verlengd.
Mijn vriendinneke, Nicolleke, had een blonde krullenbol, en het griezelwijf had niet beter gevonden dan haar bij haar haren op te tillen en haar door de klas naar een andere hoek te slepen. Ik denk dat dat serpent het jammer vond dat onze klas niet octogonaal van vorm was! Het mens kwam altijd hoeken tekort. Op de duur zette ze ons gewoon op de gang. Daar begon ik al snel tegen de jassen te praten. Het waren droevige tijden, maar wel vruchtbaar voor mijn fantasie. Levensloze voorwerpen werden omgetoverd tot vriendjes.
Mijn ma is nog komen pleiten om terug een overplaatsing naar de lieve juffrouw te krijgen maar dat maakte alles alleen maar erger. Er zat niet anders op, ik zou mijn jaar bij dat monster moeten uitzitten. Het was de hel. Ik voelde me zo bedrogen door al de mensen die me wijsgemaakt hadden dat de school fijn ging zijn voor mij omdat ik dan ging kunnen leren boekjes lezen, ging kunnen schrijven en nieuwe vriendjes maken. Ik haatte de school. Ik griezelgruwelde bij het idee dat ik minstens het dubbele aantal tijd dat ik nu reeds geleefd had daar zou moeten doorbrengen.
Elke ochtend wurmde ik me met veel tegenzin in mijn kleren. Wat een hele klus was want ons ma was er blijkbaar van overtuigd dat ik telkens op trektocht door Siberië vertrok. Ik droeg een hemdje (met piepkleine medailles van de heilige Maria en de heilige Antonius, aan een veiligheidsspeldje erop gespeld). Boven het hemdje met de madollekes kreeg ik een wollen onderlijfje over mijn kop getrokken. Daarop kwam dan de onderjurk, combinaison genaamd, in t Antwerps uitgesproken als kommeuneuzon. Vervolgens mijn blauwe uniformpje met de gesteven witte boord en manchetten. Op school trok ik dan mijn blauwe ruitjesschort aan en toen was de transformatie kompleet. Vanaf dat ogenblik voelde ik me voor de rest van de dag in een dwangbuis gevangen.
Er hing een heel slechte sfeer in onze klas. Als we op de speelplaats de vrolijke bende van juffrouw Rubens zagen stoeien dan was het verschil helemaal schrijnend.
Het enige dat het nog een beetje prettig maakte was dat er in de eerste twee studiejaren jongens toegelaten waren op school.
Eentje van de knapsten, Walterke, vroeg me al de eerste maand ten huwelijk, sleepte me aan mijn arm heel de speelplaats door, stelde me aan iedereen voor, waarbij hij me telkens een handkus gaf. En dat maakte wel veel goed moet ik toegeven.
De verloving sprong na drie dagen al af. Walterke ontdekte Joëlleke en ik had er gelegen. Gelukkig zou ik niet lang daarna een onverwachte kus krijgen van Paulleke. Hij mikte een beetje ongelukkig, ik schrok, en de kus kwam op mijn oor terecht. Het werd dus mijn eerste oorkus. Er was dus nog hoop om niet als oude vrijster door t leven te moeten gaan. Erg genoeg zouden mijn aanbidders vanaf het derde studiejaar naar een echte jongensschool moeten en voorgoed uit mijn leven verdwijnen.
Ja, de school dat bleek een instituut met vele beloften waarvan er weinigen waargemaakt werden. Veel geblaat. En geen wol. Behalve dat wollen onderlijfke dan Het zag er naar uit dat de school een verstikkende belevenis zou worden. Pffffffffffff.
Mijn allereerste portemonneeke. Tenminste nog iemand die in de klas af en toe naar me knipoogde...
Aflevering 18 tot en met 22 van "Mijn Jeugdherinneringen".
18. De avonden in de pre-historie.
Bij de moemoe leefden we radio- en TV-loos. En toch was verveling ons onbekend hoewel de duistere avonden in de winter, lang voor de uitvinding van het zomeruur, soms uren duurden.
Mijn pa en mijn oom, die heel de familie gemeenzaam maar vol bewondering en respect, de mannen noemden, werkten tot half acht s avonds in de fabriek. Als ik de camionette hoorde thuis komen dan ging ik de poorten van het werkhuis openen om hen te verwelkomen. De mannen fristen zich op aan de pompsteen in de achterkeuken, terwijl mama en moemoe de tafel dekten en de potten op de Leuvenste stoof nog eens extra opwarmden.
Eerst was er altijd een reuze-ketel soep, want daar waren de mannen gek op als ze uit hun koude fabriek kwamen. Vervolgens aten we vlees, groenten en patatjes, met de onafscheidelijk ajuinsaus die moemoe nog elke avond zelf klaarmaakte. Eigenlijk was het een vreselijke saus. Aangezien na ons avondmaal de katten altijd de restjes kregen, overgoten met die bewuste ajuinsaus, veronderstel ik dat die beesten de rest van de nacht door darmgassen aangedreven door de keuken stoven.
Na het dessert - vers gemaakte vanille of chocoladepudding - lazen de mannen de krant. Boven de keukentafel hing een luster met daaraan een lange koord met onderaan een pingpongballetje bevestigd. Na het afruimen van de borden mochten de poezen dan op de tafel om met het balletje te spelen. We zaten dan allemaal voor de stoof geschaard te genieten hoe de poezen zich amuseerden.
De jonge poezen spelen op de tafel met het bengelende balletje. De 93-jarige moemoe zit op de achtergrond genoegzaam toe te kijken.
Overdag was dat pingpongballetje voor mezelf ook heerlijk speelgoed. Ik kon dan tafeltennis spelen op mijn eentje! Met het blikken deksel van een pot sloeg ik het balletje dwars door de kamer heen en weer. Het slingerde met volle geweld aan zijn touwtje heen en weer dat regelmatig brak onder mijn jeugdig geweld. Het was een heel comfortabel spel want het balletje kon toch niet op de grond vallen en het kwam altijd terug mijn richting uit. Ik smashte alsof mijn leven er van af hing!
Telkens we kleine poezen hadden woonde het jonge gezin in een grote kartonnen doos naast de stoof. Naar dat prille geluk konden we ook allemaal eindeloos zitten kijken. Maar meestal beviel de moederpoes niet in de doos die we er speciaal voor klaargemaakt hadden
In de laatste dagen van haar zwangerschap werden de slaapkamerdeuren en de linnenkasten zorgvuldig dicht gehouden zodanig dat de moeder-in-wording daar haar kraambed niet kon gaan maken. Zelfs ik deed daar mijn best voor want ik wou toch eindelijk wel eens graag zien hoe zon bevalling nu verliep. Toch gebeurde het meermaals dat we een propere kartonnen doos konden weggooien en vuile tafellakens moesten wassen omdat poes toch nog op t laatste moment een kast binnen geglipt was.
Jaren later realiseerde ik me dat mijn moeder daar wel eens de hand in kon gehad hebben. Het zou me niet verbazen moest zij stiekum, als ze zag dat t zover ging zijn, een kast liet openstaan en daar een nest maakte met afgedankt linnengoed. Want ik heb nooit een poes weten bevallen in de doos dus denk ik dat ma nog liever een hoop vuile was had dan mijn jeugdige ogen een bevalling te laten aanschouwen
Maar kijken naar poezen was echt niet ons enige amusement. Soms moesten de mannen bomen gaan vellen. Ze trachten dit werk altijd uit te stellen tot na de broedperiode van de vogels, maar dan nog, controleerden de dierenvrienden eerst de boom alvorens hem te kappen en werden er indien nodig eerst de nesten uitgehaald. (Ook als ze balken in kerktorengebintes moesten gaan vervangen werden de vleermuizen er eerst afgeplukt en netjes in luchtige rieten wasmanden gelegd om de dieren zeker niet te kwetsen of doden. De kerkuilen werden tijdelijk in een kartonnen doos gelegd.)
"De mannen" samen met enkele werknemers op een pas gevelde boom.
Het laden van de stammen.
Dus hadden wij soms ook in de keuken een doos met jonge vogels staan die met de hand werden opgevoed. Wonderwel lukte dat ook nog met de katten. Eens de vogeltjes zelfstandig konden eten werden ze in de tuin vrijgelaten.
Maar op een dag kwamen de mannen thuis met een nestje van 4 gaaien. Kleine, tsjilpende, donkere, vogeltjes. Vanzelfsprekend werd ook voor hen het onderste uit de kan gehaald om hen te laten overleven. Pa noemde hen Jan 1, Jan 2, Jan 3 en Jan 4. Ik was duidelijk nog te jong om mijn moeilijke dierennamen-arsenaal op te diepen. J
Eén na één werden de Jan-nen groot genoeg om uit te vliegen. Maar Jan 1 bleef bij ons wonen. Hij had ook duidelijk de charme van de Leuvense stoof leren kennen en was niet van plan om dat genoegen in te ruilen voor een armzalige tochtige boomtak. Jan 1 was een zalig dier! Hij zat mee op de schoorsteenmantel bij de poezen. Zij het wel op de zijkant die te smal was voor een kat om op te gaan liggen. Hij posteerde zich naast de lucifersdoos en elke keer we vergaten het doosje dicht te schuiven pikte Jan 1 de lucifers één voor één met zijn snavel uit het doosje en wierp ze de keuken in. Hij is ons maanden gezelschap blijven houden tot hij uiteindelijk toch voor de vogelwereld gekozen heeft.
Het was heerlijk om kind te zijn in deze Ark van Noach Jammergenoeg bestaan hier amper fotos van. Ons ma vond fotos nemen een verkwisting. Dat mocht alleen op hoogdagen, verjaardagen dus, en bij uiterst speciale gelegenheden. Als ik als eerste vrouw op de maand geland was zou ze zelfs nog even getwijfeld hebben alvorens af te drukken vrees ik. J
Nu was het ook wel zo dat ons fotoapparaat niet bepaald een handig ding was. Het was nog een type met een uittrekbalg en die harmonica van dik zwart lederachtig papier was zo verduurd en zo plakkerig geworden van al de met fietsbandplakkertjes dichtgekleefde gaatjes dat niemand hem graag vastnam. Als ge de balg opentrok dan knisperde hij als een pakje chips. Iedereen was bang dat het zijn laatste ademtocht was en niemand wou dat op zijn geweten hebben omdat het een erfstuk was.
Oom bezat wel een degelijk fotoapparaat maar die wou geen fotos van de stadsmadammekes- zijnde ma en mij - maken, gelukkig nam hij af en toe wel eens fotos van de katten en zo ben ik dan toch op een dag uitgekomen op enkele vergeten fotos. Ze zijn oud, verkreukt, en van een heel slechte kwaliteit, maar toch was ik heel blij met mijn vondst van deze fijne herinneringen aan mijn Ark van Noach-vakanties.
De "Minne" ligt met drie (grote) kleintjes van zichzelf knus in de houtkrullen. En vlak tegen haar buik liggen de vier hele kleintjes die ze liefdevol geadopteerd had omdat de andere moederpoes overleden was tijdens de bevalling. --------------------------------------------------------------------------------------------- 19. Zelfs de muren en de kasten bewogen
Mijn jeugd is niet erg gedocumenteerd met fotos, dat is tegenwoordig bij kinderen wel heel anders. Al van voor hun geboorte hebben ze een fotoalbum waarin de ouders ijverig hun prenatale kiekjes gekleefd hebben. Zwart-witte röntgen-kindjes als ruimtewezens van een andere planeet. Zelfs daar zijn ouders van nu dolgelukkig mee. Van mij zijn zelfs fotos van mijn postnatale leven een schaars goed. Toch alvast diegenen die ons ma van mij genomen heeft.
De enkele fotos die ik dus uit die periode bezit zijn meestal weinig bruikbaar maar wel heel hilarisch. Blijkbaar had het apparaat een voorliefde voor benen of lusters. Wat zich in t midden van de foto hoorde te bevinden stond er meestal niet op.
Ik heb een indrukwekkende verzameling halve koppen, stoelpoten en plafonds. Meestal waren de fotos dan ook nog onscherp of bewogen, zoals ze dat in die tijd pleegden te noemen. Bij ons bewogen blijkbaar zelfs de tafels en de kasten. Niets van onze huisraad scheen mooi stil te kunnen poseren.
De aanwezige benen en tafelpoten op mijn 4de verjaardag.
Dat in tegenstelling tot de haarscherpe fotos die ik van mijn oudere voorgeslacht terug vind. In hun gezelschap zat waarschijnlijk een beroepsfotograaf, ofwel namen die vrolijke voorvaderen altijd een heuse fotograaf mee op hun uitstapjes. Zij waren alleszins duidelijk minder zuinig aangelegd als ons ma als ik hen op hun reizen zo van t ene hotel naar t andere caféterras zie trekken Ze keken ook niet op een fotootje meer of minder, en ze schenen er heel veel lol in te hebben. Op de meeste fotos uit die tijd staan de mensen allemaal heel ernstig te poseren, maar mijn familie ligt, staat en hangt, de idioot uit te hangen alsof fotos geen geld kostten.
Bompa "Natiebaas" is de meest linkse bolhoed, leunend op zijn paraplu. De man zittend op de vensterbank is volgens mij Stan Laurel. Hoewel ik nooit geweten heb dat die familie van mij was
Mijn vrolijke voorvaderen, waaronder mijn overgrootvader, in een luchtballon op de wereldtentoonstelling in 1885. Hieronder een detail uit de foto.
Maar niet alleen ons fotoapparaat hing van de fietsrustinnekes aan mekaar. Ons ma repareerde alles. De draad van ons strijkijzer was een levensgevaarlijk ding, en ook de stofzuiger bestond voor een groot deel uit zwarte plakband. Al wat ze repareerde zag er misschien niet uit, maar t werkte wel.
Veel luxe was dus er in die tijd niet. Bij moemoe stond er zelfs in mijn prille jeugd geen ijskast. Het eten werd bewaard in de kelder, in t spinneke. Een kastje dat enkel uit een geraamte van hout bestond dat overspannen was met vliegengaas. Alle bederfbare waren werden daar in de koele kelder gelegd. Veilig achter gaas, zogezegd beschermd tegen spinnen en vliegen, maar voornamelijk tegen een invasie van te katten. Het gebeurde soms wel eens als we t kastje niet goed afsloten dat als we s avonds de bordjes pudding uit de kelder gingen halen er duidelijk al van gesnoept was. Maar dat werd daar allemaal met de mantel der liefde bedekt.
Een minder aspect van dat weinige comfort was dat er geen warm water was. Wassen gebeurde aan de pomp in de achterkeuken. De wekelijkse uitgebreide wasbeurt moest in een teil geschieden waarvoor het warme water uit de moor kwam die op de Leuvense stoof stond te pruttelen. Niet leuk. Zeker niet om zo de haartjes te moeten laten wassen.
Het enige luxe-artikel was in feite de telefoon. Maar daar had ik dan weer niks aan want daar mocht ik niet aankomen. Die stond veilig weggeborgen op het bureau in de schoon kamer. Daar stond ook nog de piano van ons ma, en daar mocht ik wel op tokkelen. Dapper hamerde ik de eerste zes noten van de De Blauwe Donau en de intro van De mannen van Bonanza. Dat was ook niet echt moeilijk want dat was volgens mij 25 keer dezelfde noot driftig na mekaar aanslaan. Ikzelf kon er alleszins duidelijk de melodie van de TV-serie uithalen. De anderen precies niet, maar dat kwam volgens mij beslist omdat zij dat feuilleton nog nooit op TV gezien hadden of misschien geen muzikaal gehoor hadden. J
Zelfs de auto mocht niet als een luxe-voorwerp beschouwd worden. Die diende enkel voor t werk. Pa hield ook niet van auto rijden, dus kwam hij in de weekends altijd naar t stad met de bus. Vandaar dat we ook nooit auto-uitstapjes maakten en alles te voet moest gebeuren. Hoe ik op de duur nog zon lange benen heb overgehouden ik weet het niet. J ---------------------------------------------------------------
20. Eva in t Aards Paradijs.
In de prachtige tuin bij moemoe spelen was voor een stadsmus als ik een feest.
Achter de schrijnwerkerij lagen afdaken met grote houtstapels. Een beter decor om in te spelen kunt ge u niet voorstellen. In mijn fantasie werden ze kastelen, peperkoeken huizen, apotheken, winkeltjes, ziekenhuizen, poezenasielen,
Ik ontwierp er zelfs kattenspeeltuinen, met schuifafjes, schommels en een mini-zwembadje. Overbodig te zeggen dat dat tot groot ongenoegen bij onze kattenpopulatie leidde. J
Ik had werkelijk alle knutselgerief voor handen, en in die tijd waren ouders nog niet overbezorgd, dus ik prutste en bouwde er maar op los!
Achter de opslagplaatsen begon de grote tuin Pa kweekte zelf groenten in zijn schaarse vrije tijd. In de zomer was hij s ochtend al om vijf uur te vinden tussen zijn rijen met aardappelen, veldsla, spruitjes, kropsla, prei, selder, alle kleuren van kolen, tomaten, erwtjes De boontjes op staken waar ge u lekkerdoor kon wriemelen waren ook een godgegeven speelterrein.
Op de grond had hij met afgedankte ramen een glazen serre gemaakt waar hij speciaal voor mij radijsjes kweekte. Normale mensen blijken die met zout te eten. Ik had als kind wel gezien dat de volwassenen die knolletjes in witte korrels sopten alvorens ze in hun mond te steken, maar ik had me niet gerealiseerd dat dat witte spul zout was. Dus trok ik steeds stiekum naar mijn radijsjesbedje in de tuin met onder mijn arm de suikerpot. Door dit misverstand ben ik de rest van mijn leven radijsjes met suiker blijven eten. J
De groentenbedden waren afgeboord met bloemenstruiken. Allemaal verschillende! Er bloeiden zelfs papavers. Wij waren drugkwekers avant la lettre! Aangezien ons ma slaapproblemen had plukte mijn oom de zaadbollen, schudde de zaadjes er uit en gaf die aan ons ma om in te nemen s avonds voor t slapengaan. Waarschijnlijk in de hoop dat ze niet meer wakker ging worden. Maar ons ma was wel tegen iets straffer opgewassen dan tegen zon onnozel papaverbolleke!
Achteraan was de groententuin afgeboord met bessenstruiken. Witte, rode en blauwe bessen. En donkerrode stekebezen. Heelder namiddagen zat ik daar te plukken en te smullen. Daarachter lag een stukje verwilderde tuin met gras waarin noten- en fruitbomen stonden waaronder de rabarber weelderig tierde. De stengels knabbelde ik samen met ma op met een flinke portie suiker en de reuzegrote bladeren waren alweer heerlijk speelgoed voor mij. In die tijd was suiker nog niet ongezond. Integendeel, ge werd daar groot en sterk van. Net als van "goei boter"! Alles waar ge nu zogezegd dood van gaat was toen gewoon lekker!
Aan weerszijden van de tuin groeiden ook allerlei soorten fruitbomen. De plezantste was de kersenboom. Als de kersen rijp waren dan werd die boom door heel de familie met hand en tand verdedigd tegen de vogels. Oom bekleedde de boom met netten, ontwierp op een keer zelfs een kanon om de dieren mee af te schrikken. Tot groot ongenoegen van de buren. Ikzelf nam twee potdeksels en stond kabaal te maken aan de stam. Tenminste als ik niet zelf in de boom zat want hij had zalige takken om in te klimmen. Zelf kon ik niet aan de laagste takken maar met de hulp van ma lukte dat wel. En ons ma zelf was er ook niet vies om in een boom te klimmen ondanks het feit dat ze toch al bijna 50 jaar was.
De bomen die nóg meer plezier opleverden waren de appelbomen die langs de tuinmuur van de buren groeiden. Onze pa had mij, tot groot ongenoegen van ons ma, een heel plezant truukje geleerd. Hij sneed een soepele tak af, maakte er een scherpe punt aan, en prikte daar een halfrotte appel op. Dan gaf hij die tak aan mij en mocht ik daar mee zwiepen! De appel werd op die manier de lucht in gekatapulteerd! Héérlijk was dat! Zeker toen ik ontdekte dat de buren een zwembad aan t graven waren
Toen bestond mijn spelletje er uit om rotte appels over de muur heen te zwiepen in de hoop dat ze in dat zwembad terechtkwamen. Elke keer dat ik plons hoorde gaf ik mezelf een punt. Ten eerste was dat een heel prettig spelletje en ten tweede vond ik het ook nuttig, want op die manier ruimde ik alle afgevallen appelen uit de tuin op en bespaarde mijn arme pa een hoop werk.
Jammer genoeg kwam hier een einde aan toen de buren de bouwwerf van hun sjieke villa bezochten en een mooi blauw zwembad vol wormstekige appels vonden
Alwéér een spelletje dat verboden werd
Ma en ik in een boompje tijdens onze eerste vakantie in Kasterlee.
Maar nog fijner waren de dagen dat ma en ik mochten meerijden naar de fabriek van pa waar hij schoolmeubelen en speeltuinuitrustingen maakte!
Ten eerste was er dan de avontuurlijke autorit, en dan de aankomst aan die - in mijn ogen - reusachtige, fabriek! Vol met de meest gigantische zaagmachines! Lintzagen, paneelzagen, het eindigde maar niet! Er was zelfs een roetzwarte smidse met een echt vuur en aambeelden!
Pa bij een van de grote machines...
Het magazijn stond vol met afgewerkte turntoestellen. Bokken om over te springen, plinten, houten kegels, sportramen, soms klimtorens en af en toe zelfs een trampoline! Een fabriek als een speeltuin. Kunt ge het geluk van een kind voorstellen
Een houtopslag naast de fabriek.
De opslagplaats vol evenwichtsbalken, zweedse banken en plinten.
Pa aan 't werk.
Het eigenlijke doel van deze tripjes was dat ons ma de burelen eens een grondige poetsbeurt gaf. En dat was wel nodig. Want als s middags pa en oom op hun bureel hun boterhammekes zaten op te eten, en hun koffie dronken uit hun blikken flessen, dan hadden ze als amusement : muizen voederen! Ze hingen dan broodkortsjes met een touwtje aan de spijlen van hun stoel en dan kwamen de muizen die er af knabbelen. Als ware dierenvrienden zouden ze t nooit in hun hoofd gehaald hebben om vallen te zetten. Het bureau was dan ook een onoverzichtelijke rommelhoop, tot grote wanhoop van ons ma. Voor mij was dat natuurlijk heerlijk want daardoor kreeg ze al de zooi nooit op één dag opgekuist en konden we meerdere malen per vakantie mee naar de fabriek rijden.
Terwijl zij poetste wijdde ik de nieuwe klimtorens in, testte de springplanken en klom in de camion (nog zo eentje met een lange neus, niet zon moderne platsmoelcamion als dewelke er nu rondrijden) waarin ik onder het dekzeil een kamp bouwde of hing te zwieren aan het metalen dakgebinte.
Het laden van sportramen op de oudste camion. Een nieuwer model camion geladen met schommelpaarden. En de schommelpaarden geladen met buurtkinderen. De "nieuwste" camion geladen met houten bobijnen voor het bos van de fabriek. Een eindeloze rij banken staat voor de opslagplaats klaar om geladen te worden.
In de winter werden de ijzeren kachels, die overal in de fabriek stonden, gestookt met houtkrullen, maar in de zomer moesten die op een andere manier verdwijnen. Ma en ik ruimden dan overal de krullen op die naast de machines lagen, schepten die op een karretje en reden ze naar buiten. Op het grote plein voor de fabriek maakten we daar dan een reuze kampvuur van waarnaast we met ons tweetjes picknikten. Ons ma wist altijd wel t nuttige aan t aangename te paren. En zelfs daar, naast de opslagplaatsen, had ons ma een piepklein tuintje aangelegd, dus ook daar kon ik smullen van allerhande bessen. Het dessert van de picknick was dus ook al geregeld.
17 juni 1959. Samen met ma op een voorplein van de fabriek op een nieuwe schoolbank die pa net gemaakt had. Op de achtergrond zie je een klimtoren in wording en het dennen- bos waarin het vijvertje lag.
Achter de smakelijke braambossen begon het dennenbos dat bij de fabriek hoorde en daarin lag zelfs een natuurlijk vijvertje. Het groeide steeds volledig dicht met eendenkroos en voor ik er in kon gaan zwemmen gingen we dan bij de buren enkele eenden lenen. Ma en ik dreven het zevental eenden dan helemaal over het fabrieksterrein naar het vijvertje, lieten ze te water, en lieten hen hun buikjes vol eten met het smakelijke eendenkroos. Voor de dieren was het een leuk uitje met diner, en op die manier geraakte mijn zwembad proper. Heel efficiënt, zoals trouwens alles wat mijn ma organiseerde.
s Avonds reden we dan met de camionette, als echte werkmannen - vuil en moe - terug naar de moemoe en schaarden ons voor de Leuvense stoof aan de tafel voor een welverdiend avondmaal. Overheerlijke dagen waren dat!
Pa in 1982. Bijna 70 jaar oud en nog steeds aan 't werk... en hij zou dat nog tot zijn 76ste volhouden...
Een deel van de vervallen fabriek, net voor de afbraak in 2006, waar ik nog een schat aan oude foto's uit kon redden.
Een jonge pa poseert trots in zijn fabriek van schoolmeubelen en speeltuinuitrustingen. En hier volgt nu eindelijk eens een foto die ikzelf genomen heb!
Pa op zijn 69ste aan 't werk, in 1982.
Mijn kameraad nam deze foto van mij toen ik mij pa fotografeerde.
Maar aan elke vakantie komt een einde. Dus eens terug in t stad zat ik weer in mijn huisdierloze bestaan. Op een keer dacht ons ma het probleem efficiënt op te lossen door een paaskuikentje voor me te kopen. Met het idee in haar achterhoofd dat zon diertje toch geen lang leven beschoren was. En inderdaad, door een onverhoedse beweging trapte ik het na een paar dagen plat. Ramp boven ramp was het sukkeltje dan ook nog niet op slag dood, dus moest ons ma het ook nog verdrinken om het uit zijn lijden te verlossen. Weer een jeugdtrauma bij
De pa bleef maar lobby-en voor een hondje voor mij - zelfs t allerkleinste zou al goed genoeg zijn - maar ons ma hield halstarrig de boot af. Mijn enige huisdieren beperkten zich dus tot een rups, die ik op de bloemkool vond, en die ik in een potje met lekkere blaadjes mocht bijhouden. Zolang de pot goed dicht bleef toch.
Mijn enige hond : "Bobby"... op wieltjes. Hier voor de Brabo-fontein op de Grote Markt in Antwerpen in september 1961.
Dus concentreerde ik me maar weer op mijn beren. Ons ma bleef echter onverdroten mijn interesse voor poppen aanwakkeren. Pa timmerde een heel mooi bedje en een kleerkastje voor hen maar het was allemaal boter aan de galg. Om hen te plezieren probeerde ik regelmatig om enkele dagen met die poppen te spelen - ze hadden de namen van mijn nichten gekregen - maar ik verveelde me er dood mee. Poppen in bed steken, poppen aankleden, poppen de papfles geven en poppen pisdoeken aan doen. Nee, dat was echt niets voor mij. En dat is t ook nooit geworden.
September 1962. Het kleerkastje en het bedje dat pa voor mijn poppen gemaakt had. Voor mijn knietjes op de grond zien jullie ouwe trouwe Bobby... op zijn wieltjes... Mijn lieve groezelige beren mochten natuurlijk weer niet op de foto.
December 1966. Eindelijk mochten mijn aftandse lievelingsberen dan toch eens op de foto... Daar heb ik nogal een zaag voor moeten spannen om ons ma zover te krijgen dat ze aan die rafelige dingen een foto wou spenderen...
Ons ma was ook van mening dat ik geen huisdier nodig had omdat de bomma en zij toch constant met mij bezig waren. En dat was ook zo. Ik werd rotverwend. Ik had zeker speelgoed genoeg. Maar dat nam niet weg dat ik toch wel een huisdiertje kon gebruiken vond ik. Met deze opvatting stond ik dus alleen, op mijn pa na, maar die had in dezes duidelijk geen zeggingschap.
Aan zee in Westende op 29 juni 1961. Speelgoed genoeg dat overal meereisde, maar jammergenoeg geen huisdieren...
Als troostprijs gingen we dan maar elke zaterdagnamiddag naar t Nachtegalenpark. Daar hadden ze een groot aantal neerhofdieren. Geiten, kippen, hanen, konijnen, pauwen En die mocht ik dan gaan voederen. Dat was best plezant maar ge kunt een worteltje aan een schaap geven toch echt niet vergelijken met het genot van een spinnende poes op uw schoot. Alleszins, dat idee kreeg ik dus niet overgebracht. t Kan natuurlijk ook weer t oude spreekwoord geweest zijn dat hier van toepassing was : Wat baten kaars en bril als den uil niet zien en wil.
t Ergste was dan nog dat ons ma zo mooi kon vertellen over de poezen die zij in haar jeugd had gehad, Molleke een Pers, en Queenie een Siamees. En ik, arme ik, kreeg begot nog geen straatkat! Ik overdacht hoe onrechtvaardig dat toch allemaal was terwijl ik diep in de ogen van mijn rups in haar bokaaltje zat te staren...
Ons ma had het ook zo handig aangepakt dat ze me wijsmaakte dat alle "tamme dieren" in feite "huisdieren" waren. Zelfs al woonden ze niet bij u. En dat de duiven op de Groenplaats zo tam waren dat ik ze kon voederen dus dat dat in feite mijn huisdieren waren. Mijn ma was ook beter advocaat geworden. Uitleggen kon ze het alleszins goed genoeg.
Mijn uithuizige "huisdieren" voederen op de Groenplaats in september 1961.
Maar als de nood aan de man komt, is de redding nabij.
Totaal onverwacht deed een bejaarde Portugese vrouw in onze straat haar kanarie-vogeltjes weg! Ze vroeg ons ma om voor haar diertjes te zorgen. Gelukkig was ik er tijdens dat gesprek bij en ging deze ultieme kans om echte huisdieren te krijgen niet aan mijn neus voorbij! Mijn juichende kreet en twinkelende oogjes vermurwde beide dames hun harten! Nog dezelfde namiddag waren we plots de trotse bezitters van een oude kanarie Coucourou en een koppeltje jonge kanaries Suske en Wiske. De vogels kwetterden, ik joelde mee van puur plezier!!! Ons ma zong ook, totdat ze enkele dagen later de kooi voor de eerste keer moest kuisen, dan zong ze ineens een toontje lager J
Jaren later, 9 oktober 1964 - mijn zesde verjaardag - en zoals je ziet, zitten "Suske en Wiske" nog knus dicht bij mekaar op hun stokske. Gesuperviseerd door de koekoek uit de klok boven de kooi. Ja, zelfs Big Brother bestond toen al
Aflevering 10 tot en met 17 van "Mijn jeugdherinneringen".
10. Oorlog rond en in mijn kopke.
Thuis werd er weinig over de tweede wereldoorlog gesproken. Dus daar weet ik niet veel over te vertellen. Het enige dat ik daar nog over weet is dat ge thuis geen kast kon opentrekken of ergens achterin stonden wel enkele pakken suiker, koffie, of bloem. Voor als het weer eens oorlog zou worden
Dat zag ik ook later nog dikwijls gebeuren. Telkens de wereld op een plek in brand stond, of er een zware crisis was, werd er gehamsterd. Ládingen spagetti werden naar huis gesleept, en het daaropvolgende jaar, als de crisis bezworen was, werd het dan traditiegetrouw het jaar van de Italiaanse keuken Spagetti met kaas, spagetti met balletjes, spagetti met tomatensaus, spagetti met biefstuk J
Maar het is niet omdat de wereldoorlog aan mij voorbij gegaan was dat het begrip oorlog tout court me als kleuter vreemd bleef. Spijtiggenoeg.
s Avonds teisterde de Vietnamoorlog ons kleine TV-scherm, gelukkig nog niet in kleuren want het was zo al vreselijk genoeg. En s zondagsnamiddag besprak onze pa de kranten met ons ma.
Elke zondag gingen we met zijn drietjes wandelen aan de Schelde want onze pa was gek op boten. We liepen over de lange wandelterrassen, hand in hand, ik in t midden tussen ma en pa. Over mijn hoofdje heen, een dikke halve meter hoger dus, werd besproken wat er die week in Congo gebeurd was. Pa vertelde wat er in de kranten had gestaan, en ma gaf het relaas van wat ze op de televisie had gezien. We hadden een neef die in Elizabethville verbleef dus was de interesse voor Congo veel groter dan die voor Vietnam. (Hoewel ik me nog wel herinner dat ons ma toch in tranen uitbarstte toen ze hoorde dat President Kennedy neergeschoten was).
Ik veronderstel dat mijn ouders dachten dat ik nog te klein was om iets van de gruwelen te kunnen begrijpen. Maar toch bleven er soms woorden en zinnen in mijn kleine oren hangen. Tijdens één van die wandelingen vertelde onze pa haar dat in Congo mensen op t toilet neergeschoten waren, hun lijken daarna in stukken gesneden werden, de ingewanden eruitgehaald, en de levers met zout bestrooid. Na die zin vielen alle organen in mijn lijfke precies stil! De tranen vloeiden geluidloos uit mijn ogen en ik liep wezenloos als een zombieke tussen hen beiden verder. Ze hadden het niet opgemerkt. Gelukkig, want ik was heel beschaamd voor mijn tranen.
Na de wandeling gingen we zoals altijd iets drinken op t Noorderterras. En toen moest ik naar t toilet Maar ik dierf niet meer Stel dat er hier ook iemand door de deur zou gaan schieten terwijl ik mijn plasje zat te doen? Ik had gezien wat schieten met mensen kon uitrichten in de Vietnambeelden op TV
Ons ma nam me mee naar de toiletten maar ik dierf er niet in, en ik kreeg uit schaamte ook niet uitgelegd waarom ik plots zon heilige schrik had voor zoiets onschuldigs als een toilet.
s Avonds in bed dierf ik niet gaan slapen. Ik bleef maar huilen, en niemand die wist waarom De vreselijke woorden bleven in mijn kopke maar vechten tegen de schaamte van het - in mijn ogen onredelijke - verdriet dat ik erover had.
---------------------------------------
11. De mythische dieren van mijn ouders.
Ik veronderstel dat ons ma s avonds wel een verhaaltje in bed voorlas. Maar daar heb ik totaal geen herinneringen aan. Dat zegt wel veel over ons ma haar vertelkunst waarschijnlijk. J
Wat ik mij wel herinner is dat ze soms vertelde over haar jeugd. Haar papa, mijn bompa die ik nooit gekend heb dus, was natiebaas. Voor een kind is dat een beroep waar ge geen touw aan kunt vastknopen. Dus die verhalen zorgden voor meer vragen dan voor ophelderingen wat mij betrof.
Ze vertelde dat zij als kind mee naar de natie mocht en dat ze dan mocht kijken hoe de natie-paarden ingespannen werden voor de houten karren om de vrachten van de magazijnen naar de schepen te vervoeren. Heel raadselachtig voor mij.
Temeer omdat ik het woord natie-paard steevast verkeerd verstond als haze-paard. In t Antwerps-dialect is dat niet zon groot verschil.
Dus volgens mij stond ons ma daar in haar s zondagse kleren als een soort Assepoester naast die koetsen met haze-paarden Mijn rijke fantasie kon zich daar uren in verdiepen. Ja, die mythische jeugd van ons ma was héél wat anders dan mijn dagelijkse avonturen
En van beesten met mythische proporties gesproken Onze pa vertelde weinig over de oorlog, maar een steeds weerkerend verhaal was hoe Den Duits in zijn dorpje de kerk had beschoten en het haantje naar beneden gestort was. s Nachts was onze pa dat beest dan van tussen t puin gaan halen en hadden ze het verstopt tussen de houtstapels van hun schrijnwerkerij om het na de oorlog terug op de toren te kunnen plaatsen.
Aangezien zon haantje volgens mij het formaat van een kieken moest hebben vond ik het onbegrijpelijk dat ze voor dat beestje dus een hele kar nodig gehad hadden om dat te kunnen vervoeren. En dat dat zon hachelijke opdracht was geweest om dat ongezien te kunnen weghalen en te verstoppen. Kompleet onbegrijpelijk! Een kieken steekt ge toch gewoon in een draagtas of een kartonnen dozeke? Maar nee, onzen pa zijnen haan moet een reus geweest zijn. De Vlaamse Reus onder de kiekens. Pas jaren later had ik genoeg besef van driehoeksmeetkunde om te snappen dat zon piepkleine torenhaan in t echt wel een serieus beest moet zijn want moest dat een gewoon kieken-formaat hebben zouden wij dat nooit van op de grond kunnen zien staan blinken.
Ons ma had haze-paarden, onze pa verstopte reuze-hanen en ik kreeg ocharme nog geen goudvis? Ik was dus duidelijk in t verkeerd sprookje terecht gekomen
Onze pa knipte tijdens de week de strookjes met de stripverhalen uit zijn krant. Als hij dan zondags bij ons was dan was zijn voorlees-uurtje de traktatie van de week!
Ik mocht dan op zijn schoot zitten en samen lazen wij dan de Suske en Wiske-verhalen. t Is te zeggen hij las en ik keek naar de prentjes. Hij bracht ook het grote blad met strips mee dat eens per week in De Standaard verscheen. Het waren verhaaltjes van Pats en de Rode Ridder enzo. Best plezant, maar dat blad woog toch niet op tegen de "Suske en Wiske-strips. Als zon verhaal dan geëindigd was dan bond ons ma al die blaadjes netjes in met een koordje en had ik een boekje!
Dat waren mijn eerste boeken! Het begin van de grote bibliotheek van mijn leven. J
De Zilversmidsnatie van bompa. Links zie je de ingespannen "haze-paarden".
Dit is een nog oudere foto van op de natie, van uit de tijd van mijn overgrootvader. Als je goed kijkt zie je dat op de kar een kist met een breekbare zending klaarstaat om naar Teheran verzonden te worden. Maar veel is er in de loop der tijd niet veranderd hoor, want kijk maar goed, de kist met de afbeelding van het glas dat "breekbaar" moet voorstellen staat wel op zijn kop op de kar geladen Ik vraag me wel af wat er destijds al naar Teheran verzonden werd. De voorlopers van de kernkoppen?
Dit is mijn bompa zijn "natiebaas"-pasje dat hem het recht gaf om op de Scheldekaaien te vertoeven, uitgereikt op 1 januari 1910, bjna 100 jaar oud dus...
Jullie vinden het misschien vreemd dat een vrouw van 49 nog zo'n heel oude souvenirs heeft, maar vergeet niet dat mijn mama mij pas kreeg als ze zelf al 44 jaar was, dus er is gewoon een generatie tussen uit gevallen bij mij, vandaar dat ik nog zoveel foto's en documenten van 100 en zelfs 200 jaar oud heb. Als 't jullie interesseert zal ik er regelmatig enkele van inscannen zo krijgen we allemaal nog eens een idee van hoe het dagelijks leven er een eeuw geleden uitzag. ------------------------------------------------------------
12. De onbegrijpelijke pikorde.
Mijn oudste achterneefje, Patrickske, was drie jaar jonger dan ik. Het was dus een goeie speelkameraad in wording. De eerste jaren was ik totaal niet geïnteresseerd want het was een schoon jongetje en hij leek helemaal niet op een beer, en aangezien ik alleen in beren en niet in poppen geïnteresseerd was liet die baby me koud. Babys stonken en plakten en maakten lawaai en kregen altijd al de aandacht. Zo eenvoudig was dat.
Maar naarmate de jaren vorderden vonden we mekaar.
Dat ging niet zonder slag of stoot. Ik herinner me nog goed dat ik de arme jongen eens met volle kracht op zijn hoofd aan t timmeren was. We zaten op de trap te spelen en we hadden ruzie gekregen, Mijn gewicht en leeftijd haalden natuurlijk de overhand, dus het kind werd vreselijk afgetroefd. Mijn nicht - Patrickske zijn mama - en mijn ma kwamen toegesneld om het arme jongentje te ontzetten en ik kreeg mijn verdiende straf. Ik moest in de hoek gaan staan. Ik heb daar lang, en verdiend, moeten staan staan. Dus ik had ik ook genoeg tijd om over mijn colère na te denken.
Ik begreep best dat ik zwaar in de fout was gegaan. Maar ik had er zo mijn redenen voor. Patrickske zijn bomma, ons ma haar zus, was mijn doopmeter. Maar die vrouw moest haar aandacht verdelen over ondertussen al vier neefjes én mij, haar petekind. Voor elke volwassen mens is de pik-orde dan duidelijk. Kleinkinderen komen vóór petekinderen. Op mijn leeftijd had ik daar echter totaal geen begrip voor.
Ik bleef dus maar jengelen dat Tante ook eens bij ons moest komen logeren en niet altijd bij de jongeskes moest verblijven en ons ma hield dapper vol dat de jongeskes vóór gingen omdat Tante voor de jongeskes hun bomma was, en dat bomma zijn belangrijker is als meter zijn. Ik kreeg van Tante dan ook altijd pas het kadootje als mijn achterneefjes hun eerste keuze gemaakt hadden. Of het kleinste kadootje bleek steevast voor mij te zijn. Tante ging éérst op bezoek bij mijn achterneefjes en pas als er nog een dag overschoot kwam ze ook bij ons. Wat zelden of nooit gebeurde. In mijn ogen was dat allemaal zeer onbegrijpelijk en onrechtvaardig.
De ruzie met mijn achterneefje was dus ook helemaal niet de oorzaak, maar enkel de aanleiding, tot die wrede en grondige afros-partij. De diepere oorzaak lag in t feit dat ik geen flauw benul had dat er zoiets mocht bestaan als een pik-orde in een familie, dat ik mij vreselijk jaloers en misdeeld voelde door mijn Tante, en dat mijn achterneefje daar onbewust had voor moeten boeten.
Ik vond het zelfs heel jammer dat ik mijn speelkameraad zo afgetuigd had. Want het was dan nog wel mijn favorietje. Hij kon toch zo prachtig Rode Ridder met mij spelen Het was een heel knap Rode Ridder-ke zelfs! Dat zag ik toen al!
We reden op denkbeeldige paarden door hun tuin, we speelden heelder scènes uit de stripverhalen na en beleefden dolle, en soms echt gevaarlijke avonturen.
Om doktertje te spelen waren we nog wat jong. Maar dat is niet erg. Want die schade halen we nu in. Patrick-ske is ondertussen mijn gyneacoloog geworden. J
Ik zal voor de rest dus maar heel braaf zwijgen over die jongen, want met iemand die zon diepe inkijk in mijn ziel heeft wil ik zeker geen ruzie meer krijgen. J
Kerstmis 1961 : Bomma met Patrickske op de arm. En ik met betraande ogen omdat ik niet opgepakt werd...
September 1965 : spelen in 't bos in Brasschaat. Ik 8 jaar oud, Patrickske 5.
Patrickske en ik op 27 maart 2007. Oud genoeg om "dokterke" te spelen want nu is hij mijn gyneacoloog! -------------------------------------------------------------------------------------------------- 13. Twee levens.
Doordat mijn pa in de week in zijn ouderlijk huis bleef wonen zagen we mekaar niet veel. Dat had voor- en nadelen. Het grootste voordeel was dat ik in feite twee levens had. Eentje in t stad, en eentje - tijdens de vakanties - in de Kempen, op den buiten.
De eerste avond van de vakantie werden ons ma en ik opgehaald door de broer van mijn vader voor de grote expeditie met de auto naar de Kempen Het werd altijd een hele verhuis want we vertrokken soms voor enkele weken en heel mijn berenfamilie moest natuurlijk mee. De tocht ging nog over gewone wegen want de Boudewijnsnelweg was toen nog niet klaar. Het was voor mij altijd een zeer groot avontuur waar de nodige slapeloze nachten aan vooraf gingen. Het was een indrukwekkendere voorbereiding dan toen ik enkele jaren geleden voor 5 weken door Vietnam ging trekken. J
Er gebeurden onderweg ook zoveel mysterieuze zaken! Tanken aan een benzinestation en dan nog een drinkbeker krijgen ook! Of een piepklein boekske speelkaarten van BP! Zalig was dat! Maar één rit vergeet ik nooit. Het was tijdens een indrukwekkende storm, de bomen aan de kant van de weg braken af als lucifers, vielen er dwars overheen en wij zaten middenin dat spektakel! Dat was pas sensatie! Pure Stephen King waar ik in terecht gekomen was!
Maar meestal verliep de reis rustig en konden we met heel ons hebben en houden na een dik uurtje onze intrek nemen in de kellekamer. Het kamertje van de inwonende meid die net gehuwd was en daarom niet meer bleef slapen. Het was een knus logeerkamertje halverwege de trap. Een hobbitholletje avant la lettre in feite. Voor mij was heel het huisje een magisch gebied. Er was een heel grote tuin, magazijnen, een schrijnwerkerij, houtstapels en overal zaten poezen Ik voelde mij bij de moemoe als Alice in Wonderland, want het was een totaal andere wereld als in t stad.
Heel t leven speelde zich af in de keuken, want de schone kamer werd alleen met nieuwjaar voor het Krieken op Jenever-gebeuren gebruikt. De keuken werd gedomineerd door een gigantische Leuvense stoof met vooraan allemaal kleine oventjes met deurtjes. In één van die holletjes werd s avonds de hete kruik gestoken om de voetjes in bed te verwarmen. Een heerlijke uitvinding vond ik dat! Op de gloeiende plaat stonden potten te sudderen en naargelang de grootte van de ketel kon je de gaten in de plaat met ijzeren ringen vergroten of verkleinen. Terwijl je dat deed kon je in t binnenste van de kachel kijken en zag je precies de hel! Fascinerend!
Maar wat deze plek helemaal het paradijs maakte was de schoorsteenmantel boven de stoof. Daar lag een bussel katten over gedrapeerd in alle mogelijke vormen en maten. Soms 9 stuks tegelijk! Ze lagen s winters wel twee lagen dik en staarten en poten bengelden lekker warm naar beneden boven t vuur. Soms rook het er, buiten naar die eeuwige ajuinsaus, ook wel eens naar verbrande kattenstaart. Maar zelfs dat rook nog heerlijk voor mij. J Ook die geur zal ik mijn leven lang niet vergeten.
Foto links : met de "stads-bomma" voor onze woning in oktober 1959. Foto rechts : met de "moemoe-van-den-buiten" op de bank voor haar huisje in september 1959. --------------------------------------------------------------------
14. De slang in t paradijs.
Maar geen paradijs zonder slang. Zelfs niet in de stille Kempen .
De enige slang in dit Kempens paradijs was het toilet. Maar dat was dan ook geen huis-, tuin- en keukenslangeske meer maar eerder een volwassen anaconda!
Het toiletje bevond zich buiten, achter de schrijnwerkerij. Maar dat was nog niks
Het was een klein ijskoud hokje, zonder licht, en eigenlijk niet meer dan een brede houten plank met een gat erin en het toiletpapier bestond uit doorgezaagde telefoonboeken En dat deed pijn aan mijn teer poepeke. Maar ook dat was nog t ergste niet.
t Allergruwelijkste was dat er soms tussen de steenvoegen al eens een pier zat, en dat gaf me echt kouwe rillingen. Het is het enige dier in mijn leven waar ik nog steeds kippevel van krijg. Ik drapeer slangen rond mijn nek, pak muizen met de blote hand, zet elke spin die ik tegen kom netjes buiten in de klimop, grabbel al eens een duizendpootje van de grond om het te laten poseren voor een macro-foto, aai een leeuwke als ik de kans krijg, maar een pier God nee, dat is t laatste!
Gelukkig ging ons ma mee naar dat griezelige toilet, ik kreeg zelfs een rolleke echt toiletpapier - waar de rest van de familie mij hartelijk mee uitlachte. s Nachts mocht ik gelukkig, op het lieflijke kelle-kamertje waar ma en ik sliepen, op een pispotje gaan. Een stenen pot die eruit zag als een flink uit de kluiten gewassen theetas en die netjes achter een deurtje in het nachtkastje stond.
Maar als ik mijn kans schoon zag dan begon voor mij de nacht al om 2 uur s middags Ik zou werkelijk álles gedaan hebben om die gruwelplek toch maar te kunnen vermijden.
Dus ging ik overdag ook zoveel mogelijk stiekum op mijn pispotje. Na mijn plasje kroop ik stilletjes met mijn potje onder t raam en kieperde - diep weggedoken van onder t raamkozijn - de inhoud vliegensvlug naar buiten er niet aan denkend dat het raam uitkeek op een soort ingesloten mini-tuintje waar de regenput zich bevond waar mijn oom zich altijd ging wassen. En op een dag gebeurde natuurlijk het onvermijdelijke ik volbracht mijn heimelijke missie terwijl mijn oom daar aan zijn groot toilet bezig was
Ge kunt u waarschijnlijk al indenken wat een sigaar ik heb gesmoord toen mijn boze oom de natte restjes toiletpapier van zijn blote rug moest gaan plukken En de man had al zon gruwelijke hekel aan ma en mij omdat wij stadsmensen waren, dus onze verstandhouding werd er door dat incident niet beter op Dat ons ma van heel de zaak dan ook nog de komische kant zag leidde bijna tot een stammentwist, bijna tot de Derde Wereldoorlog
Ik heb het al eens geschreven, maar t is echt waar, ik vraag me nog altijd af hoe mijn arme blaas mijn jeugd overleefd heeft. ----------------------------------------------------
15. Open en bloot.
Dat gat-in-een-plank-toilet was een doorn in mijn jeugdig oog, maar het ding dat zich tegen de achtermuur van de schrijnwerkerij bevond vond ik haast nog walgelijker! Het betrof het pissijntje voor mannen. Het bevond zich volledig in de buitenlucht en ernaast tierde een enorme vlierbessenstruik. Als kind was ik er heilig van overtuigd dat de vieze geur die er hing van die plant afkomstig was. Op een goede dag besloot ik de wereld van dat stinkboske te ontdoen. Ik ging naar de keukenschuif, nam het grote broodmes en trok de tuin in. Achter het muurtje van het pissijntje begon ik aan mijn zware taak. Niemand bleek me in de gaten te hebben dus ik kon rustig verder werken. Hoewel de struik meer dan driedubbel zo hoog was als ik had ik haar na een uurtje gedecimeerd. Het enige wat overschoot was een hoop stokjes en takjes. Ons ma was blijkbaar ondertussen toch wat ongerust geworden, want ze was het niet gewoon dat als ik in de tuin speelde, ik zo lang niets van me liet horen. De laatste plek waar ze ging zoeken was natuurlijk dat door mij zo gehate hoekje.
Opeens kwam ze de hoek om, stond stokstijf stil, niet goed wetend of ze me eerst dat mes moest afpakken of de onoverzichtelijke schade opnemen, en daar stond ik - heel fier en trots op mijn grondige werk - tussen die berg stinkboskes-resten.
Maar wat hebt ge nu toch met die arme struik gedaan??? Kind toch, gij die zoveel van planten en dieren houdt? Hoe hebt ge nu toch zon vernieling kunnen aanrichten?!
Die struik stonk. Gij vondt toch ook altijd dat dat hier zo vies rook? Awel, ik heb die struik kapot gemaakt. En ge ziet, het ruikt hier toch al veel beter nu hé ma?!
(Ah ja, dat rook daar nu naar frisgroene fijngehakte vlierbesstruik!)
Maar kindje, die reuk kwam helemaal niet van die plant, die komt van dat pissijntje, waar de mannen hun plasje in komen doen!
De verslagenheid en beteutering moeten in mijn ogen te lezen zijn geweest want ik kreeg zelfs geen ruzie omdat ik daar met dat groot mes in mijn handen stond.
Gelukkig groeien vlierbessenstruiken heel snel. Maar spijtiggenoeg niet snel genoeg om te kunnen vermijden dat ik s avonds mijn misdaad aan mijn lastige oom moest gaan opbiechten Tja, de mannen hun beschutting aan hun pissijntje was ineens helemaal verdwenen en nu stonden ze daar vanaf nu open en bloot
Ik had altijd heel drukke bezigheden in mijn tuin. Zo ging ik s zomers vaak op mijn eentje picknicken in de tuin. Ik nam dan ongezien de mayonaise-pot uit de keuken en toog onderweg naar het bedje waar onze pa zijn veldsla groeide. Ik plofte me midden tussen de plantjes neer, prutste de pot open, plukte de blaadjes en sopte die lekker in de mayonaise. Sla heeft me later nooit meer zo goed gesmaakt als in die tijd! Als mijn buikje gevuld was, dan deed ik mijn pot weer dicht, stevende op de keuken af, en zette de pot terug netjes op zijn plaats in de keukenkast.
Bij het avondmaal kwam die pot dan weer op tafel te staan En o ramp, meermaals zat die dan vol aarde en blaadjes omdat ik t tijdens t soppen al eens iets per ongeluk in die pot liet vallen en dat er niet meer uitgevist kreeg Mijn oom sloeg dan van ontzetting altijd even rood uit als de radijzen uit onze pa zijn hof, en ons ma lachte dan eens groen zoals de vettige slablaadjes onder in die pot J ------------------------------------------------------------------------------------------- 16. Beschermster der zwakken.
Het was niet enkel ik die soms uitroei-neigingen kreeg, onze pa had dat ook. Mijn pa!!! De grote dierenvriend!!! Het is dus blijkbaar genetisch bepaald.
Onze pa zijn vernietigingsacties waren vooral toegespitst op colorado-kevers die hij niet welkom achtte op zijn aardappelloof. Erg vond ik dat! Zon schone, kleurige kevertjes en onze pa ging die sukkeltjes dan met een grote, giftige spuitbus te lijf!
Als ik s ochtends aan de tafel hoorde dat onze pa plannen maakte om wat vroeger thuis te komen van de fabriek om s avonds nog eens die smerige beesten dood te spuiten dan nam ik overdag mijn voorzorgen.
Na t ontbijt ging ik dan in t kot een grote lege bokaal zoeken en begon zoveel mogeijk colorado-kevertjes van de patattenplanten te plukken. Een karwei waar ik lang mee zoet kon blijven want onze pa had een flink perceeltje patatjes staan. Toen al besefte ik dat ge niet iedereen kunt redden, maar dat dat geen reden is om niet uw best te doen. Als ik vond dat ik mijn burgerplicht naar behoren vervuld had dan sloot ik mijn bokaal en verstopte ik hem terug in t kot.
s Avonds na t werk begon onze pa dan aan de voorbereidingen voor zijn doodseskader, hij mengde poederkes en vloeistof en goot die in een grote verstuiver. Tijdens die activiteiten moest ik op een veilige afstand blijven. In die tijd gebruikte hij daar DDT voor en dat werd voor mij toch wat te giftig geacht. Dan was de tuin tijdelijk verboden territorium voor mij. Iets wat ik hem niet in dank afnam, maar kom, ik was dan al een beetje getroost dat ik hem toch weer te snel was af geweest en een deel van de populatie van die schone kevertjes in veiligheid had weten te brengen.
De volgende dag, als de kust vrij was en de pa en zijn broer naar t fabriek vertrokken waren, en ons ma in huis aan t werken was, ging ik dan mijn uitverkorenen verlossen uit hun bokaal en ze terug op hun rechtmatige grond zetten.
Ik weet nog goed dat als de pa dan s avonds zijn vernielingen kwam bewonderen hij er zich dikwijls over uitsprak dat die verduvelde colorado-kevers toch wel wreed sterke beesten zijn, of dat den DDT toch niet meer zo straf was als vroeger. Op zon momenten wist ik al dat ik moest zwijgen. Mezelf kennende vrees ik zelfs dat ik dan heel meevoelend en meewarig met hem mee stond te knikken J
Goddank was dit een misdaad die steeds onontdekt en dus ongestraft is gebleven. En aangezien de boze oom al lang in de hel zit en ik toch niet van plan ben daar ook terecht te komen, én mijn pa in de hemel is, heb ik - althans tot ikzelf in de hemel aanbeland - niks te vrezen. Trouwens mijn pa zal nu ondertussen ook al wel een stukske vergevingsgezinder geworden zijn door al die rijstpap te eten denk ik zo.
Bompa in zijn vrijgezellentijd rond 1900. (De rechtse bolhoed)
Mijn tante (ons ma haar ouder zusje dus), mijn bompa, bomma en mijn ma, rond 1924.
Mijn mama en ik. Op deze foto is mijn ma ongeveer even oud als ik nu ben.
Ik vorige maand, op mijn 49ste. --------------------------------------------
17. Wie zou er armoe lijden om een mondje meer?
De grote attractie van mijn verblijf op den buiten van onze pa was het poezen-regiment dat daar rondliep. Soms hadden we er wel dertien tegelijk! Die heerlijke dieren waren voor mij een onuitputtelijke bron van vreugde. Ik vond dat we er maar niet genoeg konden hebben. Moemoe, de ooms, pa en ma dachten daar heel anders over.
Als de kattinnen krols waren dan mochten ze de keuken niet uit en werden de katers niet binnen gelaten. Er werd streng op toegezien dat de deur altijd gesloten was. Het duurde een tijd eer ik het verband zag, maar op de duur begon het toch te schemeren Op een of andere raadselachtige manier kregen de kattinnen kleintjes als ze buiten raakten Aangezien ik niet liever had dan dat er elk seizoen enkele nesten waren was het dus zaak om het plan van de ouderen te boycotten. Maar voorzichtig. Want op krolse kattinnen buiten laten stonden ergere straffen dan op vlierstruiken uitroeien. Dit vereiste dus een omzichtige aanpak, temeer omdat ik de enige was die dit nobele doel nastreefde en de verdenking dus direkt op mij viel.
Een redelijk vruchtbare tactiek was de plotse behulpzaamheid. Door bijvoorbeeld voor te stellen om iets uit het magazijn te gaan halen. Liefst iets groot waar ik mijn handjes mee vol had, zodanig dat ik mijn lading eerst op de keukentafel moest deponeren alvorens ik de deur achter mij kon sluiten. Patatjes halen was daar heel bruikbaar voor. En ja, meermaals ben ik in mijn missie geslaagd, glibberde een krolse kattin buiten, werd vrolijk door de katers gedekt, en konden we na twee maanden een nest jonge poezen verwelkomen. Ondanks het feit dat iedereen toch zó goed opgelet had dat de kattinnen niet buiten gesukkeld waren J
In de wintermaanden lagen al de katten op de schoorsteenmantel, in de zomer lagen ze overal. Na t eten werden de resten in een grote pot gemengd en kreeg heel de bende eten. Maar én mijn pa én mijn oom hadden zo hun favorieten die tijdens de maaltijden ook bij hen op schoot mochten zitten en daar gevoederd werden. Tot groot ongenoegen van ons ma, die natuurlijk vreesde dat die dierenliefde-genen ook in mij zouden zitten. Wat vanzelfsprekend ook t geval is.
De kleine poezen zitten ongegeneerd naast de soepketel op tafel...
... tot ons ma binnenkomt...
... je ziet een hand die de achterste poes plots in de lucht laat verdwijnen...
De katten hadden in die tijd nog geen ingewikkelde of mooie namen. Het was gewoon de Minne (een oude moederpoes met een ietwat moeilijk karakter die al ontelbare nesten had grootgebracht), en de Kater (een lieve, zeer dun in de pels zittende, magere kater), den Ti (dat kwam van Tijger, maar ik bleef die halstarrig Bam Bam noemen. Een stevige grijze kerel.), het Spitske (een frèle grijs moederpoezeke). En als toegift aan mij mocht ik er toch ook enkele Suske, Wiske en Flipper noemen.
Verscheidene van de poezen werden overreden. Zelfs in die tijd al. Maar als er een poes gewond was dan werd er wel vroeger gestopt met werken en reed mijn oom met de auto 20 kilometer ver naar de dierenarts en kreeg het arme dier de beste verzorging. Desalniettemin was iedereen - behalve ik - het er over eens dat we meer dan genoeg katten hadden. Maar daar stond wel tegenover dat een zwervertje dat haveloos kwam aankloppen nooit in de kou bleef staan en dat de harten dan weer snel vermurwd waren en de nieuwkomer gezellig mocht blijven wonen
Dus onze kattenpopulatie bleef, dankzij mijn stiekeme anti-geboorte-beperkings-acties en debinnenvallende zwervers, tot mijn groot genoegen, vrijwel konstant. J
Met ma, moemoe en pa achterin de tuin. Ik met een product van mijn anti-geboorte-beperkings-acties in mijn armen.
Ronnie, Katia, Moorke en Flipper. ------------------------------------------------
)
). 
