Er wordt vaak gelachen met de midlifecrisis. Het is een cliché, iets belachelijk, iets voor mannen, die plots afvallen, een moto kopen en een popje van 22 versieren. Of niet? Neen dus, argumenteert journaliste Lorna Martin, ook vrouwen kunnen een midlifecrisis hebben.

"Een vrouwelijke midlifecrisis is niet zo dramatisch als het klinkt. Veel vrouwen vervelen zich, voelen zich weinig waard, zijn eenzaam, ervaren weinig zin in hun leven, zijn depressief of krijgen angstaanvallen. Als gevolg daarvan gaan ze meer drinken, jobhoppen, obsessief shoppen of een boel sekspartners verslijten. Tegelijk vinden ze nooit de bevrediging die ze zoeken."

Hoe ontstaat zo'n midlifecrisis? Volgens Martin kan vanalles aan de basis liggen: scheiding, een zware ziekte, ontslag, een leeg nest of het verlies van een ouder. Of niets, en dan ontstaat het uit het niets.
Maar waarom? Waarom moeten we door een lange transformatie die ons leeg, doelloos, en stuurloos doet voelen?

Dromen zijn bedrog
Psycho-analyticus James Hollis meent dat een midlifecrisis ontstaat op het moment het besef ons raakt dat alle dromen uit onze jeugd niet gaan uitkomen. De harde realiteit van de volwassenheid dringen door, en dat is best confronterend.

Hollis schreef in zijn boek 'The middel passage: from misery to meaning in midlife' dat de eerste rimpels daarvan al kunnen gevoeld worden op het einde van de twintiger jaren. Dat is het moment waarop je je eerste volwassenheid binnenstapt, en je het 'magische denken' uit je kindertijd ('als ik groot ben, word ik astronaut') en het heroïsche denken uit de adolescentie ('Ik ga het anders doen dan mijn ouders') achter je laat.

Iedereen hetzelfde
"Want hoe erg je ook je best doet, en wat je ook probeert, de waarheid is dat iedereen hetzelfde moet ondergaan en dat we niet kunnen controleren. Vooral niet omdat we allemaal op hetzelfde doel afstevenen, en dat we niet terugkunnen. Het grootste besef van de midlifecrisis is dat het niet is omdat je alle regeltjes braaf volgt, je ook uitstel van executie krijgt. Zo simpel is het leven nu eenmaal niet, en eerlijk is het ook al niet. Slechte dingen gebeuren bij goede mensen, en omgekeerd."

Bevrijdend
Deprimerend? "Misschien, maar het is ook bevrijdend. Het dwingt ons te stoppen met te zwalpen, na te denken en enkele keuzes te maken over wie we willen zijn en wat we willen doen voor de tijd die nog rest. Over het algemeen leven we in een snelle draaimolen, en een midlifecrisis is een beetje zoals van de draaimolen vallen. Pijnlijk, en het kan ook dingen kapot maken, maar tegelijkertijd kan het je ook belangrijke dingen leren."

Crisis? Uitdaging!
Ook, en misschien vooral, voor vrouwen. Vrouwen van middelbare leeftijd zijn twee keer zo optimistisch over de toekomst dan mannen. Eens ze begonnen zijn met herstellen van de crisis, behandelen vrouwen deze eerder als een uitdaging en een kans.

Ze laten de façade vallen, nemen vaker risico's en vinden anderen plezieren niet meer zo nodig. Ze vinden zichzelf, en gaan dingen doen die hen gelukkig maken, die hun interesses en noden bevredigen.

"Het kan dan niet altijd zo lijken, maar een midlifecrisis kan een onverwacht geschenk lijken te zijn." (edp)

**********

Heel wat vrouwen zeggen jaloers te zijn op de handtas of de slanke lijn van een goede vriendin. Maar wat is dat eigenlijk, jaloezie?

Volgens psychologisch onderzoek is afgunst een gevoel van verlangen jegens een object of een persoon. Wanneer je de nieuwe tas van een vriendin dus wel erg intens bewondert en ernaar verlangt ben je afgunstig.

Jaloersheid komt pas opzetten wanneer er meerdere personen in het spel zijn. Je kan bijvoorbeeld jaloers zijn op de aandacht die je broer of zus krijgt van je ouders, of de speciale band tussen je andere vriendinnen. Uit datzelfde psychologische onderzoek blijkt bovendien dat enkel afgunst erg nefast voor ons zelfvertrouwen kan zijn. Zo voelen we ons minderwaardig, ontevreden en schamen we ons wanneer we afgunst voelen. Bij jaloezie is het primaire gevoel echter boosheid.

**********