Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
27-01-2014
t Baasje baalt
’t Baasje baalt…
Het zou vrijdag gebeuren, dat lukte niet… het zou maandag gebeuren…telefoon , thet zal niet voor woensdag zijn… en ja ons baasje baalt gewoon.
Het gaat ‘m natuurlijk over die nieuwe witte Mitsubishi die in de garage klaar staat om geleverd te worden, en omdat er weer een reeks ambetantenaren ambetant doen!
Omdat de gekochte auto een directiewagen is diende die eerst aangeboden te worden bij de automobielinspectie, dat is gebeurd op woensdag door de garage. Die automobielinspectie moet de papieren doorsturen naar de verzekering maar dat lukte niet online… De papieren zijn dan als papierendocument doorgestuurd met de post, maar bij de verzekering zijn ze niet gearriveerd.(toen kwam de eerste “GVD stoemme klojo’s”). Nu moet de verzekering de papieren nog doorsturen naar de DIV voor inschrijving en voor de nummerplaat, en die stuurt dan de nummerplaat naar de garage ! Daar tussenin zijn al meerdere GVD’s gevloekt door ’t baasje.
Dat ‘m op de levering van een nieuwe auto moet wachten is normaal, maar hier staat een Mitsubishi voor de deur die bij de douane geëxporteerd is uit Frankrijk, maar nog niet is ingeschreven in België. Die bestaat op dit moment officieel niet voor geen van de twee landen, en in principe mag er dus niet meer mee gereden worden, tenzij met proefritten platen van de garage ! ! ! ! En met garagenummerplaten mag alleen gereden worden door garagepersoneel !
Dat is dus B-A-L-E-N met hoofdletters ! Te meer omdat die Franse nummerplaten die nog aan de rode Mitsubishi hangen een gezocht object is voor alles wat langs de baan loopt met een klak op. En meestal in ’t blauw loopt, met varianten als een gele regenfrak met fluostrepen. Het baasje let dus wel op dit moment wat ‘m doet met die auto .
Het zit op dit moment zo hoog bij ’t baasje dat ‘m al wat naar een officiële ambtenaar van de Belze staat ruikt, de raad geeft van uit z’n buurt te blijven…
Het gaat hier op z’n ’s zondags… wat langer slapen en dan nog een groot deel van de dag luieren. Dat wat ons Drenten betreft toch.
De baasjes zijn met van alles en nog wat bezig, in de keuken ruikt het lekker naar taart die het vrouwtje aan het bakken is (en waar wij straks ook wel een stukje van krijgen hopen we) . Het baasje is bezig met de adminstratie van z’n nieuwe Masjebashi en zit z’n hersenen te pijnigen op een centimeters dikke handleiding.
Dat dopor nemen van zo’n handleiding is wel noodzakelijk want blijkbaar heeft ‘m vijf jaar met een Mitsubishi Outlander (de rode) gereden terwijl daar tal van zaken bij opzat zonder dat het baasje het gemerkt of gebruikt heeft ! En dat is dan autotechnieker op pensioen !
’t Zal met de volgende niet meer egbeuren hoorden we hem zeggen, maar we weten nu al dat ‘m de dag na afleveren al terug in de garage staat om z’n GSM te laten werken op “bleutooth”. En dat is dan nog maar het begin. We zien de bui al hangen wat al die elektronica betreft, WiFi, bleutooth, MP3 , allemaal zaken die hij al tegengekomen is in de handleiding en waar onze baas helemaal geen kaas van gegeten heeft.
Als ’t onder de motorkap zit of onder de vloer, dan heeft het geen geheimen voor onze baas. Maar zo gauw de bedrading in een grijs kastje verdwijnt (meestal met koelribben op) dan moet ‘m passen en het aan de testapparatuur in de garage overlaten.
Morgen zal de nummerplaat wel in de bus vallen waarschijnlijk en kunne we “de witte” afhalen in de garage. Het eerste wat het baasje dan gaat doen is een beschermfolie voor de achterruit verwarming plaatsen . Met Drentjes is dat wel een noodzaak, want die uiterst kwetsbare draadjes liggen in het bereik van stevige hondennagels, en dan is het snel gebeurt en amen en uit met ruitverwarming ….
Ondertussen laten we het hoofdbestuur maar rustig bezig, wij doen nog wat verder met oogledengymnastiek. Af en toe een ooglid opheffen wanneer we iets horen of ruiken is best al vermoeiend genoeg op een luie zondagmiddag.
Nu die nieuwe auto er staat aan te komen is het baasje druk in de weer geweest om de Masjebashi, waar vijf jaren Drenten in zijn vervoerd geweest, terug een beetje netjes te maken.
Normaal hoeft dat niet, de garage doet dat volgende week nog eens lichtjes over, maar ’t baasje wil niet dat er onder de zetels en op moeilijk te bereiken plaatsen nog vrachten hondenharen te vinden zijn.
Hij was zo druk bezig dat hij het blog vergeten was. Stom natuurlijk maar het is niet anders. Komt er ook nog bij dat er weinig te melden valt. Gisterenavond hebben we wel “met de late gestaan” en hebben we gans de avond thuiswacht gehad. Vrijdagavonden in januari blijken de uitverkoren dagen te zijn om feestjes te bouwen en nieuwjaarsrecepties af te dweilen.
Vorige week was dat zo op baasjes’ voormalige school, en gisterenavond is “ozze Dré” ons baasje zijn broer ons hoofdbestuur komen ophalen. Ze zijn een uur of vijf weggebleven en toen ze terug thuis kwamen roken ze naar lekker eten en ons baasje rook naar “den Balou” dat is de Duitse herder van het favoriete restaurant van onze baasjes. Als ze daar de laatste zijn in ’t restaurant mag Balou goeie avond komen zeggen aan ons baasje.
Het zal er weer hééééél lekker geweest zijn want er was niks voor ons bij deze keer.
Gewoonlijk brengt het vrouwtje wel eens iets in een plastic zakje mee als er te veel opgediend was, of wanneer ze het allemaal niet op kregen. Maar deze keer was het niets, niente, ne rien, nichts, nada, nothing in the pocket ! En we zijn zeker dat het baasje het niet aan Balou gegeven heeft, want Balou is bezig bij de honden weight watchers…
Maar toch hebben we niet voor niks have en goed gevrijwaard van gespuis met oneerlijke bedoelingen. Uit de bijzondere koekentrommel zijn weer van die extra lekkere worstjes tevoorschijn gekomen… en daar doen we het voor, zeker weten !
Na het familiebericht van Lennaert vorige week, kwam er ook nog eens een “Lando gazet” in onze mailbox gevallen.
Uiteraard willen we jullie deelgenoot maken van de verhalen van die knappe Drent uit Oud Turnhout die sinds kort al “zijn papieren” in orde heeft om opgenomen te worden in de lijst van dekreuen in België en Nederland.
Alleen een paar mooie foto’s die voldeden aan de site voorwaarden ontbraken nog . Daar zijn we dan naar “ons bos” voor getrokken en Lando heeft zich laten portretteren tijdens zijn spel in het bos en ven. Voor de gemakkelijkheid hadden we niemand van onze eigen roedel meegenomen. Dat had toch maar meer moeilijkheden opgeleverd.
Lando had nu al gekheid genoeg in zich om het de portrettentrekker niet makkelijk te maken.
Hier komt een greep uit de gemaakte foto’s en Lando’s verhaaltje…
Belle & co
Dag Drentenfamie,
Vandaag was echt een leuke dag. Toen ik vanochtend zei: “Gaan we straks naar Jan en Simonne” ging Lando zijn kopje al scheef en gingen zijn oren op en neer. We gingen nl foto’s maken voor op de dekreuensite. Het weer was ons goed gezind en Lando heeft tijdens de fotosessie heerlijk kunnen dollen in het bos, over het veld, op zoek naar konijnenholletjes die er met massa’s aanwezig waren. Hele leuke locatie. Af en toe nam hij best wat afstand op het voor hem vreemd terrein maar hij kwam ook steeds terug als we verder gingen. Ook al krijg je een Drent niet snel moe, toen we terug naar de auto gingen liep hij wel heel verdacht netjes tussen Jan en mij in. Geen piepklein trekje aan de lijn, mmmmhhh, toch moe Lando?
Bij thuiskomst kreeg Lando een bot dat we van Jan hadden meegekregen en dat hij nog nooit geproefd had. Wat is dat voor een raar ding dacht Lando en bleef er dan ook meters van af maar verloor het niet uit het oog. Na een tijdje toch eens wat dichterbij gaan zitten en weer kijken. En dan, .., zou ik m’n poot ernaar durven uitsteken? Snel dan en dan huppekee achteruit rennen en blaffen. Na een paar pogingen raapte hij de moed bijeen, begon eraan te knabbelen en liet het niet meer los. Hij verstopte het zelfs onder het kussen in het hondenhok in de veranda dat daar eigenlijk maar voor de show staat want hij komt er nooit in. Om iets lekkers in te verstoppen leek het hem dus blijkbaar wel de ideale locatie. Echt leuk om zien wat voor plezier hij er mee had.
Bij de heel “speciallekes” horen dan een Mercedes 814 vrachtwagen die het baasje kocht toen hem gevraagd werd of hij ook auto’s samen met caravans wilde repatriëren. Een goede investering was het niet omdat de auto’s met caravan meestal niet langs “onze” kant van Frankrijk naar Spanje rijden. De caravanrijders zijn dan ook nog eens meestal Nederlanders en die zijn bij ANWB aangesloten. De meeste caravanrijders gaan immers via Luxemburg-Dijon-Lyon-Perpignan naar Spanje en die route lag iets te ver van onze zijde van Frankrijk.
Een viertal jaren heeft de Mercedes enkele maanden per jaar dienst gedaan. Toen is hij verhuisd naar een garagist die een goedkope takelwagen zocht. (foto is van een soortgelijke vrachtwagen)
Nog een specialleke, en die staat nog steeds in onze garage is een Triumph Spitfire 1500 uit het jaar 1978. Het baasje kocht die van een aangetrouwde neef bij wie de auto met defecte motor en gedemonteerd in de garage stond. Dat jaar mochten er in de garage op school geen vreemde (auto’s van buiten de school in de garage binnen) en om toch maar zinnig aan de slag te blijven met de leerlingen hebben de leerlingen samen die auto terug in elkaar geknutseld als eindejaarsproject. Zelden heeft het baasje meer gemotiveerde leerlingen aan het werk in de garage gehad. En op het einde van het jaar stond er op de jaarlijkse opendeurdag een glimmende , in de kleur “British racing green” perfect in orde gestelde Triumph Spitfire. Een daar rond een vijftiental trotse leerlingen !
In het bericht van gisteren zijn de foto’s vergeten van de twee Austin Mini’s die hier ooit de garage vulden. Eerst was er een blauwe mini 850. Toen die op de automobielinspectie was afgekeurd voor iets teveel roest is de Mini naar school verhuisd en omgebouwd naar een cabrio met vaste rolbeugel. Dit naar een model dat ons baasje had zien staan op oldtimer beurs in Essen Duitsland. Dit was een project over twee leerjaren en de leerlingen waren hier ook telkens met meer enthousiasme aan bezig dan wat men normaal verwacht van leerlingen uit de beroepsafdeling…
Met de oranje Mini met 1250 cc motor, “het vliegmachien” heeft het vrouwtje ook twee jaar mee gereden. Die Mini kwam toen de blauwe was afgekeurd en werd weggedaan toen de blauwe VW Golf II vrij kwam als tweede wagen. Een kameraad van een neef van ons kocht die Mini en heeft er nog ettelijke jaren mee gereden. Ons baasje vermoedt zelfs dat die Mini bij die gast in de keldergarage terecht is gekomen als collectors item !
’t Baasje denkt dat het verhaal nu volledig is wat betreft de auto’s die ooit in onze garage stonden. Morgen staat er waarschijnlijk opnieuw een nieuwe klaar om aan de lijst te worden toegevoegd.
Verhalen over en met de vernoemde auto’s in deze en vorige episodes zijn legio, daar kan ons baasje niet alleen enkele episodes mee vullen maar wel een boek mee vullen. En ’t zal nog een dik boek kunnen worden ook. De dikte van het boek hangt af van wie er mee komt herinneringen op halen. Vooral de wagens waar depannage mee gedaan is staan bol van verhalen. Maar dat is misschien toekomstmuziek !
In de vorige drie berichten over ons “gerij” was hoofdzakelijk aandacht gegeven aan de wat we noemden de 1° auto of de meest gebruikte of de wagen waarmee op reis werd gegaan.
Meestal was er een tweede auto omdat ons hoofdbestuur op verschillende plaatsen werkten. Of ook omdat de depannage een ander voertuig behoefde.
Vandaag hebben we het gewoon over de tweede personen auto, zeg maar die waar het vrouwtje mee naar school in Turnhout reed.
Eerst was er een Renault 5 waar het vrouwtje een bloedhekel aan had omdat er moest geschakeld worden met een soort wandelstok die uit het dashbord kwam. Daar moest aan gedraaid en getrokken worden en dat lukte maar niet ! Het 5je werd dan ook snel verkocht en er kwam een blauwe Austin Mini 850 in de plaats.
Dat was een autootje naar ’t vrouwtjes zin, en toen na een drietal jaren de roest het won tegen het laswerk van het baasje kwam er een “nieuwe” occasie Mini. Ditmaal een 1250 cc en dus eigenlijk meer een race geval. Weinig “dikke” sportwagens die het konden halen van Mini bij het vertrek aan de verkeerslichten.
Toen de Range Rover werd aangekocht verhuisde de Blauwe Golf II naar de tweede plaats en werd de oranje Mini 1250 verkocht aan een jonge gast die er ook nog enkele jaren goed zorg voor gedragen heeft.
Ondertussen waren er plannen om op reis te gaan naar Noorwegen en het baasje had een als camper omgebouwd Volkswagen busje T2 zien staan. Voor de prijs hoefden ze het niet te laten, want één week hotel in Noorwegen was duurder dan de aankoopprijs van het busje ! Tot Trondheim heeft het hoofdbestuur met dat busje gezeten. Maar ook de Dordogne en Bretagne heeft kennis gemaakt met het groene busje met verhoogde polyesterdak. Met uitzondering van Noorwegen ging onze Sloeber overal met de baasjes mee op reis met het busje.
Na het VW busje kwam er een door een collega van ’t baasje tot camper omgebouwde Citroën C35 bus. Groter en comfortabeler dan de VW en onze eerste Drent, onze Bas heeft samen met die camper de “route Napoléon” van Grenoble tot Nice bezocht. Bas was toen acht maanden oud en het baasje heeft wel honderd maal moeten uitleggen aan de fransoozen dat Bas een “épagneul à perdrix de Drenthe” was en geen te grote “épagneul Breton”. Nadien bezochten we ook het Franse binnenland zoals het Centraal Massief, de Cevennen, de Ardéche en zelfs toen al voor de eerste maal de stad Cognac. Hier komen we heden meermaals sinds we onze stek gevonden hebben in de Charente waar Cognac de tweede grootste stad van het departement is.
Toen we het huis in de Charente hadden gekocht kwam er een Suzuki Grand Vitara in de plaats van de Golf II. Dat was een spiksplinter nieuwe auto en het baasje had die laten ombouwen naar LPG. De allereerste Suzuki Grand Vitara op LPG volgens de garagehouder zelfs wereldwijd de allereerste ! Dat was goedkoop rijden naar de Charente met die LPG wagen, tot de Franse overheid merkte dat er meer en meer op LPG werd gereden en dat ze belangrijke taksen misten en de LPG was plots niet interessant niet meer. De Suzuki werd verkocht aan de Engelse overburen in de Charente die volgens henzelf nog nooit zo’n goede auto hadden gehad !
Als derde periode krijgen we de Mitsubishi periode, die tot op heden nog altijd stand houdt.
De eerste Mitsubishi kwam er na de Range Rover. Die RR met zijn V8 benzinemotor had een draaikolk in de benzinebak en een stofzuiger in ’t baasje zijn portemonee.
De eerste Mitsubishi L 200 pick up kwam er omdat ons baasje met hem depannage buitenland ging doen. Het was een zwarte L 200 met een witte cover over de laadbak. Met hem is het baasje tot over de poolcirkel tot in Alta in Noorwegen geweest om een verongelukte moto te gaan ophalen. Maar hij is er ook mee naar Sardinië mee geweest en verschillende malen Polen . Deze L200 had een vervelende eigenschap… de versnellingsbak was niet berekend op een aanhanger van 3000 kg, en er zijn dus, steeds onder garantie ,drie versnellingsbakken onder gegaan op de 220.000 km die hij bij ons heeft afgebokst.
De eerste keer dat ons baasje met die zwarte L 200 naar Sicilië was geweest, heeft ‘m zo sterk gezweet (het was 40°C in de schaduw) dat hij da dag na de terugkomst een airco heeft laten plaatsen.
De twee volgende L 200 Mitsubishi’s waren twee witte mét airco standaard bij levering. Ook deze twee Mitsubishi’s hebben al de hoeken van Europa gezien. Het interessante aan deze auto’s was de garantie. Mitsubishi gaf 3 jaar garantie met onbeperkte kilometers. En dat laatste was het beste voor ons baasje want beide wagens zijn weggegaan bij 240.000 km na vier jaar. De keuze was bij de zwarte L200 op Mitsubishi gevallen omdat die een 135 PK turbo dieselmotor had + een dubbele cabine om gestrande reizigers mee terug te brengen. Toyota had destijds geen Turbo motor. Nissan had die wel maar enkel een 1,5 “king cab” cabine, en Mazda had enkel een benzinemotor. Dan waren er ook nog de Amerikaanse pick up’s van Chevrolet, GMC en Ford maar dat waren ook al zo’n brandstof verslindende monsters als de Range Rover.
Na de twee witte L 200 Mitsubishi’s kwam er een tweekleurige, licht/donker grijze L 200 in luxe versie dus. Die heeft hoofdzakelijk nog in Frankrijk gedepanneerd omdat we toen dat huis in de Charente al hadden gekocht. Toen deed het baasje enkel nog verzamel werk in zuid west Frankrijk waarna men vanuit België met een meerlader vrachtwagen de auto’s bij ons kwam ophalen.
Vijf jaar geleden stopte het depannagewerk, en kwam de rode Mitsubishi Outlander op de oprit te staan. De auto is geleverd in de week dat Bas tijdens de wandeling in het bos zijn fatale hartinfarct kreeg. Het baasje heeft Bas met de grijze L 200 naar het crematorium gebracht en is zijn asse met de spiksplinternieuwe Outlander gaan ophalen in Viersel bij het dierencrematorium.
En nu, vijf jaar later en 170.000 km later komt er terug een witte Mitsubishi op de oprit te staan. Geen L 200 maar een Outlander nieuwste model. De rode Mitsubishi is gisteren ochtend terug in België ingevoerd na zijn vijf jaren met Franse nummerplaat te hebben rondgehotst. Eind deze week is de witte klaar, er moet nog een onontbeerlijke trekhaak gemonteerd worden en windschermen aan de zijramen. In deze versie van Outlander is immers geen schuifdak leverbaar, en dat is toch wel een heel fijn accessoire met vier Drentjes in de auto. Nu kunnen de vensters zonder rijgeluid en trek van de wind op een ruime spleet open.
Er zijn digitale foto’s van de twee eerste L 200 Mitsubishi’s, maar die zijn genomen met een Sony Mavica camera die nog met diskettes werkte en die kunnen op de laptop’s niet meer gebruikt worden wegens geen diskettelezer meer aan boord…
Morgen al het ander “gerij” dat hier de “vloot” uitmaakte… en dat is misschien ook nog wel stof genoeg voor twee episodes…
Vandaag het vervolgverhaal van gisteren en ’t handelt nog steeds niet over Drentsche Patrijshonden, maar wel over ’t baasjes tweede hobby “rijdend blik”.
Vandaag handelt het om de “post-Ford” periode, die ook wel de “pre-Mitsubishi” periode kan genoemd worden.
Na de zwarte Ford Taunus 17M P5 trof ons baasje bij dezelfde bevriende garagehouder waar hij zijn tweede Taunus, “de badkuip” had gekocht, een occasie BMW 2000 aan. De auto was al wel derde hands en had flink wat kilometers op de teller maar de motor ronkte als een Zwitserse horloge. Een mooie auto was het, en eentje met een schuifdak, lederen zetels en mooi in de lak, Bordeaux noemt die kleur. Verschillende jaren heeft het hoofdbestuur er mee gereden tot hij eens wou zien hoe snel die spiksplinternieuwe Alfa Romeo Alfetta wel reed die hij op de snelweg in de spiegel zag komen. Toen hij bij 180 km/u gas moest loslaten omdat ze aan de te nemen afrit kwamen, sprong de distributieketting enkel tanden over en ’t was gedaan met het BMW rijden.
De baasjes waren toen al van Turnhout verhuisd naar Vosselaar en vermits het vrouwtje elke dag moest gaan werken in Turnhout diende er snel een ander vervoermiddel te komen. En zo kwam er de eerste spiksplinternieuwe auto in huis.
De keuze viel op een knalrode (GTI rood noemde dat) Volkswagen Golf I GL. Heel mooie auto en ook met schuifdak. De eerste week dat de baasjes met de Golf reden vertrokken ze er tijdens het herfstverlof mee naar Reschen op de Reschenpas in Italië en naar Venetië.
Na vijf jaar had die Golf zijn kilometers gedaan en werd hij ingeruild voor een Golf II, een blauwe die ’t baasje aan heel gunstige voorwaarden kon kopen wegens “overstock”. Het baasje werkte toen bij de autorijschool en er waren dus steeds twee auto’s ter beschikking. Toen het baasje ook op school aan ’t werk ging drong zich een tweede auto op en de leswagen was niet meer beschikbaar…
Maar bij VAB kwam de Range Rover V8, waar het baasje twee jaar buitenlandse depannage mee gedaan had beschikbaar. Die Range Rover had schade aan de lagers van de krukas en werd verkocht voor zo’n belachelijke prijs dat het baasje toehapte en de Range Rover kocht. In Engeland bestelde hij een nieuwe V8 motor “draaiend gedeelte” die dan werd ingebouwd bij baasjes’ broer in de hangar. Vier jaar heeft het hoofdbestuur met die prachtwagen gereden, tot hij het aanbod kreeg om als zelfstandige in bijberoep buitenland depannage te doen voor VAB. De Range Rover met zijn zware V8 benzinemotor was daar economisch niet meer voor geschikt door zijn draaikolk in de benzinetank bij gas geven.
En toen kwam er de eerste Mitsubishi L200 pick up 4x4, maar dat is voor morgen …
Nu er binnenkort een nieuwe Mitsubishi Outlander op de oprit komt te staan, heeft ons baasje eens terug “geblikt” op al dat blik dat hier ooit in de garage en de oprit heeft gestaan. En dat is toch nogal wat. Daar kan al een ganse toonzaal van een garage mee gevuld worden.
Het is zelfs zoveel blik dat ons baasje er een aantal episodes aan gaat weiden.
Vanaf zijn eerste eigen auto, een Ford Taunus 17 M (met vleugeltjes) tot en met zijn vierde auto noemen we het “de Ford periode” en die laten we vandaag aanbod komen.
Alles begon met een Ford Taunus P2 in het jaar 1968. Die kreeg ons baasje van zijn vader toen het baasje als Chinese vrijwilliger bij het leger was. Als milicien met een soldij van 15 bfr/dag kon er niet veel gereden worden maar dat was ook de bedoeling niet. We waren mobiel als ’t moest heette het toen. Opmerkelijk was wel dat er nog een kist met gereedschap in de koffer stond. Die heeft meermaals dienst gedaan onderweg, maar we zijn altijd thuisgekomen met ons “vleugeltje”. Want dat was in die tijd mode, een auto moest achteraan op de koffer “vleugels” hebben.
De tweede in de rij was weer een Ford Taunus 17 M, maar nu een model later. De Taunus P3, in Duitsland noemde ze die “Badewanne” naar de afgeronde vormen van een badkuip. In België sprak men wel eens van een “Banaan”. Onze baasjes zijn met die badkuip op huwelijksreis naar Zwitserland getuft, en ook hun eerste wintersportreis naar Garmisch Partenkirchen maakten ze met deze auto. Het baasje had deze auto gekocht voor een appel en een ei bij een bevriend garagist, Daar stond de Taunus “onder de voet” en die moest dus weg. Toch hebben ze er meer dan drie jaar mee gereden.
Toen de steeds maar meer oprukkende roest een einde maakte aan de carrière van de badkuip kwam er een “chique” Ford. Buiten het “chique” was het ook de grootste ramp dat het baasje ooit kocht. Een Ford Zephyr, Ford van Engelse makelij met een elektrische uitrusting van Lucas. Op zich was de auto niet slecht maar niks van het de elektrische uitrusting deugde voor een frank. Die was dan ook geen lang leven beschoren bij onze baas, en een goede acht maanden later kocht hij weer een heel knappe occasie .
’t Baasje werkte toen bij de VAB Wegenwacht en op een nacht moest hij een Ford Taunus 17 M P5 depanneren langs de Boudewijnsnelweg (nu E313). De motor was in de soep gedraaid met een uitgelopen drijfstanglager en dus enkel te repareren met veel kosten. Maar die auto was pas twee dagen er voor naar de automobielinspectie geweest en was in topconditie, op de motor na. Er stonden o.a. vier spiksplinternieuwe banden onder ! Zo kocht ’t baasje die auto van de eigenaar, die de reparatie niet meer wilde laten uitvoeren, voor de prijs van de banden .
Twee weken later waren er in de motor van de zwarte Taunus nieuwe drijfstanglagers geplaatst en kon de Ford Zephyr naar de sloop, waar hij thuis hoorde. Een goede vier jaar heeft ons hoofdbestuur met die auto gereden, waarna ’t baasjes’ schoonbroer er ook nog drie jaar mee gereden heeft !
Dat was het einde van de Ford periode, morgen de na-Fordjes…
Het gebeurt nog regelmatig dat we nog nieuwtjes van de pups van Belle en Hera in onze mailbox vinden.
Gisteren was het de beurt van Lennaert die zich er over verwondert dat zijn bazinnetje hem opnieuw meenam naar de hondenschool.
Aan de basis lagen zijn kuren op de hondenshow begin deze maand in Hoogstraten waar hij zich moest laten opmerken door zuiver pubergedrag.
We hopen dan ook dat Lennaert zijn vorderingen (?) ook in de volgende weken nog laat weten ….
Belle & co
Hallo Faes roedel,
Deze week waren de baasjes toch wel erg druk met allerlei vergaderingen en contactdagen. Vrouwtje was helemaal veel uithuizig en ik begon me al af te vragen of ze nog wist dat ze ook nog een jonge drent had die behoefte had aan wat aandacht.
Vanavond stond ze alweer in de startblokken en kroop ik al bij voorbaat in de benche toen ze de jas aandeed en de autosleutel pakte maar opeens werd ik geroepen ik ging ik zomaar mee............terug naar school!!! In een bos waar de maan vanavond door de bomen scheen mocht ik instromen in een klasje "gevorderden" bij dogs4ever: www.dogs4ever.nl Nu had ik me een beetje misdragen tijdens de laatste hondenshow en dat schijnt dan de spreekwoordelijke druppel te zijn geweest, en nota bene op advies van ome Faes ga ik voorlopig weer elke donderdagavond naar de gehoorzaamheidslessen. Het viel eigenlijk best wel mee! Ik weet nog niet precies hoe alle oefeningen gaan en ik ging flink te keer tegen wat gevaarlijk uitziende grote donkere honden maar genoot daarna van de aandacht en ging helemaal op in mijn "will to please". In eerste instantie werkte ik mijn programma naast de groep af maar daarna schoof ik steeds dichterbij en vergat de rest van de honden. Toch wel tevreden reed vrouwtje naar huis en kreeg ik de complimentjes dat ik met netjes had gedragen.
Voorlopig dus even geen deftige shows meer maar werken aan mijn discipline!
Hoewel er niet meer nieuws bij de honden te melden valt dan gisteren, heeft onze baas gisteren voor het nieuws gezorgd. Een nieuwtje dat wij, buiten Belle, nog niet hebben meegemaakt.
Wij weten niet beter dan dat er maar twee auto’s bestaan, een Mitsubishi Outlander om ver te rijden en een Citroën Berlingo om natte en vuile Drenten te vervoeren.
Maar nu gaat er blijkbaar verandering in het wagenpark komen. De rode Mitsubishi Outlander gaat verhuizen en er komt een witte Outlander voor in de plaats.
Het is er nu toch nog sneller van gekomen dan verwacht. Het baasje had afspraak om met schoonbroer Paul volgende week donderdag naar de Heyzel in Brussel te trekken om daar op het autosalon een gedacht te gaan opdoen voor ons volgende vervoermiddel voor lange afstanden.
Ons baasje wist in de verste verte niet wat hij zou gaan kopen, tot hij eergisteren in de Mitsubishi garage ging inlichtingen nemen hoe het nu moest gaan met de Franse nummerplaten op onze Outlander.
De Belgische overheid is immers jacht aan het maken op Belgische onderdanen die met buitenlandse nummerplaten rondrijden. Al die snoodaards, fraudeurs, criminelen, belastingontduikers en foute slimmerds zouden er aan moeten geloven en fikse boetes hingen deze topcriminelen boven het hoofd . Vermits ons baasje volgens de overheid bij voornoemde misdadigers hoorde was hij er toch niet gerust in en wou hij toch wel enige klaarheid in deze zaak.
In de garage kenden ze het probleem ook, en vermits ons baasje enkele maanden geleden al had laten ontvallen dat er misschien in de nabije toekomst eens moest uitgekeken worden naar een witte Outlander die binnen ons baasje zijn budget viel, was het nu zo ver.
De gevraagde auto stond namelijk te glimmen in de toonzaal van de garage Huybs in Vosselaar. En zo kwam ons baasje thuis met de melding dat er onder het hoofdbestuur eens moest “geklapt worden” over een serieuze aankoop. Die “klap” was snel gedaan en zo leven wij nu in blijde verwachting dat we binnenkort aan een witte auto moeten gaan klaar staan om mee te mogen ipv aan een rode…
En dan te zeggen dat ons baasje eigenlijk onderweg was naar de Colruyt voor een prei en een selder voor de soep en dan komt die met een koopcontract voor nieuwe auto naar huis… Dat komt er van wanneer de garage op de weg naar de Colruyt ligt…
Zo demonstratief als de hond op onderstaande tekening doen we het nog niet, maar als ’t hoofdbestuur de vaatwasser aan het inladen is dan komen alle andere belangrijke zaken op het achterplan.
Ligt het aan de dagen na de feestdagen ? ’t Kan ook aan het weer liggen, maar er is hier voor ons Drentjes geen lap te beleven.
Ons baasje doet wel een poging om ons te motiveren om op onze vier poten te gaan recht staan, maar het blijft bij een goed bedoelde poging.
Wat we wel doen is nieuwe kussens testen. Ons baasje had enkele dagen voor de kerst vier nieuwe kussens gekocht voor in de benches. Die zijn echter te dik bevonden door ons en die liggen nu in de buurt waar het hoofdbestuur gewoonlijk bezig is.
Twee kussens zijn er alvast mee verhuisd naar de Charente en bij de andere twee is er al de helft van de vulling (bolletjes) verwijderd. Nu is de lig positie voor ons al heel wat aangenamer. We kunnen ons nu behaaglijk in het kussen nestelen in plaats van er bovenop te liggen.
De activiteiten hier in huis beperken zich nu voor ons van het ene kussen naar het andere. Voor de baasjes is het soms wat verwarrend omdat niemand van ons lang op dezelfde plaats blijft liggen. Er worden dan ook dikwijls verkeerde namen genoemd…
Hopelijk is het dit weekend wat beter (kouder) weer, zodat het droog blijft en we niet telkens met slijkpoten door het huis slibberen. Gisteren hebben Lucy en moeder Hera nog eens geoefend of ze het tunnelgraven richting China nog voldoende beheersen. Poging geslaagd volgens het hoofdbestuur. Alleen waren ze niet zo vrolijk over de acht remsporen van hun poten toen ze met z’n tweetjes ook nog eens wilden verder spelen in de woonkamer… Zo zie je maar waarom we achter kouder en droger weer vragen.
Zelfs van wat vorst zijn we niet bang, als die vuiligheid van regen en modder maar verdwijnt !
Naar aanleiding van een bericht in onze mailbox dat er in het recent nummer van Landleven een reportage staat over het inmaken van voedingswaren door sterilisatie.
Ook wij steriliseren de opbrengst van onze Franse tuin, de diepvries is bij ons weinig populair om verschillende redenen.
De aanleiding tot de keuze van steriliseren heeft zijn oorsprong in de “tempête” van 28 december 1999 in de Charente. Door de verwoestende kracht van de windstoten tot 220 km/u was er in de streek verschillende dagen na de orkaan geen elektriciteit in verschillende Franse departementen. De Gironde, Dordogne, de Landes en de regio Poitou Charente waren bij de ergst getroffenen. Ook wij zaten ‘maar’ 3 dagen zonder elektriciteit.
De oorzaak van zoveel elektriciteitspannes vind zijn oorsprong in de leidingen die veelal nog bovengronds zijn en dus kwetsbaar voor wind, vallende takken en zelfs bomen. Dit is in landbouwgebied ook de meest voor de hand liggende oplossing.
Daarom kozen wij er voor om zo weinig mogelijk afhankelijk te zijn van elektriciteit of er op zijn minst een alternatief voor te hebben.
Koken doen we op gas, de verwarming is centraal maar er kan overgenomen worden door de houtkachel, voor verlichting hebben we als alternatief LED verlichting op batterijen. Deze zijn wel niet onuitputbaar maar dan zijn er ook nog kaarsen.
En zo kwamen we bij het bewaren van voedsel bij steriliseren. De techniek kenden we nog van bij onze ouders en grootouders, alleen het nodige materiaal ontbrak ons. Ons baasje had zo eens laten ontvallen dat hij voor zijn verjaardag wel eens een steriliseerketel wou krijgen als verjaardagsgeschenk. Toen ’t vrouwtje op baasjes’ school informeerde waar zoiets nog verkrijgbaar was hadden we binnen de week 4 steriliseerketels uit de zolders en kelders van bij verschillende bomma’s. Ook de bokalen werden in massa aangevoerd. Veruit al de collega’s van ’t baasje begonnen de kelders van de ouders en grootouders op te ruimen en het resultaat stapelde zich op in wat bij ons ooit “den bureau” was geweest.
Wat we niet hadden was een thermometer voor de ketel en ook de rubberen sluitringen van de bokalen ontbraken of waren aangetast door de tand des tijds.
De thermometer was snel gevonden en ook de prijs van nog geen 5 euro viel erg mee. De sluitringen vonden we zoveel als we wilden en in verschillende formaten in de Franse warenhuizen. Want ook de Fransen verkozen nog steeds de methode van het steriliseren.
Inmiddels is de eerste installatie al vervangen door een makkelijker regelbare en instelbare elektrische versie waar je niet de het ganse steriliseerproces moet bijblijven wat toch wel een hele verbetering betekent.
Inmiddels zijn we ook dank zij de informatie die je kan vinden op het internet vrij efficiënt aan het steriliseren. Er gaat in de loop van de maanden nog wel eens een pot open, maar dat gebeurt nog vrij zelden.
Inmiddels zijn we ook begonnen met het steriliseren van eten voor de roedel. Het aanbod van vlees uit de jacht op groot wild zoals hert en everzwijn, konden we niet laten voorbijgaan en zo werd er info ingewonnen over het inmaken van vlees. Ook dat hebben we na enkele (stinkende) tegenvallers onder de knie. De potten met vlees hebben een bewaarplaats gekregen waar we geen last hebben van een pot die slecht is geworden en te laat is opgemerkt.
Onze baasjes gaan toch ook het nummer van Landleven maar aanschaffen. Staat er nog iets nieuws in dan is dat “meegenomen” en zo niet gaat het nummer een collectors item voor steriliserende worden !
Al enkele maanden rommelde het in het de Nederlandse Drentenvereniging. Het kwam zover dat er een “comitee de eenheid” werd gevormd door twee leden van de redactieraad van het tijdschift “onze Drent”.
Dat comitee verzamelde de nodige handtekeningen om een extra ledenvergadering te kunnen aanvragen. Tijdens deze vergadering zouden de leden moeten oordelen of ze verder wilden met het huidige bestuur of ze het bestuur weg wilden.
Voor ons baasje was het niet erg duidelijk wat er zou gebeuren indien het bestuur inderdaad zou weggestemd worden. Een ernstig alternatief kon het “comitee de eenheid” niet voorbrengen. Voor hen was het dus duidelijk voldoende dat het bestuur moest opkrassen !
Marian, van onze Kiki heeft op facebook het verslag over de algemene ledenvergadering geplaatst zoals het in het “dagblad van het Noorden” (een regionaal Nederlands dagblad) verschenen is . Een reporter van het dagblad was ook aanwezig in de zaal en nog voor ons baasje terug thuis was stond het bericht al op internetversie van het dagblad.
Hieronder het verslag van de vergadering door de ogen en pen van de krantenverslaggever.
Stukje in het Dagblad van het Noorden: "Coup in Vereniging Drentsche Patrijshond mislukt
DVHN | Gepubliceerd op 14 januari 2014, 00:01 WOUDENBERG/ELIM - Het bestuur van de Vereniging De Drentsche Patrijshond, onder aanvoering van voorzitter Marc Massaar van Schaik uit Elim, mag aanblijven. Tijdens een extra algemene ledenvergadering, maandagavond in Woudenberg, kregen de 'coupplegers' te weinig steun. Met 76 stemmen voor en 160 tegen werd het voorstel om het bestuur naar huis te sturen verworpen.
Het Comité Behoud Eenheid Drentsche Patrijshond werd in het leven geroepen, nadat Jaap Hoeksema, een grote patrijshondenfokker uit Exloërveen, uit de redactie van het clubmagazine was gezet. Het grote twistpunt binnen de vereniging is echter het voortbestaan van het ras. Het zittende bestuur wil het aantal dekkingen per reu beperken om zodoende het ras gezonder te maken. De grote fokkers verzetten zich hiertegen, omdat een beperking hen in de portemonnee raakt.
"Bij een democratische meerderheid moet je je per definitie neerleggen", zei Henk Koopmans, woordvoerder van het comité, na afloop van de vergadering. Het comité hief zichzelf per direct op. Voorzitter Massaar van Schaik hield een dubbel gevoel over aan de uitkomst: "Duidelijk steun om door te gaan op de ingeslagen weg, maar toch ook 76 leden die ons weg wilden hebben. Om samen verder te kunnen, moeten we met elkaar in gesprek. We zullen meer ruimte bieden voor discussie over het toekomstige fokbeleid."
Dat het om een belangrijke vergadering ging bleek uit het aantal leden van de vereniging die aanwezig waren. 243 leden waren afgezakt naar Woudenberg om mee het resultaat te bepalen van hoe de NL Drentenvereniging er in de volgende jaren zou uitzien en zal kunnen werken.
Het was laat (of vroeg) toen het baasje terug was van de vergadering. Hij had er dan ook een verplaatsing van meer dan 300 km opzitten !
Buiten wat normale dingetjes valt er weinig te melden op het Vosselaarse front. Gisteren heeft het baasje drie wandelingen met ons gemaakt !
Eéntje met Belle, dan een met Lucy , dat zij trouwens de twee”trekdieren” van de roedel en nog één wandeling met Heros en Hera samen. Deze twee lopen het rustigste mee aan de lijn. Enkel de eerste honderd meter is wat trekken omdat er dan nog een en ander dient “gelost” te worden. Dat “lossen” heeft het baasje hen verboden, daar dient het bos voor zegt hij. Vermits het bos maar op een boogscheut van huis verwijderd is heeft het baasje nog maar zelden zijn poepzakjes nodig gehad.
Bij de wandeling met Belle zijn we wel een hondenras tegengekomen dat we in Vosselaar nog niet gezien hadden. Belle heeft met een Labradoodel gespeeld. Dit is een kruising tussen een labrador en een Franse poedel. Ze bestaan in drie kleuren , blond, bruin en zwart. Die van gisteren was een blondje van bijna twee jaar oud.
Het ras is gefokt om tegemoet te komen aan mensen met een allergie, die nood hebben aan een geleidehond. De FCI heeft tot nog toe het ras niet als dusdanig erkend en in feite is het dan ook een “straathond”. Maar dan wel eentje met een heel speciale functie.
Nu we het toch over blinden en honden hebben… Deze morgen vonden de baasjes bij het brievenbus lichten een zak met drankflessen dopjes aan de voordeur. De nobele, misschien schuchtere schenker, is tot nu toe onbekend. Langs deze weg, we hopen dat het een bloglezer is willen we hem/haar van harte danken voor de gift. Deze week gaat het baasje de inmiddels toch wel behoorlijke voorraad wegbrengen. De voorraad is in twee maanden uitgegroeid tot een grote vuilniszak met drankdopjes !
En dan moeten we ook nog melden dat het deze avond de grote avond is die bepalend gaat zijn over de toekomst van de Nederlandse Vereniging van de Drentsche Patrijshond. Enkele leden die in het bestuur zitten en in de redactie van “onze Drent” (tijdschrift v.d. vereniging) hebben een speciale Ledenvergadering bijeen laten roepen met de bedoeling om het huidige bestuur wandelen te sturen. In het belang van de gezondheid van het ras is het noodzakelijk dat het huidige bestuur zijn beleid kan verder zetten. Vermits de gezondheid van de Drent ook prioritair is voor ons baasje voelt hij zich verplicht van daar zijn stem ook te laten gelden. Hopelijk haalt het gezond verstand het op het zakelijke gewin. Daarom deze oproep aan alle leden van de NL vereniging. Maak dat je er bent vanavond te 19u30 in Woudenberg. Nu kan je zelf mee beslissen over de toekomst van ons favoriete hondenras ! http://www.drentschepatrijshond.org/
Dat het kouder gaat worden staat als een paal boven water en daar heeft ons hoofdbestuur geen weermannen of weermadammen voor nodig. Wij, de verenigde Drentenroedel Faes, heeft hier ten huize een waar vreetoffensief ingezet !
Alles wat eetbaar en tegelijk ook “grijpbaar” is, verdwijnt in geen tijd en ongezien achter een stel Drententanden ! het enige moment dat de bazen er iets van merken dat er wat staat te verdwijnen is het moment dat er twee van de roedel hetzelfde idee op hetzelfde moment krijgen. Dan bestaat de kans (maar is zelfs niet zeker) dat er wat rumoer ontstaat. Dan verraden we onszelf, maar die momenten zijn uiterst zeldzaam. Als het eten betreft zijn we de drie musketiers met Belle D’Artagnan als leider van de clan. “Eén voor allen en allen voor één” is nog altijd de kreet van de roedel ! Toch zeker wanneer er eetbare buit te behalen en te verdelen is .
Vanochtend was het dan inderdaad zover ! Er stond een dun, heel bescheiden dun ijslaagje op onze drinkemmer met regenwater. We hadden de hulp van het baasje nog niet nodig om het ijs te breken maar het begin van de koude is er.
Enkel Hera en Heros hebben het al zo koud geweten sinds deze “winter” is begonnen. Dat was toen ze samen met het baasje in Frankrijk waren begin december . Dat was toen Mr. Bonnaud de nieuwe brander van de verwarming kwam installeren. Toen was het enkele dagen – 7° C, Maar daar zijn we hier in Vosselaar nog lang niet aan toe.
Wij zijn met dat beetje koude best tevreden, het mag zelfs nog wat meer “van datte” zijn, en dan ook nog een keer ’s morgens opstaan met een flink pak sneeuw (liefst in ’t weekend voor de werkende medemens) dat zou de pret helemaal volmaken.
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
’t Baasje werkte toen bij de VAB Wegenwacht en op een nacht moest hij een Ford Taunus 17 M P5 depanneren langs de Boudewijnsnelweg (nu E313). De motor was in de soep gedraaid met een uitgelopen drijfstanglager en dus enkel te repareren met veel kosten. Maar die auto was pas twee dagen er voor naar de automobielinspectie geweest en was in topconditie, op de motor na. Er stonden o.a. vier spiksplinternieuwe banden onder ! Zo kocht ’t baasje die auto van de eigenaar, die de reparatie niet meer wilde laten uitvoeren, voor de prijs van de banden . 
