Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
24-02-2014
Nog lente bodes
Nog lente bodes…
De foto’s van Drenten uit onze eigen foklijn stroomden gisteren met bosjes binnen. Zo veel dat we uiteindelijk een selectie hebben moeten maken.
En al die foto’s gaven aan dat de lente inderdaad zijn intrede doet. Zonnende Drenten, slijkdabbers van Drenten, zwemmende Drenten, spelende Drenten, je ziet beeldmateriaal genoeg om onze keuze uit te maken.
En dan hebben we hier in La Magdeleine nog steeds maar overvliegende ganzen. Het moeten er stilaan in de vele duizenden zijn geweest die hier zijn overgetrokken. Verbazingwekkend zijn die vogels. Soms stopt de vliegende V om in één grote klad door elkaar te beginnen vliegen in een grote chaos.
Zonnende Lana
Ons vrouwtje kwam waarschijnlijk met de oplossing. Zij stelde dat die vogels dan in thermiek terecht kwamen en zo zonder moeite terug hoogte inwonnen om hun tocht verder te zetten. Als reactie op ons bericht van gisteren stelde Jeanny de vragen , waar vliegen ze naartoe en waar hebben ze overwinterd ?
Op de eerste vraag kunnen we een antwoord geven, dat hebben we met eigen ogen kunnen zien. Zij vliegen pal naar het noorden, richting België en Nederland of misschien nog wel verder, of ze nemen ergens onderweg een afslag naar link of rechts. Daar zullen ornithologen wel op kunnen antwoorden. Waar ze overwinterd hebben… dat is ook voor ons een vraag. Waarschijnlijk ergens in Noord Afrika of nog wel verder. Als je weet dat zwaluwen met hun kleine vleugeltjes tot in Zuid Afrika vliegen om te overwinteren. Dan zouden die ganzen toch ook wel eens ver kunnen vliegen om te overwinteren.
Misschien nog eens een goede reden om volgend weekend nog eens een bezoek te brengen aan het theehuisje van Bernard Ferraro in Tusson. Uitbater Bernard is buiten een bekend gitarist geweest te zijn bij de groep “les Phantomes”, een Franse groep uit de sixties met “Shadows”allures, ook nog een vrij bekend ornitholoog geweest. Hij zal wel antwoord kunnen geven op onze vragen.
En nog een voordeel om daar raad te gaan vragen… Bernard heeft buiten een ruim assortiment thee, ook nog de keuze tussen een Duvel “van ’t schab” of een gekoelde. Dat alleen maakt een ritje van 10 kilometer tot in Tusson de moeite waard voor ons baasje !
Deze ochtend is onze € gevallen, we hebben ontdekt wat het baasje gisteren namiddag heeft uitgevoerd met zijn kruiwagen met plantaarde, een gieter water en die jonge boompjes van op de aanhanger !
Plots merkte Heros “nieuw gerief” om zijn poot tegen op te heffen in de tuin, in geen tijd hadden ook de drie teefjes een meer dan gezonde belangstelling voor de losse aarde aan de voet van de boompjes. Ons baasje moest toen ingrijpen of ze begonnen weer met vereende krachten te graven richting “Panda-land”. Dat daar een pas geplant boompje voor in de weg stond was maar een futiliteit. Ook daar wisten ze wel weg mee (letterlijk weg, dus)
Ondertussen heeft ook ’t vrouwtje lentekriebels te pakken. Zij heeft de eerste groente zaden al in de grond zitten. Goed op tijd dit jaar want de tijd om de pompoenen en courgettes te zaaien is pas vanaf maart. Maar beter te vroeg dan te laat, we hebben het nog meegemaakt dat we het grootste deel van de pompoenen konden oogsten rond… Allerheiligen !
Gisteren heeft het baasje het gazon in de tuin voor de eerste maal dit jaar gekortwiekt. Dit was om hygiënische reden wel aan te raden vermits er al her en der sigaren waren achtergelaten die vuile en stinkende schoenzolen veroorzaken. Nu het gras kort gemaaid is valt het goed mee om de hondenresten makkelijker op te ruimen en het staat ook veel netter als het proper en netjes is.
Gisteren en vandaag kregen we ook verschillende foto’s in onze mailbox van Lando en Lana, broer en zus van Lucy. Ook daar is de lente en het mooie weer van gisteren een reden om de “kodakskes” terug boven te halen bij een flinke wandeling of tuingenot . Die portretjes beloven we jullie voor het namiddag bericht op dit blog. Tot straks dan ook …
Deze namiddag ging onze vaste telefoon rinkelen… Het was Ria, onze landgenote permanent in La Magdeleine wonend die ons er opmerkzaam op maakte dat de ganzen in grote getale overkwamen vliegen.
Hier geldt dat als een teken dat de winter definitief voorbij is, en we geloven het helemaal. Ons baasje had de voormiddag, profiterend van een lekker voorjaarszonnetje, al flink wat foto’s met een hoog lente gehalte genomen hier voor het huis op de koer.
Hera had daarbij flink naar haar poten gekregen omdat ze nu eens voor de lens ging staan, uitgerekend tussen lens en onderwerp, dan weer eens omdat ze haar natte neus tegen de lens duwde.
Maar er zijn opwekkende foto’s genomen van narcissen, krokussen en alles wat zoal de lente aankondigd. En dan kwamen de ganzen… om het rijtje volledig en geloofwaardig te maken.
Zo is het weer deze ochtend in La Magdeleine, zonnig, fris en droog. Dat kan niet van de grond gezegd worden. Die is totaal verzadigd door het regenwater dat de laatste weken in bakken over de Charente is uitgesproeid.
We zagen het gisteren bij aankomst al. Lager gelegen velden stonden blank en dat is niet wat ze hier “normaal” noemen. Het leken wel (ondiepe) vijvers waar in de zomer de zonnekloppers komen zonnen en pootje baden.
In de tuin lijkt de grond meer op een modderbad dan op tuingrond. Zo nat en drassig hebben we de tuin nog niet gezien sinds we hier 15 jaar geleden neerstreken (Sinksen 1999). Meestal is het een moeilijk te bewerken zware grond die in de zomer meer op beton lijkt dan aarde. Het planten van de nieuw aangekochte abrikozen- en nectarineboompjes gaat dus “een makkie” zijn zegt het baasje. Dat is werk voor morgen maandag.
Het baasje heeft daarstraks bij zijn verkenning door de tuin gemerkt dat we in de tuin nog onmiddellijk kunnen oogsten. De resten van de prei van vorig jaar hebben de zachte winter prima doorstaan en blijken zelfs nog gegroeid te zijn. Ook weeral een meevallertje want voor gestoofde prei of preisoep maakt ons baasje graag een omweg om de benen mee onder tafel te teken.
We hebben ook al kennis gemaakt met de nieuwe (engelse) buren Steven en Francis en hun twee hondjes. Kleine terriërs die ook met de nodige luidruchtigheid laten horen dat ze er zijn. Ons Belle die haar neus heel nieuwsgierig door de spijlen van de poort stak, mag van geluk spreken dat haar snuffel nog heel is… zo’n hevige druktemakers zijn die terriërs !
Lucy had weer een gaatje gevonden om te kunnen ontsnappen en als eerste te gaan kennismaken. Die had het kleine poortje rechts aan het huis kunnen openmaken en stond in geen tijd op haar achterste poten over het muurtje bij de buren te gluren naar die vierpotige lawaaimakers. Daar was ons baasje dan weer niet gelukkig mee. Dat ze over het muurtje stond te kijken was niet zo’n erg maar dat ze dat poortje kan open krijgen is het probleem. Daar moet de volgende dagen een oplossing voor gevonden worden. Waarschijnlijk gaat het een sluiting met een veersysteem worden. Met veren hebben ze een probleem die Drenten, zolang het tenminste mechanische veren zijn en geen veren ook wel pluimen genaamd van een eend of fazant, want daar weten ze dan wel mee om te gaan …
Dat was de tijd die we vandaag nodig hadden om de 800 kilometer naar La Magdeleine af te haspelen.
Het baasje is erg in zijn nopjes met zijn “witte” . Een gemiddelde van 107 kilometer per uur en een verbruik van 8,5 liter op 100 km daar moest ‘m toch even de boord computer voor raadplegen. Dat zijn ongekende cijfer voor onze doorwinterde kilometervreter.
Je dient dan toch nog rekening te houden met een volgeladen aanhangwagen die meegesleept is…
Wijzelf hebben de nieuwe Masjebashi ook kunnen appreciëren. Nieuw voor ons was de koffer- en zetelbescherming die ons baasje heeft aangeschaft. Het vergroot de beschikbare plaats voor ons en dat kunnen best promoten als “te doen “
Eén maal is ons baasje gestopt om ons de gelegenheid te geven om een plas en een slok te doen. Die plas hebben we alle vier gemaakt, met het water hebben we het hoofdbestuur laten zitten. Dat is niet uitzonderlijk, onderweg drinken wij zelden. Vroeger met die vrachtwagen van ons baasje, waar we boven de motor zaten en ze bij Mercedes nog niet van airco hadden gehoord, toen dronken Bas en Belle wel eens. Maar met het comfort van de “Outlanders” is dat niet meer nodig…
We gaan morgen nog meer over vandaag en morgen ochtend vertellen, want buiten ons baasje en ’t vrouwtje ligt iedereen hier al te maffen. Dat is vermoeiend hoor zo meerijden…
Alles is in gereedheid gebracht om morgen “vroeg” zegt het vrouwtje te vertrekken. Het baasje zegt er dan bij, morgen voormiddag… In principe is dat veruit hetzelfde, in de praktijk zit daar een verschil op van zo ’n twee tot drie uur op…
Voor ’t baasje is alles gereed zegt ‘m enkel nog wat uit de diepvries halen voor de hondjes (wij dus) en de valies met mensen kleren nog op de aanhanger zetten en dan gaan we richting La Magdeleine.
Het baasje heeft nog wat inkopen gedaan deze namiddag. Zozijn er een abrikozen- en een Nectarineboom gekocht intuincentrum Maréchal in Turnhout. Prima spul hebben ze daar en naar Franse maatstaven aan de helft van de prijs !
Uit de Maxizoo kwam nog een klikker om ons te trainen, de andere klikker is momenteel onvindbaar. Ons baasje vreest dat die in de oude Masjebashi is achtergebleven… Ook een beschermhoes om tussen de voorzetels en de rugleuning van de achterbank te hangen heeft ons baasje meegebracht. Hij is blijkbaar toch van plan deze nieuwe auto “haarlozer” te houden dan de vorige…
De auto is ook volgetankt en het baasje hoopt met deze auto een heel eind verder te geraken met een volle tank dan met de vorige. Als er morgen niet te veel tegenwind waait moet dat best haalbaar zijn zegt de baas. We zien wel wat het geeft, morgen avond krijg je hier verslag van de rit en de belevenissen onderweg…
Het gaat er hier ten huize van de Drentenkennel “aent Grotenhoutbosch” net aan toe alsof de grote trek terug in de lucht hangt.
Stapelbakken met om te beginnen honden eten staan al in de bureau gereed. De rode tas met spulletjes als trainingsmateriaal, extra lei- en halsbanden, trainingsdummies en aanverwante spullen is vorige week al in orde gebracht. Net als de hondenapotheek die al aan een grondige inspectie is onderworpen geweest.
Er zijn ook al van die aankopen geweest die niet bij de normale boodschappen worden gerekend. Zo is het baasje bij tuincentrum Maréchal in Turnhout al twee abrikozenbomen gaan bestellen. Die gaat hij op het laatste moment pas ophalen om de wortels zo min mogelijk te laten uitdrogen. Dat hij die bomen hier in ’t Belgikske koopt is omdat hij weet dat de kwaliteit hier beter is dan ginds en ook dat de prijs hier de helft lager ligt dan de Franse prijzen. Hij heeft dat ook zo gedaan met de nieuw aangeplante appel- en mirabellenbomen, en die waren na twee jaar al vruchten aan het dragen .
Deze ochtend is Hera al mee mogen gaan naar Herentals waar het baasje zijn leesbril een “klein onderhoud” deed krijgen bij Christophe, een zoon van een oud collega van ’t baasje met een brillenwinkel. Daar is hij steeds welkom, ook al heeft ‘m één van ons bij in de winkel. Nadien ging het baasje nog even langs in zijn vroegere school waar Hera naar ’t schijnt al de collega’s en een deel leerlingen om haar poot heeft weten te draaien. Populair is ze overal waar ze haar snuit maar even laat zien.
We horen daarjuist (wij hebben staan luistervinken) dat het vertrek zaterdagmorgen doorgaat. Dat moesten we wel opvangen omdat het ditmaal van ’t vrouwtje kwam dat ze rond tien uur de baan op wilde zijn. Gewoonlijk is dat de wens van ’t baasje, daarom was het zo opvallend.
We zien wel wat het gaat worden, zaterdagavond lees je hier meer over de wensen en de resultaten!
Gisteren heeft Annemie haar troetel Kibbels na tien dagen terug opgehaald. Kibbels was terug naar de roots gekomen omdat baasjes een uitstapje naar Thailand hadden gemaakt en omdat Kibbels liever hier is in onze roedel dan in het beste hondenhotel.
Ook voor onze roedel is het ook telkens weer een prettig weerzien en een ander speelkameraadje dan anders. Het klikt wonderwel goed met z’n vijven onder elkaar, zelfs bij het eten, toch dikwijls een moeilijk moment, staat Kibbels gewoon naast Lucy om haar eten naar binnen te spelen.
We hadden Annemie beloofd van op “miss Pulle”* haar gewicht te letten omdat de juffer ook nogal aan de “zware kant” is. We hadden haar gewogen twee dagen nadat ze hier kwam en gisterenochtend is ze weer mee geweest naar de weegschaal in de Maxizoo. En we moeten zeggen dat ze ondanks de stinkend dure Hill’s “Metabolic” brokken hebben we gefaald. Roedel “aent Grotenhoutbosch” blijkt niet de ideale plaats te zijn om op vermageringskuur te gaan …
Inmiddels is Lucy haar speelkameraad kwijt, moeder Hera en nonkel Heros zijn ook wel best kameraadjes maar een teefje van maar een jaar ouder is natuurlijk sneller bereid om de tuin onveilig te maken met wild spel. Maar ook de woonkamer was dikwijls getuige van twee ontketende spelende Drententeefjes.
Het baasje heeft naar Annemie gemaild dat er twee handdoeken van Kibbels hier zijn achtergebleven. Deze ochtend was er een antwoordmail in onze mailbox “laat maar liggen tegen het moment dat ze nog eens mag komen logeren” Lucy moet dus niet wanhopen, Kibbels komt nog wel eens terug logeren…
Belle & co
* "Miss Pulle", Kibbels woont in Pulle bij Grobbendonk, zo'n 25 km van bij ons.
Wij doen mee ! We waren al op de betoging tegen broodfok in Gent, samen met Drenteneigenaars Renate en Rossano en ook Daniël en we gaan door met de actie.
De groep dierenvrienden/beschermers die alsmaar aangroeit kan toch niet meer genegeerd worden dachten wij zo. Maar ook de politiek blijkt nu wakker te worden…
Zo gaat minister-president Kris Peeters volgens eigen zeggen “ijveren” voor een minister van dierenwelzijn ! ! ! Let wel op, we zijn in volle verkiezingstrijd en dan worden er wel meer beloften van ”korte duur” gemaakt in zo’n periode. We gaan dit angstvallig blijven volgen en indien het “ijveren” van Kris Peeters niets opbrengt gaan we hem hier op dit blog, op zijn belofte vastspijkeren. Hij is alvast gewaarschuwd. Indien er nog lezers zijn die van hetzelfde gedacht zijn mogen ze dat hieronder luidkeels laten weten in de reacties onderaan dit bericht.
Nu ook maar hopen dat het “ijveren” succes heeft en dat de betreffende minister genoeg ballen (sorry mevrouw de eventuele minister) aan zijn lijf heeft om de broodfok in Vlaanderen/België op een ernstige wijze aan te pakken. Liefst zou die minister dan nog goeie maatjes moeten zijn met de minister van Justitie, die dan op zijn/haar beurt werk maakt van wetten die de broodfokkers ook een “voelbare” straf kunnen opleggen. Liefst dan nog in verhouding met het dierenleed dat ze veroorzaakt hebben !
Gaan jullie ook samen met ons de straat op gaan, liefst met hond of zelfs kat, wanneer er weer eens een betoging zoals die van Gent eind vorig jaar (meer dan 1000 betogers) gaat georganiseerd worden ?
Wij gaan inmiddels Kris Peeters zijn belofte opvolgen en laten het hier duidelijk weten wat het resultaat ook gaat worden. We zijn kritisch en hopen uit de grond van ons hart na de verkiezingen van 25 mei, een minister voorop te zien lopen bij de volgende betoging na die datum.
Een Italiaan vertelt zijn vrienden : "Gisteren heb ik mijn vrouw gemasseerd met aromatische olie en daarna hebben we zo intens gevrijd dat ze gedurende 5 minuten heeft geschreeuwd !"
De Fransman antwoordt : "Ja, niet slecht ! Gisteren heb ik mijn vrouw ingesmeerd met aromatische boter. Daarna hebben we zo stevig gevrijd dat ze gedurende 15 minuten heeft geschreeuwd !"
De Belg repliceert: "Ik heb ze ingesmeerd met chocolade. Daarna hebben we seks gehad en heeft ze 3 uur geschreeuwd !"
Vragen de twee anderen nieuwsgierig: "Wat heb je dan wel gedaan om ze drie uren lang aan het schreeuwen te krijgen ?"
"Ik had mijn handen afgeveegd aan de gordijnen !!!"
Onderstaande vijf foto’s zijn binnen een tijdspanne van één minuut genomen. Het viel op bij het hoofdbestuur dat er helemaal niets in huis te horen was, iets wat uiterst zeldzaam, en haast ongekend is !
Reden voor het baasje om een foto te nemen van de “stilte”. Als Simon & Garfunkel ergens in de vorige eeuw een lied konden maken met de titel “sound of silence” dan kan ons baasje dat ook met een “picture of silence”. De resultaten zie je hier onderaan, vijf op een rij , Drenten in de poten van Morpheus…
Minder stil was het gisteren in de Masjebashi tijdens de terugweg van de Algemene ledenvergadering van de Belgische Drentenvereniging… We gingen dus met z’n vijven naar de vergadering en op de terugweg stak de USB stick in de MP3 speler in de auto. Het baasje van Cartouche had voor ons baasje de liedjes van zijn vroeger gebruikte CD’s op een stick gezet. Vermits dat het allemaal zelf opgenomen liedje van eigen materiaal was kwamen er geen titels van liedjes of namen van artiesten op het scherm inde auto.
Reden dus om een snelle muziekquiz te organiseren . Het ging allemaal heel vlot want de muziek was van alle tijden en ook de kwissers waren van dezelfde soort en leeftijd.
Het ging er geanimeerd aan toe en hoewel ons baasje door al die voorbij jaren de CD’s uit het bolleke kent passereden er toch rare kwasten van artiesten de revue. Ook werden er de meest vreemde eigenschappen aan bepaalde artiesten aangesmeerd. Zo zou Francoise Hardy een woelig liefdesleven gehad hebben met wel vijftig minnaars… de twee mannen op de voorste rij in de auto beweerden dat zoiets heel onwaarschijnlijk was maar niet onmogelijk. Tot het bleek dat Francoise Hardy verwisseld was met Edith Piaf… ja, en dan konden die vijftig minnaars wel eens flink onderschat te zijn …
Omdat de Lewie (van de moppen) graag “Paradise by the dashboardlights” helemaal hoorde, en we toch wel vlakbij de te nemen afrit 22 kwamen, is ons baasje maar even op de snelweg gebleven en heeft afrit 23 (Turnhout West) genomen om zijn maat het ganse liedje te laten meezingen (en dan nog wel tweestemmig ook).
Je ziet ook de terugweg van een algemene ledenvergadering van de Drentenvereniging hoeft niet noodzakelijk triest te zijn. Het olijke gezelschap van gisteren heeft bewezen dat het ook anders kan…
Begin van de week kregen weeën verzoek in onze mailbox waar we toch wel van opkeken. Vanuit Denemarken kwam de vraag of Kiet, één van de drie reutjes uit het K-nest, zou passen in een fokprogramma van een Deense fokker.
Nu heeft Kiet waarschijnlijk de aandacht van de Denen getrokken door te jagen samen met zijn vader Ferron van Drentenpassie. Ferron was de tweede reu die wij hadden gekozen als vader van ons tweede nestje met onze Belle. En hoewel het nestje als “te bruin” gold op keuringen was het een heel mooi nestje met hondjes met een fijn karakter. Met negen waren ze de puppelaars. We hadden 3 reuen en 6 teven en Kiet was de oudste van de negen.
Via Roswitha, de fokster van Ferron kwam het nestje in beeld in Denemarken en zo kregen we op een dag het verzoek of Ferron een goede partner zou zijn van Ayla van Lillebrusen, van de fokster Gitte Becher uit Holstebro in het noorden van Denemarken. Wijzelf kenden Gitte door het Nederlandse Drenten forum waar ook zij haar wedervaren van haar Drenten in het Engels vertelde…
En zo ging Ferron aan de slag met Deense Ayla en samen kregen ze een nestje van vijf mooie pups. En die pups liepen in de kijker in Denemarken en zo kwam er een tweede en een derde liefde zich aandienen ten huize Ferron. Voor de baasjes van Ferron was dit aantal dekkingen, ééntje in België en drie in Denemarken voldoende.
En zo kwam zoon Kiet in “the picture”… Luc en Katia hadden nooit enige interesse in het fokken met Kiet maar wanneer de jachtreputatie van Kiet al meer dan 800 kilometer ver is uitgewaaid dan moet je daar iets aan doen is ook hun oordeel. Gisteren waren de baasjes van Kiet hier bij ons te gast om informatie in te winnen over de voorwaarden waaraan Kiet moet voldoen om in orde te zijn met de Deense rasvereniging om de pups een volwaardig stamboom te kunnen bezorgen.
Kiet heeft van bij ons, toen hij hier het nest verliet een stamboom en een DNA attest van afstamming meegekregen. Dat zijn op dit moment de enige noodzakelijke “papperassen” die hij heeft.
Daarbij komt dat hij zich voor België in orde moet stellen met een LOSH-attest van de Koninklijke Sint Hubertus vereniging, en dat hij ook nog een HD, ED en SD röntgen onderzoek moet ondergaan. Ook vragen ze in Denemarken een officieel PRA oog onderzoek door een gespecialiseerde dierenoogarts.
Wat wij ook steeds met onze eigen honden hebben gedaan is hen laten testen op de erfelijke ziekte “von Willebrand dissease”. Dat is een stollingsfout van het bloed, en wij vinden dat voor een jachthond die in de praktische jacht actief is toch wel heel belangrijk gezien zijn verhoogd risico op verwondingen.
Kwestie inteelt coëfficiënt en verwantschap zit het voor Kiet en zijn misschien toekomstig liefje goed in orde. Er gaat in elk geval werk gemaakt worden van Kiet zijn “papierwerk”.
Ons baasje heeft in elk geval al afgesproken met het baasje van Kiet, dat zij beide richting Denemarken trekken om te gaan puppy-snuiven als het zo ver komt …
We kregen daarstraks een bericht op het smoelenboek over de Chihuawawas die vorige week op zoek waren naar een voedster/moederhond, omdat hun moeder tijdens de bevalling met een keizersnede overleden was.
We kregen een foto van de voedster met de pasgeboren pups en haar eigen al wat grotere puppy’s. Toch mooi dat zoiets nog kan en dat er bij sommige fokkers ook nog hulp word geboden wanneer een andere fokker echt in de rats zat.
Ons baasje is deze morgen samen met Hera, met het baasje van Cartouche en lnnaert en Mirjam nog een Nederlandse kennis van ons naar Woudenberg in Nederland geweest.
Daar richtte de Nederlandse Drentenvereniging een lezing in voor fokkers over inteelt, verwantschap en DNA. Dat zijn de zaken waar je ons baasje steeds warm krijgt als hij daarover nog wat kan bijleren. En daar is ons baasje niet alleen in want er waren toch een vijftigtal geïnteresseerden opgedaagd.
Na de pauze nam ons baasje Hera mee naar binnen omdat ze al lang genoeg in de auto had gezeten volgens ons baasje. Tot zijn grote verbazing werden Hera en zoon Lennaert daar op het scherm getoond als voorbeelden van een lage verwantschapsgraad ! ! ! Zuiver toeval want wij wisten daar niets van en ook de spreekster Myrthe Maurice die aan het woord was kwam volledig uit de lucht vallen.
Na de uiteenzetting is Hera nog gefotografeerd voor het volgende nummer van “onze Drent”. Ook Dhr Frans Willemse, Drentenkenner bij uitstek heeft onze Hera aan een grondige inspectie onderworpen van tnden tot staart en was volledig tevreden en lovend over onze Hera. Het baasje heeft van Frans kenmerken gehoord waar menig keurmeester waarschijnlijk nog nooit over gepraat heeft. Voor ons klonk het oordeel in elk geval als muziek in de oren.
Morgen vertellen we meer nieuws over Belle haar zoon Kiet. Over hem hebben we ook een aardig woordje te vertellen…
En dat heeft ook voor ons Drentjes in de Faes roedel zo zijn konsekwenties. Valentijn btekent voor ons geen “lievekensdag” maar wel ’s avonds “huiswacht” voor ons vier, momenteel vijf Drentjes.
14 Februari is immers de verjaardag van nonkel Luc, de man van tante Rita, bijgenaamd “de koekjes tante”. Dat wil zeggen dat de baasjes uithuizig zijn deze avond en dat wij het gespuis uit het huis moeten houden.
Op zich is dat geen probleem want als we iets op straat of aan de deur horen krijg je hier een vijfkoppig koor van luidruchtige Drenten. We halen geen prijzen met onze vocale kwaliteiten maar effectief zijn we wel. Niemand met snode plannen waagt zich in de omgeving van ons territorium.
Het baasje is deze ochtend een goed werk gaan doen… en Hera is mee mogen gaan in de nieuwe Masjebashi. Ons baasje moest gaan helpen bij de overdracht van een hond die uit Frankrijk afkomstig was en hier geen goede baas had. Het was een kruising van een Dogue de Bordeaux en waarschijnlijk een Beauceron. Een brave hond waar al een hele tijd nog amper naar werd omgekeken.
Het baasje vertelde dat er in dat “kleine” hok evenveel drollen lagen alsof wij met z’n vijfen een week aan de slag waren geweest en niemand iets had opgeruimd. Ons baasje vond het ronduit schandalig.
De buurman had de verantwoordelijke voor de adoptie in Frankrijk verwittigd en die had via via ons baasje aangesproken. Vooral om het taalprobleem op te lossen tussen de verschillende partijen. Deze ochtend had de adoptie vereniging dan twee dames bereid gevonden om de hond terug naar Frankrijk te brengen. Het waren twee vriendelijke dames die duidelijk al meer zulke gevallen hadden opgelost en die hond rechtstreeks naar een pension in de buurt van Nancy zouden brengen.
Het is dan toch allemaal nog goed afgelopen voor de arme hond, w hopen spoedig nog iets te vernemen vanhoe hij het in de toekomst gaat stellen en of er snel een ander ditmaal beter baasje voor gaat gevonden worden.
En nu gaan we waken voor de “hoofdzetel” van het hoofdbestuur…
Ons baasje, en wij ook wel, hopen nog steeds op enkele flinke stevige winterdagen. Niet voor de mensen die op de baan hun boterhammetjes moeten verdienen, maar wel opdat er nog flink wat insecten (zeg maar ongedierte) de winter niet zouden overleven !
Een paar dagen flinke vorst, liefst een week lang, zou al voldoende zijn zegt ‘m. Dan nog in het weekend een flink pak sneeuw zodat alle verkeer voor twee dagen stil ligt (we maken er liefst autoloze zondagen van) en dan dolle pret zoals we vorige jaren in de sneeuw hadden.
Tegen woensdag zou het dan terug “normaal” weer mogen zijn van ons en van ons hoofdbestuur. Je uitleven in het onder gesneeuwde bos, ravotten met honden van baasjes met hetzelfde idee als de onze, en dan nadien “stik-kapot-moe” een dutje doen in onze benches. Op een zacht kussen in een warme woonkamer.
Zeg nu zelf, er zijn ergere dromen dan deze ! Want bij zulke dromen zal het dit jaar wel blijven zegt onze baas. De sneeuw die na begin februari valt, die valt op “een warme steen” zegt de volkswijsheid. Die sneeuw blijft niet meer liggen…
Ondertussen houden we één oog open om te zien wanneer het ophoud met regenen om nog een flinke toer te gaan maken in de velden en het bos.
Volgens het regenradar zit er rond 15u00 nog wel een droge periode aan te komen. Dan kunnen we nog eens fijn gaan “slijkdabberen” in de poelen en grachten langs de weg. Het vrouwtje moet enkel genoeg handdoeken klaar leggen tegen de tijd dat we terugkeren.
Verder moeten we nog melden dat ons hoofdbestuur gisteren voormiddag met Lucy een herhaalles gehoorzaamheid gaan volgen is in de hondenschool bij Rony en Veerle. De baasjes waren meer dan vriê tevreden over wat Lucy en Heros nog wisten van vroegere gehoorzaamheisds lessen. Voor Lucy was het de tweede les binnen een week maar daarvoor was het toch ook al een jaar geleden dat ze nog op les was. Voor Heros was het zelfs al meer dan twee jaar geleden . Maar alles ging “comme il faut” en daar waren de baasjes héééééél tevreden mee…
Sinds vrijdag hebben we hier een vijfde Drent in huis. Geen blijver want Kibbels is hier maar tot 18 februari te gast in onze roedel. Volgende week,komt Annemie haar troetel terug ophalen wanneer zij en Michel terug zijn uit Thailand.
Kibbels is de dochter van Belle en Ferron en een vaste gaste in onze roedel, Ook bij Louis en haar kameraad Gorky is ze een graag geziene gaste. Het is een fijn hondje en als je haar snuitje bekijkt zie je er zo haar vijf zusjes door, allemaal het fijne spitse snuitje waardoor sommige mensen denken dat ze een Heidewachtel is.
Autorijden is een hobby van haar als ze bij ons is, want Annemie heeft last met Kibbels in de auto te krijgen. Die geloofde het niet dat Kibbels van ver haar aanloop nam om met één sierlijke sprong in de koffer van de Mitsubishi te springen.
Als ons baasje thuis is hangt ze als een magneet aan ijzer aan hem. ’t Baasje is dan ook haar poten aan het plat trappen. Hij heeft al vijf maal op haar poten getrapt, zo dicht volgt ze hem.
Deze ochtend heeft ze wat gemord in haar bench… ze mocht niet mee met het hoofdbestuur in de auto. ‘t Baasje en ’t vrouwtje hadden immers een afspraak in de hondenschool om nog eens een bijscholingsles gehoorzaamheid te volgen met Lucy en Heros. Kibbels moest dus thuisblijven in haar bench bij Belle en Hera, en daar was ze niet vrolijk van. Ze liet het dan ook luid horen toen de baasjes de deur achter zich dicht trokken.
Vanavond heeft ze zich op het kussen rechts naast het baasje die aan de laptop aan het werk is. Aan de andere kant ligt Hera, ook op een kussen de slaap der gelukzaligen te slapen. Heros ligt bij ’t vrouwtje aan haar voeten TV te kijken en Belle en Lucy liggen in hun benches van grote wandelingen met 12 andere Drentjes zoals vorige week zaterdag te dromen.
Ja ’t zijn zware dagen voor een Drentje hier ten huize…
Vorige week is ons baasje weer “gaan leveren”. Dat wil zeggen dat hij de verzamelde dopjes gaan afzetten is in Turnhout bij die jonge slechtziende mevrouw.
Daar is het verzamelpunt voor Turnhout en omgeving en van de mevrouw moest ons baasje iedereen danken die zelfs ook maar één dopje bijdroeg aan wat we daar hebben afgezet.
Want het was weer heel wat… Drie bomvolle huisvuilzakken van het grote formaat, tegen het scheuren aan van het gewicht hadden we bijeen verzameld. Dopjes uit verschillende landen van de EU waren bijeengebracht door goedwillende mensen die het project van de plastic drankdopjes steunen.
En het hadden er nog veel meer kunnen zijn want we hadden een aanzienlijke gift gekregen van ons favoriete restaurant het ganzennest te Herentals. Spijtig genoeg waren het enkel aluminium dopjes van flessen Chaudfontaine. Die hebben geen plastic dopjes niet meer, spijtig want het waren er veel die Nathalie ons aanbood …
Maar we doen onverdroten verder met verzamelen, als jullie maar blijven meedoen.
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
