Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
16-07-2014
Een vrouw met gevoel voor humor…
Een vrouw met gevoel voor humor…
Met een zachte, verleidelijke stem vraagt een vrouw aan haar man:
"Heb jij wel eens een heel erg gekreukeld briefje van 20 euro gezien?". "Nee", zegt de man, enigszins verbaasd.
Met haar meest sexy glimlach maakt ze langzaam de bovenste vier knoopjes van haar blouse los en laat haar hand langzaam in haar zijden push-up bh glijden en haalt er een gekreukeld briefje van 20 uit. Hij pakt het aan en lacht hoopvol.
Dan vraagt ze: "Heb je wel eens een erg gekreukeld briefje van 50 euro gezien?".
"Nee", zegt de man weer en begint nu een beetje opgewonden te raken.
Zij geeft hem weer haar verleidelijkste glimlach, tilt langzaam haar rok op en laat haar hand langzaam in haar doorzichtige mini-string glijden en haalt er een verkreukeld briefje van 50 uit. Hij pakt het aan en begint nu wat sneller en hoopvoller te ademen.
Dan vraagt ze: "Heb je wel eens 60.000 euro verkreukeld gezien?".
"Nee", zegt hij, ditmaal flink opgewonden.
Ze glimlacht weer naar hem en zegt: "Ga dan maar eens in de garage kijken".
Het speelgoed dat bij ons favoriet is moet stevig zijn, weerstand hebben tegen Drenten kracht en vooral goedkoop zijn. Stokken zijn favoriet, defecte lederen voetballen die plat zijn maar vooral lege petflessen !
Volle petflessen kunnen ons maar matig interesseren maar en zelfs de dop mag er af zijn. Het mogen grote of kleine zijn, ons maakt het niet veel uit, als we ze maar kunnen plat bijten.
Er waren tijden dat onze baasjes nog geen dopjes van drankflessen verzamelden en toen bleven de dopjes stevig op de flessen vastgeschroefd omdat er nogal eens enkele druppels cola of frisdrank kon in gebleven zijn. Dat zorgde dus voor plakkerige vloeren en soms ook op de kleding van de baasjes. Het was toen een prestatie van Belle om die dopjes in recordtijden van de fles te krijgen. Het baasje heeft het ooit met de chronometer gecontroleerd en kwam toen uit op zes seconden ! En dat alleen met haar tanden !
Het moet dus echt geen duur speelgoed zijn waar we mee tevreden zijn. Ook de deksels van emmers van confituur en andere bakkersbenodigdheden , die we krijgen uit de bakkerij van nichtje Anke zijn toppers. Die deksels kan ons baasje tientallen meters laten zweven zoals een frisbee en vooral Hera maakt er een spelletje van om ze als een volleerde frisbee kampioen uit de lucht te plukken.
En dan nog een topper van formaat… zijn de versleten sokken van de baas… We durven het haast niet zeggen maar we hopen telkens dat er zoveel mogelijk tenen en hielen zichtbaar worden wanneer het baasje ’s morgens propere sokken aantrekt. Die worden dan gelijk opzij gelegd en even later krijgen we die met twee stevige knopen er in. We kunnen met vier Drenten in huis allicht een speelkameraad vinden om trekspelletjes te doen.
En die sokken… die hadden bij ’t baasje een langer leven dan bij ons Drenten !
Nu de wereldbeker voetbal in Brazilië zijn ontknoping eergisteren avond heeft gehad, valt ons wel één en ander op.
Zo valt ons op dat Jan Mulder, zijn commentaren , analyses van de matches, zijn humoristische aanpak op de Vlaamschen TV , in Vlaanderen de hemel wordt in geprezen, unaniem bejubeld en vooral gesmaakt door de kijkers.
In de commentaren op de “sociale” media daarentegen zijn het hoofdzakelijk de Hollandse landgenoten van Jan Mulder die hem niet kunnen pruimen, het een arrogante “Greuninger” (Groninger) vinden, en hem zelfs een grootsprakerige windbuil vinden…
Geen sant in eigen land dus…
Ons baasje heeft in elk geval genoten van de onbevangen kritieken en analyses van Jan Mulder. Ook van zijn opinie tegenover zijn tafelgenoten voor de kamera’s was het snoepen van zijn taalgebruik en heldere visie.
Als je dan de vaak onbenullige commentaren op de Nederlandse TV hoorde tijdens en na de matches dan mogen wij Belgen blij zijn dat Jan Mulder uitwijkt naar het Brussel dat hij zo goed kent vanuit zijn Anderlecht tijd.
Dus conclusie van gans het verhaal, de analyse over de TV commentaar… Laat de Hollanders maar commentaar geven op Jan Mulder, van ons mogen ze hem Belg maken en een levenslang contract als voetbal commentator/analyst geven. Met dank aan onze Noorderburen…
Een advocaat sterft en komt aan bij de hemelpoort.
Tot zijn ergernis staan er duizenden mensen te wachten tot zij langs Petrus naar binnen kunnen.
Tot zijn grote verbazing staat Petrus op, loopt van achter de balie langs de rij met wachtende mensen naar de advocaat en groet hem warm en vriendelijk.
Dan pakt Petrus de hand van de advocaat en leid hem naar voor in de rij en wijst hem een gemakkelijke stoel bij de balie.
De advocaat zegt: "Ik vind al die aandacht niet erg hoor, maar wat maakt mij zo speciaal?" Petrus antwoordt: "Ik heb al je uren die je in rekening hebt gebracht bij je cliënten bij elkaar opgeteld, en volgens mijn berekeningen moet je 193 jaar oud zijn."
Zondag 13-07-2014 was een regendag die hier voorbij gegaan is met hoofdzakelijk “flodderen” met het hoofdbestuur en rusten rondom het baasje in de zetel.
We hebben er het beste van gemaakt dat haalbaar was gisteren. Het baasje heeft gisteren zijn rechter knie gekwetst waar hij naar eigen zeggen “van joenkelde”. Hij sukkelt er al enkele weken mee en vorige week kreeg hij nog een serieuze “pikuur” bij de dokter tussen de gewrichten. Maar gisteren bij de aankomst van Steven, Eva en Lana heeft hij een verkeerd beweging gemaakt en zal het nog lang duren voor hij nog eens een 400 meter horden loopt (heeft ‘m nooit gedaan, dus het is wel zeker dat het nu ook nooit zal gebeuren). Bij het baasje was het dus gisteren de eerste rustdag van ? ? ? aantal rustdagen. We zien wel wanneer hij terug “goed te poot is”. Als wij Drentjes zoiets aan de hand (poot) hebben dan manken we eens even en krijgen twee tot drie dagen, afhankelijk van de noodzaak, elke dag een dosis Metacam en binnen de kortste tijd spurten we weer door bas en veld . Dat is misschien een goeie raad voor ’t baasje want al die cortisonen spuiten is ook maar niks.
We hebben dan maar naar een groots exploot gekeken op TV van ene Tony Martin die de rit in de tour gisteren won. Die man heeft duidelijk geen last van een gekwetste meniscus . Ons baasje zegt “chapeau” tegen een prestatie van meer dan 150 kilometer koers-les te geven aan het peloton. 150km voorop rijden, uit de greep van het peloton blijven en in de finale de voorsprong nog uitbreiden in plaats van ingelopen te worden. Dat kunnen alleen de groten die in bloedvorm zijn. Wij zagen een mooie koers (eigenlijk ons baasje want wij hebben enkel maar dicht tegen hem liggen snurken).
Voor het baasje was deze Vogezen rit weer een prettig weerzien met veel plaatsen waar hij ooit doorheen stoomde in de jaren toen hij tijdens de schoolvakanties nog gestrande vakantiegangers en hun auto’s ophaalde voor VAB. De aankomstplaats Mulhouse is bij het baasje goed gekend als de laatste plaats in Frankrijk vooraleer hij via Basel Zwitserland in reed.
Er is daar ook het mooiste automuseum dat hij kent gevestigd. De “collectie Schlumph” is het nationale automuseum van Frankrijk met de grootset collectie Bugatti oldtimers ter wereld. Telkenmale ons baasje hier in de buurt kwam en er restte nog wat tijd bezocht hij dit prachtige museum in de oude kousenfabriek van de twee (gekke, zegt men) broers Schlumph. http://citedelautomobile.com/fr/galerie-photos.
Maar ook de Vogezenrit van de Tour zelf kwam langs veel herkenbare plaatsen voor hem. De Ballon ‘d Alsace onder andere was een vaste plaats om richting Mulhouse te rijden in de jaren voor de snelweg Metz – Straatsburg een feit was.
Zo maken wij van een regendag in de Charente toch nog een best genietbaar tijdverdrijf …
En de “sjotters” van gisterenavond zal je zeggen… ja da’s nog een ander verhaal…
In tegenstelling van de weersberichten uit het thuisland door Frankske en Sabientje van de “televies”. Van de berichten op mail en op facebook van ondergelopen kelders, hoge waterstand in beken en rivieren, en van kletsnatte honden tijdens en na de wandelingen, mogen wij helemaal niet klagen van slecht of nat weer.
Sinds we vorige zondag hier zijn aangekomen heeft het hooguit enkele druppels geregend. Wel genoeg om paniek bij ’t vrouwtje te veroorzaken samen met de kreet “Jaaaan , ’t regent en mijne was hangt op”. Tegen dat “Jaaaan” zijn gerief had laten vallen waar ‘m mee bezig was bleek ook de “bui” al over te zijn. ’t Bleek dan ook nog eens om “duveltjes kermis” te gaan, dwz regenen bij zonneschijn.
Maar vannacht heeft het hier een bui gedaan die sporen heeft nagelaten. Op de buitentafel staat water en wanneer Belle & co terug binnenkomen zijn ze nat van onder de struiken door te lopen. Af en toe valt er ook nog wat “smos”. Van die regen waarvan je niet weet of het wel echt regen is, ’t baasje zou het indelen onder “vallende mist”.
Het zal er wel aan liggen dat hier een dorp verder twee bekende families zijn neergestreken. Chris en Jeanny Wessels met Cartouche en Lennaert en Steven en Eva Van Laecken met Lana hebben hier op 3 kilometer vandaan een tweewoonst vakantiewoning gehuurd voor twee weken.
Gisteren in de namiddag zijn ze hier aangekomen en na samen hier ten huize uitgebreid de aperitief te hebben “genuttigd, hebben we samen gegeten en hebben nadien de match Brazilië – Nederland gekeken via de TV-Vlaanderen satelliet. En dan kon ons baasje Jeanny nog eens plagen met “Robben” die steeds acute vallende ziekte krijgt wanneer ‘m in de zestien meter komt… Maar ze hebben er wel weer een doelpunt aan overgehouden aan Robbens’ acute epilepsie… (lol)
Wij hebben een sterk vermoeden dat die regen van vannacht iets te maken heeft met hun komst. Zoiets in het genre van “we hebben nu al zoveel regen in ’t Belgikske en Holland gehad dat we een overgang naar het goede weer nodig hebben. Een te bruuske overgang is nooit goed, maar moeten ze nu perse die rotzooi mee op vakantie nemen is ons gedacht…? Dat gaat ons Drentsche Patrijshonden verstand toch echt te boven ….
Op een dag hoort Sint-Pieter de bel van de hemelpoort. Wanneer hij deze opent, ziet hij nog juist een man weglopen, Hij schudt verwonderd het hoofd en sluit de poort terug. Hij is nog maar tien stappen verder als hij de bel terug hoort. Hij opent de poort, en ziet nog net dezelfde kerel opnieuw weglopen. Hij sluit de poort op een kiertje en wacht af achter de hoek, Na een paar tellen gaat de bel terug, Sint-Pieter trekt de poort open en kan nog net dezelfde kerel bij de arm grijpen. Op de vraag van Sint-Pieter of hij met zijn voeten aan het spelen is, antwoordt de man verward : 'Ik kan er ook niet aan doen, Sint-Pieter ! . ze zijn mij aan het reanimeren'
Nadat we hier enkele dagen geleden berichtten over de onverwachte huisdieren bij ons op het erf, zoals de egels, uilen, vleermuizen, padden, kunnen we vandaag nog een andere, zeldzame gast, verwelkomen of bijschrijven op onze gastenlijst.
Bij het openen van de poort om boodschappen te gaan doen merkte ons vrouwtje “iets raars” wat ze omschreef als een wandelende tak. Dat laat ons baasje zich geen tweemaal zeggen en dadelijk stond hij al met het “kodakske” gereed om de gast te fotograferen en bewijzen van aanwezigheid te verzamelen.
Ditmaal bleek onze zeldzame gast eentje van een bruine soort te zijn. De wandelende takken die we in het verleden hier opmerkten bleken allemaal groen van kleur te zijn. Of zijn ze in de mogelijkheid om zoals een kameleon van kleur te veranderen naar gelang de omgeving. Daar twijfelt het hoofdbestuur aan want anders was het een blauwe geweest tegen de achtergrond van de blauwe poort bij ons …
Zo vroeg Fons Nicolay (van het blog “keukenweetjes” http://blog.seniorennet.be/keukenweetjes/) zich af of we nog geen padden op het erf hadden gehad. Ook daar moesten we positief op antwoorden. We hadden al meermaals padden hier op de koer en in het putje waar de hoofdkraan van de waterleiding in geplaatst is. Voor zover wij ons kunnen herinneren is er één maal een foto van zo’n viezigaard gemaakt, het probleem is “waar vinden we die foto terug tussen die tienduizenden foto’s op ’t baasje zijn laptopke…” Maar ook dat komt wel in orde…
De eerste pad die we hier hadden kreeg de naam “Walter” omdat de franse benaming voor pad “crapaud” ons deed denken aan Walter Capiau. Daarom heette onze pad Walter. Wijzelf Drenten zijn niet zo gek van die vieze bobbelbeesten. Als we ze willen vastpakken met onze bek, om ze naar ’t baasje te brengen moeten we daar van kwijlen dat het niet mooi meer is. Die vieze beesten scheiden een giftige stof af via hun huid waar wij eigenlijk niet goed van zijn. We gaan er niet van dood maar wanneer het speeksel je uit je bek loopt is er toch wel iets goed mis !
Verder zouden we die dik gevreten rat nog vergeten die Hera ons vorig jaar nog kwam brengen. Die had ze dan wel vakkundig naar de rattenhemel geholpen. Daar waar ze het uiltje deze week erg voorzichtig en levend bij ’t baasje in zijn handen kwam leggen. ‘t Zijn verdraaid slimme honden die Drenten .
Neen dan hebben we liever egels en uiltjes in de hof die we telkens aan het hoofdbestuur brengen als cadeautje , ratten en muizen zijn niet onze favoriete huisgenoten zeggen Belle & co!
Een echtpaar van middelbare leeftijd had twee betoverend mooie teenager dochters. Een zoon was evenwel hun hartenwens en na vele maanden proberen, raakte de vrouw eindelijk in verwachting. Na negen maanden werd een zoon geboren. De vader holde naar de kinderafdeling in het ziekenhuis om zijn zoon te bewonderen. Hij keek in het wiegje en schrok van het lelijkste kind, dat hij ooit gezien had.. Hij spoedde zich naar zijn vrouw en zei dat hij nooit de vader van zo'n lelijk kind kon zijn. 'Kijk naar onze prachtige dochters', zei hij waarbij hij haar strak aankeek en vervolgens opmerkte: 'je hebt me toch niet bedonderd, hè?' Zijn vrouw lachte slechts en zei: 'Nee, deze keer niet'.
Eergisteren kregen we het reisverhaal van Yvonne en Inge, de baasjes van Kyra-Luna in onze mailbox. Dat is al meermaals gebeurd en we kunnen ze als vaste verslaggevers benoemen. Na het wintersport avontuur in Oostenrijk nu een zomers verhaal dat ze beleefden in centraal Frankrijk.
We gaan jullie niet langer op hete kolen laten zitten, hier komt het reisverhaal van Inge, Yvonne, Drentje Luna en de “golden” Mirza.
Beste moe (Belle) en de rest van de Drentenroedel in Ferret,
Terwijl jullie net in la douce France zijn, zijn wij er net uit terug.... Joenges wat hebben we er een leuke tijd gehad en dus vond ik dat ik zo snel mogelijk naar jou moest mailen... En dat wou ik verleden week al doen ware het niet dat het baasje met een zuur gezicht en een laptop onder de arm naar Antwerpen vertrok want er was iets mis met onzen 'Appel'. Ni erg 5 dagen later zwerft het ding hier weer rond en dus kan ik weer naar hartenlust tokkelen.
Dit jaar hebben mijn baasjes zich echt overtroffen hoor. We zijn al op vele leuke plaatsen geweest maar dit jaar was echt ... WOWWWWW. We zijn net terug van den Auvergne, 30 km ten zuiden van Montluçon en 70 km ten noorden van Clermont-Ferrand. Omdat er in Nederland een systeem bestaat van vakantie kopen (mooi systeem volgens de baasjes), mijn Belgisch baasje al wel wat verlof heeft (ook mooi systeem volgens de baasjes), de baasjes verleden jaar een 'sleurhut' kochten en het leven al kort genoeg is, waren we voor de 2de keer in 2014 on tour. Autorijden vind ik nog altijd ergerlijk, zus Mirza niet.
Baasjes vertrokken wel wat onvoorbereid dit jaar (en dat is niet van hun gewoonte) maar na al dat geklus in huis waren ze het zo beu dat ze besloten hadden om een dagje eerder te vertrekken en dan al in Briare te overnachten, een kleine idyllische camping aan t water. Vrijdag om 11 uur zouden we vertrekken maar dat vertrek was er pas om 13.30 uur... nog altijd geen probleem zou je denken... maar 30 km verder aan de ring rond ‘t Stad stonden we al in de file. Welk traject ze ook gaan leggen... het wordt dringend tijd dat ze daar aan beginnen zenne. Dubbele pech want we waren net voorbij Antwerpen-Noord toen de bordjes file oplichtten anders waren ze wel betalend gereden langs de Liefkenshoek. Na een half uurtje file rijden, kon er weer gas op die lolly gegeven worden. Gelukkig hoorden de baasjes op de radio dat er file was in Rekkem zodat ze nog gauw langs Doornik konden rondrijden om gas te geven richting Parijs. We lieten de Francilienne voor wat hij was maar dat bleek al snel een inschattingsfout... 2,5 uur file in Parijs en ook Mirza kreeg het op haar heupen in de auto. Maar zoek maar eens iets op die ring in Parijs om effe langs de kant te gaan staan. Enfin, dikke miserie dus. Achteraf vernamen we dat het de 24 uur van Le Mans waren dat weekend. Het plan Briare verdween in de koelkast, de kaart werd opengetrokken, de campingboek werd te voorschijn getoverd en om 22 uur belden baasjes naar een camping langsheen de N20. We konden er gelukkig nog terecht. Vriendelijke vrouw, een mooie doortrekcamping en een frietkot ... wat moet een mens nog meer hebben na al die file-miserie. Het was DE avond van oranje. Nederlands baasje had er geen goed oog in maar toen ons Bels baasje met frietjes terugkwam meldde ze vrolijk dat het al 3-1 voor Nederland was... Het file-leed was al vergeten.
De volgende dag werd ons tijdelijke huisje terug aangepikt en weg waren we om in 1 ruk door te rijden naar Lapeyrouse. Daar hadden baasjes geboekt op camping 'Les cerisiers' - 'a dogs holiday paradise'. Normaal boeken baasjes nooit op voorhand maar met maar 6 plaatsen hadden ze dat toch al maar gedaan in januari al. Wat maakt les cerisiers nu zo speciaal... Grote, volledig omheinde plaatsen en WIJ staan centraal. Dus ook al gingen baasjes eens zwemmen in het zwembad, wij konden gewoon lekker in het gras blijven liggen. We maakten er kennis met vele leuke mensen ... en honden. Overal konden we los en er was een groot speelveld. Ik maakte onmiddellijk vriendjes met Nav, een grote flatcoad retriever (beter gekend als een zwarte golden retriever) en Willem, een cocker Spaniel.
Ook Mirza maakte onmiddellijk vriendjes met Paul, het baasje van Nav. Mirza, die normaal heel terughoudend is ten opzichte van vreemde mannen, was tijdens de voetbaluitzendingen (gepresenteerd op middelgroot scherm) niet weg te slaan bij Paul. En toen baasjes haar op een avond kwijt waren, lag zij onder zijn stoel te slapen.
Ook Ellen en Frank de eigenaren van de camping zijn gek van honden. Elke hond kreeg elke dag de nodige aandacht van hen. We leerden er ook nog moeilijke woorden zoals 'sanybroyeur'. Het is absoluut een vergeten streek, vinden wij niet erg hoor, met heel veel meren en vriendelijke mensen. Elke dag mochten we even gaan zwemmen in het meer 2 km van de camping om de nodige afkoeling te krijgen. Baasje moest natuurlijk ook weer eens gaan geocachen met de nodige teken tot gevolg (bij Mirza). Tijdens die wandeling ging Golden-girl dan ook nog eens in een mierennest liggen ... hilariteit allom dus. Frank zorgt ervoor dat elke campinggast voldoende geinformeerd is over de streek en had 4 wandelingen voorhanden, die we natuurlijk ook eens moesten gedaan hebben.
Elke avond kon er gekeken worden naar het WK en als de Belgen speelden mocht baasje kiezen welke zender erop ging en werd er dus steenvast voor Canvas gekozen.
's Avonds kan je genieten van Ellens kookkunsten en het diner is waarlijk een echt feest zowel voor baasjes als voor ons. We konden ook 2 dagen langer blijven en daar moesten baasjes NIET over nadenken. Natuurlijk bleven we graag. En of ze voor volgend jaar een optie wilden nemen (ook graag) en als we het hier zo horen gaan we terug en zien we zelfs sommige campingvrienden terug.
De terugreis verliep zonder problemen tot we in Bergen kwamen (daar zijn ze ook aan ‘t werken - volgens Waalse normen, dwz we sluiten wel rijstroken af maar niemand weet wat ze er aan het doen zijn), file dus maar we waren nog op tijd thuis voor de 'keerhuiswaartsfriet' dus dat viel al bij al wel mee.
Mirza en ik kijken al reikhalzend uit naar ons volgende weekendje Ardennen en onze volgende vakantie.
Ik heb ook nog een leuke wist je dat:
Wist je dat:
- Mirza geen bang heeft van onweer in de caravan, terwijl ze thuis ergens weg kruipt;
- Nederlanders de grootste supporters zijn van onze 'Duivels'
- de prijzen aan de pomp (ook langs de peage) lager zijn dan op de meeste plaatsen in Belgie
- De meeste baasjes alles voor zichzelf vergeten maar dat niet erg vinden zolang ze alles maar bij hebben voor hun oogappels
- Mijn aangenomen zoon een cockertje is
- een poepzakje in t Frans 'un sac de merde' is
- u ook een gite kan huren daar (http://www.hondencampinglescerisiers.com)
Echt moe, terwijl jullie moeten werken in Ferret, hebben wij languit in de zon gelegen (mijn vacht is er zelfs wat lichter door geworden). Sja, verschil moet er zijn zeker.
Gisterenochtend was het nog maar eens verdacht stil in de tuin toen we de eerste maal werden uitgelaten.
Dat was toch de mening van het baasje die vooraleer hij ons petit-déjeuner gereed maakte toch maar eens poolshoogte kwam nemen. Normaal zijn we veel meer “uitgelaten en luidruchtiger” bij onze eerste verkenning ’s morgens in de tuin.
’t Baasje was dan ook verbaasd dat we alle vier rustig in het gazon lagen, ieder met een klein grijs bolletje voor zich. Bij nader toezien had ieder van ons een klein egeltje voor zich liggen. Nu werd het voor ons baasje duidelijk waarom Belle zo verwoed bezig was in de voormalige schapenstal achter het daar weggestouwde hout.
Ons baasje had voor de winter twee egelhuisjes gemaakt van lege bidons van 25 liter waar hij een opening in gemaakt had en waar twee aan elkaar gelijmde dakpannen voor een soort iglo opening zorgde. Met het nodige isolerende stro erin moet het blijkbaar een goed onderkomen geweest zijn want moeder egel heeft daar deze lente vier pinnekes kindekes ter wereld gebracht. En die vier lagen nu netjes opgerold voor onze voorpoten . Het baasje heeft het viertal netjes terug bij elkaar voor hun “abri” gelegd en de zaak netjes terug gebarricadeerd voor Drentenhonden .
Het is ons hier al een serieus komen en gaan geweest de paar dagen dat we terug in La Magdeleine zijn. Eerst een volwassen egel (waarschijnlijk de moeder) dan de jonge uil die Hera twee dagen geleden als cadeautje voor de baas bij zich had, en nu de kroost van moeder egel… Wat kunnen we nog verwachten van dieren die hier een “veilig” onderkomen zochten bij ons ?
We hadden in het verleden namelijk ook al een poes met twee kittens in de schuur, een jonge vleermuis is al eens voor ’t baasjes voeten geland, we hadden enkele jaren geleden ook al eens twee jonge uiltjes… En dan maakt ons baasje de bedenking “al een geluk dat we hier in Frankrijk wonen en niet in Afrika want wat zou hij moeten aanvangen met een leeuwenwelp of een jonge olifant”.
We wilden een week geleden niet veel woorden meer vuil maken aan commentaar op het WK voetbal in Brazilië. Maar na wat we gisterenavond te zien kregen kan je er echt niet naast van er toch een blog bericht aan te wijden.
Brazilië 1- Duitsland 7… onwaarschijnlijke cijfers die gisteren na afloop van de match op het scorebord stonden. We hadden medelijden met die tienduizenden Braziliaanse supporters die hun idolen, waar ze even van te voren nog hoog mee opliepen, zo zagen afgemaakt worden door de Duitse Manschaft .
Nu speelden de Duitsers het voetbal dat we graag zien, open voetbal dat knap is om aan te zien en dat dan logischer wijze ook nog eens resultaat, lees goals, oplevert. Het leek wel alsof alle passen die de Duitsers gaven tot op de millimeter goed terecht kwamen. Indrukwekkend leek het wel bij momenten. De doelman met de gisteren toch wel iets te flaterende naam Julio Cesar zag de ballen vliegen, letterlijk en figuurlijk. En het ergste van al, ze vlogen hem voorbij…
Het waren harde tijden voor de elf Brazilianen op het veld die de Duitse vernedering moesten ondergaan. Maar ook in de tribunes en waarschijnlijk ook in gans Brazilië vloeiden tranen van voetbalverdriet.
Nu vanavond spelen de Hollanders tegen de Argentijnen. Ook een match die we willen zien, ons baasje noemt het Willem Alexander versus Maxima… Als dat maar goed komt in het paleis in Nederland .
Net als in Belgenland is het hier in de Charente ook een frakske frisser. Ons Drentjes deert dat in generlei mate , wij hebben onze zomer en winterjas altijd aan. Het zijn de baasjes die drie vier keer per dag van tenue wisselen omdat het te koud, dan te warm, dan te nat is.
Want dat heb je er dan ook nog eens bij… ’t kan regenen terwijl je nog onder een blauwe hemel loopt. “Duveltjes kermis” horen we het hoofdbestuur dan zeggen.
De werken in de tuin vorderen goed omdat de grond niet als beton zo hard ligt. ’t Vrouwtje is goed bezig geweest gisteren die heeft al dat onkruid stuk voor stuk met wortel en al uitgetrokken (vandaag klaagt ze wel over een pijnlijk rug) En ’t baasje heeft met de “Husq” het gazon gekortwiekt. Ook heeft hij met de bosmaaier al een deel van de randen netjes gezet.
Er is al veel gebeurd op die ene dag dat we terug in ons Frans nestje zijn. We hebben ook in de oude pruimenboom een verdacht rond gat gevonden. Baasje vermoed dat er inde stokoude pruimenboom de tekenfilm figuur Woody Woodpecker aan de slag is geweest. Er is ook al spechtengeluid te horen geweest. Deze winter moet het baasje maar zorgen dat er een nieuwe witte pruimen boom komt. Die met het spechtenhol heeft het tenslotte tien jaar langer volgehouden dan wat het baasje vermoedde. Maar ’t zijn toch zulke lekkere pruimen aan die versleten boom !
Ook doen de pompoenen en courgetten het prima. In combinatie met tomaten geeft dat een bron aan energie als je daar een soepje van brouwt. Op dit moment is er op enkele late aardbeien geen fruit plukrijp. De eerste pruimen zullen nog wel twee weken op zich laten wachten denkt ’t baasje en de wat de overblijvende kersen betreft, die zijn voor de vogels (en voor ons want er liggen er nog veel, heel zoete, onder de boom)
Hetwas al wel een bewogen ochtend met verschillende, ongeplande huisdieren die hier wel hun natuurlijke omgeving hebben maar niet tot onze roedel behoren.
Nummer één vanochtend was een kleine uil, (un hibou of un chouette) die gevonden is door Hera en die netjes aan de deur werd afgeleverd door haar. Het vogeltje was nat, of het van Hera ’s bek of van de dauw was weten we niet maar het was vinnig genoeg om met zijn vleugels te slaan. Vliegen was nog wat veel gevraagd… Het baasje heeft vannacht wel herhaalde malen een uil horen roepen. Waarschijnlijk de moeder die haar voor de eerste maal uitgevlogen jong aanmoedigde om haar eerste vlucht te nemen.
We hebben de kleine uit in de schuur bij de buren gezet, daar lopen geen honden of katten en we weten dat daar in het verleden al uilen hun schuilplaats hadden. Moeder zal haar jong daar wel terugvinden.
Even nadien was het een huisdier dat we al menigmaal hebben moeten buitenzetten. Moeder egel vond het weer de hoogste tijd om nog eens te worden rondgedragen door Heros. De lashandschoenen van het baasje hebben weeral dienstgedaan.
In de moestuin is het aan één kant plezant te zien dat de eerste tomaten kunnen geoogst worden, anderzijds staat het ongebruikte stuk van de moestuin vol met onkruid dat we liever in Australië zien groeien dan bij ons in de tuin. Kleefkruid, kleefgras en andere vervelende onkruiden zoals distels hebben van onze twee weken afwezigheid kans gezien om meer dan een halve meter op te schieten.
Moesten de cultuurgewassen even snel groeien als dit onkruid, dan zou het probleem van hoger in de wereld op een wip verleden tijd zijn zegt ons baasje. Twee weken geleden was dat stuk van de tuin nog een mooi open plaatsje dat gereed lag om bij terugkeer nog boontjes op te zaaien.
Nu is het grootste probleem van de oren en staart van ons vrij te houden van al die smerige overal in klevende zaden van de grassen !
Eergisteren kregen we nog eens een berichtje “uit het buitenland”. Nu ja het is daar waar Lennaert woont zo ‘n 200 meter buitenland, de breedte van de Maas die tussen de twee landen in ligt niet meegerekend.
Lennaert heeft z’n vrouwtje nog eens aan het typen gezet om voor dit blog zijn wedervaren nog eens wereldkundig te maken.
Hier dus de belevenissen van Lennaert, zoon van zijn moeder Hera en broer van Lucy en de andere leden van het L-nestje…
Hallo beste Belgische familie,
Ik ben er nog hoor! Jullie Lennaert, maar sinds vrouwtje haar eigen blog heeft is het net alsof ik van de Belgische aardbodem ben verdwenen. Dat blog van haar gaat helemaal niet over mij en papa, maar over muziek, voetbal, mensen, katten, dooie dieren en "vooral" haarzelf ...........maar oké, ook over mijn vriendin Saku! Sinds een paar maanden heb ik zware verkering met een heel lief Drenten meisje. In augustus wordt ze mijn bruid en dan voegen we "de daad" bij het woord. Voorlopig houden we het bij kusjes en pootje vasthouden. We zien elkaar best vaak! Wekelijks, soms tweewekelijks en zelfs bijna iedere dag! De vrouwtjes hebben schijnbaar veel te vertellen en dat gaat echt niet alleen over liefdes-puppy's!
Saku vertelde me dat haar vrouwtje soms rare dingen doet. Met haar telefoontje hangt ze dat ergens aan een stopcontact en tikt ellenlange teksten over Drenten en mensen, en spreekt rare boodschappen in die mijn vrouwtje weer niet kan beluisteren. Het is de bedoeling dat we nog 2 weekjes op vakantie gaan en dan maar hopen dat Saku toch bereid is om op mij te wachten als ze opeens "goesting" krijgt!
Dat woord kan ik me nog herinneren van toen ik nog in België woonde, en was het vooral ome Heros die hieronder gebukt ging.
Het leven van een dekreu gaat niet altijd over rozen! Het lekker rollebollen en wat ronddartelen, dat zit er niet meer in. Het schijnt dat Public Relations ook belangrijk is en moet ik werken aan mijn gedrag. Ik ben altijd blij, vrolijk en stoer. Maar dat mag juist niet. Ik moet lodderig kijken, en dat noemen ze dan "intelligent"! Ik moet met een lange slome rug en afhangende stille staart staan, en dat noemen ze dan "gestrekt". Ik moet mijn weelderige mooie haren knippen en dat noemen ze dan "fraai behang".......pffffff...met bloemetjes zeker!
Vrouwtje is inmiddels bezweken onder de druk en sociale controles en is begonnen met me strenger aan te pakken. Ik mag niet springen, blaffen en zeker niet "een klein beetje" aan de riem trekken. Mijn tienerjaren zijn nu echt voorbij en ik ben er zelfs een beetje stil van. Ja dan gaat mijn staartje vanzelf zielig naar beneden hangen!!
Het goede nieuws is dat we eindelijk ergens in de buurt een jachttraining kunnen gaan volgen! En als het met die training goed zit, dan volgt de rest vanzelf.......
Jullie, een beetje uit het veld geslagen Lennaert!
Na goed acht uren draaiden we weer de koer op rond 20u00. De rit was rustig met betrekkelijk weinig verkeer voor Parijs.
We kunnen de rit in etappes opdelen… Het eerste deel van Vosselaar tot Lille ging onder een zwaar grijze hemel maar het was een aangename temperatuur en het bleef droog.Tussen Lille en Parijs hebben we één bui gehad,… eentje zonder ophouden van twee uren en een half ofte 250 kilometer lang.
In Parijs nam ons baasje op de périférique de richting Parijs-west omdat er via de porte Bagnolet 40 minuten file stond aangekondigd op de borden. In die richting hebben we gans de tijd aan een gezapige snelheid van 50 km/u kunnen rijden. Het baasje heeft dan ook nog een paar foto’s kunnen nemen van achter het stuur ( ze zeggen dat zoiets niet mag…) en je krijgt hier dan ook enkele foto’s van de randgemeentes van de lichtstad.
Na Parijs, op de eerste parking op de A10 was het blijkbaar verzamelen geblazen voor alles wat een geel zwarte nummerplaat ha en een caravan of campingcar/plooitent met zich meesleepte. Geen enkel plaatsje op de parking vrij en dus moesten wij nog even wachten om onze blazen te kunnen ledigen.
Vanaf Orléans gingen er heel veel auto’s de A10 snelweg af richting centaal Frankrijk en dus richting Clermont Ferrand. De richting Tours was dus heel rustig en ook de kruipkotters en sleurhutten waren al een slaapplaats aan het opzoeken blijkbaar. Ons baasje kon de cruise-control dus een paar streepjes hoger zetten.
Om tien na acht waren we dus in La Magdeleine en een vluchtige inspectie van de tuin gaf aan dat er morgen mouwen zullen moeten opgerold worden. Het gazon is intussen weeral “brousse geworden en ons baasje heeft de eerste rijpe trostomaten al geplukt.
In het opgeschoten onkruid in het nog braakliggende deel van de moestuin ruikt het heerlijk naar muizengespuis. Daar heeft ons baasje al moeten uitjassen omdat tussen datonkruid al flink wat kleefkruid hoog staat. Belle haar oren hebben al een grondige reinigingsbeurt gehad…
Morgen meer nieuws vanuit Ferret , La Magdeleine, Klein dorpje in de Charente inmiddels al best bekend door vier Belze Drenten en hun blog !
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
