Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
26-11-2015
Over uilen en reeën en everzwijnen
La Magdeleine 26 11 2015
Over uilen en reeën en everzwijnen
In het bericht van gisteren konden we lezen dat er buiten vier Drentsche Patrijshonden ook nog een uiltje onderdak heeft gevonden onder de pannen van huize “Drentenroedel Faes”.
Het baasje is al verschillende malen met het “kodakske”, ditmaal het groot Kodakske heel voorzichtig gaan loeren of mijnheer den uil niet thuis was.
Eénmaal heeft het baasje hem zien zitten op de grote dikke balk die een steunend onderdeel vormt van de dakconstructie. Het is duidelijk een kerkuil, en nog ne snelle ook !
Hoewel het baasje zijn foto apparaat gereed, in stand “on”, met flash in stand by, was de uil weg voor het baasje een foto kon nemen. Waar hij naartoe was ? God mag het weten maar de uil was foetsie vooraleer ’t baasje bij de trap was van waar hij beter zicht had op onze uil !
Want dat weet het baasje al van de vorige keer, ze zijn razend snel en vliegen onhoorbaar (voor ons baasje is dat niet moeilijk, die hoort toch maar “heel selectief”) en dus maakte uilemans zich weg voor hij duidelijk in beeld kon genomen worden. Maar we blijven proberen zegt ons baasje.
Wat zich dan wel goed liet fotograferen waren deze ochtend vier reeën. Die stonden naast de weg toen het baasje van de bakker terug kwam met de auto. Ze liepen rustig van de baan weg en bleven regelmatig staan om te kijken wat die auto ging doen. Uiteraard bleef het baasje op de weg en probeerde mat het kleine foto apparaatje dat steeds in de auto ligt het groepje van 4 in beeld te krijgen.
Spijtig dat er geen zwaardere zoom op dat apparaatje aanwezig is want de reeën bleven op een veilige afstand gewoon poseren. Na een tijdje renden ze samen naar het achtergelegen bos. Daar hebben ze tenminste een veilige beschutting voor de weekend jagers die hier in de buurt met tientallen door de velden struinen op zondag ochtend.
Wat we nog niet gezien hebben en alles wat we al ooit met een jachtgeweer hebben zien rondlopen zijn everzwijnen. Die zouden er volgens de jagers die perfect latijn spreken (jagerslatijn dan wel) nog met “hopen” ronddwalen in de bossen. Maar als je dan haast zeventien jaar, de helft van het jaar hier in de Charente verblijft en je hebt er nog steeds geen gezien, dan is het toch stilaan het moment om te gaan twijfelen aan dat jagerslatijn.
Hoewel, de vader van en plaatselijke kameraad heeft zijn Peugeot 205 al eens naar de carrossier moeten brengen met een serieus beschadigd front na een aanrijding met een “sanglier”. Maar toen de aanrijding gebeurde was het donker en slecht weer en een everzwijn hebben ze nooit gevonden… Dus ook weer een verhaal met het nodige voorbehoud !
Gisteren toen het baasje de laatste geraniums naar boven bracht om te overwinteren vond hij boven de typische braakballen van een uil. Het is in het gedeelte wat wij de garage noemen dat het al de derde maal is dat er een uil zijn onderkomen vindt
De ruimte die we garage noemen, en ook de “chai” die er op aansluit en achteraan doorloopt zijn ruimtes die weinig gebruikt worden en dan nog enkel voor het opslaan van zomerspulletjes. Ligstoelen, parasols, BBQ, fietsen en dergelijke vinden er een droog onderkomen voor de winter.
Blijkbaar vindt die uil dat die ruimte ook best aangepast is als uilenverblijf. Het is zelfs mogelijk dat zijn avondeten gewoon onder de balk waar hij/zij op zit doorloopt. Want dat zijn dan de echte charmes van op de buiten te wonen. Je hebt meer huisdieren dan je op het eerste zicht vermoed…
Gezien hebben we de uil nog niet. Bij het minste onraad verdwijnt hij even geluidloos als hij doet wanneer hij op zijn balk zit. Deuil die we nu “hebben” is wel heel wat properder dan de allereerste . Die presteerde het van zijn rustplaats zo uit te kiezen dat hij net boven het instrumentenbord en de tank zat van de motor van ons baasje. Het was dat de bouw van een BMW motor typisch is, zoniet had je het merk niet meer kunnen onderscheiden. Gans onder gekakt was die motor. Toerenteller en tacho waren niet meer te onderscheiden en het is met de Kärcher geweest dat het baasje de uitwerpselen tussen de randen en sluitranden heeft moeten verwijderen.
Nu het baasje weet dat “mijnheer de uil terug is, gaat hij het er toch eens op aanleggen van ‘m op foto te krijgen. In de ochtend wanneer de uil terug is van zijn nachtelijke uitstappen zou hij toch te verrassen zijn. Voorlopig moeten we het nog doen met de braakballen en een tekening van zijn collega uit de fabeltjes krant “Hallo mijnheer de Uil, waar breng je ons naartoe ?” ja juist , die bedoelen we…
Wat schrijft ons baasje daar nu ? Een heel frisse ochtend ? Zeg maar gerust dat hij zelf er bij stond kou te lijden toen hij vanochtend mee naar de tuin ging om een “portretje” van de bevroren tuin te nemen.
In juli en augustus zag het gazon in de tuin er niet uit door de droogte. In september was het weer volop gras afrijden en door de overvloedige regen was de mooi groene grasmat weer daar. En nu vanochtend is alles wit en kan je het gras afbreken, zo bevroren is het .
Ons Drentjes stoort dat niet, ons frakske is weerbestendig en bestand tegen heel lage temperaturen. Lucy met de dichtste vacht van de vier is zelfs amper binnen te houden. Die heeft het altijd te warm, dat zagen we destijds met Bas ook. Die ging in de Hall tegen de voordeur liggen. Daar tochtte het altijd wel iets en daar hield Bas ook wel van.
Door de mooie helderklare lucht bleek er toch wel veel verkeer langs het anders heel rustige dorpje la Magdeleine te zijn langsgekomen. Veel condens sporen van vliegtuigen vandaag in de klare lucht. En alle gaan ze dezelfde richting uit, Parijs is terug populair bij de vliegtuigen. Zoveel is wel duidelijk.
Ondertussen heeft het baasje de houtkachel al in gang gezet en de schouw zet af en toe de satelliet schotel van TV Vlaanderen in de rook van eiken- en beukenhout.
Zo dadelijk komt de “chauffagist” de centrale verwarming onderhouden en bijregelen. Het baasje heeft immers gereclameerd dat de oude verwarmingsketel minder verbruikte dan de Hi-tech ketel die hier twee jaar geleden is geïnstalleerd. Hij vindt dat ‘m al genoeg heeft gesponsord aan de Arabieren en een hoog verbruik bij een zachte winter kan dus niet voor hem.
En dan zeggen dat die centrale verwarming enkel moet dienen om het huis op een temperatuur te houden zodat al het sanitair en waterhuishouding niet bevriest, moest het zo toch eens plots flink gaan vriezen. Wanneer wij hier zijn is het voor 90 % de houtkachel die voor een behaaglijke warmte zorgt
Morgen voorspelt France météo zwaar bewolkt met kans op fikse buien. Als het dan ook nog eens zo koud blijft is er veel kans dat we de eerste sneeuwvlokjes van de nieuwe winter gaan zien vallen. Maar at is dan nieuws voor morgen op dit blog !
De dag begon met een schitterende zonsopgang iets na acht uur. De nacht was wolkeloos geweest en dat zag je aan het gazon in de tuin. Het gras kraakte onder de baasjes voeten en hondenpoten.
Voor Hera en Belle was dat een teken om zich als gekken te liggen rollen in het ijskoude gras. En ze genoten er heel duidelijk van. Er viel ook veel te snuffelen want in de tussenperiode dat we niet hier waren zijn er natuurlijk heel wat dierenpassanten in de tuin geweest. En dat moeten we natuurlijk duidelijk weten. Daarom weten vier Drentenneuzen duidelijk meer dan één.
Door het mooie weer zijn we haast niet binnen geweest. Het was veel te plezant om de tuin opnieuw te ontdekken met al die frisse geuren. We konden er op vertrouwen dat het baasje de houtkachel was blijven voeden en dat het lekker was wanneer we terug binnenkwamen wanneer de zon onderging.
Ook deze avond is het een heel heldere nacht en dus verwachten we morgenvroeg rond acht uur een zelfde omgeving aan te treffen.
Vandaag werden de pups van Hera uit het N-nestje elf maanden. 22 december was vorig jaar een dag van hoogspanning in de Faesroedel. Vorige week zaterdag 14-11 hebben we er al vijf van de zeven opnieuw gezien tijdens de wandeling in Hoogstraten. Daar waren Noxx, Bowie, Boris, Nova en Nazca bij de grote groep wandelaars aanwezig.
Toen is ons baasje nog achter Nazca aan moeten gaan. Die wist haar baasje Bjorn niet meer te vinden en is toen maar terug naar de parking aan café “In Holland” gelopen. Daar heeft ons baasje haar opgepikt en haar met de auto terug gebracht bij de groep wandelaars die op ons gewacht hadden.
Maar het was vandaag ook weer Nazca die voor HET nieuws zorgde. Baasje Bjorn meldde ons dat juffertje Nazca mevrouw Nazca is geworden. Nazca is sinds gisteren voor de eerste maal loops. Dat is een normale leeftijd voor een Drententeefje, maar de meeste teefjes uit onze lijn zijn 14 tot 15 maanden ook heel gewoon. Nazca is bij ons weten de eerste die loops kwam voor haar eerste verjaardag .
Nog één maand en we vieren dan de eerste verjaardag van het nest…
Het zag er op bepaalde momenten niet naar uit dat het er nog voor de winter van zou komen. Maar vanavond zijn we terug op onze Franse stek aangekomen.
Even zag het er naar uit dat het baasje zou terugkeren naar Vosselaar. Tussen Antwerpen en Gent was het immers weer zo ’n noodweer met regen, smeltende sneeuw en hagel ! We hoorden het baasje tegen ’t vrouwtje zeggen “als het in Kortrijk nog zo ’n weer is draaien we terug en gaan we morgen of maandag”
Gelukkig was het na Gent “beter” maar nog niet echt aangenaam rijden. Het heeft nog tot in Parijs geregend, maar in aanvaardbare mate.
Bij het naderen van Parij vertelde madam TomTom dat we best langs de Porte de la Chapelle de périférique richting west konden opdraaien. Dat doet ons baasje wel meer zonder dat madam TomTom dat moet vertellen . Het bleek in elk geval een goede keuze te zijn geweest want eens de périférique verlaten aan de porte St Cloud was de regen over en kon het baasje de zweep op het gaspedaal leggen.
We hadden ditmaal geen aanhanger mee en dan is het toch wel iets makkelijker om door het Parijse verkeer te laveren ! Het verbruik viel dan ditmaal meer dan mee. Met 7,5 liter tegen 130 km/u is dat best een goei prestatie van de Masjebashi vindt ons baasje.
Inmiddels zijn we thuis in La Magdeleine. We mochten wel niet in de tuin omdat het al donker was bij aankomst en ons baasje wil morgenochtend zelf de eerste verkenning doen. Heros heeft op de koer of onder de hangar al wel een grote dikke egel gevonden ie hij fier aan ’t baasje kwam tonen. De egel is ondertussen al in de voormalige schaapstal gezet waar hij de door het baasje gemaakte egel ”abris” kan vinden.
Morgen meer nieuws wanneer we “met de lichte” op verkenning kunnen gaan…
Zoals we gisteren op deze plaats al meldden waren we gisteren met drie “fokken zonder gokken” activisten richting Gent gereden om de door ons verzamelde bloedstalen te gaan afleveren bij het labo van de Genetische afdeling van de diergeneeskundige faculteit van de Ugent.
Eens we daar in Merelbeke werden we aller sympathiekst ontvangen door professor dr. Luc Peelman en professor dr. Alex van Zeveren. Maar de weg er naartoe was niet bepaald een pretje. Regen, nog eens regen en bakken regen kregen we over ons tussen Antwerpen en Gent.
Nu is ons baasje iets gewend onderweg maar dit is ‘m zelden gebeurd. Bij momenten was het zicht ongeveer tweemaal de lengte van de motorkap van de Outlander, en dat is écht niet ver ! Ook Frans en Jeanny die ons baasje vergezelden beaamden dat dit noodweer was.
Dan komt er ook bij die regen nog eens het spatwater van de vrachtwagens bij wat maakt dat we ons in een uitermate gevaarlijke situatie bevonden. Al een geluk dat er voor onze auto niets gebeurde want anders was de snelweg bezaaid geweest met een hoop verwrongen blik want ook die vrachtwagens gaven geen krimp en vlamden er met 90 km/u lustig tussen de bestelwagens en auto’s tussendoor.
Dat de terugweg langs een gans andere weg zou lopen stond toen al vast voor het baasje. Sinds het elke dag file is vanaf Kruibeke / Haasdonk op de E17 voor de Kennedytunnel kiest het baasje de laatste tijd nogal dikwijls voor de toltunnel Liefkenshoek.
Zo ook gisteren namiddag. Maar viel dat even tegen zeg… In de tunnel waren drie vrachtwagens en een personenwagen tegen elkaar en de twee tunnelwanden aan geknald !
Resultaat…, gans de tunnel was over beide rijstroken versperd. En dan sta je daar, je kan dan geen kant meer uit en moet braaf in de file blijven staan tot de rijbaan terug vrij gemaakt is en het verkeer terug op gang kan komen.
We waren om 16u45 in Merelbeke vertrokken en waren enkele minuten voor 20u00 terug in Vosselaar.
Drie uren voor nog geen 100 kilometer ! Maar er was een troost… het was de op één dag na, de dag met de langste file van het jaar. De radio meldde 390 kilometer file op de Belgische snelwegen. We waren dus niet alleen in de file …
19 november 2015 gaat voor Fokken zonder gokken een belangrijke dag blijven. Vandaag zijn namelijk de bloedstalen van de Drenten die het onderzoek naar de DNA test voor epilepsie aan de universiteit van Gent afgeleverd.
Het onderzoek kan dus vanaf vandaag een start nemen.
Wij van de werkgroep zijn fier op het werk dat we sinds 8 oktober 2015 hebben geleverd. In zes weken hebben we het klaargespeeld van de minimum 10 nesten waar lijders van epilepsie in voorkomen op te sporen. In dezelfde tijd hebben we de eigenaars van de Drenten kunnen warm maken om mee te werken en hebben we ook nog eens een aantal dierenartsen bereid gevonden van hun medewerking te bekomen. Verschillende onder hen hebben spontaan gratis hulp aangeboden bij de bloedafname.
Ondertussen hebben we ook de logistiek voor het verzamelen van de bloedstalen georganiseerd. Er zijn ontelbare telefoongesprekken en mails geweest, afspraken gemaakt voor bloedafname, ophalen van de bloedstalen en inlichtingen verstrekt hoe het bloed moest verpakt en bewaard worden . Ook het ophalen en/of verzenden heeft het nodige geld gekost aan de leden van de werkgroep. We hadden geen sponsors bij de grote brandstoffirma’s, dus kwamen de kosten uit eigen portemonnee…
Soms waren het zenuwentoestanden, misverstanden, enkele afzeggingen van deelnemers (een paar) die wel een sleutelpositie innamen, zendingen die te lang op zich lieten wachten, Stambomen die nodig waren om bij een bloedstaal te voegen die onvindbaar waren. Het is maar een greep uit het aantal hindernissen die moesten genomen worden, en die tot grote voldoening alle een gunstige oplossing hebben gekregen.
Wat een steeds terugkomende stimulans was om er steeds opnieuw met volle overtuiging in te vliegen, waren de reacties van de eigenaars van de Drenten die we bezochten om bloed op te halen. Steeds weer kregen we felicitaties van hen, en moesten we ook telkens weer aanhoren dat men niet begreep waarom dit zo belangrijke onderzoek door privépersonen diende te worden georganiseerd.
Vandaag hebben we meer dan 45 bloedstalen afgeleverd bij het labo dierlijke genetica van professor Dr. Luc Peelman en professor dr Alex Van Zeveren aan de Ugent te Merelbeke. Als de onderzoeken die vanaf vandaag kunnen starten aan het einde van de doctoraatsthesis een gunstig resultaat heeft hebben we met beperkte middelen en veel inzet een belangrijke wending gegeven aan de gezondheidsproblematiek van de Drentsche Patrijshond als ras.
En hier gaat elke individuele pup die nadien gaat geboren worden haar voordeel van kunnen halen !
Vandaag gaf de verjaardagkalender een opmerkelijke naam aan, "Bas 1993" stond er. 22 Jaar geleden werd er dicht bij de Nederlandse grens in Poppel een mix nestje Drentsche Patrijshonden/ Heidewachtels geboren .
Op de bedsofa werden in de woonkamer van Jan en Hilde 6 puppies geboren. Het resultaat van een romantisch treffen tussen het Drententeefje van Jan en Hilde en de Heidewachtel van de buren !
En mooi dat ze waren…
Heel toevallig kwamen we te weten dat er een nestje was bij vrienden van vrienden van een ras waarvan we nog nooit of vanzeleve nog niet gehoord hadden, Drentsche Patrijshondjes. Want zo was het dan ook, de genen van de papa hadden weinig invloed gehad op het uiterlijk van de pupjes. En ook van karakter bleken ze alle typisch Drentengedrag te vertonen. Maar dat hebben we pas later ondervonden.
Begin januari kwam er een pupje naar ons, het was et laatste van het nest en een heel lief klein en dik bolletje . Want “gesoigneerd” waren de pupjes tot in het uiterste.
“Jefke” onder die naam ging ons pupje toen door het leven. Genoemd naar de persoon waar het pupje eerst naar toe was gehuppeld. Vanaf het moment dat het bij ons baasje op de schoot kwam wist hij het al… Dit zou onze Bas worden en hij zou ook nooit iets te kort komen, dat moesten we aan Jan en Hilde beloven. En ze mogen gerust zijn, alles wat een Drentenhart kan verlangen heeft hij gekregen.
15 Jaar heeft hij lief en leed van de baasjes gedeeld, half Europa heeft hij mee afgerotst met het baasje op depannage of met de mobilhome die we toen hadden. Bij de aankoop van het Franse huis zat hij mee op de achterbank van de auto toen de baasjes bij de notaris hun handtekening zetten onder de acte.
Onze Belle heeft hij in zijn leven weten komen toen hij al twaalf jaar was. En wat hebben die twee nog drie jaar plezier aan elkaar gehad. Alles mocht dat soms kleine serpent van Bas Op een bepaald moment kon je licht zien op de plaatsen waar de naaldvormige puppytanden van Belle de flaporen van Bas hadden geperforeerd !
We hebben maar van één zaak spijt gehad, Bas heeft op een week na de geboorte van de pups van zijn Belle gemankeerd. De week voor Belle haar eerste nestje kreeg heeft Bas ons verlaten tijdens zijn dagelijkse wandeling in wat we altijd “ons” bos hebben genoemd.
Zo ’n fijne en betrouwbare kameraad hij zijn ganse leven geweest was zo heeft hij de baasjes nog bespaard van de gruwel van hem te moeten laten inslapen. Ook daar heeft hij de beslissing zelf genomen. Een hartinfarct maakte een kort eind aan een lang fijn hondenleven.
Hoewel nat en uitgeregend op sommige momenten was het reuze plezant daar in de buurt van Wortel kolonie . Ons baasje was onderweg (?) zijn klein Kodakse kwijtgespeeld toen hij achter Nazca was aangegaan.
Toen had hij nog geen enkele foto genomen want in de achterhoede zijn er enkel ruggen en achtersten te fotograferen.
Gelukkig heeft hij het kleinood teruggevonden in de auto. Toen Nazca aangelijnd was heeft ons baasje de auto genomen om terug achter de groep aan te gaan. De achterstand op de groep was immers te groot geworden. Toen moet het “Kodakske” uit de jaszak geschoven zijn. Het baasje heeft het Kodakske later tussen de twee zetels teruggevonden. Hij heeft dan nog enkele foto’s van de groep kunnen nemen wanneer ze al aan tafel zaten.
Inmiddels zijn er toch al wat foto’s van andere mede wandelaars binnen gekomen zodat wij ze ook hier aan jullie kunnen presenteren.
Veel plezier met de foto’s van Jeanny, Chris en Marian, ook Melissa heeft nog wat foto’s gestuurd.
Het zag er zo mooi uit in de voormiddag toen we met Marian en Kiki bij onze dierenarts Aline waren. Marian wilde weten hoe het was met de heupen van Kiki en was daarvoor naar Hoogstraten gekomen omdat Aline maar goed 1/3 van de gangbare prijs in Arnhem aanrekent. En de foto’s waren niet alleen schitterend, ook het resultaat mocht er wezen. Zonder meer HD-A heupen volgens de kenners.
In de namiddag hadden we de herfstwandeling gepland en toen was het weer totaal omgeslagen. Iets voor twee uur regende het pijpenstelen, of zoals ze in de Kempen zeggen “oude wijven” en dat staat dan weer gelijk met wat de Engelsen “it’s raining cats and dogs” noemen!
Gelukkig vonden we een droog onderkomen in de gelagzaal van café “InHolland” waar de slagregen in beekjes van de ruiten liep. Rond kwart na twee vertrok een grote groep wandelaars richting Wortel Kolonie. Inge met Drentje Luna en Golden Mirza trok de kop en ons baasje zorgde als gewoonte voor de bezemwagen. En dat bleek een héééél belangrijke functie te zijn want op een bepaalde moment was “onze” Nazca haar baasje Bjorn kwijt. Hoezeer ons baasje Nazca probeerde terug vooruit te sturen waar Bjorn en de kinderen vertoefde, zozeer bleef ze telkens uit het bereik van ons baasje. Uiteindelijk kon ons baasje na een achtervolging van haast twee kilometer op de parking van café In Holland terug aanlijnen.
Belle die bij ons baasje was gebleven werd dadelijk in de auto gezet samen met haar kleindochter en met de auto werd de groep terug opgezocht. Eens terug bij de groep parkeerde het baasje de auto aan de zijkant van het bos en konden we terug de wandeling vervolgen.
Dé attractie bij deze wandeling is steeds de halte aan het “bootjesven”. Hier ging al wat los van de lijn was te water. Uiteraard haast alle Drenten, maar ook de Duitse Herder, de Pyreneese Herdershond, de twee flatcoated retrievers zaten in geen tijd in het water en apporteerden dummy’s, takken , stukken schors en alles wat maar vliegen en drijven wou.
De rustplaats aan Bootjesven fungeerde ditmaal als plaats voor de groepsfoto. Er waren zeker nog een vijftal wandelaars meer op de wandeling maar die waren alle foto’s aan het nemen van de groep wandelaars en hun honden.
Na de wandeling doken de wandelaars het café in om zich aan tafel te goed te doen aan de inmiddels bekende spek met eieren . De specialiteit daar van uitbater Jos Snoeys en zijn ploeg. Toen iedereen moe en voldaan naar huis toe keerde was het al goed 18u00 gepasseerd.
Wij hadden een fijne vermoeiende en goed met activiteiten gevulde dag . Aan allen die meegewandeld hebben. Nen dikke merci voor de compagnie en volgend jaar doen we dat zeker nog eens over !
Al enkele dagen is de esdoorn en de hazelaar in onze tuin de scene van een verliefd duivenkoppel. Ze zijn duidelijk van slag en hebben de foute lente in het bloed. Wat ook nog fout is, dat het verliefde koppel er vier aandachtige en luidruchtige toeschouwers onder de boom bij hebben.
Het baasje is er niet zo blij mee want als er één van de teefjes het in haar bol krijgt van ook bij haar de hormonen de vrije gang te laten gaan…. Dan is het baasje er dik aan met zijn berekening dat Hera loops zou komen eind december , begin januari. En dat zou een lelijke streep door zijn wens zijn van nog eens een lente nestje te hebben met Hera.
Maar laat ons niet voorop lopen op iets wat mogelijk misschien zou kunnen gebeuren. Ondertussen gaat het liefdesspel tussen de duiven lustig verder op een veilige hoogte voor Belle & co. Meer dan lawaai maken kunnen ze niet. En de poging van Heros van gebruik te maken van de composthoop is ook al een maat voor niets. Hera heeft al een ernstige poging gedaan om in de vijf-stammige hazelaar te klimmen, maar meer dan een meter hoog is ze ook niet geraakt. En toen ze zo hoog geklommen was moest ze er goed over nadenken hoe ze terug veilig beneden zou geraken.
Vandaag is het weer dan wat omgeslagen. Hevige windvlagen, felle stortbuien en rond 18uur vanavond enkele bliksemflitsen en donderslagen brengen misschien wel het begin van echt herfstweer. Dat zou dan ook wel een einde kunnen maken aan de amoureuze avonturen van duiver en duivin in onze bomen en struikgewas.
En morgen gaan we de herfstwandeling in Wortel / Castelré wandelen. Alles is geregeld, het café “in Holland” is verwittigd dat er een twintigtal wandelaars hun beentjes onder tafel komen steken en de koptrekker en bezemwagen zijn ook gereserveerd. Nu alleen het weer nog… en dat is zowat het enige waar we geen vat op hebben….
Maar dat laat een echte Drentenbaas en liefhebber niet tegenhouden om er een fijne en plezante wandeling van te maken !
Inderdaad, weeral een feestje in de Faesroedel. Vandaag vieren we het heuglijke feit van 7 jaar geleden. Toen wierp onze Belle haar eerste nestje, tevens voor de baasjes hun eerste nestje.
Een kleine week nadat Bas stierf was het voor Belle gedaan met treuren om haar grote vriend en toeverlaat waar ze altijd op kon rekenen. De ganse dag van 12 november 2008 zag het er al naar uit dat de geboorte van Belle’s pups niet lang meer op zich zou laten wachten.
Tot er rond 18u00 de reclamekrantjesman op zijn scooter aan de brievenbus halt hield. Zoals altijd was dat het teken voor Belle om in de zetel te springen en luidkeels de man op zijn scooter weg te jagen. Zoals elke keer lukte dat zonder problemen, maar ditmaal was er bij Belle “iets meer” aan de hand.
’t Baasje merkte plots op dat er een puppyhoofdje verscheen bij Belle en dat door haar krachtig blaffen de geboorte in gang was gezet.
Onze eerst geborene was Hercule, een mooi stevig reutje die na acht weken zijn definitief plaatsje bij zijn vader Zeppos in Melden bij Oudenaarde vond . Heros en Hera die bij ons zouden blijven waren de volgende twee. Na Hera kwam het tweede teefje Hadise, die naar Budingen verhuisde en intussen net als Hera ook al twee nestjes gekregen heeft. Harrhy de volgende die werd geboren bleef in de buurt wonen en trok als naaste buur van Bobbejaanland naar Lichtaart. Heros en Harrhy lijken als twee druppels water op elkaar, zowel door karakter als gestalte.
De laatst geborene in het nestje is Harko die naar Oostkamp verhuisde bij Ronny en Carine en daar een gouden mandje vond. Het is dat Harko een reutje is want dat is het enige uiterlijke verschil met zijn moeder Belle. Zelfs wat karakter betreft is Harko het evenbeeld van zijn moeder !
Ondanks dat we destijds nog niet bekend waren in het fokkerswereldje konden we de zes pups bij uitstekende baasjes plaatsen. Dat Heros bij ons gebleven is heeft te maken met het overlijden van Bas de week voor de geboorte van de pups. Normaal zou er een teefje bij ons gebleven zijn, in dit geval Hera alleen. Toen de pups vijf weken oud waren zagen wij echter al dat het grote donkere pupje wat karakter betrof toch wel veel gelijkenis vertoonde met dat van de overleden Bas, hoewel er tussen die twee geen verwantschap bestond. En zo kwam het dus dat Heros de plaats van Bas in nam.
En vandaag zijn we er zeker van dat zowel moeder Belle als de zes pups weer een topdag beleven bij hun respectievelijke baasjes. En dat verdienen ze dan ook meer dan ooit !
We waren van plan van gisteren met de Nederlandse Drenten vereniging te gaan wandelen aan het strand van Rockanje. Alles stond gereed en we waren vroeg op. En toch zijn we niet vertrokken richting Rockanje !
De reden was een dichte mist die het zicht flink beperkte. Nu heeft ons baasje jarenlang zijn boterhammetjes verdient langs de snelweg toen hij nog werkte voor de VAB wegenwacht. Die noemde toen zelfs nog anders en was gekend als de “Wacht o/d Weg”. Daardoor kent hij de gevaren van mist op de snelweg en het baasje gaat zeker niet de snelweg op wanneer er mist hangt. Daar waagt hij zijn leven niet meer aan als het niet echt moet.
In plaats van de baan op te gaan zijn we met z’n alle snel terug het bed ingedoken, dat was veel veiliger en we waren nog beter uitgeslapen ook nog !
Vandaag is het werk aan de bloedinzameling voor het DNA onderzoek naar een test voor epilepsie bij de Drentsche Patrijshond verder gegaan. We waren van plan alle bloedstalen eind vorige week bij de universiteit in Gent binnen te brengen, maar er zijn nog te veel stalen die onderweg zijn. Er zijn gewoon Drentenbaasjes die zich spontaan hebben aangemeld voor medewerking, en daar maken we graag gebruik van ! En dubbel werk doen we niet graag. De auto’s van de vrijwillige medewerkers doen zo al kilometers genoeg.
Dus wachten we nog maar enkele dagen om zo efficiënt en economisch mogelijk te werken. Er is door de werkgroep fantastisch goed werk geleverd en ieder heeft naar zijn capaciteiten gewerkt. Tenslotte zijn we nog maar één maand verder dan de dag dat we de opdracht van professor dr. Peelman kregen om de bloedstalencollecte te starten. Dat was op donderdag 8 oktober en vandaag 9 november. Het was soms hectisch en ook hillarisch wanneer we bvb alles netjes hadden gepland, tot bleek dat een hond die een belangrijke plaats had gekregen, twee weken voordien was ingeslapen. Of die fokker die verschillende epileptische honden had gehad zelf overleden was en dus konden we maar één hond uit het nest traceren.
Maar dat maakte de uitdaging enkel maar spannender. En meer nog… we halen de uitdaging, niet binnen de maand maar wel met enkele dagen meer.
Als de Drentsche Patrijshond binnen enkele jaren een test krijgt om epilepsie op te sporen, gaan wij fier kunnen zeggen dat wij met een heel beperkte ploeg de aanzet daartoe hebben verwezenlijkt.
Morgen gaan we wandelen met onze goede vrienden van de Nederlandse Drenten vereniging. Het baasje neemt niet de ganse roedel mee want dan is de auto helemaal Vosselaar Plage na terugkomst. Neen, het zijn hij en Hera die acte de présence uit België gaan geven.
Maar om rond tien uur in Rockanje te komen heeft het baasje toch ook een kleine twee uren nodig. Hij rijdt dan wel met een snelle Mitsubishi, maar er hangt hier rond de voordeur zo ’n soort echo. Die klinkt als de stem van ’t vrouwtje als “en rijdt niet te rap daar hé”.
Inderdaad , zij heeft gelijk. Het centraal incasso bureau van zijne koninklijke hoogheid en zijn regering hebben de weg naar onze brievenbus ook al meermaals gevonden.
De voorbereidingen zijn al gedaan, de laarzen (botten voor de Belgen) staan klaar, batterijen van ’t Kodakske zijn geladen, handdoeken om Hera af te drogen liggen klaar, ook haar windjak ligt daarbij. Hera’s paspoort steekt bij het baasje zijn paperassen , de Masjebashi staat volgetankt, want in Kezenland is de diesel flink wat duurder dan in Belgenland. Kortom, we zijn er klaar voor.
Misschien nemen we Lucy ook wel mee maar als het druk op het strand is loopt het baasje het gevaar dat ze verloren loopt. Ze is het nog altijd niet afgeleerd van elke vogel te blijven volgen tot die van vermoeidheid spontaan uit de lucht valt. Het baasje beweert steeds dat hij Lucy niet wil vrijlaten wanneer de zwaluwen aan hun trek beginnen. De kans is heel reëel dat hij haar in Zuid Afrika kan gaan terug halen omdat zij toch maar één ding kent “vogels volgen” !
’t Baasje hoopt er op van nog eens een ferme babbel te kunnen doen met de Nederlandse vrienden en misschien nodigt hij hen wel uit om volgende week zaterdag met ons te komen wandelen op het meest noordelijke punt van België . De grens België / Nederland te Hoogstraten aan de voormalige landlopers kolonie van Wortel.
Tot morgen en we hopen zonnige foto’s mee te brengen van een mooie strandwandeling.
Vandaag is het juist zeven jaar geleden dat onze Bas overleed in wat we stilaan “zijn bos” noemden. We kwamen daar zowat dagelijks samen met Belle. Beiden kenden de ronde blindelings, hoewel Belle wel eens onder de afsluitdraad van de fabriek van Jansen Pharmaceutica wilde onderdoor glippen om daar dan op de parking de konijnen het leven zuur te gaan maken !
Maar hoewel hij en Belle twee gezworen vrienden waren heeft Bas nooit het baasje tot wanhoop gedreven met onder afsluitdraden te kruipen. Al zeven jaar staan de stoffelijke resten van Bas in de woonkamer op de kast. Daar staan ze te wachten tot onze baasjes zoals gepland, Bas gaan uitstrooien… Dat zou dan moeten gebeuren voor de helft in Vosselaar in “zijn bos” en de andere helft in de tuin in La Magdeleine waar hij toch ook een groot deel van zijn leven heeft doorgebracht.
Maar voorlopig is uitstrooien nog niet aan de orde. Hij staat daar goed in zijn doosje bij zijn schilderij dat nichtje Joke met airbrush heeft gemaakt.
Belle die op die bewuste 6 november 57 dagen drachtig was van haar eerste nestje heeft toen nog zes dagen lopen treuren. Wel 100 maal per dag aan de zetel gaan snuffelen waar Bas altijd in sliep. Die zetel was dan telkens leeg en dan ging ze nog maar eens een rondje rond de tafel maken met haar steeds dikker worden lijfje. En dan nog maar eens een blik in de zetel werpend.
Een week heeft dat zo geduurd. In die week na 6-11-2008 is eigenlijk heel veel gebeurd. Bas werd in het dierencrematorium te Viersel gecremeerd. De toenmalige auto, de Mitsubihi L200 Pickup werd vervangen door de rode Mitsubishi Outlander (met Franse nummerplaten) En in de woonkamer werd er een heuse verloskamer met puppyverblijf ingericht. Maar dat is dan weer een verhaal voor volgende week donderdag…
Ondertussen is de beurtrol om met het baasje mee te rijden om de bloedstalen voor de epilepsietest onderzoek helemaal rond. Belle mocht mee naar Arnhem naar dochter Kiki. Baasje Marian had noordelijker in Nederland ook stalen opgehaald die zij en ’t baasje daar zijn gaan ophalen. De dag nadien was het de beurt aan Hera die in Wallonië en Vlaams Brabant gaan kennismaken is met de Drenten aldaar. Gisteren is Heros mee geweest naar Best tussen Eindhoven en Tilburg want daar had Willeke en Frans een bloederig pakketje voor hem en het baasje. Heros mocht dan ’s avonds laat ook nog eens in het noorden van de Kempen gaan rondtoeren. En vandaag was het de beurt aan Lucy om in het uiterste hoge tipje van België, in de middelste “bult” boven Hoogstraten en vlak onder Breda een stamboom te gaan ophalen.
Tenzij er nog ergens moet worden ingesprongen zit de ronde van het baasje er op en kan het bloed volgende week richting Ugent vertrekken ! Vanaf dat moment is er geen houden meer aan, dan start definitief het onderzoek om een bruikbare test te ontwikkelen om epilepsie bij Drentsche Patrijshonden op te sporen …. En daar zijn we fier op dat we dat mee hebben kunnen verwezenlijken in minder dan een maand tijd !
Vandaag was Hera terug mee op ronde met het baasje. Ieder om beurt zo gaat het hier als het om uitstappen gaat. Belle was al mee naar Arnhem, vandaag Hera en morgen gaat Heros mee op ronde.
Vandaag begon ons baasje met het ophalen van de bloedstalen een flink eind achter Brussel. Zo halverwege Brussel-Charleroi, een eindje voorbij Waterloo moesten we het eerste bloedstaal ophalen.
de Leeuw van Waterloo
De volgende halte was al terug een eind noordelijker, toen was Leuven aan de beurt. Op bijna al die plaatsen zijn het bekenden van ons baasje die de eigenaars zijn van de honden die zich beschikbaar voor het onderzoek hebben gesteld.
Na Leuven kwam Aarschot (de Hollanders lachen nu om de naam) aan de beurt. Ook daar was het weer bij bekenden waar het staal was op te halen. Door de goede verbinding via de snelwegen vielen de verbindingstijden best mee. Hera mocht regelmatig eens gaan kennismaken met de andere Drentjes. En dat was plezier van beide zijden.
Door het Zoniênwoud in herfstkleuren.
De laatste halte lag ook op dezelfde lijn. Bekkevoort, dicht bij Diest was de volgende en laatste halte.
Ook hier was het weer Hera die in de kijker bij de mensen liep. De verbondenheid van Hera met het baasje valt steeds op bij de mensen die aar enkele jaren niet hebben gezien. Want bekend is ze door gans het land, die “kleine” van ons.
Het was al donker toen we Diest voorbij reden richting Vosselaar en zo kwamen we een dagtaak later terug in Vosselaar met een oogst aan bloedstalen om het onderzoek te laten starten.
Vandaag zetten we onze fantastische dierenarts Aline Verschueren even in het zonnetje.
Toen ik haar vorige week sprak over het project waar we aan de Ugent, faculteit diergeneeskunde begonnen waren was zij dadelijk enthousiast om haar medewerking aan te bieden.
Aline bood ons spontaan aan van bij de honden waar we mee tot bij haar kwamen gratis de bloedafname te verrichten. Deze bloedstalen brengen we eind deze week naar het labo van professor dr. Peelman. Van deze prof heeft Aline nog les gehad toen ze zelf nog voor dierenarts studeerde aan de Ugent.
Aline prikt bloed bij Hera
Met vier honden waren wij vandaag bij Aline, en morgen gaat zij nog ter plaatse bij eigenaars van een hond die moeilijk te verplaatsen is bij haar in de buurt . Als dat geen buitengewone service is !
Daarom zijn wij haar zo dankbaar. Op haar en haar collega Sarah Jansen hebben wij nog nooit tevergeefs beroep gedaan. Steeds hebben we de beste van het allerbeste diensten gekregen en daarom willen wij hen vandaag promoten.
Wie in de wijde omgeving van Hoogstraten woont bevelen wij hen met het meeste vertrouwen aan. Of de klanten nu van de Belgische of Nederlandse kant van de grens zijn is van geen belang. Iemand die ooit bij hen op consultatie met zijn dier geweest is blijft er tot zijn grootste tevredenheid klant.
Dank Aline, in naam van onze roedel en al uw dierenklanten !
Tien jaar al, is ze vandaag geworden. Tien mooie jaren voor haar en voor ons baasjes, zo kennen we onze moeder van 15 pups.
We hebben haar vandaag eens extra gesoigneerd. Eens extra extra geknuffeld vanmorgen bij het ontwaken. Want extra knuffelen is er elke ochtend al bij. Daar kan ze echt van genieten en dan maakt ze van die sprongetjes die je normaal enkel ziet in een geitjes en reeënpark. Met vier poten gelijk van de grond en gek van plezier. Zo kennen we onze oma Belle.
Deze namiddag mocht ze met baasje mee. Die is begonnen aan zijn bloedstalen ophalen voor het DNA onderzoek naar epilepsie. De rit ging naar Arnhem waar Marian een staal had opgehaald uit het verre noorden van Nederland. En dat weet ze zo stilaan, als het naar Arnhem gaat komt Belle haar dochter Kiki tegen.
Dat was weer een heel plezant weerzien. Dan mag ze zelf, niet aangelijnd uit de auto springen. Baasje is niet bang dat ze op zichzelf Arnhem gaat verkennen. Het weerzien met Kiki wil ze duidelijk niet missen. En ook aan de andere zijde van de deur is er enthousiasme te horen.
En als de voordeur dan opengaat is het enthousiasme zo groot dat het overslaat op ieder die er op staat te kijken. Als mensen vragen of die hondenmoeders hun pups nog terug kennen zeggen wij volmondig JA, zeker JA. Het voorbeeld stond daar in Arnhem op het voetpad rond te springen. Dat ritueel eindigt niet aan de voordeur maar gaat binnen onverminderd verder.
En wat ook zo typisch is aan onze Belle… zij poetst telkens haar “pups” van kop tot teen. En die pups…die laten dat doen net alsof ze nog in de werpkist vertoeven bij moeder Belle, onder de warmtelamp of op de warmwaterkruik !
Vanavond heeft ze bij haar brokken een extra lepel kip gekregen. Het vrouwtje had tijdens onze afwezigheid vol au vent of koninginnenhapje gemaakt . Dat Belle dat graag lust is niet meer dan normaal. Alles wat ze bovenop de brokken krijgt is ze verlekkerd op. En dat ze een vriê “gourmand” is was al jaren bekend.
Nu ligt ze naast de zetel van het vrouwtje op haar kussen te dromen en te snurken. En je ziet het aan alles, het zijn gelukzalige dromen. Die Halloweendromen zijn aan Belle niet besteed !
Uit “Balder” voor de insiders, uit Berlaar voor al de anderen, kwam er nog eens nieuws van Kiet en de jonge Deen, Kenzo. Kenzo is de zoon van Kiet en de Scandinavische Milou.
Kenzo is vandaag 6 maanden oud of een half jaar geworden maar dat en nog andere zaken laten we de “Kieterkenzowieters” zoals de familie Jacobs zichzelf noemt zelf vertellen.
Hey Jan en co,
Eindelijk nog eens een bericht uit Balder. Alles prima hier. Kenzo is vandaag 6 maanden oud geworden en dat hebben we gevierd met lekkers en een extra mooie herfstwandeling.
Dat was genieten voor honden en baasjes.
Ook met Kenzo gaan we naar de hondenschool en dat gaat prima. We volgen zowel de lessen gehoorzaamheid als de jachtlessen.
Kenzo heeft een enorme "will to please" en wil constant werken voor de baasjes. En natuurlijk steekt hij ook veel op van pa Kiet.
Volgen aan de lijn, de standen, ... dat gaat allemaal prima. Alleen het apporteren vergt nog veel oefenen want voor Kenzo is dit het moment om met de voeten van baas te spelen.
Maar dat apporteren zal ook wel in orde komen zeker... met heel veel geduld en met behulp van de lange lijn.
Het jachtseizoen is 15 oktober gestart en Kiet is dus volop aan het tracken. Onze agenda is goed gevuld de komende maanden en dat vinden wij helemaal niet erg.
Want, waar we een heel jaar voor geoefend hebben kunnen we nu "live" gaan uitvoeren. En dat is superplezant.
Vele groeten en knuffels
Kieterkenzowieters
Maar ook uit Temse kwamen twee foto’s met één zin onderschrift. Maar die ene zin verklaarde wel heel veel. Dit was de zin “Oef, hij is stilgevallen” ! En dat was niet op Marc het baasje bedoelt !
En morgen hebben wij hier een belangrijke Drenten verjaardag te verdienen… Mar daar gaan we het morgen over hebben.
Baasje was vanavond op stap, en nog wel helemaal naar het buitenland ! Tot hiertoe is alles waar wat ‘m van ons Drentjes moet opschrijven. Maar dat helemaal naar ’t buitenland beperkte zich tot het eerste dorp over de Belgisch / Nederlandse grens.
In Goirle, tussen Turnhout en Tilburg was het waar hij bij Luc en Gerrie Van den Heijning van Drenten kennel “The Gloucester” is gaan “puppysnuiven”.
Luc en Gerrie hebben een nu vijf weken oud nestje Drentjes en het was omdat het baasje de vorige week snipverkouden was dat hij nu pas op puppy bezoek wilde gaan. En ze zijn mooi die acht pupjes. Jaloezie is aan ons baasje niet besteed maar zo ’n nestje laat niemand onberoerd, daar is ‘m dan ook eerlijk in. Acht pupjes, vier reutjes en vier teefjes, en alle in blakende gezondheid. Dat heeft een naam, en dat is het ware fokkers geluk, daar kan je alleen maar fier over zijn.
Ook moeder Shanti was poepfier op haar kroost en stond gans de tijd tegen ons baasje zijn been gedrukt, als ware om te zeggen “heb ik dat hier niet netjes afgewerkt” ? En dat heeft ze zeker heel netjes en fijn gedaan.
Het baasje had voor elk pupje een cadeautje mee, een knuffel die al een tijdje had meegedraaid in het leven van enkele neefjes en nichtjes van ons baasje. Die hebben door het gebruik een heel hoog knuffelgehalte, en wanneer de pupjes naar hun definitieve baasjes aan krijgen ze die knuffel mee .
Tegen die tijd (nog goed drie weken) heeft die knuffel de geur van het nest mee en helpt de pup de eerste dagen over het gemis van de andere pups. De ondervinding heeft ons baasje geleerd dat die knuffel uit het geboorte nest het langst van alle knuffels mee gaat. Soms wel een hondenleven lang !
Wat te verwachten was gebeurde ook bij het baasje zijn thuiskomst… Het baasje rook naar pups en andere honden. Wat hebben we die overvallen met likken ! Zo gaat het er altijd aan toe wanneer het baasje in contact is geweest met andere honden. Vooral de broekspijp waar Shanti tegen geleund had gezeten genoot meer dan gewone belangstelling.
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
Vandaag is het werk aan de bloedinzameling voor het DNA onderzoek naar een test voor epilepsie bij de Drentsche Patrijshond verder gegaan. We waren van plan alle bloedstalen eind vorige week bij de universiteit in Gent binnen te brengen, maar er zijn nog te veel stalen die onderweg zijn. Er zijn gewoon Drentenbaasjes die zich spontaan hebben aangemeld voor medewerking, en daar maken we graag gebruik van ! En dubbel werk doen we niet graag. De auto’s van de vrijwillige medewerkers doen zo al kilometers genoeg. 
