de winter is dan toch gekomen, ongevraagd en zonder kloppen. de kou kruipt door alles binnen, ik voel hem in mijn botten dringen.
alleen 's avonds bij de haard en de leeslamp lijkt hij gezellig, tenminste als hij buiten blijft. mijn huid droogt uit, het vocht wordt uit de lucht geperst
en tekent gleuven op mijn oude handen. het jeukt waar ik niet meer kan krabben, dus als een paard schurk ik tegen mijn zetel aan. dat voelt zalig, maar voor één
moment. je kan niet eeuwig blijven krabben! kom jij naar hier? krab jij mijn rug? en vertel me dan wat voor jou geluk betekent! misschien een krabmoment? of mijn glimlach in je ogen?
die van jou is meer dan een gelukzalig krabmoment!!!!
iedereen denkt in zijn eigen wereld naast de andere. de andere denkt dat zij denken als hij. ik ben die andere. ze denken niet wat ik denk.
ik denk alleen in mijn eigen wereld. soms raken de woorden van de andere mij. soms herken ik wat hij schrijft, soms wat hij zegt. die herkenning
sluimert heel lang na en zoekt naar bevestiging, naar een antwoord, naar zekerheid die ik nooit vind. ik begin de leegte als mijn metgezel te zien.
hij veroordeelt nooit, hij schept geen verwachtingen, hij geeft mij de vrijheid te zijn wie ik nu ben. misschien kan ik het wonder niet vergroten omdat
een non werd begraven in de kerk van mijn jeugd. de kapel van het sint-vincentius instituut. ik heb daar de kleuterklassen en het eerste
en het tweede studiejaar school gelopen. bij zuster Tartitia, zuster Clemence, juffrouw Imelda en juffrouw Windey die later ook non is geworden. ik de kapel waar ik
vandaag zat heb ik mijn eerste communie gedaan. een nostaligische belevenis. er was nog niets veranderd aan de kapel. ik zag mij terug als kleine jongen die
elke dag opnieuw naar het leven keek en ravotte met de kameraden van de straat. spelen met de 'marbollen' en racen met overjarige fietsen, geërfd van mijn broer.
nu sta ik dichter bij de dood en kijk met enig heimwee naar 'de tijd van toen'. het koor zong 'nader bij U mijn God' het werd heel koud bij mij van binnen.
brussel ruikt naar benzine en zweet en overhaaste mensen. ik rijd van brussel naar de redactieraad van okra-magazine, een maandblad voor senioren. elke
maand een feest voor de geest. met vrienden lege bladzijden met woorden tot een boeiend tijdschrift maken. en verschillen van mening over waarden
en levensvisies, maar toch elkaar vinden in teksten die voor duizenden anderen urenlang leesplezier betekenen. en dan terug thuiskomen. een zachte rit van beton
naar mijn groene stad. klassieke radiomuziek, de geur van een kleine sigaar, mensen en landschappen zien veranderen. en dan mijn tuin in duiken en het leven ruiken van een
aarde die leeft en hunkert naar de lente. doe je even mee? surf naar www.okra.be en klik op ledeninfo en dan op publikaties. dan lees je okra-magazine en herken je een
dwaallicht
