Reizen, muziek,literatuur en nog veel meer

Na het busongeval in Zwitserland was aan de deelnemende groepen en kermisuitbaters gevraagd om de muziek niet te uitbundig te laten spelen maar daar was tijdens de stoet niet veel van te merken. Elke groep droeg symbolisch wel een tros witte ballonnen mee. Bij de diverse plechtigheden en feestelijkheden tijdens het carnavalsweekend werd ook telkens een minuut stilte gehouden. Dat gebeurde onder andere bij het Concert Divers/Carnaval Instrumental en de Look-a-like-night op zaterdag.

'Je kunt onmogelijk verwachten dat men carnaval viert op een ingetogen manier. Feesten en rouwen, dat gaat gewoon niet samen. Op zo'n dag mag men toch wel eens wat plezier maken', merkte een Poperingse toeschouwer op. Dat was trouwens de mening van de meeste toeschouwers en deelnemers. 'Er was een stil moment na de kindercarnavalstoet vrijdag. Toen werden witte ballonnen opgelaten. Maar vandaag tijdens de zondagse carnavalstoet mag het toch wel feest zijn. Als teken van medeleven dragen we witte ballonnen mee', vertelde Geert Dequecker van carnavalsgroep De Kastanje Krombeke. Ook Kristof Lobeau, voorzitter van de Orde van de Hommelknop, was die mening toegedaan: 'Alle activiteiten startten met een minuut stilte. Op die manier hebben we toch getoond dat we begaan zijn en meeleven met de slachtoffers en hun familie.' Krantenartikel

Louis Armstrong

Louis Armstrong

Armstrong (1953)

Achtergrondinformatie

Volledige naam

Louis Armstrong

Bijnaam

Satchmo
Pops

Geboren

Land

Jaren actief

Genre(s)

Instrument(en)

Zang, Cornet, Trompet

Portaal

Muziek

Louis Daniel Armstrong (New Orleans, 4 augustus 1901 New York, 6 juli 1971) was een Amerikaans jazz trompettist, zanger en entertainer. Zijn bijnaam was Satchmo of Satch, een afkorting voor Satchelmouth (buidelmond). Hij was ook bekend als Dippermouth, net als Satchmo een referentie aan zijn grote mond. Door vrienden en collega's werd hij meestal aangesproken met Pops, een naam die hij zelf ook voor anderen gebruikte (met uitzondering van Pops Foster, die hij steevast George noemde).

Hoewel zijn carrière begon in de jaren twintig, kennen zelfs huidige generaties hem nog van nummers als What a wonderful world, Hello Dolly en It takes two to tango, die hij met zijn karakteristieke, rauwe stem vertolkte.wikipedia

Opvallend berichtje deze morgen op de radiozenders van de VRT. Onder meer Linde Merckpoel en Thomas De Soete van Studio Brussel maakten bekend dat weerman Frank Deboosere zijn zilveren jubileum viert als weerman op de VRT.

Op zijn persoonlijke website bevestigt Deboosere het nieuws. 'Vandaag ben ik 25 jaar weerman bij de VRT', schrijft hij. 'Ik wou dat heel stilletjes laten passeren, maar mijn radio- en TV-collega's zijn het te weten gekomen. En dus zijn er cadeautjes', schrijft Deboosere nog. Via zijn website en Twitter geeft Deboosere negen weerboeken weg.

Deboosere is onlosmakelijk verbonden met het weerbericht bij de VRT. Een van de opvallendste gebeurtenissen waar hij, ook deze ochtend, nog mee geconfronteerd wordt, is het afscheren van zijn snor. Thomas De Soete liet weten dat hij de iconische snor mist en op Radio 1 vroegen ze Deboosere wat er naast die snor nog allemaal veranderd was doorheen de tijd. 'Het gaat allemaal veel sneller', antwoordde de weerman. 'Ik herinner me nog dat we vroeger soms moesten werken met gegevens die al enkele uren oud waren.'

Ook bij radiozender MNM was er heel wat aandacht voor de 'verjaardag' van Frank Deboosere. Zo kwam nieuwsanker Wim De Vilder langs met een taart met 25 kaarsjes, en overhandigde hij aan Deboosere een wielertruitje met het opschrift 'morgen ben ik er weer, met meer weer'. Dat is de vaste afscheidszin van Deboosere aan het einde van het weerbericht. Deboosere zal er ook met een pruik en een valse snor het weer presenteren.

Mario Lanza

Mario Lanza, officieel: Alfred Arnold Cocozza (Philadelphia (Pennsylvania), 31 januari 1921 Rome (Italië), 7 oktober 1959) was een Amerikaans operatenor en een Hollywoodfilmster die veel succes oogstte in de jaren vijftig van de twintigste eeuw.

Zijn stem was volgens velen minstens van het niveau van de beroemde tenor Enrico Caruso, die hij speelde in de film "The Great Caruso" uit 1951. Lanza kon zingen in alle muziekgenres. Hoewel zijn emotionele stijl niet alom werd geprezen door de critici, was hij immens populair bij het grote publiek; de vele opnames in dit genre worden heden ten dage nog graag gekocht en zijn daardoor nog flink aan de prijs.
Operacarrière

Geboren als Alfredo Arnold Cocozza in Philadelphia, kwam hij al jong in aanraking met de opera. Toen hij 16 jaar was, bleek al overduidelijk zijn zangtalent. Hij begon in een plaatselijke operaproductie, maar later kwam hij onder de hoede van dirigent Serge Koussevitzky, die er voor zorgde dat hij een volledige studiebeurs kreeg bij het Berkshire Music Festival in Tanglewood, Massachusetts. Later zou Koussevitzky tegen hem zeggen: "Zo'n stem als jij hebt, komt maar eens in de honderd jaar voor."

Toen hij 21 was, beleefde hij zijn operadebuut op 7 augustus 1942 in Tanglewood. Hij vertolkte de rol van Fenton in Otto Nicolai's opera The Merry Wives of Windsor, na een instudeerperiode van slechts zes weken onder leiding van de dirigenten Boris Goldovsky en Leonard Bernstein. In die tijd nam Cocozza ook zijn artiestennaam aan, die hij ontleende aan de meisjesnaam van zijn moeder, Maria Lanza.

Zijn carrière werd onderbroken door de Tweede Wereldoorlog, doordat hij werd ingezet in de United States Army Air Corps. Hoewel hij bij de luchtmacht zat, trad hij nog wel op in speciale shows tijdens de oorlog, met name On the Beam en Winged Victory.

Hij hervatte zijn zangcarrière in oktober 1945 bij het CBS-radioprogramma Great Moments in Music, alwaar hij zes keer optrad met een gevarieerde selectie uit diverse opera's. Daarna ging hij 15 maanden studeren bij Enrico Rosati. Van juli 1947 tot mei 1948 ging hij, samen met de bariton George London en de lyrische sopraan Frances Yeend, op een concerttournee door de Verenigde Staten, Canada en Mexico. Ze verzorgden in die periode in totaal 86 concerten. Door een concert in de Hollywood Bowl kwam Lanza onder de aandacht van Louis B. Mayer van MGM, die hem een filmcontract voor zeven jaar bij MGM aanbood. Dit bleek een keerpunt in de carrière van de jonge zanger te worden.

Billie Holiday

Billie Holiday, werkelijke naam: Eleanora Fagan Gough (Philadelphia, 7 april 1915 New York City, 17 juli 1959) wordt algemeen beschouwd als een van de belangrijkste en invloedrijkste Amerikaanse jazz-zangeressen. Zij werd, behalve als Billie Holiday, ook bekend onder de bijnaam Lady Day die tenorsaxofonist Lester Young haar had gegeven. Holiday, op haar beurt, was verantwoordelijk voor Youngs bijnaam Pres of Prez (afkorting van President

Billie Holiday was de dochter van gitarist Clarence Holiday (Baltimore, 23 juli 1898 - Dallas, 1 maart 1937) en Sadie Fagan (Baltimore, 16 augustus 1895 - New York, 6 oktober 1945). Haar vader was 16 en haar moeder 19^[1] toen Billie Holiday als Eleanora Fagan Gough geboren werd. De artiestennaam Billie ontleende de zangeres aan Billie Dove, een actrice die zij bewonderde.

De kindertijd van Holiday is enigszins in nevelen gehuld en heeft soms meer weg van een legende. Het begint al bij haar geboorte. Veel bronnen vermelden 1915 als geboortejaar, sommige bronnen noemen het jaar 1912. Ook het moment waarop zij begon met zingen staat niet onomstotelijk vast.

Politiefoto na Holidays arrestatie voor verboden drugsbezit (16 mei 1947)

Volgens haar eigen biografie werd zij ontdekt in 1933, toen een dansauditie mislukte, en zij in plaats daarvan werd gevraagd te zingen, maar eigenlijk lijkt het aannemelijker dat zij al in 1930 of 1931 zong in New Yorkse jazzclubs.

Wat wel vaststaat, is dat zij in 1933 voor het eerst in de publiciteit kwam door een column in het blad Melody Maker, geschreven door producent John Hammond. Deze bracht haar in contact met Benny Goodman, die haar met haar eigen orkestje een platendebuut bezorgde met het lied Your Mother's Son in Law (geschreven door Alberta Nichols en Mann Holiner).

Het jaar daarop maakte Holiday furore in de New Yorkse jazzclubs, wat resulteerde in een optreden in het vermaarde Apollo Theater. Later speelde zij samen met Lester Young, Count Basie en Artie Shaw. Zij doorbrak de rassenscheiding door samen te spelen met blanke muzikanten.

Holiday werkte voor Columbia aan het einde van de jaren 1930 toen zij kennismaakte met een lied dat Strange Fruit heette. Dit ging over het lynchen van een zwarte man, en was geschreven door Abel Meeropol, een leraar uit de Bronx. Meeropol gebruikte ervoor het pseudoniem "Lewis Allen".

In de loop van haar leven begon Holiday steeds meer drank en drugs te gebruiken. In 1947 werd zij zelfs gearresteerd voor overtreding van het verbod op drugs, waarna zij een jaar doorbracht in een rehabilitatiecentrum. Alhoewel zij geen licentie meer kon verkrijgen om in New York op te treden, ging Holiday door met concerten geven. Tien dagen na haar vrijlating zong zij in een overvolle concertzaal in Carnegie Hall. Haar blijvende verslaving aan heroïne tastte wel haar stem aan, maar niet haar gevoeligheid en techniek. Uiteindelijk kostte deze verslaving haar in 1959 het leven.