Een “eenvoudige berekening”

of hoe het genootschap goochelt met cijfers

Sedert meer dan 120 jaar, goochelt het Wachttorengenootschap met bijbelteksten, profetieën en cijfers.

Men verzekert ons dat er slechts 144.000 trouwe christelijke getuigen van Jehovah het voorrecht hebben te regeren met Christus in de hemel. Zij hebben de zalving van de geest ontvangen, en volgens het genootschap, noemde Jezus hen “de kleine kudde”

Deze leerstelling,zoals wij weten, is gebaseerd op een letterlijke weergave van het getal 144.000 dat drie maal wordt aangehaald in het boek Openbaring hoofdstuk 7 het vers 4  en hoofdstuk 14, de verzen 1 en 3. 

Openb. 7 :4 -“En ik hoorde het aantal van hen die verzegeld werden,honderd vierenveertig duizend,verzegeld uit elke stam van de zonen van Israël.”

Openb. 14 :1 –“En ik zag, en zie !Het Lam stond op de berg Sion,en met hem honderd vierenveertig duizend die zijn naam en de naam van zijn Vader op hun voorhoofd geschreven droegen..

Openb. 14:3- “… en niemand kon zich dat lied eigen maken dan de honderd vierenveertig duizend, die van de aarde zijn gekocht.

In de volgende uiteenzetting zullen we niet stilstaan bij de interpretatie van dit getal.

Merk evenwel op dat de Getuigen aannemen dat er sprake is in de Openbaring van 12 stammen van Israël,en dat deze de 144.000 uitmaken, maar dan wel als een symbool, zoals de “12.000” toegekend aan elke stam.

 De goocheltruc van het Wachttoren genootschap is merkwaardig : het resultaat van de vermenigvuldiging van de twee symbolische getallen,12 en 12.000,geeft een letterlijk aantal !

Men vraagt zich dan ook af waarom de afmetingen van de muur van het hemelse Jeruzalem,144 el, symbolisch moeten gezien worden, en nu weer niet letterlijk !  (Zie Openbaring 21 : 17)

Voor meer details, zie het dossier : “Waar verricht de ‘grote schare’ heilige dienst ?”

In onze “eenvoudige berekening” gaan we uit van de veronderstelling dat de uitleggers van Brooklyn het bij het juiste eind hebben en dat het getal door Johannes vermeld, letterlijk moet zijn.

Punt 1 :

De christenen uit de eerste eeuw waren enkel en alleen gezalfden en maakten dus deel uit van de 144.000.

Dit kunt u bevestigd zien in het boek,“Jehovah’s getuigen - Verkondigers van Gods Koninkrijk” (1993) pag. 35 §1

 “Alle vroege christenen hadden als met de geest gezalfde broeders van Christus het vooruitzicht hemelse priesters met Christus te zijn (1 Petrus 1:3,4; 2:5,9)”.

Punt 2 :

De personen die zich verbonden met Russell, evenals diegenen die zich voegden bij de               Bijbelstudenten tot het midden van de jaren 30 waren eveneens gezalfden en maakten bijgevolg deel uit van de 144.000.

We lezen bijvoorbeeld in de Wachttoren van 1 januari 1997  -blz. 10-11 : Openbaring 7:4-8 en 14:1-4 laten echter zien dat het totale aantal van deze gezalfde christenen beperkt is tot 144.000, van wie velen in de eerste eeuw voordat de grote afval intrad, werden bijeengebracht. Vanaf het einde van de negentiende en tot in de twintigste eeuw heeft Jehovah de bijeenvergadering van deze groep voltooid; de leden hiervan worden gereinigd door het water van zijn Woord, rechtvaardig verklaard door middel van geloof in Jezus’ zoenoffer en uiteindelijk verzegeld als gezalfde christenen om het aantal van 144.000 vol te maken.

 Wat volgt er wanneer het gehele aantal gezalfden uitgekozen is? In 1935, op een in Washington D.C. (VS) gehouden congres dat een mijlpaal vormde, werd bekendgemaakt dat de „grote schare” uit Openbaring 7:9-17 een groep mensen was die duidelijk waargenomen zou worden „na” de 144.000 en voor wie eeuwig leven op een paradijsaarde weggelegd is. Nadat Johannes de Doper, die als een van de „andere schapen” op aarde opgewekt zal worden, de gezalfde Jezus onmiskenbaar had geïdentificeerd, zei hij over de Messias: „Hij moet blijven toenemen, maar ik moet blijven afnemen” (Johannes 1:29; 3:30; 10:16; Mattheüs 11:11). Het werk van Johannes de Doper dat erin bestond discipelen voor de Messias gereed te maken, eindigde aangezien Jezus toen het uitkiezen van een toenemend aantal personen die tot de 144.000 zouden gaan behoren, overnam. In de jaren ’30 vond het omgekeerde plaats. Een afnemend aantal werd ’geroepen en uitverkoren’ om tot de 144.000 te behoren, terwijl er een enorme toename kwam in het aantal leden van de „grote schare” „andere schapen”. Deze grote schare blijft groeien, terwijl het goddeloze samenstel van de wereld zijn einde te Armageddon nadert. — Openbaring 17:14b.

punt 3

De afval is begonnen met de dood van de laatste apostel, dus aan het begin van de 2^de eeuw.

Hierbij halen we de Wachttoren aan van 1 januari 1997 pagina 10 §14 :“Maar na de dood van de apostelen trad er een grote afval in en het licht der waarheid begon te flikkeren. Het ware christendom werd overschaduwd door het op heidense leringen en filosofieën gebaseerde sektarisme van de christenheid.” — Handelingen 20:29,30.

Of de Wachttoren van 1 september 1996- pagina 17 : “Nadat de laatste van de apostelen was gestorven,was er geen belemmering meer tegen een dergelijke afval. Dus begon verdorvenheid hoogtij te vieren.” — 2Thessalonicenzen 2:6,7.

Synthese van de punten 1,2,3,

De 144.000 werden bijeenvergaderd :

1) in de eerste eeuw ,vanaf Christus tot aan het begin van de afval die begon bij de dood van de laatste apostel (begin tweede eeuw).

2) Binnen de periode reikend vanaf eind  19^de eeuw tot en met het midden van de jaren 1930.

De Wachttoren informeert ons heel duidelijk dat de bijeenverzameling begon met Pinksteren van het jaar 33 G.T.tot het opkomen van de afval,zonder daarbij over een specifieke datum te spreken, alhoewel, zegt ze, de afval aanwezig was in de eerste eeuw, geleidelijk toenemend bij de dood van de laatste apostel, en algemeen verbreid rond de tijd van Constantijn (325).

Deze bijeenvergadering liep verder vanaf het moment waarop Russell “de waarheid” herstelde, tot in 1935, het jaar waarin men begreep dat er niet alleen gezalfden waren, maar ook een andere klasse bestemd om voor eeuwig op aarde te leven,“een grote schare”. Er zijn echter nog enkelen die werden uitverkoren om deel uit te maken van deze hemelse klasse tussen 1935 en 2008,in principe om diegenen te vervangen die niet in getrouwheid zijn gestorven.

Gedurende dit lange “zwarte gat” dat begonnen was sedert de afval tot en met Russell, spreekt het Genootschap van “enkele” personen die vurig zochten God te behagen en aldus werden ze zonder twijfel gezalfd met zijn geest.

We zullen met onze “eenvoudige berekening” en om het niet te moeilijk te maken,van de veronderstelling uitgaan dat de afval was begonnen in 100 G.T. en dat er ondertussen  geen gezalfden  werden voorbeschikt uit de klasse van de 144.000, noch na het jaar 100, noch gedurende het fameuze “zwarte gat”, noch na 1935.

Dus werd het eerste deel van de 144.000 uitgekozen tussen 33 en 100.

Wat het tweede deel betreft, het werd uitgekozen gedurende de jaren 1870 tot 1935.

We moeten dus alleen maar vaststellen hoeveel gezalfde leden werden uitgekozen gedurende deze tweede periode om te weten te komen hoeveel het er dan waren gedurende de eerste periode.

Laten we nu nog eens het ‘Verkondigers’- boek nemen.

Op pag. 717,vertelt men ons dat er in 1935, 52.465 Getuigen van de symbolen gebruik maakten. Daarentegen, waren er in 1940,- vijf jaar later - maar 27.711 meer, wat dus een daling geeft van 24.754 deelnemers.

Waar waren zij heen ? Men kan veronderstellen dat in die vijf jaar, er enkelen zijn gestorven of de organisatie hadden verlaten, of anderen hadden “begrepen”, dank zij het nieuwe licht sedert 1935,dat ze geen deel meer uitmaakten van de “kleine kudde”, maar van de “grote schare”. 

Om onze cijfers nu aan te passen aan de werkelijkheid, zullen we een gemiddelde nemen,door bij de 52.465 de 27.711 bij te tellen, en dit resultaat zullen we delen door 2 dat geeft

ons 80.176: 2 = 40.000 (afgerond)

Daar wij niet diegenen hebben bijgeteld van de 144.000 die gestorven zijn tussen de jaren 1870 en 1935, zullen we zeker niet overdrijven wanneer we stellen dat het aantal gekozenen voor een hemelse hoop in deze moderne tijd komt op een getal van 45.000.

Om de berekening  wat meer te vereenvoudigen,zullen we maar zeggen,40.000,

dat brengt ons op 100.000 voor de eerste eeuw.

Hielden de eerste christenen statistieken bij ?

Dat wil de organisatie van Brooklyn ons doen geloven, met als doel om de vele cijfers te rechtvaardigen die ze heeft verzameld.

Maar in het boek Handelingen,zegt men eenvoudig het volgende :

2:41 “Zij dan die zijn woord van harte aanvaardden, werden gedoopt, en er werden op die dag ongeveer drieduizend zielen toegevoegd.”

4:4 Velen echter van hen die naar de toespraak hadden geluisterd, geloofden,en het getal der mannen (vrouwen niet inbegrepen) steeg tot ongeveer vijfduizend.

Merk zelf eens op dat elk van deze verzen zegt “ongeveer”,wat betekent dat er van het aantal dopelingen wel veel meer zullen geschat zijn dan geteld. Maar de twee genoemde getallen zijn voor ons een belangrijke indicatie.

Sedert het prille begin van het christendom, werden er ongeveer 8000 toegevoegd aan de gemeente.Volgens de Wachttoren zouden deze nieuwe volgelingen van Christus gezalfden zijn geweest : ze maakten dus deel uit van de 144.000

Bijgevolg,wordt ons getal verminderd naar 92.000 (100.000- 8000).

Deze 92.000 leden met een hemelse hoop kun je uitspreiden over 67 jaar.

Ja,want vanaf Pinksteren in het jaar 33 tot het jaar 100 heb je 67 jaren.

Om voortgang te maken met onze “eenvoudige berekening”, moeten we alleen nog 92.000 delen door 67 om aldus een jaargemiddelde te krijgen  van 1.373 nieuwe discipelen .

Dat is onmogelijk.

Hoe zouden christenen die zo ijverig waren om het Goede Nieuws over de Christus te verkondigen, maar 1.373 discipelen per jaar hebben gemaakt, rekening houdend met hun start van ongeveer 8000 dopelingen, wat zes keer meer is dan het jaargemiddelde dat we juist hebben berekend !

Maar dat is nog niet alles. Klaarblijkelijk omvatten deze 8000 nieuwe christenen alleen maar mannen (zie Handelingen 4:4), terwijl er toch ook heel veel vrouwen  waren die het christendom hadden aanvaard in die dagen.

Met andere woorden, het jaargemiddelde zou nog minder zijn geweest dan 1.373.

Het is eigenlijk nog te hoog geschat want we zijn gestopt bij het jaar 100, maar er zijn zeker nog veel nieuwe discipelen bijgekomen bij die 144.000 in het begin van de 2^de eeuw.

Dit gemiddelde van 1.373 past zeker niet in het kader van de bijbelse verwijzingen die we nu eens onder de loep zullen nemen. Die vind je in het boek Handelingen.

Noteer ook dat ze niet verwijzen naar de 8000 aangehaald in hoofdstukken 2 en 4, aangezien de eerste tekst (5: 14) evenals de andere, pas van toepassing waren op een latere gebeurtenis.

5:14:“Wat meer zegt, er bleven gelovigen in de Heer toegevoegd worden, menigten van zowel mannen als vrouwen”.

6:7: “Zo bleef het woord van God groeien, en het aantal discipelen in Jeruzalem bleef sterk toenemen, en een grote schare priesters werd het geloof gehoorzaam”.

9:3:“Toen trad er voor de gemeente in heel Judea en Galilea en Samaria werkelijk een periode van vrede in en werd ze opgebouwd ; en daar ze in de vrees van Jehovah en in de vertroosting van de heilige geest wandelde, bleef ze [in aantal] toenemen”.

11:24:” Hij was een goed man en vol heilige geest en geloof. En een aanzienlijke schare werd aan de Heer toegevoegd”.

14:1:“In Ikonium nu gingen zij samen de synagoge van de joden binnen en spraken er op zulk een wijze, dat een grote menigte van zowel Joden als Grieken gelovig werd.

16:5:“Ja, daarom werden de gemeenten aanhoudend in het geloof bevestigd en namen ze van dag tot dag voortdurend in aantal toe”

Hoe kan het genootschap zo’n klein aantal discipelen rechtvaardigen gedurende de eerste eeuw?

Ik besloot om te schrijven naar het bijkantoor van mijn land en maakte hen deelgenoot van mijn “eenvoudige berekening” die we zojuist zelf hebben gemaakt.

Ziehier hun antwoord:

Geliefde broeder,

Uw brief van 24 april 1996 aangaande het aantal gezalfden in de eerste eeuw heeft ten volle onze aandacht gekregen. We suggereren dat je de gepubliceerde commentaren zou lezen in de Wachttoren van 1 juni 1973 (in ’t Frans) of  (1 mei 1974 pag. 287-288 Nederlands)

De gegeven uitleg helpt ons te begrijpen dat er geen bewijs is dat er een groot aantal discipelen  in de eerste eeuw geroepen werden om deel te hebben aan de hemelse hoop.

De bijbelprofetieën en de geschiedenis bevestigen dat na het verdwijnen van de apostelen, de afval was binnengedrongen in de christelijke gemeente, wat ook een aanwijzing is voor het beperkte aantal getrouwe aanbidders van Jehovah uit die tijd. 

1 Joh 2: 18  Judas 8:11  2 Tim 2: 16-18 Handelingen 20: 29,30.

We zijn verheugd je te kunnen helpen met je bijbels nazoekwerk en we sturen je, geliefde broeder…, onze christelijke groeten.

Uw broeders,

Christelijke gemeente van Jehovah’s getuigen.

Deze brief gaat ons begrip te boven.

-Eerst en vooral verwijst het Genootschap naar een Wachttoren van 34 jaar geleden.

-“Er is geen enkel bewijs dat een groot aantal in de eerste eeuw zou gekozen zijn om hemels leven te krijgen”, durft men zelfs te beweren, alhoewel het boek Handelingen benadrukt dat er een buitengewone groei was. Maar misschien is het boek Handelingen voor de Wachttoren geen bewijs ?

Paragraaf 3 van de brief ontwijkt de vraag door het te hebben over een periode van afval, maar het werkelijke probleem gaat over het aantal gezalfden vóór deze zogenoemde afval.

De zin ‘Wij waren verheugd om je te helpen met je” bijbelse nazoekwerk”’ toont aan op welk punt Jehovah’s getuigen een belangrijke vraag te laag inschatten door het te herleiden tot een eenvoudig “bijbels nazoekwerk”.

Wat zegt nu deze fameuze Wachttoren van 1 mei 1974 ?

 Vragen van Lezers

 Naar men zegt is tijdens de Romeinse vervolging in de eerste eeuw van onze gewone tijdrekening een groot aantal christenen ter dood gebracht.  Hoe is het dan mogelijk dat in deze eeuw duizenden zijn geroepen om tot het lichaam van Christus te gaan behoren dat uit slechts 144.000 personen bestaat ? — V.S.

Er zijn historische aanwijzingen dat vele christenen in de eerste eeuwen hevig zijn vervolgd en zelfs gedood. Men dient echter te bedenken dat het ondergaan van een marteldood op zich iemand bij Jehovah God nog geen verdienste gaf en hem ook niet van het lidmaatschap in het hemelse koninkrijk verzekerde. Velen,zelfs in recente tijden,zijn bereid geweest voor een religieuze of andere zaak te sterven. Dat iemand beweert een christen te zijn en dat hij zelfs voor zijn overtuiging sterft, wil op zich nog niet zeggen dat hij een goedgekeurde dienstknecht van Jehovah God is. De apostel Paulus schreef in dit verband aan de Korinthiërs : „Al geef ik al mijn bezittingen om anderen te spijzigen ,en al geef ik mijn lichaam over om te kunnen roemen ,maar heb geen liefde, dan baat het mij in het geheel niet” (1 Kor. 13:3.). Niet de dood, maar getrouwheid tot aan de dood bepaalt of iemand „de kroon des levens” zal ontvangen. — Openb. 2:10. Zo blijkt uit het feit dat er nu nog altijd een overblijfsel van de 144.000 op aarde is ,dat tot op deze twintigste eeuw minder dan 144.000 personen hun aardse loopbaan in getrouwheid heeft beëindigd.

Hoewel sommigen misschien geneigd zijn te denken dat zo lang geleden als in de eerste eeuwen van de gewone tijdrekening stellig al meer personen tot deze klasse hebben behoord,bestaat daarvoor geen enkel werkelijk bewijs. Het is tegenwoordig zelfs onmogelijk vast te stellen hoeveel personen er ter dood werden gebracht, laat staan het aantal van hen die tot de dood toe getrouw bleken te zijn. “Wij hebben als het erop aankomt slechts weinig feiten waarop wij kunnen afgaan”,schrijft Frederick John Foakes-Jackson in het boek History of Christianity in the Light of Modern Knowledge.

Hij verklaart verder : “De vervolging door Nero is te boek gesteld door twee Romeinse historici, Tácitus en Suetonius, die beiden zeer jong waren toen deze plaatsvond en die op rijpe leeftijd schreven.

Er bestaat geen christelijk document uit die tijd waarin de vervolging wordt beschreven ,hoewel er in het boek Openbaring wellicht op wordt gezinspeeld .. Tertullianus, aan het einde van de tweede eeuw ,is onze autoriteit dat Nero en Domitianus,omdat zij de twee slechtste keizers in de eerste eeuwen waren, de christenen hebben vervolgd.”  In het begin van de derde eeuw G.T. merkte Orígenes (een christelijke schrijver en leraar) op : „Ruwweg geteld, zijn er nu en dan slechts enkelen geweest die voor de christelijke religie zijn gestorven.”

Veel van wat er over christelijke martelaren is geschreven,is door de overlevering verfraaid en derhalve onbetrouwbaar. Het martelaarschap van Polycarpus uit de tweede eeuw G.T. wordt in Fox’s Book of Martyrs bijvoorbeeld als volgt beschreven :

„Hij was … aan een paal gebonden en de takkenbossen waarmee hij was omringd ,werden in brand gestoken ,maar toen het zo heet werd dat de soldaten gedwongen waren zich terug te trekken ,bleef hij lange tijd bidden en lofliederen voor God zingen . De vlammen woedden fel, maar zijn lichaam verteerde nog altijd niet en glansde als gepolijst goud .Naar verluidt steeg er uit het vuur ook een aangename geur als van mirre op, wat de toeschouwers zozeer verbaasde dat velen zich daardoor tot het christendom bekeerden. Zijn beulen, die bemerkten dat het onmogelijk was hem door vuur ter dood te brengen, staken een speer in zijn zijde ,waaruit zoveel bloed stroomde dat het vuur erdoor werd gedoofd. Toen werd zijn lichaam op last van de proconsul tot as verteerd opdat zijn volgelingen het niet tot een voorwerp van aanbidding zouden maken.”

Uit welke bron Fox zijn inlichtingen ook mag hebben geput, het is duidelijk dat weinig van dit verslag werkelijk historisch is .Indien de zinspeling op het aanbidden van het stoffelijk overschot van Polycarpus als een aanwijzing van het bestaan van relikwieaanbidding onder belijdende christenen uit de tweede eeuw moet worden beschouwd, zou dit niettemin een bewijs te meer zijn dat velen toentertijd geen getrouwe aanbidders van Jehovah God waren. Christenen stonden onder het gebod ’God te aanbidden’ en geen relikwieën (Openb. 19:10) .Afgodendienaars behoren in feite tot degenen die in de Schrift specifiek worden genoemd als personen die niet geschikt zijn om het Koninkrijk te beërven. — 1Kor. 6:9,10.

We staan hier met onze mond vol tanden.

Het merendeel van de eerste martelaren waren dus valse christenen !

Ze zijn gestorven voor hun geloof in Christus,maar hadden waarschijnlijk geen liefde genoeg !

Men moet dus veronderstellen dat ze hun leven hebben gegeven voor de show, niet meer en niet minder. Maar probeer het eens uit : durf eens te beweren dat “de Getuigen van Jehovah die gestorven zijn in de concentratiekampen valse getuigen waren”.

Je zult eens direct het resultaat zien en horen.

Zie      eleuthera.aggelia.be                                                 of www.aggelia.be

01-02-2009 om 17:58 geschreven door francine.hollevoet  

De wereld is rot

Enkele overdenkingen die niet door de beugel kunnen :

De man vertelt mij:.“De wereld loopt op zijn einde. Hij is rot tot op het been”

En heel stilletjes sluipt hij en duwt hij me de kamer binnen van een ziekenhuis.

Een naakte, witte, koude kamer. “Kijk naar dat bed”, zegt hij “Zie hoe de stervende zijn laatste dagen doorbrengt”; De ‘stervende’ man is "de wereld".

“Niets kan hem nog redden. Hij is corrupt, in staat van ontbinding. Zijn vlees valt uiteen vanwege de verrotting.”

De man geeft toe dat hij gelukkig is, omdat de verwachte dood goed nieuws is voor hem.

De man die me de kamer binnenliet, bukt zich naar het arme wezen, dat langzaamaan uitdooft, kermend van de pijn, een wezen,
we herhalen het, rot tot op het been, en hij wacht met ongeduld op zijn laatste snik.

Maar, zie nu eens, terwijl ik van heel dichtbij kijk, zie ik met afgrijzen dat de man die het slachtoffer aandachtig observeert, met een vreemde blik van medelijden gemengd met minachting, zich te goed doet door te eten van en zijn dorst te lessen met het merg en het bloed van die patiënt.

Het zou beter zijn indien de houding die de organisatie aan de dag legt ten overstaan van de wereld, - die zich inderdaad niet goed voelt in zijn vel - , er één was waarbij men zich zou inspannen om liefde te betonen, medelijden, mildheid en menselijkheid met de bedoeling om te verzorgen en te genezen.

De met hart en ziel “toegewijde aanhanger” verliest aldus uit het oog, - door zijn onderwerping aan een subtiele indoctrinatie - , dat hij door te zeggen dat de wereld niets waard is, juist dank zij die wereld nog leeft.

Hij maakt gebruik van deze wereld ; Alle faciliteiten : de wegen, de auto’s, het openbaar vervoer, de brandstof, elektriciteit, gas en alle andere nutsvoorzieningen.

Gaat hij op vakantie, dan neemt hij de trein of het vliegtuig, slaapt in een hotel, eet in een restaurant, gaat misschien naar Disneyland of andere pretparken.
Tijdens de zomer gaat hij zonnen. In de winter naar de wintersport. Hij bezoekt plaatsen aangelegd door wezens waarvan hij beweert dat ze onderworpen zijn aan de duivel en dan ook verworpen door God, maar hij geniet er toch maar van.
Hij is vertrokken op vakantie met geld dat hij heeft verdiend door de wereld te dienen, een wereld die hem ook aan werk heeft geholpen.

Hij maakt gebruik van de dokters van deze wereld, hun medicatie, hun hospitalen, hun klinieken, hun ambulancewagens, de spoeddiensten, de kraaminrichtingen.

Hij kijkt T.V., luistert naar de radio, gaat naar de bioscoop of naar de schouwburg.

Hij doet ook aan sport ... in deze vestigingen die aan het ontbinden zijn.

Hij opent de kraan en verkrijgt water. Trekt de W.C. door zodat zijn eigen afval verdwijnt.

Zijn keuken is normaal wel voorzien van een volle ijskast, een wasautomaat, een magnetronoven.
Hij maakt gebruik van de grootwarenhuizen of van de winkel op de hoek.

Hij deponeert zijn vuil in wegwerpzakken die deze wereld hem verschaft zodat hij niet wordt overstelpt door zijn eigen afval en vuilnis.

Hij leeft in een huis of flat, heeft meubels, kledij, verwarming om niet te creperen van de kou in de winter.

Leest hij graag ? Hij mag (indien zijn geweten het hem toelaat) boeken kopen, tonnen lectuur. Heeft hij moeilijkheden met zijn zicht, dan mag hij naar de oogarts (een man van deze verdorven wereld die niet verder kijkt dan zijn neus lang is), maar hij kan zorgen voor een bril voor je.

Hij gaat naar school en de wereld geeft les aan zijn kinderen.

Hij heeft telefoon, fax, G.S.M., een computer, internet en andere media. Hij heeft ...

Laten we maar stoppen hier. De lijst zou werkelijk te lang kunnen worden.

Het genootschap, die deze aanhangers van hen leidt, heeft ook de wereld nodig. Zonder deze wereld, geen papier of middelen om inkt te maken, geen bijbelstudiehulpmiddelen, geen grote vergaderingen (men moet locaties hebben, openluchtstadia met de toestemming verkregen van corrupte mensen van deze wereld), geen audio en videocassettes, geen cd-rom en dvd, enz ...

Het genootschap heeft zelfs de christenheid nodig.
Zonder haar, zou het nooit een bijbel in zijn bezit hebben gehad.
Zonder haar, zou men niemand hebben om tegen uit te varen.

Goddelijke organisatie, “arme aanhanger”, die haar volgt in vol vertrouwen, werkelijk, wat zou jij doen zonder deze wereld die
aan ’t vergaan is ?

Terug naar index

zie ook eleuthera.aggelia.be     of  in het Frans www.aggelia.be

26-01-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Ziehier een uittreksel (bij de letter W) van de lijst van Amerikaanse Niet Gouvernementele Organisaties (NGO) net zoals ze in het begin van oktober 2001 verschenen is onder http://www.un.org/MoreInfo/ngolink/ngodir/NGODirAlph/alphabet.htm

...

WAINWRIGHT HOUSE

WAR & PEACE FOUNDATION

WAR RESISTERS INTERNATIONAL

WATCHTOWER BIBLE AND TRACT SOCIETY OF NEW YORK

WATER ENVIRONMENT FEDERATION

WELLSTART INTERNATIONAL

WITTENBERG CENTER FOR ALTERNATIVE RESOURCES, THE

WOMEN FOR INTERNATIONAL PEACE AND ARBITRATION

...

Wanneer je op de vermelde site kijkt, door te klikken op WTBS of New York, dan zult u het volgende kader ontdekken (ga terug op de vorige link hierboven, het kader is heraangepast met een huidig paginaformaat) :

De WTBT van New York was dus wel, zonder enige twijfel, een NGO.

Maar wat is een NGO? Welke criteria moet zo’n organisatie naleven ?

Uittreksel van de definitie gegeven door het DPI ( Informatie Departement ) van de UNO : “Een NGO is een groep welwillende vrijwillige burgers op plaatselijk, nationaal of internationaal vlak. Gericht en geleid door personen die een gemeenschappelijke belang hebben, schenken de NGO’s een verscheidenheid aan diensten en humanitaire functies, daarmee kennisgevend aan de regeringen welke zorgen de burgers hebben. De NGO’s moedigen ook aan om een politiek aandeel te hebben op het niveau van de gemeenschap".

De criteria worden volgens verschillende punten geresumeerd.

We onthouden hierbij de volgende criteria :

• De NGO’s moeten het charter van de Verenigde Naties ondersteunen en respecteren . en dezelfde idealen ondersteunen van de UNO.

• De NGO’s zullen een bevredigend rapport van samenwerking moeten voorleggen met de centra van het Informatie Departement (DPI)
  van de Verenigde Naties.

Deze informatie, kunt u gedetailleerd terugvinden op http://www.un.org/french/aboutun/index.shtml

Deze korte bewijsvoering zou (in principe) de ogen moeten openen van veel Getuigen van Jehovah. Zo zouden ze zelf kunnen ontdekken welke dubbelspraak de organisatie gebruikt.
Aan de ene kant, heeft de Watchtower van New York deel uitgemaakt (en dat sedert 1991/1992 !) van een NGO, en heeft ze zich verplicht tot het ondersteunen van de UNO en haar idealen (we hebben al zo’n overeenkomstig engagement gekend in 1933, wanneer het Genootschap de idealen van het Duits nationaal socialisme heeft ondersteund).
Aan de andere kant, moet ze haar burgers dus aanmoedigen om deel te nemen aan het politieke leven van het land (door de richtlijnen van de UNO te ondersteunen en te respecteren)

Is het niet ongelofelijk, dat de organisatie van de Getuigen van Jehovah de dreigende vernietiging van de Verenigde Naties voorzegt, een bolwerk van Satan, en dat ze haar leden excommuniceert wanneer één van hen zich in de politiek mengt ?

Dit geschipper van de Wachttoren heeft inderdaad veel van zich laten horen. Heel veel stemmen zijn opgegaan om de aandacht te richten op het dubbel spel van de organisatie die beweert van God afkomstig te zijn.
Daarom ook is de “Watchtower of New York” op 9 oktober 2001, geschrapt van de lijst van de NGO's. Ze heeft inderdaad besloten om zich terug te trekken als NGO wegens de uitgeoefende druk van buitenaf.
Ondertussen is ze verwikkeld in een resem van leugens en onwaarachtigheden om zich te rechtvaardigen.

Veel documenten over deze zaak zijn nauwkeurig bestudeerd door Charles Chasson, en we moedigen u aan om zijn dossier te consulteren. Alle bewijzen zijn daar samengebracht.

Zoek daarom http://www.chez.com/tjrecherches/ONU.htm op.

Wij staan tot uw beschikking om bijpassende informatie te geven- zie de coördinaten op het blad “overzicht” (index)

Terug naar index


zie ook eleuthera.aggelia.be                                        of         www.aggelia.be

22-01-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Een dringend dossier      

Een kind ten opzichte van zijn ouders, Getuigen van Jehovah .

Heeft een kind wiens ouders Getuigen van Jehovah zijn,echte problemen die hij moet overwinnen ?

Is het een slachtoffer van druk zodat  het zijn leven zowel psychologisch als mentaal ziet verstoren ?

Het noteren waard is het feit dat weinig jongeren,Getuigen van Jehovah worden door de intense inspanningen die de groep verricht om  proselieten te maken tijdens het van deur tot deur werk.

In vergelijking met andere organisaties,viseren de Getuigen geen specifieke kern van de bevolking, bijvoorbeeld,een doelgroep bestaand uit jongeren op de openbare weg of op een universitaire campus.

In de meeste gevallen zegt men dat een kind een “Getuige van Jehovah” is,omdat zijn ouders het zijn.

Het is hier echter noodzakelijk een klein verschil waar te nemen.

Men wordt echt “een Getuige”door je te laten dopen.

Degene die van plan is om zich te laten dopen moet met bewijzen naar voor komen dat hij wenst een “discipel”te worden.Aldus moet hij zich identificeren als een “goede nieuws van het Koninkrijk verkondiger”,en actief deelnemen aan de vergaderingen in de gemeente.Meer nog,om voor de doop  in aanmerking te komen,moet hij akkoord gaan om zich te onderwerpen aan een omvangrijke vragenlijst (over het algemeen onderverdeeld  in een serie van drie keer een dertigtal vragen verspreid in drie sessies en dat gedurende verschillende dagen of weken).Deze ondervraging wordt geleid om beurtrol door verschillende verantwoordelijken van de plaatselijke groep.Deze vragen - gebaseerd op de bijbel en op een boek welke de kandidaat krijgt voor zijn doop,en waarin in feite ook alle antwoorden staan –  zullen uiteindelijk bepalen indien hij geschikt is (waardig) om een dienaar van Jehovah te worden.Ten slotte zijn het de verantwoordelijken of de “ouderlingen” die zullen beslissen over de persoon in kwestie.

Als het antwoord gunstig is,mag de kandidaat zich laten dopen door onderdompeling bij de volgende kring- of districtsvergadering.

Hieruit kan men constateren dat de doop niet is weggelegd voor heel kleine kinderen,maar alleen voor diegenen die begrijpen wat die stap wagen,inhoudt.In de praktijk ziet men sommigen, zich laten dopen op 10-jarige leeftijd (zelden veel vroeger),anderen niet voor hun 15^de(er zijn er bij die nog langer wachten).

Dus,veel kinderen zijn geen “Getuigen” in de absolute zin van het woord.Ze volgen enkel maar hun ouders.

Je moet ook een goed onderscheid maken tussen een kind dat geboren,opgevoed wordt in een Getuigen familie en bijvoorbeeld iemand die al naar school gaat wanneer de ouders in de beweging komen.  Deze laatste hebben het over het algemeen,veel moeilijker om hun kinderen te onderrichten in de nieuwe religie.

De zaak wordt nog moeilijker wanneer één van de ouders,vooral de moeder,de ’waarheid’ aanvaardt. Zo kan er aan het kind getrokken worden van beide kanten :enerzijds diegene die de beweging aanhangt en zijn best zal doen om het er bij te krijgen,en anderzijds de “andere kant” die zich zal inzetten om de krachtsinspanningen van de andere te ondermijnen.Intense druk,die tot een echtscheiding kan leiden,zal beslist de kop opsteken in het familiale milieu en het kind verstoren in zijn gezonde groei.

Ondertussen gebeurt het wel dat degene die de leer van de Getuigen niet aanvaardt,zijn armen zal laten zakken,of onverschillig zal worden,en aldus zijn partner maar zal “laten begaan”.

Is het kind dat in zo’n familie woont in de werkelijke zin van het woord,een martelaar ?Absoluut niet.

Krijgt hij slaag ?

Neen,niet meer dan een ander.De bijbel,zeggen degenen die de leiding hebben vanuit het centraal gezag uit“Brooklyn,schrijft voor dat de roede moet worden gebruikt.(wij zouden zeggen de karwats)wanneer het echt nodig is.Nemen de ouders,getuigen van Jehovah hun toevlucht tot deze praktijk ?Dat is zeldzaam.Er zijn echter wel enkele uitzonderingen daar gelaten,maar ze komen zelden voor.

Men moet nu eenmaal heel goed begrijpen dat hetgeen het kind het diepst treft, niet het in het oog lopende is.Het is heel wat subtieler.

Het gaat over een serie verboden die hij zal moeten ervaren,zo goed en zo kwaad als het kan,zonder   het waarom ervan wel of niet te begrijpen.

In dit verslag zullen we ons beperken tot de kinderen van een lagere leeftijd.En indien hij het doel is geworden van algemeen gelach en spot door zijn medeleerlingen,dan hebben deze laatste een heel goed excuus hiervoor.Ook zij begrijpen niet wat er gebeurt,omdat de uitleg die hun kleine makker geeft, heel dikwijls verwarrend en vaag is.

Het kan zijn dat de ouders op een heel lieve wijze het kind hebben gewaarschuwd.Bijvoorbeeld als volgt :”Het is juist goed wanneer de kindjes je niet mogen ;het is omdat je in de ware religie bent. Niet iedereen hield ook van Jezus ”.

Laten we nu enkele zaken de revue passeren die verboden zijn voor de Getuigen van Jehovah en die de ouders hun kinderen  inprenten (of ze nu gedoopt zijn of niet).

Men mag geen verjaardagen vieren.

Het gebeurt heel dikwijls,wanneer het een leerling zijn of haar verjaardag is,dat er thuis een fuif wordt georganiseerd en men nodigt daarbij vriendjes en vriendinnetjes uit.

Het kind van een Getuige van Jehovah mag er in geen geval naar toe.

Natuurlijk spreekt het vanzelf dat de ouders nooit iets zullen organiseren wat verjaardagen betreft, gezien het formele verbod om zo’n feestjes te vieren,want het heeft een” heidense oorsprong”.De instructies die afkomstig zijn van de organisatie van de Getuigen van Jehovah zijn uiterst definitief op dit vlak.Zo’n praktijken zouden,in geval van slechte wil,geen berouw,in de fout hervallen,sancties met zich meebrengen die zelfs kunnen leiden tot uitsluiting.

Een kind assimileert of verwerkt niet de bochten van het leven op zo’n manier,maar hij gehoorzaamt.

Resultaat :hij wenst geen “gelukkige verjaardag”.Noch aan papa,noch aan mama.Dat is nog geen echt probleem als beide ouders Getuigen van Jehovah zijn.

Wat gebeurt er echter wanneer één van beide ouders geen Getuige is ?Wat valt er te zeggen over de grootouders en de andere gezinsleden ?

Let wel,er is geen sprake van een compromis.De regel is er,onbuigzaam :men zegt tegen niemand “gelukkige verjaardag”.En het is daarom ook evident dat men dan ook geen wenskaarten verstuurt.

Mogelijke wrijvingen zijn op komst met de familie !En vraag jezelf maar eens af :wat een frustratie voor het jonge kind !

Het is ook verboden om de heiligen van de kalender te vieren.       

 Ook hier mag een kind van Jehovah’s getuigen geen kruisje zetten op zijn of haar  feestdag.

En hij mag zich zeker niet mengen met een feestdag van zijn schoolmakkers.

Dit alles,zegt men,omdat het een satanische oorsprong heeft en integraal deel uitmaakt van een corrupt systeem dat binnenkort zal worden vernietigd.Daarbij,zo’n feesten (ook de verjaardag herdenking waar we zojuist over gesproken hebben)brengen het individu op een voetstuk wat heel nadelig is.

Andere gevolgen :geen “gelukkige feestdag”,aan mama,papa,opa en oma en al de anderen.

In het geheel geen moederdag,vaderdag en overeenkomstige vieringen.   

Vraagt men aan de leerlingen om een brief,een tekening,een gedichtje of een boeketje bloemen te maken voor deze gelegenheid ?Het kind zal moeten weigeren.

Verlies nooit uit het oog de moeilijkheden die zo’n verbod met zich mee brengen in het schoolmilieu.  We spreken niet over het probleem dat het met zich mee brengt tussen de leerling en zijn leraar (want, over het algemeen,zullen de ouders aan de school verantwoordelijken een brochure hebben gegeven die uitlegt welk standpunt wordt ingenomen door de Getuigen inzake dit onderwerp) maar we leggen hier wel de nadruk op het onbegrip van de medeleerlingen,zeker wanneer ze klein zijn.

We herhalen,onoverkomelijke familiale conflicten ontstaan wanneer één van de ouders geen Getuige is.

Ze zouden misschien wel graag een beetje aandacht willen op zo’n speciale dagen,de vader,de moeder, de grootvaders,de grootmoeders,de ooms en tantes die de religie van de Wachttoren niet heeft aanvaard.

En het is heel goed mogelijk dat de kleine jongen of het meisje,eens een speciale attentie zou willen brengen aan zijn of haar ouders, juist zoals hun klas kameraadjes doen.

Een kind van Jehovah’s getuigen  krijgt geen speelgoed met Sinterklaas.

Want,indien men logisch wil blijven,ondergaat Nicolaas niet hetzelfde lot als al de andere heiligen van de kalender.Stel je eens het volgende tafereel voor wanneer een kind naar school gaat,en tijdens de speeltijd de vraag krijgt van een klein vriendje :“Wat heeft de Sint jou gebracht” ?

“Mij ! Niets”.

“Hoe! …Niets”?

“Neen”

“Je bent waarschijnlijk te stout geweest”?

(Het kleintje,zich vol vuur verdedigend) “Ik ?Neen.Ik ben niet stout geweest ! … Maar men viert Sinterklaas niet bij ons thuis”.

“Waarom niet”?

“Omdat het niet juist is.Mijn ouders zeggen dat het niets is voor christenen …”

“Mijn papa en mama zijn ook christenen,en ik,ik heb heel veel gekregen”!

De getuigen beweren bij hoog en bij laag dat ze speelgoed geven aan hun kinderen op andere momenten van het jaar.Ze argumenteren dat je niet een speciaal moment moet afwachten om een geschenk te geven.Wat waar is,maar het andere zou toch ook moeten kunnen.

Dit alles is heel goed,maar dit zijn redeneringen van “volwassenen”.

Argumenteert de kleine van 5 of 6 jaar op een overeenkomende wijze?Is het niet eerder gefrustreerd omdat hij niet eens kan behandeld worden “als de anderen”?

De verantwoordelijken in de gemeente van Jehovah’s getuigen zullen je vertellen dat dit alles overdreven is.“Kijk naar onze kinderen hoe gelukkig ze eruit zien”,roepen ze uit.

Als dit het geval is,zoals we een beetje verder zullen benadrukken,waarom verlaten er dan zo veel jongeren de organisatie ?

Nog één van de grote verboden voor een Getuige: Kerstfeest .

De tijdschriften “De Wachttoren” en “Ontwaakt” zullen het u wel aantonen,zeker en vast in die artikelen geschreven rond het einde van het jaar :Kerstmis is een heidens feest,van Babylonische oorsprong en het onteert God en zijn Zoon.

Direct resultaat voor het kind :

Geen kerstman,noch boom noch slingers.

Geen kerstliederen.

Geen kaartjes met ‘Gelukkig Kerstfeest’.

Geen kribbe.

Geen geschenken.

Geen boomstronkgebak (alhoewel,het komt wel voor)de ijs boomstronk van het grootwarenhuis

omdat ze niet duur is bij die gelegenheid …maar dan moet je nog vallen op een ouder met een “brede zienswijze”en wiens geweten niet is aangetast door zo’n koopje).

En dan hebben we nog alle andere problemen die eruit kunnen voortvloeien,namelijk met de familie.

Zijn ook verboden,die feesten als Pasen en Nieuwjaar .

Wat het Paasfeest betreft,we begrijpen het al :

Geen gekleurde eieren,noch chocolade eieren.

Geen kleine lieve konijntjes.

Geen klokken van Rome !

Geen enz.enz.enz …

Waar het helemaal mis gaat is rond de periode van nieuwjaar.

Geen mondelinge wensen,noch aan de familie,noch aan vrienden,noch aan de buren,feitelijk aan niemand.

Geen wenskaarten.

Geen nieuwjaarstaart (behalve misschien … zie boomstronk).

Een Getuige van Jehovah,een zoon of een dochter van een Getuige,zal nooit “Gelukkig nieuwjaar” wensen.

Maar is het niet eigenaardig,dat ze wel mogen “goedendag”[*] zeggen,“goedemorgen”[*],” goede namiddag”,“goedenavond”,”goede nacht”,[**],“goede zondag”,“goede week”,“goed weekend”,“goed amusement”,“goeie reis”[***],“smakelijk”,(en dit zijn in de meeste gevallen ook wensen die een heidense oorsprong hebben,omdat ze bijvoorbeeld te maken hebben met de wonderbare dagelijkse verschijning van de zon[*],of de schrik van de duivelse entiteiten die de nacht vulden[**],of aan het exorcisme van de boze geesten[***] die de wegen onveilig maakten,en nog zoveel andere … maar zeker geen “goed jaar”.

Men kan zich een beetje voorstellen hoe het kind in de war is wanneer het verboden wordt om een gelukkig jaar te wensen aan zijn vriendjes,zijn onderwijzers,zijn familieleden.

En als men je zelf wensen toewerpt,wat moet een Getuige doen die zo’n naam waardig draagt ?

Hij mag nog niet eens antwoorden: “Van ’t zelfde”.Hij zal gewoonweg “Dank u”zeggen.

Geen of (weinig) buitenschoolse activiteiten .

Indien deze activiteiten niet expliciet (uitdrukkelijk) zijn verboden,zijn ze wel stilzwijgend verboden. Ze worden in elk geval openlijk ontmoedigd.

De ouders - indien ze goede Getuigen van Jehovah zijn - zullen alles doen wat ze kunnen om georganiseerde activiteiten door de school en buiten de lesuren te ontmoedigen,evenals het vermijden om naar het theater te gaan,te gaan dansen,deel te nemen aan een koor,om nog niet te spreken van uitstapjes.

Onder deze buitenschoolse activiteiten mag je de vakantiekolonies bijvoegen.

Alhoewel sommige ouders hun kinderen wel sturen naar zo’n kolonies (zonder twijfel,zoals bij alle ouders,om een beetje rust te hebben gedurende enkele dagen) handelen ze eigenlijk,zonder zich ervan bewust te zijn,tegen de instructies van de organisatie in.

Indien een Getuige van Jehovah een ambt uitoefent in de gemeente,zou het kunnen gebeuren dat men hem berispt vanwege “je een beetje laten gaan”.

Zich geen vrienden van de wereld maken .

We hebben zojuist de woorden “vriendjes”,“makkers”gebruikt om degenen aan te duiden waar de kinderen van Jehovah’s Getuigen mee omgaan.

Deze woorden zijn nog hard uitgedrukt,want een jonge Getuige moet normaal geen echte vriend of makker hebben in deze “veroordeelde wereld”.Wanneer een goede vrucht lang in contact is met slechte vruchten,zo is dat ook het geval met de omgang in deze slechte wereld.

Het is dus nodig dat hij kiest (of zijn ouders zullen kiezen) welke vriendjes hij zal hebben in de “christelijke gemeente”.

Bijgevolg,dit kind zal het moeilijk hebben om open te bloeien in zijn schoolmilieu,want men zal hem bij verschillende gelegenheden hebben ingeprent,dat vriendschap met de wereld,vijandschap met God is en dat hij weinig opbouwende dingen zal leren indien hij zich een vriendje maakt met zijn klas- genootjes.

Geen “vrienden worden van de wereld”.

Dat betekent dat een kind - Getuige zich niet zal interesseren en zich niet zal bezighouden noch van ver noch van dicht met manifestaties op sociaal,politiek of humanitair vlak.

Dus,geen kwestie om mee te doen aan “een witte mars” (zoals dit heeft plaats gehad in België ter herinnering aan de kindjes die vermoord werden door Dutroux) of om bij te dragen aan eender welk goed werk,waarvan men heel vlug zal concluderen dat het een politieke betrokkenheid heeft.

Deze generatie is wezenlijk verdorven,gaat haar ondergang tegemoet,zonder enige hoop.Waarom dan iets bijdragen aan inspanningen van mensen, die vastberaden ‘tegen Jehovah gekant’ zijn,en die toch gedoemd zijn om te falen ?

Mag het kind enkele euro’s in een doosje of een omslag steken om één of ander werk te steunen dat van

’t school uitgaat ?Waarschijnlijk zullen zijn ouders het niet toestaan.

Zij zullen het kind eerder leren om centjes te deponeren in de “bijdragebussen” die in de koninkrijkszalen hangen of staan om aldus het wereldomvattende werk van de Getuigen te ondersteunen.

(Wanneer het verzamelde geld door de school zal gebruikt worden voor een specifiek doel zoals bijvoorbeeld om een kerstboom te versieren,of om het Sinterklaasfeestje voor te bereiden,of andere gelegenheden zoals hierboven opgenoemd,dan is het zeker dat de ouders zullen verbieden aan hun kinderen om voor zo iets bij te dragen).

Een waar gebeurd verhaal :In België hebben Getuigen-ouders verboden aan hun kind om,op vraag van de school,een witte strik te dragen op zijn of haar boekentas als herinnering aan Julie en Melissa,de kleine slachtoffertjes van Dutroux.

Hogere studies ? Niet erg aangemoedigd .

Hogere studies zijn niet verboden .Sommige kinderen worden in die richting geduwd door hun ouders.(Noteer echter dat deze ouders door mede christenen scheef worden bekeken als “zwak in het geloof”,als christenen die geen groot vertrouwen hebben in de heel nabije “nieuwe wereld”).

Hogere studies volgen ?Het is verre van de algemene regel.

Tot welk nut zouden zo’n studies leiden in een systeem dat geen toekomst heeft ?En daarbij,zouden deze studies niet de jongeren verwijderen van hun Schepper ?Zou dit geen toegang kunnen vormen tot de weg van het materialisme ?

Kunnen hogere studies niet beschouwd worden als  tijdverlies ?

Is er niet iets beters te doen nu,daar “de overgebleven tijd kort is”,zoals de bijbel het uitdrukt ?

Waarom zich niet beperken tot het studieniveau zoals de wet van het land je verplicht,om vervolgens werk te vinden voor enkele uren per week,zodat je kunt rondkomen,en zo met je leven,meer tijd  besteden in de” pioniersdienst”?(een dienst waar men 70 u per maand verricht - zo ongeveer 850 uren per jaar).

Vermeldenswaard is het dat er sedert een geruime tijd,een ommezwaai wordt waargenomen in de gelederen van de Getuigen wat de studies betreft.Inderdaad,het Genootschap heeft nu gespecialiseerde handarbeiders nodig om hun Bethel-gebouwen te beheren alsook hun goederen.We denken hier vooral op het gebied van de informatica.

Kinderen studeren met hun ouders en gaan samen met hen naar de vergaderingen en in de prediking .

Dat kinderen bij hun ouders zijn,is een zeer te prijzen aanbeveling.

Maar wanneer men een opsomming maakt van de vele uren die de Getuigen moeten besteden aan hun godsdienst,dan mag men zich toch vragen beginnen te stellen.

Vier vergaderingen worden elke week gehouden.(Verdeeld onder 1 avond en één voor- of namiddag).

-“Theocratische bedieningsschool” - (men leert er hoe men zich moet uitdrukken)

-“Dienstvergadering” - (hier leert men hoe men moet prediken)

-“Boekstudie” - (men onderzoekt een boek uitgegeven door de organisatie)

-“Openbare toespraak” - (een lezing over een bijbels onderwerp) : ( ½ uur).

-“Wachttorenstudie” - (onderzoek van een artikel van het tijdschrift “de wachttoren”) : 1 uur.

In totaal dus,3 ½ uur.Je moet hier nog de inleiding en het slot bij tellen, de gebeden, de liederen.Men komt zeker aan 4 u.

Nu moet je ook nog rekening houden met de afstand van/naar de vergaderbijeenkomst,wat toch op 2 uur neerkomt. (Theocratische school en Dienstvergadering vallen op dezelfde avond,en ook de Openbare lezing en Wachttorenstudie op een andere dag.De boekstudie wordt samen met de Theocratische school en Dienstvergadering gehouden).

-Voor de twee trajecten heen/terug,mag men een gemiddelde nemen van 2 keer 40 minuten, uitgezonderd die families die dicht bij de zaal wonen.Maar er zijn er die veel verder wonen en langere afstanden moeten afleggen).

Eenmaal de vergaderingen ten einde, is het zeldzaam dat ouders stante pede de zaal verlaten.Het Genootschap legt de nadruk op de noodzaak om onderlinge banden te smeden tussen de broeders en de zusters.Een goed moment daarvoor is om een tijdje te converseren vooraleer men naar huis gaat.

Neem voor die twee vergaderingen maar weer eens 1 uur.

Een gezinshoofd,een gewetensvolle Getuige van Jehovah zal aangemoedigd worden om elke week een bijbelstudie te hebben met zijn kind(eren).Indien hij niet in de mogelijkheid is om er één te leiden,dan zal het de moeder het in zijn plaats doen.

Men spoort ook aan dat de gezinsleden al de verschillende vergaderingen voor die week voorbereiden in gezinsverband.       

(Theocratische school +dienstvergadering+boekstudie+wachttorenstudie)wat makkelijk 2 uren kan innemen.

En uiteindelijk heb je nog de prediking.De ouders worden er dikwijls aan herinnerd om hun kinderen met zich mee te nemen in de dienst.Veronderstel dat men een activiteit heeft van 2 uren  bij het van huis tot huis werk (bijvoorbeeld de zaterdag of de zondag morgen)+ de verplaatsingen,dan komt men gemakkelijk aan 3 uren.

Wanneer je al die uren van activiteit optelt,komt het neer op 12 à 13u per week.

Aan zo’n ritme zit een kind op zijn knieën.

Voegt dan nog eens bij die 12à 13 uur per week,het huiswerk en dat is niet te doen !

De meeste van de ouders,Getuigen van Jehovah hebben het gelukkig begrepen ! …Of eerder,ze worden met de werkelijkheid geconfronteerd en zien dat het niet haalbaar is.

Het is daarom dat veel jongeren niet altijd aanwezig zijn op alle vergaderingen.De moeder (of soms de vader) of de grote broer, of de grote zus,blijven dan thuis.De gezinsstudie en de voorbereiding op die vergaderingen worden dikwijls veronachtzaamd.De kinderen gaan af en toe eens mee in de prediking.

Aldus worden ouders blootgesteld aan een veroordeling.Sommigen,die “ijveriger” zijn dan anderen,en bij wie het aan gezond verstand ontbreekt,zouden hun uren willen halen en zelfs nog meer willen doen.Is het niet de organisatie,verkozen door God,die dit van ons verlangt ?

Vele kinderen zeggen dan ook met een langdradige stem: “Ik ben moe” !(Men ziet het immers aan hun klein gezichtje).Soms, na de door de weekse vergaderingen (die meestal eindigen rond 21.15u),hoor je hen soms zeggen :“Gaan we naar huis,papa,want ik heb nog huiswerk te maken”?

Men spreekt niet met een uitgesloten persoon .

  Wanneer iemand wordt uitgesloten uit de organisatie van Jehovah’s getuigen,is er een regel waar men niet om heen kan,die toegepast wordt :men mag met zo iemand niet meer spreken,niet op straat,niet in het openbaar,zelfs niet wanneer deze persoon zich in de “Koninkrijkszaal” bevindt.

Ouders moeten dus hun kinderen leren niet te groeten en geen woord te richten tot een uitgesloten persoon en om zo min mogelijk contact te hebben met een familielid die zich in zo’n situatie bevindt en die niet meer onder één dak woont.

Wel mogen ‘de normale contacten’ onderhouden worden met familieleden die uitgesloten zijn en die onder één dak leven,maar men zal vermijden een geestelijk gesprek te hebben.De ouders-Getuigen die een uitgesloten kind hebben zullen het echter mogen helpen met een bijbelstudie,zolang het nog bij hen woont.

Omdat kinderen zich nauwelijks realiseren wat er eigenlijk gebeurt,is het heel triestig te moeten constateren dat men in feite zijn kinderen leert om onbeleefd te zijn.Men ondermijnt hun menselijk gevoel ten opzichte van wezens die nog maar kort geleden hun grote broer of zus waren en die, wegens het hakmes van de uitsluiting,ineens  “verworpelingen”zijn geworden.

Er hoeft geen ander commentaar te worden bijgevoegd.

Laten we de nadruk leggen op de dramatische situaties die breuken hebben veroorzaakt bij diegenen die uitgesloten zijn en die eens deel uitmaakten van de familie.

De bloedkwestie .

Dit is één van de belangrijkste rubrieken.Feitelijk zou ze helemaal bovenaan hebben moeten staan.

Elke gedoopte Getuige van Jehovah heeft een kaart bij zich die elk jaar moet vernieuwd worden als ze up to date willen blijven.Op die kaart wordt er gevraagd aan de dokters om hem of haar geen bloedtransfusie te geven  bij een ongeval of een chirurgische ingreep.Hij ontzet de medische staf uit hun verantwoordelijkheid in geval er complicaties optreden die de dood tot gevolg zouden kunnen hebben.Zijn weigering van een transfusie is gebaseerd op de Bijbel,beweert hij.

Maar deze kaart specificeert echter dat de Getuigen van Jehovah wel een serie bloedfracties aanvaarden.

In sommige ernstige gevallen zullen de “ouderlingen”,die deel uitmaken van de ‘ziekenhuiscontact comités’ gevraagd worden om hulp te bieden.Zij zullen de dokters en chirurgen proberen te overtuigen  om de opvatting van de patiënt te respecteren.

Maar wat gebeurt er bij een minderjarige ?

De regel is heel simpel en duldt geen uitzondering :ouders zullen elke bloedtransfusie weigeren voor hun kind,zelfs indien het leven op het spel staat.

Het spreekt voor zich dat ouders Getuigen van Jehovah niet de dood wensen voor hun kind.Ze zullen alles in het werk stellen om het probleem op te lossen, indien er bloedtransfusie aan te pas komt.Maar hun gedrag of manier van handelen zal niettemin geleid worden door de formulering die ze vinden in de Bijbel :“Men moet God meer gehoorzamen dan mensen”.

Daar men overtuigd is dat God een bloedtransfusie verbiedt onder gelijk welke vorm,zullen ze de pijnlijke optie kiezen die erin bestaat een transfusie te weigeren en,misschien hun kind te zien sterven ;  een ander alternatief,namelijk ongehoorzaam zijn aan God,is onaanvaardbaar,want daardoor zou je het “eeuwige leven” kunnen mislopen.

Bij omstreden gevallen gebeurt het wel,in sommige landen althans,dat het gerecht tussenbeide komt en indien ze het nodig vindt,zal ze beslissen dat de bloedtransfusie moet worden toegediend, daar de ouders uit hun ouderlijke macht worden gezet in zo’n situatie.

Veel kinderen van getuigen van Jehovah zijn gestorven omdat ze een transfusie hebben geweigerd.

De organisatie brengt zo’n “loyale voorbeelden” naar voor en stelt ze als een voorbeeld in hun tijdschriften om aldus andere jongeren,in geval van nood,te stimuleren om hetzelfde te doen en indien nodig zelfs ‘hun leven ervoor op te geven’.

Kijk daarom eens aandachtig naar de voorpagina van de Ontwaakt van 22 mei 1994.Alle kinderen, zowel diegenen op de voor- als op de achtergrond hebben een brede glimlach ;

maar deze foto,zo maar genomen bij één, twee, drie is een diep bedroevende montage van ‘inwendige’ clichés  –  het zijn allemaal kinderen, gestorven omdat ze bloed hebben geweigerd.

Zal de Wachttoren steeds hetzelfde standpunt blijven innemen wat bloedtransfusie betreft ?Wij denken van niet.Er zijn al tekenen aan de wand van voorlopers (gereformeerde dissidente bewegingen,de Bulgaarse kwestie,de leerstellige besluiteloosheid in andere landen) die laten veronderstellen dat de bloedtransfusies in de maanden of de jaren die komen een “kwestie van het geweten” zullen worden.

Het Genootschap zal eens hetzelfde standpunt innemen als ze heeft gedaan in het verleden voor  vaccinatie en orgaantransplantatie.Deze laatste,vroeger verboden voor de Getuigen van Jehovah,met ondersteuning van een bijbeltekst,namelijk,het verbod van bloed,is tegenwoordig toegestaan.

Zie het dossier :vaccinatie,transplantatie,transfusie,driemaal is scheepsrecht.

Conclusie :de Getuigen van Jehovah,voor het merendeel althans,zijn in de grond serieuze personen die hun naaste willen helpen.

Het is waar dat die hulp zich meestal beperkt tot het van huis tot huis gaan,omdat de humanitaire hulp slechts op het tweede plan komt (behalve bij natuurrampen of andere,maar ook hier zullen de Getuigen eerst geholpen worden).

Daarom moet je hen niet laken,maar het systeem dat hen leidt.

Velen doen al wat mogelijk is om hun kinderen de beste opvoeding te geven ;of tenminste ze denken dat ze hen goed opvoeden !

Veel jonge getuigen leren goed op school,respecteren hun leraar,roken niet,gebruiken geen drugs en hebben een goede moraal.

Maar alles en wel beschouwd is het zo dat kinderen van Getuigen van Jehovah niet erg gelukkig zijn.

Daarbij komt nog dat de hele kleintjes een onuitwisbaar spoor zullen overhouden van alle verboden die ze opgelegd kregen,een diep gegraveerd spoor in hun intieme gevoelens van hun eigenlijke “wezen”.

Het komt vroeg of laat aan het licht.Inderdaad,veel jongeren hebben een reactie van verwerping tegen de tijd dat ze meerderjarig zijn en ze besluiten de organisatie te verlaten.Ze gaan ervan weg,spijtig genoeg in de meeste gevallen,in een staat van verwarring,gedemotiveerd,het helemaal beu en dikwijls ongelovig geworden.

De bewijzen zijn er,je moet alleen je ogen ervoor willen open stellen.Tot grote ergernis en met het nodige hoofdgeschud van de verantwoordelijken.

De jongeren die de organisatie van de Getuigen van Jehovah verlaten,hebben helaas over het algemeen geen vertrouwen meer in iemand,noch in religie,noch in instellingen,noch in de mensheid.

Dat wil niet zeggen dat er geen uitzonderingen bestaan.

Sommigen zullen beweren dat deze houding een karakteristiek tintje is voor de jeugd van tegenwoordig,en dat je daar geen Getuige van Jehovah moet voor zijn.

Dat is waar.

Maar zij, die jongeren “van de wereld”, hebben de mooiste jaren van hun bestaan,namelijk,hun prille jeugd,niet in frustratie moeten doorbrengen of in een soort van “jetlag toestand”,die we hierboven al hebben beschreven.

Zie ook:       eleuthera.aggelia.be                                                              of www.aggelia.be

15-01-2009 om 16:23 geschreven door francine.hollevoet  

Over “trouwen in de Heer”

Thomas : Dag Pierre ! Ik zit met een vraag die me vandaag echt bezig houdt. Ik heb namelijk gehoord dat bij de Getuigen van Jehovah men in principe maar mag trouwen met personen die bij dezelfde religie behoren. Ze beweren dat dit een gebod is dat in de Bijbel staat.

Pierre : Dat is inderdaad hun zienswijze. Maar om terug te keren op je zinsnede, als ik me zo mag uitdrukken, laten we zeggen dat hen gevraagd wordt om niet te trouwen met een iemand “uit de wereld”. Weet je waar dat staat in de Bijbel ?

Thomas : Ik denk bij de instructies van Paulus gegeven aan de christenen uit Korinthe …

Pierre : Dat klopt. In feite, vinden we deze instructie in zijn eerste brief aan de Korinthiërs, hoofdstuk 7, het vers 39. Als je wilt nemen we dit vers uit de Nieuwe Wereldvertaling, gepubliceerd door het Wachttoren genootschap.

Thomas : Goed zo. Het is altijd beter om hun eigen versie te gebruiken.

Pierre : Ziezo … Paulus schrijft het volgende : “ Een vrouw is gebonden gedurende al de tijd dat haar man leeft. Zou haar man echter ontslapen, dan is ze vrij te trouwen met wie zij wil, alleen in de Heer.” Heb je niets opgemerkt in deze tekst ?

Thomas : Wel … euh, het is toch klaar en duidelijk. De apostel moedigt op een heldere manier aan dat christenen alleen maar trouwen in de Heer !

Pierre : Op het eerste zicht, ja. Maar ga eens dieper in op de tekst … aan wie heeft Paulus zich gericht ?

Thomas : De vraag is gemakkelijk. Zonder twijfel, aan een vrouw.

Pierre : Juist. Maar welke soort vrouw ?

Thomas : Wacht eens eventjes … Ja, aangezien haar man is gestorven, is het een weduwe.

Pierre : Ja, hier leggen we de vinger op het eerste element van het antwoord. De apostel spreekt voor een weduwe. Maar indien je wilt zullen we het eens anders beredeneren. Indien het uitdrukkelijke bevel om alleen” te trouwen in de Heer” aan een weduwe wordt gegeven, is dit dan ook van toepassing op een weduwnaar ?

Thomas : Logischerwijze, volgens mij, ja …

Pierre : Is dit van toepassing op alle christenen ?

Thomas : … volgens mij, ja.

Pierre : Dat is ook de conclusie bij de Getuigen van Jehovah. Men moet zich nu wel iets beginnen af te vragen : als dit bijbels gebod, van zo’n kapitaal belang was, waarom bevindt het zich dan maar één keer in de Griekse Geschriften ? En daarbij, waarom is deze bijbeltekst alleen maar van toepassing gebracht op weduwen ?

Thomas : Ik moet toegeven dat ik het niet weet. Ik moet daar eens goed over nadenken. Echt.

Pierre : Alles wordt klaar, mijn beste, wanneer men zich verplaatst in de context van die tijd en men de ware redenen ontdekt waarom Paulus dit bevel geeft in zijn brief aan de Korinthiërs en alleen maar aan weduwen …

Thomas : Dat lijkt me heel interessant. Je wilt me dus spreken over de geschiedkundige context ?

Pierre : Natuurlijk. Laat me je in het kort eens beschrijven hoe de stad ten tijde van Paulus eruit zag en hoe men daar leefde. Je moet beseffen dat deze stad, vanwege zijn strategische ligging, de voornaamste stad was van Griekenland. De bevolking bestond uit 500.000 à 700.000 inwoners. Ze was beroemd zowel op commercieel als op cultureel en industrieel vlak. Maar ze was, helaas, berucht wegens haar morele ontaarding. In heel de antieke wereld, had deze stad een heel slechte reputatie. Wel, weet je wat in die tijd het Griekse woord “KORINTHIAZESTAI”(korinthiseren) betekende ?

Thomas : Niet echt, neen …

Pierre : Het betekende een” verdorven leven leiden.” Dit kunnen we weten door de geschriften van Aristophanus. Zo ook betekende “Korinthia Koré”, een Corinthische, t.t.z. een prostituee, zoals Plato ons vertelt, en een “Korinthiastès” was “een rokkenjager.” Het is vermeldenswaard dat het de titel is van twee Corinthische blijspelen. En ook goed om weten is dat in die theaterstukken, de Korinthiërs over het algemeen “dronkaards” vertegenwoordigden.

Thomas : Dat geeft geen mooi beeld !

Pierre : Over het algemeen, Thomas, is het zo dat wanneer er overvloed en rijkdom is, er ook heel dikwijls corruptie is. De wereld, op dat gebied is er niet anders om geworden. Ik moet er zelfs aan toevoegen dat de stad Korinthe ook opgedragen was aan de heilige prostitutie, en de verering van Aphrodite en Venus was een bloeiende zaak ... Maar indien je wilt, komen we nu eventjes terug op de weduwen …

Thomas : Dus, zij waren arme vrouwen die geen consideratie werd betoond in zo’n weelderige en rijke wereld.

Pierre : Het is waar dat velen arm waren. Maar niet alle, en onder diegenen die zich te Korinthe bevonden, moeten er vrouwen geweest zijn, dikwijls soldatenweduwen, die zeker en vast goederen bezaten waardoor die Korinthiastès, begerige mannen, het niet serieus namen met “trouw zijn aan”,maar eerder geneigd waren te leven voor ondeugd en spelen. Wat een buitenkansje voor hen om te beschikken over die goederen zonder zich ervoor te moeten uitsloven. Eenmaal alles op, dan gingen ze wel elders zoeken…

Thomas : Als het zo zat, dan kan ik wel begrijpen waarom Paulus aandrong dat de weduwen uit die stad alleen maar “ in de Heer zouden trouwen.”

Pierre : Wat ook niet mag vergeten worden, is dat de eerste gemeenschappen toch grote sommen geld nodig hadden om te overleven. Dus was het beter dat het geld van zo’n welstellende weduwen binnen de gemeente bleef, dan heel snel te laten verspillen door die beruchte “rokkenjagers”.

Thomas : Bedankt, Pierre, je uitleg is logisch. Ik bekijk vanaf nu deze tekst uit 1 Korinthiërs 7 : 39 met heel andere ogen.

Pierre : Vergeet ook niet, mijn beste Thomas, dat de gemeente Korinthe in een heel slechte toestand was terechtgekomen. Deze brief houdt ons op de hoogte van de problemen die er toen waren. Er was verdeeldheid, de autoriteit van Paulus werd bekritiseerd, er was een christen die een incestueuze relatie had zonder dat iemand reageerde, de leden van de gemeente sleurden elkaar voor de heidense rechtbanken voor kleinigheden, sommige christenen gingen nog naar de hoeren, enkele vrouwen gedroegen zich onwaardig in de gemeente, bij de agapè-maaltijden waarbij het avondmaal van de Heer werd herdacht, was er wanorde, er waren er die onderwezen dat de opstanding uit de dood een onwaarheid was. Stel je voor, en bovenop dit alles had je nog de infiltratie van die gewetenloze “rokkenjagers”. Een echte warboel was dit !

… Thomas : Ik heb al dikwijls opgemerkt dat de Getuigen van Jehovah conclusies afleiden uit bijbelteksten zonder rekening te houden met de geschiedkundige context !

Pierre : Helaas, ja. Alvast in verschillende gevallen. Om hiermee te eindigen, wil ik natuurlijk wel benadrukken dat wanneer twee mensen gemotiveerd zijn door hetzelfde geloof, dat kan alleen maar hun verbinding sterker maken. Maar natuurlijk, is dit geen garantie voor “een absoluut geslaagd huwelijk”.

Thomas : ’t Is dat wat ik bedoelde.

Over het groeten van een uitgesloten persoon bij de Getuigen van Jehovah.

Thomas : Wat is jouw zienswijze over de houding die de Getuigen van Jehovah erop nahouden om iemand die uitgesloten wordt uit hun organisatie, niet meer te groeten ?

Pierre : Het is een keiharde maatregel, dat ligt voor de hand. Nochtans beweren Jehovah’s getuigen dat ze daarvoor een goede basis hebben, ondersteund door de Bijbel. Je vraag is heel interessant, en indien je wilt, zullen we samen de kwestie eens onder de loep nemen.

Thomas : Dat is heel vriendelijk van je. Want ik heb een vriend die werd uitgesloten uit de organisatie. De reden hiervoor was, dat hij met enkele punten niet akkoord ging. Deze vriend is nu erg aangedaan vanwege de meedogenloze houding die zijn medegelovigen thans ten opzichte van hem aan de dag leggen. Bijvoorbeeld, wanneer hij op straat sommigen van hen tegenkomt, gaan ze zo ver dat ze verwisselen van trottoir om hem aldus te mijden !!!

Pierre : Dat is ook niet verwonderlijk, mijn beste, want de Getuigen van Jehovah baseren hun gedrag op de tweede brief aan Johannes, vers 10.

Thomas : Wat staat daar geschreven ?

Pierre : Ik lees het voor : “ Als iemand tot U komt en deze leer niet brengt, ontvangt hem nimmer in UW huis en richt ook geen groet tot hem.” Om het geheel te begrijpen moet je er ook het vers 11 bijvoegen :”Want wie een groet tot hem richt, heeft deel aan zijn goddeloze werken.”

Thomas : Dat lijkt me klaar en duidelijk ! Pierre : Klaar inderdaad. Maar niet in die zin zoals jij het voorstelt ! Graag wil ik je een vraag stellen : Wat is de leer waar Johannes het over heeft ?

Thomas : Ik veronderstel dat het over het onderwijs uit de Bijbel gaat… Pierre : Dat klopt. Maar om nauwkeuriger te werk te gaan, laten we zeggen de leer die Jezus predikte. Daarbij komt nog dat het vers 9 het ook zo benadrukt. Johannes schrijft daar : “Een ieder die vooruitdringt en niet blijft in de leer van de Christus, heeft God niet. Wie in die leer blijft, hij heeft zowel de Vader als de Zoon.” Dus zouden we, door aldus de zin in de Schrift te respecteren, het vers 10 aldus kunnen begrijpen : “Wanneer iemand tot je komt en de leer van Christus niet brengt, ontvang hem nimmer bij jou en groet hem evenmin.”

Thomas : Dat lijkt me evident !

Pierre : Het Wachttorengenootschap erkent ook dit feit, maar ze zet spijtig genoeg nog een stap verder door die zin als volgt te interpreteren : “Indien iemand tot je komt en deze leer zoals ze door de organisatie wordt geleerd , niet brengt, ontvang hem of haar nimmer in je huis en richt ook geen groet tot deze persoon.”… Dat heb je maar na te gaan, aangezien, voor een Getuige, verwerpen wat het genootschap zegt, een reden is om uitgesloten te worden, en de aanhangers moeten 1 Joh 10 toepassen tegenover uitgeslotenen.

Thomas : Dat doet ons besluiten dat indien je de leer van de organisatie niet aanvaardt je de leer van Christus niet aanvaardt.

Pierre : Dat is correct wat je zegt. Volgens het genootschap kan men niet echt Christus aanhangen, christen zijn, indien men de organisatie niet aanvaardt.

zie eleuthera.aggelia.be

Terug naar index

13-01-2009 om 20:28 geschreven door francine.hollevoet  

Lachen en huilen                                                   door Dick van Kampen

Tot vandaag duurt de discussie of Jezus ooit heeft gelachen. Het evangelie vertelt immers wel dat hij huilde, maar niet dat hij lachte. 

Maar de verhalen van Jezus zijn vol humor.  Je moet er wel naar leren luisteren.  Humor is immers geen luide lach, maar de glimlach die verschijnt als ik dingen die voor mij heel belangrijk zijn, ineens in een veel groter verband zie en ze in dat nieuwe perspectief vanzelf klein worden.

Zo gaat dat in Johannes 8.  Als het begint is het een verhaal om te huilen.  Schriftgeleerden brengen een vrouw bij Jezus, die op heterdaad betrapt is, toen ze vrijde met een andere man.  Het is een verhaal vol ontreddering.  Deze vrouw werd verrast onder het vrijen en is de straat opgesleurd terwijl de hele buurt vol leedvermaak toekeek.  En ze wist dat ze volgens de regels van de Thora ter dood veroordeeld zou worden.  Die doodstraf werd nooit meer echt uitgevoerd, maar alles bij elkaar betekent het toch de sociale dood: Je kunt je nergens meer vertonen en het geklets van de buurt en de familie is even duidelijk als de beul.  En bovendien zul je nooit meer een man vinden die bereid is met je te trouwen.  Maar nergens in dit verhaal blijkt dat de schriftgeleerden enige aandacht voor deze vrouw hebben.

Ze praten over haar hoofd heen. 

Het verhaal geeft voldoende aanwijzingen om de ellende van de vrouw op te roepen.  Als vorm van doodstraf wordt hier van steniging gesproken.  Die vorm van doodstraf werd gevraagd voor een ondertrouwd meisje.  In dit systeem, waarin de familie bepaalde met wie je zou trouwen en waarin in onderhandelingen de hoogte van de bruidschat bepaald werd, kwamen de gevoelens van de echtelieden niet altijd aan bod. 

Waarschijnlijk gaat dit verhaal over een jong meisje, die tegen haar wil toegezegd is aan een man die ze niet kent, en vrijde met de jongen die ze werkelijk liefhad.

Maar niemand heeft oog voor dit menselijk drama.  En ondertussen ontspringt de sterkste, de man, de dans!  Zij die oordelen zijn allemaal mannen en moraal is vaak niets anders dan de wil van de sterkste, die zich aanmatigen om over anderen verontwaardigd te zijn.

Morele verontwaardiging heeft in de loop der eeuwen veel slachtoffers gemaakt, door ieder met afwijkend gedrag of een afwijkende mening aan de schandpaal te nagelen en buiten te sluiten.  Zo zijn in de Middeleeuwen veel vrouwen als heks verbrand.  De nazi’s maakten miljoenen slachtoffers door hun morele verontwaardiging over ‘Untermensche’. Na de bevrijding goten Nederlanders, Belgen, Fransen, en nog velen in Europa hun morele verontwaardiging uit over ‘moffenmeiden’.  Ook bij dat laatste zijn vraagtekens te plaatsen.

Morele verontwaardiging geeft haat en nijd alle ruimte onder het mom van rechtvaardigheid en zelfs vroomheid.  Zo brengen de Schriftgeleerden het slachtoffer van hun morele verontwaardiging de tempel binnen, zoals in vroeger dagen ook in Noorderlanden (Nederland, Noorwegen, Zweden etc…)stelletjes die moesten trouwen te kijk gezet werden voor het front van heel de gemeente, om daar schuldbelijdenis te doen.

Oordelen over de ander geeft mij het gevoel dat ik aan de goede kant, aan Gods kant, sta.  Misschien is het daar wel om begonnen!!!  Ik ontkom er niet aan te falen en fouten te maken.  Als ik dat niet wil erkennen, dan ga ik mijn eigen donkere kanten op anderen projecteren.  Ik neem mezelf veel te ernstig; ik wil te goed en te onkreukbaar zijn.  Ik kan niet meer om mezelf lachen en daarom kan ik ook niet om de ander lachen. Zo wordt mijn ernst dodelijk!  En ten slotte veroordeel ik zelfs het lachen.  De conclusie moet dan wel zijn dat Jezus nooit gelachen kan hebben.  Want lachen betekent relativeren.  Lachen houdt de deur open die de ernst dicht doet.

Uit alle activiteiten van Jezus blijkt dat hij gekomen is om Gods glimlach te brengen.  In dit verhaal wordt verteld, hoe Hij de Schriftgeleerden hun eigen betrekkelijkheid laat inzien.  De wet zegt dat wie op overspel wordt betrapt, moet worden gedood.  Maar in de Bergrede doorkruist Jezus dat gebod al met een glimlach als Hij zegt: “Een ieder, die een vrouw aanziet om haar te begeren, heeft in zijn hart reeds echtbreuk met haar gepleegd.” Anders gezegd:  niemand is zuiver op de graat; daarom kunnen we de ander beter niet veroordelen.  In Johannes 8 wordt dat veroordelen van ons zo tegen het licht gehouden, dat de pijnlijkheid ervan glashelder wordt!  Overigens zal ieder die de andere evangeliën kent, het hele gebeuren al gênant voor Jezus vinden.  Want het gaat hier om een meisje dat ondertrouwd is; en is Jezus niet zelf de zoon van Maria, een ‘ondertrouwde vrouw, welke zwanger was’? Maria ontkomt alleen maar aan een vonnis, doordat Jozef niet op zijn recht staat. Mattheus 1; 19  Jezus wordt hier dus geconfronteerd met een vrouw in dezelfde situatie, als die waarin zijn eigen moeder verkeerde! (Vanuit menselijk gezichtspunt, wel te verstaan)

Daar komt nog dat de schriftgeleerden in het gesprek dat vlak aan deze gebeurtenis voorafgaat, zeggen dat de Messias een zoon van David moet zijn.  En al die zonen van David komen voort uit het huwelijk dat David sloot met Bathséba, nadat hij overspel met haar had gepleegd. 

Noch het koningshuis, noch Jezus kunnen de toets van morele verontwaardiging doorstaan.  En zo hoort het.  Jezus gaat vrijelijk om met tollenaars en prostituees, want de Messias van God is er niet voor de onkreukbaren die zichzelf zo ernstig nemen, dat hun lach is versteend en hun hart is verhard.

Johannes de Doper roept het oordeel uit over de Schriftgeleerden en scheldt hen uit voor ‘witgepleisterde graven.’ Jezus doet het heel anders.  Terwijl de Schriftgeleerden op Hem inpraten, schrijft Hij in het zand op de grond.  Dat merkwaardige gebaar wordt op allerlei manieren verklaard.  Ik probeer het te begrijpen vanuit een verhaal van Jeremia.  Jezus, de vrouw en de schriftgeleerden zijn in de tempel.  Die tempel straalt een gevoel van geborgenheid uit:  Hier is Gods huis en hier heeft God onze namen gegrift in het boek des levens.  Jeremia beschrijft een oud gebruik, om de namen van mensen die God verwerpen in het stof op de grond van de tempel te schrijven.  Als de mensen er overheen lopen, worden die namen uitgewist: symbool dat de mannen uit Gods boek worden weggewist.  De schriftgeleerden denken vanuit hun eigen zelfverzekerdheid dat ze in de tempel de vrouw namens God kunnen veroordelen tot de dood.  Maar door op de grond te schrijven, maakt Jezus duidelijk dat hun namen even vluchtig zijn als die van de vrouw.  Ook zij zijn niet brandschoon; ook zij moeten zichzelf niet te ernstig nemen  en moeten beseffen dat ze leven bij gratie van Gods glimlach over hun leven.

Zo lost dit verhaal vol humor het spanningsveld van morele verontwaardiging op.  Dat is bevrijdend. Ik hoef ook mijn eigen leven niet te ernstig te nemen: Als het in het grote verband van Gods onverdiende goedheid geplaatst wordt, valt ineens de spanning weg dat ik zo rechtvaardig en zuiver moet zijn.  Als die zware ernst van mijn bestaan wordt weggenomen, kan ik mezelf ontspannen en glimlachen.  Dan durf ik het ook aan, om in het falen en de fouten van de ander mezelf te herkennen en mild te zijn.

Johannes geeft daar zelf een goed voorbeeld van.  Hij is altijd fel tegen de Joden.  Maar hier vertelt hij met een glimlach hoe deze schriftgeleerden Jezus’ gebaar begrijpen en afdruipen, de oudsten het eerst.  Dat is prachtig beschreven.  Als ik ouder word, moet de behoefte anderen te veroordelen afnemen.  Elk jaar krijg ik zelf een groter verleden vol falen en fouten en dus groeit mijn saamhorigheid met wie falen met het jaar.  Johannes tekent het hier grappig: de oudste druipt het eerst af.  Helaas gaat het in de praktijk lang niet altijd zo en willen oudere mensen juist met de jaren steeds meer overtuigd raken van hun eigen gelijk, zodat hun oordeel over anderen harder wordt.

Als de aanklagers verdwenen zijn, blijft de vrouw achter bij Jezus.  Er staat dat ze ‘in het midden’ staat, precies zoals dat soms van zieken gezegd wordt in het evangelie.  ‘In het midden’ is een symbolische manier om saamhorigheid aan te geven.  De afstandelijkheid is door solidariteit vervangen.  Jezus veroordeelt de vrouw niet.  Hij vraagt ook niet wat er precies gebeurd is.  Voor Jezus is niet het verleden van belang, maar het heden.  Hij overstijgt de zuigkracht van het verleden, die ras, oorlog en oud zeer tot thema’s maakt die zich eindeloos herhalen.  Wat ik zelf gedaan heb en geweest ben, sleep ik vaak als een last mee en het wordt me door anderen eindeloos nagedragen.  Wat anderen mij ooit deden, belemmert mij alle zicht op nieuwe relaties.

Gods onverdiende goedheid is heilzaam:  Hij relativeert mijn verleden.  Hij glimlacht om mijn verleden- dat is zelfs de meest letterlijke betekenis van het woord ‘onverdiende goedheid’.  Jezus vraagt niet naar het verleden van deze vrouw.  Hij verjaagt degenen die haar verleden tot moordwapen omsmeedden en plaatst haar in een heden, waar ze nieuwe keuzes kan maken.  Hij zegt tegen de vrouw: ‘Ga heen.’ Letterlijk staat er: ‘Trek op.’  Dat is een woord voor de Exodus, de uittocht uit het slavenhuis Egypte.  ‘Trek op; zondig vanaf nu niet meer.’  Jezus geeft de vrouw de ruimte voor nieuwe keuzes.  Ze kan op een nieuwe manier goede wegen zoeken.  ‘God is groter dan ons hart,’ schrijft Johannes in zijn brief.  Bij die grootheid wordt alles zó klein, dat ik er met God om glimlachen kan.  Jezus heeft gehuild; dat vertelt het evangelie zelf.  Maar als Hij één ding zeker gedaan heeft, dan is dat lachen.  Hij is immers de belichaming van Gods glimlachende onverdiende goedheid! 

.

11-01-2009 om 14:31 geschreven door francine.hollevoet  

Worden verjaardagvieringen in de bijbel in een gunstig licht geplaatst ?

De bijbel maakt slechts gewag van twee zo'n vieringen :

Gen. 40 : 20-22 : "Nu bleek het op de derde dag Farao's verjaardag te zijn, en hij rechtte toen een feestmaal aan (... ) Bijgevolg plaatste hij de overste der schenkers weer op zijn post van schenker (...) Maar de overste der bakkers hing hij op."

Matth. 14:6-10 : "Toen Herodes' verjaardag werd gevierd, danste de dochter van Heródias bij die gelegenheid, en zij behaagde Herodes zozeer dat hij met een eed beloofde haar alles te zullen geven wat zij zou vragen. Op influistering van haar moeder zei ze toen : geef mij hier op een platte schotel het hoofd van Johannes de Doper."(...) Hij zond iemand weg en liet Johannes in de gevangenis onthoofden."

Alles wat in de bijbel is opgetekend, heeft een reden. (2 Tim. 3 :16,17) Jehovah's Getuigen hebben opgemerkt dat het Woord van God zich ongunstig uitlaat over verjaardagvieringen en ze mijden daarom die vieringen.

Hoe stonden de eerste christenen en de joden uit bijbelse tijden tegenover het vieren van verjaardagen ?

"Het begrip verjaarsfeest paste helemaal niet in de denkbeelden van de christenen uit die periode in het algemeen." — Allgemeine Geschichte der christlichen Religion und Kirche (1842), door August Neander, blz. 518.

"De latere Hebreeën [beschouwden] het vieren van verjaardagen als een onderdeel van afgodische aanbidding .(...), een zienswijze die wel op afdoende wijze bevestigd werd door wat zij van de algemene vieringen die verband hielden met deze dagen, zagen." — The Imperial Bible-Dictionary (Londen, 1874), onder redactie van Patrick Fairbairn, Deel I, blz. 225.

Wat is de oorsprong van de populaire gebruiken die verband houden met het vieren van verjaardagen ?

"De diverse gebruiken waarmee mensen tegenwoordig hun verjaardagen vieren, zijn reeds heel oud. Hun oorsprong ligt in het rijk van magie en religie. De gebruiken om elkaar geluk te wensen, geschenken te geven en feest te vieren — met brandende kaarsen en al — waren in oude tijden bedoeld om de jarige tegen demonen te beschermen en zijn veiligheid voor het komende jaar te verzekeren. (...) Tot de vierde eeuw werden verjaardagvieringen door het christendom als een heidens gebruik verworpen." — Schwäbische Zeitung (bijblad Zeit und Welt), 3/4 april 1981, blz. 4.

"De Grieken geloofden dat iedereen een beschermende geest of daemon had die bij zijn geboorte aanwezig was en tijdens zijn leven over hem waakte. Deze geest stond in een mystieke relatie tot de god op wiens geboortedag de persoon was geboren. De Romeinen onderschreven dit denkbeeld ook. (...) Dit idee zette zich voort in het menselijk geloof en vindt zijn weerspiegeling in de beschermengel, de petemoei in sprookjes, en de schutspatroon.(...) De gewoonte van brandende kaarsjes op de taart begon bij de Grieken.(...) Honingkoeken zo rond als de maan en verlicht met kaarsen werden op de tempelaltaren van [Artemis] gezet.(...) Verjaarskaarsen bezitten in het volksgeloof een speciale magische kracht om wensen te laten uitkomen.(...) Brandende kaarsen en offervuren hebben reeds een speciale mystieke betekenis sinds de mens voor het eerst altaren voor zijn goden bouwde. De verjaarskaarsen zijn dan ook een eerbetoon en hulde aan het jarige kind en brengen geluk.(...) Verjaars- en gelukwensen horen onverbrekelijk bij deze feestdag.(...) Oorspronkelijk was het idee geworteld in magie.(...) Verjaarswensen hebben macht ten goede of ten kwade omdat men op die dag dichter bij de geestenwereld is." — The Lore of Birthdays (New York, 1952), Ralph en Adelin Linton, blz.8, 18-20.

Maar spreekt de bijbel op een negatieve wijze over de twee verjaardagen daarin vermeld ?

(zie de teksten zoals hierboven aangehaald : Genesis hoofdstuk 40, de verzen 20-22 en het evangelie van Mattheus, hoofdstuk 14, de verzen 6-10).

Het antwoord zal u misschien verbazen, maar de Bijbel spreekt er in geheel niet zo over.

Ze geeft enkel de algemeen bekende gebeurtenissen weer gezien vanuit de bijbelse context, gebeurtenissen die zich hebben voorgedaan gedurende deze festiviteiten, wat toch helemaal anders is !

De bijbel zet hier zeker en vast deze verjaardagen niet op de voorgrond, maar eerder de toestanden die zich hebben voorgedaan gedurende die speciale gelegenheden.

Het is natuurlijk duidelijk dat in die aangehaalde tijdsperiodes zo'n feestelijkheden talrijk waren en in veel gevallen is het waar dat er sprake was van uitspattingen, orgiën en braspartijen.

Maar het is wel ver gegrepen om de leerstellingen van de Wachttoren te aanvaarden, die beweert dat dit een geldige reden is om vanwege die twee gerapporteerde feiten uit de Bijbel, te weigeren een verjaardag te vieren.

Wanneer men heel aandachtig Genesis hoofdstuk 40 leest in zijn geheel, dan bemerkt men dat de viering van Farao's verjaardag in het geheel niet benadrukt werd door een laakbare daad, maar er was een gerechtelijk besluit dat voortvloeide uit een ernstige fout begaan door respectievelijk de schenker en de bakker van de Soeverein van Egypte. Een ernstige fout waardoor zij de dood verdienden.

Genesis hoofdstuk 40, de verzen 1 en 2 beschrijft nauwkeurig het volgende :

"Na deze dingen nu gebeurde het dat de schenker van de koning van Egy̱pte en de bakker zondigden tegen hun heer, de koning van Egy̱pte. En Farao werd verontwaardigd op zijn twee beambten, op de overste der schenkers en op de overste der bakkers".

Het vervolg van het verhaal leert ons dat alleen de bakker werd opgehangen,en de schenker werd terug in zijn functie hersteld (de Bijbel geeft geen enkele aanwijzing daarvoor) waardoor er bewijzen zouden zijn die zijn onschuld aantoonden.

Was dit verjaardagsfeest dus zo laakbaar ? Als men goed nadenkt, dan ziet men in werkelijkheid niet waarom dat zo zou zijn. Het besluit van de Farao werd uitgesproken, en het doodsvonnis werd precies toegepast, aangezien God zelf dit bevestigde in de interpretatie van de droom die hij doorgaf aan Jozef.

Vervolgens, als u de woorden leest die opgetekend staan in Mattheus hoofdstuk 14, de verzen 6 tot en met 10, en dan nog in het bijzonder het begin van vers 9, dan zult u zien dat Herodes, diegene was die geëerd werd. Het was zijn verjaardag die werd gevierd, en hij was erg bedroefd door wat er vervolgens gebeurde.

Deze gemoedstoestand van de Koning wordt handig weggemoffeld door de Wachttoren, die dit liever vervangt door zijn gebruikelijke (...) Herodes wilde zeker niet de dood van Johannes de Doper, maar hij had onder ede beloofd dat wat de dochter van Herodias ook maar zou vragen, ze het zou krijgen.

En het was de gewoonte in die tijd om niet terug te komen op je beloften.

Laten- we nu veronderstellen, om eventjes de gedachte van de Wachttoren te volgen, dat deze twee verjaardagsverslagen uit de Bijbel wel besmeurd zouden zijn met moord en ambtsmisdrijven.

Nu we deze basis gelegd hebben, laten we eens twee voorbeelden bekijken :

Wanneer er een football match plaats heeft, dan kan het gebeuren dat er ernstige incidenten, vechtpartijen, vandalisme voorkomen. Er kunnen zelfs doden vallen.

Laten we dus eventjes veronderstellen dat er in de min of meer nabije toekomst men een rapport vindt van een commentator uit de 20ste eeuw die, in het kader van zijn onderwerp, spreekt over twee voetbalmatchen waarbij het nefast is afgelopen.

Moet men daar automatisch uit besluiten dat het slecht zou zijn, ja, zelfs verboden om nog een voet te zetten in een stadion en toeschouwer te zijn van zo'n competities ?

Neen, zult u zeggen.

Inderdaad, de commentator legt in zijn rapport niet de nadruk op de schadelijkheid van deze sport, maar eerder op de niet gewenste gebeurtenissen die zich daar hebben voorgedaan gedurende die match.

Nochtans zou het antwoord positief moeten zijn, indien we de lijn zouden volgen van de Wachttoren.

Laten we nog een ander recent verondersteld geval beschouwen, dat de Getuigen van Jehovah zal raken.

Bij deze laatsten gebeuren de huwelijksceremonies niet altijd op een christelijke manier, en zeker niet in Afrika (het is de organisatie zelf die dit toegeeft - kijk maar voor deze informatie in de Wachttoren van 1 mei 2000 pag. 19-21)

Maar omdat dit daar gebeurd is, wil dit dan zeggen dat de festiviteiten bij die heuglijke gebeurtenissen niet meer mogen doorgaan ? Zeker en vast niet.

Toch zou men hier weer ,indien we de logica van de Wachttoren willen volgen in verband met de verjaardagsfeesten aangehaald uit de Bijbel, " ja" moeten antwoorden.

Indien men het principe wil volgen dat alles wat in de Schrift staat een reden heeft (2 Tim 3 :16-17,) dan zou men zich kunnen afvragen waarom de apostel Paulus zich niet duidelijk of zelfs impliciet veroordelend zou uitgesproken hebben over verjaardagsfeesten.

Maar integendeel, in zijn brief aan de Kollosenzen hoofdstuk 2, vers 16 zet hij het volgende uiteen : "Laat niemand U daarom oordelen inzake eten en drinken of met betrekking tot een feestdag of een viering van de nieuwe maan of van een sabbat,"(Nieuwe Wereld vertaling of NWV.)

De ware bedoeling van Genesis 40 : 20-22 is de rechtvaardigheid van Farao te tonen, maar ook dat de interpretatie van de dromen door Jozef onder goddelijke leiding stond.

De ware bedoeling van Mattheus 14 : 6-10 is om ons de gebeurtenissen te vertellen over de tragische dood van Johannes de Doper, de voorloper van Jezus, en de intriges in het huis en aan het hof van Herodes.

Dat de Hebreeën in bijbelse tijden geen verjaardagen vierden, is nog niet zo zeker.

De Wachttoren heeft zich moeten beperken in haar boek "Redeneren aan de hand van Schrift" om haar bewering ondersteund te zien, met een verwijzing naar een verouderd en een oncontroleerbaar citaat dat meer dan 110 jaar oud is, The Imperial Bible Dictionary van Fairbairn (110 jaren vanaf de publicatie van het boek "Redeneren aan de hand... " uit 1985).

Het is het noteren waard dat de exegeten van het Oude Testament onderlijnen dat Job in hoofdstuk 1 vers 4 verwijst naar zijn zonen en dochters die bijeengekomen waren om "hun dag" te vieren of hun verjaardag.

Hoewel deze interpretatie tegenwoordig wel wordt verworpen door de Getuigen van Jehovah, geloofde hun stichter, Charles Taze Russell, dit wel.

In zijn commentaar over "het Fotodrama der Schepping" schrijft hij : "Job was rijk, geëerd en heel voorspoedig... een donderslag sloeg het huis waarin zijn zonen en dochters hun verjaardag vierden..." Fotodrama der Schepping – 1914 – pag. 52).

We mogen ook niet vergeten dat het leven van een Hebreeër rijk was aan herdenkingen. De feesten die elk jaar terugkwamen waren niets anders dan een verjaardag van een instelling van een zekere periode uit hun geschiedenis.

Zelfs niet door God geordonneerde (voorgeschreven)verjaardagen werden ingesteld. We kunnen een voorbeeld nemen aan het Purimfeest dat herdacht werd vanwege de verschrikkelijke moordende razzia gehouden op de vijanden van Israël, een feest waarbij men geschenken uitdeelde (of delen !), zoals de NWV het weergeeft. Esther 9 : 5, 20, 22, 25.

Nochtans, het is niet omdat de heidense naties onder andere hun oogstfeesten vierden ter ere van hun valse goden, dat Israël een ogenblik aarzelde om dezelfde soort van ceremonie te vieren. Zie Rechters 9 : 27 en Exodus 23 : 16.

Maar laten we nu een belangrijke vraag stellen : wat is er verkeerd mee om een verjaardag te vieren ? Is het verkeerd zich te verheugen, om deze belangrijke gebeurtenis te herinneren, waarbij de Schepper, de Bron van alles, ons het leven heeft gegeven ?

De geboorte is" een tijd om God te loven "(Ruth 4 : 3 –16)," een tijd om zich te verheugen." (Lukas 1 : 14, 57 ,58)," een tijd waar verdrukking verdwijnt,en plaats maakt voor vreugde omdat een mens ter wereld is gekomen," zei Jezus. (Johannes 16 : 21)

Was het geen reden tot gejuich en gezang in de hemel, de geboorte van de Heiland ? (Lukas 2 : 10)

Waarom dan deze dag beschouwen als iets waar je een afschuw moet van hebben, zoals de organisatie van Jehovah's getuigen met klem benadrukt ?

Deze organisatie zal om haar stelling te ondersteunen je vertellen dat een geboorteherdenking heel nauw gebonden is aan heidense gebruiken.

Wij zouden daarop kunnen antwoorden dat er zoveel dingen een heidense oorsprong hebben en het zou nogal veel tijd kosten indien we ons daarop zouden focussen om ze allemaal op te sporen.

Zie het dossier "Heidense oorsprong ?"

Maar vragen mensen die deze gebruiken beoefenen, zich daarbij nog wel af wat de wortels zijn of de oorsprong ervan ?

Zijn de verjaardagskaarsen niet gewoon voorwerpen van een eenvoudige populaire traditie ?

Wie staat er tegenwoordig nog stil bij het feit dat wanneer men kaarsen op een taart zet, hij beschermt zal worden tegen de demonen of dat de toekomst verzekerd zal worden voor degene die de kaarsen zal uitblazen?

Maar laten we een recente "Ontwaakt !" van 8 januari 2000 aan het woord met het artikel :"Een evenwichtige kijk op populaire gebruiken" –

pag. 27

"Wanneer een christen moet beslissen of hij een bepaald gebruik wel of niet zal volgen, dient zijn voornaamste zorg te zijn wat Gods zienswijze is die in de bijbel wordt uiteengezet. In het verleden veroordeelde God bepaalde praktijken die misschien in sommige gemeenschappen werden getolereerd. Deze omvatten kinderoffers, het misbruik van bloed en verscheidene seksuele praktijken (Leviticus 17: 13, 14; 18 :1-30; Deuteronomium 18 :10). Insgelijks zijn bepaalde gebruiken die tegenwoordig algemeen zijn, duidelijk niet in overeenstemming met bijbelse beginselen. Hiertoe behoren niet-bijbelse tradities die samenhangen met religieuze feestdagen zoals Kerstmis en Pasen of met bijgelovige praktijken die verband houden met spiritisme.

Maar hoe staat het met gewoonten die misschien ooit verband hebben gehouden met twijfelachtige praktijken maar die tegenwoordig voornamelijk worden gezien als omgangsvormen ? Veel populaire huwelijksgebruiken bijvoorbeeld — waaronder het uitwisselen van ringen en het eten van bruidstaart — zijn misschien van heidense oorsprong. Betekent dit dat het christenen niet is toegestaan zulke gebruiken in acht te nemen ? Wordt er van christenen verlangd dat zij elk gebruik in de gemeenschap angstvallig nauwkeurig onder de loep nemen om te zien of er ergens of ooit een verkeerde betekenis aan werd gehecht

Paulus zei duidelijk: "Waar de geest van Jehovah is, daar is vrijheid" (2 Korinthiërs 3 :17; Jakobus 1:25). God wil dat wij die vrijheid gebruiken, niet als aanleiding voor zelfzuchtige begeerten, maar om ons waarnemingsvermogen te oefenen teneinde goed van kwaad te onderscheiden (Galaten 5:13; Hebreeën 5:14; 1 Petrus 2:16). In een geval waarbij het geen duidelijke overtreding van bijbelse beginselen betreft, zullen Jehovah's Getuigen daarom geen vaste regel in het leven roepen. In plaats daarvan moet elke christen de omstandigheden van dat moment afwegen en een persoonlijke beslissing nemen."

Vragen :

De Farao was geen Hebreeër, Herodes was geen christen, dus konden ze geen bijbelse principes hebben overtreden, want ze waren er niet aan onderworpen.

2. Indien het waar is dat de eerste christenen zich niet mengden in de orgiastische feesten van de Romeinen en dus, naar het schijnt, niet de verjaardagsfeesten vierden omdat ze te nauw verband hielden met de aanbidding van godheden in die tijd, waarom dan refereren naar die eerste christenen in die "Ontwaakt !" waar men zegt : "Wordt er van christenen verlangd dat zij elk gebruik in de gemeenschap angstvallig nauwkeurig onder de loep nemen om te zien of er ergens of ooit een verkeerde betekenis aan werd gehecht ?"

Om te besluiten: de aangevoerde argumenten van de Watch Tower zijn uiterst zwak en sommige van hun verklaringen zijn tegen de stroom in van hun eigen vastgestelde leer.

Het gaat zo ver dat een aantal aandachtige Getuigen van Jehovah in het artikel "Ontwaakt !" hierboven aangehaald, een verborgen "toestemming" zien om een geboorte verjaardag te vieren, en om een gekende uitdrukking te gebruiken, zo'n viering zou in de categorie komen te vallen van de "gewetensvragen".

*Noot: De verwijzing door de Wachtower aangehaald is vervalst. In feite heeft de Catholic Encyclopedia alleen maar weer wat Origenes eens heeft verklaard.- Zie http://www.newadvent.org/cathen/10709a.htm


zie ook eleuthera.aggelia.be      of www.aggelia.be

09-01-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Op 10 december 1948, in het pasgebouwde Palais Chaillot te Parijs, keurde de Algemene Vergadering van de Verenigde Natiën "de Universele Verklaring voor de rechten van de Mens" goed.

In december 1998, heeft men de vijftigste verjaardag gevierd van dit belangrijk standpunt ten gunste van het welzijn van de mensheid.

Bij die gelegenheid hebben de getuigen van Jehovah een artikel gepubliceerd met als thema :

Het verslag - 14 pagina’s in "Ontwaakt !" van 22 november 1998 - is onderverdeeld in vier delen :

Dit zijn de woorden die Mevrouw Eleanor Roosevelt uitsprak als voorzitster van de V.N.Commissie voor de Rechten van de Mens.

Het was niet zonder moeite dat de redactie van dit document tot stand kwam, onderlijnt het tijdschrift, maar het deed wel hoop krijgen.

Het gaat hier over een interview tussen een correspondent van de Ontwaakt ! -staf en Mevrouw Elsa Stamatopoulou, hoofd van het Newyorkse OHCHR (Hoge commissaris voor de Mensenrechten). De woorden van Mevrouw Stamatopoulou zijn eerder positief.

Alhoewel de mensenrechten weinig gerespecteerd worden in veel plaatsen van de planeet, is de toekomst veelbelovend. "Ik hoop," besluit ze, dat de wereld, in de komende eeuw de mensenrechtencultuur als haar ideologie zal aannemen".

"Voor miljoenen mensen overal ter wereld is het onmogelijk de schendingen van de mensenrechten te negeren", zegt het tijdschrift. " Hun dagelijkse situatie wordt nog steeds ontsierd door discriminatie, armoede, honger, vervolging, verkrachting, kindermisbruik, slavernij en dodelijk geweld".

En ze voegt eraan toe, enkele voorbeelden noemend : "de verschrikkelijke lijst van schendingen van de mensenrechten is er een die zich uitstrekt tot in het oneindige."

In dit derde deel vinden we een karakteristieke stijl van het Wachttorengenootschap, we lezen tussen de regels, de grondgedachte die hier wordt gesuggereerd : "het is een werk van mensen : onherroepelijk gedoemd om te mislukken ".

Natuurlijk is er maar één oplossing, houdt het tijdschrift vol. Dank zij het bijbels onderwijsprogramma van de Getuigen van Jehovah is er al "een verandering van geest en hart". Miljoenen mensen "leren de oorlog niet meer." Ze verwachten een wereldomvattende regering die weerstand zal kunnen bieden aan de tijd, en dit, onder andere, door de oorlog voor altijd uit te bannen."

Om wat volgt te begrijpen, moet je beseffen dat in de ogen van de Wachttorenorganisatie de Verenigde Naties een gruwel is, een duivels instituut gedoemd om in de nabije toekomst te worden vernietigd. Maar voordat ze dit lot zal ondergaan, zal ze zelf een vernietigingsinstrument zijn voor de "prostituee Babylon de Grote," t.t.z. de christenheid en al de andere religies die op aarde bestaan (enkel de Getuigen van Jehovah zullen gespaard blijven)."

Wist Mevrouw Stamatopoulou dit voor het interview ? We kunnen daaraan twijfelen.

Laten we enkele uittreksels die uitgegeven werden door de Getuigen in hun publicaties onder de loep nemen.

(de passages hierop betrekking hebbend staan aangeduid in het rood).

Het is godslasterlijk om aan menselijke organisaties dingen toe te schrijven die alleen door Gods koninkrijk tot stand gebracht zullen worden. Daarom voorzegt de bijbel dat de Verenigde Naties na een kort bestaan „de vernietiging tegemoet" zullen gaan. Alleen Gods volmaakte hemelse regering kan de mensheid blijvende vrede schenken. — Openbaring 17:11, 12; Jesaja 9:6, 7; Daniël 2:44.

In de grote vervulling van het teken is het walgelijke ding de Volkenbond en zijn opvolger, de Verenigde Naties.

De openbaring- Haar grootse climax is nabij ! (boek - 1988) pag. 223 Gods toorn tot een einde gebracht

Wist u dat de Wachttoren de eerste is om dit artikel niet te respecteren ? Inderdaad, ze herkent absoluut niet de vrijheid, de gelijkheid in waardigheid en de rechten van de niet-getuigen van Jehovah.

Vergeet het niet ! Wanneer iemand weigert om "het bijbels onderwijs programma" van die organisatie te volgen, wat zal zijn lot zijn ?

Hij zal voor altijd vernietigd worden. Hij is het niet waard om te genieten van het leven. Hij heeft er in feite geen recht op.

"Niemand zal in slavernij of horigheid gehouden worden: slavernij en slavenhandel in iedere vorm zijn verboden."

We herhalen, "in iedere vorm."

Wat doet het Genootschap ? Houdt ze haar aanhangers niet in slavernij door talloze regels zoals hieronder voor te schrijven :

-Verbod op bloedtransfusie, zelfs wanneer je leven op het spel staat.

-Verbod om bloed tot je te nemen, onder gelijk welke vorm (bijvoorbeeld in sommige geneesmiddelen, in vlees dat verstikt is).

-Verbod om verjaardagen te vieren en andere feesten, zoals Pasen, Pinksteren, Sinterklaas, Kerstmis, St. Valentijn, moedertjes -en vadertjesdag.

-Verbod om te kiezen, om deel te nemen aan het politieke leven, om het vaderlandslied te zingen, het nationaal feest te herdenken, de vlag te groeten, om een gedelegeerde van het syndicaat te zijn.

-Verbod om loterijbriefjes te kopen of om deel te nemen aan kansspelen.

-Verbod om te roken.

Wat kan er al niet gezegd worden van de verschrikkelijke gevolgen van de uitsluitingen die dikwijls geleid hebben tot familiale drama’s, tot depressies, tot zelfmoordpogingen en tot zelfmoorden.

Vergeet ook niet dat een uitgesloten iemand, een persoon is die uitgebannen is, aan wie men het woord niet meer mag richten.

Is dit geen vorm van druk uitoefenen,gijzelen als het ware ?

En diegenen die niet meer met hem of haar mogen spreken, zijn ook zij geen slaven van een systeem dat, door zijn beperkingen, totalitair is ?

Nu bereiken we hier een tragisch-komische drempel.

Wat gebeurt er met een Getuige van Jehovah wanneer hij verandert van religie ? Zal de organisatie uit Brooklyn zijn beslissing respecteren ? Of zal men eerder maatregelen nemen t.a.v. die persoon die verandert van geloofsovertuiging ?

In de geest van de Wachttoren mogen alleen Katholieken en de anderen veranderen van religie, om natuurlijk Getuigen van Jehovah te worden.

Maar eenmaal dat ze Getuigen worden, verdwijnt dat recht.

Verlies ook nooit uit het oog dat "een recht" nooit mag samengaan met sancties die eruit voortvloeien. Of kan men dan nog van "recht"spreken ?

Mag je een persoonlijke zienswijze hebben over je geloofsuiting of moet je je conformeren naar wat men je voorschrijft ?

Moet je "gelijke tred houden" met het Genootschap van de Nieuwe Wereld, om gekneed te worden in haar vorm, of kun je je verheugen in je eigen " intellectuele kunnen" dat je hebt ontwikkeld als een kritische volwassene ?

De getuigen van Jehovah verwarren het woord "eenheid" met "uniformiteit." De eenheid van christelijk denken heeft niets te maken met de stereotypische uniformiteit die een gevaarlijke barrière plaatst en aldus een rem zet op je vrijheid van denken.

Op pag.10 lezen we artikel 23 :

Dat is nu eens interessant !

De "Ontwaakt !" haalt opzettelijk maar een deel aan van artikel 23.

Laten we het eens in zijn geheel bekijken :

We begrijpen maar al te goed waarom het Genootschap artikel 23 heeft afgeknot.

Eerst en vooral, vermeldt punt 1 dat "ieder het recht op vrije keuze van beroep."

Is dat zo binnen de organisatie van de Getuigen van Jehovah ?

Mag één van haar leden werken bij een religieuze organisatie die niet deze is van Brooklyn ?

Mag hij een beroep hebben bij de rijkswacht, de politie ?

Mag hij werken in een wapenfabriek of een fabriek die iets te maken heeft met wapens ? Of in een fabriek waar men tabak verwerkt of sigaren of sigaretten ? Of een beroep heeft in een politieke organisatie of één dat met het leger te maken heeft ?

Het antwoord is neen, of anders dreigt uitsluiting.

En wat het punt 2 betreft, en het eind van punt 3, wat is het loon voor iemand die op Bethel (het administratief centrum van Brooklyn of zijn bijkantoren) werkt ?

Welke sociale bescherming heeft hij ?

Heeft hij een syndicaat dat voor zijn rechten opkomt ?

Het antwoord is simpel op dat gebied : het loon is miniem, de sociale bescherming is onbeduidend en een syndicaat bestaat er niet.

Op al deze vlakken overtreedt de Wachttoren deze Verklaring van de Rechten van de Mens.

Wat punt 4 betreft : "Ieder heeft het recht om vakverenigingen op te richten en zich daarbij aan te sluiten ter bescherming van zijn belangen." Dit bestaat niet bij de Getuigen, omdat zo’n activiteiten verboden zijn.

Bijvoorbeeld artikel 5 : "Niemand zal onderworpen worden aan folteringen, noch aan een wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing."

artikel 19 : "Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven."

09-01-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

(Periode 1900-1913)… Enkele gebeurtenissen tussen zoveel andere.

De Getuigen van Jehovah vertellen je dat de wereld heel rumoerig is geworden in het bijzonder sedert 1914.

Alhoewel het waar is dat er ernstige moeilijkheden zijn ontstaan in dit jaar, kunt u zelf nagaan dat de periode van 1900-1913 ook niet vermakelijk was !

We hebben het dan nog niet over de duistere eeuwen die eraan vooraf zijn gegaan.

De verklarende aantekeningen die u hieronder zult vinden zijn overgenomen door Belgen en Fransen die geleefd hebben in die woelige periode.

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

November

Februari

Maart

April

Juni

Juli

September

Oktober

November

· -Bezorgdheidwekkende golf van alcoholisme in België

December

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

September

November

· -België : Aanslag op Leopold II

December

Februari

Maart

April

Juli

September

Oktober

December

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

November

December

Januari

Februari

Maart

· -Rusland : Boerenopstanden in gans het gebied

· -Verlies van de slag bij Moukden door de Russen (142.000 doden)

Mei

September

November

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

December

Februari

Maart

Juni

Augustus

Oktober

November

December

Januari

Februari

Maart

April

Juni

Augustus

Oktober

Januari

Februari

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

November

December

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juli

Augustus

September

Oktober

November

December

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

November

December

Januari

· -Latente hervatting van de Balkanoorlog

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

November

· -Peru : Aardbeving, de stad Abancay verwoest (200 doden)

December

Bronnen :" Kroniek van de 20 ste eeuw"

zie ook eleuthera.aggelia.be of in het frans www.aggelia.be

09-01-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Wie is werkelijk de getrouwe en beleidvolle slaaf ?

We lezen in de Wachttoren van 1 juni 1981 blz. 24-27 : "Jehovah's Getuigen geloven dat deze gelijkenis betrekking heeft op de ene ware gemeente van Jezus Christus' gezalfde volgelingen. Te beginnen met Pinksteren in 33 G.T., en door alle negentien eeuwen heen, heeft deze met een slaaf te vergelijken gemeente haar leden geestelijk gevoed, en wel op een getrouwe en beleidvolle wijze... Vandaar dat de "huisknechten" deze volgelingen van Christus als individuele personen zijn.

Het Genootschap beweert dat Russell de ware religie heeft doen herleven. Maar waarom moest het herleven, aangezien er een ononderbroken kanaal bezig was met het doorgeven van het geestelijk voedsel aan de getrouwe dienaren van God sedert 33 G.T., totdat dit kanaal hem heeft bereikt ?

09-01-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Paradigma of paradogma ?

Er was eens een reiziger die van Brussel naar Parijs wilde gaan. Hij vond een landkaart met een uitgebreide beschrijving van landelijke fietsroutes.

Dus peddelde hij met zijn fiets in een paar dagen naar zijn bestemming.  Bij aankomst was hij vol lof over de groene weggetjes en de pittoreske dorpjes, en hij schreef een uitgebreid reisverslag.

Een andere reiziger schafte zich een landkaart aan met autosnelwegen, en reed met zijn wagen in een uur of drie naar de lichtstad.  Ook hij schreef een uitgebreid verslag, over tolwegen, wegrestaurants, files en het monotone landschap aan beide zijden van de snelweg. 

Een derde legde de weg af met een binnenschip.  Hij beschreef sluizen, rivieren, kanalen en watervogels.

Wat zou er gebeuren als ze elkaars verslag konden lezen?  Hun ervaringen hadden bijna niets met elkaar gemeen.  Bleven ze elk overtuigd van hun eigen gelijk en kwam het tot onbegrip en heftige discussies?

Of tekenden ze samen een uitgebreide landkaart, met fietspaden, waterwegen en autostrades ?

Het woord paradigma, (Oudgrieks) betekent oorspronkelijk ‘voorbeeld’. Het betekent ook een ‘denksysteem’ waarmee een ingewikkeld probleem kan uitgelegd worden, een samenhangend stelsel van modellen en theorieën die een denkkader vormen waarmee de ‘werkelijkheid’ geanalyseerd wordt.

Er is niets mis met een landkaart, zolang men zich ervan bewust is dat dit niet de werkelijkheid is, maar een van de vele manieren om de weg voor te stellen.  Er is ook niets mis met een paradigma, zolang het als dusdanig herkend wordt.

Nog nooit werden zoveel en zo uiteenlopende ‘paradigma’s’ gepubliceerd over geloof en religie.

Ook daar is niets mis mee.  Elke theorie kan op zijn manier een stukje van de werkelijkheid belichten.

De problemen beginnen als ‘paradOgma’s’ de waarheid in pacht menen te hebben en vanuit een machtspositie kruistochten ondernemen om te overtuigen, manipuleren of overdonderen.  Tegenstrijdige beweringen die geen oog of oor hebben voor elkaars visie kunnen tot extreme verwarring en machtsmisbruik leiden, in plaats van aan te zetten tot nadenken en bewustwording.

Ook ik heb een landkaart nodig om mezelf door deze moeilijke wereld te gidsen.  Mijn paradigma wortelt in de studie van de oude geschriften, de ervaringen van mensen die voor grote uitdagingen stonden en ook mijn eigen ervaringen. 

Dat betekent niet dat ik andere strekkingen minderwaardig vind.  Integendeel, waar het kan gooi ik een klimtouw om verschillende paradigma’s met elkaar te vergelijken.

Mijn droom is – ooit – een grote landkaart die alle religies uit Oost en West, Noord en Zuid evenwaardig verenigt om elk mens optimaal te begeleiden naar geluk, harmonie en zelfontplooiing.

Bron en auteur : www.yogasoma.be                           Bea B

08-01-2009 om 18:57 geschreven door francine.hollevoet  

Zwemmen in de christelijke vijver

Kijk eens naar je eigen leven als christen.  “Zondig niet meer!””Heb je vijanden lief!” “Streef eenheid na!”

Klinkt prachtig!  Totdat je er serieus mee aan de slag gaat.  Het is alsof er een baksteen in een gracht plonst, zo word je geconfronteerd met de realiteit.

Gelukkig zijn er nog altijd mensen die zoeken naar de waarheid.

Veel christenen zijn vol enthousiasme aan de slag in het zendingswerk, verkondigingwerk, pionierswerk etc…

Je kent je opdracht, dus ga je.  Je springt vol overgave in de christelijke vijver.

Heerlijk onbevangen, zonder schroom en angst in één keer in het diepe.

Plons!  Al spartelend en hijgend leer je de temperatuur van het water kennen, probeer je de bodem met je tenen aan te tikken en kijk je alvast wat rond, om je een beeld te vormen van je medebewoners in die fijne vijver.

Maar… laten we eens kijken naar die andere badgasten:  die zich aan ons voorstellen als broeders en zusters.  Je maakt met iedereen kennis.  Met de kleine, de verlegen, de enthousiaste, de degelijke, de vriendelijke en de GROTE vissen.  De één leid je vriendelijk rond; de ander bemoeit zich helemaal niet met je, ook al ben je nieuw.  En je ontmoet ook vissen die je tot in detail vertellen hoe jij moet zwemmen. 

Natuurlijk heb je les nodig, het gaat zeker niet vanzelf.  En dus luister je braafjes naar die grote instructeurvis.  Je wilt in je enthousiasme immers geen spelbreker zijn, ook al zou je het zelf graag anders doen.  Trouwens, het komt eigenlijk niet eens in je op om tegen te sputteren, want je bent enorm onder de indruk van je nieuwe leven, hier in deze prachtige vijver. 

Nu je zwemlessen al aardig vorderen, heb je ook wat meer tijd en lucht om de omgeving beter in je op te nemen.  De vrijheid waar je naar zoekt, hier onder water, en die je ook diep in je hart zo voelt, die vrijheid lijkt soms erg beperkt.  Waarom wijzen sommige vissen  je zo dwingend een bepaalde kant op?  Mag je niet zelf ontdekken wat de beste zwemroute is?  Je ziet veel gebekvecht tussen allerlei scholen.  Het maakt je angstig, totdat je zelf onderdeel van zo’n gevecht bent.  Hoewel je naar adem hapt en het uitschreeuwt om hulp, moet je het zelf maar zien te redden.  Iedereen zwemt met een boogje om je heen.

Het is natuurlijk niet allemaal ach en wee, maar de instructies van de Opperbadmeester lijken in niets op de wetten hier.  Zo heb je Hem nog nooit horen spreken over één strikt te volgen zwemtechniek en route.  Na een tijd in je eentje rondgedarteld te hebben, krijg je het koud.  En je stelt je de vraag: is het nou een genot of een zware opgave om in Gods vijver te zwemmen?  Zwem ik nou in een open vijver of in een benauwde fuik?

Als christen kom je op veel plaatsen in aanraking met broeders en zusters: in je gemeente, thuis en als je geluk hebt op je werk.  Je komt elkaar tegen en gaat samen op weg.  Dat is goed, Gods wil, maar vaak niet eenvoudig.  Want juist waar mensen samen dingen doen, lopen zaken wel eens fout, is er een verschil van mening of ontstaat er ruzie, soms met scheiding tot gevolg.  Ook in de christelijke wereld.  

Je vraagt je soms af waarom God wil dat we een eenheid vormen.  Hij ziet toch ook wel dat relaties heel vaak stuk lopen, dat de liefde soms ver te zoeken is en toch… Toch heeft Hij er een bedoeling mee.  Scheuringen en andere vormen van ruzies doen daar niets aan af.  Al is het wel verleidelijk om je

eigen groepje te stichten, waarvan jij het enige lid bent, zodat er vooral geen conflicten ontstaan.

Spr 18; 1

Interpersoonlijke relaties, en ook het wel en wee binnen een groep visjes, bieden alle ruimte voor manipulatieve excessen.  Als je naar een groep kijkt, kun je allerlei processen waarnemen, het maakt niet uit of dat nu een leeglopende gemeente is of een volle gemeente. 

Mensen communiceren, door verbaal en non-verbaal boodschappen uit te zenden.  In elke groep lopen allerlei verschillende types rond.  Van volgzame tot eigenwijze, van dominante tot onverschillige.

Soms beginnen eigen, of andere, ondefinieerbare belangen de boventoon te voeren.  Individuen binnen de groep denken dan alleen nog maar aan zichzelf.  Zo’n houding beschadigt onherroepelijk de sfeer en het gemeenschappelijk doel.

Manipulatie en communicatie hebben veel overeenkomsten, maar manipuleren is communiceren op een oneerlijke manier.  Met allerlei listige trucjes probeert de één de ander in zijn greep te krijgen.  Wil men graag iets gedaan krijgen, dan werkt een verborgen agenda goed.  De plannen en afspraken die men maakt, dienen het eigen belang.  Eigenlijk probeert men steeds meer mensen met stevige riemen voor het karretje te spannen.

Sommige christelijke ouderlingen zijn mogelijk uit nobele motieven met hun werk begonnen, om God en zijn Koninkrijk met heel hun ziel te dienen.  Ergens op hun pad en in hun ijver zijn ze ontspoord, waardoor ze mensen in hun macht hebben gekregen.  God zit niet langer op de troon, maar zijzelf, hoewel ze misschien dagelijks in hun gemeenschap prediken en ander christelijk werk verrichten.

Inde Engelstalige literatuur zijn we het woordje “FOG” tegengekomen:  mist  Dat helpt ons om zicht te krijgen op manipulatie.  De F van FOG staat voor fear (angst, vrees), de O voor obligation (verplichting) en de G voor guilty (schuldgevoel.)   Het is een omschrijving voor de wijze waarop broeders en zusters elkaar kunnen bespelen. 

Het kan zo gaan:  de ouderlingen in een gemeente maken je bang om vooral geen fouten te maken, of om niet uit de band te springen.  Hierdoor ga jij je politiek correct opstellen en haalt uiteindelijk een enorm schuldgevoel over je heen.  Een deken van mist bedekt je leven.

‘Wie anderen met lawaai en onder dwang probeert te overtuigen van zijn standpunt, geeft aan dat zijn argumenten zwak zijn,’ heeft iemand eens gezegd.

Op allerlei manieren probeert een manipulator lawaai te maken en angst te zaaien, waardoor mensen soms jarenlang hun mond (kunnen) houden.  Een gevolg van angst kan zijn dat je je  bij de situatie neerlegt.  ‘Ik kan er toch niks tegen beginnen.  Wie ben ik om de noodklok te luiden?’

In dit soort verwrongen relaties gaat angst altijd gepaard met verplicht luisteren.  ‘Ik ben de baas, dus ken je plaats en hou je mond.’

Soms werkt het trouwens ook de andere kant op. Als je in een christelijke gemeente voorrechten wilt, dan weet je de weg:’follow the leader.’  Het cirkeltje is rond.

Als je wilt meedraaien in zo’n systeem, leer dan regel nummer één goed uit je hoofd: het is belangrijker dat je op” de juiste wijze denkt” dan dat je jouw werk goed doet of met heel je hart Jehovah dient.  Je wordt namelijk afgerekend op je mening, niet op je functioneren.

Diversiteit aan meningen is hoogstens aan de oppervlakte aanwezig -op het terrein van de koetjes en de kalfjes.  Daar staat tegenover dat in het vocabulaire van de leider tegenspraak niet meer thuis hoort.  Mogelijke woedeaanvallen getuigen van een extreem lage frustratietolerantie.  Uit schuld - of plichtsgevoel blijft iedereen, vaak tegen beter weten in, meedraaien in de carrousel – zelfs als de regels en ongeschreven wetten zich zo ver uitbreiden dat ze enorme invloed uitoefenen op het privé-leven. 

Het onontkoombare gevolg van het FOG- principe is dat een voedingsbodem voor vertrouwen ontbreekt.  Mensen voelen zich in een manipulatief systeem dan ook snel onveilig.  Sterker nog: wat je zegt, kan tegen je worden gebruikt.  Je laat het dus wel uit je hoofd om het achterste van je tong te laten zien. Door dit wantrouwen worden de woorden van de ander voortdurend negatief ingekleurd. De onderlinge achterdocht groeit, de communicatie wordt steeds mistiger en listiger en de angst regeert. 

Een manipulatief leider weet goed hoe hij rookgordijnen moet leggen.  Hij creëert een toestand waarin zaken niet meer helder te onderscheiden zijn.  Ware motieven blijven netjes verborgen, maar je ziet wel dat een stel schimmen in de rook heel druk bezig is.  Om de kern heen draaien…niks officieel meedelen…en vooral je echte bedoelingen niet aan de grote klok hangen, zo werkt mist in de christelijke wereld.

 Uit " Macht en manipulatie "   toch niet onder christelijke leiders? 
Jaap Bönker, Ton Wintels, Maarten Nota

01-01-2009 om 16:39 geschreven door francine.hollevoet  

Het olifantje DUMBO  

 (Dit is een deel van het verhaal van Bill Owen, een ex-ouderling en ex-Getuige die het pedofiel schandaal bij de Getuigen heeft geopenbaard enkele jaren geleden)

“Waar anders kunnen wij naartoe gaan?”  Johannes 6; 68

Dit is natuurlijk een parafrase van een uitspraak gemaakt door Jezus’ discipelen wanneer zij geconfronteerd werden met de keuze hem te verlaten.  Ik heb vaak aan deze uitspraak gedacht het afgelopen jaar.  Twee weken geleden, vond ik een simpel antwoord in het verhaal van

“Dumbo”.

Het verhaal van Dumbo gaat over een kleine olifant die geweldig grote oren had.  Hoewel zijn moeder heel erg van hem hield, lachte iedereen hem uit omwille van zijn misvorming.  Op een dag overtuigde een circusaap Dumbo dat hij kon vliegen als hij een magische veer in zijn slurf stak en flapte met zijn oren.  Het werkte!  Als deel van een circus act werd Dumbo een sensatie.  Hij was de enige vliegende olifant in de hele wereld.  Nu had hij plots vele vrienden.  Zolang hij maar die magische veer behield, zou hij beroemd blijven.  Op een dag werd een hoge toren gebouwd voor Dumbo om eraf te springen.  Nu gebeurde het toen hij de top bereikte dat hij ontdekte dat hij zijn magische veer was kwijtgespeeld.  Toen hij trachtte naar beneden te gaan, stopte de aap hem en zei hij dat de magische veer een complete leugen was.  Hij zei dat zijn vermogen tot vliegen van hemzelf kwam en dat de veer gewoon een middel was om zijn zelfvertrouwen op te krikken.  Dumbo weigerde dit te geloven… maar in zijn poging zich te verwijderen van het platform, schoof hij uit en viel eraf.  Het was nu vliegen ofwel sterven. Dumbo flapte met zijn oren en snel ontdekte hij dat hij kon vliegen zonder de “magische” veer. Het vermogen tot vliegen had hij al die tijd bezeten.  Nu besefte hij dat hij was voorgelogen in verband met die veer.

Hoe past dit nu bij de uitspraak: “Waar zullen we naartoe gaan?” Wat ik heb geleerd de laatste twaalf maanden (aldus Bill Owen) is dat je om te leven in eer en integriteit, je geen ouderling, dienaar in de bediening of zelfs maar een verkondiger moet zijn.  Ik ben veel gelukkiger met wat ik heb bereikt in het laatste jaar dan in de 20 jaar die ik diende als ouderling.  Ik was ervan overtuigd dat ik de “magische veer” van goedkeuring van het Wachttorengenootschap nodig had om een goede persoon te zijn of een voldoeningschenkend leven te leiden.  Ik leef nu al een jaar zonder goedkeuring van de Wachttoren en bemerk dat ik veel gelukkiger ben nu ik vecht voor waarheid en voor rechtvaardigheid.  Ik kan niet langer het gezelschap verdragen van Getuigen die het Wachttorenleiderschap blind verdedigen en ondersteunen, een leiderschap dat pedofielen beschermt en kinderen pijn doet.

Steeds wanneer je spreekt met Getuigen (die het wellicht goed bedoelen) komen ze af met het argument zoals hierboven wordt aangehaald in Joh 6; 68.  “Allee”, zeggen ze, “Petrus heeft toch nadrukkelijk gezegd ‘tot wie zullen wij heengaan’?  ‘Gij hebt woorden van eeuwig leven”.  Dus, waarom de organisatie van Jehovah’s Getuigen verlaten?…  Zij alleen hebben woorden van eeuwig leven!!!!!!!!!!!!!!!!

Maar Petrus vertelde niet tegen Jezus dat het Genootschap woorden van eeuwig leven heeft, maar GIJ, Jezus  Zo simpel is het .

28-12-2008 om 11:50 geschreven door francine.hollevoet  

Wij willen altijd weer, dat de mensen om ons heen zich aan ons aanpassen.  Alleen wanneer iemand aan onze voorwaarden voldoet en zich binnen onze kaders beweegt, willen we met iemand te maken hebben.  We weigeren iemand te aanvaarden, zoals hij of zij is.  Op dit punt lopen  op verschillend niveau allerlei relaties tussen mensen stuk.

Aan mensen die aan anderen hun eigen patroon willen opdringen schreef de apostel Paulus eeuwen geleden: “Aanvaard elkaar, zoals ook Christus ons aanvaard heeft”. Die woorden zijn vandaag nog even actueel als eeuwen geleden.  Bij Christus kunnen we terecht, zoals we zijn.  Wie dat ervaren heeft, leert een ander te aanvaarden, zoals die ander is.

In een Afrikaans verhaal wordt verteld over een aap en een kikker.  Ze kwamen elkaar voortdurend tegen op een pad in het bos.  Op een avond vond de kikker, dat het niet bij deze incidentele ontmoetingen mocht blijven.  Hij nodigde daarom de aap uit voor een feestmaal.  Zo zouden ze elkaar beter kunnen leren kennen. 

Toen de aap op de afgesproken tijd gekomen was en ze op het punt stonden te gaan eten, viel het de kikker op, dat de aap zulke zwarte handen had.  Hij zei tegen zijn gast, dat hij zo onmogelijk de maaltijd met hem gebruiken kon en hij verzocht hem om eerst zijn handen schoon te maken.  De aap ging naar een beek die in de buurt was, maar hoe hij zijn handen ook waste, ze bleven precies even zwart als ze waren.  Hij begreep, dat er van de maaltijd niets meer kwam en teleurgesteld ging hij naar huis. 

Daar liet de aap het evenwel niet bij.  Hij besloot de kikker voor aap te zetten.  Op zijn  beurt nodigde hij de kikker uit om nu met hem de maaltijd te gebruiken.  Toen de kikker bij de aap kwam, zag hij tot zijn schrik, dat de maaltijd op een tak, hoog in de boom geserveerd was.  Volgens de aap hoefde dat geen bezwaar te zijn en door de aap geholpen, liet de kikker zich op de tak hijsen.  Bibberend van hoogtevrees zat de kikker op de tak.

Voor het begin van de maaltijd had de aap nog één opmerking.  Hij zei tegen zijn gast, dat het hem onmogelijk was  om de maaltijd te gebruiken met iemand die niet net als hij rechtop zat.  De kikker wilde zich niet laten kennen en ging rechtop zitten.  Op hetzelfde moment viel hij naar beneden en begreep, dat hij de maaltijd wel kon vergeten.  Hij was het nu die teleurgesteld naar huis ging.

27-12-2008 om 19:33 geschreven door francine.hollevoet  

Is ons geloof werkelijk met vuurbestendige materialen gebouwd?

                        “Laat een ieder er…op blijven toezien hoe hij (op het fundament) bouwt.”

I.                    De parabel van Paulus:

Paulus vergeleek in zijn eerste brief aan de gemeente Korinthe het opbouwen van geloof in medegelovigen met het optrekken van een gebouw.  Hij schreef:

“Want wij zijn Gods medewerkers.  Gijlieden zijt Gods akker, die wordt bebouwd, Gods gebouw.  Overeenkomstig de onverdiende goedheid van God die mij gegeven werd, heb ik als een wijs bestuurder van werken een fundament gelegd, maar iemand anders bouwt erop; laat een ieder er echter op blijven toezien hoe hij daarop bouwt.  Want geen mens kan een ander fundament leggen dan wat gelegd is, namelijk Jezus Christus.  Bouwt iemand nu op het fundament goud, zilver, kostbare stenen, houtsoorten, hooi, stoppels, ieders werk zal openbaar worden, want de dag zal het aan het licht brengen, omdat het geopenbaard zal worden door middel van vuur; en het vuur zelf zal uitwijzen hoe ieders werk is.  Indien iemands werk dat hij erop gebouwd heeft blijft, zal hij een beloning ontvangen; indien iemands werk verbrandt, zal hij verlies lijden, maar hijzelf zal gered worden; doch indien dit zo is,[zal het zijn] als door vuur heen.” – l Kor 3 ; 9-15

Paulus had “als een wijs bestuurder van werken” gedurende zijn 18 maanden durende verblijf in Korinthe bij zijn medegelovigen beslist een stevig geloofsfundament gelegd.  Omdat hij “ een aan de paal gehangen Christus” predikte (1 Kor 1; 23) en onderwees dat Jezus de centrale figuur in Gods voornemens is  (2 Kor 1; 20) had hij bij zijn Korinthische medegelovigen het best denkbare fundament voor hun geloof gelegd: Jezus Christus!

Omdat Paulus door Jezus als zendeling aangesteld was, moest hij na zijn kortdurende bezoek aan Korinthe weer verder reizen om tot anderen te prediken die nog nooit over Jezus Christus gehoord hadden.  Vandaar dat Paulus het ‘afbouwen’ aan andere gelovigen moest overlaten.  Bij dat ‘afbouwen’ werd blijkbaar door sommigen slordig werk geleverd.  Om het probleem te belichten, stelde Paulus twee soorten bouwmaterialen tegenover elkaar: goud, zilver en kostbare stenen (zoals marmer en graniet) aan de ene kant, en hout, hooi en stoppels aan de andere kant.  Een gebouw kan opgetrokken worden uit duurzame en vuurbestendige materialen; of het kan haastig worden opgezet, waarbij waardeloze en brandbare materialen worden gebruikt.

Waarom vond Paulus dat sommige van zijn Korinthische  medegelovigen niet goed op zijn fundament – Jezus Christus – voortgebouwd hadden?  Zoals uit de context blijkt, was in de gemeente Korinthe verdeeldheid ontstaan.  Sommigen zeiden: “Ik behoor bij Paulus”, terwijl anderen beweerden: “Ik behoor bij Apollos?”  Het probleem kwam dus hier op neer:  Omdat zij te veel waarde hechtten aan het navolgen van mensen, hadden enkele leden van de gemeente Korinthe geen sterke, innige verhouding met God ontwikkeld.  Daarom was het geloof van vele Korinthische gelovigen- figuurlijk gesproken – met brandbaar “hooi” gebouwd (vergelijk 1 Kor 1 en 3.)  Hun geloof was niet tegen “vuur” opgewassen.  Over welk vuur had Paulus het?  Hij had het hier over het “vuur” van geloofsbeproevingen, zoals druk, verleidingen en twijfels.  Met dit soort beproevingen wordt elke gelovige tijdens zijn leven veelvuldig geconfronteerd.  Deze beproevingen ‘wijzen uit hoe ieders werk is’.

Hoe kunnen we Paulus parabel in deze tijd praktisch toepassen?  Het antwoord zal u wellicht verbazen.  In De Wachttoren een tijdschrift uitgegeven door de Getuigen van Jehovah) van 1 november 1998 werd op pagina 12, paragraaf 15, op deze vraag het volgende antwoord gegeven:

“Wanneer wij bijbelstudenten onderwijzen, dienen wij nooit mensen boven Jehovah God te stellen.  Het is niet ons doel hen te onderwijzen dat zij ons als de voornaamste bron van wijsheid bezien.  Wij willen dat zij voor leiding naar Jehovah, zijn Woord en zijn organisatie opzien.”

En in de Wachttoren van 1 november 1984 werd op pagina 12, paragraaf 19, hiermee in verband het volgende commentaar gegeven:

            “Houd in gedachte dat een leerling heel gemakkelijk een te hoge dunk van zijn leraar ontwikkelt.  (Vergelijk Handelingen 10; 25,26 en Openbaring 19; 10.)  Indien wij “paleizen” willen bouwen, moeten wij oppassen dat wij geen navolgers van mensen bouwen.  In plaats daarvan moeten wij onze leerlingen helpen een intieme verhouding met Jehovah te ontwikkelen “

Hoewel bovenstaande raad kennelijk gegeven werd aan de individuele Jehovah’s Getuige die in de huizen van mensen bijbelstudies leidt, dient ook de raadgever zelf, namelijk de “getrouwe en beleidvolle slaaf” deze bijbelse raad op zichzelf van toepassing te brengen (vergelijk Rom 2; 21).  Waarom?  Omdat deze “slaaf” zelf ook een bijbelonderwijzer is, zoals bijvoorbeeld duidelijk blijkt uit het artikel “Gebruik je wat je hebt?” van Onze Koninkrijksdienst van augustus 1989 op pagina 3, paragraaf 5 en 6:

            “Sinds de jaren 70 van de vorige eeuw is de hedendaagse christelijke gemeente progressief voorwaarts gegaan in de richting van een helderder begrip van Jehovah’s Woord.  In de loop der jaren is er een grote verscheidenheid van vragen gerezen die duidelijke antwoorden vereisten.  “De getrouwe en beleidvolle slaaf” heeft in zulk ‘voedsel te rechter tijd’ voorzien. (Mattheus 24; 45)   Stuk voor stuk zijn de vragen grondig in het licht van de bijbelse waarheid onderzocht en is er specifieke leiding voor Jehovah’s volk verschaft.  Al deze inlichtingen zijn aan ons doorgegeven door middel van de publikaties van de theocratische organisatie, vooral via het tijdschrift De Wachttoren.

            Bij het doorkijken van wat er in de loop der jaren is gepubliceerd, wordt duidelijk dat de publikaties van het Genootschap onderwijs hebben gegeven over vrijwel elk bijbels onderwerp dat bij ons opkomt.  Leerstellige kwesties zijn grondig geanalyseerd.  Beginselen die het christelijk gedrag besturen zijn duidelijk omschreven.  En de vereisten om het grootse predikingswerk ten uitvoer te brengen zijn zorgvuldig uiteengezet.  Als resultaat is er tot ieders nut een rijkdom aan bijbelse inlichtingen bijeengebracht.  De ingebonden jaargangen van De Wachttoren en Ontwaakt/bijvoorbeeld bevatten een schat aan onderwijs.  Als wij De Wachttoren- en Ontwaakt/-jaargangen van 1960 tot en met 1988 zouden bezitten, zouden wij in feite een 58-delige encyclopedie hebben vol belangrijke schriftuurlijke kennis als ook informatie over ontelbare andere onderwerpen.  In de rubriek “Vragen van Lezers” zijn vele honderden vragen onderzocht.  Wij kunnen nauwelijks een onderwerp noemen dat niet op de een of andere manier in een van de publikaties is behandeld.  In overeenstemming daarmee is het, wanneer wij in een of ander speciaal opzicht leiding nodig hebben, gewoonlijk eenvoudig een kwestie van ons herinneren wat in het verleden onder onze aandacht werd gebracht.”

Omdat de apostel Paulus zei: “Laat één ieder er…op blijven toezien hoe hij[op het fundament] bouwt(1 Kor. 3; 10), en wereldwijd gezien jaarlijks vele duizenden broeders en zusters, die jarenlang door de “slaaf” onderwezen zijn, de organisatie om diverse redenen verlaten, vinden onze schrijvers dat de volgende vraag gerechtvaardigd is en een eerlijk antwoord behoeft: “Bouwt de “slaaf” ons geloof met vuurbestendige materialen?”

II.Onze loyaliteit als Jehovah’s getuigen:

In de hierboven aangehaalde Wachttoren van 1 november 1984 (pagina 12, paragraaf 20) wordt uitgelegd welke hoedanigheden door de vuurbestendige materialen – het goud, zilver, marmer en graniet – afgebeeld worden: geloof, wijsheid, onderscheidingsvermogen, waardering, liefde en loyaliteit.  Het citaat vervolgt door te zeggen:

            “Zulke hoedanigheden zijn noodzakelijk,  wil iemand in een sterke, innige verhouding tot Jehovah God staan.  Deze hoedanigheden vormen de persoonlijkheidsstructuur die wij moeten proberen op te bouwen in degenen die wij onderwijzen.”

Loyaliteit is inderdaad een belangrijk en steeds terugkerend thema in de bijbel en onze lectuur.  Als je de thema’s “loyaal” en “loyaliteit” in de “Wachtower Library 2001” intypt, dan kom je vele verwijzingen uit de bijbel en onze lectuur tegen. In onze zangbundel is zelfs een lied (nummer 38) aan dit belangrijke thema gewijd.  De tekst van het lied met de titel “loyaliteit tonen” (Psalm 18; 25) gaat als volgt:

            (1)God bezit een ijv’rig volk nu, dat zijn naam met vreugde draagt, een gemeente die loyaal blijft, toegewijd en onversaagd.  Van een welvoorziene tafel voedt hun geest zich met Gods raad, want zij willen God behagen met hun denken, woord en daad.

            (2)De gemeente die loyaal blijft, staan ook wij loyaal terzij, ondersteunen trouw haar arbeid, ’t zij bij goed of kwaad getij.  Wij bewaken haar belangen, zorgen dat geen kwaad haar raakt; en als ooit gevaar zou dreigen, wordt door ons alarm gemaakt.

            (3)Help loyaal uw vele broeders, ook die nieuw zijn of niet sterk, in de dienst en bij hun studie; bied hun hulp bij al hun werk.  Daar wij één familie vormen, heerst er nimmer achterdocht, maar in ons contact met broeders blijven wij aan hen verknocht.

            (4)Onbetrouwbaar is de wereld.  Blijf daarom altijd loyaal jegens ieder wie dit toekomt; Satan wordt zo telkenmaal als een leugenaar gebrandmerkt, maar Jehovah krijgt gelijk.  Dit bereidt Jehovah vreugde en ons wacht zijn Vrederijk.

Dit lied bestrijkt alle terreinen waarop we onze loyaliteit kunnen tonen:  Het gaat over loyaliteit jegens Jehovah (eerste refrein) en jegens zijn gemeente die loyaal blijft (tweede refrein), over loyaal onze broeders helpen (derde refrein), en over loyaal blijven jegens ieder wie dit toekomt (vierde refrein).  Hoewel de genoemde terreinen hun betrekkelijke belangrijkheid hebben, is er uiteraard één terrein dat het allerbelangrijkste is.  De belangrijkheid van dat terrein is dan ook niet relatief maar absoluut! 

Welke is dat?  Elk broertje of zusje in de zaal kent het juiste antwoord: Onze loyaliteit aan Jehovah.

 De vraag die we nu willen onderzoeken, is de volgende: Onderwijst de “slaaf” ons om in alle gevallen eerst aan Jehovah loyaal te zijn?  Waarschijnlijk zullen vele broeders en zusters dat een ongepaste vraag vinden, maar vanwege het grote belang van een onverwoestbaar, vuurbestendig geloof stellen we hem toch.

Op pagina 12 van Wachttoren van 1 augustus 1997 wordt terecht het volgende opgemerkt:

“Nog een subtiele vorm van deloyaliteit is misplaatste loyaliteit.  Ware loyaliteit in de bijbelse zin staat niet toe dat wij welke trouw maar ook boven onze loyaliteit aan Jehovah God stellen.  Veel joden in de eerste eeuw hielden hardnekkig vast aan de Mozaïsche wet en het joodse samenstel van dingen.  Toch was Jehovah’s tijd gekomen om zijn zegen te doen overgaan van die opstandige natie naar de natie van het geestelijke Israël.  Slechts betrekkelijk weinigen waren loyaal aan Jehovah en gingen mee met deze uiterst belangrijke verandering. Zelfs onder ware christenen wilden sommige judaïsten persé terugkeren naar die “zwakke en armzalige elementaire dingen” van de Mozaïsche wet, die in Christus vervuld was (Galaten 4; 9 5; 6-12; Filippenzen 3; 2,3; (wij cursiveren).

En op pagina 229 van het artikel “Wat komt eerst- uw Kerk of God?” in de Wachttoren van 15 april 1970 staan een aantal vragen die gericht worden tot katholieken of protestanten die bezorgd zijn over de geestelijke situatie in hun kerk:

“De meeste gelovigen maken zich zorgen over de huidige crisis in de Katholieke Kerk en ook in de protestantse religies.  Hun reacties verschillen evenwel naar gelang van het type van gelovige dat zij blijken te zijn.  Bij sommigen komt God op de eerste plaats en is hun kerk slechts een middel dat wordt gebruikt om hem te aanbidden;  Bij anderen is hun kerk een doel op zichzelf geworden, terwijl ze zelfs belangrijker dan God en zijn Woord, de bijbel, wordt geacht.  Welk standpunt neemt u in?  Wat komt in uw hart en geest op de eerste plaats- uw Kerk of God?”

Op dezelfde pagina wordt verder gesproken over

            “gelovigen die hun kerk trouw blijven uit loyaliteit aan de religie waarin zij werden opgevoed. 

Hun houding is: Goed of verkeerd, het is mijn religie!  Denkt u hier ook zo over?  Indien ja, dan bent u ongetwijfeld een loyaal persoon.  Aan wie bent u echter meer loyaliteit verschuldigd: - aan uw kerk, of aan God?  Nu de aarde zo vervuld is van ongeloof, dient u ervoor geprezen te worden dat u uw geloof hebt behouden, maar waarin dient u geloof te stellen- in een religieuze organisatie, of in God?  Waarom gaat u naar de Kerk?  Toch in de eerste plaats omdat u in God gelooft?

Het artikel doet een beroep op verontruste katholieken en protestanten om op zoek te gaan naar de ware religie.  Indien dit artikel enkele verontruste kerkgangers geholpen heeft om uiteindelijk Jehovah’s getuige te worden, dan mag je op grond van de vragen UIT dit artikel ervan uitgaan dat bij deze broeders en zusters ‘God op de eerste plaats komt en dat zij een religieuze organisatie slechts als een middel zien om hem te aanbidden’.  Bij hen is een religieuze organisatie geen doel op zichzelf geworden, en ze vinden een religieuze organisatie niet belangrijker dan God en zijn Woord, de bijbel’.  ‘God komt in hun hart en geest op de eerste plaats.  Ze bezitten niet de houding: Goed of verkeerd, het is mijn religie’.  ‘Ze zijn  loyaler aan God dan aan een religieuze organisatie’ en ‘stellen veeleer geloof in God dan in een religieuze organisatie’.

Hoewel het logisch was dat in het onderwijs van de “slaaf” de bovenstaande houding op consistente wijze zou doorklinken, worden in de lectuur en in lezingen vanaf het podium regelmatig uitspraken gedaan die –zonder enige finetuning- inzoomen op de noodzaak van loyaliteit aan Gods zichtbare organisatie.  Zoals de hierboven aangehaalde Wachttoren van 1 augustus 1997 terecht benadrukt, “[staat ] ware loyaliteit in de bijbelse zin ons niet toe dat wij  welke trouw maar ook boven onze loyaliteit aan Jehovah God stellen.”

Wanneer we toelaten dat we eerder geloof stellen in een organisatie dan in Jehovah, dan kunnen onthullingen over de fouten en tekortkomingen van deze organisatie geen spaan van dat geloof heel laten.  Dat is blijkbaar gebeurd met duizenden broeders en zusters die de boeken van Raymond Franz, een voormalig lid van het Besturend Lichaam, gelezen hebben, of met hen die gestruikeld zijn over de onbevredigende wijze waarop het Genootschap de situatie rondom kindermisbruik in onze gelederen afgehandeld heeft.

Omdat ‘een leerling heel gemakkelijk een te hoge dunk van zijn leraar ontwikkelt(vergelijk Handelingen 10; 25,26 en Openbaring 19; 10),…moet zo iemand[dus ook de “slaaf”] oppassen dat [hij] geen navolgers van mensen bouwt.  In plaats daarvan moet [hij zijn leerlingen] helpen een  intieme verhouding met  Jehovah te ontwikkelen’ (vergelijk met De Wachttoren van 1 november 1984, pagina 12, paragraaf 19).  ‘Het dient [daarom ook] niet het doel [van de “slaaf”] te zijn om [Jehovah’s getuigen] zo te onderwijzen dat zij[de “slaaf”] als de voornaamste bron van wijsheid gaan bezien’ (vergelijk met De Wachttoren van 1 november 1998, pagina 12,paragraaf 15).  Zou de slaaf  dat wel doen, dan kun je zeggen dat de “slaaf” met “hout ,hooi en stoppels” bouwt.  Hieronder kunt u hiervan een voorbeeld vinden:

5. III. De “Vaststaanders” of “Standvastigen”:

Misschien hebt u nog nooit van de “Vaststaanders” of “Standvastigen” (Engels: “Standfasters”) gehoord, omdat in onze lectuur slechts summier over hen gesproken wordt.  Op de pagina’s 16 en 17 van De Wachttoren van 15 maart 1996 wordt in het artikel “De toets op loyaliteit doorstaan” naar hen verwezen in het volgende citaat:

“Wij komen nu op het punt van loyaal zijn aan Jehovah’s zichtbare organisatie.  Wij zijn beslist loyaliteit verschuldigd aan Gods organisatie met inbegrip van “de getrouwe en beleidvolle slaaf,” door middel waarvan de christelijke gemeente geestelijk wordt gevoed (Mattheus 24; 45-47).  Veronderstel eens dat er iets in de Wachttoren-publikaties verschijnt wat wij op dat moment niet begrijpen of waar wij het niet mee eens zijn.  Wat zullen wij doen?  Er aanstoot aan nemen en de organisatie verlaten?

Dat hebben sommigen gedaan toen De Wachttoren vele jaren geleden het nieuwe verbond toepaste op personen die tijdens het Millenium op aarde zouden leven.  Anderen namen aanstoot aan wat De Wachttoren eens over de kwestie inzake neutraliteit zei.  Indien degenen die over deze kwesties struikelden loyaal aan de organisatie en hun broeders en zusters waren geweest, zouden zij op Jehovah hebben gewacht om deze aangelegenheden te verduidelijken, hetgeen hij op zijn bestemde tijd heeft gedaan.  Bijgevolg houdt loyaliteit in dat wij geduldig wachten totdat de getrouwe en beleidvolle slaaf een verder begrip publiceert.”(door ons onderstreept)

Bovenstaande onderstreepte zin verwijst naar deze “Vaststaanders” die tijdens de Eerste Wereldoorlog de Wachttoren-organisatie verlieten, omdat het Genootschap toentertijd niet strikt aan neutraliteit vasthield.  Zij vonden broeder Rutherford’s aanbeveling om in de lente van 1918 VS-oorlogsbonnen (“war bonds”) te kopen lafhartig, ja zelfs een daad die het oogstwerk onteerde.  De “Standfasters” vonden namelijk dat een christen militarisme op geen enkele wijze mocht ondersteunen.  De oproep in The Watch Tower om op 30 mei 1918 deel te nemen aan een dag van gebed en smeking in verband met de afloop van de wereldoorlog was in hun ogen een gruwel.

Het Verkondigers-boek schrijft over die tijd het volgende ( pagina 191 en 192):

“Hoewel zij ernaar streefden te doen wat volgens hen aangenaam in Gods ogen was, namen zij niet alleen een standpunt van strikte neutraliteit in.  Wat zij deden, werd beïnvloed door de overtuiging, die ook door andere belijdende christenen werd gedeeld, dat ‘de hogere machten door God waren geordineerd zoals de King James Version het onder woorden brengt (Rom 13; 1 ).  Zo werden, in overeenstemming met een proclamatie van de President van de Verenigde Staten, de Bijbelonderzoekers er in The Watch Tower toe aangespoord om op 30 mei 1918 deel te nemen aan een dag van gebed en smeking in verband met de afloop van de wereldoorlog.

Tijdens de oorlogsjaren verschilden de omstandigheden waarin afzonderlijke Bijbelonderzoekers terechtkwamen.  De wijze waarop zij deze situatie aanpakten, verschilde eveneens.  Aangezien zij zich verplicht voelden “de gestelde machten”, zoals zij de wereldse regeerders noemden, te gehoorzamen, gingen sommigen met geweren en bajonetten de loopgraven aan het front in.  Maar met de schriftplaats “Gij zult niet doden” in gedachten, schoten zij met hun wapen in de lucht of probeerden gewoon een tegenstander het wapen uit de hand te slaan. (Ex. 20; 13, K.J)  Enkelen zoals Remigio Cuminetti in Italië, weigerden een militair uniform aan te trekken.(zie jaarboek over Italië)  De Italiaanse regering maakte destijds geen uitzondering voor iemand die wegens zijn geweten geen wapens wilde opnemen.  Hij heeft vijfmaal terechtgestaan en is in gevangenissen en in een krankzinnigengesticht opgesloten, maar zijn geloof en vastberadenheid bleven onwankelbaar.  In Engeland kregen sommigen die om vrijstelling vroegen, werk van nationaal belang toegewezen of werden bij een non-combattantencorps ingelijfd.  Anderen, zoals Pryce Hughes, namen een standpunt van strikte neutraliteit in, ongeacht welke gevolgen dit voor hen persoonlijk had.

Op zijn minst op dat punt leek het bericht dat de Bijbelonderzoekers in het algemeen opbouwden, niet helemaal op dat van de eerste christenen, zoals beschreven in The Rise of Christianity  door E.W. Barnes die meldde: “Een nauwkeurig overzicht van alle beschikbare inlichtingen toont aan dat tot de tijd van Marcus Aurelius [Romeins keizer van 161 tot 180 G.T.] geen christen soldaat werd, en geen soldaat, na christen te zijn geworden, in militaire

dienst bleef.”

De hierboven geciteerde Wachttoren van 15 maart 1996 zegt feitelijk dat de “Standfasters” loyaal aan de Wachttoren-organisatie hadden moeten blijven totdat Jehovah de aangelegenheid verduidelijkt had.  Broeder Karl Klein, die tot aan zijn dood in januari 2001 lid van het Besturend Lichaam was, verwijst in zijn levensgeschiedenis (zie pagina 21-27 van De Wachttoren van 15 juli 1989) eveneens naar deze “Standfasters”.

“Kort na mijn doop in 1918 werd mijn loyaliteit jegens mijn mede-Bijbelonderzoekers op de

proef gesteld.  De Eerste Wereldoorlog woedde, en hoewel de vooraanstaande broeders ten onrechte gevangen waren gezet wegens de oorlogskwestie, zagen degenen die destijds de leiding hadden, niet volledig in dat christelijke neutraliteit noodzakelijk was.  Enkelen die het strijdpunt duidelijk inzagen, namen aanstoot en scheidden zich van de Bijbelonderzoekers af.  Zij noemden zich Standvastigen en zij waarschuwden mij dat als ik bij de Bijbelonderzoekers bleef, ik het voorrecht om tot de “kleine kudde” van Jezus’ gezalfde volgelingen te behoren, zou verspelen (Lukas 12; 321).  Hoewel  mijn moeder zich nog niet had opgedragen, was zij degene die mij hielp de juiste beslissing te nemen; ik kon mij niet voorstellen dat ik degenen in de steek zou laten van wie ik zoveel had geleerd, en daarom besloot ik aan de Zijde van de Bijbelonderzoekers te blijven.  Het was in werkelijkheid een beproeving op loyaliteit.  Sindsdien heb ik veel soortgelijke beproevingen op loyaliteit waargenomen.  Wanneer er fouten worden gemaakt, schijnen degenen die in hun hart niet volledig loyaal zijn, deze aan te grijpen als een excuus om met de waarheid te breken.- Vergelijk Psalm 119; 165.

Wat opvallend is, is dat broeder Klein hier nergens spreekt over loyaliteit jegens God loyaliteit aan wat juist is, of over loyaliteit aan het eigen geweten.  Hij heeft slechts over één soort loyaliteit, namelijk loyaliteit aan de Bijbelonderzoekers (zoals Jehovah’s getuigen toentertijd bekend stonden).  Broeder Klein geeft ook eerlijk toe dat de “Standvastigen” het strijdpunt duidelijk inzagen”.

Het Genootschap heeft altijd onderwezen dat het gezalfde overblijfsel vanwege haar geschonden neutraliteit tijdens de Eerste Wereldoorlog bloedschuld op zich geladen heeft en dat ze door haar geschipper in gevangenschap aan Babylon de Grote terechtgekomen is.  Op pagina 114 van het boek

’s Mensen Redding uit Wereldbenauwdheid Nabij! staat het volgende te lezen:

“Op een overeenkomstige wijze moesten de leden van het hedendaagse overblijfsel van het geestelijke Israël zich aan het einde van de Eerste Wereldoorlog op 11 november 1918, toen zij nog steeds als mensen op aarde waren en de naoorlogse periode begon, met betrekking tot hun weg en hun gedachten veranderen.  De tijd waarin zij zich in het gebied van Babylon de Grote bevonden en zich niet meer geheel en al in Gods gunst verheugden, was bijna ten einde, en het werd voor hen de juiste tijd om over hun gebreken en tekortkomingen met betrekking tot Gods aanbidding en dienst na te denken.  Zij waren wegens het bloedvergieten en de gewelddaden van de Eerste Wereldoorlog onder een gemeenschapsverantwoordelijkheid gekomen.  Zij moesten Jehovah zoeken en in gebed Zijn naam aanroepen”.

En verder op de pagina’s 187 en 188 van hetzelfde boek stond het volgende te lezen:

“In de Eerste Wereldoorlog (1914-1918 G.T.) verrichtten sommigen van het overblijfsel van het geestelijk Israël non-combattante dienst in het leger van hun land en maakten zich aldus

medeschuldig aan het in de oorlog vergoten bloed.  Maar in 1939, het jaar waarin de Tweede Wereldoorlog uitbrak, verklaarden het overblijfsel van het geestelijk Israël en de “grote schare” met schapen te vergelijken metgezellen, ongeacht welke nationaliteit zij hadden, dat zij in alle conflicten van deze wereld absoluut neutraal zouden blijven.  Hun standpunt werd in het artikel “Neutraliteit” in The Watch Tower van 1 november 1939 (Nederlandse oorlogsuitgave van eind maart 1945) uiteengezet.  Sindsdien zijn zij nooit van dit standpunt afgeweken.”

Zoals uit bovenstaand citaat blijkt, heeft het Genootschap net voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog haar eerder ingenomen standpunt herzien, en verklaarde ze in de Watchtower van 1 november 1939 dat Jehovah’s getuigen “in alle conflicten van deze wereld absoluut neutraal zouden blijven”.

Hun nieuwe standpunt was toen precies gelijk geworden aan dat van de “Standfasters” in de Eerste Wereldoorlog.

Dit interessante stukje geschiedenis werpt helder licht op het “brandbare materiaal” waarmee “de slaaf” soms bouwt: loyaliteit aan het Wachttorengenootschap wordt als het belangrijkste beschouwd.  Het is blijkbaar niet belangrijk wie bijbels gezien gelijk heeft, maar wie loyaal aan de organisatie is.

Individuele broeders en zusters die deze relevante waarheid inzake neutraliteit eerder dan het Genootschap begrepen hadden, worden als deloyaal veroordeeld.  In de Index van Wachttoren-publikaties 1946-1985 worden de “Vaststaanders” onder het thema “afval(ligheid) “, zelfs een “afvallige groepering” genoemd.  Waarin waren de “Vaststaanders” dan afvallig?

Ze kunnen alleen technisch gezien als afvalligen van het Wachttorengenootschap beschouwd worden, maar niet als afvalligen in de bijbelse zin des woords.  Volgens De Wachttoren van 15 maart 1996 hadden de “Standfasters” loyaal aan het Wachttorengenootschap moeten blijven, ook al haalden ze zich daarmee volgens het ’s Mensen Redding-boek bloedschuld en goddelijk misnoegen op hun hals.  Het moge duidelijk zijn dat, wanneer het Genootschap zijn leden vraagt loyaliteit aan de organisatie te stellen boven loyaliteit aan Jehovah, loyaliteit aan wat juist is en loyaliteit aan hun eigen geweten, ze met “hout, stoppels en hooi” bouwt.

Organisaties zijn slechts middelen waardoor personen hun krachten bundelen om een gemeenschappelijk doel te verwezenlijken.  De Wachttoren-organisatie, die onze krachten bundelt bij de wereldwijde prediking van Gods koninkrijk, bestaat uit miljoenen getrouwe broeders en zusters, die Jehovah naar hun beste vermogen trachten te dienen.  Zij zijn onze “Loyale Liefde” meer dan waard.  Omgang met hen spoort ons beslist aan tot “liefde en voortreffelijke werken” (Hebr 10; 24,25).  Omgang met onze broeders en zusters helpt ons tot rijpe en sterke christenen te groeien en zo te blijven.  Wanneer we samenkomen zijn we in de gelegenheid om elkaar aan te moedigen en te verzekeren van de liefde die Jezus’ volgelingen zou binden en kenmerken.  Ja, we zijn dan in de gelegenheid om onze broeders en zusters ervan te verzekeren dat ze kostbaar en dierbaar- ja, dat ze speciaal – zijn. . Onze loyale liefde voor Jehovah en zijn dierbare schapen maakt ons geloof zo sterk als graniet, één van de vuurbestendige materialen waarover Paulus in zijn brief aan de gemeente Korinthe sprak. 

IV.Waarom onszelf op dit gebied onderzoeken?

De reden waarom wij de moeite gedaan hebben om dit onderwerp te analyseren wordt in 1 Korinthiërs 3; 13-15 uitgelegd: “Ieders werk zal openbaar worden, want de dag zal het aan het licht brengen, omdat het geopenbaard zal worden door middel van vuur en het vuur zelf zal uitwijzen hoe ieders werk is.  Indien iemands werk dat hij erop gebouwd heeft blijft, zal hij een beloning ontvangen; in dien iemands werk verbrandt, zal hij verlies lijden, maar hijzelf zal gered worden; doch indien dit zo is, [zal het zijn] als door vuur heen”.  Wij geloven op grond van de bijbel dat uiteindelijk één ieder van ons  nu of in de toekomst voor de ultieme vraag komt te staan: Ben ik een navolger van mensen of van Jehovah en Jezus?  Alleen het geloof van navolgers van Jehovah en Jezus is vuurbestendig en zal niet door “vuur” verbrand worden.  Daarom is het verstandig om de kwaliteit van ons geloof te onderzoeken en ons de vraag te stellen: Bouw ik mijn geloof met vuurbestendige materialen?

26-12-2008 om 14:40 geschreven door francine.hollevoet