Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Je was een kind maar ook een vrouw. Die toch ook kon laten voelen wat je wou. En nog beter wat je NIET wou, dan had je de kreet : "neee" en werkte ook echt niet mee. Je werd ziek daar kon jij niets aan doen Niet met je geweldige knuffel en dikke zoen. Lieve Hil met je sterke hart en je ijzere wil. Je hart staat nu stil. Je hebt nu geen pijn meer. Het is goed. Dag lieve zus
Eliza
Dit was het laatste wat ik tegen haar gezegt heb,het is goed afgerond nu.
Gisteren heb ik het indrukwekkendstemoment van mijn leven meegemaakt .
Mijn zus was verstandelijk gehandicapt in haar vertrouwde omgeving het tehuis, hebben wij afscheid genomen met al het personeelenmedebewoners ( cliënten .)
Het was ontroerend lief rommelig ongekunsteld onvoorspelbaar echt en warm. Er gebeurde van alles, er was een scenario waar licht de hand aangehouden werd maar waar ruimte was voor het onverwachte. In de huis kamer op het grote televisie scherm waren allemaal fotos van mijn zuste zien ook video filmpjes, we mochten er iets bij zeggen als we het leuk vonden of verdrietig dus er werd gelachen en gehuild. Mijn zus lag in haar slaapkamer opgebaard, alle bewoners van hun huiskamer gingen samen de kist halen allemaal hadden ze een roos gekregen die ze op de kist legde. Die werd midden in de kleine huiskamer gezet zo intiem. Marco Borsato zong: Afscheid nemen bestaat niet.De een huilde heel hard de ander klapte in haar handen de derde boog toen ze de roos op de kist lag, het was zo onroerend, door verschillede bewoners ( cliënten) werd er nog wat gezegd op hun maniermaar zo echt! Het voelde warm. Veel verzorgers van mijn zus en haar medebewoners waren er. Van de dag opvang van de andere kamers, iedereen diemet Hilleke gewerkt had , door enkele van hun werd verteld hoe Hilleke was.
Er was een pastorale medewerker die met ons allemaal ging bidden, hij betrok de bewoners er ook bij , hij had uit een sprookjes boek een verhaal gehaald van een grote oude beer die ziek werd en dood ging, alle bewoners van het bos gingen naar zijn hol om afscheid te nemen, op dit moment stroomde bij mij de tranen over mijn wangen door de eenvoud waarmee alles zo duidelijk uitgelegd werd.
Achter mij hoorde ik iemand zeggen:
Hilleke is nu naar de hemel, waarop een ander zei ;
Ja met de auto zo puur, zo echt,zo ontroerend.
We kregen koffie met soesjes omdat ? Hilleke ze zo lekker vond, werd er in koor geroepen.
Na afloop kregen we advocaat met slagroom omdat? Hilleke dat graag lusten.
Die kregen we in kleine plastiek glaasjes waar een voetje onder zat. In die voetjes was ook advocaat gelopen dat kreeg je er met het lepeltje niet uit, een bewoner verzamelde alle glaasje en zat in een hoekje met zijn vingers de glaasjes leeg te halen. Het was niet storend, alles kon .
Zo beleefde ik het meest bijzonderste moment uit mijn leven.
Weemoed is een foto van voor 20 jaar. Familie, nog samen, nog gezond. Is toen. Met een lijst van nu errond. Het nu houdt het verleden bij elkaar.
En omgekeerd. Want nu is maar even. Is opschrikken en vragen: waar waren we gebleven? Bij jou. In Die Dagen.
Alles is ver. En de liefste dingen nog verder. Maar door het verleden wordt het bij elkaar gehouden, als schapen door een herder
Geschreven door: 'Herman De Coninck'
Dit gedicht kreeg ik toegestuurd van een dierbare vriend. hoe mooi. Op verschillende manieren word ik getroost door vele vrienden. Als twee armen om heen waar ik even in kan weg schuilen.
Als het snert weer is, schrijf ik er over, dus nu is het al drie dagen stralend mooi weer in Den Helder dat moet dan ook beschreven worden. De kanos varen nu geregeld door de sloot jammer dat er ook motorbootjes nu in de sloot varen, het lawaai van de motor vind ik super jammer. Het is maar voor een paar maanden zolang het mooi weer is, de hele winter en alle dagen dieniet mooi zijn die zijn er zeker en vastmeer als die paar mooie dagen, jammer genoeg natuurlijk.
Mijn bruine kleur is weer bijgebruind, ik hou het vol een kwartier aan de voor kant dan met een boekje in de hand niet lui gestrekt nu maar recht op in de stoel met de rug naar de zon toe nog een kwartier, als er geen wolkjes voor de zon schuiven dan is dat lang en warm zat zodat de rug aan de achterkant ook weer op kleur komt. Een minpuntje mijn benen aan de achterkant blijven nu wel achter in het kleur proces. Ja dat is dan pech ik kan niet alles hebben.
Als mijn buurvrouw mij niet komt halen om te wandelen smorgens , ga ik zelf keurig het rondje door Marieëndal met Rocky wandelen ik wil er echt een gewoonte van maken het is een goed begin van de dag, hoewel ik wel eens denk mmmm mijn bedje ligt nog zo lekker, dat verhaal ken ik al een hele tijd ,discipline doorzetten gewoon doen,het word een kluif voor mij, maar elke dag die ik wel loop is meegenomen. Fout dit moet je gewoon helemaal niet denken: GEWOON DOEN
Hij hield van haar, maar wist niet hoe hij het zeggen zou. een man met weinig tekst, maar heel oprecht, eerst aan haar graf heeft hij die ene zin gezegt: 'Ik ben zo eenzaam zonder jou.'
Liefde is een wonder je kunt haar niet verzinnen, niet oproepen of organiseren, ze is er, ineens. Je weet niet vanwaar ze komt of waarheen ze gaat, en je voeld ook geen enkel verlangen om dit soort vragen te stellen. Er gebeurd iets. En áls het gebeurd, heb je het gevoel dat het gebeuren móést, en dat niets of niemand het had kunnen tegenhouden
****************************************
Vandaag heerlijk naar de rommeltjes markt geweest en tot mijn tevredenheid weer een boekje van 'Toon Hermans'voor een prikkie gekocht. Eliza
Vandaag is het echt herfst, de lucht is grijs, het waait behoorlijk hard en het miezert, het is net geen regen maar je word er wel nat van. Toch het rondje door Marieëndal gelopen maar in mars tempo bijna. Rocky liep wat achter mij, ik hoorde het ruisen van de bomen, maar geen ting ting van de racefietsen die achter mij reden. Ik hoor wel die kreet, ik kijk om moest 1 fietser vol op zijn rem stappen omdat Rocky net aan de andere kant een luchtje rook. Het liep goed af, maar ik natuurlijk zeggen;
waarom bellen jullie niet, zit er geen bel op?,
we hebben 4 keer gebeld Mevrouwtje.
Het enige wat je dan nog kan doen is "sorry zeggen, in mijn eigen dacht ik, moet dat nou dat Mevrouwtje, Ik weet wel dat ik klein ben ik voelde me een beetje oud nu, Maar het was wel keurig netjes, toch?
Het kwartiertje zonnen zit er nu niet in daar heb ik wat op gevonden, Rocky zijn buik en pootjes zijn met dit weer kledder nat als we thuis komen dus ik pak nu een handdoek, leg Rocky op mijn schoot op zijn rug, we zitten dan in de diepe stoel in de kamer, ik ga Rocky zijn pootjes afdrogen en daarna ( het isvandaag gelukt) proberen een kwartier hem te strelen en te aaien, zonder radio of geluid ik probeer mij helemaal op Rocky te richten. Het koppie van Rocky gaat dan steeds verder naar beneden hangen, zijn oogje knijpt hij toe, dan moet ik opletten anders knijpen mijn oogjes zich ook toe, dat is niet te bedoeling dan rolt hij van mijn schoot .
Ze hebben onze ( niets van mij bij) sloot opengesteld voor kano's. Was een vreemd gezicht de eerste keer met de opening. Ze hebben een prachtige brug geplaatst. Nu alleen nog het mooie weer
Ik glij door jou en kijk, mijn vlakke land, mijn velden mijn bome' aan de Lei en Schelde, En kijk mijn hart aan stukken: je popels, je geruis, je oogst, je heilig huis je mensen die daar bukken, je goud opbinden- ach! hoe bleef ik je beemden tot diep nog in de vreemde, hoe wapperde je vlag steeds door mijn doen en dromen, je vlag, mijn luur, Moe's kleed, en 't mooiste wat ik weet: de doeken van je stromen- mijn wuivend land, mijn lis, mijn boek van immortellen: in jou leerde ik spellen wát Schoonheid is!
uit: Het boek der zeven reizen. nu in een bundel die heet: "De stem van de dichter"
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Eliza
