Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Mijn zusje Kitty en ik schelen bijna twee jaar in leeftijd ik word 68 jaar in augustus zij word 67 jaar in november
Zij was gisteren bij mij al vast voor mijn verjaardag, en ook om samen naar de Juttermarkt te gaan.
Dat is een zomermarkt van Julie tot eind Augustus,dan verkopen mensen tweedehands spullen overal in de stad, de winkels doen hun goedkoopste spulletjes op markt stalletjes voor hun winkel verkopen het is er dan erg gezellig.
Het was echt een hele leuke dag, ze had hele lieve dingetjes voor mijn verjaardag al gekocht allemaal dingetjes die ik mee kan nemen voor de vakantie, anti muggen spray, Nivea crème om mijn droge huid in te smeren, potje lippenbalsum voor droge lippen in het warme Griekenland, vochtige doekjes in en doosje voor onderweg in de auto, gedroogde vruchtjes in plaats van snoepjes in de auto, een mooie blikken ontbijtkoektrommel van Bolletje met een voor gesneden ontbijtkoek er in kunnen we ook onder het rijden dat eten en 3 weg werp tafelkleedjes.
Als we dan onderweg aan tafel hebben gegeten en er is rommel op tafel ligt vouw je zo dat kleedje in elkaar en in de vuilnis bak er mee. Als dat niet lief is dan weet ik het niet meer.
Op de juttermarkt was het heel gezellig we hebben niet veel gekocht ,we zijn wel bij ‘Mc Donald’ een broodje ‘ Kip ‘ gaan eten wat heel erg lekker was met sla tomaten uien en 'n saus. Ze ging om half twee weer richting Amsterdam kon toch haar man niet de hele dag alleen laten we hebben genoten van elkaar.’
Oh ja er was ook nog en grappig incidentje in de stad, mijn zus heeft 5 keer meer energie dan ik dus wou winkel in winkel uit daar hou ik toch al niet zo van dus op een gegeven moment zijn we weer in een soort rommelwinkeltje die had nog een verdieping boven de winkel. Ik zei tegen Kitty ga jij maar naar boven mij krijg je niet mee. Dus ik in de winkel heel voorzichtig op een zeer oude stoel gaan zitten en zuchten wat, staat er een vriendelijke mevrouw die vroeg of ik moe was ik natuurlijk aan de praat met die mevrouw.
” Ja ik ben wel een beetje moe ik loop namelijk niet altijd zo veel”
Ziet die mevrouw dat ik die flipflap slippers aan heb.
” Weet u wel dat u hele verkeerde schoenen aan heeft om veel op te lopen, als u goed wil lopen moet u steunzolen gaan dragen naar maat gemaakt (er werd gelijk een steunzool gedemonstreerd) weet u waar ik ze gekocht heb in Amsterdam".
Beging ik de fout om te zeggen dat mijn zus ook uit Amsterdam kwam .
“waar is u zus dan”
“die loopt boven nog wat rond te kijken” "
" hoe heet u zus?”
“ Kitty”
“ dan ga ik wel even naar haar toe om te vertellen waar u dan heen moet dan kan u zus mee”
Dus dat mensje gaat de trap op naar mijn zus die van niets wist die keek vreemd op dat ze haar naam hoorde noemen door een mevrouw die ze helemaal niet kende het verhaal over die steunzolen nog vreemder vond maar toch zo aardig was om het een beetje mee te spelen Kitty heeft zelfs op een papiertje het adres van die schoenenwinkel uit Amsterdam opgeschreven.
De mevrouw kwam zeer te vrede samen met mijn zus de trap af blij dat ze dit voor mij had kunnen doen, ik echt een beetje in mijn rats hoe of mijn zus zou reageren ze kon er gelukkig om lachen toen dorst ik ook te lachen ja want dat ik dat allemaal teweeg zou brengen had ik ook niet bedacht hoor.
Mijn vriendin Christien ligt nog steeds in het ziekenhuis ze was weken lang zeer verwart, ze had een verzwakt lichaam door gordelroos ,’n dubbele longontsteking,daarna kreeg ze spit,en ze heeft al minstens 30 jaar M.S dus toen ze een blaasontsteking kreeg is er iets fout gegaan in haar hoofd dat noemen ze een Delier, waardoor ze niet meer in de werkelijk was met haar gedachten.
Het was heel akelig en verdrietig om te zien hoe iemand het laatste restje waardigheid wat ze had, verloren was.
Nu zijn we dik 2 weken verder en langzaam komt de geest weer tot rust maar we zijn er nog lang niet.
Zo ging ik woensdag nog even naar het ziekenhuis en had kersen meegenomen omdat Christien daar dol op is.
Op het laatste moment voor ik weg ging kocht ik die kersen bij de groenteman aan de deur, ik kon ze dus niet meer ontpitten. Dat doe ik wel in het ziekenhuis.
Waarom denk ik niet even verder na?
Christien was blij dat ze me zag ik blij dat ze niet meer zo verwart was. Christien lag op haar rug hoe geef je dan kersen? Dat de pit eruit moest stond vast ik was bang dat ze in zo’n pit zou stikken dus dan de kersen maar door tweeën de pit er uit halen en dan in Christien haar mond doen.
De eerste kers ging goed Christien vond hem heerlijk met de tweede kers ging het goed fout ik kneep wat te hard om de kers in tweeën te doen dus spatte de kers uit elkaar waar het op leek? Een bloed bad was er niets bij, mijn handen leken doordrenkt van bloed zelfs onder mijn nagels, ik had een roze trui aan die onder rode spetters zat zelf op het smetteloze witte laken van Christiens bed zat en grote rode vlek wat ik akelig vond maar tegelijk kreeg ik de slappe lach.
Christien zat ook mee te giebelen, dan maar even naast de wasbak in de ziekenkamer de kersen schoon maken.(er is ook een keuken speciaal voor fruit schoonmaken en bloemen op de gang in het ziekenhuis waar ik dit allemaal HAD kunnen doen)
Leg keurig een servet onder de kersen maak de kersen nu rustig in tweeën en er komt natuurlijk weer veel sap uit.
Toen ik ze Christien gegeven had wou ik de servet met pitten opruimen,wat een ramp het hout naast de wasbak waar de servet gelegen had was ook wazig blauw nog geprobeerd met zeep uit zo’n houder om het er af te krijgen maar dat ging niet helemaal.
Wauw! wat een troep is dat kersen sap.
Dus wees verstandig neem alleen kersen mee naar het ziekenhuis als de patiënt recht op kan zitten en de pitten zelf kan uitspugen, goede les.
Wel heel fijn was dat de kersensap vlekken wel uit mijn roze trui zijn gegaan, thuis heb ik de vlekken met ossengalzeep en een beetje afwasmiddel laten weken en hoera er is bijna niets meer van te zien.
Weer een zeer geslaagde dagtocht georganiseerd door de PCOD-ANBO. We werden gereden naar Sneek door een zeer aardige chauffeur Rene van Hippo Reizen'' een super de luxe mooie bus met air conditie. In Sneek gingen we aan boord bij de firma... ' VAN DIJK' werden verrast met heerlijke koffie en zalig gebak hebben 2 uurtje gevaren over de Friese meren heerlijk. Dan naar Joure voor een fantastisch diner, alles er op en eraan specialiteit een heerlijk schaaltje zelf bereide Rabarber zo lekker een super groot ijsje als toetje( daar ging mijn dieet weer) terug naar Sneek naar het Scheepvaart museum en de laatste twee uurtjes mochten we Sneek onveilig maken. een zeer leuk stadje met oude straatjes en geveltjes een pracht stadhuis dus weer kaasie voor mij om foto's te maken. We zijn de hele reis verzorgt door de leiding en ook Hannie van het rode kruis was weer paraat ,Een veilig gevoel wij konden ons met een gerust hart toevertrouwen aan dat stel, bedankt voor de mooie dag.
' Begin nooit de dag met de scherven van gisteren'
'
'Begin nooit de dag met de scherven van gisteren'
Voor mij was dit de spreuk van de dag.
Gisteren had ik echt een hele nare dag mijn lieve vriendin waar ik al 30 jaar vriendschap mee heb moest voor een week haar huis uit omdat het gerenoveerd zou worden.
Mijn vriendin heeft MS een akelige spier ziekte die nog niet te genezen is zolang ik haar ken, we hebben elkaar leren kennen op een lotgenoten avond want mijn man had ook MS
Mijn man is 9 jaar geleden overleden op 60 jarige leeftijd mijn vriendin is inmiddels al 81 jaar dat is uitzonderlijk voor MS patiënten want alle mensen die wij op de lotgenoten avonden hebben leren kennen zijn al overleden. Nu kon mijn vriendin een weekje geplaatst worden in het ouderentehuis waar ik drie keer in de week vrijwilligers werk doe.
Het is ook dicht bij mijn huis 7 minuten lopen dus ik was blij dat ze zo dicht bij kwam, ik had met haar afgesproken dat ik dan elke middag met haar in de grote zaal warm eten zou dan kon ik haar vlees snijden en hadden we het gewoon gezellig samen.
Ze was zaterdags gekomen en maandags ging ik naar haar toe, ze was heel goed ze zat al in de grote zaal te wachten op mij, we hebben heerlijk gegeten later wou ze nog mee doen met een bingo, toen ben ik gevlucht ik doe alles voor haar maar bingo daar kan ik gewoon niet tegen word daar heel nerveus van als ik nog maar 1 nummer moet hebben dan heb ik het niet meer dus echt niets voor mij.
We spraken af dat ik na mijn vrijwilligers werk op dinsdag ook weer met haar om 12 uur zou warm eten. Toen ik dinsdag morgen eerst even bij haar ging kijken voor ik vrijwilligers werk ging doen ben ik me helemaal een hoedje geschrokken. Mijn vriendin zat in haar rolstoel maar reageerde nergens op de verzorgster bleef haar naam maar noemen ik ging naast haar zitten ze herkende me nauwelijks maar zij wel “ Ik geloof dat ik dood ga." Ik probeerde wat meer contact met haar te krijgen het ging zeer moeizaam ze riep wel steeds om haar man dus ik belde haar man, die kon echt niet van huis weg vanwege de verbouwing, haar schoondochter kon ook niet komen, ik heb toen mijn vrijwilligers werk af gezegd en ben tot 1 uur middags bij haar gebleven .
Middags om 4 uur was ik met Rocky weer even langs gegaan, ze zat nog steeds in de rolstoel haar hoofd op haar borst, heb haar gedag gezegd ze vertelde dat ze zo moe was,
De verzorgster van de middag zei dat ze mijn vriendin met een collega wel in bed zou doen, maar er kwam visite een oude tante die schrok zich ook rot even later kwam haar man toen werd mijn vriendin heel druk en huilde, haar man werd een beetje boos en zei:
“ maak je nu niet zo druk straks word je nog veel erger beroerd en het is hier veel te druk.”
Ik zei ; “ dan ga ik maar ik was hier vanmorgen ook “
" prima, dag Els”
Christien gaf me wel en kus maar ik voelde me op dat moment echt te veel.
Het had toch even anders gezegd kunnen worden.
Ik was er behoorlijk sneu onder en vond het verschrikkelijk dat ik mijn vriendin zo verward en beroerd zag. Ik heb woensdag morgen gebeld naar het ouderen tehuis hoe het met haar was, als ze goed was geweest zou ik weer met haar gaan eten, ze was nog erg in de war de huisarts zou nog weer langs komen toen heb ik besloten om vandaag niet naar mijn vriendin te gaan ik kon het even niet aan.
Ik hoop dat het donderdag weer een stuk beter met haar gaat. Ik vind het een goed raad:
‘ Begin nooit de dag met de scherven van gisteren”
Weet je… soms vind het leven niet leuk Weet je… vaak lig ik van het lachen in ’n deuk Weet je… het ene moment voel ik me naar Weet je… het andere moment is mijn lach weer daar Weet je… “Jantje lacht Jantje huilt “zei mijn moeder altijd Weet je… die spreuk raak ik mijn hele leven niet meer kwijt.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
