Het staat er en het lijkt zo makkelijk als je het leest,
maar vandaag was ik echt niet blij met mij zelf,
nog minder met een kok in de keuken van mijn
 vrijwilligers werk. Het gebeurd zelden dat iemand
 mij gewoon niet aardig vind, de kok en ik liggen
 elkaar absoluut niet.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We hadden al eens eerder een aanvaring.
Vanmorgen kwam de tweede vrijwilliger
niet opdagen, de kok verzuchte;

 “dan moet ik het maar doen”

Waarop een leerling uit de keuken zei;

“dat is toch gezellig”

“helemaal niet gezellig”

Mijn haren op mijn armen stonden meteen recht op,
Later zei mijn zoon Chris;

 “had dan gezegd, niet gezellig ? dan doe je het
toch lekker alleen”.

Dat had ik dus niet gedaan, heel demonstratief liet de kok de deksel van het apparaat die het plastiek op het eten door warmte moet afdekken heel hard naar beneden klappen. Het was net of ik een hei machine naast me had staan die met elke klap een paal de grond in sloeg. Ik vroeg redelijk fatsoenlijk of het iets zachter kon, dus niet. Toen smeulde er al een vuurtje in mij, weer een klap en ik zeg;

“als het niet zachter kan, dan ga ik nu weg, ik kom hier vrijwillig jij word betaald”

Het rood uit zijn gezicht liep door tot laag in zijn hals. Dat had ik opgelost, in plaats van dat ik mij goed voelde, was ik op van de zenuwen. Even later gooide hij de bladen waar het eten had opgestaan (waarvan ik vroeg of hij ze even kon opruimen) met een noodvaart op de plek waar ze hoorde, ondertussen naar mij kijken met een glimlach van oor tot oor. Hou je in dacht ik . Ik maakte toen wel een fout, die ik nog kon herstellen maar voor mijn gemoedsrust was het niet goed. Een half uur kan dan heel lang duren.

Toen het klaar was vroeg ik de kok even apart, ik wou dat uitgesproken hebben. We zullen elkaar steeds tegen komen in de keuken. Ik had ook naar de chef kok kunnen gaan, maar ik dacht ik praat eerst met hem zelf. Beetje naïef, ik vroeg hoe oud hij was, ik wist dat hij  jonger als ik was,

“dat hoef ik niet te zeggen”

 was het antwoord, ik zei;

 "ik wil alleen een beetje respect, ik kom hier vrijwillig jullie helpen en dan wil ik niet zo behandelt worden."

 “Dat had je al gezegd, dat hoefje niet steeds te herhalen, en om dat je zulke babbels heb maak je fouten, ik wil niet meer me je samen werken”.

Hij liep gewoon weg, daar stond ik dan. Terwijl ik uit de keuken liep stroomde de tranen al over mijn wangen.

Ik moest het eten wat ik besteld had betalen, dat doe je dan aan een balie in de eetzaal, laat daar nou net de chef kok staan, ja ik kon die stroom tranen niet zo gauw stil zetten, hij pakte mijn hoofd tussen zijn handen en zei;

“stil nu maar wat is er nou, ik ben juist zo trots op je dat je het aan gedurfd heb om die hark van een kok de waarheid te vertellen. De man is niet zo slecht maar alles wat zijn mond uit komt klinkt gewoon rottig. Ik vond het heel pittig dat je niet naar mij kwam maar hem zelf onderhanden nam, dus niet meer huilen maar trots op je zelf zijn”.

Nou dat was ik dus helemaal niet want ik schaamde me toch voor mijn gesnotter, jammer dat ik dat niet beter onder controle had. De chef kok zou niet verraden dat ik zo gejankt had dat gunde ik die andere kok niet.

Even is het in mij opgekomen om gewoon te stoppen in de keuken, dat doe ik dus niet er zijn zo weinig vrijwilligers die het willen doen, ik doe het gewoon voor de ouderen die nog op hun zelf wonen en niet meer zelf kunnen koken. Ik ben heus geen heilige maar een half uurtje vrijwilligers werk dat moet gewoon kunnen.

Eliza