De uitkijk toren weerspiegeld
               in het water.

Vandaag 23 Septembert

Vandaag de tuin nog even nagelopen, ik ben er nog  lang niet, het terras moet nu nog schoon  gemaakt worden tussen de tegels moet het gras er uit gehaald worden. Maar dat  is voor latere zorg, ik heb even genoeg van tuinieren. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vandaag heb ik een overwinning op mij zelf gehaald. Ik ben met mijn vriend op de hoge uitkijktoren geweest. Ik heb hoogte vrees, dacht met mijn wrakkige knieën dat red ik nooit. Voor dat ik die kijkoperaties aan mijn knieën kreeg zei mijn vriend als een grap:

”als jij geholpen bent aan je knieën gaan wij die uitkijktoren op”

Nu ben ik al en tijd geleden geholpen, iedere keer als we langs de uitkijk toren liepen zei hij:

“Ben je al zo ver”.

Daar heb ik vandaag een eind aan gemaakt, we liepen er langs en daar kwam het weer:

”en zullen we?”

“ja dat is goed,kom mee.”

Nou daar keek hij wel een beetje van op, wij eerst de berg op waar de toren bovenop stond. Toen had ik al zo wat een appelflauwte ik had geen adem meer. Er stond een bankje, vriend al een beetje grijnzen zo van:

”die gaat zitten en we kunnen weer terug”

Niet dus, ik was uitgepuft en toen begon de klim naar boven. Arme Rocky die moest ook mee naar boven, die loopt nooit trappen maar nu wel. Ik ben bang dat hij morgen met een paar manke pootjes voor mijn staat, mij verwijtend aan kijkend:

”dat is jouw schuld”

Wat was ik blij dat er boven op de toren ook een bank stond daar viel ik amechtig op, maar !! ik heb het gered, het uitzicht was mooi, naar beneden was minder, ik keek steeds tussen traptreden door naar beneden. De berg weer af vond ik het moeilijkst, ik ben zijwaarts er afgelopen hele kleine stapjes.

Toch ben ik dik tevreden over mijzelf.

Eliza