Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Vandaag de tuin nog even nagelopen, ik ben er nog lang niet, het terras moet nu nog schoon gemaakt worden tussen de tegels moet het gras er uit gehaald worden. Maar dat is voor latere zorg, ik heb even genoeg van tuinieren.
Vandaag heb ik een overwinning op mij zelf gehaald. Ik ben met mijn vriend op de hoge uitkijktoren geweest. Ik heb hoogte vrees, dacht met mijn wrakkige knieën dat red ik nooit. Voor dat ik die kijkoperaties aan mijn knieën kreeg zei mijn vriend als een grap:
als jij geholpen bent aan je knieën gaan wij die uitkijktoren op
Nu ben ik al en tijd geleden geholpen, iedere keer als we langs de uitkijk toren liepen zei hij:
Ben je al zo ver.
Daar heb ik vandaag een eind aan gemaakt, we liepen er langs en daar kwam het weer:
en zullen we?
ja dat is goed,kom mee.
Nou daar keek hij wel een beetje van op, wij eerst de berg op waar de toren bovenop stond. Toen had ik al zo wat een appelflauwte ik had geen adem meer. Er stond een bankje, vriend al een beetje grijnzen zo van:
die gaat zitten en we kunnen weer terug
Niet dus, ik was uitgepuft en toen begon de klim naar boven. Arme Rocky die moest ook mee naar boven, die loopt nooit trappen maar nu wel. Ik ben bang dat hij morgen met een paar manke pootjes voor mijn staat, mij verwijtend aan kijkend:
dat is jouw schuld
Wat was ik blij dat er boven op de toren ook een bank stond daar viel ik amechtig op, maar !! ik heb het gered, het uitzicht was mooi, naar beneden was minder, ik keek steeds tussen traptreden door naar beneden. De berg weer af vond ik het moeilijkst, ik ben zijwaarts er afgelopen hele kleine stapjes.
Ja zo ziet de tuin er nu uit, ik vind het nog drie keer niks, het is zo tuttig, zo kneuterig? zo alles op'n rijdje. Nu is het schoffelen geblazen. we hadden eerst voor 20.00 planten gekocht, maar die verdwenen in het niets dus later nog de paarse asters en de gele planten er bij gehaald, maar ik vind het nog kaal hoor.
Aan het licht in mijn huiskamer moet ik nog wennen de lege tuin is niet meer zo leeg, ik heb de raad van mijn lieve schoonzus opgevolgd en;
heide plantjes, mini viooltjes , 2 bol chrysanten en een begonia gekocht. In het tuincentrum was de verleiding zo groot er stond zo veel moois ik kon niet kiezen. Toen ik deze planten op de kar had dacht ik echt dit is genoeg, maar nu ze in de tuin staan zie je ze bijna niet terug, dus morgen toch nog even weer terug naar het tuincentrum heerlijk want er stond nog zo veel wat ik graag mee wou nemen.
Ik heb vandaag erg veel spierpijn gehad, donderdag dus eerst een uur zwemmen met echt deze keer pittige oefeningen in het water, toen ik thuis kwam lag er nog n grote berg tuinafval in de tuin ik dacht als morgen de tuinman terug komt zou het toch prettiger zijn als hij verder kon werken en zich niet om het afval hoeft te bekommeren. Hij had wel al heel veel afval en boomstamstukken van de perenboom naar de vuilnisstort plaats gebracht, deze berg was voornamelijk kleine stukken van de perenboom veel wortels van de planten die hij er uit gehaald had. Veel dennennaalden van de dennenboom die hij ook mooi heeft gesnoeid. Ik heb geen groene grote bak waar je dat normaal in doet, het moest in zakken maar elk takje stak gewoon door de zak heen. Ik denk ik doe het gewoon, ik gooi dit kleine spul onder de knotwilgen langs de slootkant, de slootkant verzakt heel erg dus ik dacht dat vul ik mooi op. Heb alles keurig netjes platgetrapt en neer gelegd. Natuurlijk terwijl ik met armen vol het fiets pad oversteek komt er een mevrouw langs die zegt;
dat vind ik niet netjes van u
Waar ik het vandaan haalde weet ik niet maar ik zei
ik heb er een vergunning voor.
Ik voelde me lelijk betrapt. Het ergste komt nog vanmorgen zag ik ook WEER de lui van de gemeente om het onkruid tussen de hegjes achter onze tuin te schoffelen. Mij hart sloeg een slag om, straks zien ze het tuinafval bij de boom nog leggen. Ik ben gewoon niet hard genoeg voor zulke uitspattingen, het tuin afval vergaat echt wel, in het bos valt ook alles op de grond ze maken zelf van boomstammen allemaal muurtjes. In ieder geval ik ben zeker wel tien keer heen en weer gelopen, dus in de tuin bukken armen vol pakken door het hek van mijn tuin friemelen, over het pad onder de boom weer bukken zo veel mogelijk langs de kant netjes neerleggen ja, ja, ik word er weer moe van als ik het lees. Dus vandaag veel spierpijn maar het was voor een goed doel, een fris en fruitig tuintje.( fruitigniet meer de perenboom is weg)
Helppp...wat heb ik nu weer gedaan, alles was echt wel te hoog en te veel, de peren boom had dit jaar weinig peren gegeven de takken van de peren boom hingen over de tuin van de buren. Ik kon het zelf niet klaren dus een tuinman erbij."Mevrouw wat wil u?" "de peren boom moet er aangeloven " Een tak van de peren boom viel over het boompje heen, dat als een paraplu'tje in het midden van tuin staat. Boompje z'n pruik half geschalpeerd. Dus boompje helemaal van zijn pruikje ontdaan, oh.. wat een licht, oh... wat kaal helpp...
Fijn dat ik foto's heb van hoe het was, ook een beetje schreinend. Maar alles komt wel weer goed, het duurd alleen een tijdje. Eliza
Waarom zwerft mijn hart, vergeefs in het rond? Rust toch ergens uit! Zoals alles uit zichzelf ontstaat, zo zal het wordden, en niet anders. Aan het verleden moet je niet denken en ook geen gedachten over de toekomst vormen: geniet hier de vreugden die onverwacht gaan en komen.
Bhartrahari
*
Een kreeft greep met haar scharen, een slang en sprak daarbij, een vriend van mij moet recht zijn en wars van draaierij.
Vandaag is het echt wisselvallig. Vanmorgen scheen de zon we wilden ons rondje lopen, we waren nog niet bij het eerst bankje in Marieëndal of een dikke bui overviel ons, we gingen terug we waren bijna uit Marieëndal scheen de zon weer. Nou kom op dan toch ons rondje maar, ja niet dus we waren nu even verder als het bankje, daar was weer een bui, en de lucht voorspelde niet veel goeds dus rechts om keer en niet meer bedenken, bijna thuis scheen de zon weer vrolijk. De buurvrouw kwam vanmiddag het zonnetje scheen;
zullen we nu ons rondje lopen?
prima doen we .
Inmiddels was ik met Rocky voor de tweede keer kledder nat geregend we waren even een kopje thee drinken bij Joop. Dan kan ik wel gaan wachten tot de regen ophoud, maar hoelang duurt dat?. Nu heerlijk ons rondje gewandeld toen we vlak bij huis waren vielen al weer de eerste regendruppels, geen ramp Rocky weer afdrogen hij liep te bibberen als een juffers hondje hij heeft toch zon hekel aan water.
Het gaat niet zo, dat je ineens de geest zult geven. Bij élk verdriet verlies je kleine beetjes leven, er komt van lieverlee een leegte in de lijven, met net te weinig fut om langer hier te blijven, en alle pijn en alle tranen die je schreit, ze zijn een duit in 't zakje van de eeuwigheid.
*
Dood
Ga maar even zitten , Dood, Ik ben net bezig aan een vers, een héél vers krentenbrood.
*
Doodgewoon
Het doet je goed eens aan de dood te denken, je dagen worden er wat duidelijker van, je dient te weten dat geen mens voor je kan leven, maar ook, dat niemand anderds voor je sterven kan.
Ik spreek er 's avonds wel es over met de kind'ren of 'k maak 'n grapje met de dood, dat kan geen kwaad, als j ' overpeinst waar je ten slotte komt te 'liggen', dan weet je af en toe wat beter waar je 'staat '.
Ik herinner mij nog heel goed de ochtend dat mijn man heel verdwaast naar boven kwam, hij was naar het toilet en zou weer gaan slapen, maar op het toilet was mijn man omgevallen, wel weer opgestaan naar boven gegaan en mij wakker gemaakt om dat te vertellen. Ik zag zijn gezicht, de mond hing aan een kant neer, mijn man zijn vader had een maand of twee geleden een hersenbloeding gehad die had ook de mond toen zo erg scheef, maar dat was heel veel erger als wat mijn man had. Toch schrok ik enorm, Chris onze zoon was inmiddels ook wakker geworden en was ook erg angstig omdat we dat met Opa pas meegemaakt hadden. Ja toen de dokter kwam moest mijn man naar het ziekenhuis, inmiddels was er uitval van zijn benen, later in het ziekenhuis deden zijn handen het ook niet meer, hij kon heel moeilijk praten, ja het was best heftig. Hij heeft toen een maand in het ziekenhuis gelegen, door heel veel doorzettingsvermogen en door eindeloos oefeningen doen kon hij weer goed praten, zijn armen en handen waren weer in orde, maar mijn man was wel veranderd in karakter. ik heb toen een gedicht gemaakt. Dit is al jaren geleden mijn man is al 7 overleden, maar misschien troost het iemand die het ook mee maakt.
Mijn man, is nu mijn kind wat ik zelf heel moeilijk vind. door een herseninfarct geveld, zijn we samen even uitgeteld. Maar het leven gaat door, is de kreet, dat is iets wat je zelf wel weet. Maar hoe? pak je alles weer op, je hele wereld staat op zijn kop. Je man was je steun en toeverlaat, maar nu alles anders gaat, weet ik het soms niet meer. Je vraagt je af keer op keer, doe ik het goed, doe ik het fout? niets is meer vertrouwd. Maar eens hoop ik te weten en het dan niet, steets weer te vergeten. Ik weet, ik doe altijd mijn best, de tijd doed de rest.
Haren op haar benen heeft ( mijn scheer apparaat is kapot)
Als een berouwvolle zondaar met het hoofd naar beneden loopt
( ik weet nog steeds niet goed raadmet mijn overgewicht,
bovendien heb ik er een zere voet door gekregen).
Met een kapsel dat verpest is door de vele permanentjes.
Toen ik mij zelf laatst in en winkelruit zag schoot ik in de lach, ik ben precies mijn moeder op die leeftijd!
Maar wat zie ik als ik naar mijzelf kijk?
Een vrouw met leuke ogen, die als ze in een goed humeur is uitgesproken schalks kijken.
Mijn rechter ooglid is iets langer dan het linker, dat is mijn permanente knipoog voor mens en dier.
Als ik lach geeft mijn ietwat onvolmaakt gebit er wat persoonlijks aan.
Kortom ik zie mijzelf niet als Mevrouw schoonheidfout,maar als een aardige verschijning
Verder voel ik mij meer dan alleen mijn uiterlijk.
Ik ben een sociaal betrokken mens, ben voor velen een uithuilschouder.
Alles bij elkaar een tevreden mens het laatste wat ik van plan ben is, mij te neer laten slaan door een paar uiterlijkheden die wat beter hadden gekund.
Overgeschreven van Mevrouw T. Noorddijk
Dit verhaal had ik gelezen in de Libelle een weekblad. Dat was al in 1997
Ik vond het toen zo goed dat ik het in een boekje geschreven heb. Ik heb dat boekje gevonden en vind dat het nu nog meer op mij slaat. Ik vind het zo positief , daar kan ik een voorbeeld aan nemen.
Hinkel-de-pinkel, daar komen wij aan. we hebben geen kouzen en schoenen meer aan. Al met de handjes op de rug, hinkel-de-pinkel en dan weer terug
*
'k Moet dwalen, 'k moet dwalen, langs bergen en langs dalen. Daar komt een kleine springer in het veld, hij zwaaide met zijn hoed, hij stampte met zijn voet. Kom, laten wij nu dansen gaan, dansen gaan, en de anderen moeten blijven staan.
*
Hier is de sleutel van de Bibelebontse berg. Op de Bibelebontse berg daar staat een Bibelebonts huis wonen Bibelebontse mensen. en die Bibelebontse mensen hebben Bibelebontse kinderen. En die Bibelebontse kinderen eten Bibelebontse pap met een Bibelebontse lepel uit een Bibelebontse nap
* Dit laatste versje ken ik goed, maar ik weet niet meer het spelletje wat er bij hoort ? Of was het ook zo'n aftel versje?
Kruip wat dichter bij elkaar, geef elkaar een pakkert als opeens vanbinnenuit de liefde volop flakkert en vind je niet de woorden haar alles uit te leggen, geen nood, het lijf kan af en toe de mooiste dingen zeggen.
*
Liefde
Als je voelt dat de kern van alle leven de liefde is, en dat zonder liefde geen leven zou zijn, dan is dat misschien de gedachte die je op de been houdt als alles net even ànders gaat dan je had gedacht.
*
Paar
Soms horen mensen duid'lijk bij elkander je kunt het zien- die twee dat is een paar de een is wel de één, maar óók de ander soms horen mensen zichtbaar bij elkaar.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
