Stapje terug

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Mijn zoon gaat scheiden, dat had ik u al verteld, ook dat ik eigenlijk 7 jaar maar heel weinig oma kon zijn,  door de ziekte van mijn man, en door dat ik niet optimaal kon opschieten met mijn schoondochter. Maar  nu is het veranderd, ik word meer ingeschakeld om mijn kleinkinderen op te vangen, eerst met een zekere reserves, om dat ik dacht, "hé hoe hebben jullie het zonder mij gedaan die 7 jaar", maar toch wel heel enthousiast, want als ze meer komen ga je ook beter leren kennen.

Ik stort mij dus met heel mijn wezen op het omaschap, maar ja veel te veel, ik mag wel oma oppas zijn, maar bemoeien met dingen is er nog steeds niet bij. Nu ging het gewoon om en vestje,  wat ik de kleine meid wou aantrekken om dat ze het koud had. Chris mijn zoon had ze zondag middag gebracht om 2 uur, toen was het mooi weer, “heb je geen jasje bij je,”

“Wel nee mam het is mooi weer, ze kunnen wel ergens tegen,”we zouden naar het bos, maar toen we er uit kwamen was het 2 uur later, het zonnetje was weg, en toen weer bijna thuis waren liep Indra te rillen als een rietje.

Dus wij snel wandelen het laatste stukje om Indra warm te laten worden.

Een maal in huis was het goed,  daar was het toch behaaglijker als buiten, maar toen mamma hun op kwam halen was Indra behoorlijk dwars, dat zijn ze meestal als ze naar huis moeten, maar nu begon ze ook te brullen;” ik ga niet naar buiten het is koud buiten.”

Ik heb in de kast een klein wit vestje voor noodgevallen,  dat had ik meteen toen we naar het bos ging en aan moeten doen, maar zoals ik al schreef toen scheen de zon. Dus toen ze niet naar buiten wou omdat het koud was, pakt ik het vestje en wou het aan trekken, maar het mocht echt niet? Monique wou het absoluut niet hebben, achter af misschien ook wel om die kleine niet haar zin te geven, maar het was echt kouder, dus ik zag niet in waarom het niet aan mocht.

“Nee hoor hier stapt ze zo in,  en thuis is ze ook zo weer in huis’. Nou Monique met een

gillende Indra naar huis

.

Ik was helemaal kwaad, toen de volgende dag mijn zoon kwam,  en ik dacht van hem wel een beetje gelijk te krijgen, viel het me ook vies tegen dat hij zei, “mam ik weet dat je het goed bedoeld, maar Moniqeu maakt uit wat ze aan heb of niet,” ik natuurlijk nog tegen pruttelen van “dat kind had het koud” ,en” wat is dan het probleem dat het geen vestje aan mocht”? “Ze is niet van suiker, ze kunnen wel tegen een stootje,” dus nu denk ik,  een heleboel dingen kan ik wel met ze doen, maar in dit geval had ik een stapje terug moeten doen, hoewel ik nog steeds niet helemaal snap waarom? Misschien wou ze meteen even ingrijpen in het te veel bemoeien van mij, maar dan weet ik niet wat ik wel moet doen, nu werd ze natuurlijk in haar eer aangetast, en in haar leiding van het moederschap?

Maar het ging toch hoofdzakelijk om Indra warm in de auto,  en thuis warm weer uit te laten stappen.

U ziet ik wil toch het laatste woord hebben, maar dat ik moet “leren oma” te zijn; staat vast.

Eliza