Frisse beleving weer even opschrijvenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Kom net weer uit het bos gewandeld, wat eigenlijk helemaal niet de bedoeling was, want we hadden hier een pannenkoekenfeest. We waren met z’n vijven, maar er staat nog rommel alsof er tien mensen gefeest waren. De kleinkinderen moesten even worden opgevangen tussen de middag; 12 uur van school, 1 uur  weer op school. Dus 1 uurtje om naar huis te lopen, te eten en weer terug. Het was vanmorgen erg vies weer, dus ik zat er toch wat mee. Maar Astrit, mijn fijne buurvrouw, met Liv, mijn vriendinnetje, die waren thuis. Dus ik heb gevraagd of Astrit even de kinderen wou oppikken uit school,  dan zou ik de tafel gedekt hebben,  we zouden samen een pannenkoekenfeest maken.

Helemaal geslaagd ! De pannenkoeken waren niet te heet, de stroop was goed en de suiker nog lekkerder. Had ook een appel gesneden in dunne plakjes,  die werden mooi gerangschikt op de pannenkoek, daar ging weer suiker overheen en dan maar smullen. Mag van mij dan ook met handen gegeten worden, had er wel vork en mes bij gelegd, niet zo’n erg scherp mes, dus zelf snijden was het helemaal, zelf stroop erop doen was minder. Dat ging zo hard,  Indra wou het oprollen en wat ik vreesde gebeurde ook, alle stroop liep zo uit de pannenkoek gelukkig op het bord, waar zij op mijn verzoek boven was gaan hangen. Die stroop op je kleren geeft zo’n kleefboel; maar handjes werden ook kleverig…  Geen nood, oma heeft altijd een nat washandje in de buurt en een klein handdoekje,  dus : vieze snuitjes, vieze handjes, zo opgelost ! ( Niets geparfumeerde doekjes, geen snoetenpoetsdoekjes, moet je allemaal weer weggooien; nu gewoon het washandje en handdoek wassen en klaar.)

Toen haasje rep je weer naar school.

Rocky moest nodig uit. Vanmorgen heeft hij een plasje  gauw onder het balkon vandaan gedaan, want het regende zo hard, maar toen de kinderen naar school waren was het droog,   Ik zou  met Rocky even tot het eind van het pad en dan weer gauw naar huis. Maar daar liep een buurvrouw ook met zo’n klein hondje als Rocky en die had pas Marieëndal ontdekt; hoe fijn het is om daar te lopen, dus waarom niet een eindje meegelopen ?

Was erg lekker,  ook wat gezelliger om samen een eind op te lopen. Natuurlijk ben ik weer helemaal uit mijn dak gegaan voor de beukennootjes, schors, zelfs mos heb ik meegenomen. Alleen geen tas mee, dus alles in de zakken van mijn splinternieuwe jas, moet kunnen…

Ook nog wat buitendoppen, de “bolsters”, van de kastanje; met een beetje fantasie is het net een egeltje, om die dan in je jaszak te doen best pikkerig.  Kon ook gelijk niets meer oppakken want het prikte door alles heen; thuis voorzichtig de zakken geleegd en alle zand en stukjes mos, boven de gootsteen er uitgeklopt.

Ja en toen stuiterde ik tegen de resten van het pannenkoekenfeest aan !  Er waren jammer genoeg geen kaboutertjes die het opgeruimd hadden voor mij, dus even flink de handen uit de mouwen. De afwas is gedaan, de tafel schoongeveegd, de servetten in de prullenbak; ik moet alleen nog afdrogen maar het loopt niet weg. We hebben erg veel mazzel gehad  met het lopen, want nu klettert de regen weer volop tegen de ruiten. Het is helemaal donker nu, ik heb de kachel aan, met blozende wangen zit ik heerlijk droog, schrijf mijn verhaal en voel mij gelukkig. Het is eigenlijk bijna een soort dagboek.

Mijn zoon Chris komt straks nog,  om samen met mij een kop koffie te drinken, daar een “moorkop” bij, zo’n grote soes vol slagroom, bovenop heerlijke chocola. Erg onhandig om op te eten, vooral als je het deftig met een vorkje wil doen. Het fijnste is gewoon je hele neus er in begraven en grote happen nemen,  wel zorgen voor een servetje want je ziet er dan niet uit;  grote mensen mogen dat gewoon niet, maar op dat moment ben ik even geen groot mens.  Super slecht voor mijn gewicht,  maar dat is nu even niet aan de orde. Wel oppassen dat ik niet elke dag  wat verzin, om weer te zondigen met zoetigheid en andere lekkere dingen.

 Daarbij denken we dan aan Simon, zijn vader, mijn overleden man; die zou vandaag anders 64 jaar zijn geworden. Mijn man was stapelgek op een “moorkop,” dus dan eten wij ter nagedachtenis een moorkop. Dit wordt de derde keer dat we dat doen op de verjaardag van Simon, dat hoop ik nog lang te doen. Verder gaat het leven gewoon zijn gang,; vergeten doe je nooit, maar het krijgt een plekje in je herinnering.

Eliza