|
Poëziexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Poëzie kan het hart beroeren
Er was eens een leven
Dat vol beroering
Begon met het lopen van de weg
Een weg waar je dacht
Het zal nog wel eens anders gaan
Maar die droom blijft niet bestaan
Want in de eeuwigheid is er rust
Daar is enkel de Man
Die ieder mens wat brengen kan
Brengen van die uiteindelijke rust
Heb je Hem in het verleden gekust
Dan zal Hij niet toornen
Hij zal de vrede geven aan Zijn
liefhebbend geslacht
Eerst was er een geslacht
Dat ooit had gedacht
Dat ze tot de Zijnen behoorde
Maar hij schoof ze weg
Met zijn vreselijke doorboorde
Doorboorde handen!
Want zij sloegen hem aan het kruis
En er was geen spijt
Zelfs niet van een teerton luis
Zo komen zij aan het einde
Van het eeuwige einde
Om verder in de nacht te verdwijnen
De nacht van een lange duisternis
Er is dan geen weg meer terug
Je kijkt Jezus niet in het gelaat
Maar men ziet zn eigen wandaad
Jezus heeft zich afgekeerd
En zo hebben zij de zonden nog meer vermeerd
Omdat zij geen ontzag hadden en hebben
voor Zijn gezag
Dat is voor veel spotters van het geloof
een hard
gelach!
Want Jezus is wel de Redder
Maar maak je van Hem een dweil
En doet men wat men zelf dacht
Dan is daar het loon van de
oneindige nacht!
Zij die het hebben geweten
Voor die is de straf nog zwaarder
Dan is de dood geen dood
Maar een eeuwig oordeel
Waar nimmer een einde aan komt
Ja, en nog is de mens niet verstomd
Met gaat maar door de duivel zn oor kussen
En zo gaat ondertussen
De mooie tijd voorbij
Na dit alles is alles definitief voorbij!
Geen redding en geen hoop
Dat is waar men om heeft gevraagd
Men heeft de Allerhoogste heel
lang uitgedaagd!
|
