Keizerlijk Meise Sib, de orde van de autochtone Meisenaars, verzamelt alles over het historische Meise
20-06-2012
307 Huygens
307 Oorlogsdagboek Petrus Huygens VII
dinsdag 28 mei Om 6.30 uur opgestaan. Om 7 uur gegeten. Een uur hard geregend. België heeft zich overgegeven. Om 10 uur kregen we de eerste soldaten te zien. Alles werd in gereedheid gebracht om naar huis te rijden. Die nacht met 30 man bij elkaar geslapen. Om 12 uur vertrokken naar Gent. Als we enkele kilometers buiten de stad waren, trokken de Duitse troepen naar Brugge. Onderweg zagen wij een tiental dode paarden liggen waar grote stukken uitgesneden waren. Een prachtig dier stond stervend naast de baan, waar velen medelijdend naar keken. In de borst getroffen door een schrapnel. Andere paarden liepen los door de velden. Rijen kanonnnen stonden eenzaam en verlaten langs de weg. Geweren lagen op hopen gegooid en kogels vond men overal. Gasmaskers, ransels, helmen lagen met duizenden langs de weg. Auto s die in gracht gekanteld waren. Radios, gamellen, velo s ...Alles lag dooreengegooid zo ver het oog reikte. Velen droegen mee wat ze dragen konden. Twee maal stonden wij voor gesprongen bruggen. Over de derde kon men over met een bootje, waar langs weerskanten balken waren opgelegd. Met honderden stond men te wachten. Men stootte en drong om er het eerst over te zijn. Met 30 vertrokken en in Gent nog met 14 bijeen, 16 verloren onderweg. Men had er zich eenvoudig op banen te plaatsen. Men werd voortgeduwd door de menigte. De Belgische soldaten hadden geen wapens meer bij en liepen vrij langs de banen met de vluchtelingen mee. Alle fietsen werden hun door de Duitsers afgenomen. De fiets van Leo De Smedt werd ook afgenomen. 2 uur moeten terugrijden voor een gesprongen brug. Op enkele kilometers voor Gent mochten wij niet meer door. Juist voor de boerderij, waar we in een schuur mochten slapen, lag een uitgebrande boot. Men moest er geweldig gevochten hebben tussen Ursele, Knesselaere en Beernem.
zaterdag 25 mei De ganse nacht horen schieten. Om 9 uur vertrokken naar Brugge. Aan het belfort ontmoetten we andere mensen uit Meise die er in een klooster verbleven. We mochten daar ook blijven. s Middags kregen we soep en aardappelen. Guido Gezelle verbleef hier van 1860 tot 1865. Hij was hier onderrector en gaf Engelse les. Dit was in het St.- Leogesticht.
zondag 26 mei In de klassen op stro geslapen. Om 6 uur opgestaan. Om 7 uur naar de mis geweest. Daarna in de stad geweest tot 11.30 u. De Duitsers zaten op 17 km van hier. Om 12 uur kregen we soep en aardappelen. In de namiddag moesten wij binnen blijven. Met de kaarten gespeeld. Om 21 uur gaan slapen. 140 vluchtelingen bijgekomen.
maandag 27 mei Om 6.30 u. opgestaan. Om 9 uur 16 Duitse vliegtuigen over de stad. Een kwartier later kwamen er drie terug welke bommen uitgooiden. Met akelig gefluit vielen ze naar beneden, gevolgd door geweldige ontploffingen. De kop van een obus op een afdak gevallen, waar we enkele meters afstonden. De splinters vlogen van het dak. Een half brood mogen gaan halen op de markt. Tegen de avond kwamen er zoveel vliegtuigen over, waar veel naar geschoten werd.
donderdag 23 mei Om 6 uur vertrokken met bestemming Meise. Enkele kilometers voor Kortrijk hoorden wij vertellen dat de Duitsers reeds langs de Leie lagen en volop aan het vechten waren. Langs daar zou men er niet door kunnen. Terwijl we daar stonden hoorden wij twee bruggen de lucht invliegen. We draaiden het stuur vlug om en wilden langs Gent naar huis. Onderweg vertelde men dat het langs Gent ook niet ging. We reden naar Ingelmunster en van daar naar Brugge. We volgden de vaart Brugge Gent tot in Sint Joris ten Distel, waar we bleven om te overnachten. Om 18.30 u. werd er geweldig naar Duitse vliegtuigen geschoten met lichtkogels. Tot 19 u. hing de lucht vol kanongebulder en vuur. Gedurig cirkelden er andere vliegtuigen rond. Velen waren bang om te gaan slapen en de valiezen werden op de fietsen gebonden, voor in het geval dat wij het er te warm zouden krijgen.
vrijdag 24 mei De ganse nacht zonder ophouden de kanonnen horen schieten. Om 8 uur opgestaan. Twee mannen wilden naar Gent om te gaan zien of we daar door mochten, doch halfweg moesten ze terugkeren door gesprongen bruggen. Over de derde mochten ze nog over, maar ze moesten zich haasten, want men bracht ze in gereedheid om ze ook te doen springen. In de namiddag zagen we een hele rij bommen uit de vliegtuigen vallen, op een kilometer afstand. Ze waren in een groot park gevallen. Enkele minuten later hing de lucht vol rook. Tegen de avond kwamen er weer een tiental over. De ene na de andere dook en mitrailleerde er duchtig op los. De lucht daverde van het vliegtuiggeronk en het schieten. Een uur later kwamen er weggelopen soldaten voorbij, welke zoveel mogelijk weggegooid hadden en de benen genomen hadden.
woensdag 22 mei Om 7 u. vertrokken naar de bareel. Er stonden er reeds honderden te wachten. Dikke rookwolken hingen over Duinkerken, dat die nacht gebombardeerd was. Tot 9.30 u. stonden wij te wachten. Niemand mocht door. Grens voor drie dagen gesloten. Terug naar de boerderij. Met enkelen naar zee geweest. Kustwachters gezien op het strand. Om 15 uur trein toegekomen met Belgische soldaten uit Frankrijk. De soldaten deelden sigaretten en chocolade uit, welke ze gestolen hadden van een Engelse trein, die gebombardeerd was en enkele wagons van blijven staan waren. Ze vertelden dat ze in Frankrijk met geld in hun handen nog geen eten konden krijgen. Men durfde er voor een glas water 0,75 fr. tellen. We kregen nieuws, dat degenen die konden, zich huiswaarts moesten begeven. We vertrokken om 16 uur met de volgende 18 man : Brouwers Emile, Dierickx Lodewijk,De Smedt Leon, Leemans Raymond, Blommaert Leon, De Cuyper Jozef, De Vadder Raymond, Versaen Jan, Silverans Marcel, Van der Veken Raymond, Van der Veken Michel, Van der Veken Lodewijk, Van der Veken Petrus, Van der Veken Julien, Huygens Petrus en Jacobs Edward uit Erps Kwerps, Van Hamme Gilbert uit Kortenberg en Van Cutsem Gilbert uit Kortenberg. We geraakten die avond tot in Zarren, waar we bleven overnachten.
maandag 20 mei s Morgens om 4.30 u. door Belgische soldaten wakker gemaakt. We moesten direct ons pakken maken en vertrekken. Aan treuzelen viel niet te denken want ze stonden met de paarden reeds naast ons, voor we goed wakker waren. We wasten ons in de vijver en vertrokken. Men had er ons liever een maand, dan de soldaten één dag. We dachten naar Ieper te gaan, doch in Menen ontmoetten wij mannen van Meise, die in een leegstaand huis sliepen. We mochten bij hen blijven. Nog nooit zoveel auto s gezien. Men sprak dat Menen die nacht ging gebombardeerd worden. De nacht doorgebracht op de planché, in een deken gerold. Planken zijn juist geen pluimen, zodus maar weinig geslapen.
dinsdag 21 mei Om 5.30 u. vertrokken. Men meldde dat de Duitsers dichtbij waren. We reden door Roeselare, Diksmuide, Veurne, waar we bijna niets dan koeien zagen en De Panne. Tegen de middag bemerkten wij Adinkerke, hetwelk op het laatste hoekje van de grens ligt. Ditmaal zou men Frankrijk in mogen. Op een lange rij, zo breed als de straat, schoof het volk naar de grens. Na een kwartier van langzaam aanschuiven werd plots de bareel gesloten en mocht niemand meer door. Het volk begon het beu te worden en velen spraken van onmiddellijk naar huis terug te keren. We bleven eten op 20 meter van de grens. Daarna trokken we weer de duinen in, om een weinig te rusten. Gedrieën gingen wij naar de zee, welke we vanop de berg zagen liggen, doch waarvoor we een uur nodig hadden, om ze te bereiken. Als we terug kwamen had men een slaapplaats gevonden bij een boer. Onder de pannen geslapen waar we het heel koud hadden. De ganse nacht zonder ophouden horen schieten.
vrijdag 17 mei Vroeg vertrokken om over de grens te geraken. Uit alle wegen stroomde het volk Menen in. Men kon er op de koppen de ganse stad rond wandelen. Aan de grens was alles gesloten. Niemand mocht Halewijn binnen. Met veel dringen en stoten geraakten wij uit de menigte. Terug naar de boer in Wevelgem gegaan.
zaterdag 18 mei s Morgens terug naar Menen geweest. Grens terug gesloten. Naar Ieper gestuurd. Geen twee minuten aan t rijden of alles moest van de grote baan, voor troepen die er moesten passeren. Naar Kortrijk willen rijden? Nauwelijks in Wevelgem of terug van de baan gejaagd. Door weiden, beken en velden terug bij die boer geraakt.
zondag 19 mei Grens terug gesloten. We mochten nog niet op de grote baan komen. Nacht doorgebracht met kaarten en vertellen. In volle seizoen werkten er bij die boer 500 mannen in het vlas. In de namiddag bij Gaston Rebry geweest. Nog geen enkele maal moeten sukkelen voor brood of andere eetwaren.
woensdag 13 mei 1940 Alle jonge mannen moesten de gemeente zo spoedig mogelijk en op eigen middelen verlaten en zich in de richting van Roeselare begeven. Het gold voor de mannen van 16 tot 35 jaar. Eten moest men meenemen voor 48 uur. Om 13 u. vertrokken uit Meise met een twintigtal kameraden, per fiets. We reden over Aalst tot tegen Oudenaarde, waar we bleven overnachten. De brug in Aalst was gebombardeerd, maar niet geraakt. De huizen errond waren duchtig door elkaar geschud en hadden hun ruiten en pannen de straat opgegooid. Op de wegen stroomden de vluchtelingen in eindeloze rijen in de richting van Roeselare of Kortrijk. We reden voorbij zwaar geladen karren en volgepropte auto s. We moesten door stofferige wegen. In de dorpen stonden de mensen ons hoofdschuddend na te staren. De eerste nacht weinig geslapen, daar de koeien de ganse nacht hun kettingen rammelden. Om ? uur in de morgen kraaide een haan, welke juist boven ons hoofd zat, ons wakker. Men hoorde stro kraken en sakkeren en mopperen, maar mijnheer stoorde er zich niet aan en koekeloerde er gedurig op los.
donderdag 16 mei s Morgens om 7 u. vertrokken naar Roeselare. Er waren reeds vele vluchtelingen op de baan. In Roeselare stond op een bord geschreven dat wij ons naar Kortrijk moesten begeven. In Kortrijk stond weer een bord. Al diegenen die werk verlangden moesten naar Parijs. We stonden besluiteloos. Sommigen spraken van terug naar huis te keren, doch in het stadhuis deelde men mede, dat het verplicht was naar Frankrijk te gaan. Ze stuurden ons naar Halewijn, hetwelk achter Menen lag. Met duizenden stroomden de vluchtelingen Kortrijk uit naar Halewijn. We reden tot s avonds door tot in Wevelgem hetwelk 5 minuten van Menen en 10 minuten van Halewijn ligt. Het vliegplein van Wevelgem was geweldig gebombardeerd. Er lagen twee uitgebrande vliegtuigen op. De huizen errond waren over t algemeen zwaar beschadigd. Sommige lagen gelijk met de grond. Ruiten zag men nergens meer in staan. We bleven er overnachten bij een grote boer in de koestal, waar we warm lagen.
Voor de fuzie hield de toenmalige C.V.P. o.l.v. voorzitter Willy Van den Berghe een zeeweekend. Daar moesten de violen gestemd worden met het oog op de fuzie van 1976. Tijdens de stemming over het fuzeren, waren er twee opties : met Grimbergen of Wolvertem. Drie aanwezigen stemden voor Grimbergen : Jos Chabert, Guido Erard en ik. De anderen, onder impuls van Jef Claes (verslaggever Het Volk) verkozen de geschiedkundig onnatuurlijke fuzie met Wolvertem, omdat die garant zou staan tegen de oprukkende verstedelijking. Oppem, een deel van de gemeente Brussegem werd uiteindelijk mee opgenomen. Toen de naam van de nieuwe gemeente Meise werd, stond Wolvertem op stelten. Zij eisten de naam op, omdat de naam van het vredegerecht Wolvertem was? Maar hun onwetendheid i.v.m. de geschiedenis weerhield hun van de kennis dat Meise tot 1132 de moederparochie was van de hele streek met Grimbergen, Strombeek, Nieuwenrode. Bovendien blijkt uit Het parochiewezen van Brabant dat de parochie Meise niets te maken heeft met de parochies rond Wolvertem! Meise hoorde na 1132 bij de abdij van Grimbergen. Wolvertem ressorteerde onder Affligem. Baron dHoogvorst was burgemeester van Meise, Wolvertem en Nieuwenrode van Door de commotie werd een volksraadpleging georganiseerd, hoofdzakelijk om de gmoederen te bedaren! Hierin werd de naam Meise-Wolvertem als compromis voorgesteld. De plaatselijke drukker en het schoolhoofd van de gemeentelijke jongensschool verspreidden een pamflet tegen die enquête. Maar niets baatte. De naam Meise werd terecht behouden als naam van de nieuwe gemeente, tot grote ergernis van enkele potentaten, die zelfs geen autochtone Wolvertemenaars zijn, en die nog steeds tweedracht proberen te zaaien. Dit gaat zover, dat de plaatselijke politieke partijen, onder druk van de zogezegde publieke opinie een reeks varianten voor de naam van hun partij blijven hanteren : Meise-Wolvertem (en de andere 6?), Meise-Wolvertem-Oppem (en de andere vijf parochies blijven in de kou staan?) We zullen een inburgeringscursus moeten organiseren voor aantredende en zetelende politiekers van alle partijen. Want hun kennis van hun gemeente reikt niet ver! Dat bleek tijdens een enquête die ik afnam met de AVC-computer tijdens de eerste wereldcultuurbeurs in Wolvertem. De oplossing van het probleem is : promoot de 8 parochies, een van de meerwaarden van onze keizerlijke gemeente Meise! De mensen zijn en geboren getogen onder hun kerktoren! Meise heeft daarin dus twee betekenissen : gemeente en parochie. Naar het voorbeeld van Natuurpunt zouden de parochienamen cursief moeten geschreven worden. Dan zien we duidelijk waarover het gaat! Daar kraait geen haan over!
Op mijn 59ste verjaardag verloor ik een van mijn beste vrienden. Ik leerde Jos beter kennen tijdens de werkzaamheden voor het omvormen van het podium van het Willy Van den Berghecentrum tot het Spinet in het kader van toneelkring Kris Kras. Samen met Louis Dierickx, mijn broer Piet en andere Kris Krassers hebben wij de sportzaal afgesloten van het podium met cyproc platen. De Jos en ik werden belast met het afhalen van zetels van een failliete cinemazaal in Antwerpen. Onderweg is een spontane vriendschap ontstaan.
Toen zijn vrouw Alice nog leefde ging ik regelmatig langs op de boerderij (nu winkel voor dierenvoeding). Achter het houtstoofje beleefde ik daar de sfeer van vroeger op onze boerderij Boechtstraat 21 (de Rozenboom).
Toen Up with people de eerste keer te gast was in Meise trokken de Jos en ik naar Esch sur Sûre (Luxemburg). De reden was dat een Luxemburgse T.V.-zender het optreden van de wereldvermaarde groep uitzond en dat wij dat niet konden ontvangen in Meise. Ik beloofde onze logés van Up with people een copie van hun optreden. Maar daarom moesten wij tot ginder. De plaatselijke dorpsonderwijzer had een video en nam de show voor ons op. Wij logeerden toen in een appartement van Joséke, de dochter van de vrienden van Jos. Bij zijn overhaast vertrek was de Jos vergeten verse kousen aan te trekken. Hij vreesde dat deze kousen op de stoel voor zijn bed enige reukhinder zou opleveren. Wij sliepen in dezelfde kamer. Daarom kieperde hij zijn kousen in de papierbak voor de hele nacht.
De Jos was daar zowat vriend aan huis bij al die stijve Luxemburgers. Want die mannen en vrouwen ontdooien is geen lachertje. Anna en Frank en hun kinderen, die een groot stuk van het toerisme in die streek beheren, waren ons vertrekpunt. De Jos had daar zijn eigen kamer, waar zijn pantoffels onder het bed stonden. Hij ging daar prat op. Maar bij ons volgend bezoek legde Anna de Jos voor de gelegenheid op de mansarde (een kamer waar de buitenmuur bestond uit de natuurlijke rotsen). Ik kreeg zijn kamer en voelde mij er onmiddellijk thuis. Toen werd ik s avonds in het Hotel de la Gare ingelijfd als ingezetene van Esch. Ik werd daar prompt aan de "stamtisch", een ronde tafel naast de toog, geïnstalleerd en kreeg een rondje van al de aanwezigen. De lokale drank is de Quetsch (jenever 50 graden) van kleine blauwe pruimpjes. s Anderendaags gingen wij de afvaart doen van de Moezel. De hele voormiddag had ik een eigenaardig gevoel. De lucht en de bodem schommelden zoals het water in de zee. Dat werd echter deels gecompenseerd door de deining van het schip. Maar toen s middags het gastronomisch maal geserveerd werd op het dek, was alles bij toverslag over. De organisatie van de tocht was in handen van de tuindersclub waar Frank voorzitter van was. En wij werden lid gemaakt van deze vereniging.
Een tweede erevoorzitter van de fanfare De Verenigde Broeders overleed op 24 juni. Hij was 83 jaar. Hij was tevens lid van de koninklijke fanfare De Vrije Vrienden uit Wolvertem. Velen zullen zich Raymond herinneren als de joviale beenhouwer in de Boechtstraat, schoonzoon van Michel Van der Veken, één van de markante figuren uit de Cuyperstraat (nu Boechtstraat). Zijn dochter Marie Elise baatte tot voor kort nog een delicatessenzaak uit met vooral kaas in de vroegere beenhouwerij. Zij stopte de zaak om zich volledig te kunnen wijden aan de verzorging van haar zieke vader.
Raymond kwam uit een gezin van acht, authentieke Meisenaars, en groeide op in een klein boerderijtje op de hoek van de haagweg (kleine weg tussen de Nieuwelaan en het Willy Van den Berghecentrum. Zijn vader was ook een gekende en pittoreske figuur uit het oude Meise, maar wie hierover meer wenst te weten kan de brochure hierover lezen van de hand van ex. gemeenteraadslid Piet De Cuyper.(Jef L DC)
Op 6 juni 1998 overleed Jean Van Dievoet in de Sint-Jozefkliniek in Vilvoorde op de gezegende leeftijd van 89 jaar. Hij beloofde de vijf laatste jaren nochtans ,tijdens het teerfeest van de Koninklijke Maatschappij de Gewezen Soldaten 1903 ,erbij te zullen zijn in 2003, als deze vereniging , waarvan hij de erevoorzitter was haar 100-jarig bestaan zou vieren. Van iemand zoals Jean Van Dievoet kun je geen afscheid nemen op traditionele wijze. Daarom volgt hier de strofe van het stamlied die aan hem gewijd is en die op een beknopte wijze samenvat wie en hoe Jean was (het wordt gezongen op de tonen van Achter de kazerne :
En de Jean Van Dievoet, die schiet er niet naast. Met pijl en boog gewapend, staat hij nog steeds paraat Hij is er al jaren bij, met mop en grap dikke sigaar En vrolijk klinkt zijn lied : de vrienden treuren niet !
Zijn familie en vrienden, en zijn vrienden boogschutters uit het hele land, missen hem, maar zullen niet treuren. Zij gedenken hem met bloemen die hij als botanicus koesterde. En via zijn moppen, waarvan wij een video-opname maakten en het interview over de stamenees van Meise, dat wij opnamen op geluidscassette, zullen wij hem steeds onder ons kunnen terugbrengen zoals hij was : vrolijk en ten volle van het leven genietend ! (Jef L DC)
Henricus(Hendrik)Van Dievoet was burgemeester van Meise van 1891 to 1904, boomkweker en bloemist; in de Eerste Wereldoorlog werd hij als gijzelaar door de Duitsers gefusilleerd.
Hij heeft zijn naam aan de Van Dievoetlaan in Meise gegeven.
Hij heeft ook zijn naam gegeven aan een soort appel "President van Dievoet": Malus domestica "Président van Dievoet" (syn. "Cabarette", "President van Dyvoet") is een oud appelras met grote, platte, groene vruchten. Afkomstig uit Noord-Frankrijk, bijzonder geschikt voor biologische teelt op sterkere onderstammen en gemakkelijk te bewaren tot einde mei. De vrij grote appel is geschikt voor verse consumptie, keukengebruik en voor verwerking tot sap, cider of appelmoes.
Uffra Louisa, als ik u zo mag noemen of hebt u liever mevrouw de erevoorzitster ?
Mij, uw nederige dienaar, werd gevraagd nu tot u het woord te richten naar aanleiding van uw thans zo stevig vaststaand besluit om deze door ieder zo zeer geëerde groep leden van de kerkraad van St.-Brixius-Rode te verlaten en zo helaas deze leden aan hun droevig lot over te laten. U durft nogal en ik durf dus meteen een beroep te doen op uw eigen verantwoordelijkheidsgevoelen dat nu erg sterk moet spelen om voortaan als erevoorzitster geen enkele vergadering te willen missen. Louisa, hoewel u deze datum misschien niet zo graag bekend maakt, uw grote be-scheidenheid kennende, u bent geboren op 16 december 1935; u behoort dus tot de kranige nooit aflatende dertigers zoals bv. kardinaal Danneels, net wat ouder dan u-zelf. Uw kleuterschool en lagere school deed u in het u zo door en door geliefde Rode bij de Wolvertemse mevr. Reyers, bij juf Struelens uit Meise en bij meester-schoolhoofd Ameryckx uit Rode. Als u 7 werd hebt u uw eerste communie gedaan, een mooie dag voor uzelf en voor uw ouders in de maand mei van1942, weliswaar in volle oorlogstijd. Jij mocht op die dag een mooi wit kleedje dragen. Wij hebben haast hopeloos gezocht naar een foto hiervan, maar helaas de oorlogsjaren en de nasleep ervan hebben er anders over beslist. Gelukkig werden er later van u nog heel wat mooiere schoolfotos gemaakt, waarvan gelukkig nog meerdere exemplaren in ons archief. Twaalf jaar: tijd voor haar plechtige communie; de oorlog was gedaan en we schrijven 1947. Er moest weliswaar nog gekocht worden met rantsoeneringsbonnetjes, maar niets stond het feesten in de weg. De normaalschooltijd in de Molenbeekstraat in Laken liep fantastisch. Velen kunnen daarvan getuigen en deden ons allen hetzelfde verhaal:onze toekomstige erevoorzitster uffra Louisa was een buitengewoon goede leerlinge; het zou ons niet verwonderen dat zij vroeg of laat, - eerder vroeg - directrice zou worden en zo is dan ook geschied ! We schrijven nu 1 september 1954, uffra Louisa overschrijdt met enige schroom, maar toch met grote vastberadenheid de drempel van haar klas. Ze heeft alles tot in de puntjes voorbereid en laat de leerlingskes nu maar komen. Op diezelfde dag heeft de Italiaanse politicus Alcide de Gasperi, - u allen welbekend van de bewuste straat zonet zijn pijp aan Maarten gegeven. Nu gaat de geschiedenis met rasse schreden vooruit Haar eigen schoolcarrière neemt meteen een even goede vlucht en tien jaar later wordt de degelijke inzet van uffra Louiza al opgemerkt door de toenmalige schepen van Onderwijs Marcel Belgrado, die niet weinig fier is dat de gemeenteschool van Rode, zon prima kracht in huis heeft. Toch staat ze op haar strepen en ze droomt van een splinternieuwe gemeenteschool in Rode. Voor degelijke leerkrachten moeten er toch degelijke schoollokalen zijn Zij alleen en zij alleen wist aan welke lijdensweg zij dan begonnen was en ze bedenkt in stilte deze slogan: Rodenaren wees wijs, investeermee in nieuwe klaslokalen voor uw basisonderwijs. Het was niet langer te doen, de zo slecht verwarmde klaslokalen met grote en hoge stoven die zoveel energie opslorpten van directie en leerkrachten. Als ze veertig werd groeide haar carrière naar haar hoogtepunt. Om zich nog meer te kunnen inzetten voor kinderen en collegas droomde ze stiekem van een directiefunc-tie, die haar niet meer kon ontsnappen, niet om de baas te spelen, dat heeft ze nooit gedaan, maar wel om nog meer ten dienste te staan van anderen, want zo was haar leven altijd al geweest: zichzelf weggeven voor anderen tot de laatste snik. Wie weet hoe dikwijls zij gekuist en gedweild heeft in die school, kindertranen gedroogd en radeloze ouders ontvangen, uitgekeken naar bekwame leerkrachten; teveel om op te noemen en dit niet enkel van 8 tot 17 u, maar heel vaak van 6 tot 23 u met vele schoolraden, oudercomités, verslagen maken enz. zonder ophouden. 31/12/90 kwam in aantocht: einde loopbaan in zicht, ze had de pensioengerechtigde leeftijd bereikt na 36 jaren onverdroten inzet om aan doodgewone kinderen steeds weer het wonder te wijzen. We kunnen niet tellen hoeveel dagen dit waren en ook niet hoeveel uren, maar het waren er ontelbaar veel en nog steeds zette ze zich in voor haar school, die haar levenswerk is geweest. Iedereen kan dit getuigen en zijzelf bleef daarbij de doodeenvoudige dienstbare directrice, de DDD. Maar nieuwe levensopdrachten waren voor haar weggelegd luister . Op 6 april 1994 werd ze verkozen als lid van de kerkraad in vervanging van André Robaeys, nu pas overleden. Op 27 juni 1996 na twee jaar werd ze al verkozen als voorzitter van het bureau der kerkmeesters Al één jaar later op 7 april 1997 werd ze verkozen tot voorzitter van de kerkraad en voorzitter van het bureau der kerkmeesters en na het verschijnen van het nieuwe decreet op de kerkfabrieken van 7 mei 2004 en op 12 april 2005 was zij al meteen de nieuwe voorzitter, een functie die ze met vaste hand zeven jaar lang heeft uitgeoefend tot ze na zeer rijp beraad haar ontslag heeft aangeboden op 01/01/2012.. Nog even een zicht op de verscheidene pastoors met wie ze steeds in dienende liefde heeft samengewerkt. Van 1993 tot 1997 met de pastoor Marcel De Pauw, die samen met haar vele vernieuwingen heeft gerealiseerd met een veilige kerktoekomst voor ogen. Van 1997 tot 2001 heeft ze vooral ook de humor moeten doorstaan van Jan Arnalsteen, de vrolijke duvel-doet-al van Wemmel tot St.-Brixius-Rode. Ze dacht eerst wel even bij zichzelf:wa smijten zehie na binnen maar het duurde niet lang of ze had diene deugniet in haar hart gesloten tot ze hem met pijn moest laten vertrekken in 2001. Dan kwam er verandering, met Jan Lagae, soms meer afwezig dan aanwezig, en er was ook nog heel even pastoor Cuong, een sympathiek baasje.. Intussen was zij de beschermengel van ons mooie kerkgebouw en ze is niet teruggedeinsd om naar aanleiding van Brixius 100 de onvergetelijk mooie glasramen te laten installeren, waardoor de schattige parochiekerk van Rode bekend raakte tot ver in het buitenland. Kort geleden heeft ze bereikt dat deze kleurige kerkramen voor eeuwig en altijd dit sympathieke dorpskerkje zullen blijven sieren nu ook de voorgevel en de andere gevels deskundig onder handen werd genomen. Welnu, zo was het leven van onze erevoorzitster steeds opnieuw nooit voor zichzelf, altijd voor het onomwonden gelukvan elkander en zo willen wij ze blijven eren en danken, loven en prijzen een leven lang.
P.S. En de verwarming van de kerk zul je zeggen, welnu beste vrienden, ieder van ons heeft in het leven al iets gehad dat je niet altijd kan realiseren en waarvan je moet blijven dromen om dit te kunnen realiseren. De grote protestantse theologe Dorothee Sölle heeft ooit gezegd: als je niets meer hebt om van te dromen of om naar te verlangen, dan gaat de wereld stuk bij gebrek aan een visioen of visie.
In 1965 trok Herman Boon pr. de jeugdwerking open voor alle jongeren van onze gemeente (toen parochies Meise en Rode). De Jeugdraad werd voor het eerst opgericht. Die bestaat dus 46 jaar in Meise en geen 25, zoals gevierd. Drie nieuwe verenigingen werden opgestart in het kader van de open jeugdzorg, maar nauw verbonden met de Chiro. Ik vond persoonlijk dat onze proost alles te veel bekeek door de bril van de Chiro. Voor hem was alles Chiro en stond de open jeugdzorg in functie van de Chiro. Patclub stond voor jongeren van 6 tot 14 jaar. Jongerenklubs stond open voor 14 tot 18 jarigen. Jeugdgemeenschap voltooide de kringloop met 18 tot 25 jarigen (nu is dat Jeugdclub Knodde). In deze periode trok Herman Boon pr. met de oudsten naar Aosta in Italië. Deze kampen werden onvergetelijk ingebrand in het geheugen van wie het meemaakte. Ik kan zo nog een hele encyclopedie vullen met herinneringen aan deze periode. Maar dat zou ons te ver leiden. Surf eens naar http://blog.seniorennet.be/Hermanboonpr en bekijk het uitgebreide filmarsenaal uit die periode. Een mini geschiedenis met oude fotos staat in Meise, onder de toren van St.-Martinus (helaas uitgeput maar beschikbaar op CD-rom). Ondertussen is er een filmpresentatie en een fotopresentatie gemaakt in de reeks Sib. Ze kan bekeken worden op aanvraag in t Moment van Meise.
Bij de bouw van het Chiroheem voorzag Herman Boon pr. elk lokaal van prachtige religieuze kunst, uitgevoerd door toen hedendaagse, jonge en oudere kunstenaars. De zwart-wit muurschildering van het laatste avondmaal, waarop Maria de tafel dekt voor de12 apostelen, hing in het aspirantenlokaal. Bij de verbouwing werd het helaas overpleisterd in Jeugdklub Knodde. De schetsen werden gelukkig gered.
Wie waren die twaalf apostelen in die periode ? Het schilderij stond op de muur van het lokaal van de aspirant - leiders. Volgens mij waren dat : Jan Bogaerts, Roger Cooreman, Jos Van Nieuwenhuyzen, Raf Meyskens, Jef De Cuyper, Frans Heyvaert, Oscar Wellens, Jef Van Gompel, Wilfried De Goeyse, Jean Potums, Hugo Ooms en Paul Van de Velde.
Wij speelden in die periode eens het passiespel. Ik was in dat stuk de apostel Joannes. Mijn broer Piet beschrijft in zijn : Toneelleven in Meise zeker deze opvoering. Of de andere apostelen ook een rol speelden en wie van de twaalf, zou ik graag achterhalen.
Het vlaggenschip is zeker de muurschildering van "Het Laatste oordeel" volgens het Nieuw Testament - God is Liefde - in het leiderslokaal. Herman Boonkon de jonge Jan Beekman overhalen om dat uit te voeren. Het is monumentaal en verdient zeker aandachtige bescherming. Jan Beekman heeft het ondertussen gemaakt in Amerika en deze muurschildering kreeg zo een onschatbare waarde. Het biedt een antwoord op de afschrikwekkende oude muurschildering in de St.-Martinuskerk volgens het Oud Testament : de vergelding. Ik vernam dat Jan Beekman via www.beekman-foudation.com contact nam om herstellingen uit te voeren. Jan beloofde dat toen wij hem ontmoetten in Kruishoutem met Dries en co. In het lokaal van de Jongknapen was een kruisbeeld in brons van Hein Pohlenz. De Burchtknapen, in het laatste lokaal, kregen een kruisbeeld in ceramiek van Joost Maréchal en een Lieve Vrouw in opaline van M.W.Plettenberg. In het lokaal ernaast van de Knapen, een kruisbeeld in ceramiek van Van de Weghe en een Lieve Vrouw in ceramiek van Joost Maréchal. In het lokaal van de Kerels, naast het leiderslokaal, een kruisbeeld van R. de Pelsmaecker, een Lieve Vrouw op glas geschilderd door Kamiel Cauwenbergh en een fakkel met siertekst op de muur geschilderd door Willem Rosiers.
"Het tehuis en de versiering moeten zelf reeds opvoeden. Langs hun zintuigen onze jonge mensen met schoonheid voeden. Langs de schoonheid en de goedheid komen zij tot het stellen van daden, die hen brengen tot de werkelijke ontmoeting met God, die de goedheid en de schoonheid zelf is, want Liefde. Een schone Chirogroep in een schoon heem. Zo leren zij schoon leven." Herman Boon pr.
Ik was toen 17 en dat viel samen met de aspirant leiders. Wij waren met een zo grote groep, dat wij door Herman Boon pr. per twee uitgestuurd werden op missie. Zo startte Raf Meyskens met Hendrik Rosiers de afdeling in Eversem. Ik werd naar Strombeek gestuurd met Nick Sidderé, die daar bleef. Daarna mocht ik de Chiro van Humbeek opnieuw opstarten.
De enorme bloei van de Chiro in die periode, was te danken aan de nieuwe onderpastoor en proost Herman Boon pr.
Foto Herman Boon pr .aan de kapel
Als zoon van de directeur generaal van de BRT kreeg hij van huis uit een uitstekende culturele bagage mee. Hij was een charismatische persoonlijkheid met een onuitputtelijke werkkracht : dag en nacht zette hij zich in voor zijn Chiro. Hij zou de jeugd van onze parochie op een hoger niveau tillen. Op zijn kamer stond een beeldje van een gekende kunstenaar, dat symbool stond voor zijn doel : ons omvormen tot jonge, bewuste, stijlvolle, katholiekeVlamingen.
De vorige generatie leiders staat enigszins kritisch tegenover hem. Zij nemen hem klaarblijkelijk de drastische hervormingen kwalijk, die hij doorvoerde. Enkele oude getrouwen ruimden zo plaats voor een nieuwe generatie.
Als jonge belhamels protesteerden wij toen tegen de toch wel strakke discipline die ons opgelegd werd. Op bivak in Lommel protesteerden wij tijdens de ouderbezoekdag door op de deurtjes van onze slaapplaatsen opschriften aan te brengen met stalag . Dat werd niet in dank aanvaard.
Mijn broer Frans De Cuyper werd groepsleider opgevolgd door Kor Van Schel in 1967 en bij de meisjes was dat José Maes die opgevolgd werd door Jos De Ridder, Gilberte Leemans, Rita Peeters..
Het levenswerk van Herman Boon pr. is natuurlijk de bouw van het Chiroheem. Op die plaats stond een kleine boerderij waarin de klokkenluider bezembinder woonde. Op die 25 are grond van de kerkfabriek voltrok hij op anderhalf jaar , wat velen onmogelijk achtten. Het Chiroheem werd een feit van 31.3.1958 tot 13.9.1959. In het eerste plan zou het lemen huisje dat er stond geïntegreerd worden, maar dat bleek irreëel. Alle werken werden door vrijwilligers uitgevoerd, met de hulp van vermogende aannemers en industriëlen.Voor het speelplein werd de afbraak van het Congopaviljoen van Expo 58 aangevoerd.De afwerking en verfraaiïng liet hij uitvoeren door plaatselijke kunstenaars en vrienden uit het artistieke milieu. Op de gevel zien wij nu nog zijn ideaal : de voorstelling insmeedwerk van Karel Meert uit Assevan twee jonge mannen die hun armen reiken naar Jezus Christus. De oorspronkelijke tekening, die een jongen en een meisje bevatte, was van Luk Craye sj. en werd hertekend door Willem Rosiers en Eugeen Van den Broeck. De Chiro was toen nogniet gemengd en vandaar die wijziging van het origineel.
Het heemis onmiskenbaar zijn grootste realisatie in Meise, waarbij hij de hele parochie, gelovigen en ongelovigen achter zich kreeg. Hij zei zelf :
"Ik ben eraan begonnen, niet omdat ik een jonge idealist ben. Maar omdat ik een priester ben, een gewijde leerling van de Heer. Ik was en ben er zeker van dat Hij alles kan. Ik had geen frank. Dank zij al de hulp zal dit heem onsslechts een half miljoen kosten. Er zijn reeds 200.000 fr. betaald. Herman Boon pr."
De Chirojeugd van Meise werd opgericht in 1945, onmiddellijk na de 2de wereldoorlog. Chiro kwam al sedert 1934 langzaam tot stand, met duidelijke idealen.
Als je in oude films over Duitsland de jeugd ziet opstappen, zie je veel gelijkenis met de uniformen van de Chiro toen : bruin hemd, gele das, donker-blauwe korte broek, 2 paar grijze kousen en hoge schoenen. Dat bracht in Meise zo kort na de oorlog, heel wat herrie teweeg. De stichters hadden uiteraard alleen de positieve elementen van jeugdwerking overgenomen, maar de link werd toch gelegd. Het mag een meesterzet genoemd worden dat E.H.Verstraeten de kinderen van Jean De Cuyper uit de Rozenboom in de Chiro kreeg, en zo de roddels stopte. Mijn vader runde het lokaal van de Oud Soldaten, een gelegenheidsfanfare waarin de beide fanfares samen speelden. Die luisterde de Vaderlandse plechtigheden van de Oud Strijders op. Ik herinner mij dat als de Chiro voorbij marcheerde, klanten in de herberg riepen : de zwarten zijn daar. Zwarten was de scheldnaam voor collaborateurs. Mijn vader zette die oproerkraaiers prompt op straat.
E.H.Verstraeten, onderpastoor, stichtte Chirogroep - jongens St.-Martinus Meise. Het waren toen vooral de onderpastoors in de parochies die het initiatief namen. De leiding werd toen nog bestuur genoemd en er was in feite geen hoofdleider zoals nu.
In het begin waren er 2 vendels:
De vossen: Frans Keppens, Emiel Van Campenhout, Miel Vanderveken
De leeuwen: Jean Huysmans, René Jacobs, Xavier Olbrechts
Dat bestuur bestond uit : Frans Keppens, Xavier Olbrechts (+), René Jacobs (+), Emile Van der Veken, Jean Huysmans, Roger Lafon, Jean Robijn (kwam er later bij), Emile Van Campenhout (Verslagboek 11.4.1946 tot 29.1.1948).
E.H. Pastoor Teophile Brams hield zich met de meisjes bezig. Aanvankelijk waren dat eerder samenkomsten van de Eukaristische kruistochten (retraites en spelnamiddagen). Maar op het einde van 1945 vroegen de meisjes zelf om Chiro te worden, wat ook gebeurde. Zij sloten zelfs officiëel vroeger aan in 1946, eerder dan de jongens in 1947. Liza De Smedt (onderwijzeres in St.-Maarten), Paula Huygens, Clairette Huygens, Ghislena Keppens, Jeanine Leemans, Clothilde Maes, Lina Verbelen, Denise Van Campenhout, Leona Verhest, Christiane Keymolen, Josén Moerenhout, namen het voortouw.
De jongens hebben een tijd lang een huis van Jan Van Gijsel kunnen gebruiken. Dat werd echter afgebroken toen de A12 gelegd werd. De meisjes pendelden tussen klassen, schoolzolder, gehuurde huisjes, de kelder onder de parochiezaal, enz.
In het begin gingen ze samen op bivak met de groep uit Wezembeek Oppem. Mijn eerste bivak was toen ik 6 jaar was. Mijn moeder had een uitzondering op de leeftijd kunnen verkrijgen, om zo van haar jongste bengel 10 dagen verlost te zijn. Tijdens het nachtspel was er paniek. Men vond mij niet meer. Ze hebben toen het bos uitgekamd, maar tot hun grote verrassing vonden, ze mij in de armen van de bivakmoeder in de kooktent. Die vond mij te klein en had zich zo om mij bekommerd.
De bivakken gingen door in 1945 in Bonheiden, 1946 Brasschaat, 1947 Godinne, 1948 Bövingen (GR.H.Luxemburg), 1949 Gompel, 1950 Laforêt Vresse, 1951 Rijmenam, 1952 , 1953 Sart-lez-Spa,
Ik herinner mij ook de bivakplaats in Godinne aan de Maas. Wij moesten ons wassen in de stroom en er werd gegeten op de grond op de koer van de school, waarin wij sliepen.
Bij een uitstap in Liezele vochten ze een zeeslag uit in bootjes op de vijver. Onderpastoor Verstraeten waagde zich in de boot en hij werd in de vijver gekiept. Wij kwamen er wel achter dat hij onder een lichte zwarte regenjas ( de priesters hadden toen nog een zwart kleed) een zwembroek aan had. Het was allemaal opgezet spel.
Naar het eerste bivak gingen de meisjes nog met de tram in Wezembeek Oppem. De lijst van de volgende bivakken verzamelen wij op een excel-database.
De opeenvolgende groepsleiders waren : Frans Keppens, Rik Leemans, Miel Van der Veken en Paul Van Gompel tot 1958. Bij de meisjes was het Liza De Smedt opgevolgd door Paula Huygens tot de jaren 60.
Historische tuinen en parken van Vlaanderen, M&L Cahier 20 is uit. Het is een uitgave van de Vlaamse Overheid - Onroerend erfgoed onder eindredactie van Roger Deneef. Enkele heemkundigen uit onze gemeente leverden een bescheiden bijdrage. Het bevat voor onze gemeente :
Domein van Boechout (Plantentuin Meise), Pastorie van de St.-Martinuskerk, Kasteel ter Hasselt, Domein Terassel, Kasteel van Imde, Imdenhof, Neromhof, Kasteel van Leefdaal Huize Ten Bossche en Villa Crick.
Een aantal inwoners van Meise en omstreken werkte op het kasteel ten tijde van de keizerin. Volgende gegevens zijn verzameld via getuigenissen : De Cuyper Johannes : teeltoverste, in de volksmond boer van Boechout Van Buggenhout, grootvader van Paul Van de Velde : portier Van Nieuwenhove Van Diest Rozeke, tante van Jean Van Diest : strijkster Anicet Fréderique : bediende Van Praet Jaak : chef hovenier Van Campenhout Frans, De Donder Cesar, Luypaert Emile en Olbrechts Jean Baptiste : soldaten in Meise Millet Georges (molen) : cdt Infanterie Van Eeckhout Petrus Anton : kolonel Dewever : ordonnans Bas, Geuth en De Brandenère Germaine : gezelschapsdames Echtpaar De Vreught : controleurs Dupuis Krokaert Gustaaf Torrekens Théophile : koetsier Royer en Vandiest Michel : hulpkoetsiers Struelens Felix(vader van Jeanne) : bediende Verhaeghe : dokter Brands Felix Hubain : kok Verbaanderd Frans, De doncker Jean en Potloot Louis
Habanera gezongen door Cub. Concta Mendoza La paloma Als zich toevallig bij je raam Een duifje neerzet Wees er dan lief voor Want ik ben het O, Chiquita, zeg ja, zeg dat je mij liefde geeft. O, kom bij mij Chiquita Daar waar mijn hart voor jou sluit.
Kardinaal Sterckx zegende het huwelijk in van Leopold I x Louise-Marie op 9.8.1832 In 1856 zong hij het Te Deum n.a.v. de verloving van prinses Charlotte. Leo I Vlaams station Aalter 1843
Enkele uittreksels uit de biografie : Pag.50 Huwelijkslijst van Charlotte : 6 dozijn slaapmutsen, 18 dozijn zakdoekjes, 44 japonnen (groen, zwart en paars fluweel), Brusselse en Gentse kant. Pag. 157 Chef pâtissier Le Grève was in 1924 in dienst van de keizerin Pag. 168 Zij moet het gemis aan een kind zeer pijnlijk aangevoeld hebben en had een adoptieplan Iturbide Augustin Pag.176 Leopold I met gezwollen voeten wandelt hij nog eens richting Meise + 10.12.1865 Pag. 215 Ontzettend jammer is het dat Charlotte geen kind heeft. Wellicht zou dit voor haar een laatste houvast betekenen, een betrachting, gewetensvol zoals zij is, de nodige levensmoed zou kunnen vinden. Pag. 217 Rapport van de graaf van Vlaanderen door dr. Riedel en Jilek waanzin Pag. 269 Moniteur belge 10 januari 1867 Lettre de Vienne : Wij vernemen dat de geneesheren die keizerin Charlotte behandelen, haar volledige genezing hebben vastgesteld.
