Keizerlijk Meise Sib, de orde van de autochtone Meisenaars, verzamelt alles over het historische Meise
22-07-2015
468 firmin Ooms
468 Firmin Ooms
(wzc Van Hoorick, voorheen Brusselsesteenweg), weduwnaar van Marguerite Haentjens, overleden op 23 december. Firmin Ooms werd op 7 oktober 1923 in onze gemeente geboren. Als enig kind verloor hij zijn vader toen hij pas 15 jaar was. Op zeer jonge leeftijd moest hij al zorgen voor het gezinsinkomen. Hij trouwde met Marguerite Haentjens. Het huwelijk bleef kinderloos. Marguerite stierf reeds in 1996. Gans de loopbaan van Firmin speelde zich af bij de telefoonmaatschappij. Hij deed er alle soorten taken. Hij was een heel sociale, eenvoudige man, met weinig tevreden. Hij wierp zich op als communist en ging zelfs naar Moskou. Hij had zijn politieke overtuiging, maar met respect voor ieders mening. In 1983 ging hij met pensioen en werd hij in de gemeentepolitiek verkozen voor de SP. Hij was gedurende drie jaar OCMW-voorzitter. Firmin speelde tamboer in de fanfare De Verenigde Broeders, maar hij versterkte meerdere fanfares als het nodig was. Muziek spelen was daarbij niet het belangrijkste, hij wou vooral gezellig samenzijn met vrienden en kennissen. Toen, enkele jaren geleden, thuis wonen niet meer mogelijk was, werd hij opgenomen in rusthuis OASE en later in wzc Van Hoorick. Ook daar was hij altijd de opgewekte bewoner die het met iedereen goed kon vinden. Ik bezocht hem regelmatig en liet hem met mijn kleinzoon de film en de foto’s zien van de inwijding van de Sint Annakapel aan de Plantentuin. De laatste tijd voelde de fiere grote man, Firmin, zijn krachten afnemen. In de nacht van 23 december is hij overleden. We namen afscheid van hem in onze St.-Martinuskerk op zaterdag 3 januari. Daarna werd zijn as uitgestrooid op de strooiweide van ons gemeentelijk kerkhof.
Na 1976 werden de verenigingen die voor heel de gemeente opereerden in 1987 geregistreerd. Politiek C.V.P. nu CD&V P.V.V. nu Open VLD S.P. nu S.P.A. Agalev nu Groen Volksunie nu … Vlaams Blok nu Vlaams Belang CVP – jongeren P.V.V. – jongeren Individuele jeugd De Smurfsloef Davidsfonds Karel Bulsfonds Vermeylenfonds Willemsfonds Culturele Centra N.W. Kunstkring '‘ Verloren Uurke Vakantiegenoegens Europese Confederatie Oud - StrijdersS Nationale Strijders Bond Liberaal Verbond voor Zelfstandigen Landbouwcommissie O.C.M.W. Jules Van Campenhoutprijs – prijs voor poëzie Maurits Naessensprijs – prijs voor schilderkunst G.R.O.S. 11.11.11 Duiven Judoclub Mansio Onderwijs Academie avCVO
Op 16 december 2014 overleed te Vilvoorde, omringd door allen die haar zo dierbaar waren, Mariette Blommaert. Mariette werd geboren op 8 oktober 1928 in een Meises gezin met 5 kinderen. Ze werd kapster en huwde met Frans De Coster, uitbater van de Renaultgarage aan de Van Doorslaerlaan. Ze was een hardwerkende vrouw met een open en lief karakter. Niettegenstaande het vele werk voor haar groot gezin, hielp ze nog zoveel ze kon aan de benzinepomp. Ze hield van plezier en gezelligheid, ze speelde graag met de kaarten, en een glaasje mocht er steevast bij zijn. Mariette had altijd een vrolijke glimlach op haar gelaat en ze straalde geluk uit, want ze mocht terugblikken op een leven vol toewijding voor haar 8 kinderen, haar 12 kleinkinderen en haar 15 achterkleinkinderen. Ze heeft tot haar 86 jaar haar aanslepende ziekte, die meer dan vijf jaar duurde, zeer manmoedig gedragen. Oma Mariette hield van feesten en doet het dubbel pijn, dat ze heenging net voor het voor haar zo mooie jaarlijkse familiefeest bij uitstek, het Kerstfeest. Nu is ze gaan aanzitten aan het grote feest bij God. Voor de kleinkinderen en achterkleinkinderen is ze nu een nieuw fonkelend sterretje aan de hemel. Op dinsdag 23 december namen we in onze St.-Martinuskerk afscheid van Mariette Blommaert. Daarna werd ze te ruste gelgd op de gemeentelijke begraafplaats van Meise.
465 Wandelgidsen in Meise Gids voor uw regio De Brabantse kouters, Zennevallei en Pajottenland KBC Lannoo Langs Vlaamse wegen Meise Jan Hammeneckerpad en bosskapelpad Het fusiepad te Meise De Groof Jan VTB - VAB - VWB Eddy Merckxroute Amelgempad De Smedt Frans Pasar Het Tony Van Ospad te Westrode Bettesone A. en J. Fietspad Meise Het Vlira - pad in Meise Wandelpaden te Meise 8 kerkennatuurwandelingen De Cuyper Jef Derde-jagerspad d'Hoogvorstpad Kouterpad Eddy Merckxroute Karel Van de Woestijne wandelroute Wandelen in Meise en Grimbergen Willems Julien Wandelpaden te Meise Heyvaert Frans De Ewin Ganz trekpaardenroute Van Den Eynde Maurits Markante vrouwenwandeling in Meise Dierickx Sonia De plantentuinroute Vandenbossche e.a Mountainbikeroute Miel Van de Cauter Steengoed 40 verrassende erfgoedwandelin Naudts Kris
Langs Vlaamse wegen Meise
St. Mon. en Landschapszorg
Jan Hammeneckerpad en bosskapelpad
VTB-VAB-VWB
Het fusiepad te Meise
De Groof Jan
Eddy Merckxroute
Vlaams Brabant
Amelgempad
De Smedt Frans
Pasar
Het Tony Van Ospad te Westrode
Bettesone A. en J.
Meise Historische gebouwen
Gemeente Meise
Fietspad Meise
VTB - VAB
Het Vlira - pad in Meise
Gemeente
Het kerkelijk leven te Meusegem en Imde
Servaes
Wandelpaden te Meise
Heyvaert Frans
VTB
8 kerkennatuurwandelingen
De Cuyper Jef
Natuurreservaten
Derde-jagerspad
Cul.Meise
Gemeente Meise
d'Hoogvorstpad
Cul.Meise
Gemeente Meise
Kouterpad
Cul.Meise
Gemeente Meise
Eddy Merckxroute
Gemeente
Karel Van de Woestijne wandelroute Wandelen in Meise en Grimbergen
Het eerste speelplein bevond zich waar nu het Willy Van den Berghecentrum staat. Het was van de parochie en wijlen Herman Boon pr. rustte het uit o.a. met een grote glijbaan. De Jeugdraad besliste toen op vraag van de parochie om het af te staan voor de bouw van het onderwijs- en sportcomplex. Jos Chabert verkeeg van de verkavelaars grondafstand ten voordele van speelpleinen voor de jeugd. Het eerste is Kleine Wouwer, maar het werd nooit ingericht. Het tweede Kraaienbroeklaan, waar op vraag van een buur een basketbelgoal en een petanquebaan aangelegd werd. Wijnberg zijn er twee : een ingericht speelplein en een met twee wilde kastanjelaars. In de Landbeekstraat deden de verkavelaars gronsafstand en rustten het plein ui met verlichting. Ondertussen is dat ingepalmd door een buur en ligt het er verlaten bij. De gemeente richtte op het einde van de Parklaan een groot speelplein in : … Op de Krogstraat bevond zich naast het rusthuis Jan Van Gijsel een degelijk speelplein. De vrije basisschool Sinte – Maarten heeft een speelplein en de gemeentelijke basisschool De Leertuin heeft een overdekte en een open speelplaats.
In haar thesis voor professor Top behandelde leerkracht en licenciaat Germaanse filologie Nicole Coremans van het CVO Meise en Jette (tot 5.8.2008 Audiovisueel Centrum Jos Chabert Meise en Jette ) dit onderwerp voor Meise. Jules Van Campenhout, burgemeester van Meise tot de fusie, vertelde het verhaal van de zes wegjes en tekende het op. Dat gaat over de Diepestraat, een van de laatste hollewegen van Meise. Het is een kruispunt van de Heirbaan, Krogstraat, Mankevosstraat, Kaarlijkstraat, Kruisblokweg en Klepperstraat. De zes wegjes (5 asfaltwegen en één kerkwegel) leiden naar Oppem, Wolvertem, Mankevos en Hasselt, Meise, Kaarlijk en Amelgem, Ossel . Ring TV gaf mij de gelegenheid om dit verhaal te vertellen. Ik zette het om in authentiek Meises dialect voor de werkgroep dialect N.W.-Brabant, die helaas niet meer actief is. http://www.ringtv.be/video/de-zes-wegskes-van-meise
Marc Daniëls schilderde deze plaats en de gemeente kocht het aan. scan Robert Mac Farlane beschreef op een grandioze wijze in Wild Places de sensaties die je kunt meemaken in een holleweg. Dat inspireerde mij om haiku’s te maken over de wilde natuur. http://blog.seniorennet.be/ikoe
Wanneer hebt u voor het laatst een regenboog gezien ? Om hem goed waar te nemen, moet je eigenlijk in de vrije natuur zijn. Als dan de zon doorbreekt tegen een donkere onweerslucht met regen, kan dat machtig natuurverschijnsel ontstaan van die grote boog met alle kleuren van het spectrum. In de Bijbel is de regenboog een teken van verzoening en van een nieuw begin. God zet na de zondvloed zijn boog aan de hemel, om door die boog telkens aan zijn belofte herinnerd te worden: de boog van de verzoening, van een nieuw begin, de boog van Gods barmhartigheid. In de immense ruimte van die boog mogen wij leven. Maar verstaan wij die boog nog wel als een teken van vrede en verzoening ? Deze dag is een dag van herdenken en gedenken. Zeventig jaar geleden werd een wapenstilstand gesloten. Welke nationaliteit de duizenden en duizenden soldaten hadden, maakt vandaag nog weinig uit. Vriend of vijand ? Het was altijd iemands vader, altijd iemands kind. Het aantal namen gegrift op de gedenkplaten van de vele oorlogsmonumenten is niet te tellen. Ook in onze gemeente staan er vele namen op de monumenten van de gesneuvelden en op de graven van het kerkhof. Voor een christen gaat het om gestorvenen die in vrede rusten en wachten op de opstanding der doden op de Laatste Dag. Dan kan er geen sprake meer zijn van Britten, Fransen, Duitsers, Amerikanen of Belgen, maar wel van kinderen van één mensenfamilie, die er blijft van dromen dat er ‘nooit meer oorlog’ zal zijn. Al die mensen die hun leven gaven in beide wereldoorlogen, willen wij vandaag gedenken in ons gebed, in onze gedachten, beseffend dat oorlog toch zó zinloos is, en dat enkel vrede mensen kan gelukkig maken. Het is vandaag ook moederdag! Hoeveel verdriet hebben die oorlogen niet meegebracht. Hoeveel gemis bij zovele moeders: jongens die gesneuveld zijn, die nooit meer thuisgekomen zijn, over wie niemand nog spreekt. Maar in het hart van zovele moeders zijn zij blijven leven. Men mag dat de moeders nooit meer aandoen. Wij mogen erop vertrouwen - en nu spreek ik vanuit mijn geloof - dat al die mensen levend blijven bij God. Als wij dat allemaal ter harte nemen, dan heeft het gedenken van onze gesneuvelden wel degelijk een diepgaande betekenis. Want dan zal de dood van zovele, vooral jonge, mensen, niet zinloos geweest zijn voor ons land én voor de wereld. Waarschijnlijk zal het nog lang duren eer Gods droom van vrede werkelijkheid wordt: één grote tafel, zo schrijft de profeet Jesaja, waaraan alle mensen zonder onderscheid een plaats hebben, in vrede met mekaar. Vandaag zijn wij hier samen om te gedenken, om ons te herinneren en ook om te bidden voor vrede. Want het heeft geen zin dat wij onze doden gedenken, als wij tegelijk ook niet bidden om vrede en de intentie hebben om zelf - ieder op zijn plaats - aan vrede te werken. Wij willen bidden om vredestichters, mensen die de moed blijven hebben om hun stem te verheffen tegen onrecht. Wij willen bidden dat onze jongeren, mensen met een open en vriendelijk gelaat zouden zijn, mensen die blijven oproepen om af te zien van alle zinloos geweld. Wij gedenken en bidden vandaag in een eucharistieviering. Wij stellen hier een klein gebaar van een grote Vredestichter. Wij breken en delen zijn eucharistisch brood, omdat wij geloven dat Jezus´ geest meer kracht heeft dan ons spreken. Wij wensen elkaar straks vrede toe. Moge dit gebaar een welgemeende stap zijn in de goede richting. ‘Zalig die vrede brengen’, zegt Jezus, ‘zij zullen kinderen van God genoemd worden’. Ieder van ons, elk gezin, elke politieke partij, elk gemeentebestuur en elke regering is op een eigen manier verantwoordelijk voor de vrede. En ook elke kerk, elke gelovige gemeenschap, draagt hier haar verantwoordelijkheid. Laten we de handen in elkaar slaan en samen bouwen aan vrede. Tot slot lees ik een kort fragmentje dat Anne Frank schreef in haar dagboek op 15 juli 1944: ‘Ik zie hoe de wereld steeds meer in een woestijn herschapen wordt; ik hoor steeds harder de aanrollende donder, die ook ons zal doden, ik voel het leed van miljoenen mensen mee en toch, als ik naar de hemel kijk, denk ik, dat alles zich weer ten goede zal wenden, dat ook deze hardheid zal ophouden, dat er weer rust en vrede in de wereldorde zal komen’. Moge die droom van Anne Frank eens werkelijkheid worden. We willen ervoor bidden in deze viering. We vieren vandaag op heel wat plekjes in Vlaanderen moederdag. Als we eens bedenken wat we allemaal aan onze moeder te danken hebben, is dat enorm veel. Wie we vandaag zijn, heeft zij in grote mate meebepaald omdat zij, zo hoop ik toch, steeds aanwezig is of was in ons leven. Zij is het duidelijkste voorbeeld van wat verbondenheid kan bewerkstelligen in een mensenleven. Niet voor niets zegt men dat God niet overal tegelijk kan zijn en dat Hij daarom de moeders geschapen heeft.
Lieve moeders ik wens jullie een heerlijke moederdag. Amen.
In Brabantse molens e.a. Landelijke Industrie in Vlaams Brabant en Brussel 19 in 1799 van Jaak Ockeley op pag. 327 lezen we : Jeneverstokerijen : Meise : 1 ? Wolvertem : 1 ? Brouwerijen : Meise : 4 1. ? 2. ? 3. ? 4. ? Wolvertem : 4 1. De Keersmaeker in de Stationsstraat Breugel nu Sportpoint 2. Van Campenhout in de Stationsstraat (nu nieuwbouw) met mouttoren (bestaat nog ) 3. Imde ? 4. ? Windmolens : Meise : 1 ? Wolvertem : 1 Merchtemsesteenweg Van de Moortel molenhuis (vluchtelingen WOI) Watermolens : Meise : 1 De Waet St.-Annastraat Wolvertem : 1 Imde : 1 Oppem : 1 Amelgem
Welke resten er nog ? De watermolens zijn niet meer in gebruik. De molen van Amelgem wordt waarschijnlijk onder Wemmel geklasseerd, want die bevindt zich op de grens. Aan de Drijpikkel is ook nog een molen die onder Strombeek valt.
Achiel Jacobs schreef verschillende bijdragen over dit onderwerp :
Watermolens
04/76/13 Meise De Waet 04/77/12 Imde 04/77/14 Wolvertem Baggemolen Heidestraat 04/78/15 Amelgem 05/79/15 Strombeek Ter Spriet 05/79/17 Amelgem
16 a en b 1958 voor en na De autosnelweg naar Antwerpen werd aangelegd, voorbij de Romeinsesteenweg naar Meise en verder over een nieuw tracé, maar van de Romeinsesteenweg tot het nieuwe rond punt van de Dikke Linde over de Meiselaan zelf. De oude kasseiweg met de vier rijen kastanjelaars is daardoor een soort middenberm van de autostrade geworden, minder en minder toegankelijk voor wandelaars en van jaar tot jaar met minder bomen. De Romeinsesteenweg zelf werd verbreed. De ring werd aangesloten op de A12 via het groot verkeersplein van Strombeek (in 1958 was alleen maar het stuk tussen Groot-Bijgaarden en Strombeek af) wat ook de verbindingen met Meise overhoop gooide. De A12 werd sindsdien nog fel verbreed zodat de ganse ruimte tussen de middenberm en de laterale rijbanen op een smalle berm aan weerskanten na volledig is ingenomen.
17 a en b tramhalte en Meiselaan met tram Nog iets over de trams langs de Meiselaan: de buurtspoorwegen reden al sinds 1889 via de Heizelstraat en nabij de Dikke Linde waar ze de Meiselaan kruisten over Strombeek en Grimbergen naar Humbeek. In 1893 kwam er een aftakking vanuit Grimbergen langs de provinciale baan Vilvoorde-Aalst tot in Meise, verlengd tot Wolvertem en Londerzeel in 1894. Pas met de wereldtentoonstelling van 1935 kwam er een tramlijn naar Meise en Londerzeel langs de Meiselaan, die voor 1958 zoals we zagen langs de kant van de Madridlaan werd verlegd. Het stuk van die lijn Wolvertem-Londerzeel werd al op 4 oktober 1968 stopgezet, het deel Brussel-Wolvertem op 26 juni 1970. Langs de Meiselaan rijden enkel nog trams van de MIVB, oorspronkelijk de 1 en de 52, nu slechts de gemoderniseerde 3 tot de terminus Esplanade.
Ook zo bleef de Meiselaan een attractie waar met bewondering werd over geschreven. Nog in 1929 werd ze als argument gebruikt bij reclame voor de verkaveling van de Boechoutwijk zoals blijkt uit een postkaart.
14 a en b Het stuk op Laken dat effectief op 156 m breedte was gebracht bleef er lang onbebouwd bij liggen. Hoewel: in het weekblad “Vrij België” dat tijdens de eerste wereldoorlog onder leiding van Frans Van Cauwelaert en Julius Hoste in Nederland verscheen vinden we op 13 juli 1917 in de rubriek “Nieuws uit het Land” volgend bericht uit Laken. Door tussenkomst van de landbouwcommissie zijn de uitgestrekte grasperken langs de laan van Meijsse in percelen verdeeld en ter beschikking van de bevolking gesteld. Men heeft er aardappelen, bonen en erwten geplant. De vrucht staat er goed voor. De gronden die Leopold II had aangekocht waren aan de Staat overgedragen voor zover ze nodig waren voor de wegaanleg. Maar ook de aanpalende terreinen waren via de Koninklijke Schenking in het bezit van de Staat gekomen. Met een conventie van 1927 droeg de Staat echter 125 ha van de Heizel over aan de Stad Brussel om er de wereldtentoonstelling te organiseren die met enkele jaren vertraging in 1935 zou doorgaan.
15 Meiselaan in 1935 a en b met Artois
In de Brusselse gemeenteraad van 23 mei 1932 stelde Deboeck voor de Meiselaan te verbreden door de baan voor ruiters erbij te bestraten en deze zelf langs de buitenkant van de bomen te verleggen. Schepen Van de Meulebroeck reageerde dat het wegdak van de Meiselaan ter hoogte van de Dikke Linde 8 m breed is, en verder maar 5 m. Men stelt voor het ruiterpad te bestraten. Maar we hebben ons tegenover de Staat verbonden een van de zijbanen te bestraten, deze rechts. We hebben stappen ondernomen bij de Staat opdat deze het verder zou uitvoeren tot in Meise. Schepen Coelst zegt dat het onvoorzichtig zou zijn aan te dringen op de verbreding van de weg van de Romeinsesteenweg tot in het dorp van Meise, want er bestaat al jaren een plan om een nieuwe baan aan te leggen van 40 m breed, parallel met de huidige. De nodige onteigeningen daarvoor zijn al gebeurd op enkele percelen na. De buurtspoorwegen hebben hun tracé in functie daarvan gekozen. We moeten aandringen bij de Staat opdat deze werken zouden uitgevoerd worden tegen de Expo. De zogezegde “autostrade” van Brussel naar Antwerpen, in feite een baan met vier rijstroken, werd pas gedeeltelijk opengesteld in 1939 en het stuk Boom-Antwerpen kwam pas na de tweede wereldoorlog klaar. In 1956 moesten de aankomst te Antwerpen en te Brussel nog afgewerkt worden, voor Brussel gebeurde dat dan tegen de Expo 1958.
In de afstand aan de Stad Brussel van 1927 waren ook de terreinen naast de zijbanen van de Meiselaan zelf begrepen. Langs de kant van wat in 1961 werd omgedoopt in Madridlaan vielen die in het expoterrein en dat zou zo blijven in 1958 en tot op de dag van vandaag. Langs de rechterkant van de Dikke Linde naar de Romeinsesteenweg werden ze door de Stad Brussel in 1937 wel verkaveld voor villabouw. De eerste villa’s werden gebouwd in 1938 maar het zou tot na 1958 duren eer alles volgebouwd geraakte. Het is vooral in de aanloop naar de Wereldtentoonstelling van 1958 en daarna dat de omgeving grondig gewijzigd zou worden. In het boek “Brussel kruispunt van het Westen” (Ministerie van Openbare Werken en van Wederopbouw, 1956) werd het als volgt beschreven: De Meiselaan, eindpunt van de autosnelweg naar Antwerpen, heeft een 8 m brede middenrijbaan, die wegens haar geringe breedte reeds vele jaren uitsluitend voor het verkeer in de richting naar Brussel moest worden bestemd. De laterale rijbaan van 6,50 m breedte, gelegen rechts van de Meiselaan wanneer men naar de Dry Pikkel toe gekeerd is, neemt dientengevolge al het verkeer in de richting Antwerpen op. Langs die laterale rijbaan ligt een 5,50 m brede berm waarop de stads- en buurttrams rijden. Twee snelverkeersbanen, elk 10,50 m breed, zullen worden aangelegd aan weerszijden van de twee dubbele rijen kastanjebomen langs de huidige middenrijbaan; zulks zal toelaten de twee laterale rijbanen terug voor het plaatselijk verkeer vrij te geven. Een dezer rijbanen – namelijk deze palend aan de Tentoonstelling (de huidige Madridlaan) zal daarenboven van 6,50 m tot 10,50 m verbreed worden. De huidige middenrijbaan van 8 m zal dienen als toegang tot de parkeerruimten die zullen worden aangelegd tussen de twee dubbele rijen kastanjebomen, die nagenoeg geheel worden behouden. De sporen van de buurttram (naar Londerzeel) zullen langs de linker laterale rijbaan worden gelegd, terwijl de sporen van de stadstram op hun huidige plaats zullen worden behouden, d.w.z. langs de rechter laterale rijbaan. Dit verleggen van de sporen van de buurttram is gerechtvaardigd door het geschikt maken van het kruispunt van de Dikke Linde alsmede door de noodzakelijkheid te vermijden dat die sporen de autosnelweg nog zouden kruisen.
Arm in arm stroomden de koppeltjes verliefden er iedere zondag toe, om mekaar onder het frisse en discrete lover te zeggen… wat men mekaar zegt op 20 jaar. Het is ook sinds vele jaren een geliefde wandeling voor de burgers van de goede stad Brussel, die er niet alleen smakelijke paling en heerlijke boterhammen met plattekaas vinden, maar ook wat ze bovenal liefhebben: een goed glas. Door het onverbiddelijk lot, moest l’Amour zoals elke menselijke onderneming een einde kennen. Het is zover: l’Amour wordt gesloopt. De Société des Installations Maritimes, zonder medelijden voor onze verliefden, komt ze te koop te stellen voor afbraak. En zo verdwijnen stuk voor stuk de restanten van de goede oude tijd. Het oude Brusselse estaminet zal in de herinneringen voortleven. Dat is een troost.
Zelfs al was ze dan niet afgewerkt, toch wekte de Meiselaan bewondering op bij velen. Een voorbeeld, uit de pen van Herman Teirlinck[1]: En buiten komende (uit de serres), staat ge op het Neptunusplein, waar de koning die mooie fontein van Jean deBologne deed oprichten, en ziet dan de weg op Meise, ook op zijn wil aangelegd. Eerst eis ik uw aandacht voor de zonderlinge Japanse Toren, die vlak naast een Chinees paviljoen staat, zijn acht vierkante daken overmoedig op elkander stapelt en tresoren van uitheemse kunst bewaart. Dan moet ge de wandeling op de Meiselaan aanvaarden. Het is waarlijk een vermetel idee om, zo ver van Brussel af, deze sierlijke, geheel ‘steedse’ boulevard dwars door de vrije groene landouwen uit te werpen. Hieraan zijn daarom de inzichten te meten van een vorst, die voor Brussel een ontzaglijke toekomst heeft gedroomd en, met fors gedacht, die toekomst heeft willen bereiden. Wij gaan dus de baan op en genieten een uur lang van het lieve landschap dat links en rechts uitligt, wiegend en kleurig. Dan, achter zijn oude hek en half in ’t geboomte verborgen, rijst, onder grijze patine, het kasteel van Boechout waar de prinses Charlotte, weduwe van Keizer Maximiliaan van Mexico en zuster van koning Leopold II haar eenzame ouderdom slijt. Deze wandeling is voortreffelijk.
In mei 1910 luidt het in het BTCB dan weer dat men al jaren spreekt van het herstellen van de Meiselaan maar dat ze aan haar lot wordt overgelaten. Het wegdek is een permanent gevaar voor de voertuigen voor de gedeelten van de Dikke Linde tot de eerste helling, van de Drypikkel tot de inkom van Meise en van het verlaten van dat dorp tot de provinciale baan in Wolvertem. In februari 1912 heeft men het over een nieuwe baan Antwerpen-Brussel, waarvan alleen het stuk Boom-Meise van een 20 km nog moet aangelegd worden. Men zou eerst het stuk Meise-Wolvertem moeten doen waarvoor de nodige onteigeningen al gebeurd zijn. En in juni 1912 komt men er op terug en zegt dat het baanvak Meise-Wolvertem in een afschuwelijke staat is. Men spreekt al maar over een nieuwe grote baan naar Antwerpen maar wanneer zal die er komen?
[1] Herman Teirlinck, Beschrijving van Brussel tijdens de Wereldtentoonstelling van 1910, in: Brussel 1900, Samengesteld door J. Van Schoor, Elsevier Manteau, Antwerpen-Amsterdam, 1981, pp. 92-94
Weldra vreesde men zelfs voor het verdwijnen van de Drypikkel, zoals een J. V. D. in BTCB juli 1902 (onze samenvatting en vertaling): Er is zeker geen enkele Brusselse fietser die niet een of andere zondag zijn rijwiel gestopt heeft bij het welbekende cabaret Drypikkel aan het rond punt van de weg naar Meise. Het is met honderden dat de fietsen tegen de oude muren van het estaminet geplaats staan, wanneer de zon ons wil toelachen. Welnu! Deze eerbiedwaardige taveerne gaat verdwijnen, zoals reeds l’Amour[1] aan het kanaal van Willebroek en zoveel andere vrolijke rendez-vousplaatsen in de omgeving van de hoofdstad. Zo willen het de Koninklijke plannen voor de verfraaiing van de weg naar Meise. Al bestaat hij reeds een eeuw, de Drypikkel heeft niet altijd het enorme succes van de laatste tijd gehad. Wij hebben, als veteranen in de wielerwereld, het nog gekend als weliswaar goed beklant estaminet, maar zonder dat het doorlopend overrompeld was zoals de laatste jaren. De bediening was er toen gemoedelijk, een beetje boers zelfs. Het waren gezette meisjes, overlopend van gezondheid en goed humeur, die de klanten de schuimende lambiek inschonken en er niet voor terugdeinsden er een slok van mee te drinken. De echte opgang van het kabaret begint maar met de opkomst van het fietsen. Behalve enige onvermoeibare Brusselse marcheerders kwam de menigte wandelaars niet verder dan de Dikke Linde. Maar toen iedereen zijn rijwiel had, en vooral sinds de Koning Meise het fietspad geschonken heeft dat zijn naam draagt, is de Drypikkel de bestemming geworden voor alle fietsers. Men stopte aan het oude kabaret zoals bij een vriend wiens deur men niet zou durven voorbijgaan, en de clientèle van melk- en lambiekdrinkers werd verhonderdvoudigd. Nood breekt wet, en de bediening moest gemoderniseerd worden. Garçons met vest en lange voorschoot kwamen in de plaats van de rondborstige boerinnetjes die voor goed naar de keukens werden verbannen om er bergen dikke boterhammen met plattekaas klaar te maken. Het pittoreske verloor er bij, maar toch maakte men halt aan de oude herberg, zoals sommige paarden instinctief stoppen aan de woning van een oude dame die de gewoonte heeft hen suiker te geven. Binnen enkele weken zal het gedaan zijn. De Drypikkel zal onder de slopershamer vallen en de fietswereld zal een kapelletje minder tellen. Dat is dan blijkbaar toch niet gebeurd.
Foto : 11 a en b Drijpikkel
In het BTCB van februari 1906 klaagt men over de toestand van de schone Meiselaan die door de werken voor jaren bijna onbruikbaar is. In mei 1906 zegt Arthur Cosyn nochtans dat de verbreding bijna gedaan is van het rond punt van de Dikke Linde tot aan de Romeinsesteenweg.
Foto : 12 plan 1906
[1] BTCB van maart 1902 publiceert volgend in memoriam (onze vertaling): Wie kent er niet het etablissement A l’Amour, naast het kanaal van Willebroek en de Zenne, in de nabijheid van het koninklijk kasteel van Laken? Ze draagt met recht haar naam, de oude “guinguette”! Arm in arm stroomden de koppeltjes verliefden er iedere zondag toe, om mekaar onder het frisse en discrete lover te zeggen… wat men mekaar zegt op 20 jaar. Het is ook sinds vele jaren een geliefde wandeling voor de burgers van de goede stad Brussel, die er niet alleen smakelijke paling en heerlijke boterhammen met plattekaas vinden, maar ook wat ze bovenal liefhebben: een goed glas. Door het onverbiddelijk lot, moest l’Amour zoals elke menselijke onderneming een einde kennen. Het is zover: l’Amour wordt gesloopt. De Société des Installations Maritimes, zonder medelijden voor onze verliefden, komt ze te koop te stellen voor afbraak. En zo verdwijnen stuk voor stuk de restanten van de goede oude tijd. Het oude Brusselse estaminet zal in de herinneringen voortleven. Dat is een troost.
Het gaat hier nog steeds om het nieuw tracé dat vertrok van aan de Dikke Linde en recht naar de Drypikkel en het domein van Boechout liep, met een breedte van 20 of 28 m. De aanleg daarvan nam jaren in beslag. In feite is die laan nog terug te vinden als het middelste gedeelte van de Meiselaan zoals Leopold II die vanaf 1904-1905 liet verbreden tot 156 m, tenminste op het stuk van de Dikke Linde tot de Romeinsesteenweg.
9 dwarsprofiel vertikaal Op de tekening met het dwarsprofiel is het goed te zien met een wegdek van 8 m breed, en aan weerskanten telkens nog eens 10 m, met 4 rijen kastanjelaars. Aan beide zijkanten van de in totaal 156 m brede aanleg krijgt men dan nog eens een rijbaan van 6 m breed met aan weerskanten voetpaden van 1,5 m, dan een zone met voortuintjes van 9 m diep, en pas dan de villa’s. Als de tekeningen daarvan representatief zouden zijn van wat men zich toen als villabouw voorstelde is het misschien maar best dat daar niets van gekomen is… De werken schoten maar traag op en waren bij het overlijden van Leopold II niet verder geraakt dan tot aan de Romeinsesteenweg of de grens van Laken met Strombeek. Ze werden onmiddellijk in de koelkast gestoken en verderop bleef de Meiselaan bestaan zoals ze was op een breedte van 20 m.
Dat was allemaal een werk van jaren. In het BTCB van maart 1900 werd al een stukje overgenomen uit de Revue vélocipédique belge waarin gezegd wordt (onze vertaling en samenvatting) dat de steenweg op Temse, beter bekend als steenweg op Meise, volledig veranderd ging worden en verbreed tot 80 m. De Militaire ringlaan (met als laatste stuk de huidige Lambermontlaan) wordt verlengd via de Van Praetlaan (waarvan al een stuk uitmondt op de Dikke Linde) en de steenweg op Temse. Daar moet een nieuwe laan komen die de maritiemwijk doorkruist en splitst in een deel naar het Saincteletteplein en een deel naar het plateau van Koekelberg. Dat laatste stuk wordt dus het verlengde van de ringlaan en zal verder doorgetrokken worden tot aan het Zuidstation. Het begin van de steenweg op Temse ligt zo op een wandeling die binnen enkele jaren meer en meer gebruikt zal worden. Het is dus zaak die wandeling die al zo aantrekkelijk is, nog te verfraaien en nog meer te doen gebruiken, want buiten de fietsers kennen de Brusselaars ze amper. De nieuwe steenweg zal aangelegd worden naar het model van de Tervurenlaan, met twee lanen beplant met bomen voor de voetgangers, een verharde baan voor wagens, een baan in aarde voor de paarden, een fietspad en een steenweg voor het zwaar vervoer. Deze baan zal eindigen ter hoogte van de ingang van het park van Boechout waar een groot rond punt zal aangelegd worden. Voorbij het dorp van Meise zal de steenweg recht getrokken en verbreed worden, en beplant met kastanjelaars zoals reeds het geval is voor het deel tussen de Dikke Linde en Meise. Het BTCB waarschuwt wel dat dit alles voorbarig is.
7 selectie uit PK Pont Rustique In 1893 zijn de werken voor het verleggen van de baan Brussel-Temse tussen buurtweg nr. 28 en het dorp van Meise voltooid, voor 32.878 fr. Als vierde sectie wordt de doortocht van Meise aangekondigd. De aanbesteding daarvan wordt in 1894 in het vooruitzicht gesteld. Men is begonnen met de aanleg van een fietspad, en dat heeft 1.255 fr. gekost. In 1895 preciseert men dat een fietspad aan de linkerkant van de baan Brussel-Temse over 3,231 km 1.298 fr. heeft gekost. In 1896 gaat het nog over de afwerking van het deel voorbij het rond punt, door de aannemer Jorckmans voor 19.840 fr. In 1897 begint men te spreken over het deel voorbij Meise. In 1899 wordt de kost daarvan geraamd op 70.000 fr. Maar we vinden er nog meldingen van in 1903 en 1904. Intussen had de laan een zekere bekendheid verworven. We vinden er een echo van in het Mémorial van 1897 waarin vermeld staat dat de gemeentebesturen van Strombeek en Meise verzocht werden politiemaatregelen te treffen om de ruiters te verbieden hun paarden te komen trainen of snelheidswedstrijden te houden op het baanvak dat voorbehouden is voor de ruiters.
HET TRACE ONDER LEOPOLD II VOOR HET UITEINDELIJK PROJECT
Men was reeds in 1878 begonnen met het herleggen van de baan naar min of meer de huidige plaats. In het jaarlijks verslag in het Mémorial Administratif de la Province de Brabant vinden we dat jaar de vermelding dat de omlegging van de weg Brussel-Temse op het grondgebied van Laken dat seizoen voltooid zou zijn. De aanbesteding van de aanleg van het publiek park van Laken was gebeurd en de werken begonnen. Een eerste van de twee geplande nieuwe draaibruggen over het kanaal te Laken zou aanbesteed worden. Met een K.B. van 30 juli 1879 werd de gratis afstand door de Provincie Brabant aan de Staat van de baan Brussel-Temse tussen de Dikke Linde en de baan Vilvoorde-Aalst in Wolvertem bekrachtigd. De werken zouden voortaan door de Staat uitgevoerd worden en jaren vergen. Toch treffen we in het Mémorial nog informatie erover aan. In het verslag van 1886 lezen we dat de omlegging van de baan Brussel-Temse door het publiek park van Laken en een eerste stuk vanaf de Van Praetlaan voltooid is. Verleden herfst (1885) zijn er bomen geplant langs dat deel van de baan. Op 16 april 1886 is de verlegging en verbreding van een tweede stuk tussen Laken en Meise aanbesteed. Aannemer is Voituron uit Luik voor 119.997 fr. In het verslag 1887 staat dat die werken voltooid zijn en dat een tweede sectie gaat aanbesteed worden, geraamd op ongeveer 100.000 fr. Langs de afgewerkte sectie heeft men Indische kastanjelaars geplant. Volgens het verslag 1888 waren dat er niet minder dan 1.123 tussen de grens van Laken en het begin van de gemeente Meise. In de vallei van de Sprietbeek, op Strombeek, is men begonnen met de aanleg van een rond punt. Men gaat beginnen met de bestrating en afwerking van het deel van de baan tussen de splitsing met de oude baan te Laken en de weg nr. 4 te Strombeek, geraamd op 68.700 fr. Er is een plan opgesteld voor de aansluiting van de ringweg in het publiek park met de nieuwe baan Brussel-Temse, met de bouw van een “rustieke brug” over de buurtspoorweg Brussel-Humbeek. Geraamd op 66.000 fr. In 1889 is de bestrating gebeurd tussen Laken en de buurtweg naar Strombeek. Het rond punt in de vallei van de Sprietbeek op de grens van Strombeek, Meise en Wemmel, is volledig afgewerkt. Men is begonnen met de aanleg van een tweede rond punt in Strombeek ter hoogte van de buurtweg die naar het dorp leidt. Eind 1888 is men begonnen met de werken voor de aansluiting van de ringweg van het publiek park met de nieuwe baan. Daarbij hoort een rustieke brug over de buurtspoorweg van Brussel naar Humbeek en over de Heizelstraat. Die werken zijn toevertrouwd aan Fichefet Frères voor 39.000 fr., zonder de versiering van de brug die geraamd wordt op nog een 17.500 fr. In 1890 luidt het dat die verbinding al enkele maanden in gebruik is genomen. De werken aan het reliëf en de beplantingen zijn voltooid, evenals de versiering van de bruggenhoofden van de rustieke brug die men er heeft gebouwd[1].
[1] Het is niet duidelijk wanneer deze rustieke brug is verdwenen. Wij dachten dat het naar aanleiding van de Expo 1935 was. Maar we vonden in het verslag van de gemeenteraad van Brussel van 27 februari 1939 nog een verklaring van schepen Van de Meulebroeck dat de boerentram zijn halte heeft iets over de rustieke brug, langs de linker zijbaan van de Meiselaan, terwijl de stadtram 52 zijn halte heeft langs de rechter zijbaan ervan, op 75 of 80 m ervandaan. Nochtans vinden we bij de talrijke postkaarten van de Expo 1935 er geen met de brug op. Wellicht lag deze juist buiten het eigenlijke Expoterrein, anders dan in 1958 maakte het publiek park daar geen deel van uit. We vonden bovendien een getuige die zich goed herinnert dat de rustieke brug na de tweede wereldoorlog nog jarenlang heeft bestaan en slechts in de aanloop naar de Expo 1958 afgebroken is.
plan 1810 Wautier Vanuit dat nu verdwenen stuk sloeg een zijweg af die over de Heizelvlakte naar Meise liep. Dat was niet meer dan een aardeweg, die pas in 1826 bestraat werd tot Meise en in 1834 tot Wolvertem. Een klein stukje ervan is nog overgebleven als “Oude Meisesesteenweg” opzij van paleis 12 van het Tentoonstellingspark tot aan en over de Romeinsesteenweg (de klassering onder grote wegen als deel van de baan Brussel-Temse werd op 11 december 1933 opgeheven door de Brusselse gemeenteraad en het restant werd bij de stadswegen ingedeeld). De oude Meisewegel werd in de loop der jaren herhaaldelijk gedeeltelijk verlegd. In 1836 was dat gebeurd op Laken en Meise en had men 9.430 m kasseibaan tot Wolvertem aangelegd. De verlenging tot Londerzeel en tot de grens van de provincie, nog een 12 km, werd aanbesteed in 1837 en geraakte voltooid in 1840. De weg was een provinciale baan en droeg de officiële benaming steenweg van Brussel naar Temse.
6 plan 1849 Paulissen
Met de uitbreiding van het Koninklijk Domein en de aanleg van de Koninklijk Parklaan en het publiek park verdween het eerste stuk van de weg. Verderop bleven restanten bestaan, al dan niet verlegd. Zo was er een stuk dat de grens vormde van het domein de Rongé (waar in 1920 het Hoger Normaalinstituut voor Landbouwhuishoudkunde zou komen) dat er met een ijzeren toegangspoort op uitmondde en het huisnummer 57 Meisesesteenweg droeg. Met de Wereldtentoonstellingen van 1935 en 1958 zouden ook de laatste overblijfsels van de oude weg verdwijnen, op dat stukje aan de Romeinsesteenweg na.
Tot zover Arthur Cosyn in 1902. We zijn op de ganse geschiedenis uitgebreid ingegaan in het artikel “De lotgevallen van de Meiselaan” (Laca Tijdingen 15/4 juni 2004) maar hadden toen nog geen kennis van die commentaar van Cosyn waaruit toch blijkt dat de tijdgenoten hun bedenkingen hadden bij de megalomane plannen van Leopold II. Als we willen teruggaan naar de oorsprong komen we bij de opslorping van Laken in de “kuip van Brussel” in 1331. Kort daarna lieten de “meesters van de kalseyde” van Brussel de weg die naar Laken voerde bestraten tot boven op de Dongelberg (in de volksmond geworden tot “Donderberg”), die men zich moet voorstellen tussen de oude kerk van Laken en de Sint-Annakapel, maar grotendeels in het huidige Koninklijk domein, waardoor die voortaan Lakensteenweg heette. In 1447 werden er bomen langs weerszijden ervan geplant. De vaart bestond toen nog niet, het paleis van Schoonenberg uiteraard ook nog niet. Het is pas na de bouw daarvan dat het deel ervan tot het kasteel Paleizenstraat is geworden, waarvan het tracé tot aan het Onze-Lieve-Vrouwvoorplein nu nog bestaat maar het vervolg nu ongeveer de Mellerystraat is om dan door het Koninklijk domein en veel korter bij het kasteel naar de Dikke Linde en verder naar Grimbergen te lopen.
