Mijn eerste schooldag was een typisch voorbeeld van autisstisch gedrag. Niet weten hoe reageren op al doe nieuwe indrukken. Alles gebeurt zo snel. Ik blokkeerde. Reageerde op geen enkel prikkel, maar ik observeerde. Het blonde meisje waar ik naast zat leunde met haar hoofd op haar hand, ik deed haar in een reflex na. Het meisje vond dat niet fijn en zei me dat ook onomwonden. Op dat moment leerde ik dat iemand achterna doen niet hoorde. Op enkele seconden had ik mijn eerste levensles gehad. Sindsdien probeer ik erop te letten.
De juffrouw probeerde me aan te sporen om met de andere kinderen te spelen. Maar ik veroerde geen vin. Vermeed om haar aan te kijken (veel te griezeling, oogcontact maken met een vreemde), vermeed om de andere kinderen aan te kijken. Hoofd naar beneden en ik sloot me zo goed mogelijk af van al die overdonderende indrukken. Het liefst was ik ver weg in een donker hoekje gekropen, maar ik dierf me niet te verplaatsen. Bang dat iemand mij dan zou opmerken. Ik was doodsbang.
Plotseling stormde iedereen naar de deur. Ze gingen in een rij staan en de jufrouw hielp ons onze jassen aan te doen. In een lange rij werden naar de speelplaats gebracht. Iedereen stormde het grote plein op. Hier was ik nog nooit geweest. Opnieuw blokkeerde ik. Op de één of andere manier kreeg ik een grote plastic zak met chocolade eieren in mijn handjes geduwd. Ik keek naar het vreemde ding in mijn handen en vroeg me af "waarom?" Ik keek op en iedereen was verdwenen. Zomaar. Daar stond ik, voor het eerst helemaal alleen. Ik keek niet rond, ging niet op zoek ... Ik stond daar, verloren in die grote wereld ... Verloren in mijn eigen wereld ... Alleen op een vreemde planeet ...
Sindsdien verliep iedere dag op deze manier. Ik kon op voorhand niet inschatten wat de dag zou brengen. Doodsbang was ik. Ik haatte het ochtendgloren. Alweer nieuwe verschrikkingen in het verschiet. Onoverzichtelijke gebeurtenissen. Situaties waar ik niet om gevraagd had. Er galmde een zinnetje constant in mijn hoofd: "IK WIL NAAR HUIS!" Ik wist niet precies wat thuis was. In alle geval niet de plaats die ze thuis noemden. Ik had nog nergens een thuis - gevoel gehad. Een plek waar ik me veilig en geborgen voelde. Bij iemand die me beschermde en me begreep ... Een kind, amper drie jaar en ik stond er al alleen voor.
Natuurlijk werd toen de diagnose nog niet gesteld. Daar moest ik nog 27 jaar op wachten. Ik was overdreven verlegen. Een angstig kind, maar wel intelligent. En die intelligentie, die tijdens mijn kinderjaren een handicap was, werd op volwassen leeftijd mijn redding.
Leven aan de zijlijn. Observeren en leren. Dat is mijn voornaamste bezigheid. En zoals ik gisteren al zei: het is niet altijd even mooi ....
Anders zijnde wordt je niet overal gerespecteerd. Je hoort er niet bij, bent een outcast, verbannen uit de samenleving. Bij de primitieven gebeurt dit heel duidelijk. Je wordt uit de gemeenschap weggejaagd, je bestaat niet meer voor de familie. Er wordt gerouwd om je, net alsof je dood bent. Het is hard, maar je weet tenminste waar je staat. In de "beschaafde" gemeenschap is men subtieler ...
Meestal val je bij één persoon op. Meestal is dat een angstige en onzekere persoon. Iemand die bang is om zelf "opnieuw" het slachtoffer te worden en daardoor op voorhand een ander slachtoffer uitkiest. Als een roofdier zitten ze op de loer tot ze een volgende prooi zien. Zogenaamd ongemerkt en via omwegen benaderen ze het nietsvermoedend doel, tot hij een fout begaat. Meestal een triviaal iets, onbelangrijk in de ogen van de gemeenschap. Maar deze gewiekste eenling is in staat om dit klein en onbenullig voorvalletje op te blazen tot iets groots. Plotseling lijkt het of die persoon de duivel in persoon is. Dat hij de grootste misdaad aller tijden heeft begaan.
Er wordt geroddeld, gestookt en plannen gesmeed. Hij moet verdwijnen. Als een lafaard stuurt de belager zijn handlangers op hem af. In groep verandert de mens in een bloeddorstig roofdier. Het is niet meer belangrijk om wie het gaat of wat de misdaad was. Het beest is opgejut en woedend. Het beest wil bloed zien. Hun prooi is in het nauw gedreven. Vluchten of sterven ...
Vele malen ben ik het slachtoffer geweest van dit vreemde ritueel. Iedere keer denk: "Op deze leeftijd is men te oud voor zulke spelletjes". Maar niets is minder waar. Overal wordt er gepest. Overal bestaan er bullies. Zijn deze mensen alleen maar bang of is er iets loos met hun inlevingsvermogen? Men beweert dat wij (autisten) niet kunnen meevoelen met anderen. Ik zal je een geheimpje verklappen. Ik ken er velen. Je trekt elkaar aan, je herkent elkaar. En ik heb er nog niet eentje ontmoet zonder meededogen. Ik heb er nog niet eentje ontmoet die het in zijn "gestoorde" hoofd zou halen om er één bepaalde persoon uit te kiezen; als offer om zijn eigen angsten te bedwingen. Wij zijn geen groepsmensen, wij laten onze gevoelens niet zo duidelijk zien. We hebben het al druk genoeg om ze te ontcijferen en er mee leren om te gaan. Wij hebben de nood niet om anderen te koeioneren.
Als kind voelde ik me te volwassen om me met zulke onbenulligheden bezig te houden. Als volwassene begrijp ik dat mensen mentaal nooit zullen opgroeien terwijl wij mentaal volwassen worden geboren. Zelfs hier op seniorennet, is men niet veilig voor zulke kinderachtige praktijken. Ik hoop dat mijn lezers zich volwassener zullen gedragen en zich hier overheen kunnen zetten. Voor anderen die zich herkennen in mijn beschrijving en zich eraan storen: Bullies zijn hier niet welkom ....
Mensen, het zijn rare wezens. Ik kijk op de zijlijn toe. Heb het gevoel dat ik er niet bij hoor. Ik sla jullie gade en wat ik zie is niet altijd even mooi. Af en toe kom ik een soortgenoot tegen. Hoe ik ons moet noemen? Ooit heeft een man ons "Asperger" genoemd. Juist, net zoals de groente. Die man heette toevallig Asperger (zie foto) ... Voor het zelfde geld hadden ze ons "Vleminckx" genoemd.
Het Asperger - syndroom: hoogbegaafd autisitisch of in de volksmond: de dorpsgekken. Voila het hoge woord is er uit. Heb je ergens in je voorvaders een zotte nonkel of een exentrieke tante zitten? Dan kan je er donder op zeggen dat Asperger ook in jouw familie huist...
Wat maakt ons anders? Als kind leren wij niet intuïtief aan. Wij begrijpen jullie niet. Wij zien alleen feiten, lezen niet tussen de regels. Wij kunnen geen contact maken met anderen, laat staan vriendschap sluiten. Wij weten niet te reageren op vreemde situaties. Alles moet ontleed, aangeleerd en geïmiteerd worden. Jarenlange studie vergt dit.
Dankzij onze intelligentie kunnen we uiteindelijk een beetje functioneren. Aspergers met een gemiddelde intelligentie zijn niet in staat om zelfstandig te wonen. Eenvoudige taken zijn voor ons aartsmoeilijk. Afwassen bijvoorbeeld, is een onbegonnen taak voor mij. Ik weet niet hoe er aan te beginnen. Dat genie dat nog geen ei kan bakken? Het typische voorbeeld. Dat is geen luiheid. Dat is onkunde. Een band van een fiets oppompen? Een onmogelijk ideaal voor mij. Ik begrijp het gewoon niet!
Maar er is ook goed nieuws. De grootste uitvinders, kunstenaars en filosofen zijn waarschijnlijk gezegend met dit syndroom. Ik ben dus in heel goed gezelschap. Men noemt dit splintervaardigheden. In sommige dingen blink je uit. Maar dan in een extreme vorm. Zo krijg je genieën. Zij leven voor hun "ding" omdat dat het enige is waar ze goed in zijn. Het enige waar ze vat op hebben. Het enige waar ze een beetje respect voor krijgen.
Wat is vriendschap? Je ontmoet iemand en het lijkt te klikken. Die iemand heeft hulp nodig en je staat klaar, zonder verwachtingen ...
Iedere keer ben jij diegene die de problemen oplost. Zonder er iets voor terug te willen ... Misschien een beetje begrip en respect, het gevoel dat men je waardeert voor wie je bent
...
IJdele hoop, zo blijkt keer op keer Je gevoel heeft je al ettelijke keren gewaarschuwd: "Pas op, je gaat te ver! Trek een grens voor het te laat is." Maar het is al te laat
...
Uitbuiting, goedkope slavernij
...
Vriendschap: een concept dat ik precies niet goed begrijp
...
Eénrichtingsverkeer Jij moet alles incasseren, maar zelf mag je geen meppen uitdelen Zelfs geen tikje Men schreeuwt moord en brand je bent te ver gegaan, door één keer NEE te zeggen Het verboden woord bij een vriendschap
Ik ben helemaal geen fan. Integendeel zelfs. Maar sinds vanmorgen zit ik al met dit rotliedje in mijn hoofd. Ik ben ermee opgestaan, zonder radio te horen. Ik blijk zelfs de tekst te kennen. Waar ik die opgepikt heb? God mag het weten ....
Ik wordt er gek van, echt
Dus, om mijn demon te overwinnen: hij is ie dan!!!
Kan iemand mij vertellen wat er aan de hand is op seniorennet? Vanochtend geraakte ik niet op het gastenboek en kon ik ook niets veranderen. Ik kreeg allerlei vreemde woorden en tekens .... En nu zijn er zogezegd geen recente berichten meer ....
Boodschappen doen, op zaterdagnamiddag in Mol. Niet direkt mijn favoriete bezigheid. Ik ben één van die zeldzame vrouwen die niet graag shopt. Veel te druk en vermoeiend voor mij. Maar als het moet, moet het. Nu ik toch in de buurt was, snelde ik nog even naar Van den Borre om een inktpatroon voor mijn printer. Ik heb ze enkele keren laten vullen, maar de laatste keer ben ik daar slecht mee gevaren. Mijn printer herkende zijn eigen inktpatroon niet meer. Zeven euro naar de knoppen! Daar ging mijn winst!
Ik besloot om terug nieuwe te kopen en bij Van den Borre zijn ze het goedkoopst. Et voila, zo gepiept. Eerst ga ik even controleren of ze wel in voorraad zijn. Je kan ze niet zelf van het rek nemen, ze worden beveiligd met een slot tegen diefstal. Jaja, daar hangen ze. Ik wacht geduldig aan de toonbank op een verkoper. En daar komt hij aan. De typische vlotte prater met tandpasta - smile. Ik vertel hem wat ik wil. "Welk type wenst u?" Vraagt hij vriendelijk. Ik vertel het hem nogmaals. Ik beschrijf zelf het doosje.... Maar dat is niet genoeg. Ik moet hem volgen en het type printer aanwijzen, alsof ik een dom kieken ben ... Ik loop zuchtend met hem mee en wijs hem het doosje aan dat ik wil. "Je bent zeker?" Vraagt hij nog een keer aarzelend. Ik bevestig. "Waauw, dat kom je ook niet snel tegen dat iemand zo goed weet wat ze wil!" Roept hij uit terwijl hij zijn tanden bloot lacht. De doorsneevrouw zou hem een knappe jongen noemen, ik vind hem te glad ... fake.
Met een grote zwier haalt hij het haakje van het rek in plaats van met zijn sleutel één doosje los te maken. Ik haal zwijgend mijn schouders op en draai me om terwijl hij zijn fout ontdekt. "Wat doe ik nu! In plaats van het gewoon los te maken!" Roept hij uit. "Ik ben precies in mijne goeie vandaag!" Ik kon niet anders dan dit te beamen, wat hem eventjes van zijn stuk bracht. Ik wacht aan de kassa, hij komt me met zwierige pas achterna. Even moeten hij wachten tot zijn vrouwelijk colega haar klanten heeft afgerekent. Zij bedankt hem voor het opnemen van haar GSM. Hij valt even uit de lucht, begint zich daarna weer te verontschuldigen ... Enfin, een kluns. Maar hij blijft in zijn vlotte verkopersrol. Plots valt mijn oog erop: zijn gulp staat wijd open. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Ik denk nog even: "Moet ik het hem niet zeggen?" Maar dan bedenk ik me dat hij zich eigenlijk al genoeg belachelijk heeft gemaakt. Hij zal het zelf wel ontdekken en dan zal hij zich mijn spottend glimlachje misschien wel herinneren, maar dan ben ik er tenminste geen getuige van ... Met veel bravoure rekent hij met me af en vlot richt hij zich tot de volgende klant. Ik verlaat glimlachend de winkel.
Ik apprecieer de avonturen van Patholoog - anatoom Kay Scarpetta wel, vooral inspecteur Marino, die me qua beschrijving en karakter aan Andy Sipowitz, de rol van een dedective in de serie NYPD blue, doet denken. Ik ben gek van die man. Zijn stuursheid, zijn zwakheden die zijn grootste sterkte is. Hij heeft me doen zwichten voor deze reeks van Kay Scarpetta.
Ik lees de boeken niet in volgorde. Ik loop ze toevallig tegen het lijf in de tweedehandswinkel, kringloop, bibliotheek of gewoon via een vriendin ... En ik begin. Meestal is dat geen probleem. Alles wordt tussen de regels door nog eens verduidelijkt en beschreven, zonder in herhaling te vallen. Dat bevalt me wel. Maar nu heeft het toch wel eventjes geduurt eer ik mee was. Het vorige boek was blijkbaar geen afgesloten verhaal. Het nichtje van Kay was geïnfiltreerd in een bende en heeft daar enkele moorden gepleegd. Die hielden verband met een maffiafamilie die een verstoten en misvormde zoon hadden door een zeldzame aangeboren aandoening. Niet alleen aan de buitenkant, maar ook zijn geest werd erdoor bezoedelt. Dit monster is een seriemoordenaar die het ook op Kay had voorzien, maar de dappere vrouw had hem in haar huis kunnen verschalken door een bijtend zuur in zijn ogen te gooien, waardoor hij defenitief blind werd. Kay's voormalige overste, een vreselijke vrouw, was eerder al door deze man op gruwelijke wijze vermoord. En hier begint het verhaal...
Kay wordt beschuldigd van moord op haar voormalige bazin. Zelfs de moordpoging op haar persoon wordt in twijfel getrokken. Iedereen uit haar onmliddelijke omgeving is op de hoogte van deze beschuldigingen en werden grondig ondervraagd, zonder medeweten van Kay. Zij komt pas veel later te weten in wat voor een hachelijke positie ze zich eigenlijk bevindt. Uiteindelijk brengt een brief, van haar verloofde die een jaar eerder vermoord werd, enig soelaas in deze krankzinnige situatie.
Zogauw je alle verbanden gelegd hebt en met het verhaal mee bent, druipt de spanning ervan af.
Prille liefde ... Eigenlijk niet meer zo pril. Je kan eigenlijk zeggen dat hij een oude snoeper is die wel een lekker groen blaadje lust. Een jong ding dat de hele dag met haar verleidelijk kontje voor zijn neus staat te zwieren. Hoe kan een oude knar dat weerstaan? Die jonge snaak van hiernaast staat de hele dag te smachten aan de poort ... Maar hij is geen partij voor onze geroutineerde en ervaren Don Juan.
Hijgend loopt hij haar achterna, zij laat zich al die aandacht welgevallen. Zij is een verboden vrucht, dat is hij zich maar al te goed bewust ... Maar ze is zo mooi, ze ruikt zo lekker en haar huid is zo zacht. Wat kan je doen? Gun een man toch eens zijn pleziertje. Misschien zijn laatste kans.
Op een humorisitische manier wordt de wereld bekeken door de ogen van katten. De hoofdrolspelers zijn Kuching, een oudere wijze kater, en Sunshine, een jongere zwerver die Kuching mee naar huis heeft gebracht. Hij probeert zijn pupil voor te bereiden op het leven als huiskat.
Het boek is opgemaakt in korte verhalen die ook apart gelezen kunnen worden. Verschillende aspecten in het boeiende leven van de kat komen aan bod. Bezoek, de dierenarts, vakantie ... Hoe bekijken zij deze alledaagse dingen die hun levensritme verstoren en hoe lossen ze dit op.
Geen literair hoogstandje maar wal amusant om te lezen op verloren momenten.
Het is zover, ik heb me opnieuw een agenda aangeschaft. Als zelfstandige heb ik zes jaar volgens mijn agenda geleefd. Stresserend ... Daarna ben ik ziek gevallen en gooide ik alle agenda's die ik maar in huis kon vinden woedend in de vuilbak. Alsof het hun schuld was. Twee en een half jaar heb ik zonder agenda kunnen leven. Geen verplichtingen, niets moest, geen stress, rust ... Maar teveel rust en ontspanning is ook niet goed.
Eind vorig jaar begon ik me terug een beetje beter te voelen. Energieker, vrolijker en stilletjes aan smeedde ik nieuwe toekomstplannen. Ondertussen krijgt die toekomst wat meer vorm. Onder het motto: "No time like the present", schiet ik volop in aktie. Deze oriëntatiecursus zit er bijna op (by the way: een aanrader als je nog twijfelt over wat je nu eigelijk wil worden, later als je groot bent) en ik heb ervan genoten. Gewoon het idee dat ik iedere dag ergens verwacht werd. Een doel, hoe onbenullig ook ... Ik heb de tijd van mijn leven beleefd. Hoe raar het ook klinkt.
De zomervakantie breekt aan en ik ben een beetje bang om in het zo beruchte zwarte gat te vallen. Verveling vermoeid. Besluiteloosheid is nefast voor mijn nog wankele gezondheid. Ik wil vooruit in het leven. Ik heb al genoeg tijd verprutst aan onbenullige dingen. De tijd is rijp voor het serieuzere werk! Verleden weekend heb ik een bezoekje gebracht aan de opendeurdag van d'n HIK, een hoge school in de Kempen, en ik heb me ingeschreven voor de opleiding "maatschappelijk werk". Jaja, de beslissing is genomen, de teerling is geworpen, in heb de sprong in het diepe gewaagd ... Zoals Agaath het zo mooi verwoorde. Maar omdat ik niet in het bezit ben van een diploma hoger secundair onderwijs, ik ben dus een laageschoolde en daardoor een kansarme persoon (misschien zelfs marginaal) moet ik een intake gesprek ondergaan, waarna men beslist of ik überhaupt wel geschikt ben om dit beroep uit te oefenen.
Enfin ... In voorbereiding daarvan ben ik al op zoek gegaan naar eventueel vrijwilligerswerk dat ik in het licht van die opleiding moet volgen. Om ervaring op te doen en om te weten te komen of dit soort werk me eigenlijk wel ligt. Ik heb nu al twee plaatsen waar ik kan beginnen. Bij een gezelschapsdienst, om het werk van de mantelzorgers van zieken, ouderen en gehandicapten, een beetje te verlichten. En bij een ouderlingentehuis heb ik volgende week een gesprek. Eigenlijk voor hetzelfde werk, maar dan in een andere omgeving. Als het eventueel mogelijk is zou ik deze twee dingen willen combineren. Thuis of in een tehuis, dat moet toch een wereld van verschil zijn.
Tijdens de cursus die ik nu nog volg, maken we kennis met verschillende opleidingen. Daar zit ook de opleiding "Logistiek assistent" tussen. Dit beroep behelst in feite al het werk dat er als vrijwilliger in de zorgsector van je wordt verwacht: gezelschap houden, luisteren, helpen bij het eten, wandelingetje maken ... Kortom, de mensen hun leven een beetje aangenamer maken. Het zonnetje in huis spelen, wat me eigenlijk best goed afgaat, al zeg ik het zelf. Ik heb dus een soort plan B, als mijn oorspronkelijke doel een beetje te hoog gegrepen is. In dat geval kan ik altijd nog een opleiding als "logistiek assistent" volgen. Maar ik mik hoog en ik kijk echt al uit naar de uitdaging die maatschappelijk werk met zich mee zal brengen...
Tot nu toe schreef ik alle afspraken op mijn hand. Anders vergeet ik alles. Maar ondertussen begint mijn hand een beetje te klein te worden. Ik besloot dat daar toch verandering in moest komen. Dapper ging ik naar de winkel en kocht me daar een agenda. Een kleintje, bij gebrek aan beter want de agenda's van dit jaar zijn niet meer te krijgen. De agenda's voor volgend jaar liggen al bijna in de winkels. Vanaf vandaag leef ik opnieuw naar mijn agende en weet je, het doet deugd ... Alsof ik een oude vriend terug zie. Onze relatie was een beetje bekoelt door een misverstand, maar nu de gemoederen wat bedaard zijn, beginnen we opnieuw aan onze prille en breekbare relatie te werken. Mijn agenda en ik ... onafscheidelijk.
Manlief gaat tatooëren, zoals jullie allemaal ondertussen wel weten. Ondertussen heeft hij al heel wat professioneel materiaal verzamelt. Het enig wat nog ontbrak was een degelijke stoel voor het potentieel "slachtoffer". Een massagetafel hebben we, maar daar moet hij al staande bij werken en dat ligt hem niet ... Tegenwoordig wordt er in de meeste tattooshops een tandartsenstoel gebruikt. In hoogte verstelbaar, rugleunig verstelbaar zodat de klant erbij kan liggen als dat nodig is. Ideaal!
Hij ging op zoek naar prijzen. Nieuwe: minstens 5000! Daar ga je wel effe bij neerzitten. Op e-bay maar wat rondgeneusd. Tweedehands tussen 350 en 1500. Dat begon er al wat meer op te lijken. Niet dat we dat geld hadden, maar het was al wat betaalbaarder. Iets om voor te sparen. Verleden week vertelde zijn moeder terloops over de garageverkoop dat weekend in Mol. "Misschien vind je daar wel zo'n stoel!" Riep ze hoopvol uit. Maar wij waren er zeker van: zoiets vind je nooit op een garageverkoop of rommelmarkt. Nee, dat was onmogelijk ...
Een uurtje later ontmoet ik toevallig een vriendin. Volgens haar stond er op de lijst een oude kappersstoel te koop. Kijk, dat zou eventueel een goed alternatief zijn. Man en ik plantten ons voor de computer en via de site van Mol gingen we op zoek naar wat er dat weekend allemaal te koop werd aangeboden. Niks kappersstoel, wel kappersbenodigdheden... Ik noteerde het adres toch maar. Het kon geen kwaad om eens een kijkje gaan te nemen, dacht ik. Ik gaf het zoeken op, ik was al die lijstjes met tweelingbuggies, speelgoed en kinderkleding stilletjes aan beu. Maar hij bleef verder zoeken. Koppig en volhardend als hij is. Plots roept hij dolenthousiast: "Hier sé! Hier staat hem! Een tandartsenstoel!" Vol ongeloof loop ik naar het computerscherm, en inderdaad. Daar staat het. "Te koop: tandartsenstoel ...." Dit kon geen toeval zijn.
Hij belt naar inlichtingen en vraagt hun telefoonnummer op. Hij spreekt die avond nog af om een kijkje te komen nemen. Later blijkt dat die man ooit getatooëerd heeft en hij verkoopt de hele boel. Machientjes, naalden, inkt .... Alles. Wij waren sprakeloos. Toeval, dat bestaat niet ... Op de één of andere manier kom je altijd uit bij datgene wat je nodig hebt. Als je er maar klaar voor bent. Nu staat hij hier. Onze tandartsenstoel, voor 150. Een koopje. En misschien kunnen we later nog wel meer zaken doen met deze man.
Volgens mijn vriend is er met Enrique iets serieus mis. "Hij is meer dan alleen maar 'intelectueel uitgedaagd'" Verzuchtte hij de vorige dag. Hij vraagt zich af of je voor zulke katten ook subsidies kan krijgen net zoals bij de "zottekes van Geel". (Niet denigrerend bedoeld) Eén van zijn broers neemt binnen enkele weken zo'n vrouw in huis, puur om het geld. Tot 1500 zou je, volgens hen, als pleeggezin kunnen opstrijken. Dat die mensen een volwaardig lid van het gezin gaan worden met hun eigen noden en behoeften, daar wordt even geen rekening mee gehouden. Het geld, dat telt ... En de gratis babysit en hulp in huis. Volgens mij gaat dat allemaal niet goed aflopen. Enfin, afwachten maar.
Ondertussen zitten wij met ons eigen "zotteke". Hij is klein voor zijn leeftijd. Hij eet eindelijk zelfstandig brokjes, maar drinken? Dat kan of wil hij nog niet kunnen. Hij wil zijn flesje! En dat laat meneer ook duidelijk merken. Als een baby krijst hij het hele huis bij elkaar. Mijn vriend stelde gisteren voor om zo'n drinkflesje voor konijnen aan te schaffen. Dan kan hij tutteren zoveel hij wil! Spelen gaat ook nog niet echt goed. Hij heeft de behoefte of hij is er nog niet toe in staat. Hij reageert wel op bewegende dingen, maar niet zoals de gemiddelde kat van die leeftijd. Dit is mijn zesde kat, dus ik denk wel dat ik ongeveer weet waarover ik praat. Zijn vooruitgang is veel trager. "Normale" katjes leren iedere dag wel iets nieuws. De eerste drie maanden gaat dat echt enorm snel. Maar bij Enrique ben ik al blij met een wekelijkse vooruitgang.
Hij is lief, aanhankelijk, loopt me overal achterna ... krijsend. Kruipt tegen me omhoog en zuigt zich onmiddellijk vast in mijn nek. Dat probeer ik te vermijden maar hij is zo verdomd snel. Je zit vijf minuten gespannen naar tv te kijken, langer is echt niet nodig en ffffffietttt! ... Daar hangt hij, als een volleerde bloedzuiger in mijn hals. Ik moet hem er echt af trekken, waarna hij uit protest luid begint te krijsen. En ik zit met de zoveelste zuigplek in mijn nek... Jaja, lach maar. De enige plek in huis waar ik (nog) niet belaagd wordt is hier boven, achter de computer. Hij kan de trap nog niet op. Maar dat gaat ook niet lang meer duren. Vanmiddag zat hij al op de tweede tree. Mja, op zijn tempo zal ik toch nog een week of drie hoog en droog zitten .... Liesl sleurde op deze leeftijd allerlei rommel van de zolder naar beneden.
's Avonds is het zijn speeluurtje. Onder mijn leesuurtje, iedere avond in bed, komt Phoebe gezellig bij me liggen. Dat nemen ze ons niet af. Dat is ons uurtje. Enrique mag dan ook een beetje rondsnuffelen en hij is gek op zijn tante Phoebe. Hij doet niets liever dan op haar klimmen, met zijn klein klauwtjes rond haar poot geslagen rolt hij tegen haar aan. Gaat op zijn rug liggen en zwiert alle vier zijn kleine pootjes in de lucht, om haar uit te dagen. Als ze iets te ruw is, gilt hij heel hard, zodat ze onmiddellijk terugspringt ... Vrolijk huppelt hij opnieuw rond haar poten, met zijn staartje fier de hoogte in. Je begrijpt dat er van lezen tegenwoordig niet veel meer in huis komt. Soms speelt hij even met een snippertje papier. Enkele minuten, langer niet. Soms vecht hij eventje met zijn beertje of Plutopop, enkele minuten ... Een propje papier, een balletje, speelgoedmuisje, koordjes ... Niets wekt zijn poezeninteresse.
Vanmorgen springt hij vlot zijn kattenbak in ... Gisteren moest hij nog klimmen, dus er was vooruitgang! Hij begint te graven, en graven, en graven ... Ik dacht dat hij door de bodem zou gaan. Uiteindelijk ging hij zitten en deponeerde zijn drolletje vlak naast het gat ... Waarna hij de hele bak heeft omgeploegd om zijn drolletje te bedekken. Zijn richtingsgevoel is ook niet je dat. Maar hij doet zo zijn best! Het is aandoenlijk. Hij begrijpt het niet, maar hij houdt van je. En iedereen houdt van hem. Je moet wel als je die grote blauwe ogen ziet die je vol vertrouwen aankijken. Hij komt er wel, mijn flinke kerel. Lotje en Liesl hebben hem ondertussen aanvaardt. Enrique hoort bij ons. Ons gezinnetje ...
Jarenlange is dat oude gerenoveerde gebouw mijn tweede thuis geweest. Letterlijk: "Home away from home ... "Afgelopen september ben ik nog volle moed aan het nieuwe schooljaar begonnen, amper drie maanden later begon de afkeer te groeien. Waarom? Ik kon het niet zeggen. Er was iets, een lichte verschuiving in de sfeer ... De nieuwe directrice had haar intrede gedaan en ook al zag je haar niet, toch was haar aanwezigheid te voelen in iedere porie van het oude gebouw. En ik hield niet van dat gevoel. Ik sloeg lessen over, ik die dat anders nooit deed. Die bijna leefde in de ateliers ... Zelfs de zin om thuis te creëren verdween. Tijdens de kerstvakantie besloot ik om mijn aandacht elders te leggen: op mijn toekomst ...
Het schooljaar loopt op zijn einde en mijn spullen stonden nog altijd op de kunstacademie. Ik heb het zo druk gehad met andere dingen ... En ik zag er enorm tegen op. Ik gruwelde van die akelige en kille sfeer die er hing. En ik was niet de enige. Ik hoorde dat er nog meer leerlingen afhaakten. Maar niet mijn vriendin Agaath. Moedig maakte ze het jaar uit. Mopperend en soms zelfs een beetje vloekend, maar ze heeft het gehaald. Haar creaties moesten naar ginder gebracht worden voor de jury en onze spullen moesten nog opgehaald worden. Gisteravond gingen we samen op weg. Bepakt en bezakt met loodzware werken. Puffend sleurden we samen haar spullen naar het atelier.Niet zonder problemen: twee trapjes, enkele smalle doorgangen en een atelier vol breekbare spullen waren onze hindernissen. Uiteindelijk leidde ik Agaath naar haar plaats, maakte die proper zodat zij haar werkjes erop kon uitstallen terwijl ik onze spullen en tientallen kilo's klei naar de auto kon sleuren. Niemand reageerde. De lerares niet, de andere leerlingen niet. Het was alsof we daar niet waren. Een deur open houden of alleen maar aanbieden om te helpen als ze zien dat je een beetje staat de sukkelen met een blinde vrouw aan je arm die een bak vol keramiek draagt.
Nadat ik de spullen naar de auto gedragen had en doodmoe terug in de klas aankwam, was Agaath ondertussen ook klaar met haar werken uit te stallen. En daar stond ze, moederziel alleen aan de kant. Steunend tegen de rekken om niet haar evenwicht te verliezen in haar eenzame duistere wereld. Niemand sprak haar aan. Er kon niet eens een goeiedag af. Ik kookte inwendig. We pakten de laatste dingen in en ik loodste haar tussen de werkbanken naar de buitendeur. Samen droegen we een zware bak vol klei en vrij keramiek werk. Pas toen Agaath in de smalle doorgangen tegen een werk dreigde te lopen (er was niemand die het in zijn hoofd haalde om eventjes de doorgang voor ons vrij te maken) vroeg een vrouw, dik tegen haar goesting: "Moet ik soms helpen?" Ik snauwde kort dat dat niet nodig was, waarna ik tegen Agaath siste: "Daar komen ze nu mee af, nu het werk achter de rug is ...."
Nee, ik mis het niet, die aangename en creatieve sfeer op de kunstacademie ....
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Mijn eerste schooldag was een typisch voorbeeld van autisstisch gedrag. Niet weten hoe reageren op al doe nieuwe indrukken. Alles gebeurt zo snel. Ik blokkeerde. Reageerde op geen enkel prikkel, maar ik observeerde. Het blonde meisje waar ik naast zat leunde met haar hoofd op haar hand, ik deed haar in een reflex na. Het meisje vond dat niet fijn en zei me dat ook onomwonden. Op dat moment leerde ik 
Mensen, het zijn rare wezens. Ik kijk op de zijlijn toe. Heb het gevoel dat ik er niet bij hoor. Ik sla jullie gade en wat ik zie is niet altijd even mooi. Af en toe kom ik een soortgenoot tegen. Hoe ik ons moet noemen? Ooit heeft een man ons "Asperger" genoemd. Juist, net zoals de groente. Die man heette toevallig Asperger (zie foto) ... Voor het zelfde geld hadden ze ons "Vleminckx" genoemd.
Ik apprecieer de avonturen van Patholoog - anatoom Kay Scarpetta wel, vooral inspecteur Marino, die me qua beschrijving en karakter aan Andy Sipowitz, de rol van een dedective in de serie NYPD blue, doet denken. Ik ben gek van die man. Zijn stuursheid, zijn zwakheden die zijn grootste sterkte is. Hij heeft me doen zwichten voor deze reeks van Kay Scarpetta.
Op een humorisitische manier wordt de wereld bekeken door de ogen van katten. De hoofdrolspelers zijn Kuching, een oudere wijze kater, en Sunshine, een jongere zwerver die Kuching mee naar huis heeft gebracht. Hij probeert zijn pupil voor te bereiden op het leven als huiskat.
Agenda
De stoel
Ons zotteke
Jarenlange is dat oude gerenoveerde gebouw mijn tweede thuis geweest. Letterlijk: "Home away from home ... "Afgelopen september ben ik nog volle moed aan het nieuwe schooljaar begonnen, amper drie maanden later begon de afkeer te groeien. Waarom? Ik kon het niet zeggen. Er was iets, een lichte verschuiving in de sfeer ... De nieuwe directrice had haar intrede gedaan en ook al zag je haar niet, toch was haar aanwezigheid te voelen in iedere porie van het oude gebouw. En ik hield niet van dat gevoel. 
