Nostalgische verhalen Over de oorlog, kindertijd, jeugd, verliefdheid, legerdienst en later leven.
12-04-2007
Meester 'Bagger' - (Deel 2)
.... De schoolbel rinkelt luid. Ha, speeltijd!
We staan te trappelen in de gang en
als de meester het teken geeft stormen we als een wervelwind naar
buiten. De voormiddag is alweer bijna om.
Iedere week krijgen we bij den Bagger één uurtje gymnastiek. Aan de achterkant van de school
ligt nog een klein onbewerkt stukje grasland. Het enige dat
overgebleven is nadat alle mogelijke en onmogelijke lapjes grond, tot
zelfs sommige stoepen toe, zijn omgespit en beplant met aardappels of
ander eetbare gewassen. Het pleintje, zoals we dit stukje noemen, moet dienen om de schoolgaande jeugd te laten 'bewegen'. 'Bewegen' is bij meester Bagger
bijna altijd: voetbal! Eén uurtje is kort en de meester vergeet vaak op
zijn horloge te kijken, dus het kan wat uitlopen. Een echte lederen voetbal is nergens te krijgen en daarom behelpen we ons met wat voorhanden is. De school zelf bezit geen bal maar
meestal brengt een van de jongens een versleten speelbal van thuis mee
die hij stiekem van zijn zusje gestolen heeft. Deze meisjesballen zijn gemaakt uit
rubber van zeer bedenkelijke kwaliteit en meestal met veelkleurige
bloemen of strepen beschilderd. Heel dikwijls zijn ze al zo plat
geworden dat er geen veerkracht meer in zit, maar het is in elk geval
beter dan te moeten sjotten op een voddenbal of een conservenblik.
De voetbalteams werden
samengesteld. Twee jongens, door den Bagger aangeduid, kiezen elk om
beurt een jongen uit de groep. Wie niet goed kan voetballen wordt als
laatste gekozen, punt uit. Enkele mutsen een sjaal of een vest doen dienst als doelpaal. Er wordt lustig gestampt en meester
Bagger, de scheidsrechter, staat kaarsrecht als een boom midden op het
veld. Bewegen doet hij niet, maar als er een bal wat dicht in zijn
buurt komt trapt hij die met de met de punt van zijn rechterschoen
keihard in de richting van één van beide goals. Vandaag trapt hij met zulke kracht
op de slappe bal dat deze met een luide knal openscheurt en als een
schotelvod over zijn zwarte lakeischoen blijft hangen. Zijn aangezicht wordt vuurrood van
het verschieten en wanneer de eigenaar van de bal hartstochtelijk begin
te wenen weet hij met zichzelf geen raad. Om zijn gezicht te redden
belooft hij een nieuwe bal te zullen kopen maar niemand gelooft hem. s Anderendaags echter heeft hij twee nieuwe ballen mee. Hier zie, zegt hij tegen de huilebalk van gisteren, en maak hem nu niet meer kapot hé! De andere bal verbergt de meester
in zijn lessenaar. Niemand van de andere klassen mag hem ooit
gebruiken. Ze moeten maar zelf een bal kopen. Zegt hij egoïstisch.
