Welkom op mijn blog!

      Vertellingen en verhalen
              uit mijn jeugd
           van 1940 tot 1960

KLIK HIER !
  • Na... de tijd van toen (mijn nieuw blogje vanaf 1960)
  • Inhoud blog
  • Gouden Bruiloft
  • Petrol in de soep
  • Ajuinstoemp
  • De Melktand
  • Patatten van ... 'De Neus'
  • Een broertje erbij... en nog één
  • In blijde verwachting...
  • De Kolenzifters
  • Renéeke
  • Een vijver vol met!
  • Fietsperikelen
  • Nieuw blog: Periode vanaf 1960
  • A votre service, monsieur !
  • Werkloos
  • De Kerstkalkoen
  • De mooiste dag!
  • Een zware teleurstelling
  • 'œ Slisse en Cesaer '
  • De Officiële Kennismaking
  • Zwarte Piet
  • Vlaamse Kermis, de Eerste Kus
  • Appél aan bed!
  • Naar het Leger
  • Het Eerste Contact
  • De Edele Kookkunst
  • De Edele Kookkunst (deel 2)
  • Naar Büderscheid (deel 2)
  • Naar Büderscheid (deel 1)
  • 't 'œVliegmachien'
  • Gaan werken in het 'œatelier'
  • Mathileke Vis
  • De Nieuwe Laarsjes
  • Ons eerste fietsje
  • De Brug over het Albertkanaal
  • Nonkel Jan ( 2 ) - De grappenmaker
  • De Rode Zwembroekjes
  • Nonkel Jan
  • Bij 'Tenne' met vakantie
  • Het Koffieservies (deel 2)
  • Het Koffieservies (deel 3)
  • Het koffieservies. (deel 1)
  • De bevrijding - 4 September 1944
  • De Bedrieger, bedrogen
  • De laatste loodjes ...
  • Gestapo
  • Meester '˜Bagger' - (Deel 3)
  • Meester '˜Bagger' - (Deel 2)
  • Meester 'Bagger' - (Deel 1)
  • Mil '˜Piot' en de zoetlingskes (Deel 2)
  • Mil '˜Piot' en de zoetlingskes - (Deel 1)
  • Weer thuis
  • Koekelberg
  • Geboren vóór den oorlog
  • Waarom schrijven?
    E-mail mij

    Ik waardeer uw mening en mail u zeker terug

    Foto
    Op schoolreis in Dinant 1950
    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Mijn favorieten
  • Andersdangewoon
  • Uilenspiegel
  • Nieuwjaarsbrieven 2
  • Met hart en ziel
  • Warket (Ikbijhaar)
  • Didi's Vluchtstrook
  • Rocor
  • Begrijphetnietje
  • Hercule Poireau
  • Titipoes
    Archief per week
  • 05/04-11/04 2010
  • 12/11-18/11 2007
  • 22/10-28/10 2007
  • 15/10-21/10 2007
  • 24/09-30/09 2007
  • 13/08-19/08 2007
  • 30/07-05/08 2007
  • 23/07-29/07 2007
  • 16/07-22/07 2007
  • 09/07-15/07 2007
  • 11/06-17/06 2007
  • 04/06-10/06 2007
  • 28/05-03/06 2007
  • 21/05-27/05 2007
  • 14/05-20/05 2007
  • 07/05-13/05 2007
  • 30/04-06/05 2007
  • 23/04-29/04 2007
  • 16/04-22/04 2007
  • 09/04-15/04 2007
  • 02/04-08/04 2007
    Foto
    De tijd van toen ...
    Nostalgische verhalen
    Over de oorlog, kindertijd, jeugd, verliefdheid, legerdienst en later leven.
    16-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De bevrijding - 4 September 1944
     - 1944

    Begin september 1944 trekken de Engelsen, Amerikanen en Canadezen vanuit Frankrijk, België binnen en één dag later zijn ze al in Brussel.

    De laatste Duitsers maken zich uit de voeten met alles wat enigszins kan rijden. Zo worden er nog heel wat fietsen en paarden met kar weggehaald en gestolen bij de burgers.
    Langs de Mechelsesteenweg zien we een personenauto voorbijrijden waaraan langs weerszijden een lang touw is vastgemaakt. Aan elk touw hangen wel tien fietsende Duitsers die zich op die manier laten voortslepen.
    Tot op de dag van de intocht der Canadezen wordt er nog overal geschoten en houden kleine groepjes Duitsers stand.
    In de chaos die ontstaat raken vele Duitsers niet tijdig meer weg en moeten zich overgeven aan de geallieerden.
    ‘Ze komen, ze komen,’ roept Julien onze buurjongen, ‘in Oppem staat iedereen al op straat, haast jullie!’ Hij is buiten adem en laat zich uitgeput op een stoel neervallen.
    Als een lopend vuurtje verspreidt zich het nieuws dat ‘ze’ vanuit Waterloo over de Mechelse steenweg in onze richting komen.
    Als vader dit hoort aarzelt hij geen ogenblik en grijpt mij en mijn broer bij de hand om te gaan kijken. Hij is vreselijk opgewonden en wij moeten heel de tijd lopen om te kunnen volgen terwijl hij ons voort sleurt.
    Het is anderhalve kilometer lopen en onderweg komen we almaar meer lachende en drukdoende mensen tegen die zich net als wij naar de steenweg haasten.
    Als we nog ruim vijfhonderd meter van ons doel verwijderd zijn horen we het al; Het doffe geraas van zware voertuigen dat in vlagen overstemd wordt door het enthousiaste geroep en gejuich van de menigte.
    Dan zien we ze ook! Over de kasseien van de steenweg daveren de tanks en de legervoertuigen in lange colonnes voorbij. Soldaten steken met hun bovenlichaam uit hun tank of zitten rond de koepel en wuiven naar iedereen.
    Enkele jonge waaghalzen kruipen op de rijdende pantsers, geven de soldaten de hand en bedelden om chocolade en sigaretten. Ook meisjes en jonge vrouwen worden op de voertuigen gehesen en werpen zich zonder scrupules in de armen van de soldaten.
    Langs de steenweg ziet het zwart van de joelende massa, jong en oud, iedereen is daar! Velen onder hen dansen, zwaaien met Belgische vlaggen  en zingen tot hun kelen er schor van worden. Iedereen grijpt iedereen vast, de vreugde is onbeschrijfelijk.
    Mensen wenen van geluk en voor het eerst zie ik tranen lopen over de wangen van mijn vader.
      

    Er zijn ook minder prettige taferelen. Om hun opgekropte frustraties van vier jaar verdrukking bot te vieren klimmen enkele heethoofden op het balkon van een huis met uitgestoken Belgische vlag en steken deze in brand. Het blijkt het huis te zijn van iemand die met de Duitsers heeft gecollaboreerd en zich nu een goede  Belg wil tonen door de vlag uit te hangen.
    De ‘zwarte’ wordt uit zijn huis gesleurd en de soldaten moeten ingrijpen om te voorkomen dat hij ter plekke wordt doodgeslagen.
     We zien ook vrouwen met kaalgeschoren schedels die midden op de straat worden uitgescholden en met allerlei voorwerpen bekogeld.
    ‘Waarom doen ze dat pa?’ Vraag ik, maar hij antwoordt niet.
    Later hoorden we zeggen dat die vrouwen gestraft werden  omdat ze met de Duitsers hadden ‘gelopen’. Ik begreep er niks van.
    Aan de voorbijtrekkende voertuigen komt haast geen einde en vader besluit dan maar om naar huis te gaan.
    Onderweg is hij nog steeds erg nerveus en op een gegeven ogenblik haalt hij iets uit zijn broekzak, frommelt het bijeen en werpt het in de haag langs de beekstraat.
    Plots realiseert hij zich dat er iets fout is, draait zich om en loopt even terug. Hij duikt tussen de haag en haalt er het verfomfaaide papiertje weer uit. Wanneer hij het openvouwt ziet hij dat het een briefje van vijftig frank is. Hij fluit tussen zijn tanden en zegt opgelucht: ‘Wat een geluk dat ik het gezien heb want anders konden we morgen geen brood kopen.’ Hij lacht hartelijk om zijn stommiteit en uitgelaten stappen we verder naar huis.

    De komst van de Amerikanen luidt voor ons een heel nieuw tijdperk in. Het is niet alleen het einde van de oorlog maar ook het begin van vrede die wij als kind nooit hebben gekend.
    Al spoedig heeft Louis weer werk en komt er geld binnen en hierdoor ook beter eten op tafel. Nieuwe dingen ook, die we nog nooit gegeten hebben.
    Ik herinner mij dat pa eens bananen had meegebracht en ze ons liet proeven. Als hij ze te voorschijn haalt ben ik diep ontgoocheld omdat ze niet mooi rond en lang zijn zoals men altijd vertelde, maar krom en hoekig. De smaak valt echter wel mee en ook de sinaasappels en de chocolade zijn lekker.

    Op de  renbaan van Sterrebeek slaan de Amerikanen een heel legerkamp  op.
    Er staan wel honderd grote tenten en de soldaten zijn vriendelijk en delen vaak chocolade, koekjes en kauwgom uit.
    Wie zijn zuster kan overtuigen om een afspraakje te maken met een soldaat zit gebeiteld en krijgt alles wat zijn hartje lust.

    Wij hebben geen zuster maar halen wel regelmatig de vuile was op bij de soldaten om deze door ons moeder te laten doen. Zij wordt niet betaald voor de was maar krijgt in ruil dubbel zoveel stukken zeep dan ze nodig heeft. Hiermee kan ze ook onze eigen was doen.
    Toch krijgen wij van de soldaten nog snoep en ook sigaretten, maar dat vertellen we thuis natuurlijk niet.
    Eén keer krijgen we ook enkele witte, langwerpige ballons. We blazen ze op en spelen er mee met de jongens en meisjes in onze buurt.
    We vragen ons af of Amerikaanse ballons allemaal zo een eigenaardige lange vorm hebben. 

    Wanneer  moeder deze ‘ballons’ ziet wordt ze vuurrood en pakt het ‘speeltuig’ af terwijl ze ons verbiedt om die ‘dingen’ nog aan te nemen. Wij begrijpen haar houding niet, maar later komen we er achter dat deze ballons eigelijk niet dienen om opgeblazen te worden ... 

                          
                   





    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie * Very Happy Smile Sad Surprised Shocked Confused Cool Laughing Mad Razz Embarassed Crying or Very sad Evil or Very Mad Twisted Evil Rolling Eyes Wink Exclamation Question Idea Arrow
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)



    >

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!