maandag 16 augustus vlotte rit, tof weerzien,wuvesteke
Het laden van onze Touran is altijd een hele opdracht. Eerst moet de hoeveelheid bagage bekeken worden : twee reistassen per persoon, is dat acceptabel of wordt dat afgekeurd door de bagagecommissie ? Ter verdediging voert men dan aan dat de ene tas een echte reistas is en de andere een sporttas en beide onmisbaar voor een goede afloop. Daar kunnen we akkoord mee gaan. Stapelen we horizontaal dwars of vertikaal overlangs ? Daar moet eens over gepraat worden. Is jouw fiets een met een 30-34 plaat of is het een 32-32? Ja, dat moet een mens allemaal weten vóór hij vertrekt. Als vrouw leer ik weer bij : een wuvesteke. Zo noemt de fietsenmaker van Johan de versnelling die hij op zijn fiets liet zetten. Ik mag dat hier eigenlijk niet vertellen van Johan want hij is bang dat hij de' vrouwenwereld' over zich gaat krijgen. Zo'n steekje is namelijk de kleinst mogelijke versnelling die een fiets kan hebben en dat kan alleen maar nuttig zijn als je een 'wuve' bent, want ... u begrijpt het wel.
Het moet gezegd, eens de vergadering ten einde is gaat het laden wondervlug. Zelfs de achterklep van de auto wordt neergelaten alvorens de fietsen op het rek te zetten! We 'schuren onze puste' en zijn er mee weg.
De rit is vlot, ieder doet zijn deel van het rijden, Geert geeft de nodige technische instructies : 'nu schakelen!', 'afstand houden', 'toerental in de gaten houden'.
We stoppen op een parking, Johan vindt een sacoche, prachtige vondst, zit vol kaarten, passen en foto's, geen geld, wat er mee gedaan ?
'de meeste mensen deugen' zegt Johan, 'geef het af in het tankstation'.
'de meeste mensen deugen niet' zegt Michel, 'niks afgeven, we proberen de eigenaar te bellen'
Hilde (ik dus) vindt het telefoonnummer van een zekere Jeremy van de sacoche. Geert (kent mooi Frans) belt. Jeremy is niet thuis. Ha neen, Jeremy is zoals wij op weg naar het Zuiden. De sacoche wordt toch afgezet bij de caissière van het tankstation, we proberen later nog te bellen (nemen we ons heilig voor).
Wie ook op weg naar het Zuiden is, dat is een colonne van politiewagens, die duidelijk de opdracht hebben gekregen om chaos in het verkeer te scheppen. Ze steken ons voorbij, ze steken elkaar voorbij, ze rijden links, ze rijden rechts, maar structuur zit er niet in. 'Op weg naar St. Tropez, die gendarmes', zegt Johan.
Inge (onze ex-collega) en Tom (haar man) zijn de trotse eigenaars van 'Estafête', een b&b in Cressensac-Sarrazac, die ze te voorschijn getoverd hebben uit een oude schuur. Met veel zorg en smaak omgebouwd in vele lange jaren en sinds mei geopend. We worden hartelijk ontvangen en krijgen de familiekamer ter beschikking. Geert en ik palmen het matrimoniale bed in en Michel en Johan herschikken hun bedjes tot een gezellig geheel van bed en doorgang naar de badkamer. Er is een zwembad, we nemen een duikje, toch zij die een zwembroek bij hebben. De waterschuwe exemplaren negeren elk aandringen. Er is ook een jacuzzi en een sauna.
's Avonds krijgen we een culinair hoogstandje van Tom en als we slapen gaan hoop ik van harte dat er geen civetkat in onze kamer gaat binnensluipen vannacht, want het manshoge venster naar het terras zetten we ver open.
Geen kat, maar wel een vos, zo blijkt de volgende morgen, heeft 1 kip opgegeten en 2 kippen verstopt (zijn vermist) en 4 kippen ongemoeid gelaten. De vossen, het zijn moordenaars, we hebben het in het buitenstedelijk De Pinte ook al ondervonden.
Het is niet te geloven maar het is alweer een klein jaar geleden dat we onze fiets van stal haalden om de Stelvio in Noord Italië te lijf te gaan.
En kijk, de roep naar het zuiden is weer daar ! Johan en Michel zijn er klaar voor, de ene heeft zijn patatjes uitgedaan en een paar katjes gegeseld, de andere heeft een nieuw koerstruitje gekregen en zijn kruidenbak omgeschoffeld. Ze staan te trappelen van ongeduld om het startschot te geven in Sarrazac. Howowow, Sarrazac ??? Welke Sarrazac dan wel ?? Is het Sarrazac-Sarrazac of is het Cressensac-Sarrazac ? Ja, voor jullie speelt dat allemaal geen rol, maar wij willen liefst naar de Sarrazac van Inge en Tom, daar waar zij een b&b zijn begonnen sinds april. ( Inge is een ex-collega van Michel, Johan en ik en we vinden het leuk om haar eens terug te zien. ) Maar zij woont wel in de andere Sarrazac dan die waar onze fietstocht begint. De route ligt vast, de hotels zijn geboekt. Enkel het beginpunt is fout. Het geeft een ferme deuk in het imago van de kaartenlezer/routeplanner, we zeggen niet wie het is, maar zijn naam rijmt wel op Debel (dat is Inge haar naam). Het wordt ingewikkeld, ik weet het, elk nieuw begin is moeilijk. Zowel het schrijven van een blog als het vinden van een plaatsnaam in Frankrijk. Niet getreurd echter, de ene Sarrazac ligt niet zoooo ver ten noordwesten van de andere, we passen er wel een mouw aan. In dit geval een wiel. En het stroeve schrijven, dat betert ook wel, oefening baart kunst.
Het zal wat onwennig reizen zijn na het moeilijk jaar van maatregelen tegen Covid-19. We zijn alle vier gevaccineerd, dat is geruststellend en we zullen ons zo goed mogelijk houden aan de maatregelen van Frankrijk. Ondertussen zijn we alle vier met pensioen, dus we hebben hopen tijd gehad om te trainen. Alleen, bij een gepensioneerde is de tijd van een andere, kortere orde, het is geen fabeltje, we ondervinden het alle dagen : we staan op, we knipperen even met onze ogen en de nacht is reeds daar !
Maar goed, we gaan vroeg slapen vanavond, morgenvroeg om 7 uur staan hier twee mannen aan de deur.
de hort op
