Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
25-06-2017
zoet of zout ?
Wat een feestgedruis deze morgen. Parade van de duizenden motards voor ons hotel. Heel het dorp staat te kijken, er wordt gewuifd, gejuicht, het lijkt de Bevrijding van 1945. Ik vraag me af wat al die stoere ridders in het dagelijks leven doen. En de chicks (ja, nu gebruik ik dat woord ook al), die in netkousen paraderen en triomfantelijk of ijzig op hun stalen ros zitten. We wringen ons uit het verkeerskluwen, proberen een binnenwegje uit en dat lukt wonderwel. Terug de Velodyssee op, tocht door de bossen. Het is warm, we horen de krekels tsjirpen. Waarom doen ze dat toch, uren en uren aan een stuk? Of zouden ze mekaar aflossen zoals soldaten op een schip? Het fietspad is van zeer goede kwaliteit, breed en mooi effen geasfalteerd. Het rijdt heel gemakkelijk, we lijken te vliegen. Onderweg komen we nog een lone wolf tegen, man alleen, we zagen hem gisteren ook al. Hij herkent ons, slaat een babbeltje. Voor hem is het de laatste dag fietsen, hij keert morgen huiswaarts. Dat zal net op tijd zijn om het slecht weer, dat op komst is, te vermijden.
Het laatste stuk van ons parcours is een zalig stuk. Het gaat op en af, er zit zelfs een klimmetje van 10% bij, met veel bombarie aangekondigd. Het rijdt leuk en het is prachtig, volledig in het groen, met de zon die door het gebladerte schijnt en vreemde tekeningen op het asfalt projecteert. We fietsen tegen elkander op, ik verlies keer op keer de demarrages. Ja zeg, mijn billen zijn ook geen tomboonenbillen zoals die van Geert. Hij kirt dat ik nog veel moet trainen. Zolang hij maar niet 'chick' tegen me zegt.
We komen aan in Lacanau l'Ocean, chez Augustin. Die heeft geen kamer voor ons, maar wel een appartementje. We zeggen niet nee, wat een luxe. Achter een gordijn, beneden op terras, blinkt zelfs een jacuzzi. 'Dees' komt niet meer goed.
Om kwart voor negen stipt wordt er op de kamerdeur geklopt en krijgen we ontbijt op bed. De mensen van het hotel doen duidelijk hun best om het de gasten naar hun zin te maken.
De fietsroute loopt een hele tijd pal naast het strand, maar opgelet, daar zijn de falaises terug, we voelen het aan de klimmetjes. Ze zijn kort en soms nijdig, maar altijd word je beloond met een afdaling. Dalen op de fiets heeft voor mij veel gemeen met skiën, het geeft een zalig gevoel van snelheid zonder al te veel inspanning, je moet controle houden want te snel eindigt ergens ondersteboven naast de piste. En je kunt al eens links en rechts kijken en zien hoe alles voorbij zoeft. De snelheid die ik haal op de fiets zal ongeveer dezelfde zijn als bij het skiën, maximum 50 km/uur. Geert gaat daar galant een stuk boven, hij is als een valk die zich op een prooi stort. Ik denk dat hij tot 70 km/uur durft gaan. Een keer heb ik dit weten misgaan, bocht gemist en in de bramen beland. Maar bijna altijd schat hij zichzelf goed in. Dat zeg ik tegen mezelf als hij weer eens voorbij komt gefladderd. En als hij valt is het met stijl. Vandaag ook, volgens hem is het mijn schuld omdat ik te plots rem en hij de tijd niet heeft om uit zijn klikpedalen te geraken. Volgens mij rijdt hij te kort achter mij. Tweede couplet dus, valpartij zonder erg, hij verstaat de kunst.
We zetten over met de bac van Royan (heeft prachtige oude villa's langs de kustlijn) naar Le Verdon, een half uur op de boot, die deze keer de afmetingen heeft van een echte ferry. Het valt ons op dat er nogal wat motards ook de boot nemen. Vooral bij het uitrijden van de ferry worden we vergast (in elke betekenis van het woord) op een vroemvroemvroemconcert, hoe luider hoe liever. Voor hen toch.
We komen een koppel tegen uit Amsterdam, van daar vertrokken, met veel minder bagage dan wij. Geoefende fietsers. En altijd is er daar de zee, schuimend en wiegend en blinkend tot in de oneindige verte. En de goudgele stranden, langgerekt, weinig bezaaid met zonnende, spelende mensen, hier is plaats in overvloed. En langs de stranden, de pijnbomen, op hun lange stengels hoog boven onze hoofden, de geur van de Kempen. Waar is de tijd gebleven dat we als kind in de landduinen van de Lilse Bergen gingen spelen ? De duinen zijn er nog, vandaag staat er een omheining rond.
We eten een dagschotel en de dienster vertelt ons dat in Montalivet-les-Bains een grote happening voor motards is. Vandaar al dat gevroem. En vandaar dat we ter plekke geen logeeradres vonden.
We kijken onze ogen uit als we in het badplaatsje aankomen : wat een parade van moto's en moto's en moto's. We eten een ijsje en bekijken de begankenis. Heel veel zwart leer, kettingen, snorren, tatoeages mooi en lelijk, dikke buiken.... En daar zijn de chicks, roept Geert. Ik kijk tersluiks naar hem, dat is ook de eerste keer dat ik hem dat woord hoor gebruiken, mijn feministische inborst voelt zich gekweld, maar hij is geheel in vervoering. Dit is echt schoon materiaal. We horen dat er 15.000 motards verwacht worden en als we naar ons hotel verder fietsen horen we nog lang het gebrom van de zware motoren. Voor onze kamers staan twee Harley Davidsons te blinken. Geen stofje en geen schrammetje. En daar komen er nog twee. En daar...is de grasmaaier van het hotel in volle actie. Niet elk gebrom is 150 pk.
Montalivet is befaamd als mekka voor naturisten. De combinatie met al die Hells Angels, ik probeer er niet aan te denken.
Misschien was ik wat te snel met mijn oordeel gisteren over ons logeeradres, die mensen waren eerder wat onzeker en onbeholpen en kwamen daardoor niet erg vriendelijk over. We zijn dan maar zelf gaan vragen of we onze boterham in hun tuin mochten opeten en of ze misschien met onze koffie wat wilden koffiezetten. Dat zouden ze wel willen, maar ze hadden geen koffiezetmachine, enkel een espressoapparaat. Ja, dat was zeker ook goed. Na vijf minuten, nog geen espresso, tien minuten, geen espresso, kwartier, geen espresso en ook geen teken van leven meer. Het zette ons aan het denken : misschien was het espressoapparaat nog doosnieuw en kreeg ze het niet uitgepakt want de schaar was zoek, misschien waren de capsules net op, misschien verbood haar man espresso uit te delen aan vreemde mensen, misschien had ze een schuwe schrik gepakt van ons, ouwe hippies en durfde ze niet meer buitenkomen, stond ze handenwringend achter haar deur. Er was iets, maar we verstonden niet wat (en we verstaan het nog niet goed). De echtgenoot bracht de verlossing : hij bracht twee espresso's, de gastvrouw liet zich niet meer zien. Vreemd was dat. De nacht was ook een beetje vreemd, we sliepen als het ware op straat. De enige venster in onze kamer was eveneens de voordeur en omdat het zo warm was konden we niet anders dan die voordeur wagenwijd openzetten. Beelden van dwalende honden die plots bij ons in bed lagen verjoeg ik snel, niet denken aan wat er kan mis gaan. De enige beesten die binnenkwamen waren een dozijn pissebedden,daar konden we mee leven. De etappe van vandaag was op zijn minst vol afwisseling, zowel qua landschap als qua emoties. Aanvankelijk een heel mooie route op een oude spoorwegbedding, rustig, onverharde wegen maar zeer goed berijdbaar. Hier komen duidelijk meer ruiters dan fietsers. We zien het aan de talrijke paardendrollen. Het doet me terugdenken aan mijn prille kindertijd toen de melkboer nog langs kwam met paard en kar. Het was een groot geluk als het paard zijn gevoeg deed in onze straat, Liza (mijn moeder dus) stond paraat met schopje en blik om de drollen te scheppen en in ons voortuintje te kieperen. Prima mest!!
Het tweede stuk voert ons door de marais, een groot natuurgebied rond Marennes. Hier komen de watervogels terug op de voorgrond, alles wat lange poten heeft waadt en baadt in het zilte water. We zien zwanen, majestueus van kop tot teen, en ook jonge zwaantjes. Ik moet het sprookje over het lelijke eendje gelijk geven. Een jonge zwaan is niet mooi. Het is een grauw ding. Maar wacht tot het lelijke eendje groot geworden is, niets zo mooi als de beminnelijke zwaan. De route wordt moeilijk berijdbaar, veel uitstekende stenen, gruis, grind, afval, wat een puinhoop. Niet te verwonderen dat we platte band krijgen. Gelukkig is het de fietskar, we hebben een reservewieltje. Heel ons hebben en houden moet uit de kar (we lijken huisjesslakken, hebben onze rijkdom in de kar zitten), de hele weg staat vol. Geert zal gelijk de bandje nog eens stevig oppompen, wat natuurlijk wat verkeerd afloopt, het bandje verliest lucht in plaats van er op te nemen. Daar wordt iemand nerveus van. Ik hoor gemompel en binnensmonds gevloek, hij doet zich pijn bij het (wild!) pompen en er komt een tractor aangereden die onmogelijk langs onze huisraad kan. De 2 mannen, hoog op de tractor, gniffelen. Dat is er even te veel aan. 'Les pistes cyclables sont abominables', roept Geert hen achterna. Gelukkig brullen tractoren luid. Les Landes zijn in aantocht. We krijgen een voorsmaakje op het laatste stuk van onze etappe : we rijden 2 uur door een bos met voornamelijk pijnbomen. Het strand is nooit ver weg, talrijke wegwijzers vertellen het ons. We rijden goed door, arriveren in La Palmyre, een badplaats. Geen enkele gelijkenis met zijn naamgenoot in Syrië. Hier staat alles overeind en zijn de mensen welvarend en in goede doen. Hoewel, in dat ene restaurant zit geen enkele klant. Het is open, maar niemand eet er. Niet om 7 uur, niet om 8 uur, niet om 9 uur. Hetzelfde zagen we op Ile de Re, waar een paardenmolen stond te tsjingelen, maar geen enkel kind dat er op zat. De man heeft zijn molen afgesloten en is naar huis gegaan. Als hij zich al niet gaan bedrinken is.
Het was gisteravond onze schaaldieravond. De gastheer, die sprekend op JP Belmondo lijkt, maar dan te warm gewassen, plus mince dus, ging 's morgens strandjutten en ving voor ons 12 oesters, voor elk zes. Dat zou zeker genoeg zijn had de gastvrouw gezegd, want les huitres sauvages c'est bien vlezig. Wat het verschil is met gekweekte oesters, wilden we weten. Dat werd een hele uitleg, zowel van haar als van hem en meestal door elkaar. Wat Geert er van begreep (want ik begreep er niks van): de wilde oesters (wat zij ook laitieres heten?) zijn veel beter dan de gekweekte, locals zullen nooit gekweekte eten, de wilde worden pas na 5 jaar geplukt, de gekweekte worden opgefokt om na 2 jaar al klaar te zijn voor consumptie en, het pikantste detail, al of niet verzonnen, de huitres laitieres liggen te weken in hun eigen sperma, vandaar laitiere. ???? Waar of niet, moi, je ne sais pas. We vonden ze in elk geval heel lekker, als we er niet te veel over nadachten. Het vervolg waren mosselen met frietjes. Belmondo's zenuwen waren erg gespannen omdat hij frietjes moest maken voor les Belges. Tot overmaat van ramp was de frietketel plots kapot. Ja maar, zei zij, je moet une solution bedenken. Neem een pan en bak ze daar in. Hij verdween weer in zijn keuken en ja hoor, daar waren de frietjes, netjes zwart gebakken. Niet allemaal, er waren ook bruintjes bij en ze smaakten niet slecht. En de mosselen waren klein, maar overvloedig en lekker. Hoe beter we alles naar binnen werkten hoe breder de lach van de getaande zeerover werd. Hij legde nog uit dat op elke mossel ook een krabje zat, ze leven in een soort symbiose of de ene parasiteert op de andere, dat begreep ik alweer niet zo goed, maar het was inderdaad zo dat er krabjes te zien waren. We hebben die ook maar opgegeten. Om 22u was het mosselfestijn ten einde, we zaten nog steeds buiten. Het was een zalig zomerse avond. En vandaag, alweer on the road. Eerst het stokrozeneiland af, La Rochelle door (wat staat de velodyssee toch slecht aangeduid in de steden),we krijgen spontaan hulp van 2 oude rakkers. En dan lange stukken langs de kust, terwijl de mist (la brume zegt men hier) vanuit de zee over het land trekt en alles in een fijn waas hult. We passeren het lange zandstrand van Chatellailon, heel mooi badstadje. Het laatste stuk van de route trekt het binnenland in, hier wordt aan landbouw gedaan : het hooi mooi gestapeld, de graanvelden goudgeel, rijp en gezwollen, wachtend op de oogst, de eerste zonnebloemvelden. We moeten Rochefort nog door, houden ons hart vast voor de bewegwijzering daar. Tot aan het prachtige stationsgebouw loopt het vlot. We drinken iets in een kebabzaak, spotgoedkoop en supervriendelijke jongens. Nadien rijden we op intuitie....de juiste kant uit. Oh, wat zijn wij heden blij. De b&b vinden is een ander paar mouwen. Ze ligt ver buiten de route en is niet bewegwijzerd. Een nieuwe uitbating, mooi en modern, maar weinig hartelijk. We zijn wat ontgoocheld. We hebben samen 1 stoel om op te zitten en geen thee of koffie, noch water aanwezig. We hebben al veeeel beter meegemaakt.
Ook nog het vermelden waard : onze teller staat op 1.521 km.
Onze Engelse buren berichtten ons gisteravond nog over de (mislukte) terreurdaad in Brussel. Eigenlijk weten we van niets meer. Af en toe krijgen we wat info over de actualiteit. Zo vertelde Thomas over de grote brand in het londens flatgebouw en dat het misschien May haar hoofd gaat kosten, over de schaamteloze graaipolitiek van de PS bij Samu Social en over Macron die een 2/3 meerderheid heeft in het parlement, oude krokodillen de laan uitstuurde en jonge frisse lentebloemen in de plaats zette. Je zou van minder de Marseillaise gaan zingen.
We krijgen een plannetje van het eiland hier en gaan het fietsend verkennen. C'est tout plat et bien equipee pour les cyclistes. Het is een langgerekt eiland, wij zitten helemaal aan het begin bij de brug naar Larochelle en het verste punt is op ongeveer 35 km. La Phare heet het, iedereen wil het zien en het ziet er zwart van de winkeltjes. Commerce partout. Daar gaan we dus niet heen. En moesten we gedacht hebben dat we alleen de baan op zijn, al fietsend, dan hebben we het goed mis. Langs alle kanten wordt er gefietst, het lijkt de gordel wel, maar dan voor senioren, met hier en daar een verdwaalde jongeling. Dat wordt sportelen. We zien ze in alle soorten en formaten, de fietsers. Madame van voren en mijnheer puffend er achter. Mijnheer 20 meter voorop, madame verongelijkt continu aan het bijbenen. Samen op de tandem, de achterste het gelukkigst. Mijnheer met een kar met hond. Madame met haar zadel veel te laag. Bloot bovenlijf van mijnheer. Veel ruggen bloot van les dames. Grote hoeden, kleine hoeden, petten, afwaaihoeden, linten, helmen... en heel veel mensen die duidelijk niet gewoon zijn om te fietsen. Het is opletten geblazen. Het eiland zelf is heel mooi, vooral door de pittoreske dorpjes. Ze zijn prachtig bebloemd, de stokroos is hier met voorsprong de favoriete bloem. We zien ze in prachtige kleuren. Elk dorpje heeft zijn jachthaventje, heel charmant. De frisse ochtend, wat mistig en vochtig, alsof een fijne welgekomen motregen ons besproeit, heeft plaats gemaakt voor zon en wind. Er wordt druk gezeild en gesurfd op zee. Het is ook hier weer de streek van de oesters. (We krijgen er straks geserveerd door onze gastvrouw, huitres laitieres, joost mag weten wat dat is). We zien bassins voor de produktie van fleur de sel. Overal te koop hier, maar sorry mensen, we brengen niks mee. In Ars en Re drinken we wat in het hardrockcafe van het stadje. Geert drinkt een pintje (van een schimmig merk), het zakt in zijn benen. Het fietsen gaat niet goed meer, bier en fietsen, voor hem gaat dat niet samen. En ik had hem nog wel aangepord om een Achouffe te drinken. Beetje eten uit onze voorraad pepmiddelen (dankjewel Waaimensen) kikkert hem op. We peddelen aan een stevig tempo terug naar ons logeeradres. We moeten toch nog eens vragen daar waarom alle niet-rijhuisjes ommuurd zijn. Het is opvallend en wel mooi, maar wat is het nut daarvan?
Gisteravond hadden we plots grote zorgen over de batterij die niet meer wilde opladen. Zonder batterij ben ik verloren, die zware fiets plus de kar vooruit krijgen, ik zie dat niet zitten. Onze hulplijn, Jan, gaf ons de goede raad ze koel weg te leggen, misschien zou ze nog bekomen. En inderdaad, het arm ding begon terug tekenen van leven te geven, ze liet zich volledig opladen. Wat geruster, legden we ons te zweten, van slapen was nog geen sprake, veel te warm.
We ontbijten samen met twee Canadeze mannen, ze zitten te blinken in hun koerspakje. Ze hebben er zin in, gaan Larochelle bezoeken. Het ontbijt is lekker onfrans, kaas, charcuterie, fruitmoes, eigen bereide yoghurt, goed stevig dus. We wanen ons in de jungle, de grijze papegaai des huizes houdt niet op met kwebbelen, hij converseert met zichzelf. We verstaan vooral a velo, a velo. Dat beest wil waarschijnlijk dat we zo vlug mogelijk terug op onze fiets springen en hij gerust is. Hij is negentien jaar oud, kan in leeftijd concurreren met Geerts vader, de oude caesar. De tuin van de b&b is heel mooi, veel bloemen, ik kan ze niet allemaal thuisbrengen, er is alleszins een weelderige blauwe regen in zijn tweede bloei, rozen, lelies, stokrozen. een druivelaar, een klimplant met mij onbekende lekker zoet ruikende bloemetjes. En bomen die beschutting geven.
Na de middag wordt onze rit een echte helletocht. We rijden door landbouwgebied en er is geen plekje schaduw. Sommige stukken zijn onverhard , la strada bianchi, wit dus en de warmte komt niet enkel van boven, maar lijkt ook uit de grond te komen. De kar hobbelt achter me aan, sterke goede kar. Â Ook de banden van de koersfiets houden wonderwel stand, we hebben al zo veel kiezels en putten en scherpe stenen overreden, we zenden een dankalleluiah naar Guido, de broer van Geert voor de Durano plusbanden die we van hem kregen. We puffen, we zweten, we overgieten onszelf met water uit de drinkbussen, het lijkt warm douchewater, maar al rijdend geeft het toch verkoeling. Onderweg, koeien, in dezelfde hitte als de onze zonder abri of lommer. Hebben die beesten wel te drinken? Hun heupen steken als kapstokken uit hun lenden. Ik hoop dat er een boer is die voor hen zorgt. Onderweg, schapen, nog in de wol, dicht tegen elkaar aan, hun tong ver uit de bek. Zij onderhouden het gras van de grinddijk waar wij op rijden, maar hebben ze ook wat te drinken ?
Het is het eerste wat we doen in het dorpje van bestemming, een cafeetje zoeken en drinken. Beiden een frisse Leffe en Geert nog een tweede. Het maakt hem lacherig, het is in zijn hoofd geschoten. We vinden vlug onze b&b en mogen al binnen. Geert sluit vriendschap met de grote loebas van een hond, ze zitten gezamenlijk te hijgen in de tuin onder een boom. Ze vinden elkaar in leeftijd en loebassigheid. Niks hoeft meer vandaag, de frisse kamer wenkt.
We ontdekken even later, na een frisse duik in het zwembad, dat de batterij van mijn fiets niet meer oplaadt. Ook gaar gekookt. Hulplijnen Jan en Lieve, Margo ingeroepen, morgen zien we verder.
de hort op
