We komen 's morgens terecht in een lawaai, waar we niet goed tegen kunnen, maar die mensen hier heel normaal lijken te vinden.  Druk pratende Spanjaarden, de ene die de andere overstemt, door elkaar pratend, bulderende lach die tot diep in mijn oren dringt.  Het is zondagmorgen en de harde Spaanse klanken klinken door de ontbijtruimte.  Daar zitten al jagers te popelen om wild te gaan schieten op hun vrije dag, de honden zitten in kooien en zullen straks gelost worden.  We staan wat onwennig aan de bar, waar de juffrouw roetsjt van de ene kant naar de andere en ons gebaart om even te wachten.  We leggen uit dat we willen ontbijten, koffie, brood con tomate ? si, con tomate), wat ham. Het brood wordt getoast, de tomatenpulp wordt er bij geserveerd.  We kennen dit al van de vorige fietsreis door Spanje.

De ontbijtruimte, en ook alle andere ruimtes die we kunnen bekijken, hangt vol messen.  Allemaal te koop.  Mijn kop af als het er geen duizend zijn.  Aan het plafond hangen hespen, ook te koop.  Ze ruiken niet goed, een wat weeë geur, ik maak me snel uit de voeten en kom de onvermijdelijke stierenvechters aan de muren tegen. Het machismo komt hier uit alle muren en hoeken en spleten.

Over mannen gesproken, ik heb me de laatste dagen, in Barcelona, in Tarragona en in Valencia de bedenking gemaakt dat die steden oneindig meer proper zouden zijn, als mannen eens niet in steegjes en hoekjes zouden gaan plassen, maar netjes hun boodschapje zouden bij houden en het thuis in de pot zouden doen.  In elke stad kom je die urinegeur tegen.  Van de vrouwen kan het niet zijn, het moet dus wel van hoogwaterige mannen komen.  Het is geen rozengeur en het kruipt in je neus en liever dan dat ruik ik de indringende geur van bleekwater dat kwistig in de ochtenduren wordt rondgestrooid.  Ook niet heerlijk, maar toch.

We vertrekken voor 37 kilometers door de hoogvlakte van Don Quichotte.  Don Quijote schrijft men hier en de Spanjaarden lijken er fier op te zijn, op de legendarische man uit de 17de eeuw.  Nochtans bakte hij er niet veel van, hij was wel van adel, maar ook een echte kluns, die dacht dat hij ridder was en dan nog een heldhaftige.  Het grappigste detail is zijn gevecht met een reus, die eigenlijk een windmolen was.  De Don probeerde hem te doorboren met een lans, maar stak die per abuis in de wieken en draaide met de wieken mee in het rond.  En Cervantes had dat natuurlijk gezien.

Wij beleven zo veel avonturen niet, want er is voorlopig geen windmolen te zien.  Er is niets te zien eigenlijk, kilometers in het rond.  Voelen daarentegen, dat wel.  Tegenwind !!! We komen maar moeizaam vooruit en moeten geregeld stoppen. In Menura, na de eerste 37 kilometers wil ik mijn batterij terug wat kracht geven, ze is al voor meer dan de helft leeg.  De cafébaas is niet toeschietelijk, hij gaat algauw sluiten, verzint hij ter plekke, maar hij plooit toch en de batterij kan in het stopcontact.  Gelukkig maar, want we moeten nog 28 km verder door berg en dal.  De wind is niet verminderd, integendeel, maar het landschap wordt wel heel wat mooier.  We eten een boterhammetje onder een oude steeneik, het is ondertussen al 15 uur. 

6 kilometer voor onze bestemming (Ossa de Montiel) valt de batterij plat. Het was te verwachten, ik had al gestapt om ze te sparen, maar helaas, mijn oude maat kon niet meer.  Wat te doen ?  Geert stelt voor om te wisselen van fiets.  Ik dus de koersfiets op en hij puffend achter mij aan. Een tafereel dat nogal wat beziens opleverde bij de mensen van het stadje.  Maar we geraken er en logeren in een hostal, die La Paz heet, maar verder niets met Bolivië heeft.  50 kamers heeft het hotelletje, wij zijn de enige gasten.  Het kan maar rustig zijn, we malen er niet om.  We kunnen nog gaan avondmalen in een plaatselijk restaurant en zijn weeral tevreden, lekker eten, goedkoop, vriendelijke jongen die ons bedient.  En morgen mogen we hier komen ontbijten. Joehoe!

23-10-2022 om 00:00 geschreven door geert en hilde op de fiets

Beland waar we willen zijn : in Roda d'Albacete en dat is in Castillië-la Mancha, de streek van Don Quichote.  Het hotel van vandaag heet Flor de la Mancha, hoogst originele naam.  Geen Don Quichote te zien, wel hangen de muren vol met foto's van stierenvechters.  De groteske neonlichten verlichten de nacht en hopelijk niet onze kamer.  We moeten de krullen en de kitsch en de drukke kleuren van deze streek wellicht nog wat gewoon worden.

De afgelopen twee dagen hebben we niet veel meer gedaan dan met de trein gereisd.  Eerst - en dat was gratis, want er kwam geen conducteur opdagen en het stationnetje waar we opstapten was zo goed als verlaten - van Vilajuïga naar Barcelona. Meerdere stations in Barcelona heten blijkbaar Sant den dienen of Sant den anderen, wat ik niet zo goed gezien had, en dus was het station waar we van de trein moesten niet hetzefde als waar we terug moesten vertrekken naar Tarragona. Dat was even schrikken, Barcelona is immens groot, maar algauw overbrugden we de 9 km met onze fiets en kwamen, o wonder, zelfs de beroemde Sagrada Familia tegen die nog steeds in de steigers staat.  In Barcelona Sants, het station dat we zochten, was het even zweten geblazen, omdat we graag een tarjeta dorada kregen die ons als zestigplussers korting geeft. Maar o wee, dat kon enkel cash betaald worden.  Geert, de oppasser van de fietsen aan de andere kant van het station, had cash geld.  Oef.  Terug naar het loket.  Of ik even de identiteitskaarten kon laten zien ?  Ja, die waren bij Geert.  Un momento por favor.  En of ik ook het geld kon terugkrijgen dat ik verkeerdelijk in een automaat had gestoken in een poging om zelf kaartjes te kopen (zoals we zo dikwijls in België doen).  Daar moest ik voor naar het loket van de informatie.  Oké dan.  En welk spoor moesten we hebben ?  Spoor 11 of 12 direccion Reus, zei de bediende.  Ja maar, is het spoor 11 of is het spoor 12, vroeg ik argwanend. Si, si 11 of 12, herhaalde ze gewillig. Afdruipen dan maar.

Spoor 11 en spoor 12 liggen langs dezelfde kade en de trein kon op beide sporen aankomen, vandaar de of en nog eens de of. Een vijftal minuten voor de aankomst kwam het juiste spoor op scherm.  Wie ook klaar stond om op te stappen was Don Quichote die al bij ons was op de vorige trein en die zijn hele heldhaftig huishouden op een kar bij had.  Zelfs een veegborstel met een lange steel zat vastgebonden op die kar.  Voor geen geld ter wereld zou ik de kar willen aanraken en ook de man niet, zijn hondje tot daaraan toe, die man trok vegend de wereld rond.  Niet enkel Don Quichote had het originele idee opgevat om naar Tarragona te reizen, de trein zat stampvol.  Onze fietsen én onze bagage moesten er op, we zaten als haringen in een ton.  Omvallen konden we niet, neerzitten ook niet.  Dat werd een lange, warme rit.  Tot overmaat van ramp wilden mensen uitstappen langs de deur die wij volledig barricadeerden en Geert, die zijn beste Engels bovenhaalde om aan te manen de andere deur te pakken, werd enkel zoet glimlachend aangekeken.  zo kwam het dat er nogal wat ambiance was bij het uitstappen en wie dik was moest zich tussen wiel en wand wringen en had gegarandeerd vuile wielstrepen op zijn outfit.  In Tarragona aankomen, het was een verlossing.

De stad ligt aan zee en heeft een oud stadsgedeelte dat nog van de Romeinse tijd dateert.  Later werden de Romeinen weggejaagd door de Visigoten en nu is het een mengelmoes van -nou ja- mensen. Het hotelletje, Pigal, zag er niet uit aan de buitenkant, maar binnen konden we ons daar best vinden.  We sliepen in een stapelbed, de jongste bovenaan (ik zag dat hij toch niet meer zo soepel in en uit klom en sprong), ik lekker onderaan. Kleine kamer, externe eigen badkamer.  Meer moest dat niet zijn. Eerst nog even naar de haven om een lekker visje te eten (restaurant getipt door Maria, de hotelbediende) en dan ons bedje in, met een warme zeebries die de kleine kamer in stroomde.

Vandaag tickets naar Valencia. Gevraagd of we wel degelijk in hetzelfde station gingen aankomen en later weer vertrekken.  Si. En of we moesten betalen voor de fietsen. No. Vier uur sporen, we zitten op een regionale trein.  Als je je fiets wilt meenemen, is dat de manier van reizen.  Sneltreinen zijn verboden voor fietsen.  Goed voor ons, we kunnen zitten deze keer , we kunnen lezen, we kunnen een boterhammetje eten en er is niks dat ons verontrust of ambeteert.  Valencia, we kennen het nog een beetje van vier jaar geleden.  Het is nog altijd even druk (fietspaden die in twee richtingen gaan en levensgevaarlijke steps), maar ook mooi en zonnig, prachtige gebouwen en...paëlla valenciana. We hebben twee uur de tijd om nog even van de stad te proeven.

Nu nog de trein naar Roda en dan kom ik uit bij het begin van deze blogdag. We stuiten op de conductrice die vraagt naar waar we gaan en of we betaald hebben voor de fietsen. En hebben we wel een mondmasker, want dat is verplicht in alle treinen. We hebben niet betaald voor de fietsen, maar dat hoefde ook niet, zegden ze in het station van Tarragona.  Ja, dat hoefde wel, zegt de uniform. Maar, zegt ze erbij, in Catolonië trekken ze zich daar niks van aan. Oeps, dat kunnen wij niet helpen.  We kunnen nu toch betalen dan ? Laat maar zo, zegt ze, maar denk er aan voor de volgende keer, 3 euro per fiets ! We beloven het plechtig.   Als we door de ramen naar buiten kijken, zolang het nog kan want het wordt al aardig donker, zien we een uitgestrekte vlakte, één grote leegte.  Het boekje met de reisroute heeft er al voor gewaarschuwd, we zullen blij zijn als we een mens zullen tegenkomen. Don Quichote misschien ?

22-10-2022 om 21:48 geschreven door geert en hilde op de fiets

We lagen er gisteren vroeg in en we hebben de wekker niet nodig om op tijd klaar te zijn voor het ontbijt om 8u30.  Tess, de hond, weet niet wat te kiezen : een wandeling maken met de baasjes of bij ons blijven en misschien een hapje krijgen.  Hij laat zijn twijfels luidruchtig blaffend blijken, maar kiest toch maar voor de baasjes.  Die twee vreemde snuiters gaven hem gisteren ook enkel een klokhuis, niks ham, niks Brie, niks koek. Wij eten weer lekker buiten, het ontbijt is excellent.

De mama van Corinne is op bezoek, ik schat haar een tiental jaar ouder dan ik en gisteren zag ik haar met een peilende blik naar mij kijken.  Ik probeerde mezelf te zien zoals zij dat leek te doen en het enige wat ik kon denken was : hoe vreemd sta ik hier, met koersbroek en zwaar gepakt en gezakt met een fiets, 1300 km van huis, 67 jaar oud.  Hoeven oudjes niet eerder in een zetel te zitten met een glaasje wijn en de krant en een middagdutje na het eten ? Ben ik geen levend anachronisme van mezelf ?  Een die van geen wijken wil weten ? Het zij zo, zolang het plezant blijft, doe ik verder.

Lang duurt de twijfel niet, we zwaaien uit en beginnen aan de rit van vandaag, door de uitlopers van de Pyreneeën.  We zouden ook de kustweg kunnen volgen, maar eigenlijk kennen we die al. Het wordt een beetje zoeken, maar een frisse Fransman, op de koersfiets, schiet ons ter hulp.  Hij kent de streek hier op zijn duimpje en rijdt een stukje met ons mee.  Het is een kranige wittekop, koerstruitje open, het wit borsthaar in volle bloei op zijn blote bast, gouden ketting rond de nek en voortdurend zijn (valse) tanden bloot lachend.  Geert komt te weten dat hij 80 is.  Wat een kei!!

De bergen zijn hier misschien niet hoog, maar ze zijn wel steil en bovendien staat er wind op kop.  Ik ben mijn valpartij van 4 jaar geleden nog niet vergeten, de wind blies me letterlijk omver toen, dus zet ik af en toe een voet op de grond om te peilen of het nog te doen is met die orkaan die uit Spanje lijkt te komen. Mijn helm waait van mijn raap, bijna toch.  Gelukkig dat hij onder mijn kin vast zit.  We moeten naar de Col du Banyul 'et puis vous tombez dans l'Espagne' heeft de witte man gezegd. Maar eerst nog rechtsaf een piste van 7 km volgen.  Een piste ? Pas une route, mais un piste.  Dat is dus een grindweg, weten we.  Doen we dit of nemen we een omweg langs Banyuls sur Mer ? We wegen af : banden kunnen plat gaan, grind kan doen vallen, het is vermoeiend en vergt veel concentratie. Maar how, we doen het.  Natuurlijk val ik al gauw met fiets en al omver.  Een dikke blauwe plek op mijn scheenbeen en met twee moeten we die fiets terug recht trekken. 7 km kan lang duren als je niet vlug rijdt.  Geert, die wat achter is belt me op om te zeggen dat we moeten kijken op Google maps om te weten of dat hier wel de f** juiste weg is.  En nog van die dingen komen uit zijn mond.  Ik wed dat zijn onderlip wat gaan hangen is. Hij slaakt de nodige lelijke en onbeleefde kreten om te ontladen : de Tourettemodus.  Gelukkig zie ik het eind van de piste, daar is warempel Spanje !!

We worden wel verzocht om terug te keren : dikke rotsblokken versperren de baan, deze grensovergang is afgesloten. Daar doen wij niet aan mee, fietsen gaan via een zandpaadje in een omwegje de grens over.   En Spanje heeft mooi geasfalteerde wegen. Nous tombons dans l' Espagne! Vraiment !!! Er staan veel kurkeiken langs de kant van de weg, onderaan zonder schors in hun donkerbruine blootje, bovenaan met lange armen naar elkander reikend, de ruwe kurkschors tegen elkaar schurend. Het is hier prachtig en oneindig rustig. 

Het eerste Spaanse dorpje dat we tegenkomen is Espolla, we verwachten er niets van, maar we stuiten op een bar/restaurant en kunnen er kip met sla en frieten eten.  Het is al 14u voorbij, maar we zijn hongerig en aarzelen niet.  Het restaurant lijkt een soort parochiezaal met lange tafels, kranten op de tafels en er zit behoorlijk wat volk. Ze eten allemaal kip met frieten, het is waarschijnlijk de menu van de dag.  Ze groeten ons met benvingut, allemaal, behalve de barman.  Nog nooit zag ik zo'n lijzige man.  Kom ik aan de bar staan om een bestelling te doen, hij bekijkt me, maar zegt niets.  Daar staan we dan.  Ik spreek hem aan, hij knikt langzaam.  Spreekt hij frans ? Hij knikt.  Kunnen we nog een koffie drinken ? Bwaaja, daar zal hij eens over denken. En kunnen we de rekening krijgen ? Dat kan hij zomaar niet zeggen.  Hij schuifelt wat naar links, wat naar rechts en komt me dan toch met een rekenmachine tegemoet.  28 euro staat er op. Ik geef hem 30, met de overschot kan hij een paar duracell batterijen kopen.  De rust van een man die zich nergens zorgen in maakt en wiens leven draait rond het dorpsgebeuren van een klein bergdorpje. 

We verlaten het dorpje, het is nog 15 km naar Pau, waar we overnachten. Maar eerst gaan we een kijkje nemen naar het treinstation in Vilejuiga, waar we morgen de trein naar Barcelona en dan verder tot in Tarragona nemen.  Het is algauw duidelijk dat we geen tickets kunnen kopen in het station, het is klein en het lijkt op een gewone bushalte.  Tickets zullen moeten gekocht worden op de trein zelf.  Maar hebben we daar genoeg cash geld voor ?  Of kunnen we betalen met bancontact ? Niemand die het weet.  Het zijn zorgen voor morgen.

Vanavond zitten we in de blauwe Pao, bij twee Zweedse mannen, die morgen een ontbijt gaan serveren (waaronder een glutenvrij voor mij) en die ook nog voor een lunchpakket gaan zorgen.  Dat heeft de ene toch beloofd.  Ze heten Thomas en Nils, praten Engels en ik kreeg wel heel obscene gedachten toen ik de eerste (zwijgzame) zag en nog meer nadien toen de tweede (meer toeschietelijke) met zijn blauwe kraaloogjes en zijn hip staartje ons aansprak vanuit zijn luie zetel.  Ik ga ze met niemand delen, die gedachten. :)

20-10-2022 om 00:00 geschreven door geert en hilde op de fiets

We besluiten om, anders dan gepland, niet met de trein vanuit Perpignan te vertrekken, maar met de fiets al een stuk op weg naar Spanje te trekken.  Tot Argelès sur Mer, waar we in extremis nog een logement gevonden hebben. Bij Nederlanders, we moesten zelfs niet in het Frans beginnen communiceren met elkaar, als je naam Jaak is dan ben je toch een onvervalste Nederlander ?

Rond 10u45 is mijn fiets gepakt en gezakt, zijn achterstel weegt als lood.  En wat prijkt er bovenop de bagage, vastgehouden met een goede lap plakband ?  De rode fietspomp !  Alles wil Geert achterlaten, doch niet die fietspomp.  Al goed, dat ding zal de zaak niet maken. Ik moet zeggen dat ik met de nodige pudeur op mijn fiets ga zitten.  Kan ik daar wel zonder ongelukken mee rijden ? Gaat die fiets niet beginnen schudden en beven bij het minste manoeuver dat ik ga doen?  Als het niet lukt, dan rijd ik wel met die fiets en pak jij mijn koersfiets, heeft Geert gezegd.  Daar komt niets van in huis, heb ik luid geroepen, ik ga niet mijn nek de hele dag in een verkeerde wrong houden op die koersfiets van jou.  Dan nog liever te voet. 

Maar goed, we moeten toch vertrekken.  Dat gaat al onmiddellijk goed steil naar beneden, de vuurproef is er stante pede.  Ik doorsta ze, zij het beverig en krampachtig.  De eerste kilometers zal niemand me betrappen op een hogere snelheid dan 30km per uur (bergaf hoor!), in tegenstelling tot Geert die zich soepel laat gaan en zich vlak voor mijn wielen smijt als was het om mijn reactiesnelheid te meten. 

Het eerste stuk van 20 kilometer kennen we als onze broekzak.  Hoe vaak hebben we hier al op en af gereden, door de mooie Fenouillèdes, met zijn wilde venkel en zijn geurige thijm.  Het meer van Caramany heeft nog niet veel water kunnen verzamelen, het peil is erg laag.  Heeft het hier dan niet veel geregend ?  Of was de droogte zo extreem dat er heel wat tijd over gaat tot er terug voldoende water is ? De wijngaarden beginnen stilaan te verkleuren, maar ze staan nog niet in hun mooiste herfstblad.  Er bloeien nog bloemen in de bermen en ik zie zelfs een kleine okergele vlinder, die zich lijkt te wapenen tegen de komende koude door nu nog doldwaas rond te fladderen.

Geert komt met de tong uit de mond boven op de lange beklimming, het zal de zwaarste van de dag zijn.  Onvoldoende getraind, beweert hij. Een elektrische fiets zou de hemel voor jou zijn, replikeer ik.  En voor mij ook, want dan kunnen er op de tweede fiets ook zware fietszakken en wordt het gewicht toch gedeeld. Hij antwoordt niet.  Te vroeg, mijmer ik, nog te eerzuchtig.  Hij wil nog geen oude man zijn, al zegt hij zelf te pas en te onpas dat hij er een is.  De bewering die om ontkenning smeekt.

We komen rond de middag aan in Thuir en zetten ons in exact dezelfde brasserie als 4 jaar geleden toen we het noorden van Spanje verkenden.  Als dessert vraag ik naar een sorbet (we zitten op het terras en het is aangenaam warm, met een schichtig zonnetje) en ik krijg een huisgemaakt ijsje van citroen, gember en curcuma. Ik vind het heerlijk.  Geert is aan de café Gourmand en schept lepels slagroom in zijn koffie.  Niet meer voor mij weggelegd vanwege allergieën voor gluten en zuivel. Spijtig, maar het ijsje had ik voor geen geld ter wereld willen missen. 

We rijden langs het imposante kasteel van de BYRR-familie. Rijk geworden door het mengen van wijn met kruiden en wieweetwatnogallemaal, die slimme alchemisten. Ze hebben een heel imperium uitgebouwd en ze lijken nog niet van plan om vlug te stoppen, de familie Violet.

Ik vermoed dat we na Thuir voornamelijk zullen moeten dalen naar de Middellandse Zee en dat we al behoorlijk over de helft zijn.  Maar dat is natuurlijk weer niet waar.  De 60 kilometers volgens Google Maps worden er meer dan 70, voornamelijk te wijten aan onze drang om langs kleine baantjes te rijden.  En het gaat nog steeds op en af. Toch levert het ons ook een piste à vélo op, waar het nóg rustiger rijden is en die ons tot Argelés brengt.  Het huisnummer waar we moeten zijn is 2666. Wie begrijpt dat ?  Allemaal in één straat ! Arme postbode die net zulke straat moet doen (Eén straat voor jou vandaag, je kunt niet klagen!)

We snuisteren eerst nog eens rond in het stadje dat ons wel bevalt.  We drinken een koffie, beiden een grote, maar die van Geert is merkelijk groter dan de mijne. Ofwel ziet de baas niet goed, ofwel heeft hij een (koffie)boon voor Geert.  Een oude man tokkelt op zijn gitaar en zingt een melancholisch lied, over de zee en de leeftijd en het glas bier dat hij gratis wil... denk ik.  Hij krijgt een applaus en begint nog indringender te zingen over wat een mens allemaal kan meemaken. 

Bij Jaap en Corine worden we hartelijk verwelkomd, we mogen onze picknick opeten onder een boom vol lampjes.  De oude loofboom omarmt ons in het opkomend duister. Het is windstil.  Wat spijtig dat we de auto's in de verte horen, maar klagen doen we niet.  Hond Tess ruikt iets wat hem verrukkelijk lijkt en komt onbeweeglijk bij ons staan kwijlen. Hij krijgt het klokhuis van onze appels en smakt die volledig naar binnen. Groot geluk voor een dankbare hond.  Al was die appel waarschijnlijk niet zijn eerste keuze.

19-10-2022 om 00:00 geschreven door geert en hilde op de fiets

De lange reis (1.200 km!), verloopt als bij wonder volledig volgens plan A : er is geen voelbare staking, de treinen rijden dus, evenals de bus en ook de schoolbus pikt ons op in Saint-Paul.  Het lijkt wel alsof die schoolbus verwittigd is door onze engelbewaarder, want, terwijl wij sleurend en zuchtend onze bagage voortslepen, komt die bus er toch aangereden zeker.  Misschien, merkt Geert pienter op, zit er daar een systeem in en is er steeds een schoolbus die aansluiting geeft op de grote bus die van Perpignan komt.  En misschien hebben wij dat gewoon niet door en denken we dat we de grootste gelukzakken ter wereld zijn als we die bus zien aankomen.

We zoeken vroeg ons bedje op, we hebben ons wel laten rijden en konden dus wat lamlendig suffen in de zachte treinzetels, of wat lezen (ik op mijn e-reader die ik -joepie- onlangs kocht, Geert in zijn Knack) of naar buiten kijken (zonnig mooie landschappen), maar toch zijn we murw gereisd en willen we slapen. Voor we in bed kruipen doen we toch een eerste schifting in de bagage, want het dringt bij beiden goed door : met de fiets op reis gaan is alleen het allerallerallernoodzakelijkste meepakken.  En al zeker die grote rode fietspomp niet !!!!!!

18-10-2022 om 00:00 geschreven door geert en hilde op de fiets

We zijn de dag voor ons vertrek naar het verre zuiden en met toenemend afgrijzen zie ik hoe Geert bagage verzamelt. We leggen mijn pakje kleren naast het zijne : het mijne is maar de helft zo veel. Het is niet zijn gewoonte om veel kleren te willen meenemen, maar op de fiets is dat andere koek :  een pakje voor als het zonnig is en een pakje voor de mist en een pakje met grote zakken voor een hongerdag, ook nog eentje voor als het regent en zeker die handschoenen en die lange broek, want hij herinnert zich nog te goed de kou die we vorige keer in april, ook in Spanje, leden.

De bagage moet allemaal op mijn fiets !  We hebben 2 grote fietszakken en nog een bovenopzak die dwars over de bagagedrager mooi past op de fietszakken.  Voorlopig proppen we alles in grote valiezen en 2 rugzakken, morgen neemt de Ouigo trein ons mee van Tourcoing naar Montpellier.  Hopelijk stranden we daar niet. De Franse vakbonden hebben net morgen uitgekozen om een algemene staking te houden en het openbaar vervoer kan er onder lijden. We zijn gewaarschuwd en we hebben al veel plannen B.

Het plan A is : met de trein naar Montpellier, met een andere trein van Montpellier naar Perpignan, met de bus van Perpignan naar Saint-Paul de Fenouillet en van daar, voor de laatste 9 km ligt alles open, het kan autostop zijn, het kan te voet zijn (liever niet), we kunnen onze buren van Ansignan bellen, en heel misschien hebben we het schoolbusje te pakken, dat ons netjes naar Ansignan brengt.  Dat geluk hebben we al eens gehad toen we in de striemende regen per autostop ter plekke probeerden te geraken.

Ik heb nog avondles Italiaans, samen met Pieter en Margo.  Piet blijft slapen en zal ons morgenvroeg naar het treinstation van Tourcoing brengen.  We zijn dankbaar voor die nobele daad.

17-10-2022 om 00:00 geschreven door geert en hilde op de fiets