Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
24-12-2023
apentoerentocht
De dag voor Kerstmis. Wat doen wij vandaag ? Wandelen! :) En hopen dat we het tam varken tegenkomen om een fotootje te kunnen trekken.
We plannen een kriskrasse wandeling, laten we zien waar onze voeten ons brengen en laten we proberen een lus te maken en niet op onze stappen terug te moeten keren. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De mooie baantjes kunnen in een oogwenk veranderen in grind, plots tussen de olijfbomen doorlopen om dan te eindigen in iets onooglijks, dat de naam van weggetje niet meer waard is. Het enige dat we hier vinden zijn lege hulzen van jachtgeweren. Stukje terug dan maar en bij een bifurcation het andere baantje nemen. Ik zou graag bij de rivier geraken die diep in het dal, uitgedroogd ligt te wachten op regen, die voorlopig maar niet komt. Maar de hellingen zijn zo verraderlijk en ik heb een strenge metgezel. Die jaagt me terug omhoog er is geen soebatten aan. Haa, hier gebruik ik het woord soebatten, dat ik helemaal niet kende, Geert wel en het met glamour en een grijns op zijn gezicht een paar keer na mekaar uitspreekt. Als hij nu maar niet terug Engels begint te praten !
Afleiding van het Oxford Engels is nodig, ik klim op een rots, dan verandert zijn taal vanzelf in plat Westvlaams. Daar sta ik dan, te paraderen en te triomferen, op anderhalve meter van de grond. Zulke dingen gaat hij zeker niet doen, veel te gevaarlijk, maar als u goed naar de foto's kijkt dan zie je dat menneke twee keer zo hoog op dezelfde rots staan. De apentoeren kunnen beginnen. Wat doen apen ? Smoelen trekken, klauteren, pikkedieven.... Ik ben goed in twee van de drie, Geert kan overweg met alledrie. We komen een mooie boom tegen : hier moet in geklommen worden. 'Nee', zegt Geert, 'ik kan daar niet in, er is geen pak aan'. Met mijn lange armen en een flinke duw onder mijn derrière (wat hij gewillig wil doen) zit ik in een wip (nou ja) in de trotse boom. Er terug uit, dat is moeilijker, ik denk dat het een soort patattenzak is die lomp in zijn sterke armen zakt. Niet getreurd, dat staat niet op de foto.
En hij ? Hij wrikkelt tegen. Het gaat niet en hij is te oud en die boom is te dik en heeft geen takken om naar te grijpen. Allemaal larie en apekool. Aapjes moeten de boom in. Ik geef hem op mijn beurt een flinke duw omhoog en natuurlijk kan hij wel in die boom. Zelfs nog een statie hoger dan ik. Fotootje en dan wip, sprong en rol over de schouder uit de boom. Zo gaat het ongeveer. Het echte verhaal wil ik u besparen. Terwijl wij zo aan die boom zitten te knutselen komt een man voorbij, die ietwat vreemd naar onze turnoefeningen kijkt. Die gekke toeristen toch. Zet ze een week aan de olijvenpluk en ze kunnen geen voet meer voor de andere krijgen ! Gemakkelijk, hoor, ganse dagen in uw nest liggen en dan in boompje klimmen en er nog trots op zijn ook. Die gasten weten niet hoe een boer moet travakken.
Hij heeft gelijk, we kennen het harde buitenleven niet. De oude boer die met twee krukken langs zijn avocadoveld schuifelt om zijn land, zijn trots, te controleren, weekdag, zondag, kerstavond, allemaal eender, die boer moet dat doen of hij is niet gerust. We zien hem en steken hem eerbiedig voorbij. Dat we een paar avocado's opgeraapt hebben onder zijn bomen, vindt hij niet erg. Hij zegt het niet, maar we voelen het wel. En later vinden we een citroen die nogal ver overhangt en springt het oranje van overtollige appelsienen ons in het oog en ja, we zijn toch op apentocht, dus, meenemen die handel.
Het baantje dat we gekozen hebben toen het andere niet lukte, brengt ons deze keer naar gekend terrein, de asfaltbaan die Frigiliana met Torrox verbindt. Geert vraagt zich nog wel even af of we niet in de andere richting moeten, maar dat is een zéér domme vraag.
Tijd om te picknicken nu. Veel honger gaan we vanavond niet meer hebben, we hebben het middaguur verspeeld, het is drie uur in de namiddag. We zetten ons dicht bij villa Thomas, het geeft ons een thuisgevoel. Nog een uurtje stappen, dat weten we al, en we kunnen aan de drank. Het dorpje Acebuchal ligt te blinken in de namiddagzon, wat ligt dat daar toch vredig te rusten. Tijd om wat kerstliedjes te zingen op onze weg naar huis. Ik krijg warempel Geert aan het zingen, hij de hoge stem, ik de lage, van een liedje dat helemaal geen kerstlied is, maar eerder een oorlogslied, want het gaat over soldaten. Goed om te marcheren, verder niks waard.
De bar zit stilaan in opruimmodus, het is tenslotte kerstavond, de obers willen naar huis. We mogen toch nog bestellen en zien lekkere taartjes aan een andere tafel. Een gebakje dus voor Geert. Terwijl de kelner opnoemt welke gebakjes er zijn, weet ik al wat hij gaat kiezen. Niet omdat hij dat per sé lekkerst vindt, maar om de naam te kunnen uitspreken. Melocotón ! Hoe schoon is dat.
Ik heb een barslechte nacht. Wellicht zit het lezen van mijn boek er voor iets tussen. Dat boek verhaalt over de jaren 1800 en er komen schimmen en geesten en spoken aan te pas, in het toenmalige Engeland, mistige heuvels met heide bedekt, waar rusteloze vrouwen rondzwerven op zoek naar overleden geliefden, epidemies van typhus en tering en longontsteking. Mensen die vervloekt zijn omdat hun voorvaderen iets mispeuterd hebben,zijn doodsbang voor het cijfer zeven, omdat babies die geboren worden sterven op hun zevende dag of in de zevende maand, en zelfs als er geen zeven in voorkomt als de baby sterft dan rekenen ze tot ze toch tot een zeven komen. 'Zie je wel', zeggen ze 'het is de vloek die op ons rust'.
Met dat boek in mijn hoofd lig ik in bed, Picassogewijs, mijn een oog naar het plafond gericht, mijn ander oog naar de deur die openstaat omdat ze piept als we 's nachts moeten plassen en ik verwacht dat Geert in een monsterlijke Minotaurus gaat veranderen en mij zal willen verslinden of dat er minstens spoken met sluiers mijn gezicht zullen aantikken en wenken : 'kom Hilde, kom, je wordt verwacht in de nacht'. Zo kan een mens natuurlijk niet slapen en als ik dan ook nog een kriebelhoest krijg die maar niet overgaat, dan zit het spel helemaal op de wagen. Man bozig, ik zuchtend, het spook op de vlucht. Tegen de ochtend is het allemaal voorbij. Oef.
Het is niet al te vroeg als we vertrekken, we moeten winkelen, want morgen is het zondag en kerstavond, maandag zijn de winkels zeker dicht en op restaurant gaan zal er waarschijnlijk niet inzitten, de Spanjaarden zijn zo bezeten door Navidad dat ze allemaal thuis bij la mama willen zijn. We kiezen ervoor om naar zee te trekken, naar het naburige stadje van Nerja. Het heet La Herradura en ligt in een mooie baai. Dat belooft de kaart althans. Het is vlug bereikbaar via de autovia, parkeren is ook geen probleem, vlak bij het strand is plaats voor ons autootje. Terwijl we nog in de auto zitten zien we plots over het water een kerststoet uitgaan : de Kerstman met zijn gevolg. Statig stappen ze achter elkaar over het water, de wonderen zijn de wereld niet uit. Als we beter kijken zien we dat het roeiers en suppers zijn die onder vrolijk gezang de Kerstman vervoeren van oever naar oever. Het is verbazend dat geen van de suppers in het water valt, al zijn er wel een paar die op hun knieën voortpeddelen. Er is weinig bekijks, het strand is quasi leeg, waarschijnlijk gaan ze hier alle dagen zo tekeer.
We vragen ons af of we een mooi stadje mogen verwachten, voorlopig is het allemaal nogal eentonig met de typische witte blokjes van huizen die langs de zee gebouwd zijn. We vinden een plan langs de kant van de weg : het oude stadsgedeelte ligt meer naar het oosten op de rotsen die we in de verte zien. Een toren zien we er ook : el torre, eeuwenoud, temidden al de andere eeuwenoude huizen. Opgetogen beginnen we aan de klim. Er staan hier prachtige villa's met prachtige namen, we kunnen ze zien als we over de afsluitingen loeren. Ze zijn allen wit en hebben minstens een zwembad en kunnen zo in een luxe immobiliënboekje staan. We komen weinig volk tegen. Het verontrust ons niet, het is siësta, de mensen rusten, oude rijke mensen moeten veel rusten. Een vriendelijke jogger steekt ons voorbij, niet lang daarna zien we hem terug, hij kruist ons, gaat terug bergaf. Maar waar is dat oude stadsgedeelte nou ?
We klimmen en klimmen, nemen een 'short cut' (zo zegt Geert en hij begint zowaar Oxford Engels te spreken), wat voor mij dan weer een 'issue' is en als we helemaal boven komen zien we ... een toren. Enkel dat. Een toren zonder mensen, zonder café, zonder restaurant. Alleen wij en de toren. We kunnen hem niet beklimmen, hij is afgesloten, maar we kunnen wel 180 graden in het rond kijken en dat op zich is al de moeite waard. Een andere jogger komt boven, ook aan de toren, die hij aantikt. Hij ademt zwaar, moet duidelijk recupereren. Het uitzicht bekoort hem niet, hij moet algauw weer vertrekken, easypeasy deze keer, naar beneden, maar voor hij vertrekt móet hij de toren terug aantikken. Is het een magische toren ? Helpt het aantikken joggers hun dromen waarmaken. 'It's an obsessive compulsive disorder ', vertelt de Oxfordmens naast mij, 'he needs help from a doctor'. Maar dan nog geleerder dan ik het nu schrijf. Het klimmen is in zijn bol gekropen, zijn hoofd is ijl. Tijd om eten te zoeken.
We vinden een restaurantje met een menu van 14 euro, drank en koffie inbegrepen. We slaan toe. Het is lekker in de zon, lekker in de mond ook en de madame die alles moet beredderen (we hebben medelijden met haar, al dat werk, ze koerst van voor naar achter en van links naar rechts en is niet meer van de jongste) is supervriendelijk en goedhartig. Het gaat niet zo snel vooruit, maar waar kunnen we beter zitten dan hier, onder een palmboom met zicht op zee en op twee bierslurpende Italianen.
In de vroege avond videobellen we met onze kinderen, ze vieren vanavond samen kerst. En als Geert later op de avond nog even naar de auto gaat komt hij opgewonden terug binnen dat ik onmiddellijk moet komen kijken, want zoiets heeft hij nog nooit gezien en ik kan nooit raden wat het is en hahaha ! Blijkt dat er vakantiegangers zijn die een varken als huisdier bij hebben. Hij kwam ze tegen, op wandel met het varken aan de leiband. Het varken wou helemaal niet wandelen, het knorde flink tegen.
Onze wegen lopen vandaag verschillend. Ik ga naar Malaga met de bus vanuit Nerja. Geert verkiest een dagje Acebuchal.
Om in Nerja te geraken moet ik weerom foefelen met de huurauto en als niet-chauffeur toch rijden. Ik hobbel en bobbel de grindweg af en haast me naar el estaccion de autobuses, busje komt zo. Die bus gaat er nogal van door, zolang het op de autosnelweg is, geen probleem, maar in de buurt van Malaga staat bijna overal een snelheidsbeperking tot 30km/u en zij slaagt er in het dubbele te rijden door die drukke stad. Als daar maar geen boetes van komen !
Malaga straalt, mensen lijken super tevreden, kerstliedjes spelen eindeloos, hier en daar zingt er iemand mee. Aan de kathedraal zit nog steeds dezelfde jongen van 5 dagen geleden met exact hetzelfde bord in zijn handen : hij heeft honger. Op de plaza de Merced, waar Picasso al jaren op de bank zit, probeert een jong meisje een handenstand. Een schare fietsers gaan een rondrit doen door de stad. Een dakloze met kapotte broek hinkt doelloos rond. Het is warm in de zon, ik eet tapas. De dienster loopt lachend en zingend rond. Rondom zitten Vlamingen, maar ik beken geen kleur en spreek hardnekkig weinige woorden Spaans. Seffens heb ik een date met Picasso.
Ik ben niet alleen, menig toerist wil Picasso bekijken. Ook goed. Als ze maar niet in mijn weg lopen. Het museum is gelegen in een prachtig herenhuis met patio, grote kamers, brede trappen, veel opzichters. Picasso werd heel oud en alles wat hij gemaakt heeft is onderverdeeld in chronologische periodes en dat zijn er dus veel. Aanvankelijk schildert en tekent hij nog gewoon zoals u en ik zouden willen tekenen, later wordt het vreemder, hoekiger, lichaamsdelen naar alle kanten. Net dat maakt hem zo beroemd.
Als ik er naar kijk, heel dicht, met mijn neus er op, dan vind ik dat hij nogal kon kladderen met zijn verf. Ik lees ergens dat hij vond dat elk kind een kunstenaar is en dat hij heel zijn leven erover gedaan heeft om te kunnen tekenen als een kind. Ik kan het goed geloven. Feit is dat je er maar moet opkomen om alles in kubussen te beginnen tekenen. Of probeer eens een gezicht : het ene oog in front en het andere in profiel, wie verzint zoiets ? Ha ja, Picasso.
Terwijl ik zo sta te loeren naar alle scheve lijnen en spatten, naar de achter- en onderkanten van sculpturen, loopt Geert rond in het Wilde Oosten. Het is te zeggen, hij wandelt in de wilde natuur en ten oosten van waar ik ben. Hoe hij het er van afbrengt, daar getuigen de paar foto's van. Het bracht hem dalwaarts, tussen de villa's en de casas rurales en na een uurtje vond hij het welletjes, deed een middagdutje en kookte een potje.
Bij de dalende zon, strekken we onze benen langs het vlakke pad naar de reeënfamilie. Ze zijn er niet. Of misschien zijn ze er wel, verstopt tussen het groen. De avond valt, een mooie dag loopt naar zijn einde.
De kortste dag van het jaar vandaag. We maken hem nog korter door laat op te staan. Ons ontbijt is stevig, steviger dan ikzelf me voel, want last van kriebelkeel en wiebelhoofd. Ik zoek een wandeling op Wikiloc (waarbij dank aan Lena die de suggestie deed), een app die veel voorstellen doet. De meeste zijn te zwaar voor ons, zodra we meer dan 1.000 hoogtemeters zouden moeten doen wordt dit een onmogelijke opgave. Er zit er eentje tussen die ons naar een kant voert waar we nog niet geweest zijn, rond de 10 km, 600 hoogtemeters, moeilijkheidsgraad : gemiddeld. Dat lijkt ons op het lijf geschreven.
De hemel kleurt alweer azuurblauw, geen wolkje, geen vlokje, geen stofje. De picknick is vlug gemaakt, voldoende drinken maar ook niet té, het is geen beestige wandeling. Een beetje voorbij de bar van Acebuchal staat de oude Antonio aan de reling, in gedachten verzonken naar de landerijen te kijken. Elke dag staat hij daar, in de voormiddag. Zijn oogjes zijn niet groot maar hij heeft alles gezien. In de namiddag zit hij meestal aan de bar, op een stoel en ook daar ziet hij alles en kent hij iedereen. Kai zegt ons later dat hij de 'baas' van het dorp is. Zijn zoon, ook een Antonio, is de baas van de bar.
Er is nog veel schaduw, maar door het gestage klimmen zijn we toch al duchtig aan het dampen. Een mooie brede weg leidt ons 'immer hoher', rechts het groene dal, rechts ook nog veel groen op de helling. We zien weer een resem bijenkasten. Zouden die ook van Antonio zijn ? Er is één bijenkast die op de weg staat. Ik spoor Geert aan om daar eens in te kijken. Misschien zoemen honderden bijtjes ons een warm welkom, kom er bij mensen, de honing is klaar, pakt u een potje. Voorzichtig heft hij het deksel op. Een dreigend gegrom komt vanuit de kast en met sabel en kromzwaard komt de koningin, gevolgd door haar lakeien en werkers vlak voor zijn neus hangen. 'Verdwijn, vreemdeling', bromt ze, 'hier ben ik de enige echte baas!' 'Oei, pardon', zegt Geert, 'sorry voor het storen' en hij duwt het kleine grut terug in de doos, deksel er op. Tja, eigenlijk is de doos leeg en valt er niks mee te beleven.
De Wikiloc waarschuwt ons dat we van het pad af moeten en omhoog, langs een, alweer, lossestenenpad. Er staat wel propriedad privada en er hangt een dikke koord om ons tegen te houden, maar we zijn vlug akkoord dat er niks mis is met over een pad lopen. 'Ik hoop alleen dat ze hier niet schieten', zeg ik, want die Spanjaarden houden van jagen en kijken niet op een prooi meer of minder. Geert is er gerust in (was hij dat die gisteren zo boos was omdat ik op een privédomein liep?), we volgen de app en het pad. Het is steil, en het wordt nog steiler. ' Ik denk dat het naar de top van de berg gaat', zeg ik 'en dat we van daar over de kam zullen verder lopen'.
Dat is zo, een langgerekte kam strekt zich voor ons uit, volgens de app moeten we die een hele tijd volgen (heerlijk vind ik dat) en dan weer rechtsaf afdalen naar het gewone pad dat 'camino de granada' heet. Granada is ver weg, maar het pad ligt hier wel. Die kam is een lieflijk ding met links en rechts diepe dalen en dichter bij de hand groene struiken, ideaal om vast te grijpen, moesten we struikelen of glijden. Sommige van die struiken toch, want er zijn ook lelijke prikkers bij en onze benen staan direct vol schrammen. Gelukkig is ook de rozemarijn hier nog paraat, die is vriendelijker om te grijpen.
Het lieflijke van die kam blijft niet duren, meer en meer klauteren we over rotsen en zoeken onze weg langs de paadjes links en rechts die wat afdalen en dan terug omhoog klimmen. Geruststellend is dat er op diverse plaatsen een blauwe bol op een rots getekend staat. Soms is het ook een paarse bol en een groene zie ik ook plots. Het bollenpad. Zolang die bollen er zijn, waren er mensen en die wandelden hier. De app zegt nog altijd dat we goed bezig zijn. Penibel wordt het stilaan wel, de rotsen nemen het over van de struiken, een rotswand of twee kijkt op ons neer. Daar kunnen wij toch niet op ? 'We moeten er rond', zegt Geert en klautert zich uit mijn gezichtsveld. De app meldt plots dat er een moeilijke doorgang is op 130 m. Op 130 m?? En dit hier dan, app met je gemiddelde moeilijkheidsgraad ? Ik hoor Geert roepen: 'we moeten terug, het is hier niet te doen'. Graag zou ik daar ook eens gaan curieuzeneuzen, maar hij is kordaat. Gij, vrouwe, gaat daar niet heen. Ik geloof hem en vertrouw hem, op klimgebied is hij de meest ervarene van ons twee, hij klom al toen hij nog in de luiers zat. Mijn gevoel protesteert luidkeels, ik wil deze tocht volbrengen zoals hij beschreven staat, maar mijn verstand.... Teruggaan lijkt zo synoniem van opgeven. Maar als we verder gaan hangen we seffens misschien met zijn tweeën aan een wand te bengelen en we kunnen geen hand lossen om de hulpdiensten te bellen. Wie, o wie zou ons vinden ? De blauwe bollenmannen ? Antonio, die waggelt als een eend door zijn zere heupen ?
We keren dus terug. En ondervinden nu pas hoe steil we hebben geklommen. De keien schuiven, mijn knieën knikken. Kleine pasjes nemen is de boodschap. Als we terug op het bredere, comfortabele wandelpad komen, zie ik plots tientallen vlinders opfladderen. 'Dat zijn geen vlinders', zegt Geert, 'dat zijn vogels'. Vogeltjes dan toch. 'Het zijn bergpatrijzen', zegt hij, 'dikke bergpatrijzen'. Sla mij dood, maar een bergpatrijs, dat bestaat niet. Zelfs bij ons, waar alles vlak als een pannenkoek is geraken die beesten amper van de grond. Ik zie aan zijn gemelijk lachje dat het een probeerseltje was : slikt ze het of slikt ze het niet? Niet dus.
We zitten ondertussen alweer in de bar van Acebuchal en bestellen een zoet wijntje van Malaga. Zo is het ons verteld, toen we vroegen wat dat was. Moscatel de Malaga. Dat gaat gewillig binnen, lekker maar straf. De oude Antonio ziet ons van het wijntje nippen en komt vertellen dat hij een winkeltje heeft waar hij veel lekkere dingen verkoopt. 'Kom', zegt hij, 'kom mee naar mi tienda'. Hij heeft inderdaad een kamertje dat grenst aan de bar en daar staat heel veel (rommel) te koop. 'Mermelada', zegt hij, zelf gemaakt, van mango, van appelsien, van vijgen, van mandarijnen, van avocado. Het klopt wel, al wat hij opnoemt zijn vruchten die daar te vinden zijn, de mango wellicht uitgezonderd. 'Verse geitenkaas heb ik ook', zegt hij, 'en Moscatel die ik zelf brouw' en hij zet ons een glaasje van dezelfde zoete wijn voor. 'Worst', zegt hij en hij zwiert zijn koelkast open. We krijgen een stukje worst. Geert heeft een grote bak appelsienen zien staan bij de ingang. Hij wijst er naar. Antonio begint een appelsien te pellen. Een stukje voor la mama en een stukje voor el papa. En wat denken we van zijn wijn ? Een flesje inpakken? No,no, roepen we, genoeg is genoeg. Ondertussen hebben we al 2 potjes confituur, een pot geitenkaas, vijgen, een worst en een kilo appelsienen op onze rekening. Dan wordt het hilarisch. Antonio heeft geen weegschaal, de kilo appelsienen zijn op het gevoel uit de bak gehaald. Antonio heeft ook geen rekenmachine. En Antonio kan niet goed tellen. Brugje over tien heeft hij nooit geleerd. Dus hij begint : appelsienen 3 euro, vijgen 5 euro, samen 8 euro, confituur 5 euro, 8 vingers plus 5 vingers is 9, 10, 11 , 12, 13 euro. Oef ! Nog een pot confituur. Vijf vingers er bij. Geitenkaas. Een dikke kwak er bij. Worst, doe nog maar 7 vingers. 25, 30, 35 euro, dat is het ! 35 euro por favor. We betalen hem, kunnen onze lach maar moeilijk inhouden. Maar bedenken achteraf dat we in Frigiliana voor dezelfde boodschappen de helft zouden betaald hebben. Theater moet ook betaald worden, zullen we maar denken. :)
Woensdag 20 december, 9u30, daar wordt aan de deur geklopt, hard geklopt! Het is de technicus van internet die een nieuwe modem komt installeren. Gelukkig waren we verwittigd door Fernando, de huisbaas, want anders lagen we zeker nog in onze nest te dromen. Vriendelijke meneer die het klusje in het Engels vlug klaart.
We gaan naar Cómpeta, een bergdorp, waar onze gezochte en geliefde GR249 doorloopt. Te voet ligt Cómpeta 10 kilometer van Acebuchal, met de auto zijn dat er 25. In de bergen betekent dat bijna een uur rijden. Toch rijden we langs de asfaltweg en niet langs de voetweg, al is dat mogelijk om met de auto te doen, maar ik denk dat de onderkant van de auto nu al niet meer om aan te zien is. Hadden we een kleine jeep, dan was het geen probleem.
We rijden dus een heel stuk terug naar de zee, via Torrox, om dan terug noordwaarts naar het bergdorpje te rijden. Ik zit aan het stuur, het mag niet volgens de wetten van de autoverhuur. Die wet zit precies nààst mij en geeft ongevraagd instructies, iets dat niet goed kan aflopen. 'Naar derde gaan nu', 'remmen op de motor', 'ai, de motor gaat ontploffen als je zo blijft remmen op de motor', 'pas op voor die kat', 'ah, pas op voor nog een kat', 'wilde honden in zicht', 'voor je kijken, niet naar het landschap'. Ik herinner me dat we aan de Tarn waren en ik naast de Nederlandse chauffeur zat, die ons ging vervoeren naar onze wandelstartplaats. Toen ik een klein kreetje sloeg en een ingehouden 'pas op' riep, stopte die, keerde zich vriendelijk naar mij en zei :'wie rijdt er hier, jij of ik ?' De rest van het traject was ik muisstil. Vreemde ogen kunnen dat, hier haalt dat niks uit. Bovendien geraakt Meneer Wet ook nog misselijk door het bochtenwerk en na een paar kilometer geef ik zonder aarzelen het stuur terug aan hem. Geen gezeur meer. Mooie vergezichten.
Competa heeft maar één herkenningspunt als je het dorpje nadert en dat is de aardegele kerktoren. Hij steekt uit boven de witte huisjes die als blokken boven elkaar zijn gestapeld. Het is een mooi dorp met veel smalle straatjes, waar geen verkeer door kan, en nog veel andere smalle straatjes, waar het verkeer zich toch door wringt. Op eigen risico. Veel trappen ook en doodlopers, pleintjes en overal planten en bloemen.
Wij gaan te voet naar Canillas, het nabijgelegen dorpje, het is amper 3 kilometer. Mooi vlak pad, langs avocadoplantages. De oogst is voorbij, er hangt geen enkele avocado meer te bengelen. We passeren een reusachtige vetplant/cactus. Zou dit de aloë vera zijn ? Waar je zo gezond en sterk van wordt? Canillas ligt algauw aan onze voeten en Geert denkt hier iets te gaan drinken. Daarvoor moeten we steil afdalen naar het centrum en eigenlijk weet ik dat er geen enkel café is, het staat in een GR-verslag geschreven. Hij kan het niet geloven, in zo'n groot dorp geen café, maar echt, er is geen enkele doening, enkel een garage voor het herstellen van auto's en daar zijn ze druk mee bezig, te zien aan de grote wolken uitlaatgassen die uit de poort komen.
Nu moeten we natuurlijk helemaal terug naar boven, naar de wandelweg. Dat is ontzettend steil. Het zint me niet en ik probeer een binnenweg, langs kleine paadjes en sluipwegen. Het leidt ons door een privétuin, de hond blaft, maar laat zich niet zien, Geert protesteert dat we niet zo maar door de tuinen van de mensen mogen lopen, ik zet door, hij sleepvoetend en boos achter mij. En kijk, daar is een poort en die is niet op slot. Enkel een ijzerdraad houdt de twee delen samen, daar moet je geen goochelaar voor zijn om die te ontwarren (en terug vast te maken). De helling zijn we voorbij, we stappen weer op het wandelpad. De terugweg lijkt altijd korter dan de heenweg, dat is natuurlijk niet zo, maar het zegt iets over hoe fout tijdsperceptie kan zijn. Zeker bij mij, ik kom (bijna) overal te laat.
We zoeken de kerk terug op met zijn gezellig pleintje en hier is wel een café, we drinken zumo de naranja : vers geperst sinaasappelsap. Dat is erg lekker en geeft ons een boost. Nu moeten we onze auto nog terugvinden, nog even winkelen en dan de bochtige bergwegen terug op. Ondertussen is het heel hevig beginnen waaien, hier en daar klettert er iets tegen de grond. Bomen gaan doorbuigen tot op de grond, plastiek zakken bollen op, het lijkt wel een windhoos. De lucht is betrokken, ik verwacht een flinke regenbui. We zien nog een paar fietsers die zich met moeite recht kunnen houden, halsstarrig trappend naar het einde van hun uitstapje, happend naar adem.
Ook in Acebuchal regent het, kortstondig, maar we zitten lekker binnen. Zonder hout weliswaar en dus zonder kachel, maar met een vuurtje en een dekentje. Lezen gaan we doen!
19 december, gisteren de inspanning, vandaag een luie dag. De batterijen zijn vannacht niet volledig opgeladen. Zegt Geert. Bij mij valt het nogal mee. We moeten naar de winkel vandaag en dat doet me denken aan de markt in Nerja. Die is op dinsdag. Waar die juist is, dat weten we niet, op Google vinden we langs de n340. Maar die loopt heel Nerja door, van links naar rechts en terug. :) Dan zoeken we even, nemen we ons voor. We vinden ze niet. Andere ingeving : kan het zijn dat we maar een klein stukje van Nerja zagen, namelijk de westkant ? Er staat toch een wegwijzer naar Balcon de Europa ? We zullen daar eens gaan kijken. Het geluk lacht ons toe, we parkeren netjes buiten een betalende parking en gaan op zoek. Inderdaad, er is een balkon van Europa, een mooie open plaats boven op de rotsen aan de zee met veel banken, restaurants, muzikanten en een prachtig zicht op de zee. Het is daar lekker vertoeven naast koning Fritzel van Ditzel die al eeuwen op dezelfde plaats staat.
En zelfs, naast het balkon loopt een promenade/straat met hier en daar kleine balkonnetjes met zicht op zee en winkeltjes in overvloed. Spanje heeft goedkoop leder en dat zien we hier. Er zijn prachtige leren tassen te koop. Ook in trek zijn de keramieken onderleggertjes, kommetjes, koppen.... En ook veel rommel. We staan plots voor een kapperszaak. Welcome, staat er, en cortado voor mannen en voor vrouwen. Er is geen volk, de kapster rommelt wat in haar zaak, verdwijnt plots achter een deur en loert nog eens achterom. Geen kapster beschikbaar voor verwilderde senioren roept ze rugwaarts en geluidloos.
Een hapje eten dan maar. Het hotel van het balkon ligt pal in de zon. We zoeken een plekje, bestellen een fles water (jaja!) en een lasagne voor Geert, een slaatje voor mij. En frietjes !!!!De hele tijd dat we hier zijn hebben we nog geen enkel frietje gegeten. De bloemkool in onze koelkast moet maar wachten tot morgen. De tomaten en de avocado ook. Rondom ons lijkt het hotel Romantiek, allemaal oudere koppels in hun sjiekste outfit, rokend, hoestend, de krant lezend... Wat weerom niet ontbreekt zijn de zwarte verkopers met 'beautifull elephants' en armbandjes voor 1 euro. We happen niet toe. Een dove man komt bedelen. Hij stoot klanken uit die we niet verstaan. De kelner probeert hem weg te jagen, maar de man laat zich niet doen en brabbelt in zijn doventaaltje dreigende boodschappen. Wij doen niks, niet omdat we niet willen, maar omdat we geen kleingeld bij hebben. En eigenlijk kan je je hele fortuin hier weggeven aan de bedelaars, ze zitten overal en ze lijden. Maar wie, o wie, lijdt het meest en waar is de sociale bescherming ? We sluiten de ogen en stappen verder.
Nu hebben we natuurlijk nog altijd niet gewinkeld. 'We zullen in Frigiliana even langs de Turk gaan', zegt Geert, hoewel hij de Chinees bedoelt. Dan kunnen we hout kopen voor onze kachel en de andere boodschappen ook meteen doen. Een zak vol hout kan je geen vijftig meter voortslepen, dat ondervonden we vorige keer. Maar parkeren vlak voor de deur van de Chinees zit er ook niet in. De miljaardemodus komt boven, we rijden dan maar naar huis met gesakker en gezeur. Ik weet wat er scheelt. Hij is moe, vooral van het rijden met de auto. Hij is de enige chauffeur volgens het contract met de verhuurmaatschappij en de wegen kronkelen en hobbelen en het laatste stuk weg is helemaal een nagelbijter, vooral bij tegenliggers. Hij behoeft een middagdutje. Ook goed, het bedje is altijd paraat.
Ik waag mij nog aan een wandeling langs de brede grindweg vanuit Acebuchal, op zoek naar grote (zo groot mogelijk) dennenappels, als aanmaakhout voor de stoof. Er staan veel naaldbomen langs die kant en waar naaldbomen zijn vallen er appels. Speurend ga ik op weg. Van ver zie ik veel dennenappels, zowel links als rechts, maar als ik dichter kom blijken het hondendrollen te zijn. Heel Acebuchal laat hier zijn hond los, vermoed ik. Donkerbruine hoopjes, maar geen dennenappels. Of toch, een kleintje, en nog een kleintje en dan nog eentje dat ik uit een boom kan trekken, maar wat een povere sprokkeling. Ik kom Kai, onze buur, tegen, hij is druk aan het bellen en wuift naar mij. Zijn zwarte cocker spaniël springt enthousiast tegen me op. Dag buurvrouw, een aaike asjeblief. Buurvrouw keert terug naar haar kot en, het is valavond, wat loopt daar plots op de helling van het bos ? Een reetje ! En even verder nog eentje. Ze staan stokstijf en staren me aan. Ik staar terug en vraag wat ze daar doen. Ze zeggen niks. Voor hen is deze mens een spel van leven en dood. Als ik plots mijn buks op hen richt en pang pang hen in de borst schiet is het gedaan met op hellingen te lopen. Zo leert moeder ree aan haar kindjes. Mensen zijn gevaarlijk. Achter elke boom, achter elke bocht, kan een gevaarlijke mens zitten. Probeer daar maar mee te leven, als ree. Moeilijk vind ik dat, als ik me in hun reeënhoofdjes verplaats.
De kachel brandt met het laatste hout, Geert trekt een fles wijn open. Hij is weer fit en verslindt Tineke Beekman. Ik typ een blog. En lees seffens een boek in mijn e-reader over de jaren 1800 in tijden van tyfus en mirakels en doden die hun ogen niet willen sluiten. Intrigerend. En ook wat bangelijk.
Maandag 18 december. De dag kriekt en wij staan op, want vandaag gaan we naar de top. Als we vertrekken is de man van het restaurant al volop bezig met het klaarzetten van tafels en stoelen. Hay frio, kraai ik naar hem. Si, un poco, roept hij terug. Wat zouden we zijn als we niet over het weer zouden kunnen praten ? Een verstarde stomme mond, verstild van nietwetenwatgezegd.
We zijn goed in laagjes gekleed en hebben ons voorzien op lang en vermoeiend wandelen : veel water en veel boterhammen, knabbelnootjes en calorierepen hebben we in onze rugzakken gestopt. Gemakkelijk vind ik dat niet, zo'n gevulde rugzak, maar liever dat dan terug in grote waternood te komen. Het eerste stuk ligt volledig in de schaduw, in de bedding van een uitgedroogde rivier. Af en toe wat kruipwerk, over en onder dwarse bomen, over grote keien. Het is leuk stappen en het gaat goed vooruit. Er komt een hond van de andere kant : ik schrik en deins terug, hij schrikt ook en zet zich schrap. We kijken elkaar diep in de ogen. Als jij niks doet, dan ik ook niet, lijkt het beest te denken.
De hond is niet alleen, er komt een tweede hond, en dan nog een derde en dan een man. Ik vraag of ze niks doen, die rakkers. Neen, zegt hij, maar welke taal spreken jullie ? Engels suggereer ik, of Nederlands ? Ha, zegt de man in het Nederlands, dan maakt het makkelijker praten. De honden doen niks, zegt hij, want als ze iets zouden doen zouden ze niet loslopen. Toch ? Tja, meestal niet. Maar als het een uitzonderingshond is en ik weet dat niet, wat dan ? Er is trouwens maar één hond van hem, de twee anderen lopen gewoon ettelijke kilometers mee. Vinden ze leuk, op wandel met de buurman. Hij probeert nog ons allerlei wandelwegen aan te prijzen, maar dat moeten we allemaal niet weten, we volgen GR249 richting Cómpeta, en stoppen aan de top. Daaag!
De zon kruipt hoger en we doen ons te goed aan de lekkere warmte. Zouden we iemand tegenkomen, vragen we ons af. Ik voorspel dat we 4 mensen zullen tegenkomen. Geert zegt : geen enkele mens, maar wel een dier en laat het maar een reebok zijn. Het pad is voorlopig breed, zo breed dat er een auto op kan rijden. Het bewijs is er, langs de weg staat een pick-up, een betonmolen en 3 mannen van de gevestigde orde. Gemeentediensten in de bergen! We zien algauw wat die mannen doen : ze verstevigen de boorden van de weg met specie. Vers gedraaid uit de betonmolen en nog zacht en nat. Mijn voorspelling is al bijna uitgekomen : 3 mensen die we tegenkomen. Nog geen enkel dier. Ja maar, zegt Geert, het moeten wel toeristen zijn, geen werklui. Dat zegt hij nu, te laat. Werkmannen zijn ook mensen.
We zijn al 7.5 km ver, dat is goed gevorderd van ons en eten een boterhammetje. We weten dat nu nog een smal pad met een zware klim zal beginnen. Een gesterkt mens is er twee waard. Het is een eenzame maar mooie klim, zigzaggend over het kleine paadje, stukjes tussen de bomen, maar meestal temidden kort struikgewas. Veel rozemarijn overal. Ik weet niet of er hier nog bijtjes zitten, ik denk het wel, want daarnet stonden er nog bijenkasten. Ze houden van de rozemarijn, die nog steeds bloeit. Het gaat langzaam naar boven, er zitten steile stukken tussen. Regelmatig stoppen en drinken is de boodschap. Maar kijk, daar is de top, 1.200m hoog. Dat hebben we goed gedaan! De volgende keer mikken we ook op deze top, maar dan van de andere kant. Nu verder lopen heeft geen zin, dan geraken we niet meer thuis.
Het afdalen is niet altijd leuk met de vele losse keien en ik ben blij als we terug op de bredere weg zijn aanbeland. Nu nog flink doorstappen, anderhalf uur zou moeten voldoende zijn om terug in Acebuchal te geraken. Ondertussen is de obsessie van de witte hartjes van de oude Zweed op mij overgeslagen. Ik heb geen kauwgom, maar de specie van de versterkte boorden lonkt zo zacht en uitnodigend dat ik een wit steentje in de vorm van een hartje (nou ja!) in de boord probeer te duwen. Er komt wat prutswerk en vuile vingers aan te pas, maar mijn wit hartje pronkt voor de eeuwigheid in de bergen van Malaga. Er komt nog een boord, herinner ik me. Eén hart is genoeg, de volgende krijgt twee witte longen (ik doe er een paar wensen bij en klaar is kees). Was er nog een boord geweest dan had ik ook nog een lever of een alvleesklier (zeer belangrijke organen in de klimsport!) of een zwezerik of schildklier kunnen in boetseren. Helaas, het blijft bij hart en longen.
Nog steeds hebben we geen dier gezien (ook al zeggen de brochures dat de streek vol beesten zit). De winnaar is dus bekend en reikt zichzelf een glas sangria uit als beloning. De verliezer krijgt er ook een. De elastieken benen komen zeker daar niet van, die zijn het gevolg van de 20kilometertocht en de 700 hoogtemeters. Ja hoor!
de hort op
