Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
16-09-2018
het groot interview
16 september 2018
Het moet zijn dat de VRT lucht gekregen heeft van de aankomst van onze coureurs, want sinds gisteravond zwermen Carl Van Nieuwkerke en Michel Wuyts hier rond ons bescheiden huisje. Bescheiden (en moe) als ze waren hebben ze gisteren nog een interview geweigerd, maar vanmorgen zwichten ze dan toch voor het aandringen en de charme van beide doorwinterde journalisten.
Carl : Proficiat, heren ! Wat een prestatie, vijf Pyreneeëncols overwonnen op jullie leeftijd, ik kan er alleen maar bewondering voor hebben.
Kunnen jullie iets vertellen over jullie voorbereiding ?
Johan : sinds mijn jeugd ben ik me al aan het voorbereiden op deze fietstocht. Diverse sporten heb ik beoefend om tot dit resultaat te komen. Om te beginnen was ik een bedreven poney-jockey, die deelnam aan vele poneywedstrijden waardoor ik een scherp oog ontwikkelde en reusachtige billen en bipsen. Nadien heb ik het waterskiën beoefend om mijn evenwicht en zwenkcapaciteiten te ontplooien. Tenslotte deed ik uitputtingstochten in de vrije natuur en daar heb ik geleerd wat het is om zuiver op karakter te overleven.
Michel R: Ik had maar één grote natte droom en dat was de Tourmalet. De andere cols zijn mooi meegenomen, maar bovenkomen op de Tourmalet was toch een unieke ervaring. De geneugten van het leven die ik daarvoor heb moeten laten zijn ontzaglijk groot, maar mijn principe is : als je iets wilt moet je het ook echt willen. Er voor gaan dus ! Ontelbare fietstrainingen heb ik achter de rug, de Ardennen, de Zwalm, het Heuvelland, de Poelberg, ik ken ze als mijn broekzak. Mijn geduld en mijn doseringsvermogen heb ik ten volle geleerd tijdens mijn werkuren. Al van zeer vroeg was ik trouwens ook een goede turner, wat de soepelheid van mijn ronddraaiende knieën zeker ten goede kwam. Ook de zwemuren uit mijn jeugd kwamen goed van pas, vooral dan het ondergaan en niet meer bovenkomen heeft me geleerd dat je lang zonder adem kunt als het moet.
Geert : ik ben een topper in het observeren en het visualiseren van het wegparcours, ik deed niks anders toen ik jong was, ik klom van boom tot boom en bij wijze van spreken woonde ik zelfs in de bomen en reisde ik in gedachten de wereld rond. Dat heeft zeker ook mijn spierkracht en behendigheid een boost gegeven. In mijn handbalcarrière leerde ik hoe het voelt hardhandig gevloerd te worden, een wrede maar efficiënte leerschool voor een fietser, die regelmatig zijn voeten niet uit zijn klikpedalen krijgt. Wat me veel geholpen heeft zijn de ontelbare uren die ik geslapen heb als voorbereiding op deze tocht. Nachten van tien uur zijn voor mij geen straf en een dutje in de namiddag kan er altijd ook nog bij. Dat maakte dat ik super uitgerust aan deze barre tocht begon. Een pluspunt, vind ik.
Michel W : Ik denk, Carl, dat we mogen zeggen dat dit indrukwekkende getuigenissen zijn van deze uitzonderlijke mensen. Maar ongetwijfeld moeten er toch moeilijke momenten geweest zijn tijdens de verschillende etappes ?
Geert : Ik heb geen moeite om toe te geven dat de laatste 500 meters op de Tourmalet voor mij de moeilijkste waren. Die verdomde berg bleef ook maar duren hé. En Michel reed me zo maar uit de wielen, dat was moeilijk te verkroppen. Ik heb nog getwijfeld om een rotsblok naar zijn fiets te gooien, maar mijn opvoeding heeft me tegengehouden, ik heb maar een vuistgrote steen gegooid, die helaas zijn doel miste.
Johan : voor mij had het gerust een colleke minder mogen zijn. Die cols bleven maar komen, die twee charels zouden de ene col na de andere willen doen, maar ik ben niet zo een collenvreter. De Basken-Katharenroute was voor mij al kols genoeg. Maar ze moeten mij ook niet uitdagen hé. Als het moet verslijt ik twee koersbroeken per col al harkend en wrijvend, en of het nu rechttoe rechtaan is of achterstevoren ondersteboven, aankomen doe ik, zo zeker als één plus één twee is . En col plus col trop.
Michel R: Ik heb een heel moeilijk moment gehad tijdens mijn valpartij. Het kon ook niet meer dan een moeilijk moment zijn, want het duurde maar een enkel moment, maar het was echt wel heel moeilijk, zo compleet uitgeteld, horizontaal aan de voet van de Tourmalet liggen, het lijkt een beetje zielig, toch ? En dan nog een geluk dat er niet net een oldtimer over mij reed, of erger nog, over mijn fiets. Die oldtimers en moto's op de cols, ze moesten dat afschaffen. Ik ben er niet voor. Die brommerkes ook trouwens. Vrouwen die op brommerkes de tourmalet opklimmen, waar gaan we heen zeg ? In mijn ogen begint de rechtvaardigheid in de wielersport zoek te raken. Maar ik kan er nu niet verder op in gaan, mijn interviewtijd zit er bijna op. Hebben jullie nog vragen, heren ?
Carl : Toch nog graag één vraag, beste helden. Ik heb me al dikwijls afgevraagd, waarom doen zulke zotten dat toch, een berg op rijden om er nadien terug af te rijden. Is er dan iets leuks aan ook ? Mijn laatste en ultieme vraag dus : wat was voor jullie het meest zalige moment ?
Johan en Michel R (in koor) : het uit eten gaan bij monsieur Oloron !
Michel R (verduidelijkend) Nooit zulk zalig moment gekend als toen die man zijn diepe genegenheid uitdrukte voor mij. Die warme druk van zijn beide handen op mijn rug, ik zal dat nooit vergeten.
Johan : en dan die kleine kneepjes in mijn nek, een ongelooflijk gevoel. De glimlach, het subtiele knipogen. Monsieur Oloron blijft een mijlpaal in mijn leven.
Geert : Ik vond die monsieur Oloron maar niks. Als je het mij vraagt : klimmen is afzien, hé Carl, daar kunnen we niet tussenuit. Maar het afdalen, dat is de max ! Die kilometerteller zien opklimmen naar 50 à 60 per uur en weten dat niets je kan overkomen, want je hebt toch je helm op, daar kan niets tegenop. Al is een jezuïet van de bakker ook niet te versmaden. Of een fruittaartje mirabel, kers, abrikoos. Maar als ik echt moet kiezen, geef me dan een blauwe Chimay in een Amstel pint. Schol !
Carl : Bedankt heren, voor dit interview, het was de moeite.
Michel W : Al heb ik hier niet veel mogen zeggen, toch bedankt heren, jullie zijn top !!
Foix is een typisch zuiders frans stadje, we bezochten het gisteravond vluchtig, want na 105 kilometers in de benen moesten we toch iets te bikken vinden en geen haar op ons hoofd (voor sommigen zijn die nog talrijk) dacht er aan om in het hotel te eten. Dat konden we ze niet gunnen. Het kasteel dat hoog boven het stadje op een rots torent oogt imposant, het is de toeristische troef van de stad, maar wij lieten een bezoek aan ons voorbijgaan, de ridders waren al gaan slapen, hun schildknapen moesten de maliënkolders nog opblinken, het bed van de jonkvrouw was verloot onder de edellieden en de dienstmeiden kibbelden in de kelders wie eerst in de douche mocht.
We ontbijten in het hotel, er heerst een beetje schaarste aan het buffet. Het brood is op, de kaas is op, de hesp raakt op, het fruitsap is ook al op. De receptioniste die ook instaat voor het ontbijt loopt af en aan, beetje brood, schelleke kaas en hop, het is weeral op. Ik heb een slechte nacht achter de rug, vond gisteravond geen logeerplaats voor vandaag, dat speelde in mijn hoofd en ook de vergissing van de 6 kamers is me niet goed bekomen. We spreken af dat Geert in mijn plaats het eerste stuk fietst, na de middag zien we wel. De mannen vertrekken unicolor blauw, ze zien het zitten, het belooft een mooie rit te worden.
Ik ga op zoek naar de helm van Johan, hij weet precies waar hij hem achtergelaten heeft, namelijk onder de notenboom van gisteren. Ik gok dat die notenboom in het gehucht Pierroutous staat en dat is een vijftiental kilometers terug. Het is vreemd hoe een parcours er helemaal anders uit ziet als je in de andere richting rijdt, ik moet goed mijn ogen openhouden om de weg terug te vinden. Maar halleluiah, ik vind de helm tussen het onkruid in het bloemenperkje, precies zoals hij het beschreven heeft. Dat zijn weeral kosten gespaard. Elke besparing telt deze dagen nu we zo excessief zijn in het boeken van hotelkamers.
Aan de voet van de col de Montségur, in het dorpje Monferrier vinden we elkaar terug, tijd om te lunchen. De vuilbakken in het dorp worden opgehaald, het zijn twee jonge vrouwen die dit werk doen, het is een merkwaardig zicht om hen nonchalant achteraan op de vuilniskar te zien staan, we zijn pro. Ik omdat ik het geëmancipeerd vind, de mannen omdat het mooie vrouwen zijn. De klim naar Montségur belooft geen lachertje te worden, het klimt 4.500 meter lang (7à12%). Dat moeten de katharen in hun tijd ook geweten hebben, ze verschansten zich in het kasteel hoog boven op de top en konden zo een beleg van 10 maanden weerstaan. (het concilie van Béziers had besloten dat 'het hoofd van de Draak' moest afgehakt worden). In 1244 moeten ze zich toch overgeven en krijgen ze 2 weken om hun geloof af te zweren. Uiteindelijk weigeren 200 mannen, vrouwen en kinderen en moeten ze de brandstapel op. Op die plek staat nu een gedenkschrift 'als Catars, als martirs del pur amor crestian'. De martelaren van de zuiver christelijke liefde. Op onze fiets lijden we met hen mee, de klim is niet van de poes, maar toch vindt Michel niet dat hij op de lijst van de cols moet komen. Een beetje te licht bevonden oordeelt hij. Goed, mij best, alles is relatief.
We logeren vandaag aan het meer van Montbel, in Le petit Potager. Hadden we gedacht aan de oever van het meer te zitten, we vergissen ons, er wacht ons nog een fikse klim van enkele kilometers voor we potager in de smiezen krijgen. De potageur spreekt schabouwelijk frans, we vragen hem vlug om over te schakelen op engels, dat gaat hem beter af. Ze nodigen ons uit voor het avondeten, vegetarisch, voor 10 euro. We happen toe, groen en gezond, zo zijn we wel. Enkele hippies wonen next door (hippie is happy), ze stoken een vuurtje en ik zie Johan zijn ogen glinsteren. Kampvuur in de Lanquedoc, daar wil hij bij zijn !!
Het motregent. De fietsen staan gelukkig onderdak (afdak). Die van Michel binnen naast de eettafel, want je weet maar nooit... We proberen hem wat te plagen door de fiets te verstoppen als hij al is gaan slapen, maar die ouwe rakker loopt daar niet in. Het ontbijt verzorgen we zelf, lekker uitgebreid, en dan trekken we onze regenjassen aan. Een beetje sneu, zo vertrekken, maar komaan, we zijn niet van suiker en wie weet klaart het nog op.
Michel is boodschappenman, Johan wil soep maken op de middag, dus er moet soep gekocht worden. Maar eerst gaan we fietsen en proberen we terug op het parcours te geraken. Dat is niet zo evident, we kennen de baanmarkering, maar zijn er niet op voorzien dat een D7 ook een D7a of een D7b kan zijn. Dat alfabet loopt zo op tot de letter f en welke D7 moet je dan nemen ? Geen nood, ik vraag het aan een oud vrouwtje, dat zichtbaar bereid is tot een uitleg van hier tot in Tokio. Ze vraagt zich af waarom we langs die weg willen rijden en niet langs een andere en of we wel weten dat Foix heel ver is en of we ook weten dat het zo mistig is vandaag en dat het misschien nog gaat uitklaren maar dat ze eens in de krant zal kijken wat ze daar zeggen van het weer. Ik moet ze van me afschudden, ze blijft hoofdschuddend achter.
We zitten ondertussen in de streek van de Ariège, veel minder hoog dan waar we vandaan komen, maar vele kleine neepjes kunnen ook pijn doen. Toch vordert het gezwind, de kille motregen zal er wel voor iets tussen zitten, we willen er van af en rijden vollenbak vooruit, hunkerend naar zonniger oorden. Michel wacht ons op in Taurignan le Castet en Johan stalt zijn potten en pannen uit. We eten kippensoep. Le kok maakt de pot de poule. Lekker, opkipperend.
Na de soep terug aan het werk. Een paar korte klimmetjes van 10%, ça use les genoux. We moeten zo zuinig mogelijk rijden, zowel op spierkracht als op de batterij-assistentie, want vandaag staan er meer dan 90 kilometers op het programma, een beter geschikte overnachting (in afstand dan) heb ik niet gevonden. Het is wel mooi fietsen hier, groene frisse weiden, roestbruine koeien, die er gezond en welgezind uitzien, al eens een reiger tussen de koeien, een kip en een koe, een rij vogels kwebbelend op een draad, twee prachtige zwarte ezels, en wij daartussen, op en neer dartelend. St. Girons wordt ingenomen, Le Mas d'Azil komt er aan. Daar wacht Michel alweer op ons, met een tas warme koffie en een pannenkoek (daarvoor verwijst hij door naar een tearoom even verderop), een appeltje en een koekje.
We hebben al 69 kilometers op de teller, nog zo'n 25 te gaan. Alweer moeten we klimmen en dan blijven we hoog boven de vallei, links de rotsen, rechts het dal met bos, wei en water. We vinden een notenboom langs de kant van de weg en houden even halt. De noten zijn nog niet te vreten. Ofwel zijn ze verdroogd en afgevallen, ofwel hangen ze onrijp te bengelen aan de boom. Johan zet zich wat te observeren en... vergeet zijn helm. Maar dat weten we hier nog niet, daarvoor moeten we nog 15 kilometers wachten. Het gaat vlug nu, we duiken alweer naar beneden en nemen dan een oude spoorwegbedding naar Foix, waar we mooi naar kunnen kijken maar geraken doen we er niet zo maar. De Ariège ligt er tussen en we moeten een brug vinden. Google maps stuurt ons de andere kant uit, de kilometers stapelen zich op. Het is ruim 18 u als we aan het hotel aankomen. En daar blijkt.... dat ik per abuis 6 kamers geboekt heb. We kunnen het heel ruim nemen vannacht, maar met 4 in 6 kamers slapen, dat zal niet lukken. Ik probeer uit te leggen aan de man van de balie hoe het verkeerd gelopen is, maar hij plooit niet. Ongeloof, kwaadheid, ergernis. Geert zijn spaanse colère speelt weer op, zegt dat hij de commissie aan booking wil betalen maar meer niet. Hotel plooit niet. Als dat zo zit, zegt Geert (assez agressif), dan kan het hotel de pot op (zo ongeveer toch) en zijn we ermee weg. Oké, zegt de man, de rekening zal toch betaald worden met onze creditkaart. Verslagenheid, ongeloof, berusting. Dan blijven we maar zeker? En blijven er drie kamers leeg staan.
Later op de avond zie ik de receptionist 2 jonge mensen (vrouw hoogzwanger) wegsturen wegens volzet. Dat is Kafka (zegt Michel). Neen, het is de bijbel (zeg ik), op zoek naar een slaapplaats, terwijl de engeltjes zingen, de herders hun schapen hoeden, de wierook wordt gebrand.... Het hotel is een 'ketenhotel' met verschillende vestigingen in Frankrijk. Ik had er nog nooit van gehoord, maar wil er ook niks meer over horen. Later op de avond kunnen we er al weer mee lachen als Michel zegt dat hij nooit bespaart op tandpasta. En Johan er aan toevoegt : op hotelkamers ook niet.
Gisteravond kregen we in onze chambres d'hote een varken uit Costa Rica voorgeschoteld. Dat was de overtuiging van Michel, hetgeen de slappe lach veroorzaakte bij Geert, die dat dan weer doorvertelde aan de gast naast hem. Toch was Costa Rica niet helemaal uit de michellenlucht gegrepen, het gerecht was Costaricaans, al begrijp ik niet zo goed dat men daar couscous zou eten. Misschien was het gewoon Irakees, maar dan kon het ook geen varken zijn. Het smaakte ons in elk geval buitengewoon goed, en ik vond vooral de tarte tatin, geflankeerd door een bolletje ijs, subliem.
Vandaag staan we klokvast om 10u klaar om te vertrekken. Geert is de chauffeur en boodschapper van dienst. Het zal een korte overgangsrit worden, we zoeken terug aansluiting op de katharenroute. Geef ons twee vleugels en we gaan de lucht in, zo snel gaat het vooruit. Geert wordt al ongerust omdat hij ons nergens voorbijsteekt, maar het is licht bergaf en de twee mannen zijn goed uitgeslapen. We zien een ree door de weiden huppelen, ook goed uitgeslapen. Volgens drongengoedbokoloog Johan is het een jonge bok, die driftig op zoek is naar een vrouwtje. Hij komt zulke bokken elke week tegen, hij kent hun streken en verlangens.
De middagpauzeplaats komt vlug dichterbij. Honger hebben we niet, maar we eten tegen de honger die gaat komen.
We hebben een houten chalet gereserveerd in Couret, mogen binnen om 17u, maar proberen toch te bekomen van meneer Philippe dat we wat vroeger binnen mogen, want het is niet ver meer en er is onweer voorspeld. Allemaal goed voor Philippe, we mogen binnen om 14u.
Was het deze voormiddag slappe koffie en verzuchtte Michel dat hij 'colhonger' had, dan wordt hij nu toch wel beloond. De bulten en bultjes volgen elkaar snel op en de kers op de taart is de klim naar de chalet, die (ik ken er niks van, maar ze ze dicteren dat hier zo) toch wel 20% is. Maar wat een pracht van een chalet. Laten we hier drie tenten bouwen! Johan is verlekkerd op de barbecue, kunnen we ons beter weer voorstellen dan dit om te barbecuen? Neen toch? En dat onweer dan? Al wat de weersvoorspelling ons voorliegt geloven wij niet meer. Johan koopt een grote lap rood vlees. En eerlijk waar, al ben ik niet zo'n vleesfanaat, hij prepareert die lap fantastisch en het smaakt ons voortreffelijk, al hebben het kader en de koe hier ook hun aandeel in. Terwijl boven ons hoofd de pyreneejewieten zingen en in de verte de jachthonden op hun klaroen blazen, terwijl de ruftigen en leprozen van achter het hoekje begerig naar de fiets van Michel loeren, zitten wij in onze lounge, naar ons domein te staren. Jammer dat er zo veel bomen in de weg staan, we komen terug in de winter.
De vleesresten leggen we als lokaas in het gras aan het terras. Wie weet welke bonte mengeling aaseters zich verzamelen vannacht aan ons slaapkamerraam.
Het was gisteren bitter koud op de Tourmalet (12°C) en we lieten ons zo snel als de wind naar beneden vallen (ik met de auto, de mannen met de fiets), tot in Sainte Marie de Campan. De mannen snakten naar iets warms voor hun vege lijf, maar ondertussen was het al te laat om nog een degelijke lunch te vinden. Geen nood, we konden nog een pizza geitenkaas-honing krijgen bij de plaatselijke schone bakkerin. Drie pizzas moyens et un grand (Geert, oogjes groter dan de maag), 3 glazen rode wijn en 1 grote Desperado (Geert, keelke snakkend naar veel). Een pizza is altijd superlekker als je er aan begint, maar hap na hap begint dat tegen te steken en zo kwam het dat er nogal wat kleine en grote (Geert) restjes over waren. Een toilet kon ze ons niet schenken, dat moest achter de kerk gebeuren.
Ons logement bevond zich nog 5 kilometers verder, lekker afdalen, en een heel pak voor het afgesproken uur stonden we al te geelogen voor onze chambres d'hôte. In feite had ik me compleet vergist van datum en de dag nadien geboekt en via Booking is wijzigen niet altijd mogelijk, maar een telefoontje van Geert naar de hôte maakte het weer goed. De gastheer zou er wel een mouw aan passen en dat deed hij ook. Een man zonder franjes : vous êtes les Belges, venez, venez, c'est la cuisine, vous pouvez cuisiner, il y a du riz et du riz et du riz. Wij : nous avons déjà mangé. Il : mangé, pour ce soir (amper 17.00u)??? Wij : ah non, pour le midi, chez madame la boulangère. Il: Ah, bon, il y a du café, du chocolat, du thé, un biljart. Toute la maison est à vous. Moi, je pars et demain matin ma mère sera là pour le petit-déjeuner. Jaja, zijn moeder inschakelen en hij de winsten opstrijken. Zo zijn ze wel, die mannen.
Het dorpje, Campan, was klein maar levendig, de huizen versierd met levensgrote poppen. Daar moeten veel naaikransjes aan vooraf gegaan zijn. Johan, spring in 't veld, ging alras rondneuzen in het dorp, Michel zijn slecht been leek alsmaar langer te worden, dat ging van waggelwaggel door het oude huis en af en toe een pijnlijke grimas. Dat zag er niet zo goed uit en van armoe ging hij dan maar slapen, been recht vooruit en bed in. Geert en Johan speelden nog een partijtje getallenbiljart en Johan werd met glans biljartkampioen. Zelfs met mij als zijn kompaan.
La maman et le papa zijn al vroeg aanwezig om de boel in het huis op te kuisen terwijl de zoon ribbedebie is naar het gebergte, waar hij gidst en wandelt en klimt. Ik voel een warme liefde opborrelen voor de moeder, een klein vriendelijk vrouwtje, vooral als ze de verdediging van de elektrische fiets voert (het brommertje in de ogen van sommigen) en oppert dat men 'quand même faut pédaler, hein'. En dat die mannen niet moeten denken dat zij alleen moe worden. We gaan samen op de foto, het kleine vrouwtje en ik, 'enfin, quelq'un qui me comprend!'.
We plannen vandaag de col d' Aspin, Michel moet een kleine proefrit doen om te zien of dat been nog wil plooien en of hij al of niet gaat fietsen. En oef, het lukt, minder last van het fietsen dan van het trappen doen. Johan neemt de bezemwagen voor zijn rekening. Het is prachtig mooi weer, blauwer dan blauw, de lucht. De Aspin ligt op iets meer dan 1.500 meter hoogte, de klim moet 600 hoogtemeters overschrijden. Te doen dus. Het begin lijkt zelfs niet op een klim, gemiddelde stijgingen van 2.5 à 3 %, we voelen het niet aan onze kuiten. Halverwege de klim staat Johan de koeien, die vrij op straat mogen lopen (domaine pastorale), te modereren.
De laatste vijf kilometers maken het slappe begin goed, het wordt pittig en ik rijd de mannen los (ha ja, dat brommerke). De zon geeft van katoen en ik ben blij als er al eens een boom aan de kant van de weg staat. Des sapins op de Aspin. Nog zo gek niet, die naam. Boven wacht Johan van de bezemwagen op ons. Hij krijgt het aan de stok met een bitsige koe, die zich samen met haar zusters op het asfalt gezet heeft. Ze probeert hem op de horens te pakken en hij maakt een paar bokkesprongen. Koe nr 45, niet te vertrouwen. Ook Geert krijgt nog een kopstoot van de vache qui ne rit pas en we maken ons uit de voeten, eten onze picnic in Arreau, een mooi dorpje beneden aan de rivier.
We wisselen van bezemwagen. Ik rijd nu met de auto en Johan kan mee de Peyresourde op. Ze doen dat weerom goed, de mannen. Een kanjer van een klim, iets zwaarder dan de Aspin en iets hoger gelegen (bijna 1600 m). En bovenaan de top, on vend des crèpes. Dat gaat goed die mondjes binnen. Nu moeten we nog enkel de afdaling afwerken en dan glijden we het stadje Bagnères de Luchon binnen. Heel toeristisch, alles staat hier in het teken van de thermen en de fiets. De Tour de France had hier een aankomst in 2018. En wie won er ? Ik weet het ondertussen. U ook ? We logeren achter de hoek van de kliniek, waar armen en benen gerepareerd worden en nadien gesoigneerd in de heilzame baden. La Villa gracieuse, gerund door Engelsen, is een kast van een oud huis. We hebben drie kamers gereserveerd, Michel en Johan weten met zichzelf geen blijf, zo blij zijn ze met hun eigen kamer en hun dubbel bed, waarvan ze nog niet weten hoe ze daar gaan in liggen, in de lengte, in de breedte, diagonaal, het kan allemaal. En Geert, die moet het met mij stellen in een King sized bed, dat is ook niet slecht. Alleen, die Wifi code, wat een moeizaam proces. Hij tikt en hij tikt en probeert. Computer says 'no'. Frustratie. Vloeken. Wifi code is pruts. Wifi code deugt niet. Welke Bifi heeft zulk een f*ck*ng bad Wifi ??!! Tot ik droog opmerk dat hij de code van de voordeur probeert in te tikken. Woehaaaa!!!
De Baskentaart werd niet op groot gejuich onthaald, Geert vond dat er een 'vies smaakske' aan was, maar na het vieruurtje restte er toch maar één stukje (weet je nog hoe we breuken leerden op de lagere school : denkbeeldige taarten in stukken snijden ? wij deelden door acht, ieder twee stukjes). Op het menus 's avonds stonden boontjes, worteltjes, champignons, gekookt en gestoofd en in de oven, gebraden kip, pasta in zoetzure saus. Ik kon het niet laten om een verlepte boon driekoningengewijs in het laatste stukje taart te duwen, goed onderhuids, geen mens die het zag en benieuwd of de gelukkige het zou proeven.
Vroeg naar bed, wij altegaar, Johan moest nog wat slaap inhalen, de vorige nacht gingen alle uren van de nacht met zijn ogen aan de haal.
De volgende morgen : druk gerommel in de keuken, er zijn slechtere manieren om een mens wakker te maken. Michel laadt de vaatwas uit en zet koffie. Een ochtendmens. Ik loer tersluiks naar het stukje taart-met-boon, de helft van het stuk is verdwenen, boon hangt er half uit. Ik duw de sperzie er terug in. Wie eet dat laatste stukje taart op ? We vinden dat het voor Johan moet zijn en leggen het netjes op zijn bord. Johan eet de taart. Johan eet de boon. Hij zegt niets, hij proeft niets. Ik kroon hem dan maar in gedachten tot koning. Met mannen kan je niks aanvangen. Wat is het succes van een frats als die ongemerkt voorbijgaat ? En hoe kan het nu dat je een taart eet met een harde boon in en daar niets van merkt ?
De zon straalt de wolkenresten in stukken, wat een prachtig weer voor een bergrit. De mannen drentelen. Ze hebben bergstress. Starten ze nu of starten ze niet ? Geert zoekt zijn helm. De helm is ribbedebie. Wie heeft de helm gezien ? De helm is weg. Hij eigent zich mijn helm toe, misschien kan ik een andere kopen als ik toch boodschappen doe ? Eindelijk zijn ze weg, het is tien uur ondertussen. De Tourmalet is 19 kilometers lang en heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 7,5%. Dat is goed te doen voor een gemiddelde coureur zoals zij, maar het zijn de laatste kilometers die de berg zo zwaar maken. 12 à 13 %, die laatste kilometers, moordend, zo hebben ze gezucht en het bijhorend gezicht trok een pijnlijke grijns.
Maar goed, ze zijn vertrokken, daar ben ik een uur of drie van verlost. Tot ik een eindje uit het dorp rijd en in de verte twee vertikale (druk gesticulerende) en één horizontale coureur (plat op de grond) zie. Michel ligt geveld op het voetpad, languit, dat is ook zijn gewoonte niet in het dagelijks leven. Hij probeert wat te lachen en te doen alsof hij bezig is aan een opwarmingsoefening, maar hij heeft zich pijn gedaan. De ketting is van het tandwiel gesprongen en hij is gevallen, op zijn knie. De knie heeft alarmsignalen naar de hersenen gezonden en nu is hij ook nog eens duizelig in de kop. Hij heeft enkele minuten respijt nodig. Arme man ! Zo uitgekeken naar deze koninginnerit en nu moet hij bijna forfait geven. Maar hij bekomt en ze trekken zich terug op gang, de twee blauwen voorop. Witte Michel, een beetje beteuterd er achter.
Ik doe de boodschappen in Luz Saint-Sauveur (wat een drukte!!), dat beneemt flink wat tijd en zet dan de achtervolging in. Adembenemende omgeving ! Groene flanken, ver en nog verder en daarachter ook nog, kletterende rivier er tussen in, slijtend en splijtend en spattend, en de lange, kronkelende baan met opschuivende figuurtjes. Ik moet opletten hoe ik rijd, want er zijn heel wat haarspeldbochten en die pak je best met de nodige flair. Ik merk het als ik een coureur bijna klem rijd door te moeten uitwijken voor een wijdvoetse dalende viermaalvier. De coureur maakt zich een beetje boos op mij, ik gebaar nederig sorry sorry sorry.
Ze zijn al een heel eind opgeschoten als ik ze in het vizier krijg, nog een viertal kilometers te gaan. Ze zitten zij aan zij, het peloton is nog niet opengereten. Johan druipt alweer van kop tot teen en geeft me zijn zompige helm. Bergop vallen kan geen pijn doen aan je kop. Verder hebben ze niks nodig tenzij 'lucht'. Tja, daar moeten ze zelf voor zorgen, diep ademen en doseren !
Ik hou me vast voor de laatste kilometers met het hoge stijgingspercentage, maar die komen niet. Voorlaatste kilometer : stijgingspercentage 9%, laatste kilometer : stijgingspercentage 10%. Het spijt me, maar zo staat het gegrift en gebeiteld langs de kant van de weg. Niet dat het voor doetjes is, dat zeker niet, ik zie menigeen met rode kop en buiten adem boven komen. Vooral mannen, maar af en toe ook een vrouw. En ook veel moto's. En oldtimers. Vreemdsoortig volkje, maar de lijn halen ze allemaal (denk ik toch). Zo ook die van ons. Michel, Geert en Johan, in die volgorde, maar met weinig achterstand trekken de meet over. Blij, tevreden, trots. Daar moeten foto's van getrokken worden. Jacques Goddet kijkt goedmoedig toe van op zijn sokkel. Zijn grote wijde broek heeft hij thuisgelaten. Lang leve de wielersport !! Vive le tour de Frangse !
de hort op
