Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
10-09-2018
Tourmalet
10 september 2018
De Baskentaart werd niet op groot gejuich onthaald, Geert vond dat er een 'vies smaakske' aan was, maar na het vieruurtje restte er toch maar één stukje (weet je nog hoe we breuken leerden op de lagere school : denkbeeldige taarten in stukken snijden ? wij deelden door acht, ieder twee stukjes). Op het menus 's avonds stonden boontjes, worteltjes, champignons, gekookt en gestoofd en in de oven, gebraden kip, pasta in zoetzure saus. Ik kon het niet laten om een verlepte boon driekoningengewijs in het laatste stukje taart te duwen, goed onderhuids, geen mens die het zag en benieuwd of de gelukkige het zou proeven.
Vroeg naar bed, wij altegaar, Johan moest nog wat slaap inhalen, de vorige nacht gingen alle uren van de nacht met zijn ogen aan de haal.
De volgende morgen : druk gerommel in de keuken, er zijn slechtere manieren om een mens wakker te maken. Michel laadt de vaatwas uit en zet koffie. Een ochtendmens. Ik loer tersluiks naar het stukje taart-met-boon, de helft van het stuk is verdwenen, boon hangt er half uit. Ik duw de sperzie er terug in. Wie eet dat laatste stukje taart op ? We vinden dat het voor Johan moet zijn en leggen het netjes op zijn bord. Johan eet de taart. Johan eet de boon. Hij zegt niets, hij proeft niets. Ik kroon hem dan maar in gedachten tot koning. Met mannen kan je niks aanvangen. Wat is het succes van een frats als die ongemerkt voorbijgaat ? En hoe kan het nu dat je een taart eet met een harde boon in en daar niets van merkt ?
De zon straalt de wolkenresten in stukken, wat een prachtig weer voor een bergrit. De mannen drentelen. Ze hebben bergstress. Starten ze nu of starten ze niet ? Geert zoekt zijn helm. De helm is ribbedebie. Wie heeft de helm gezien ? De helm is weg. Hij eigent zich mijn helm toe, misschien kan ik een andere kopen als ik toch boodschappen doe ? Eindelijk zijn ze weg, het is tien uur ondertussen. De Tourmalet is 19 kilometers lang en heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 7,5%. Dat is goed te doen voor een gemiddelde coureur zoals zij, maar het zijn de laatste kilometers die de berg zo zwaar maken. 12 à 13 %, die laatste kilometers, moordend, zo hebben ze gezucht en het bijhorend gezicht trok een pijnlijke grijns.
Maar goed, ze zijn vertrokken, daar ben ik een uur of drie van verlost. Tot ik een eindje uit het dorp rijd en in de verte twee vertikale (druk gesticulerende) en één horizontale coureur (plat op de grond) zie. Michel ligt geveld op het voetpad, languit, dat is ook zijn gewoonte niet in het dagelijks leven. Hij probeert wat te lachen en te doen alsof hij bezig is aan een opwarmingsoefening, maar hij heeft zich pijn gedaan. De ketting is van het tandwiel gesprongen en hij is gevallen, op zijn knie. De knie heeft alarmsignalen naar de hersenen gezonden en nu is hij ook nog eens duizelig in de kop. Hij heeft enkele minuten respijt nodig. Arme man ! Zo uitgekeken naar deze koninginnerit en nu moet hij bijna forfait geven. Maar hij bekomt en ze trekken zich terug op gang, de twee blauwen voorop. Witte Michel, een beetje beteuterd er achter.
Ik doe de boodschappen in Luz Saint-Sauveur (wat een drukte!!), dat beneemt flink wat tijd en zet dan de achtervolging in. Adembenemende omgeving ! Groene flanken, ver en nog verder en daarachter ook nog, kletterende rivier er tussen in, slijtend en splijtend en spattend, en de lange, kronkelende baan met opschuivende figuurtjes. Ik moet opletten hoe ik rijd, want er zijn heel wat haarspeldbochten en die pak je best met de nodige flair. Ik merk het als ik een coureur bijna klem rijd door te moeten uitwijken voor een wijdvoetse dalende viermaalvier. De coureur maakt zich een beetje boos op mij, ik gebaar nederig sorry sorry sorry.
Ze zijn al een heel eind opgeschoten als ik ze in het vizier krijg, nog een viertal kilometers te gaan. Ze zitten zij aan zij, het peloton is nog niet opengereten. Johan druipt alweer van kop tot teen en geeft me zijn zompige helm. Bergop vallen kan geen pijn doen aan je kop. Verder hebben ze niks nodig tenzij 'lucht'. Tja, daar moeten ze zelf voor zorgen, diep ademen en doseren !
Ik hou me vast voor de laatste kilometers met het hoge stijgingspercentage, maar die komen niet. Voorlaatste kilometer : stijgingspercentage 9%, laatste kilometer : stijgingspercentage 10%. Het spijt me, maar zo staat het gegrift en gebeiteld langs de kant van de weg. Niet dat het voor doetjes is, dat zeker niet, ik zie menigeen met rode kop en buiten adem boven komen. Vooral mannen, maar af en toe ook een vrouw. En ook veel moto's. En oldtimers. Vreemdsoortig volkje, maar de lijn halen ze allemaal (denk ik toch). Zo ook die van ons. Michel, Geert en Johan, in die volgorde, maar met weinig achterstand trekken de meet over. Blij, tevreden, trots. Daar moeten foto's van getrokken worden. Jacques Goddet kijkt goedmoedig toe van op zijn sokkel. Zijn grote wijde broek heeft hij thuisgelaten. Lang leve de wielersport !! Vive le tour de Frangse !
Rustdag vandaag, het weer kwakkelt een beetje, en dan is een rustdag welgekomen.
Geert en Michel gaan boodschappen doen in het dorp, ze doen dat goed en komen zwaar beladen terug. En wat zien we blinken ? Een taartje ! Een Baskisch gesloten taartje met bosbessenvulling. En wat zit er nog in de boodschappentas ? Dat mogen we nog niet weten, maar we moeten beloven dat wij de groenten gaan bereiden en zij zullen het vlees fiksen. Dat hebben ze goed gekozen, de kip zit gebraden in hun boodschappentas.
Ik plan vandaag toch eens naar de Cirque de Gavarnie te gaan, waar ik vijfenvijftig jaar geleden ook al eens was 'en famille' , op bedevaart naar Lourdes. Gavarnie zelf was toen erg mistig en dat is zowat het enige wat ik me er nog van herinner. We kampeerden op een snikhete camping tegen Lourdes en mijn broer Ivo had een zonneslag door vooraan in de auto te zitten gedurende lange uren tijdens de rit door Frankrijk. Autostrades waren toen nog schaars, ritten duurden lang. Die jongen begon heel raar met zijn soeplepel te zwaaien, kreeg een draai tegen zijn oren voor dat onnozel gedrag, en begon wartaal uit te slaan, zijn temperatuur steeg ijzingwekkend of eerder bloedstollend hoog en de dokter moest er aan te pas komen.
Maar nu zijn we dus op weg naar Gavarnie, waar ik eigenlijk gepland had om twee nachten in een tipi te slapen, voluit in de natuur. Bij nader inzien doen we dat toch beter niet, want zo veel charme is er niet meer aan. De Cirque op zich is mooi gebleven, indrukwekkend, ook al ligt er niet veel sneeuw meer (en zal er in de toekomst niet veel meer liggen), maar het is er druk toeristisch met alle winkeltjes en cafeetjes die daar bij horen. Bussen toeristen rijden af en aan, jong en oud, maar vooral oud, legt hetzelfde parcours af tot aan het begin van de klim. We hebben er vlug genoeg van. Een terrasje doen zit er niet in, want het begint ook nog eens te miezeren.
Gelukkig wacht er 'thuis' koffie met taart, daar heeft Johan voor gezorgd. Wij alweer blij.
Morgen plannen we de Tourmalet. Die zal met voorsprong de moeilijkste col zijn. Duimen dus !
De gastvrouw van la Rive d'O geeft ons een gedetailleerde uitleg over wat het ontbijt te bieden heeft : croissants, pain, fromage de brebis fort et moins fort et de la confiture, trois choix : kersen, perziken en rode vruchten. En zo eten wij deze morgen dezelfde confituur als Macron. Want, zo vertelt ze ons, de confituur wordt plaatselijk artisanaal gemaakt(alles wat plaatselijk is,is artisanaal hier, dus zeg ik eigenlijk twee keer hetzelfde) en de confituurmaakster levert ook aan de president. Goed om te weten en goed om te eten. Lekkerder dan de koffie, maar we malen er niet om. De drie dikke reusachtige poezen van Gaëlle et Jean-Claude zitten verlekkerd te kijken voor het venster. Nog nooit zo'n dikke poezen gezien.
Vandaag scheiden zich onze wegen, de drie mannen willen de Aubisque op en rijden eerst een stuk met de auto tot Béost. Ik vertrek met de fiets van aan de chambres d'hôtes tot aan Béost en rijd dan met de auto achter de naarstige klimmers en hoop ze nog te pakken te krijgen vóór de top. Het zijn zowat 40 kilometers, nat gemeten, maar hier en daar korte pittige klimmetjes van 10%. Ik denk dat dat haalbaar is en vertrek vol goede moed. Maar hoe, ja hoe geraak je uit een stad? En dan nog in de goede richting ? Ik gok en probeer en nog eens en nog eens, passeer drie keer hetzelfde park, het lijkt wel de ronde van Oloron die ik aan het doen ben. Een pronte man schiet me te hulp. Hij legt alles eens goed uit en nadien zegt hij : je résume en legt hij het nog eens uit. Een onderwijsman, mijn gedacht. Het helpt me wel vooruit, maar ondertussen ben ik een half uur kwijt. Dat wordt reppen. De tocht is prachtig, ik fiets door een eindeloos bos vol loofbomen, geen levende ziel te zien, enkel af en toe een paar wandelaars. Na het bos komt het water, ook mooi. Geen liefdevol kabbelen meer zoals de riviertjes van de voorbije dagen, maar een echte bergrivier, schuimend, spattend, ratelend over de dikke keien. Een heerlijk geluid.
Ik kan mezelf geen tijd gunnen om te rusten of te eten, ik wil de mannen zien zwoegen en zweten. De auto in en vollen bak vooruit. Nou ja, het is flink bergop, gemiddeld zo'n 6,2 % (7% toeteren ze hier, als ik het cijfer 6 in de mond neem) en dat 17 kilometers lang. De eerste die ik te pakken krijg is Johan. De wegmarkering zegt op dat moment dat er nog 4 km te gaan is. Ik zie hem harken op zijn fiets, de typische Johanstijl, hoe die het klaarspeelt om zich zo naar boven te wrikken, het is me een raadsel. Ik stop even, helm en lege drinkbus worden in de auto gezwierd, elk verlies aan gewicht telt ! Een klein interviewtje wil ik hem nog afnemen : wat is je gevoel hierbij ? en heb je al gedacht aan opgeven vandaag ?, maar ik vrees dat het de verkeerde vragen zijn, hij sterft op de fiets en ik maak me uit de voeten.
Nu de twee andere musketiers nog. De ene in het rood, de andere in het blauw, ik zie ze zij aan zij in de verte. Nog 2 kilometers te gaan, schat ik. En wat zie ik nog ? Voor hen loopt (LOOPT) een vrouw (VROUW) en ze komen geen meter dichterbij, integendeel, de vrouw loopt uit op de twee fietsers. Als ik later vraag wat voor hen het moeilijkste moment was, dan moeten ze toegeven dat het dat wel was : een vrouw die je voorbijloopt is niet zo goed voor je ego. Toch rijden ze verrassend soepel omhoog, de rode trekt de kop. En zijn kop is ook rood, maar dat merken we maar 's avonds. Insmeren de volgende dagen dus ! Ze komen over de meet, de fotofinish zal de winnaar moeten aanduiden. We gaan ons daar niet mee bezighouden. Zijn ze moe ? Ja, moe. Zijn ze tevreden ? Ja en zelfs nog meer dat dan moe. Zij tevreden, ik ook tevreden. Nu nog even wachten op Johan. Ha, daar is hij. En hij kan nog lachen, zij het heel even, voor de foto. Hij is diep moeten gaan, maar heeft het ferm volbracht. Wat ik even wil vermelden : ik heb Johan gezien een tiental jaren geleden en toen kon hij geen twintig stappen achter elkaar zetten. De keukenkast opendoen was toen voor hem een bijna bovenmenselijke inspanning. En nu, een hartoperatie verder, nu rijdt diezelfde mens een col op alsof hij zijn hele leven niets anders deed. Dat laatste is nu ook weer overdreven, maar U begrijpt wellicht wat ik bedoel.
Boven op de top staan in oversized formaat een gele, een groene en een bolletjesfiets. Daar gaan de drie coureurs samen op de foto.
Maar!! Er wacht nog een col. Kenners onder jullie weten nu natuurlijk dat de Soulor het verlengstuk is van de col d' Aubisque : eerst enkele honderd meters dalen en dan nog een korte klim, en deze col is ook bedwongen. De rollen liggen nu enigszins anders : Johan en Geert, twee goede dalers, valken als het ware, en Michel, voorzichtig, bij zichzelf alle gevaren aan het opsommen die een afdaling kunnen bieden : een schaap dat plots oversteekt, een remblok die dichtklapt, een voorwiel dat samenplooit, een slipper in de modder (die modder blijkt achteraf schapenstront te zijn, proefondervindelijk te weten gekomen door hem van het wiel te willen vegen), een tegenligger, een voorbijvlieger, een vrouw achter het stuur... Als je daar allemaal aan begint te denken, dan ben je beter dat je afstapt en te voet naar huis gaat.
Het is weekend en het is druk in het gebergte, ik zie vooral veel motards die met veel gezwier en gezwaai flaneren langs de baan. Ik besluit om door te rijden, er moeten ook nog boodschappen gedaan worden en die zal ik voor mijn rekening nemen. In Argelès d'Azost stuit ik op een marktpleintje en leuke terrasjes, beschaduwd door oude platanen. Een ijsje heb ik wel verdiend. Ik bestel een dame blanche, mais sans chantilly. En krijg een coupe met 3 vanillebollen. Sec en pover. Ik stuur een bericht naar de mannen dat een terras hen wacht. Geen reactie. Nog eens proberen. Ze luisteren niet. Koekoek, roep ik hen toe. Niks nie. Mannen kunnen maar één ding tezelfdertijd doen, ik had dat moeten weten. Als ze fietsen kunnen ze niet op hun smartphone kijken. Als ze op elkaar wachten kunnen ze niet fietsen, maar ook niet op hun smartphone kijken. En als ze dan toch op hun smartphone kijken zijn ze het stadje al lang gepasseerd en ben ik op de achtervolging aangewezen. Ik kom ze tegen op een kleine parking waar ze druk in de weer zijn een fietsende dame terug in het zadel te helpen. Ze was, overmoedig aan een fietstochtje begonnen terwijl haar man in de thermen lag te baden, maar was vergeten dat ze ook nog terug moest en ze had haar beste krachten verspeeld. Ik kom ze even later tegen. Ze kijkt verbeten, de thermen zullen haar beter liggen vermoed ik.
We hebben een appartement gehuurd voor 2 overnachtingen in Luz Saint-Sauveur, een stadje dat in de oksel van de Tourmalet ligt en de wielersport uit al zijn poriën uitstraalt. Maar wat een klus om het appartement te vinden. Zelfs google maps brengt mij volledig in de war. Ik toer en toer, vooruit, achteruit. Dan probeer ik het te voet en tja, daar is het, verschillende keren ben ik het voorbij gereden. Maar wat blijkt ? de voordeur is nu achterdeur geworden en in de achterkant zit een nieuwe voordeur. Maar om aan die nieuwe voordeur te geraken moet je door een steegje en mag je vehicuul maar 2 m breed zijn en 2 m hoog. Dat is erg smal. Daar durf ik niet door met de auto. Johan neemt deze riskante zaak op zich en manouvreert de auto er netjes door. Oef, we zijn er geraakt.
Het appartement is nagelnieuw, goede keuken, mooie badkamer en.... een wasmachine. Dat vinden wij ongelooflijk praktisch. De vuile was wordt in een wip en een gauw geramasseerd en in de machine gestoken. Ondertussen is het al donker geworden, we hebben een lichte maaltijd verorberd en genieten nog wat van de rust. Maar poenk, alle lichten vallen uit. Donker ! Johan komt al aangelopen met een noodverlichting, je draait aan een hendeltje en de pillamp (die eigenlijk geen pillamp is want er zit geen pil in) brandt. De zekeringkast wordt gecontroleerd, de wattage en verliesstroom wordt druk besproken, een hendeltje wordt opduwd. Veel geflikker en hop, er is terug licht. Voor even, want de vorige paragraaf herhaalt zich een vijftal keer. Er begint er al eentje te brommen over 'slecht appartement' en 'niks waard' en 'wat zijn dat voor manieren', het is het Spaans bloed, hij kan er niks aan doen. Dus haal ik mijn beste suscapaciteiten boven en gelukkig, de electriciteit houdt stand. Welllicht heeft het voltooien van het wasprogramma er ook iets mee te maken. Of.... we overwegen ook de mogelijkheid dat Johan iets te enthousiast het inductievuur heeft gepoetst (ik heb hem daar zien sponsen met veel zeep en water) en dat er ergens water tussen de leidingen is gekropen. Wie zal het zeggen ? Ik in elk geval weet het niet.
De mannen zijn moe, ik ook. Het is niet eens tien uur en we liggen al in bed. Slapen zal zalig zijn. 'Zou' voor eentje onder ons.
Gisteravond namen we onze intrek in de kamer van het hotel, Geert en ik, denkend dat we van de mannen verlost waren (grapje). De manshoge vensters opengeslagen en wat zagen we : 2 lachende mannengezichten die over het tussenmuurtje naar ons stonden te wijzen en te grijnzen. Geen erg, de zon scheen (eventjes), we keuvelden wat over het muurtje met onze buren en onze bovenbuur, deden een klein tukje en gingen voor een avondvullende maaltijd in het hotel.
Omdat het avondmaal zo vullend was hebben we niet te best geslapen. Geen nood, een beetje gingko bilopa uit de groene sporttas van Michel en onze etalagebenen zijn alweer flink in orde. Die gingko biloba is zogezegd niet van hem, maar moeten we dat wel geloven? Het is in elk geval voor zowat alles goed, ik bespaar u een opsomming van de kwalen die je ermee kunt genezen en wat je er allemaal mee kunt opkrikken.
Michel gaat vandaag de bezemwagen bemannen, het wordt een korte rit van 54 km en hij spaart zich voor het hooggebergte. Hij struint wat op de plaatselijke markt, recupereert onze koelelementen die nog in de diepvriezer van het hotel liggen en maakt zich klaar voor de rit naar Hoquy voor de middagpauze.
Maar, wij drieën zijn nog geen 5 km weg of Geert valt plat. Geen nood, beide mannen hebben een reservebandje bij, nagelnieuw. Johan is een handige fietsenontmantelaar en in een mum van tijd ligt daar een mooi nieuw binnenbandje op dat voorwiel. Nu nog oppompen en klaar is kees. We glunderen als kleine kinderen terwijl Johan wild tekeer gaat met het minuscule pompje. Aflossing van de wacht, Geert pompt verder. Zulke kleine pompjes geven niet veel lucht, zo blijkt, de band blijft plat. Ja maar, hebben ze wel goed gevoeld aan de binnenkant van de buitenband of er geen doorn of nagel of scherp ding in zit ? How zeg, inderdaad, er zit een scherp ijzeren pinnetje dwars door de buitenband, wie heeft dat er in gestoken. Maar in de nieuwe binnenband zit ook een gat. Misschien, maar dat opper ik beter niet, was die binnenband toch zo nieuw niet ? Niet getreurd, we hebben nog een binnenband, zeker ook nagelnieuw en bovendien zeker nagelvrij. Handig dat binnenbandje er in en pompen maar. De band blijft armzalig plat. Misschien ligt het aan het rampzalig pompje, dus begint Johan die band met zijn mond op te blazen, wat natuurlijk niet lukt. Terug de binnenband eruit en zo proberen opblazen. Een kanjer van een gat in de band !! Een nieuwe band en een gat er in ? Die fietsenmakers, dieven en bedriegers zijn het!
Ondertussen probeer ik Michel te verwittigen dat we nog niet ver gevorderd zijn en niet verder gaan geraken. Hij komt er zo aan, meldt hij. We wachten, maar Michel komt niet. We wachten nog wat, Michel komt niet. We krijgen bericht van Michel, hij zat op een andere baan en heeft ons gemist, maar hij komt ons zeker tegemoet. We wachten. Michel komt niet. De twee mannen bedenken plots dat ze zelfredzaam moeten zijn en dat een band die kapot is misschien wel kan geplakt worden. Ha, ze schieten in actie, gat gezocht, band geplakt, wiel er in en ja hoor, het is gelukt ! De fiets is gerepareerd. Michel, die komt niet. We fietsen dan maar verder, we komen hem wellicht dadelijk tegen. Michel komt niet. Michel staat in een dorpje, waar wij passeren, te wachten met zijn fototoestel om actiefoto's te kunnen nemen. Prachtig is dat. Alleen is het spijtig dat hij op een verkeerde baan staat te wachten en dat wij wel door dat dorpje passeren, maar niet op die baan. Blind gekruist dus, wij en hij.
Gelukkig leven we in het tijdperk van smartphone en vinden we elkaar terug. De lunch is lekker, de markt van St Palais heeft een mooi suikerbrood/brioche opgeleverd én 4 jezuïeten, dat zijn bladerdeegkoeken met vulling, het smaakt ons want we hebben al wat klimwerk achter de rug. En ook nog voor de boeg, dat is voor de namiddag en in totaal verslaan we zo'n 500 klimmeters vandaag. Een mooie voorbereiding voor morgen, dan worden het er meer dan 1100 met de Aubisque en de Soulor. Dat klinkt in onze oren, de reuzen van de Tour. We hopen dat het lukt !
Toch nog even vermelden, we gingen op restaurant vanavond, een aanrader van de gastvrouw en kregen alweer een viergangenmenu voor 16 euro per persoon. Volks, vlugge bediening en goedkoop. En voor onze mannen een extra attractie : le maître had een enorme huidhonger naar mannelijke nek- en armspieren. En wie zat er in zijn tactiel vizier ? Jehanne en Michou ! Daar hebben ze deugd van gehad. En hij nog het meest van al. De Tom Lanoye van Oloron, een man om nooit te vergeten.
Wij vielen als een blok beton in slaap en hetzelfde gebeurde met de mannen in de kamer naast de onze, zij het dat Michel de nachtelijke gewoonte heeft om regelmatig in en rond de kamer te wandelen en Johan om vijf uur drie thuislozen bespeurde onder een afdak in het steegje naast het hotel. Hij zwaaide er eens naar maar kreeg geen respons. Bedenkend dat het goed geregend heeft vannacht doet het ons besluiten dat we het nog zo slecht niet hebben. De stationsbuurt huisvest (nou ja) nogal wat sjofele types, we zien ze voorbij strompelen aan het hotel.
Het ontbijt is een aangename verrassing : er is veel en het is gevarieerd : verse fruitsla, lekkere koffie, brood, koeken, kaas, ham, salami, yoghurt, confituur, honing... We nemen onze tijd om stevig te ontbijten. Volgens Johan moesten we al weg zijn, vroeg vertrekken en vroeg aankomen, zo moet het volgens hem. Kadaverdiscipline van zijn Waai-jaren wellicht. Maar als we hem bezig zien tijdens dat eerste ontbijt slaat hij er toch ook met zijn klak naar : hij schept zichzelf fruitsla in, maar vergeet zijn potje en vindt het dan niet meer. Overal gezocht, bij de buren geloerd, potje weg. Hij bedient zich aan de koffieautomaat met een kopje dat na enkele seconden al overloopt, al die goeie koffie druipt langs alle kanten naar beneden. Het zal beteren als hij op zijn fiets kan springen. Geert geeft zichzelf op als bezemwagenbestuurder, Michel vraagt hem om piment d' Espelette te kopen, een pepertje dat enkel in deze streek gekweekt wordt. Michel is gek op kruiden.
We starten gezwind op een piste cyclable, enkel voor fietsers en voetgangers en dat gedurende de eerste tien kilometers. Het gaat goed vooruit, de weg is vlak, we fietsen naast de Nive, een gezapige brede rivier en algauw zien we de pepertjes in levende lijve bengelen in rood en groen op de akkers. Een mooi glanzend dik peentje. Het moet op de foto en we nemen er een stuk of drie mee, als aandenken.
Van de piste cyclable moeten we de route vinden en de drukke wegen proberen vermijden, maar we raken wat verloren, slaan verkeerd af en hobbelen over keien en keitjes, putten en modder tot we ons klem rijden en geen kant meer op kunnen. Terug dan maar, Michel stapt al te voet om zijn fiets niet te veel pijn te doen. Waarom heeft die route toch geen bordjes, verzucht hij. Geen nood, we zoeken wat en ja hoor, wie zoekt die vindt. Geert heeft gezegd dat de bergen pas morgen beginnen. Dat heeft hij verkeerd gezien : het is hier nergens plat en af en toe zit er een nijdige helling tussen. Maar de baan is goed en rustig. Het is hier frans Baskenland, de Baskische namen zijn vreemd gespeld, ze zijn erg gul geweest met de laatste letters van het alfabet, de x en de y zijn wel in elke naam te vinden.
De kippen van het Baskenland hebben allen een kale nek. Een dik pluimendek rond de romp, maar de nek heeft geen enkele veer. Ik heb er geen idee van hoe dat komt. Volgens Johan zijn die kippen op pensioen, komen ze uit legbatterijen en mogen ze nu een verdiende oude dag doorbrengen in het Baskenland. Vriendelijke mensen, die Basken. De koeien hebben dezelfde kleur als de gepensioneerde kippen, egaal lichtbruin. Mooie koeien, ik denk niet dat zij ook al gepensioneerd zijn.
En plots is daar la maison du piment d'Espelette, daar moeten we zijn, visite et vente des piments. Het kan Johan niet bekoren (' vandaag kopen en binnen drie jaar staat het nog in de kast', zegt hij), maar Michel is gecharmeerd en vraagt de peperdame de kleren van het lijf (in Johans jargon : 'hij vrijt de française op'). Vele uren later komt hij buiten met een tas vol pepers in alle varianten : koekjes met peper, olijfolie met peper, pâte van de peper, gesnipperde peper. Een gepeperde rekening, denken we zo. Maar iedereen tevreden, we moeten vaart maken nu, Geert wacht ons op in Louhossoa, aan de kerk. We hebben afgesproken op de middag, maar ondertussen is het al half een en we moeten nog tien kilometer fietsen. Die tien vallen nogal mee, veel bergaf en herleid tot de helft, we arriveren op een schappelijk uur, Geert komt vanuit het kerkhof gekropen, hij heeft zich daar te zonnen en te lezen gelegd.
Er is nog 34 km te gaan, we hebben er een kleine 40 opzitten. Er zijn nogal wat kandidaten om nu met de auto verder te gaan en het fietsen aan de anderen over te laten. Dat lijkt raar voor mannen die het fietsen als hun hobby zien, maar het zijn die dikke grijze wolken die alsmaar meer dreigen, én, het zijn hier geen bergen, dus is er geen plaats voor heroïek. Haha, niks van , Geert laat zich niet inpakken, hij rijdt verder met de auto en wij weer de fiets op.
Geen bergen, dat is juist, maar het klimt soms toch stevig. Ik heb geen klagen over het ego van de mannen, als het al groot is dan kunnen ze het goed verstoppen, want met mijn elektrische fiets laten ze mij goedhartig (en omdat ze niet rapper kunnen) voorop rijden en klagen niet of worden niet ironisch over 'mijn brommerke'. Ik vind het zalig rijden, heuvelachtig, prachtige groene flanken, mooie dorpjes uniform in wit en bruin.
Hebben we de hele dag geluk gehad, dan worden we op het einde van onze rit toch nog verrast door een gulle regenbui. Regenvestjes aan ('ademend regenvestje', zegt Michel, 'hoe komt het dan dat ik ook nog moet ademen ?' en 'natter onder het vestje dan boven het vestje', zegt Johan, tja hij stampt ook zo geweldig hard op zijn trappers.)
Iets na drie uur komen we aan in Saint-Palais. We logeren in Hotel de la Paix, krijgen een abri voor onze fietsen én Geert heeft net alle bagage naar boven gebracht. Als dat geen meevaller is.
We hebben vele uren in de auto doorgebracht, om zeven uur vanmorgen vertrokken en rond negen uur aangekomen aan ons hotel, waar we een familiekamer huren, pal tegen het station van Bayonne. Nette kamers, wij doodmoe. Toch nog genoeg energie gehad om te gaan eten in restaurant saint Qluque, waar Geert en Michel vielen voor een schorpioenvis (koraalduivel) en Johan en ik voor een pasta gingen. Met een glaasje wijn doorgespoeld en nu vlug ons bedje in.
Morgen wordt een regenachtige dag. Maar we zijn er aan begonnen en we moeten er door. Eindbestemming morgen is Saint-Palais, zonder omwegen 73 km van Bayonne. Licht heuvelend, een mooie aanloop naar het echte werk. Vandaar dat de mannen zoooo galant hun fietsdag allemaal willen afstaan aan mij, want zij gaan voor de echte bergen, de pyreneeënmonsters, maar die liggen nog een fietsdag of twee van hier verwijderd.
Morgen, in de prille vroegte, komen Michel en Johan hier ontbijten. Gezamenlijk ontbijten, lunchpakket maken en wegwezen.
Ons doel is Bayonne, dat als een Siamese tweeling vasthangt aan Biarritz, helemaal in het onderste zuidwestelijk hoekje van Frankrijk, aan de Atlantische Oceaan. Daar is het vertrekpunt van de basken-katharenroute én ook van de transpyreneeënroute. Michel, die ik tot reisleider bombardeerde, maar die die titel vlug van zijn rug schudde, heeft zorgvuldig van de twee routes één gemaakt, het wordt een combinatie van de twee. Enerzijds willen we vooral rustig rijden via de kleinere wegen van de katharenroute, anderzijds willen de mannen zich meten met de reuzen van de Pyreneeën : de Tourmalet als absoluut hoogtepunt, maar ook de Aubisque, de Aspin, de Peyresourde en de Porte d'Aspet staan op hun verlanglijstje. Niet dat het allemaal moet, niets moet. Maar als het niet lukt, als ze moeten plooien voor het hooggebergte, ja, dan gaan ze daar heel even niet goed van zijn, en er dan eens lekker mee lachen. Geelgroen weliswaar.
We prijzen ons gelukkig dat we morgen voormiddag de drukte van Parijs kunnen vermijden, de périphérique daar is quasi nooit zonder 'bouchons', tenzij je het zo kunt mikken dat je er 's nachts langs rijdt. Maar daar word je ook moe van, want 's nachts wil je liefst slapen. Toch ? We hebben vier chauffeurs, een luxe, want dat betekent dat we alle vier nog geen driehonder kilometer hoeven te rijden. De route loopt langs Rouen, Le Mans, Tours, Bordeaux.
De koersfiets van Geert is al ín de auto gepropt, hij staat rechtop tussen de twee passagierszetels, het voorwiel is er wel uit, maar toch torent hij trots rechtop. Best mogelijk dat de passagiers een stuk 'guidon' in hun ribben zullen voelen prikken. Maar ja, er moeten vier fietsen mee en het fietsenrek kan er maar drie torsen. Het aantal tanden in de tandwielen zijn meermaals druk besproken geweest, geteld en gekeurd... Een achtentwintig achteraan en een vierendertig vooraan, dat is beter dan andersom denk ik, maar waarom dat zo is, vraag het me niet. De remmen zijn (hopelijk voldoende) bijgetrokken, de kettingen gesmeerd. De energierepen zijn geteld, de mysterieuze poedertjes van Michel klaar om fluodrankjes te worden. In geen geval gaat Johan zich zo'n drankje nog laten aansmeren, het heeft hem vorig jaar bijna zijn start gekost. Zo denkt hij er zelf over. De mannen waren toen amper vertrokken en Johan voelde zich al zo misselijk dat hij languit op de grond moest gaan liggen. En de twee anderen dachten : 'wat hebben wij hier meegebracht, tien kilometers gereden en hij kan al niet meer'. Wat later gelukkig weer rechtgezet werd, toen Johan op zuiver water de heuvels versloeg.
Nog één dag hebben we te gaan in de zonovergoten Languedoc. Klinkt als wijn in de oren en dat zet aan tot actie. Wijnproeverij dus. We denken een goede cave gezien te hebben in Maury, mensen komen en gaan, grote dozen in de armen, lege portemonnee in de binnenzak. Als zoveel mensen daar binnen gaan, dan kan dat toch niet slecht zijn? Geert krijgen we daar niet binnen, het zegt hem niets. Johan handelt als altijd, vlug, zonder aarzelen. En Michel denkt om alles eens te proeven. Nou ja, alles. Het valt hem lelijk tegen. Hij begint met een dessert/aperowijntje, rosé de Rivesaltes en daarna mag hij lievemoederen zoveel hij wil, hij krijgt niets meer. Après le vin dessert tout a un gout affreux. Hoho, dat zit niet mee. Van de weeromstuit koopt hij nog 12 flessen, los uit de pols, hetgeen Geert een diepe frons bezorgt : hoe krijgen we dat allemaal in de auto morgen ?
We wachten op de bus naar Perpignan. Johan heeft terug de gekkomodus aangenomen, het is heerlijk warm in de zon en hij heeft zich op een muurtje gezet, zijn klak over zijn ogen getrokken. Hij hult zich in een zenrustig stilzwijgen. Of zou hij heimwee hebben ? We staan vlak voor een school, de school is uit, kindjes lopen joelend en gillend, wenend, huppelend in en uit de school, knuffelen de oversteekjuf. Wat te denken van die rare meneer met zijn pet, ogen verscholen onder de pet, muisstil ? Heeft hij snoepjes in zijn zakken ? Moet hij gesignaleerd worden ? Het is enkel onze eigen foute fantasie die ons parten speelt. Busje komt er gelukkig aan, we zouden het te gortig maken, de mannen vallen in slaap achter het warme glas.
Perpignan valt hen wat tegen. Wellicht is er te weinig tijd om de mooie plekjes te vinden, we lopen rond in het drukke centrum vol 'all over the world' winkels, vinden de prijzen in de cafeetjes veel te hoog (Affligem moet natuurlijk van ver komen), het personeel niet al te vriendelijk, drukte alom en komen tot de slotsom : we doen niets en toch zijn we moe. Vanavond eten we tapas in ons vertrouwd restaurantje in Ansignan, we komen er als vanouds de plaatselijke belg tegen die zijn pintje komt drinken en een bakje frieten komt eten. Voor hem wordt het hier overwinteren, wij zoeken morgen onze heimat terug op. En hoe zit dat nu met dat zwart gat ?
De mannen hebben mij gebombardeerd tot sportdirecteur (een die eigenlijk niets te zeggen heeft, maar de vrouw is zo wel gesust, denken ze bij zichzelf) en de sportdirecteur mag kiezen wat we gaan doen vandaag. De sportdirecteur kiest : fietsen!!
Een mooie trip van 65 kilometer (en geen kilometer meer, want vandaag rijden we niet verloren, ik ben er bij en ik ken de weg, bij de mannen en zeker deze mannen ben je daar nooit zeker van), langs de ijzingwekkende kloven van de Galamus, de geheimzinnige Bucharach, de col de St. Louis, 706 m, de prachtig steile afdaling naar Caudiés de Fenouillèdes en dan richting Fenouillet, le Vivier en terug naar huis. Niet zo'n onschuldig parcours, er zitten geen grote cols bij, maar ze zijn wel met zijn vijven, die hellingen en dat maakt het knap lastig. De blauwe brigade (die koerstruitjes zijn ondertussen fris gewassen) kan zich toch terug opladen en fietst me flink achterna. Ik hoor geen protesten, het is echt fietsweer, we picknicken in het hippiedorpje Bucharach, waar we wel een oude vrouw en haar zoon zien, maar geen enkele hippie, willen er nog eentje drinken in het plaatselijk cafeetje van de -echt de waarheid- plaatselijke hippie, maar café dicht, geen drank dus en al doen we ons best om in alle volgende dorpjes een cafeetje te vinden, het is spijtig, maar er is er geen. Wat kunnen we dan meer doen dan onze drinkbussen leeg drinken ? En proberen aan te pikken bij die dekselse elektrische fietsdirekteur ? Een energiereep eten ? Binnensmonds vloeken omdat de sportdirekteur zegt dat het nu nog even licht gaat stijgen, en die even en dat licht ver beneden de waarheid liggen ? Mekaar bijna omver rijden omdat de sportdirekteur luid roept dat we links moeten inslaan en zelf rechtdoor rijdt met schelle lach omdat ze ons de verkeerde weg instuurt en wij dat als schapen ook doen ? Het leven kan mooi zijn, maar soms ook wel hard.
We maken ons op om het havenstadje Collioure te bezoeken. De ochtend belooft zon en zeebries, we willen het graag geloven. Collioure is toeristisch, maar deze tijd van het jaar is het best te doen om hier rond te lopen, het toont zich op zijn mooist met zijn winkeltjes en restaurantjes, de bougainvilla's die nog in bloei staan, zij het minder uitbundig dan in hartje zomer, de vele trapjes en steegjes en impasses. En dan de zee zelf, diepblauw rimpelend, zachtjes murmelend en kissebissend over de keien spoelend, goed gehumeurd. En de prachtige pier, de vuurtoren, het fort, de bootjes, het visgespartel en de hond zwemmend om zijn bal, het kind met de beentjes breed in het water, spatterdespat, dolle pret...Over de dijk stapt een bejaard koppel, ook wijdbeens, moeizaam en met een stok. Onze toekomst, hoor ik iemand brommen.
Ik vraag me af hoe het zou zijn als er plots een paar honderd bootvluchtelingen zouden aanspoelen. En als dat schering en inslag zou zijn hier. Waarschijnlijk zou het welvarende kunstenaarsdorpje een heel ander uitzicht krijgen. Zelfs in de zon zou alles donkerder en schrijnender lijken. Met zicht op de wijde zee en toch uitzichtlozer. Ik zou onmiddellijk de aanvechting krijgen om een dozijn vluchtelingen mee huiswaarts te nemen, vooral de kinderen dan. Mijn verstand en mijn man zouden zeggen : neen. Johan zou eigenhandig een paar van de drenkelingen uit het water trekken en heffen, beginnen organiseren, tenten bouwen... En Michel ? Drenkelingen redden, dat zou verkeerd aflopen, want hij kan niet zwemmen, de drenkelingen zouden hem moeten redden. Hij zou er bedachtzaam op staan kijken, helpen waar het nodig is.... Maar, om zelf niet te verdrinken in de aandrang hier en nu de wereld te redden, zouden we ook afstand nemen. Zo denk ik. Ondanks alle ellende.
Johan koopt een hoed, hij is -voorlopig- wit, van stro en met een zwart lint rond. Hij dient om in de tuin te werken, maar met die hoed ziet hij er eerder een belastingontwijkende yaghteigenaar uit. Wij zetten hem ook eens op, zo'n zuiderse hoed.
Michel koopt een T-shirt voor zijn kleinkindjes en hoe kan het ook anders, er moet een fiets op staan. Opa, dat is een fiets.
We beklimmen een stuk van de berg naar het kasteel van Collioure, tot aan de molen, zijn gelukkig dat we niet helemaal tot boven moeten, want het is warm, het fietsen hangt nog in de benen en in het hoofd. Al zal de alcohol van 's middags daar ook wel een rol in spelen. Op onze tafel een karaf witte tafelwijn. Op de tafel naast de onze een karaf rosé wijn en geen tafelgangers meer. Hoe zou dat smaken, zo'n rosé wijn ? Kunnen we daar een klein scheutje van in ons glas gieten ? Kelner heeft het druk, die ziet dat niet. Ho, kom, we gieten die karaf leeg, opgeruimd staat netjes, geen haan die er naar kraait. Collioure kan er om lachen, een vrolijke man geeft geld uit : een ijsje, een ansjovisje, een kaartje, een flesje van dit en van dat, een blikje tapenade...
En 's avonds verdiepen we ons in het kaartspel, we wiezen (whisten) ons arm en rijk (kaartgeld moet betaald worden), verslikken ons in miseries en abondances, pastroel en de ware troel(ala). Weet U al wie er won ? Juist, ja.
Wat is het heerlijk wakker worden in het rustig dorpje aan de voet van de Pyreneeën. Als er al lawaai is, dan is het van de kerkklok die om het kwartier van zich laat horen en van de spelende kinderen in het dorpsschooltje. Een zacht gemompel aan de andere kant van de deur van onze slaapkamer maakt er ons attent op dat Michel en Johan aan de ontbijttafel zitten en op ons wachten. Waarschijnlijk al een hele tijd uit de veren, die twee.
Vandaag hoeft er niets, tenzij winkelen, de voorraad eten is uitgeput. Ik voel er niks voor om weer eens boodschappen te doen, de mannen des te meer. Eindelijk kunnen ze zelf kiezen wat ze willen. Ik heb er alle vertrouwen in.
De zon laat zich niet zien, maar de temperatuur is aangenaam en we kunnen op het dakterras zitten. Vandaag is uitgeroepen tot rustdag. Toch maken we een kleine wandeling naar de aquaduct en de Desix rivier. En, wat had je gedacht ? We vinden alweer de weg niet. De gps van Michels smartphone moet er aan te pas komen. Zou het de leeftijd zijn ? Of zijn we een bende schlemielen bij elkaar ? Het klein stukje bergopwaarts dat we stappen speelt Michel erg parten, hij wist niet dat wandelen hem zo zwaar zou vallen. Hij moet warempel een tukje doen. Ons lijkt dat een bijzonder goed idee. Johan snuffelt wat rond in het dorp.
En 's avonds spelen we blokken. Ik weet niet meer op welke plaats de mannen eindigden, maar ik weet nog wel wie er won. U nu ook dus. Al vond Geert dat hij eigenlijk gewonnen had want Wannes Raps en zijn......'maten', dat viel hem een tel te laat in, de gong was reeds gegaan, kans verkeken. Het kostte hem 150 punten. Halleluiah, het geluk is voor de vrouwen.
Nadia, Geert noemt haar Sidonie omdat ze haar voeten in loopschoenen heeft gestoken en sidoniegewijs loopt, heeft gevoel voor humor. Ze heeft ontbijtkopjes gezet, in elke kop kan toch wel een halve liter koffie, goed voor reuzen, zulke koppen. Michel raadt ons aan eens te proeven van de kaas, die is heel romig en lekker!!! Ja, lekker wel, maar het is gewoon de boter die op tafel staat. Kaas is er ook en yoghurt en bananen.... allemaal voor ons. Zij huppelt enkel wat over en weer.
Het weer is opgeklaard, de koersbrigade zit onmiddellijk op de goede weg. Ze moeten 1 col over in de voormiddag, de col de l'extreme. Zo extreem is die niet, 251m. Geen enkel probleem voor de getrainde benen, ze vliegen er over. In Tuchan lunchen we nog eens uitgebreid en dan rijd ik full speed naar Ansignan, waar ik de eindmeet ga uitzetten. De bagage uitladen is al een hele karwei, ik puf en zucht meer dan de drie mannen tesamen.
Er wordt gesprint, Johan heeft zijn grote versnelling in aanslag en spurt de twee kleine vitessemannen voorbij. Hij is de eindwinnaar, krijgt de medaille van de doorzetter keikop. Michel krijgt een elastiek rond zijn nek, medaille van de souplesse en Geert wordt omwonden met een touw, de allround renner. Ze hebben het doel bereikt, zijn trots en gelukkig. Maar wat gaan ze morgen nog doen? Het zwart gat lonkt om de hoek. Hoe gaan ze dat aanpakken? Dat vertel ik morgen weer.
Het zwembad is Johan niet genadig, gisteren sloot het net toen de fietsers eindelijk arriveerden (Johan stond al gereed om een duik te nemen, maar werd terug gefloten), vanmorgen opent het maar om 10 u en dan moeten ze al vertrokken zijn, willen ze een geschikt avonduur halen. Er staan 80 km op het fietsprogramma, ik ben benieuwd of ze de foutenlast kunnen beperken tot tien.procent. Het begint alweer hilarisch, in Vias raken ze niet de weg, maar elkaar kwijt. Geert verliest zijn maten uit het oog op de drukke markt, ik geef de boodschap door (die mannen hebben elkaars telefoonnummer niet). Michel heeft impermeable sloefjes over zijn schoenen getrokken, de meteo belooft vandaag niet veel goeds. Bij de lunch aan het Canal du Midi zullen die waterdichte sloefjes vol gedroogd gras (en hondestront?)komen zitten , hetgeen hem een potsierlijk zicht bezorgt, maar dat weet hij nu nog niet. Nu is hij zeer trots op die vernuftige sloefjes. De weg naast het kanaal is niet te best, smal, hobbelig, het gaat niet goed vooruit.
Maar we komen mekaar alweer tegen op het juiste moment, tijd om te eten. Rechtstaand, in buffetvorm, het eten uitgestald op een grote steen, met een beetje fantasie is dit een walking dinner, ware het niet dat het begint te miezeren. We houden nog even vol, is het nat?, bwa neen, het is niet nat, ik voel geen nat. Maar de regen zet door, inpakken die handel en voorwaarts. Ze maken zich uit de voeten, 20 meter op de fiets en hop, daar staan ze al te schuilen. Dat lijkt de processie van Echternach, daar langs het Canal de l'apres-midi! En dan staat de Corbieres nog te wachten, met zijn nijdige ruggen en kromme heuvels. Het wordt een lastige klus, de pret is nu ver te zoeken. Volgens de ene is de kortste weg langs links, de ander denkt net het tegenovergestelde. Nummer drie moet de knoop doorhakken zeker? Als het maar vooruit gaat, met een enkele gedachte in het hoofd : straks een.hete douche en droge kleren. En hoera, het is klokslag 17 uur als de drie verzopen kuikens aankomen. Allemaal rap het bad in, Nadia, de gastvrouw zal hun rug wel schrobben. Ik heb een kilo gehakt gekocht, klaar om spaghettisaus te maken in la cuisine commune, maar die cuisine is er niet en Nadia heeft gasten vanavond, haar keuken is niet zo beschikbaar. Daar zitten we dan met onze kilo gehakt. De frigo in, de saus maken zal voor morgen zijn. We gaan eten in een pizzarestaurant, het smaakt ons, zeker de eclair op zijn profiterolles met caramel beurre salee. Wat een lekkernij.
Om de gorges de l'Herault te kunnen doen, moet de bende van drie een stuk terug (19 km). Ze hebben het er voor over, het zijn echte heroes. Ik volg, maar...de gorges zijn fermes, er wordt gewerkt, geen mogelijkheid om te passeren. Gelukkig is het voor de fietsers wel open, ze zouden er anders niet gelukkig om geweest zijn. Ik ben ook niet gelukkig met de omleiding, dat is hier geen blokje om, maar direkt 20 kilometer. En geen kilometers om zonder handschoenen aan te pakken. De gorges de la Bueges zijn prachtig, het weggetje smal, hoog en holderdebolder. Niet zonder reden staat er 'route dangereuse sur 17 km'! Toch ben ik blij dat ik hier mag rijden, het is onweerstaanbaar mooi, vooral de eiken die roestbruin kleuren, geven een warme gloed aan de garrigue. Ik neem me voor hier zeker eens terug te komen....met de fiets.
De mannen hebben le pont du diable bewonderd en wachten me op in St Jean de Fos. We eten op de kleine marktplaats, waar, juist ja, een kleine markt plaats vindt. Dat levert de nodige hilariteit want, de auto parkeren blijkt niet eenvoudig en algauw regelen we daar het verkeer, zetten de auto waar hij niet mag staan, verzetten hem, vooruit, achteruit....vragen aan een winkelier of we even voor zijn winkel mogen staan. Ja hoor, de mensen hier zijn niet moeilijk. Als dank doe ik inkopen in zijn winkeltje, we slaan een praatje, hij kent Belgie goed, heeft nog voor Beaulieu gewerkt.
De drie musketiers staan weer stevig te poot, het is twee uur, ze moeten nog 56 km fietsen. Ik rijd rechtstreeks naar Vias, dat is 5 km van de Middellandse Zee. Rond half zes verwacht ik de mannen ter plekke, maar geen kat, geen man, geen fiets... Het wordt later, niks. Half zeven, niks. Er begint toch een klein onbehaaglijk duiveltje de kop op te steken in mijn diepste binnenste. Waar zitten die mannen? Om iets te doen te hebben, ga ik ze tegemoet. En ja, daar zie ik drie helmen boven de de wijnranken en ze komen zelfs in de goede richting. Oef! Wat raad je? Ze reden verloren. Ik begin ze er van te verdenken met opzet verkeerd te rijden om straffer over te komen. Heroisch hilarisch. Neen, zegt Johan, we brengen verbeteringen aan. Het boekje wordt door ons herschreven. Uitleggen! Mannen! Maar ze zijn moe, Geert begint onmiddellijk te knorren naast mij terwijl ik blog. We hebben lekker gegeten in het dorp, hun buikje is dik. Geef ze brood en spelen en ze zijn tevreden. Los testerones...
En wie slaapt met zijn fiets pal naast zijn bed, bang dat die wonderlijke gezel zou gestolen worden ? U mag drie keer raden. Wedden dat U goed raadt ?
Yves van de chateau de Brignon heeft een aristocratische poes. Ze komt door het venster van de deur piepen als we ontbijten. Ze kijkt boos, wat raar volk zit daar in haar huis? Haar baas moet om 9u15 de deur uit om les te gaan geven en sloft licht zenuwachtig rond in onze buurt. Rien qui manque? Tout en ordre? De druiven die we gisteren nog gretig plukten in zijn tuin waren bedoeld om in een fruitsla te verwerken, dat zien we nu. Allicht heeft hij een potje met een kleiner maatje gevuld.
We gaan vandaag richting Herault, het wordt rotsiger, de natuur snakt hier naar water, waar zitten die regengoden? Thuis, in hun zetel, voorlopig mogen ze daar nog blijven van ons.De mannen zijn nog maar vertrokken of ze moeten al de weg vragen, dat belooft voor de 90 volgende kilometers. We spreken af in St.Bauzille le Putois. Ik stop even in Sauve om inkopen te doen bij de lokale handelaars en ben gecharmeerd door het dorpje met zijn mooie marktplaats waar locals al hun koffietje of aperitiefje drinken in het zonnetje. Vriendelijke mensen.
Er is geen haast bij voor mij, de coureurs rijden toch verkeerd. Rond 13 u komen ze er door, van achter mijn rug, hoewel ik ze voor mij verwacht. Dat is graag verloren rijden zeker? We polsen eens bij de plaatselijke bevolking naar het vervolg van de weg. De waardin kent helaas niet het verschil tussen rechts en links en de plaatselijke gemeentelijke hulpverlener wegwijzer brengt ons in de war door twee possibiliteiten uit te leggen en dit steeds in andere volgorde. Tja, ze hebben een kaart en ze hebben het routeboekje, dat moet lukken.
Het moet gezegd, er zit nog poer in de mannenploeg als ik ze tegemoet fiets, ze zetten zich schrap en lossen mijn wiel niet. (Ik rijd elektrisch, krijg wat kilowatt kado van mijn fiets). Bergop, bergaf, ik krijg ze niet afgeschud.
We logeren in een huis met de mooie naam, entre brousse et garrigue, in Viols le Fort, weerom een mooi dorpje. We merken aan onze gastvrouw waar de naam van het huis vandaan komt, de 'brousse' zit in haar genen, ze moet van Afrika afkomstig zijn, Mali, zegt Johan. Hoe hij dat weet, dat weet ik niet.
Er wordt spaghetti gemaakt met merguezworstjes, de slager heeft me goed voorzien, ik vroeg 500 g, hij smeet 800 g op de weegschaal, un peu plus, c'est bon ? We kunnen nog buiten eten, de avond nestelt zich zachtjes op het terras. Johan vindt keramiek in de kast, volgens hem zijn het kopjes, Geert vindt zulke kopjes maar niks. Het is nochtans handwerk, gebakken in een houtoven, waardering voor de ambachtsman, asjeblief. Michel heeft heel zijn inboedel gewassen, met de hand, in een kuip, propere mens. En ik boek de laatste twee nachten, zondag zijn we in Ansignan, aangekomen!
Vroeg kruipen we in ons bedje, elke avond een beetje vroeger. De buitenlucht, de inspanning, het lekker eten.....
Albezon is een oase van stilte, buiten het rustig ruisen van de rivier beneden ons. Net onder onze kamer een waterbekken, afkomstig van een bron. Net daarnaast is de ingang van het toilettenblok. Ik verwacht me alvast aan een plons vannacht, een van de mannen die in het koude bronwater struikelt. Het kan de verdrinkingsdood als gevolg hebben. Maar de twee mannen zijn wijzer, ze plassen uit het raam of onder de trap of onder hun bed, maar niet in de wcblok, te ver in de koude nacht. De huispoes heeft het getroffen, ze slaapt bij de warme mens in het ene bed en later op het hoofdkussen van de andere warme mens. Feestnacht voor de poes, het jagen staat op time out.
Zouden de mensen vroeger soms gedacht hebben dat het nooit meer licht zou worden, als de duisternis viel, steeds vroeger en steeds langer? Nu weten we perfect dat de dagen ook weer lengen, maar toen ? 'De kleine jongen kijkt angstig op zijn horloge in het jaar 500 voor Christus. Elke dag wordt iets korter, de nachten lijken onheilspellend lang. Wat gebeurt er toch, moedere? Het is niks, jongen, twee jachtseizoenen geleden was het ook zo, we offerden een zwijn aan de god van het licht en voila, de dag won stilaan weer het gevecht tegen de nacht.
Ons ontbijt is eigen produkt, lekker en veel. Geen muis heeft zich aan het bengelend brood gewaagd.
Het rennersteam begint aan een van de mooiste passages van het hele parcours, van Pied de Borne naar Les Vans. De temperatuur is lekker, de poort naar het zuiden staat wagenwijd open. In Les Vans koop ik nog wat brood en chocoladekoeken, waarvan ik er onmiddellijk een oppeuzel. We hebben afgesproken in Gagnieres, klein dorpje met openlucht restaurantje. We krijgen een flinke portie frieten, kip en sla. Geert gaat voor de steak champignon en provencaalse saus. Michel wroet meer in zijn bord dan hij eet, bang van onverteerbare vetten.
Ik verwacht de mannen vroeg in Brignon, waar we geboekt hebben, maar ze blijven maar weg. Ik check alvast in, ben verrast door de grootte van de kamers en vooral van de badkamer. Alles is vol charme ingericht, het is dan ook een chateau, maar dan wel een met een comfortabele toets. Le chateau est a nous,aldus de gastheer, we mogen eten onder de oude blauwe regen, beschut, voor zon en wind. Het is er aangenaam zitten. Johan plukt een paar trossen zoete witte druiven in de tuin (le chateau est a nous!), ze smaken in combinatie met de kaas, het brood en de wijn. Dit is leven als god in frankrijk. Als de gastheer nog even dag komt zeggen verdwijnen de gestolen druivenresten in een oogwenk in de tuin. Hoe rap zijn de refleksen nog van een schuldige oude gabber! We kruipen vroeg onder de lakens van zacht linnen (kasteellakens zegt Geert), er is 111 km overwonnen vandaag.
Miezerige ochtend, maar het ontbijt is stevig en dat maakt veel goed. De jonge uitbaters doen echt hun best.
De roodzwarte renners vertrekken maar ze zijn nog geen 3km ver...en ontdekken dat Geert zijn helm niet op heeft. Terugkeren dus. Verse start, nu zijn ze echt verdwenen. Ik doe boodschappen en rijd de mannen achterna. Het blijft raar rijden, op 1000 m hoogte, maar zonder veel niveauverschil, we zitten duidelijk op een plateau. Ik onthoud vooral de goudgekleurde bomen. Sommige van die bomen hebben zich ontdubbeld, zo lijkt het. Hun ene kant nog fris groen, de andere kant goudgeel. Mooi!!
Vanaf La Bastide begint een lange zalige afdaling over een smalle weg. Ik hoop nog een glimp te kunnen opvangen van op zijn minst de slechtste daler, maar ze zijn ribbedebie, enkel de talrijke kastanjebomen wuiven met hun kleurige takken. Bolster na bolster na bolster ligt op de grond, prikkend naar wie een hand uitsteekt.
We hebben afgesproken in St Marguerite, maar dat blijkt een vergissing, het moet Pied de Borne zijn. We willen immers richting Villefort, naar het huis van Albezon, waar jongerenkampen plaats vinden en waar we een nacht logeren. Connecties in de bijzondere jeugdzorg! Het huis ligt tegen de flank boven de rivier met de grote witte rotsen. Heel mooi gelegen, mits gezwoeg met onze bagage te bereiken via een smal pad. Hier wanen we ons terug in de Middeleeuwen. Maar dan met wat rudimentair comfort. De permanenten wonen hier met hun twee kinderen voor een periode van twee jaar. Dit is echt back to basics. De kinderen lijken zich alvast goed te vermaken, ze hebben dolle pret met een simpele tennisbal. We koken zelf ons potje en hangen al onze etenswaren in twee tassen aan de luster, onze verdediging tegen knaagdieren, dassen, reeën, everzwijnen en vliegen. Enkel een jumpmuis kan nog aan ons brood. Of een collectief muizen die elkaar helpen. Johan zit te schuiven op zijn stoel om de haard aan te steken en Geert ziet dat ook wel zitten. Maar wat met de rook? Ze laten zich overtuigen door de rede, het zou een vuile boel worden. Geert en ik hebben een grote gastenkamer met badkamertje. Johan en Michel liggen in de slaapzaal, zo ver mogelijk van elkaar, met elk een vluchtweg. Buiten is het stikdonker, dat zijn we niet meer gewoon. Maar het heeft charme. Ik denk dat we heerlijk zullen slapen. Morgen vroeg uit de veren, 110 km voor de boeg. Voor alle zekerheid denken de mannen al vooruit aan 120 km. Verloren rijden doen ze toch.
Le Puy schittert onder ons in de zon als we wakker worden. We kunnen ontbijten a l'aise, lekker ontspannen, er is niks of niemand die ons opjaagt. Tenzij...die televisie wil maar niet spelen en het wereldkampioenschap is al gestart. Ik probeer nog eens naar de eigenaar te bellen, hij komt ons uit de nood helpen. Geert en Michel lopen te glunderen, straks kunnen ze tv kijken. Maar eerst gaan we de stad in, het oude stadsgedeelte bekijken en een restaurantje zoeken om te eten. Er is hier nogal wat kant geklost in het verleden, arme boerenfamilies klosten bij om rond te komen. We wanen ons in Brugge, al moeten we hier aardig wat trappen doen om in het hoger gelegen stadsgedeelte te komen.
Het terras van het restaurant zit stampvol, maar we vinden nog een plaatsje. Nu nog bestellen. De dienster draaft langs en langs, knikt, schudt, zwaait, maar komt niet. We proberen toch haar aandacht te trekken maar ze laat ons over aan ons lot. Gelukkig is er nog de afruimman, een wat oudere, vriendelijke man, zijn haar in een blits staartje, die ons komt verlossen. Oef. We vragen de kaart. Dienster komt af met een bord waar 2 gerechten op staan, ze is duidelijk : c'est ca ou ca. Kiezen of ophoepelen. Wat een stresskip. We kiezen dan maar ca et ca en zijn al tevreden als ze niet veel later de schotels op onze tafel komt zwieren. Toch zijn er ook mensen die heel andere dingen eten. Apartheidspolitiek, dat is het : les touristes ca ou ca, les francais plat au choix.
We laten het niet aan ons hart komen, de koers roept, we kopen nog wat lekkers bij de bakker en installeren ons weer in onze gite. Zalige rust.
De morgenstond heeft goud in de mond, we staan vroeg op, er moet gepoetst worden, we sparen er 75 euro mee uit. Dat kunnen we beter aan lekkere dingen besteden.
Johan verdwijnt in de douche en doet de badkamer blinken als een spiegel. Michel loopt met de stofzuiger rond. Geert vult de auto. En ik commandeer mijn troepen. In gedachten toch. Madame la proprietaire is tevreden over ons werk. In extremis komt ze nog met een sleuteltje aangelopen, het is de sleutel van mijn fiets. Oh lucky me.
Daar zijn ze al vertrokken, ze draaien.goed rond, nog een eindje bergop langs de drukke D88 en dan de groene bergen in. Vandaag bereikt de tocht zijn hoogste punt, 1.252m. Het zal pas in de loop van de namiddag zijn als ze daar zijn en helemaal zeker zijn ze ook niet, waar is dat hoogste punt nu eigenlijk? Volgens Johan is het niet waar Michel denkt dat het is en Geert maakt zich geen zorgen om een hoogste punt meer of minder. Ik heb andere zorgen aan mijn hoofd : er moet proviand ingeslagen worden en er moet dringend getankt worden. Dorpjes zijn er wel, maar ze zien er desolaat uit. Wat een contrast met de schitterende natuur. De loofbomen hebben hun okergele, oranje of bruine jas aan en zelfs zonder zon blinken ze in die prachtige kleuren dat ik mijn ogen er even van moet sluiten. In de velden staat de lila herfsttijloos. En koeien, en famille, stier en koe en kalf samen in de wei. Vredige taferelen.
Ik ben maar net terug van het winkelen en tanken in Langogne of daar verschijnt ook de koersbrigade. Ze geraken prima in vorm. We installeren ons in Hotel Lanquedoc, gerund door een vriendelijk jong koppel Michel en Johan zijn gefascineerd door de vloerverwarming in hun kamer, hun gerief ligt overal uitgestrooid op de vloer, naar eigen zeggen 'om te drogen'. Geert doet een slaapnapje, daarna gaan we nog lekker en goedkoop eten in le Boulodrome.
Bestaat er een beter medicijn tegen slapeloosheid dan de combinatie van stilte, zuivere lucht en een lichaam dat zich heeft moeten reppen om zijn fiets te volgen? We sliepen als herfstroosjes, diep weggekropen onder onze dekens in de koude nacht. Het ontbijt van Onno is voortreffelijk. Lang leve die man met zijn geitesikje. Voelt zich misschien al opgaan in het landelijk leven der geiten en schapen. Ik heb het hem niet gevraagd. De mannen, atypisch als ze zijn hebben een wasje laten doen in de b&b,we leggen alles wat open in de auto te drogen. Verbroederende koerstruitjes en zeemvellen broeken, slips en sokjes.
Ambert wacht beneden, het gaat vlot met de fietsers. Het is altijd leuk om los te rijden als het daalt.
Le chaise Dieu moet deze voormiddag beklommen worden, een lange klim van 15 km, bijwijlen erg steil. Ik rijd de mannen tegemoet, het is hier weerom prachtig. In de verte komen ze aangefietst, Geert en Michel op souplesse omhoog, Johan stampend en beukend. Het zweet druipt van zijn neus, maar hem kennende valt hij liever dood dan op te geven. Wat een inspanning ! En zeggen dat hij al een klein trauma had van deze Chaise Dieu, de berg zit in zijn geheugen gegrift.
God woont boven, op zijn stoel wonen paters in lange pijen, oud en versleten, zowel de pijen als de paters. We vinden een leuk plekje om te lunchen, ik heb flantaartjes gekocht als toetje. Ze hebben hun energie hard nodig.
Le Puy en Velay, een belangrijk knooppunt van de compostelaroute, is onmogelijk te negeren. Grote heiligenbeelden torenen boven de stad uit, een oude kerk idem dito. Ze staan op smalle rotsen als op hun sokkel. Hier moet je met de lift naar de kerk. En en rappel terug naar huis. Ik moet door het stadje en via een lange klim, op het eind nijdig tot onberijdbaar naar de gite die we huren. Gite du lavoir, vlak bij wat eens een wasplaats was. De gite is groot, modern, vol licht en lucht. Spijtig dat er een drukke verkeersweg onder loopt. De mannen spurten ondertussen met rasse wielschreden vooruit, veelal bergaf flitsen ze door de dorpjes. Het is uitkijken voor de -veelal oudere- bewoners. Best zetten ze geen stap buiten de voordeur, of ze rijden schrijlings met de woeste fietsers mee. Le Puy wordt vlot ingenomen, maar dan? Ik rijd de gekristalliseerde mannen tegemoet, rijd hen voor op de laatste beklimming van de dag. Het mag even gezegd, er klinkt nogal wat gezucht achter mijn rug. Begrijpelijk, als je denkt dat je de eindmeet bereikt hebt en je moet nog 4km klimmen... Maar een douche doet wonderen en al vlug zitten ze gezamenlijk te zappen voor het televisietoestel. Veel gezap, geen klank noch beeld. Die rare fransen toch met hun rare televisions! En dat de avond voor het wereldkampioenschap wielrennen. Beduusd gaan ze dan maar slapen, morgen komt er nog een dag, een rustdag zelfs, wat hebben ze dat goed gepland!
de hort op
