3 november het Alhambra, orgelpunt van onze driedaagse in Granada
De auto moet vandaag terug naar de luchthaven, dus hebben we de wekker gezet, want we willen zeker niet te laat zijn. Gevolg is dat we een uur te vroeg zijn én twee uur moeten wachten op een bus terug naar het centrum van Granada. We zitten daar heel alleen op een bankje vóór de luchthaven en vragen ons af of het wel de moeite gaat lonen om ons terug te brengen. De bus staat er al, maar gaat ze willen vertrekken ??? Tot een kwartier voor het vertrekuur plots van overal ( overal ? vanuit de luchthaven natuurlijk, de bus is afgestemd op de landingsuren, beginnen we plots te beseffen) mensen toestromen en ze willen allemaal mee met de bus. We zetten ons vlug op de eerste rij, want het duurt niet lang of die bus is stampvol. Reservebus rukt aan, drummende mensen stromen ook daar naar binnen.
We worden er uit gesmeten aan de kathedraal van Granada, een imposant gebouw, dat we niet bezoeken. We moeten immers tijdig aan het Alhambra zijn, onze tickets hebben een toegangsuur. Het is een flinke klim te voet, maar we willen nu eenmaal onze stappen halen. Eigenlijk zie ik niet goed meer uit mijn ogen van vermoeidheid (hoewel ik me afvraag hoe je moe kunt zijn van twee uur op een bankje te zitten en nog drie kwartier op een bus, en toch..) en als onze tickets gescand moeten worden vraagt de dame onze ID-kaart en geef ik zonder erg mijn bonuskaart van de Carrefour af. Ze kijkt erg vreemd naar de kaart en naar mij, ik heb niets door, kijk schaapachtig terug en word dan aangestoten door Geert die zijn blik ten hemel slaat. 'Oh, oh, wat een schaap heb ik hier bij', denkt hij wellicht.
We hebben betaald voor een audio-guide, maar help, we krijgen het niet voor mekaar om er een te bemachtigen. We staan in de verkeerde rij en we moesten iets downloaden op een app en nu kunnen we nog één krijgen voor 6 euro per persoon. Zo laten, die audio-guide, we kijken wel wat rond en verzinnen zelf wat het is. Op zo'n moment beseffen we goed dat we ouder worden en niet goed meer weg kunnen met de jonkies en hun technologische snufjes. Het kan ons ook niet zo erg bekoren en bovendien word ik met de minuut meer moe.
Het Alhambra is heel groot en mooi. Wie het reeds gezien heeft, weet dat. Wie het nog niet gezien heeft moet eens gaan kijken. En neem liefst een gewone gids. En hou je bonuskaart in je zak. En neem een jonkie mee.
Morgen begint onze Odysee naar huis, eerst tot in Ansignan en op 12 november naar België. Dag na dag, beetje bij beetje. En ondertussen probeer ik mijn vermoeidheid te bestrijden door mindful alles te ondergaan en me knus in de trein te nestelen met mijn e-reader. Benieuwd of dat gaat lukken.
2 november Oewaarde landkenoten, mijn vrouw Fabi en ik....
Motril, wie kent dit stadje niet ? Het is daar dat koning Boudewijn in 1993 een hartstilstand kreeg en we plots zonder koning zaten. Het ligt ten zuiden van Granada aan de Middellandse Zee en we willen er naartoe. Het is alweer een zonnige dag, de lucht azuurblauw en ik ga op pad om de fiat 500 die we voor één dag huurden te gaan ophalen in de luchthaven. Ondertussen kan ik gaan informeren in het 'estacion de autobuses' of we onze fietsen niet op een bus kunnen zetten en zo naar het noorden kunnen. Want per toeval kwam ik gisteren op de website van Alsa, de busmaatschappij en die belooft ons naar Barcelona te brengen met fiets en al. Ik vraag het aan de inlichtingenbalie. 'Fietsen, jazeker, geen probleem'. Ja, maar, werp ik op, kunnen ze in hun geheel mee ? 'Je moet ze wat inpakken', zegt de man, 'je gaat naar een Chinese winkel om plastiek en je steekt die fiets in een plastieken kleedje. Facil, muy facil!' Mmm, ik vertrouw het zaakje niet en ga naar een ander loket om meer uitleg. 'Het voorwiel zou er toch uit moeten', zegt de dame daar, 'en inpakken, dat ook. Een doos of plastiek, het maakt niet uit, maar toch zeker wel inpakken.' Niet echt wat we zouden willen, ik voel de bui al hangen. Toch nog een derde poging wagen, wie niet waagt niet wint. Ik zie een buschauffeur bij zijn bus staan. Als die het niet weet, wie dan wel ? De bagageruimte lijkt heel groot, een fiets moet daar in kunnen, mijn gedacht. Hij drukt mijn sprankeltje hoop al gauw de kop in. 'Voor- en achterwiel eruit en volledig inpakken'. Het wordt alsmaar erger. Het wordt niets, we zullen ons maar houden aan de trage treinen van Renfe.
Het autootje is klein van buiten, maar ruim van binnen. Aanvankelijk rijdt het wat schokkerig, dat ligt volledig aan de chauffeur. De koning en ik gaan naar Motril in onze koninklijke slee!! Links van ons schuift de Sierra Nevada voorbij. 'Oewaarde Fabi', spreekt mijn Baldwin, 'ik had mij deze gebergten toch mooier voorgesteld, oewat vindt kij daarvan?' Inderdaad, ik vind het ook, de bergen zijn kaal en lijken heel onherbergzaam. Maar, we kunnen niet oordelen over de gehele bergketen, we zien er maar een klein stukje van. Het gaat goed vooruit, de autosnelweg is comfortabel. Motril komt in zicht. 'Oewaarde Fabi', spreekt mijn gemaal nogmaals, 'Motril, oewat is dat tok, het is niet meer wat het vroeger geoeweest is, oewat is toch al die plastic ?' 'Het zijn plastieken serres om tropische vruchten onder te kweken', zegt Geert. Schoon is het niet, nee. Vind ik ook. Motril zelf trouwens ook niet. De vorst had zowaar niet in het stadje zelf zijn optrekje, maar in een van de villa's die tegen de flanken van de bergen staan te blinken. We zijn hier rap weg, Belgische koningen of niet, we rijden richting Malaga naar het witte bergdorpje Frigiliana. Het lijkt of de huisjes daar allemaal pas geschilderd zijn, zo schitteren ze in het zonlicht. Witter dan wit. En overal planten : palmen, bougainvillea,oleander, datura, geraniums ook.... het lijkt of we midzomer zijn.
Ik wil toch nog een eindje verder, naar Acebuchal, een klein gehuchtje dat beschreven wordt als het eind van de wereld. Daar waar Boef geadopteerd werd. Het wordt een rit met de nodige spanning. Het weggetje is smal en niet altijd verhard, soms steil (waarom zou het anders het eind van de wereld genoemd worden waar we naartoe gaan) en dat zint Geert niet. Hij denkt dat het niet enkel het dorpje is dat aan het eind van de wereld ligt, maar dat ook wij ver aan ons einde gekomen zijn. 'Dit is levensgevaarlijk' roept hij in een paniekerig moment. Ik kan het niet beamen en als we er eindelijk zijn ben ik volledig in de ban van het schilderachtig mooie Acebuchal. De foto's onderaan spreken wellicht boekdelen. Er is ook een bar/restaurant, waar we nog een koffie drinken vóór we terug vertrekken. Geert rijdt en is duidelijk meer op zijn gemak als hijzelf aan het stuur zit.
Op de terugrit kleuren de bergen van de Sierra Nevada mooi donkerrood tot oranje. Zo zien ze er toch bekoorlijk uit. Van mij mogen ze blijven.
Het is 1 november vandaag, vroeger was het dan in België al bitter koud of mistig en triestig, maar dit jaar is dit blijkbaar niet het geval. Hier in Granada ook niet, de zon staat ongesluierd te schijnen op ons terras. We verkennen vandaag de stad. Er is een bushalte op 400m. We stappen er op en vliegen er al meteen weer af. We moeten een mondmasker dragen. Ze zijn streng, de Spaanse buschauffeurs.
We willen wat door de stad struinen, een kijkje nemen in de oude stad, een terrasje doen... Wat we zeker niet mogen vergeten is naar het treinstation te gaan om te informeren naar de mogelijkheden om terug in Frankrijk te geraken. We nemen ons voor om dit eerst te doen. Hadden we dat maar niet gedaan. De madame Renfe legt ons uit dat de enige trein die we mét onze fietsen kunnen nemen, de trein naar Almeria is. Alle andere treinen, geen fietsen toegelaten, tenzij we ze inpakken (voorwiel er uit, pedalen er af, stuur gedraaid) . Woeps, dat komt aan. Het werpt een schaduw over deze zonnige feestdag en we lopen wat doelloos rond, ons suf piekerend hoe we dat gaan oplossen. We kunnen toch niet terug fiétsen ?!?
Granada is druk, er wordt nogal wat geflaneerd door de straten. Merkwaardig is ook dat de winkels open zijn. Hier en daar komen we een mooi oud gebouw tegen, meestal een kerk en er zijn ontzettend veel kleine steegjes, autovrij, volgestouwd met terrasstoelen van kleine cafeetjes. En die terrassen zitten goed vol, jong en oud met de klaterende Spaanse mondjes die nooit stilstaan. Hoe bestaat het dat die mensen zo kunnen tateren ? We eten een ijsje en besluiten om te voet terug te stappen naar het appartement. Het levert me 10.000 stappen op.
Geert prepareert een spaghettisaus die we opeten met rijst. Lekker ! Ondertussen probeer ik te puzzelen om met de trein toch terug naar het noorden te geraken. De trein naar Almeria brengt ons 60 kilometers ver (als we onderweg uitstappen). Verder geraken we die dag niet. De volgende dag kunnen we regionaal twee uurtjes treinen en zijn we 100 km verder. Alle beetjes helpen!! Hoe verder naar het noorden, hoe beter het lukt. Uiteindelijk zullen we 5 à 6 dagen onderweg zijn om terug in Ansignan te geraken. Dat moet dan maar. Geert maakt zich boos en zegt dat hij nooooit meer naar Spanje komt om te fietsen. Tja, dat waren we eigenlijk niet van plan.
We gaan maar vlug slapen. Morgen ga ik met het openbaar vervoer naar de luchthaven van Granada. We hebben een autootje gehuurd voor één dag en zullen naar Motril gaan aan zee en daarna misschien ook nog (onder voorbehoud van tijd en goesting) naar Frigiliana, het dorpje waar Boef vandaan komt, de hond die Marnix Peeters druk beschreven heeft in De Morgen. Zijn vrouw heeft er een boekje over geschreven en het lijkt me leuk om daar eens te gaan rondsnuffelen.
Ontbijt. Lola komt aangelopen met twee glutenvrije broodjes, het lijkt of ze de marathon heeft gelopen. Nee, zegt ze, ik zou geen fietstochten kunnen maken zoals jullie. Pica pica, zegt ze en ze wijst naar haar keel. Het is rustig in de hostal, enkel twee vriendelijke Spanjaarden zijn er en ze maken een praatje met Lola, ik denk over olijfolie, want even later schenkt Lola olijfolie op een bordje en moeten ze zeker eens proeven. De olijfolie is helder groen. Ze vraagt of wij ook eens willen proeven. Ja, dat willen we wel. Het blijkt de beste olijfolie (ter wereld ?) te zijn. Ze leggen uit dat het zo groen is omdat het van de groene olijven is, de eerste persing en dat dat de beste olijfolie is. Onze buren Spanjaarden zijn in de wolken, zulke olijfolie op gekookte rijst : mmmm, delicioso!!!
Er staat een stevige rit te wachten, we schatten rond de 80 kilometer om tot in Granada te geraken (het bleken er 93 te zijn en 1100 hoogtemeters). Het is wat dubbel : voegen we nog een nacht in vóór we in de stad zijn, dan hebben we twee korte ritjes en dat lijkt de moeite niet. Maar in dit geval zullen we wat moeten doorbijten.
Het begint met een paar stevige klimpartijen. Nee, we zijn de bergen nog niet uit. Geert voelt zich terug fris, zijn onderlip staat blij en laat zich niet hangen. De olijfgaarden maken stilaan plaats voor reusachtige akkers, waar gemaaid en geploegd is. Ik weet dat een volle batterij niet voldoende zal zijn en probeer zo zuinig mogelijk te rijden. Het geeft me stress. Don't worry zingt Geert, ik neem dat stuur wel over als het moet. Oh ja ? En weet hij ook dat we op het einde nog een steile klim moeten doen ? Hij maalt er niet om. We zien wel. Het is zijn motto van de dag. Gelukkig kunnen we in Iznalloz een slaatje eten en mogen we de batterij daar een uurtje opladen. Het restaurant zit vol locals, dat is altijd een goed teken. Luide muziek schalt uit de boxen, het zijn hits die we kennen en bijna beginnen we mee te zingen met onze eigenste Soulsister.
De weg naar een grote stad is nooit gemakkelijk als je met de fiets bent. Met de auto is het poepsimpel, er is een autosnelweg en de bewegwijzering is duidelijk. Maar voor ons lijkt er geen enkele baan naar Granada te leiden. Moeten we rechts van de autobaan blijven of moeten we langs links ? We rijden ons telkens vast. We vragen het aan een buschauffeur. 'Es un problema', zegt hij. Met de fiets is het niet makkelijk. We moeten terug de autosnelweg over en hoezee, we vinden terug een aanknopingspunt. Maar ondertussen hebben we natuurlijk al op grindweggetjes gehotst en gebotst en de batterij heeft dat niet graag.
In de rand van Granada is het druk en niet aangenaam fietsen. In de stad zelf ook niet. Gelukkig is er Google maps om ons de weg te tonen, al geeft die van Geert andere boodschappen dan de mijne. Maar zonder zouden we hopeloos verloren zijn. Ik val toch nog zonder ondersteuning en Geert neemt over, steil bergop. Hij blaast en kreunt, maar hij geraakt er. De fiets moeten voortduwen zou nog een ander paar mouwen zijn. We logeren onder Granada, in Huerta Vega, een rustige (nou ja) buitenwijk, in een appartement. De sleutel ligt klaar . José Luis is onze gastheer en heeft ons via sms verteld hoe we binnen geraken. Net voor de duisternis valt zijn we ter plaatse. We zijn pompaf, maar morgen is het 1 november en dus moeten we nog een winkel zoeken om niet zonder proviand te vallen.
De wijk heeft veel trappen en kleine steegjes. De eerste supermercado die als 'open' gemarkeerd stond, is hopeloos dicht. We zoeken een tweede. Twee volle zakken, het zal wel genoeg zijn zeker ? Geert is de muilezel, ik ben de gids. Taken moeten verdeeld worden, toch ? We zijn blij en leeg en moeten nog eten. Wat dat betreft worden we echte Spanjaarden, om 20 u 's avonds eten is écht vroeg voor hen. Er wordt hard op de deur gebonkt. Het is José Luis, die komt vragen of alles in orde is. En niet enkel dat, hij heeft twee grote zakken eten voor ons mee : broodjes, croissants, 3 liter melk (!!), 2 bussern fruitsap, muesli, koffie, thee, boter. En ook nog douchegel en shampo. Wie gaat dat allemaal opeten, we hebben zelf al zoveel voorzien voor de komende dagen. We nemen het toch maar in dankbaarheid aan.
We kruipen in het smalle bed. Als dat hondje van beneden nu nog zwijgt, kunnen we dromenland binnen.
de hort op
