Inhoud blog
  • Inpakdag
  • een laatste keer de bergen in
  • torre del mar
  • dry rafting
  • apentoerentocht
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Gastenboek
  • Goedemiddag
  • OOk nog de Beste wensen voor 2024
  • Hallo
  • Een goede midweek middag en avond
  • Goedemorgen

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    de hort op

    15-07-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.brebis
    Quatorze juillet werd ook in Ansignan met feestgedruis gevierd. Dat hoorden we toen tot in ons huisje 'an other brick in the wall' galmde, een optreden van vier pinkfloyders. In dat lawaai konden we toch niet slapen, beter gaan meevieren. Geert, verrassend bedreven in franse small talk, sprak meteen onze verloren gewaande naaste buren aan. Wij dachten dat die mensen in een maison de retraite verbleven of overleden waren, maar ze stonden daar gezond en wel met hun piepkleine muizige hond en hun kleinkinderen, die om beurten met het hondje mochten wandelen. Af en toe wonen ze in Estagel waar ze een tweede huis hebben. Vreemd idee, vind ik dat, een tweede huis op 20 km. Hier is dat niet zo abnormaal, onze andere buren wonen in de winter in het huis dat pal op het onze kijkt, in de zomer wonen ze in het huis ernaast, omdat het frisser is. Een verhuis met de seizoenen, zoals ook de schapen, geiten en koeien elk jaar verhuizen in een massale optocht naar de hogere weiden en tegen de winter in eenzelfde stoet terug naar beneden. De transhumance, een waar spektakel.

    Zaterdag, marktdag. We moeten ons haasten, de dag maakt grote sprongen vooruit. We laden de kar vol met fruit en groenten, nemen een kleine stop bij het café van de tour de france en doen dan de carrefour aan. Voor het grootwarenhuis worden matrassen verkocht. Terwijl ik binnen ben, wordt Geert aangesproken : hoeveel zo'n matras wel kosten mag? Ziet er een bedreven verkopertje uit,met zijn ruiten hemdje en de Haanse rode short die ik hem steeds weer zie dragen. Onafscheidelijk, hij en de short.

    Ik koop fromage de brebis. Ondertussen weet ik al dat dat van een schaap komt, maar waarom staat er dan niet mouton? Wat is een brebis meer dan een mouton? Het antwoord komt uit mijn smartphone gerold, een brebis is een ooi. Dat maakt dat een mannelijk schaap vanaf geslachtsrijpe leeftijd niets meer waard is? Als lammetje kan het nog in de lamsbout, maar later wordt zo'n ram quantite negligeable. Geen herder die zoiets nog wil. Bij de sangliers is het zo dat de mannetjes, eens ze volwassen zijn, niet meer te vreten zijn. Dat vlees stinkt.

    Geert en ik, wij hebben ook eens twee brebissen gehad, dat is een verhaal apart. Onze tuin was groot, te groot naar onze zin, 2 schapen zouden best nuttig zijn om het gras op te eten. Wat kenden wij van schapen? De verkoper zag dat ook en draaide ons twee afzichtelijke beesten in onze nek. De ene, stokoud, kop en nek stijf van de reuma, wankel op de poot. De andere brebis, met een joekel van een navelbreuk en ook niet meer van de jongste. Ze aten gras, dat was mooi. Ze aten ook de moestuin van de buurman leeg. Ze aten de schors van onze fruitbomen. Ze braken in en aten onze kamerplanten op. Ze braken uit en liepen te reutelen op de spoorweg. We hebben ze vlug naar de slachter gebracht. Het vlees, we kregen het allemaal mee naar huis, was oneetbaar. Het jaar daarop probeerden we het met een jong bokje, Seppe heette het. Het zag zichzelf in het schuifraam en beukte die vreemde kleine bok in stukken, glas inbegrepen. We hebben het aan een dierenpark gegeven. De boerenstiel was niet aan ons besteed.

    We nemen vandaag een rustdag, geen gefiets, geen gewandel. Morgen wordt een zonnige dag met weinig wind, we mikken op een col.





    15-07-2017 om 20:41 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (7 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    14-07-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vleugelverlamming

    De kattenhistorie van gisteren blijft me achtervolgen in mijn dromen : ik fiets en fiets en fiets en plots, een kat vanuit de berm door de lucht vliegend naar de andere berm, gevolgd door een tweede en een derde kat en dan nog een en nog een... het regent katten voor mijn ogen. Woehoehoei, hoor ik, vanuit de vliegende kattenberm. Woehoehoei, twee grote handen gooien hulpeloze katten de lucht in, vlak voor mijn neus. Het moet die pestkop van een Woeiaard zijn, die de katten omhoog zwiept. Ik zie twee lachende ogen, een deugnietenlach die ik onmiddellijk herken, het is Sooi, mijn vader, die hier komt duvelen. Katten zijn nooit zijn vrienden geweest, hij bedacht velerlei truukjes om ze uit zijn tuin te houden, wat hem overigens maar slecht lukte, maar dit vind ik toch maar niks. Ik probeer hem aan te spreken, maar het beeld is weg, ik zit al in de volgende scene van mijn dromencorso.

    Meteo france zegt : ensolleille, vent 25 km/h. Geruststellend weerbericht. Onder vent staat nog iets. Raf. 85 km/h. Wat is raf., vragen we ons af. Rafale, zegt Geert, ik denk dat dat windvlaag is, zoek op. Als de kapitein van een schip een bevel geeft moet je als eerste luitenant gehoorzamen, anders begint de huwelijksboot te wankelen, met dreiging tot kapseizen. Ik zoek dus op : rafale. Windstoot. 85 km/h, dat is niet min. Geen dag voor een hoge col (sowieso dragen we geen col, laat staan een hoge), we gaan voor een combi, fietsen en wandelen. Herhaling van gisteren, maar dan elders.



    Het is niet gelogen, die windstoten. We moeten de lange brug over naar Caramany. De wind pakt ons in de flanken op volle kracht. Zwiep, doet mijn fiets. Geert spartelt er zich dapper door, ik durf niet meer fietsen. Te voet dan maar, naar de overzijde, daar is de weg meer beschut door de flanken van de heuvels. Twee meeuwen bieden een vreemde aanblik, ze hangen in de lucht, maar verplaatsen zich geen meter. ze lijken verkalkte sculpturen, op meesterlijke wijze in de lucht opgehangen. Wat zouden die vogels denken? Dat ze aan een normale vlucht bezig zijn, maar dat de omgeving zich mee verplaatst? Dat ze best weten dat ze niks vooruit gaan, maar daar plezier in vinden, zoals wij de jetstream van een jacuzzi?? Dat ze lekker niks moeten doen en de insecten vanzelf in hun bek waaien (als die beesten al insecten eten, is het niet eerder vis, waar ze niet neen tegen zeggen, zo hard waait het nu ook weer niet dat de vissen vanuit het water opwaaien)? Ik weet het niet, ze vertellen het mij niet.

    We moeten nog een stevige klim omhoog, maar de wind zit nu in de rug en dat fietst comfortabel, in een twee drie staan we in Belesta, een mooi dorpje, dat zich opmaakt op het dorpsplein om de quatorze juillet te vieren. Hier vertrekt de wandeling van bijna 3 uur. Zo een wandeling vraagt wel wat zoekwerk maar is toch meestal verrassend goed aangeduid. We zien geen mens, de hele trip lang. Veel bloemen, dat wel. Distels met azuurblauwe bloemen, ik zou ze willen plukken om te drogen, maar ze zijn venijnig prikklaar, de blauwe scabiosa alweer, hoge okergele bloemen, die overal in overvloed staan en waarvan ik me afvraag of het wilde venkel zou zijn, fenouil, naar waar de streek vernoemd wordt, en een zachtgeel bloemetje op lange stengel dat uit een vetplantje opschiet. Bessen ook, ze trekken de aandacht van Geert. Dat ze er zo lekker uitzien, dik en donkerblauw, en dat hij eens eentje zal proeven. Tja, daar moet ik donder en bliksem bij sleuren om te verhinderen dat hij zo'n bes gaat opsmikkelen. Misschien zijn het jeneverbessen, dat kan, dan zijn ze alvast niet lekker, maar evengoed kan het een killerbes zijn, die hem binnen het uur zevenmaal dood doet gaan.

    Het is warm, heet eigenlijk, en de struiken bieden geen beschutting. De hemel kleurt diepblauw, hier en daar een klein wit schaapje en een vreemd langgerekt moederschaap. De wind, minder fel hier, zo lijkt het,breekt het heetgloeiend zinderen van de zon, daar zijn we blij om.

    Geert geeft de rugzak door aan mij, dat gebeurt niet veel. Hij heeft last van zijn rechter vleugeltje. Een vleugelverlamming, zegt hij zelf en wijst tersluiks waar hij een massage verwacht. Het wordt een eerder hardhandige frictie, die mannen, je moet ze niet te veel vertroetelen, want dan dient de ene verlamming na de andere zich aan.

    We hopen op onze terugweg een cafeetje te vinden, waar we de tourperikelen kunnen volgen. Er is niks open, de nationale feestdag houdt hier alles en iedereen in de ban. Het wordt een retour direct, eindstation Ansignan.


    14-07-2017 om 00:00 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (6 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    13-07-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sportelduathlon
    Er zijn twee natuurelementen hier in Ansignan die je maar beter te vriend kunt houden. Het eerste is de zon. Vooral niet uitdagen, die gloeibol, want vernietigend zijn de priemende stralen in je wit vel. Het tweede element is de wind, die kan doen alsof hij niet thuis is en dan plots, achter het hoekje uit volle macht op je inblazen.
    We plannen vandaag een sportduootje : fietsen tot aan de flanken van Caudies de Fenouilledes en van daar een wandeling door een kloof, wiens naam ik onmiddellijk weer vergeet. Als we geluk hebben komen we dan terecht bij de imker-peperkoekenmaker en dat zint ons wel.
    We zijn gelukkig als een kind omdat we weer eens op onze fiets peddelen, aan een rustig tempo, er staat geen beetje wind. Geen beetje wind, lacht de achterbakse woeiaard, en hij springt van achter een rotsige bocht te voorschijn, windkracht vijf vooruit. Alle vijf zijn neusgaten zijn wijd open gesperd, hij woehoehoeit en beuheukt tegen onze relatief ranke lijfjes. Dat is schrikken. En dat wordt wroeten. En dat wordt oppassen, want naast de smalle weg is het diep en vol scherp struikgewas. Niets liever zou de woesteling willen dan mij daarin smijten, een bruin-witte vlag die tegen de beukende takken plakt, hulpeloos als een lege plastic zak.

    Maar ik laat mij hier niet doen. Als hij roept, roep ik terug. Als hij fluit, fluit ik terug. Als hij op mij springt...dan fiets ik gewoon door. Geert heeft het nog lastiger, het klimt ook continu, deze ontspannen rit krijgt de allures van een bergrit. Het waait zo hard dat ik geen auto's meer hoor komen. Dat is helemaal oppassen geblazen (hoe toepasselijk), plots rijdt daar een auto rakelings langs jouw vechtend lichaam en dan hik je nog omhoog ook van het schrikken. Wat zo'n auto met mij doet, doe ik met de huisdieren, zij schrikken zich vierkant als ik plots voorbij kom, zetten het op een luidkeels geblaf, luider dan het woehoehoe van de wind, het wafwoefwaf van de hond. Ik schrik. Poes schrikt nog harder, springt vierklauwens uit de zijberm, njauwauwauw vlak voor mijn wiel in turbostijl de andere berm in. Aiaiai roep ik nog harder dan al dat geroep tesamen. Het laatste wat ik wil is op mijn buik over het asfalt glijden.

    Het klimmen is ondertussen geevolueerd naar vals plat, als je dat niet door hebt, kan zoiets heel ergerlijk zijn. Maar het ergste leed is geleden, we kunnen zelfs een stukje afdalen. Voor alle veiligheid houd ik mijn remmen goed vast.

    De gorges zijn goed beschaduwd en weinig vatbaar voor windstoten. Dit is geen terrein voor de woeiaard, noch voor de zon. Het is aangenaam wandelen, wat brugjes over, het riviertje zuinig kabbelend onder ons. We vinden een hoopje grote bramen langs de kant van de weg. Opletten hiervoor, tekennesten zijn als bramen, las ik onlangs. Onmiddellijk vernietigen stond erbij. Ik zou liever onmiddellijk weglopen, zegt Geert. We kijken nog eens aandachtig, voorzichtig. Die bramen zitten vol kersenpitten. ??? We besluiten dat het geen bramen zijn, geen tekennest, maar uitwerpselen van een sanglier (?), chevreuil (?), yeti (?), het zal ons worst wezen welk beest zijn kersenpitten verpakt heeft in een zwart, blinkend spinsel. Wij waren het niet.
    De imker is niet thuis. Of slaapt. Ondanks ons geklepper met twee belklokken, ons gejoehoe en gehallo, geen levende ziel. Jammer, want zijn honing is zoet, maar zijn aanblik nog zoeter. Een mens zou er alle dagen honing gaan kopen.

    We dalen verder af naar Caudies de Fenouilledes en vandaar naar zijn lievelingsbroer St Paul. De wind, die strekenmaker, heeft zijn kar gekeerd, duwt ons in de rug. We vliegen vooruit,vals plat naar beneden. Geert trapt 50 km per uur, ik houd het bij 35. Ik roep hem toe (maar hij is natuurlijk al lang weg) dat het de bedoeling is om te kijken naar de tour de france in het cafeetje in St. Paul, niet om mee te doen. We zien Thomas De Gendt sneuvelen, we zien hoe Froome zijn leiderstrui verliest. Dat zien we allemaal op een groot scherm in het motardcafe, niet ver van de coiffeur artisan waar Geert volgende week naartoe gaat.



    13-07-2017 om 20:58 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (7 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    12-07-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.reddende woeiaard
    Verschillende redders vandaag. Ten eerste de man met de wasmachine. Onze laatste propere kleren zijn al lang niet proper meer, we deppen ons zweet met de laatste handdoek, het tafelkleed zit vol confituurvlekken, maar hoera, daar is de man met de wasmachine. Hoewel de helling voor onze deur meer dan 20 % is, rijdt die man daar vlot op met zijn camionette. We hadden de afmetingen van de oude machine met koordjes genomen (we hebben hier geen meter) en die koordjes in de winkel laten meten. Dat was belangrijk bij het kiezen van het model, want de plaats voor de machine is heel krap. Dus is het even spannend, maar het lukt. Van blijdschap beginnen we te wassen als gekken. Kleine wasjes, grote wasjes, allemaal in 't wasmasjien.

    Geert wil graag de tour de france zien, we verplaatsen ons daarvoor naar St Paul de Fenouillet, het café op de marktplaats. Daar zien we nog net Bodnar ten onder gaan, voor hem geen reddende engel. Toch chapeau voor die man, zo lang stand gehouden tegen beter weten in.

    Als ik op het terras van het cafe de fransen gadesla, dan denk ik steevast dat ze op het punt staan mekaar in de haren te vliegen. Ronkende volzinnen rollen uit mond tegen mond, luid, met gesticulerende armen en handen, mekaar diep in de ogen kijkend. Tot een van de partijen een lach produceert en al de anderen beginnen mee bulderen. Oef, het is een gewoon vrolijke bavarde.

    We moeten ook nog in het plaatselijk warenhuis zijn, onze voorraad eten wordt grauwelijk vlug naar binnen gespeeld, we staan er zelf versteld van. Overmorgen is het quatorze juillet, we mogen er zeker van zijn dat er dan maar weinig open is. Aan de kassa zie ik weer het tafereel van pittige, volmondige conversaties, de caissière doet enthousiast mee, er wordt geroepen, vingers opgestoken van 'pas op, he, manneken, of'... Ik houd mijn adem in. Blijkt dat ze over de leeftijd van een of andere kennis aan het palaveren zijn. (zegt Geert mij die het fernandelfrans verstaat). Uitbundig volk, die fransen.

    De was staat te drogen op het dakterras. Er is behoorlijk wat wind, een droogkast is hier echt overbodig. We zijn nog steeds in de wolken met al dat drogend proper wasgoed en zetten ons ter aanschouwing van zoveel schoons ook op het terras. We hebben een boek speelkaarten gevonden, vragen ons af of we nog kunnen manillen. Dat zijn twee vliegen in een klap : we houden die lekkere was in de gaten en we vullen onze avond (en de glaasjes) met volks vermaak. U vraagt zich wellicht af waarom er wel een 'ten eerste' kwam en nog steeds geen 'ten tweede'. Welaan, hier komt hij. De eerste spelletjes worden vlot door mij gewonnen (heeft niks te maken met mijn kaartkunsten, dan wel met het geluk goede kaarten te krijgen), maar nu is het duidelijk Geert die een grote slag zal slaan. Hij zit ronduit te glunderen achter zijn kaarten en ik voel me al een tweede Bodnar, geklopt voor de aankomst, als plots de hemel mij genadig is en een flinke windstoot op ons afvuurt. Woeiwaai,de wind mengt zich onder het spel, flink wat kaarten in de lucht, spel onspeelbaar en afgeblazen. Het schrikken en de daaropvolgende ontgoocheling in de ogen van mijn tegenspeler zijn kort, maar intens. Mooi om te zien en ik ben verlost van een zware nederlaag. Ik prevel een klein dankjewelleke. De woeiaard bestaat toch echt, me dunkt.



    12-07-2017 om 23:13 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    10-07-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Estagel
    We zijn geen vroeg-uit-de-veren-vogels en vandaag is dat zeker niet anders. De klok van de kerk weet dat en houdt zich in om te kleppen tot negen uur. Dan vindt ze het welletjes en laat haar kunsten horen. Een slag : kwart na. Twee slagen : half uur. Drie slagen : kwart voor. Vier slagen : een uur verder. Vroeger liet ze ook nog eens horen welk uur, maar die zang laat ze nu achterwege. Misschien is ze in de knoop geslagen met het zomeruur en heeft de klokkenregelaar het niet meer goed gekregen.

    Het regent. Wie had dat gedacht? We zetten vlug de manshoge ramen open, de warmte laat zich binnen nog voelen, een beetje frisse lucht zal deugd doen. Wat zullen de struiken en bloemen en bomen gelukkig zijn, het is ongemeen droog. Rivieren moeten alle druppels bijeenrapen om nog stroming te produceren.

    Regen duurt hier meestal niet lang, we zetten ons klaar om naar Estagel te fietsen, 21km verderop. De drukke D117 vermijden we, er is een prachtig binnenbaantje langs het stuwmeer van de Agly. Een enkele verdwaalde auto kruist ons pad. Latour de France,dorp tegen een flank (zoals alle dorpen hier)lacht ons al van ver tegemoet. We spendeerden hier vorig jaar een namiddag bij de rijkswacht om aangifte te doen van een gestolen portefeuille (die van Geert). De portefeuille zat de vorige dag in de fietstas toen we aan een lange fietstocht begonnen en was verdwenen toen we 's avonds terug thuis kwamen. We hadden 's middags in Bucharach gegeten en hadden fiets (met portefeuille) onbewaakt buiten laten staan. Bij die onbewaakte fiets hadden we een man 'gesignaleerd', achteraf noem je dat zo, met wie we een luchtig praatje hadden gedaan. Besluit : Bucharach zit niet alleen vol hippies, het zijn ook stelende hippies. De rijkswachter van dienst schreef alles keurig op en gaf Geert een voorlopig rijbewijs, wat wel van nut kon zijn om huiswaarts te keren. 's Avonds vonden we de portefeuille terug...diep weggestoken, in de fietstas.

    Het was niet het eerste en ook niet het laatste dat we kwijtspeelden. Enkele dagen later kwamen we, wederom, thuis van een fietstocht en de voordeur was op slot. Een goede gewoonte. Alleen, de sleutel was niet meer te vinden. Die moest, samen met zijn gsm, in een klein tasje zitten, achteraan in Geerts fietstruitje. Hier konden we er geen verhaal van dieven en hippies van maken, dit was onze eigen fout. Wat kon er gebeurd zijn ? Er was weer een valpartijtje geweest, Geert die niet uit zijn klikpedalen geraakte en een zijdelingse buiteling maakte enkele meters lager, een stoppelveld in. Zoals ik het hier schrijf begin ik warempel te geloven dat dat vallen van hem ingegeven wordt door een of andere hang naar clownerie, het komt verdacht veel voor. We waren het er over eens, gsm en sleutel lagen in het stoppelveld. Het huis was wel op slot, maar er stond een raam open, vlug naar binnen geklauterd om de autosleutels (oef, die hadden we nog). Vraag : hoe vind je een gsm terug, als je enkel bij benadering kunt zeggen waar die zou kunnen liggen? Juist, ja, we hadden ook die goede inval. In elk geval verhoogde de vondst ons comfort aanzienlijk, want telkens door een raam kruipen om binnen en buiten te geraken, in de herfst van ons leven...

    Maar we zijn nog steeds aan het fietsen, we gaan een wasmachine op de kop tikken in Estagel. De website van de winkel had diverse modellen getoond, we hadden al wat ideeën in ons hoofd. Profi Confort, zo heet de winkel. We vinden geen winkel. We rijden een eindje terug, geen winkel. We vragen het : magasin d'electromenager, c'est ou? Ah, oui, c'est la. De winkel blijkt een piepklein winkeltje te zijn. We staan er bij te lachen. Geen Krefel of Van Den Borre hier in Estagel, familiezaakje, klein maar dapper. We raken er uit, kiezen een model op de computer, levering en plaatsing deze week. Ik ben benieuwd. In de zaak staat een oudere man, die voortdurend met Geert in conversatie gaat, maar onverstaanbaar is. We kunnen hem niet antwoorden. Even later komen we die man terug tegen, de aanhouder wint, hij vraagt van waar we komen met de fiets. Van la Belgique. Ohlalala, zeggen zijn ogen. Combieng de kilometer? Plus que 2000, zeg ik. Ohlalala, zeggen zijn ogen. Moi, zegt hij, en ook 'camion'. Al de rest versta ik niet meer, heeft hij met een camion gereden of is hij onder een camion terecht gekomen (de man loopt met krukken), ik gok op het eerste en zeg ook Ohlalala, wat ook kan passen bij het tweede. Au revoir, zeg ik nog rap. Ciao roept hij uit volle borst. Vriendelijke mensen, die fransen.
    Het is drukkend warm als we terug rijden, kort na de middag, het heetst van de dag. Overal wijnvelden, abrikozenbomen en het typische struikgewas voor deze streek : de garrigue. Ik kijk uit voor wilde thijm, er is weinig te vinden. Als we boven komen bij de laatste klim, komen we pal in een stormwind terecht, het blijft duwen, zelfs bergaf. Het is de voorbode van een knallend onweer. De eerste dikke druppels vallen als ik in de laatste rechte lijn zit. Geert krijgt wat meer op zijn kop, hij rijdt als een kleine duivel, maar ik zie het water langs zijn nek naar beneden lopen. Hoho, wat vind ik dat leuk.







    10-07-2017 om 20:35 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (7 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Archief per week
  • 25/12-31/12 2023
  • 18/12-24/12 2023
  • 11/12-17/12 2023
  • 04/12-10/12 2023
  • 27/11-03/12 2023
  • 07/11-13/11 2022
  • 31/10-06/11 2022
  • 24/10-30/10 2022
  • 17/10-23/10 2022
  • 05/09-11/09 2022
  • 29/08-04/09 2022
  • 22/08-28/08 2022
  • 16/08-22/08 2021
  • 09/08-15/08 2021
  • 07/09-13/09 2020
  • 31/08-06/09 2020
  • 24/08-30/08 2020
  • 09/09-15/09 2019
  • 02/09-08/09 2019
  • 26/08-01/09 2019
  • 29/04-05/05 2019
  • 22/04-28/04 2019
  • 15/04-21/04 2019
  • 08/04-14/04 2019
  • 01/04-07/04 2019
  • 25/03-31/03 2019
  • 10/09-16/09 2018
  • 03/09-09/09 2018
  • 02/10-08/10 2017
  • 25/09-01/10 2017
  • 18/09-24/09 2017
  • 31/07-06/08 2017
  • 24/07-30/07 2017
  • 17/07-23/07 2017
  • 10/07-16/07 2017
  • 03/07-09/07 2017
  • 26/06-02/07 2017
  • 19/06-25/06 2017
  • 12/06-18/06 2017
  • 05/06-11/06 2017
  • 29/05-04/06 2017
  • 22/05-28/05 2017
  • 08/05-14/05 2017

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!