De kattenhistorie van gisteren blijft me achtervolgen in mijn dromen : ik fiets en fiets en fiets en plots, een kat vanuit de berm door de lucht vliegend naar de andere berm, gevolgd door een tweede en een derde kat en dan nog een en nog een... het regent katten voor mijn ogen. Woehoehoei, hoor ik, vanuit de vliegende kattenberm. Woehoehoei, twee grote handen gooien hulpeloze katten de lucht in, vlak voor mijn neus. Het moet die pestkop van een Woeiaard zijn, die de katten omhoog zwiept. Ik zie twee lachende ogen, een deugnietenlach die ik onmiddellijk herken, het is Sooi, mijn vader, die hier komt duvelen. Katten zijn nooit zijn vrienden geweest, hij bedacht velerlei truukjes om ze uit zijn tuin te houden, wat hem overigens maar slecht lukte, maar dit vind ik toch maar niks. Ik probeer hem aan te spreken, maar het beeld is weg, ik zit al in de volgende scene van mijn dromencorso.

Meteo france zegt : ensolleille, vent 25 km/h. Geruststellend weerbericht. Onder vent staat nog iets. Raf. 85 km/h. Wat is raf., vragen we ons af. Rafale, zegt Geert, ik denk dat dat windvlaag is, zoek op. Als de kapitein van een schip een bevel geeft moet je als eerste luitenant gehoorzamen, anders begint de huwelijksboot te wankelen, met dreiging tot kapseizen. Ik zoek dus op : rafale. Windstoot. 85 km/h, dat is niet min. Geen dag voor een hoge col (sowieso dragen we geen col, laat staan een hoge), we gaan voor een combi, fietsen en wandelen. Herhaling van gisteren, maar dan elders.



Het is niet gelogen, die windstoten. We moeten de lange brug over naar Caramany. De wind pakt ons in de flanken op volle kracht. Zwiep, doet mijn fiets. Geert spartelt er zich dapper door, ik durf niet meer fietsen. Te voet dan maar, naar de overzijde, daar is de weg meer beschut door de flanken van de heuvels. Twee meeuwen bieden een vreemde aanblik, ze hangen in de lucht, maar verplaatsen zich geen meter. ze lijken verkalkte sculpturen, op meesterlijke wijze in de lucht opgehangen. Wat zouden die vogels denken? Dat ze aan een normale vlucht bezig zijn, maar dat de omgeving zich mee verplaatst? Dat ze best weten dat ze niks vooruit gaan, maar daar plezier in vinden, zoals wij de jetstream van een jacuzzi?? Dat ze lekker niks moeten doen en de insecten vanzelf in hun bek waaien (als die beesten al insecten eten, is het niet eerder vis, waar ze niet neen tegen zeggen, zo hard waait het nu ook weer niet dat de vissen vanuit het water opwaaien)? Ik weet het niet, ze vertellen het mij niet.

We moeten nog een stevige klim omhoog, maar de wind zit nu in de rug en dat fietst comfortabel, in een twee drie staan we in Belesta, een mooi dorpje, dat zich opmaakt op het dorpsplein om de quatorze juillet te vieren. Hier vertrekt de wandeling van bijna 3 uur. Zo een wandeling vraagt wel wat zoekwerk maar is toch meestal verrassend goed aangeduid. We zien geen mens, de hele trip lang. Veel bloemen, dat wel. Distels met azuurblauwe bloemen, ik zou ze willen plukken om te drogen, maar ze zijn venijnig prikklaar, de blauwe scabiosa alweer, hoge okergele bloemen, die overal in overvloed staan en waarvan ik me afvraag of het wilde venkel zou zijn, fenouil, naar waar de streek vernoemd wordt, en een zachtgeel bloemetje op lange stengel dat uit een vetplantje opschiet. Bessen ook, ze trekken de aandacht van Geert. Dat ze er zo lekker uitzien, dik en donkerblauw, en dat hij eens eentje zal proeven. Tja, daar moet ik donder en bliksem bij sleuren om te verhinderen dat hij zo'n bes gaat opsmikkelen. Misschien zijn het jeneverbessen, dat kan, dan zijn ze alvast niet lekker, maar evengoed kan het een killerbes zijn, die hem binnen het uur zevenmaal dood doet gaan.

Het is warm, heet eigenlijk, en de struiken bieden geen beschutting. De hemel kleurt diepblauw, hier en daar een klein wit schaapje en een vreemd langgerekt moederschaap. De wind, minder fel hier, zo lijkt het,breekt het heetgloeiend zinderen van de zon, daar zijn we blij om.

Geert geeft de rugzak door aan mij, dat gebeurt niet veel. Hij heeft last van zijn rechter vleugeltje. Een vleugelverlamming, zegt hij zelf en wijst tersluiks waar hij een massage verwacht. Het wordt een eerder hardhandige frictie, die mannen, je moet ze niet te veel vertroetelen, want dan dient de ene verlamming na de andere zich aan.

We hopen op onze terugweg een cafeetje te vinden, waar we de tourperikelen kunnen volgen. Er is niks open, de nationale feestdag houdt hier alles en iedereen in de ban. Het wordt een retour direct, eindstation Ansignan.