Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
06-09-2020
5 september : rust 6 september : we verslikken ons in passo Martello
Na een dag met een maximum aan inspanningen verdienen we een dag rust. Unaniem goedgekeurd.
Misschien toch een klein wandelingetje naar het naburig gelegen dorpje ? Wel ja, onze benen moeten ook vandaag eens gestrekt worden, anders wordt Garmin boos. Michel gaat naar de post, naar de fietsenwinkel en naar huis. Zijn benen zijn al gestrekt genoeg.
Het klein wandelingetje wordt algauw 7 km, maar we malen er niet om, het is prachtig weer en er is nog de hele namiddag om te dutten en te lezen en te kijken naar de tour.
Wat smaakt er beter na een fikse wandeling dan een boterhammetje in de zon op het terras? Alleen spijtig dat de parasol kapot is en we ieder om beurt het ding moeten vasthouden. Geert het eerst en het langst en het enigst. Hij is ook het sterkst, denk ik. Wie veel spieren laat rollen moet de gevolgen én de parasol dragen. Haha.
We hebben nog een avondvullende activiteit voorzien : kaarten !!!! Maar eerst eten we pizza, besteld bij Pizzeria Jolly en afgehaald, opgegeten en weggespoeld met een Chateauneufdupape (dankjewel Marc!!) en een plaatselijke pinot. Niet dat ik er iets van ken, maar ik hoor toch goedkeurend gebrom in stereo.
Vandaag, 6 september, staan de weerkaarten op ongunstig. Regen, vooral in de namiddag.
Wat in de namiddag valt, valt niet in de voormiddag. Zo denken we en dus besluiten we kwiek en vlug om naar het stuwmeer Gioveretto te fietsen in de hoge Martellvalei. Het meer ligt op 1800m hoogte, het is dus geen kwakkefolietje, er moet getrapt worden, geblazen, gevloekt en gezucht.
Hier zijn geen lange rijen motards, geen chique bakken met bekakte madammen, de Martellpas is relatief onbekend en past dus niet zozeer in een palmares vol klinkende namen. Maar het is beslist de moeite en de klimpercentages zijn dat ook. Een bordje dat waarschuwt voor de bochten, daar is het stijgingspercentage het hoogst. Dat weten we ondertussen wel en daar zijn we voor beducht. We vinken 13 % af op het laatste stuk met 10 tornanti, wat we op voorhand niet weten, het konden er ook 48 geweest zijn.
En dan is het meer daar, ettelijke meters diep, ettelijke vierkante kilometers rond, grijsblauw, kabbelend, ongenaakbaar.
Hier borrelt een vreugdezang op in de borst van Michel, die pavarottigewijs zijn armen in de lucht gooit. Jaja, wir schaffen es !!
Kijk ook eens in de bijlage, naar de besneeuwde toppen aan de Martellpas. Ze zijn anders mooi dan die van de Stelvio. Maar ongetwijfeld bloedmooi.
Ik weet, beste Guido, dat je eraan twijfelt of je schoonzus wel echt die Stelvio op gereden is, kijk dan eens naar bijgaande foto. Fiets van Hilde voor de herberg.
We zijn donderdagavond, 3 september, en hebben een mooie verzameling aangelegd van de appeltjes, die ons dagelijks verblijden, hetzij door ze te bekijken, hetzij door er eens eentje scheef te slaan. (eentje is geentje, de boer gaat het niet merken, de plukkers zijn blij wegens minder werk voor hen en wij zijn ook blij, als ze lekker zijn - de rode!- en minder blij met de karmijnrode -slecht!-).
Alsook op donderdagavond heb ik een vaste benoeming gekregen, vanaf nu ben ik plaatsvervangend hoofd van de technische dienst. Dit alleen maar om te zeggen dat de mannen niks bakken van technische aangelegenheden (Johan, waar ben je ????) en om dat te verdoezelen vlug wat zeem aan de baard van de vrouw smeren om er maar van af te kunnen zijn. Mannen !!!
Nog een merkwaardigheid die ik in de statistieken bewaar : we doen een eerste wasje en in totaal hebben we 21 stuks (kousjes tel ik per paar, voor alle duidelijkheid). Daarvan zijn er 14 stuks van Michel en 7 stuks van Geert en ik samen. Welke betekenis moeten we daar aan geven ? Michel is heel proper, Michel is heel vuil, Michel doet veel kleren boven mekaar aan, Michel doet veel kleren achter elkaar aan, Michel gooit propere kleren in de wasmand omdat hij het verschil niet kent tussen een wasmand en zijn valies..... Voor ons betekent dit hetzelfde maar dan in tegengestelde zin (voor het geval je er nog aan uit kunt).
Hetzelfde fenomeen doet zich voor bij het gebruik van de glazen : In totaal beschikken we over 6 glazen. Wie, denk je, heeft continu 3 glazen in omloop ? Wij zijn het niet hoor. Een glas voor water, een glas voor wijn, een glas voor schimmige drankjes waar hij met een plastieken lepeltje in moet roeren, want anders is het mengsel kapot. ?????
Het is ondertussen 4 september geworden, we hebben goed geslapen (gezorgd dat we goed konden slapen, wat dat ook moge betekenen) en met grote zorg wordt het ontbijt bereid : havermout. Krachtig voedsel, goed verteerbaar, langdurige energie. We moeten het uitkienen, want elke factor zal belangrijk zijn. Die bergtop ligt op 2.758 m hoog en wij logeren op 600 m hoogte. Dat zijn een pak hoogtemeters, die we over moeten.
Er was enige discussie over van waar we zouden vertrekken : ofwel van ons logement maar dan moeten we nog 25 km door de vallei van de Adige naar Prato alle Stelvio, ofwel met de auto naar de voet van de pas en daar starten. Het wordt het eerste, al hou ik mijn hart vast, want dat betekent dat we ook nog helemaal terug moeten en in totaal meer dan 90 km zullen moeten rijden.
Nog vlug een foto van de gezwinde klimmers. Waar kan dit beter dan ....juist, ja, voor een appelboom ? Ik stel voor om ons te lanceren langs de appellanderijen. Hoofdschuddend en dik tegen hun goesting geven de mannen toe, want we gaan vast en zeker verloren rijden tussen die eindeloze appelbossen. Niet dus, behoorlijk vlug vinden we de radroute en bollen we vrolijk langs de rivier naar het (wilde) Westen. Het is wel wat bergop, maar malen we daar om ?
Ja, dat doen we ! Bekijk even het gezicht van Michel en je kent het antwoord. Het is bergop en het pad is af en toe onverhard en rijdt daar verre van gemakkelijk. Hoor ik daar een hartsgrondige vloek ? Ja hoor, ja hoor !
Maar laten we de pret niet bederven, we bereiken rond 11 uur de voet van de passo di Stelvio in Prato. De longen zuigen zich nog eens goed vol (deels met de uitlaatgassen van de onvermijdbare hordes motorrijders) en daar zijn we vertrokken. Drie uur en een half klimmen hoor ik brommen. Afgesproken is om in het dorpje Pratoi halt te houden voor een hapje en een drankje. Dat zal rond het middaguur zijn. Vorig jaar indachtig toen ik zonder verpinken de afspraak om te stoppen negeerde en recht naar boven reed op de col du Glandon, kijken mijn companen nog eens ernstig in mijn ogen. Zeker stoppen, hoor, zeggen de priemende oogjes. Misschien denk je dat ze me niet kunnen missen, gewoon omwille van de schoonheid van mijn 'zijn' :), maar de werkelijkheid is zoveel prozaïscher : ik draag al de bagage en dus ook het lunchpakket.
Kijkend van op onze eerste stop zien we de toppen liggen, wat zijn ze prachtig majestueus.
Niet getreuzeld nu, we moeten verder. Ieder voor zich, ieder zijn eigen tempo. Weg zijn we.
De pas telt 48 haarspeldbochten en die kan je aftellen, want aan elke bocht staat een bord met het nummer van de nog te nemen bochten. Alleen, het duurt ontzettend lang voor bocht 48 zich meldt. Het zegt iets over de lengte van de klim. Mijn fiets heeft een sterke batterij en als ik niet te zot doe heb ik een bereik van 110 km. Maar niet bergop. De kilometers die ik nog te goed heb slinken, per 2, soms per 3 km. We zitten nog in de boszone als ik al begin te twijfelen of de batterij wel sterk genoeg is om de top te halen. Niet dus. Op 5 km van de top, nog zo'n 500 hoogtemeters te gaan en ze geeft het op. Daar sta ik dan te blinken, in de brandende zon, hijgend, en de mannen nog lang niet in zicht.
Honderd hoogtemeters dieper ligt een hotel/restaurant/herberg. Ik besluit terug af te dalen tot daar en deemoedig te vragen of ik mijn batterij mag opladen (deels dan toch, want volledig opladen duurt 4 uur). Maar eerst moet ik de dappere krijgers onderscheppen opdat ze zich niet afvragen waar juffertje Vink gebleven is. Het wil lukken, ze duiken op het juiste moment op en willen zich wel opofferen om even met me mee te gaan naar de herberg. Geen probleem om de batterij op te laden, we drinken ieder een halve liter bruiswater op het terras met prachtig uitzicht op het laatste stuk van de beklimming en hooghogerhoogst, de gebouwen op de top. Een marmot huppelt van rots naar rots. Rotsaert ziet hem, Detombe ziet niks. We horen het schrille gefluit, het beestje is niet alleen, vrouw en kindjes zijn mee op stap. Het is goed vertoeven daar op 2.188 m hoogte, we zouden er kunnen blijven en de rest vergeten. Neen, hoor, dat doen we niet. De mannen vertrekken alweer, ik moet minstens nog drie kwartier wachten om enige kans te maken de top te kunnen halen. We spreken af terug te verzamelen aan de herberg als we mekaar niet elders tegenkomen. Het is ondertussen 15u30. Ik zie het zwarte en het rode stipje zich vermengen met de eindeloze sliert klimmers die zich koppig, dapper, wanhopig naar boven stampen. Daar tussen glijden de motards slingerend en met het nodige gebrul omhoog. Om nog te zwijgen van de exotische bolides, liefst met open dak, madame met het sjaaltje en de camera, meneer aan het stuur, zich de koning te rijk wanend want zowel car als haar in zijn bezit. Tot ze met zijn Cadillac gaat lopen!
Maar kijk, het uur is verstreken, de batterij heeft terug potentie en ik vertrek weer. Hier leer je hoe een haarspeldbocht te nemen, ze liggen tegen elkaar aan gevlijd in sierlijke strepen tegen het mosgroene berglandschap. Het is warm, ik zweet, de anderen zweten nog meer. De batterij slinkt, ik probeer zuinig te rijden (hoe doe je zoiets bergop ?), maar helaas, 500 meter voor het einde : batterij says no. Nu kan ik toch niet opgeven. Geert en Michel heb ik niet meer weergezien, zij zijn dus alvast boven geraakt. Applaus voor deze helden, ze hebben goud en zilver in hun categorie, veel senioren heb ik eerlijk gezegd hier niet zien sportelen.
Het worden nog zware laatste meters. Je moet weten, ik heb een zware fiets, er zit brood, fruit, drank in de fietszakken, én het is beestig bergop. Dalers roepen me toe dat het niet ver meer is, doorzetten nu, bravo voor madame! En ja hoor, het lukt, ik voel mijn schouders branden van het duwen, Geert helpt me over de laatste meters en daar sta ik dan ook helemaal boven, niet goed wetend of dit om te lachen of om te huilen is.
Michel is op schattenjacht. Souvenirs vind je hier ten overvloede, truitjes, kaartjes, beestjes, petjes...hij koopt alle winkels leeg. Nou ja, hij koopt het een en ander. Het meest bijzondere is toch wel het kaartje, waar mevrouw de winkelierster al jaaaaaren van af wil, dat weer en wind heeft doorstaan en nu eindelijk in handen valt (dankeschön, dankeschön, dankeschön, zo vriendelijk toch zijn de mensen hier) van een onwetende slecht gebrilde toerist. Daar moeten wij nadien ontzettend hard mee lachen. En hijzelf ook.
Maar, we moeten nog terug naar huis ! het is ondertussen bijna zes uur, ik laad de batterij nog even op, ze kan jochei jochei alweer 6 kilometers aan.
Eindeloos is het, bergaf. En koud ! Zelfs met windjack en fleece voel ik de koude op mij vallen. De zwarte valk, die Geert heet, is nu in het fluogeel gehuld en stort zich naar beneden. Michel, ook met een paar jacks over elkaar aan, is al wat vroeger vertrokken, hij houdt niet van dalen. We vinden elkaar terug voor een rood licht waar er wegenwerken zijn en vanaf dan is het plezierig dalen. We voelen de warmte van het dal en dat doet deugd. We nemen de radroute terug naar Latsch, stroomafwaarts in een zalig tempo van 25km/u.
Zo zijn we net voor het donker binnen, eindeloos tevreden en dampend van trots, maar ook moe in zijn superlatief.
En als ik achteraf vraag hoe dikwijls ze eigenlijk gestopt zijn over de hele route, vertellen ze me enthousiast dat ze af en toe MOESTEN stoppen omdat het uitzicht zo schoon was en ze dat niet mochten missen. Ik kan het alleen maar beamen, het was adembenemend in elke betekenis van het woord.
We houden halt, de mannen kunnen even plassen. Hilde moet nog wachten, het is te druk, hier gehurkt gaan zitten zou de Italianen alleen maar doen schrikken. Michel zet ons op het kiekje, er lijkt geen eind te komen aan mijn benen, die van Geert daarentegen.....:) De zon doet al flink haar best, heeft alle wolken verjaagd, maar toch is het nog fris koudom te fietsen. Dat zal de komende uren wel anders worden.
Op 5 km van Merano lijkt de Adige plots te ontploffen, hij duikt 10 meter naar beneden met groot geraas en opspattend water. Al gauw ondervinden we waarom, Merano ligt diep beneden ons, we beginnen aan de afdaling van een miniStelvio (zo zegt Michel) met 7 haarspeldbochten en duiken het stadje binnen. Even krijg ik een bozige blik omdat groen licht voor mijn kompanen oranje blijkt te zijn en ze denken me nooit meer terug te vinden en de weg naar Latsch dus ook niet meer.
Het stadje bekoort me, er heerst een gezellige drukte, mensen zitten op bankjes te keuvelen, er zijn veel terrasjes, er is veel groen. Het is netjes, met leuke hoekjes en pleintjes, ik wil zeker nog eens terugkomen om er wat rond te banjeren. Geert vindt er niks aan, te veel winkels, te veel mensen, te veel gedoe. Terug dan maar. Een ijsje hebben we al gegeten, onze picknick gaan we verorberen aan de kant van het fietspad. Er zijn banken en tafels genoeg, keuze in overvloed.
We zijn goed op tijd voor de laatste 30 km van de Tour op het klein teeveetje, dat zich o wonder onmiddellijk voor ons opent. We doen nog een wasje en een plasje en zijn meer dan gereed voor de grote Stelvio van morgen.
En, o ja, toch nog dit : gisteren speelden we 30 seconden, ieder voor zich, en ondanks het gezamenlijke tegengewring van beide mannen, wie zou er gewonnen hebben ? Wie weet wie Willy Wortel is ? Wie kent de planeet Jupiler ? Wie denkt dat het land waar we logeren Frankrijk heet ? Degene die won !!!!
Een stevig ontbijt is een goed begin van een zonnige dag !
Ieder zijn eigen pot yoghurt, zo komen we goed overeen. Dat het potten zijn van een liter maakt niet zoveel uit.
Nu we de mooie Radroute over de lengte van de vallei ontdekt hebben, gaan we er gebruik van maken en fietsen naar het kuurstadje Merano. Het fietspad is een echt succes : fietser na fietser na fietser passeert ons, oversteekt ons, groet ons, groet ons niet, het is een drukte van jewelste. Ook de Adige laat wederom van zich horen : bruisen, blazen, klotsen, razen, dat water blijft maar komen. Ik merk op dat er veel besnorde Italianen zijn en dat in alle mogelijke formaten en krullen. Onder de snorren zitten meestal kogelronde buikjes. En achter de snorren rijden vriendelijke Italiaanse vrouwen. Dat valt ook op : de mensen zijn hier meestal erg vriendelijk. Zo ook Helga, onze madame van het huis, die gisteren onverwijld ter hulp sprong toen de mannen hier de Tour de France wilden zien op het oude televisietje, maar het ding niet aan de praat kregen. Het wonder der techniek, het blijft hen verwonderen en verwarren.
Elke morgen word ik wakker met een liedje in mijn kop. Eigenlijk las ik dat vorig weekend in de column van de krant, maar het is ook echt zo. Gisteren was dat 'Ella, elle l'a' van France Gall. Vrolijk klonk dat. Vanmorgen was het Guido Belcanto, die in duet met An Pierlé, 'Toverdrank' in mijn hersenpan goot. De Guido ! Hij, die marginaliteit tot kunst heeft verheven en zijn Cadillac laat stelen door een dame met een toverdrank. Betoverend, toch ?
Maar de ochtenden hier zijn niet om aan muziekbeleving te doen. Neen, we moeten roderen, oefenen, soepel rijden en blijven. Geert heeft een plan : we rijden naar het dorpje Katharina(Opeel)berg en dat plan wordt met eenparigheid van stemmen aangenomen. Nog even poseren bij ons vakantiehuis, de goesting spat er af. Dat appartement is trouwens gebouwd met een aannemer en architect die de term voortschrijdend inzicht hebben uitgevonden. Ze begonnen met de inkomhal, groot van afmetingen, een kleine balzaal gelijk en ze eindigden met de leefkeuken, waarna geen plaats (en geld?) meer was voor ook nog een zitplaats. We zitten en leven dus in de keuken. We treuren er niet om, er is ook een terras met avondzon en dat is heel gezellig.
Maar we vertrekken dus, op weg richting Merano. We zijn nog geen honderd meter ver en ik moet al een schietgebedje doen tot Johan om ons ter hulp te komen wegens technische problemen. En waarachtig, Johan heeft het gehoord en fluistert de oplossing in het oor van de mannen. Euvel opgelost, start nr 2.
De Italianen hebben ons zien komen en, speciaal voor ons, hebben ze een fietspad aangelegd dat doorheen de vallei van de Adige loopt. Het is heerlijk rustig fietsen, verkeersvrij, naast de spattende, schuimende Adige, die schittert in de ochtendzon en dolgelukkig naar Merano tuimelt. Wij zijn ook gelukkig, wie had kunnen denken dat het hier zo comfortabel rijden was ?
Katharinaberg ligt hoog (nou ja, op 1.200m, alles is relatief) in de bergen, we moeten de vallei uit en krijgen onmiddellijk een lange steile (10%) tunnel voor de boeg. Het is vervelend rijden met veel lawaai, waarvan je niet weet uit welke richting het komt. Geraas en geroffel, het lijkt uit het plafond te komen. Michel wil er vlug doorheen en forceert zich wat. We stoppen enkele kilometers verder en hij twijfelt of hij nog verder wil. Zich inrijden mag niet te veel pijn doen, doseren is de boodschap. Komaan coureur, spring op je stalen ros en schakel een versnellingetje lager. En ja, hij luistert (!!!!) en hij doet het!
Hoog en ver zien we het kerkje van Katharinaberg, daar moeten we naartoe. Het moment van bezinning heeft deugd gedaan en de helling is iets minder steil, we nemen de laatste hindernis, het is nog 1.5 km, een smal baantje naar boven.
Daar zijn ze dan, in het gezelschap van een wandelaarster die ook op de foto wil, maar op geen enkele belangstelling kan rekenen. Zie je de pijn van het zijn in de ogen van de sloven ?
Het kerkje hult zich in de witte watten wolken. Wij hullen ons in een zwijgzame, verkwikkende rust. Een koekje en een slokje water, wat kan dat deugd doen !
Het spijt ons, Katharinaberg, maar nu kunnen we niet blijven, het is bijna middag en we hebben geen picknick bij. Niet getreurd, binnenkort komen we terug om een stukje te doen van het wondermooie wandelpad : the Merano High Mountain Trail. En we hebben al gezien dat er daar menige hangbrug over te steken is ! Jochei, jochei, het avontuur lonkt alweer.
We nemen afscheid van mama Denise, die alweer vol vuur klaar staat om de trap naar ons appartement op te sloffen en te poetsen voor de volgende klanten. Steeds welkom zijn we en dat herhaalt haar zoon Rafaël, die liever de polka danst dan zijn moeder te helpen, ook nog eens. A bientôt et merci. Koe en kalf zijn niet onder de indruk. Ze verpinken niet.
De naam van het dorpje Dessenheim blijft in mijn hoofd spoken. Tot waar in de geschiedenis moeten we teruggaan om Dessenheim terug aan de Duitsers te geven. Hoorde het vroeger echt bij Duitsland ? Volgens de naam toch wel. Heeft Duitsland zich verslikt na de 1ste wereldoorlog in al de herstelbetalingen die het moest doen en heeft het dan maar rap een hele streek aan de Fransen gegeven ? Of was het zo na de 2de wereldoorlog ? En de Rijn dan ? Bestaat er een mooiere grens dan een lange, brede stroom ? Dat moeten ze vroeger toch ook al geweten hebben. Ik vraag het aan mijn companen. Zij kijken geleerd en bedachtzaam, maar ze weten het ook niet.
Wat ze ook niet weten is dat de weg naar Italië die ze op de gps gekozen hebben, wel de kortste is, maar niet de gemakkelijkste. Frankrijk uitrijden, dat gaat goed. Basel binnen, Rijn over, naar Zürich, langs het prachtige, langgerekte meer dat schittert in de opduikende zon. En dan moeten we plots naar Davos, daar waar de paters Salesianen een nederzetting hebben volgens Michel, waar de mutualiteiten zomer- en winterkampen organiseren, zegt diezelfde Michel, waar de groten der aarde jaarlijks samenkomen om de wereldeconomie bespreken, zegt Geert. Ik denk dat de laatste gelijk heeft. Maar, zegt hij er bij, Davos, dat ligt op 2.000m hoogte, daar moeten wij niet naartoe. Fout, zegt de gps, daar moeten jullie wel naartoe. En na Davos komt de Flüelapas, die niet van flüweel is, tot 2.300M hoogte. Alternatief : de auto kan op de trein en die rijdt door de Vereinatunnel naar de andere kant van de pas.
Het wordt de pas en het maakt de reis lang en slingerend, maar ook bloedmooi. Toppen van 3.000m, nog bepoederd met sneeuw en diepe groene valleien met stipjes van koeien en schapen, wandelaars, mountainbikers, huisjes en hutjes, stenen en putjes. Ik wou dat ik er een foto van had.
We rijden Italië binnen, maar even goed kan dit ook weer Zwitserland of Oostenrijk zijn. Auch hier sprechen Sie Deutsch. We oefenen alvast ons beste Duits en komen tot het besluit dat vanaf nu Michel onze woordvoerder zal zijn, want zijn vocabularium is van uitmuntende kwaliteit. Zo kan hij al zeer duidelijk zeggen : Guten Abend, frau Helga, Obst Gemüsse Radtur Geschwindigkeit. Dat vinden wij een prachtprestatie. Helga is onze vriendelijke gastvrouw die in de kelderverdieping woont, rond is als een appeltje (al hadden de mannen een grote blonde frau mit zwei Pflechten verwacht) en twee dochtertjes heeft : Laura en Emma. Over appeltjes gesproken, zo ver je kan zien, overal boomgaarden met appels, mooi variërend in kleur, van lichtgeel, naar oranje, dieprood en zelfs bisschopspaars. Stiekem hebben we er eentje geproefd, maar ze zijn slecht ! Het zijn sierappels, oppert hier een stem met licht duits accent.
Laten we één ding hopen : dat al die appels niet massaal bespoten zijn met insecticiden, en als dat toch zo is, dat ze dan asjeblieft niet van plan zijn om dat de volgende week nog eens over te doen.
Voorziene vertrektijd was half tien. Het zal niet aan Michel gelegen hebben dat we het niet halen, hij is mooi op tijd. Maar het fietsenrek zorgt voor enig gesakker omdat : 1. het rek te klein is 2. mijn fiets te groot is 3. twee vrouwtjes het rek geleend hebben en er wat aan gesleuteld hebben. Voor Geert is het duidelijk dat het optie 3 is, vandaar de opwelling van sakkerdesakkerdesakker. Hij vergeet daarbij dat híj het was die het fietsenrek zo in mekaar gezet had dat er wonderlijke dingen gebeurden als we mét fietsenrek naar links wilden afdraaien en het rek zijn pinkers rechts deed oplichten, terwijl de auto flink naar links pinkte. En het was Margo die het rek terug juist in mekaar zette. Weinig reden om te klagen dus.
Er zijn marters in onze wijk, ze bijten de kabels van de auto's kapot. De auto van Michel blijft op onze oprit, maar wat te doen met mogelijke marters ? We leggen een fuchsiaroze geurkaars onder de motorkap. De geur moet elke marter op andere gedachten brengen. Geen enkel martervrouwtje ruikt naar fuchsiaroze kaarsen, dus, mannetjesmarter, terug op pad, vrouwtje is de hort op. Zeker zit ze niet onder deze motorkap.
Het verkeer vlot goed, de Brusselse ring wordt goed genomen, we rijden door de Condroz, door de Ardennen, de eerste stop is Luxemburg. Dat kleurt wel Covidrood op het hele grondgebied, en de parking staat propvol, maar we rekenen op de virusvrije buitenlucht en eten een pistoletje of vijf onder een leuk afdakje, in gezelschap van een tiental wespen, die door de ene al vriendelijker bejegend worden dan door de andere.
Het is een miezerige dag, er valt motregen, er valt een kletterende bui, af en toe komt de zon eens piepen. Liever vandaag dan morgen of overmorgen, lispelen we tegen elkaar.
Dessenheim ligt in de Rijnvallei, vlak, vlakker, vlakst en is een vredig dorpje dat welhaast verlaten lijkt, want er loopt geen kat op straat. De kerk is groot, veel te groot, veel te tochtig en te koud, veel te hoog, de kerkfabriek zit met de handen in het haar wat ze met de kerk gaan aanvangen. Niet zo de ooievaars, zij houden wel van de grote hoogte van de dakgoot.
Het logement, tja, dat valt wat tegen. Michel probeert er nog het authentieke van in te zien, een echt vakwerkhuis, maar ziet hij dan al die gaten en gierende kieren niet ?
Dat laatste is maar een grapje. We logeren in een appartementje bij Raphaël, die zijn moeder heeft ingespannen om ons te ontvangen en rond te leiden. Pas de soucis, alweer, fietsen mogen op de auto blijven, il n'ya pas de voleurs. Goed voor ons, het gesakker van vanmorgen indachtig. We doen nog een avondwandelingetje door het dorpje, mens en dier hebben zich teruggetrokken voor een portie qualitytime op TV, we hebben tijd zat om rond te neuzen en de oude vakwerkhuizen te bewonderen, de vele kleuren waarin de andere huizen zijn geschilderd en we besluiten : het is goed wonen in Dessenheim, maar niet voor ons. Wij hebben genoeg aan één nacht.
de hort op
