Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
04-09-2022
Beautiful sunday
We hebben gisteren met de meerderheid beslist dat Michel naar de bakker moet vanmorgen en hij doet dat gewillig. Niet moeilijk, want hij is ook altijd wakker van vóór het ochtendgloren. Hij brengt croissants en koeken mee, het is zondag vandaag. De smartphone zingt beautiful Sunday van een zekere Boone Daniël. We zijn akkoord, het is een mooie zondag.
Vandaag doen we een rustige fietstocht, waarbij we zeker eens langs Lagrasse rijden. Het wordt beschreven als één van de mooiste dorpjes van Frankrijk en heeft een oude abdij. De rivierbedding waar we langs rijden is droog, dat is eigenlijk raar om zien, al die niveauverschillen, grote rotsen, kleine rotsen, grind, ranke boompjes en struiken die het water normaal trotseren en nu alle moeite van de wereld hebben om in leven te blijven. Er is geen verkeer op de weg en het parcours is prachtig.
Lagrasse organiseert vandaag een rommelmarkt en er wordt nogal wat rommel verkocht. Ik heb niet veel zin om te rommelen, Geert vanzelfsprekend ook niet, nooit, dus drinken we wat op een terras. Het is leuk om mensen te zien gaan en komen. Bij elke mens kan je een verhaal verzinnen, hoe hij leeft, waar hij woont, of hij een champetter is of een asceet, een opvliegende kwibus, een lachebek, een ijdeltuit of een nonchalante kwiskwater, een schrokkebrok of een smulpaap. (!) De kelner is alvast een stuurse knaap, die met moeite kan wachten tot we besteld hebben. Hij moet die rommelmarkt niet, mijn gedacht. Of het was gisteravond veel te laat en hij krijgt zijn motor niet in gang. Of het is uit met zijn lief en is van plan de volgende ochtend het hele zootje achter te laten en te vertrekken naar verre oorden. We laten het niet aan ons hart komen, maar zetten ons te picknicken aan de rivier die wonderwel nog een bodempje water heeft. De abdij kleppert, het is 13 uur. Wonen hier nog paters ? Ja, hoor, er komt er net één aangestapt in witte pij. Hij lijkt vredevol, maar negeert ons. Die gekke toeristen ook.
We hebben goed gegeten en voldoende gedronken, vooruit met de geit. Johan beslist om terug te rijden naar Montlaur. Wij doen nog een lus langs piepkleine dorpjes. En natuurlijk is er daar weer een vijgenboom. Ik denk dat hij van de paters is, maar die malen niet om een vijgje meer of minder, zij delen graag met de medemens. Het vraagt wat gymnastiek onder toezicht, maar hoezeer loont dat! Hoe zachter de vijg hoe zoeter ! Lang geleden dat ik nog zulke lekkere vijgen gegeten heb.
Alle dorpje die we passeren heten -en- Val. Pradelle-en- Val, Serviette-en-Val, Arlette-en-Val…. Zolang die -en-Val er bij staat weten we dat we niet aan het verdwalen zijn. We houden even halt in een dorpje aan een kruispunt. Een verre haan kraait. Ik hoor een kind antwoorden met een imitatie. Van de weeromstuit begin ik ook te kraaien. Stilte. Het kind zingt weer : kukelekuuuuu. Ik antwoord. De echte haan kraait ook. We kraaien in een aria van 3 stemmen. Ik stap het gekraai tegemoet en zie een voorzichtig kindersnuitje van achter de struiken komen, onmiddellijk gevolgd door zijn moeder. We lachen en wuiven. De moeder steekt haar duim op. Eindelijk gebeurt er toch eens iets in het dorp, al is het maar een witte duif die plots kakelt.
Johan is al thuis van zijn tocht en zit gezapig te lezen. Hij heeft een wasje in gestoken, dat is een goed gedacht. Het waait duchtig, dat droogt gezwind. We zijn verhit, het zweet druipt van kop en oksels. Ik probeer verkoeling te brengen door met een waterslang op een onschuldige man te richten, maar hij kan het maar matig appreciëren. De ezeltjes die in de wei staan te blinken van gezondheid zouden waarschijnlijk blij zijn met een douche, maar zo ver reikt de waterslang niet. Een ezel is geen man en een man geen ezel, al ezelt hij soms. Daar is de hond van de boerderij. Hij is vriendelijk, komt met zijn kop op mijn schoot. Later op de avond is hij daar weer en krijgt hij van ons een schelletje boerepaté. Het is tenslotte een boerenhond.
Michel heeft geen malheur gehad met het fietsen, maar vanavond (na een paar glazen wijn), steekt hij zijn vingers ergens tussen waar het heel veel pijn doet. We begrijpen het niet goed, het is iets met 2 deuren en een kast. Hij geeft een luide brul, we kijken naar die vinger, maar zien…een vinger. Tja. Morgen komt er een lange fietstocht aan tot in Ansignan. We zullen maar vroeg gaan slapen.
Vandaag poetsen we de plaat, vóór 9u30 moet het huis geruimd zijn. Het is een ongeschreven regel, maar als we vroeg op moeten, slapen we niet goed. Nu is dat zeker zo, want Geert is in bed gekropen ònder het hoeslaken (kan iemand daar een zinnige verklaring voor geven ?) en vermits ik er boven op lig en hij er niet van onder wil komen, liggen we als het ware te slapen in 2 verdiepingen. Voor geen van beiden evident!
Herman van Veen (leeft hij nog ? hoe oud is hij ?) roept ons toe dat we opzij moeten gaan en plaats maken. Dat doen we, gedisciplineerd en ordelijk, en om 9 uur zitten we al op het terras aan de voordeur te wachten op Pierre en Monique, die alles tout ensemble doen en tevreden zijn over onze werken. Michel rijdt vandaag met de auto en hij is druk bezig om zijn enige, echte fiets, waar niks of niemand tegen op kan, op de auto te placeren. En dan gebeurt er iets merkwaardigs. Monique vraagt hem iets, hij verstaat haar niet (is reeds beetje hardhorend), hij springt vanachter de auto op haar toe en laat de fiets bengelen waar hij bengelt. Fiets moet effe wachten. Wij kijken met open mond toe en redden de fiets van een bluts en een buil. En hij staat schaapachtig te kijken en weet van niks. 😊
We vertrekken, maar na 1 km (we zijn juist de oprit af) bedenkt Geert dat hij mijn banden wil oppompen. Allen stoppen : pompen en blazen, bandenspanning goedgekeurd, nu zijn we echt weg.
We verlaten de Montagne Noir (met wat spijt in het hart) en dat betekent dalen en dalen en dalen. Zalig is dat, maar ik mag niet beginnen denken hoe het zou zijn om te vallen op het asfalt. Hoe vliegensvlug mijn armen en benen ontveld zouden zijn, maar ook hoe tergend traag ik het zou beleven, het raspen en schuren en het langzaam vaart minderen omdat het asfalt hoe dan ook veel weerstand zou bieden. Mijn fiets danst tegen 45 km per uur naar beneden, ik voel Johan in mijn kielzog. Geert is een oranje stip in de verte, ver vooruit.
Ongelooflijk snel gaan we naar beneden, maar ik zie toch volumineuze vijgenbomen vol bolle vruchten langs de kant van de weg en kan het niet laten te reiken naar de zoete vijgen, ondanks het protest van Geert. Gelukkig is Johan welwillender. Als hij nu eens een tak dichterbij trekt en ik buig me ver voorover over het muurtje dat ons scheidt van de dieper gelegen vijgenboom, dan kan ik er beslist nog eentje pakken. Ik voel een hand die mijn short vasthoudt, Geert is bozig, maar toch ook wat bang dat zijn madame naar beneden gaat donderen. We zijn (te) vlug in Villalier, waar we planden te eten. Michel zit op een bankje onder een loofrijke boom te wachten op ons. We overleggen en we rijden verder. Het is nog te vroeg om nu te eten. Het wordt Trèbes en we weten dat dat stadje aan de Aude ligt. Maar kijk, het ligt ook aan het Canal du Midi en het heeft enkele visrestaurantjes aan het water. Dat ziet er pittoresk uit. We eten couteaux en mosselen en gamba’s en ondefinieerbare zeevruchten, gebakken dorade en gebakken wolf en we sluiten af met een zoetje. Het is niet slecht, maar Geert geeft het een 3 op 5, want de vis was koud. ‘Grmmbl!’ zegt zijn gezicht.
We steken de Aude over en komen terecht in de Corbières, mooi, ruig, open landschap. De baan golft op en neer, ik vind het leuk rijden. Michel, die zich duidelijk verveelt, staat te supporteren langs de kant van de weg. Hij zal een cafeetje zoeken voor ons, voor een koffie en een koekje. Maar het wordt niks. Daar is Montlaur al, het dorpje van onze bestemming. En dat heeft wel een cafeetje. Ik ga nog even binnen bij de enige slager van het dorp, een echte, ambachtelijke piepkleine slagerij, met weinig keus, maar o zo authentiek. Het doet me pijn aan het hart dat dit volgend decennium wellicht verdwenen zal zijn. Net zoals de kleine bakkers en de kruideniers.
We logeren in een klein huisje bij een paardenboerderij, bergerie Du Plo, het uitzicht op de Corbières is fantastisch. Het heeft 3 badkamers en ik slaap vanavond wijselijk in een eenpersoonsbed, geen lakengevecht in het nachtelijk uur vandaag.
Dat is wat Doctorandus Pee ons bij het ochtendgloren aanraadt om in de kookpot te steken vandaag. Wij denken er anders over. Ook en vooral : het is vandaag rustdag. Gisteren was een zware dag, Johan zegt dat zijn armen en benen veranderd zijn in lood. Ja, zo voelt het bij mij ook.
Wat doen we dan vandaag ? Een wandelingetje. We hebben geluk want ons huis ligt op de route van een wandeling in geel en blauw. Algauw zijn we op weg en zouden we deze keer eens geen cafeetje tegenkomen ? Eerst mooi de route volgen, blauw en geel, hoe vlug kijken we daar niet over. Heeeeel vlug! We zijn nog geen 500 meter ver of we vinden al geen aanduidingen meer. We kafferen wat op de blauwgele schilders en bedenken alternatieve routes die ons gaan behoeden voor verdwalen en verhongeren. De Montagne Noir lacht niet met nonchalante wandelaars. Bos en bos en bos, pad en pad en pad en dat in menig veelvoud. Zegt de ene ‘links’, dan vindt de andere dat het ‘rechts’ moet zijn en de derde en de vierde weten het niet.
De heide bloeit, de appelbomen laten hun kleine appeltjes los (eens proeven, Johan bijt, niksnielekker, appel de berm in), de dennen en sparren bleven hier mooi groen, de steeneiken en kastanjebomen, de meidoorn, ze zijn vol van hun eigen vruchten. Gelukkig heb ik een appje dat Sity Trail heet en daarop kunnen we voortgaan. We beslissen naar Les Martys te gaan, we logeren tenslotte in dat dorpje en hebben het eigenlijk nog niet bezocht. De enige winkel in het dorp is met een tussendeur verbonden met het enige café en de winkelbaas/barhouder loopt nerveus heen en weer. Niet moeilijk dat hij nagelbijtend wacht tot wij (trage vakantiegangers) onze keuze gemaakt hebben.
We zetten ons op het terras van het café, de plaatselijke drinkebroers zitten gezellig te keuvelen en te drinken. Michel moet veel water drinken (denkt hij van zichzelf) en neemt daarom…..een Ricard. Wij drieën zijn unaniem tevreden met een simpele orangina. Een van de mannen moet naar toilet en komt met de boodschap dat hij naast het toilet de grote boodschap heeft gedaan. We noemen zijn naam niet, het is te gênant. Hij verdedigt zich fel, hij mocht niks in het toilet gooien schreeuwde een affiche hem toe. Aldus.
Een klein hongertje dient zich aan, we zullen maar eens huiswaarts keren. En zie daar, plots zitten we weer op de geelblauwe wandelweg en komen we zowaar op onze oprit van 1 km lang. Op tijd thuis, joepie, straks gaat het onweren, we zijn veilig.
Johan kookt, niet wat Doctorandus ons vertelde, maar een ovengerecht met courgettes, tomaat, en nog van die dinges. Het ruikt al lekker en zal overgoten worden met een wijntje van de streek. Michel puzzelt een voorgerechtje in elkaar. En Geert zit in appeltjesschilmodus. Drie gangen dus. Meer moet dat niet zijn. Morgen terug de hort op. Bij regen of zonneschijn, dat weten we nog niet goed.
Bart Peeters maakt ons wakker (eigenlijk enkel Geert, want ik hoor geen steek) met een 'brood voor morgenvroeg' en het is vreemd, de twee anderen zijn ook nog niet zo lang uit de veren, ik zou zelfs zeggen : ze hebben zich overslapen, maar voor gepensioneerde vakantiegangers is zoiets zeggen natuurlijk absurd.
We plannen vandaag de Pic de Nore, 1211m hoog, te beklimmen met de fiets. Nu Geert en Michel gevonden hebben dat dit een col 1ste categorie is en ook op het programma van de Tour de France stond, is hun adrenalinepeil fel gestegen en hopen ze ook deze veer op hun hoed te kunnen steken. Johan past voor de col, hij gaat een kleiner toertje doen en we zien elkaar vanmiddag in Mas Cabardès, of vanavond in ons logement.
Eerst fietsen we nog in een gezamelijke duik richting Mazamet onder de heerlijke platanen die het zuiden van Frankrijk zo typeren. Geert smijt zich als een blauwgestreepte bergbuizerd naar beneden, gevolgd door Michel die een windjak heeft aangetrokken en op een fladderende vleermuis lijkt. Johan slaat af, wij duiken nog verder naar beneden.
De klim begint in Mazamet en is 17 km lang. Dat betekent doseren, bijwijlen op de tanden bijten, en niet te ver vooruit kijken, elke kilometer telt. Maar het gaat goed, ze zijn doorwinterd in het beklimmen van (nog hogere) bergen en ik heb ondersteuning. Ik zie ze komen als we ongeveer halverwege zijn. Ondertussen heb ik bijna al mijn boterhammen opgegeten (waarom toch niet eentje meer smeren, Hilde?) en bedel ik nog wat fruitsnoepjes bij de mannen.
Hoger dan ! De zwaarste stukken zijn achter de rug, ik zie de rood-witte toren vaag in de verte tussen nevel en mist en een schuchter zonnetje. Welke natuurkrachten hier hebben huisgehouden, dat weet ik niet, maar het lijkt hier op een bomenkerkhof. Afgekraakt, verdord, neergehaald, scheefgezakt ….de helft van de sparren staat hier niet meer recht en de andere helft -groen, florissant- staat er onverschillig tussen.
Vanop de top is het prachtig uitkijken op de valleien rondom en de bergen in de verte. We zouden zelfs de Bucharach en de Canigou kunnen zien, vertelt de oriëntatietafel. We zijn hier quasi alleen (een mobilhome en een motokoppel niet meegerekend), eten gretig onze picknick op en smeren onze benen in met een dikke laag zonnecrème. Hoogtezon, weetjewel!
De afdaling is fantastisch. We zweven over het asfalt, we snijden onze sporen in de flanken van de berg, we vliegen, dartelen, zingen en jodelen de diepte in. Er is geen verkeer, er zijn geen katten die overlopen, geen mensen met onverhoedse bewegingen. Enkel wij en onze dierbare fiets, die snerpt en zoemt en fluit van plezier.
Kastanjebomen zijn barstensvol gevuld met hun stekelige vruchten, Vijgenbomen, we kunnen er niet afblijven en plukken een zakje vol zoete, rijpe vijgen.
En dan komt de les. Als je veel kilometers afdaalt betekent dat dat je ook weer veel kilometers moet klimmen. Dat moeten we toch weten, maar zijn we domweg vergeten. Het wordt dus terug zweten en zwoegen, wringen en wroeten, hoe lang nog, wanneer komt hier een eind aan. Geert heeft zich even aan de kant gezet en lost een vloek of drie. 'Min batteri es ep'. Michel heeft zich in de strijd gegooid alsof het over een sprintje op ‘vals plat’ gaat en rijdt zich te pletter op de col die eigenlijk geen col is, omdat hij geen naam heeft. Maar oef, onze benen halen het. Johan stuurt een bericht dat hij thuis is, hij heeft dezelfde col gedaan en springt van de fiets in het zwembad(je) om te bekomen. Ja, onze benen zijn moe, we zijn leeg en we zijn blij dat we vanavond kunnen gaan eten in een restaurant in het naburig dorpje. ‘Loup entier’ staat er op het menu. Een hele wolf, daar kunnen we met vieren van eten, oppert Michel. Het smaakt ons allemaal, al merken we toch weer op dat Fransen echt geen frieten kunnen maken. Het zij zo, morgen is Johan de chef kok. We kijken er naar uit!!
We worden gewekt door een mens van goede wil met De Mens, die vertelt dat we samen onderweg zijn. Het is woensdag vandaag en joepie, Johan komt onze kant uit. We hebben hem proberen overhalen om zijn vliegtuigticket in te ruilen voor een ticket met extra stop in Mazamet (wat geenszins bestaat), maar hij heeft koelbloedig gereageerd en is er niet in gelopen. En dus rijden we vandaag gezamelijk naar Carcassonne, waar hij al op ons staat te wachten, kloek en gebruind. Geert en Michel hebben de voormiddag al gevuld met het bakken van 10 pannenkoeken en het koken van patatjes. Ze zijn voorzienig, die mannen.
En wat gaan we doen deze namiddag ? U mag raden. Juist, ja, fietsen natuurlijk. Johan is onmiddellijk akkoord, het maken van zijn bed kan later. Hij heeft er zin in, de fiets is in orde gezet door 2 fietsenmakers en dat kan niet verkeerd lopen. Ja, dat dachten we maar. Hij trapt groot en hij kan niet klein. Beetje stampen en wrikkelen en het tandwiel hapt terug toe. Houden zo. De zon laat het afweten, ze toont zich heel af en toe met waterige oogjes. We fietsen bijna continu onder de bomen en flirten met de grens van de Aude en de Tarn. De Montagne Noir ziet zwart van de loof- en sparrenbossen. En, ja, de droogte heeft hier ook zijn sporen nagelaten, de bladeren zijn hier en daar al aan het vallen. Ook de varens zien er ros en droog uit, het maakt het landschap mooi divers in een kleurenspel van felgroen via geel en roestbruin naar donkere sparrensprokkel.
We zoeken de weg naar St. Pierre, maar vinden enkel een kerk met een doodlopende straat. Chaos bij de mannen die op en af de fiets springen, rondlopen, smartphone consulteren…. Mooi hoe u dat op de foto’s kan zien! We moeten terug en rijden een andere weg weeral verkeerdelijk in. Poezenvergadering temidden de straat, ze gaan maar amper uit de weg, zij waren hier toch eerst zeker en niet die vreemdsoortige grote krekels met hun glimmende benen en hun zwetende oksels.
Tussendoortje : Michel heeft zich een nieuwe koersbroek aangeschaft, we prijzen ons gelukkig want ze was niet zo zedig meer wegens uitermate dun geworden op het zitvlak. Maar wat zien we bij Johan ? Wat is die roze schimmige schijn die uit de achterkant van die broek komt ? Moet dat zo zijn of….? Tip voor Cathy : koop die coureur een nieuwe broek.
Het wordt stilaan tijd om terug huiswaarts te keren, onze benen worden moe, onze hartslag gaat omhoog. We hebben heel wat hoogtemeters gevreten (800 hoor ik de statisticus onder ons later zeggen). In de verte zien we de Pic du Nore liggen, de hoogste top van de Montagne Noir. Die wordt op de planning van morgen gezet. Vandaag was 46 km genoeg.
Noot : we zijn op vadrouille met 3 mannen en 1 vrouw, maar zijn flagrant gekant tegen een rollenbestendigend patroon. Hoe ik dat weet ? De mannen die verantwoordelijk zijn voor de afwas deze avond krijgen de vaatwas niet in gang. Ik, die andere verplichtingen heb, belangrijke uiteraard, moet au secours komen om de kunst van de techniek te tonen. Waarop 2 van de 3 mannen heel hard roepen dat hun tussenkomst niet gevraagd werd. Ik moet er eens om lachen. Die mannen toch. Als even later de waterkoker niet lijkt te werken, zoeken ze het zelf maar even uit. Ik blijf zitten waar ik zit.
Quand le soleil dit bonjour aux montagnes…. We worden om 8u 30 gewekt met dit oude liedje uit onze jeugd. Michel berekent dat ze 92 geworden is, maar daar moet u vooral geen geloof aan hechten. Vanaf nu spelen we de quiz over beroemde mensen. Eerste vraag : leven ze nog? Tweede vraag : hoe oud zijn ze geworden?
Het is welletjes geweest met al dat geslaap, de zonnige dag begint in al zijn glorie. Vandaag plannen we een fietstocht om in te rijden (geen kilometergeschrok), een bezoek aan de slager van het nabijgelegen dorpje Cuxac Cabardès, en verder niks meer. Picknick mee en op tijd terug want om 16 uur komt er onweer met hagelstenen, als oliebollen zo groot.
We dalen al vlug ettelijke hoogtemeters, dat gaat geweldig goed vooruit. Ons eerste doel is le lac de Saint-Denis, een klein stuwmeer, omarmd door loof en bos én door een niet verharde weg. Die pakken we wel eventjes en sluiten dan terug aan op de gewone Départemental. Niet dus ! De weg is quasi berijdbaar maar leidt ons terug naar het beginpunt, hij maakt gewoon de tour du lac dus. Daar moeten we eens over nadenken, terwijl we onze picknick opeten op een bank langs het meer. Er zijn nogal wat wandelaars en ook wat fietsers, maar die ambiëren enkel le tour du lac. We doen bravo voor een klein meisje op de fiets, zo gemakkelijk rijden is het niet. Van de weeromstuit valt het kind omver. Ach toch, traantjes, papa die komt troosten, het is niet erg. We krijgen een plannetje van wandelaars, kunnen een zijwegje nemen volgens hen (très joli là bas, ombrageux et chouette). Het zijwegje is een smal wandelpad, en ondanks onze pogingen met heffen en sleuren lukt het niet. Terug dus naar de laatste splitsing en daar de andere kant op.
Het fietsen is aangenaam, de natuur is prachtig en lijkt eindeloos, de zon werpt grillige figuren door de bomen op het wegdek. Maar opgelet, we weten toch dat het gaat onweren om 16 uur, moeten we ons stilaan niet gaan haasten ? Toch maar de kortste weg nemen, langs le Lac de Laprade, we gaan ons niet laten verrassen door de oliebollen werpende snoodaard. Met het gevolg dat we om 14u30 al terug aan ons vakantiehuis staan, 43 km in de benen. En het onweer, het kwam niet. We keuvelen dan maar wat op het terras. Met een hapje en een drankje. Het is toch vakantie zeker !
De tuin van het kasteel is bezaaid met ontelbare wilde cyclamens. Het is prachtig, in zacht rose en lila en paars en het lijkt wel lente. De chirurg bromt ons een bonne voyage toe en we beginnen vol frisse moed aan het tweede stuk van de autorit.
Vandaag geen ronde van Spanje, de aankomsttijd op de gps geeft 15u45. Leuk is dat, misschien kunnen we vanavond nog een ritje doen ? Het loopt enigszins anders. We naderen Toulouse en we worden van de autostrade geleid naar de gewone RN. We moeten richting Albi, Castres en dan Mazamet. Vandaar nog even zuidwaarts. Gps commandeert maar is niet up to date en weet niet dat er een wegversperring is. Rechtsomkeer, gps proberen negeren (wil ons doen keren en nog eens keren en nog eens), google maps dan maar. Die vindt vooral de D wegen in al hun facetten geweldig, en stuurt ons gezwind langs de kleinste baantjes van Frankrijk. Allemaal mooi, maar ook meedogenloos traag en dat begint onze chauffeur op de zenuwen te werken. U mag raden wie aan het stuur zit, maar die mens is blind voor verkeersborden die drempels aangeven en, ondanks een ultieme ‘pas op’, een boenk en een klop en een luide vloek. We zijn in snelheid over de drempel gehotst. Ik verwacht een gebroken fietsrek en wrakken in de berm. Maar het valt mee, de fietsen staan wat gedraaid en in een valse hoek op het rek, maar er is niks kapot. Wat hebben we weer geluk.
Het is een hele poos later als we arriveren op onze bestemming, maar die is heel mooi. Monique en Pierre overstelpen ons met een uitgebreide rondleiding, een flesje wijn, confituur, een paté de poulet. We mogen appels rapen zo veel we willen (wat we ook onmiddellijk doen) en een ritje met de quad een van de volgende dagen kan ook, indien gewenst. Het huis ligt heel rustig langs een aardeweg, het is groot en comfortabel, we installeren ons met veel goesting. Michel boven aan de ene kant, wij beneden aan de andere kant in de master bedroom, we moeten al bellen naar mekaar, als we mekaar willen horen ’s nachts. De kast van Michel heeft al een bewoner, dat ontdekt hij even later als hij gesis uit de kast hoort komen. Aaah, hij voelt zich bedreigd en geeft een flinke klop op het slangebeest. Kast kapot (de eigenaar heeft alles eigenhandig opgebouwd met hout uit het bos, wat gaat die man verdrietig zijn !!!) en het beest blijkt een mot. Een reuzemot weliswaar. Dat verhaal horen we pas de volgende morgen, wij horen en zien niets meer, de lakens zijn verdeeld deze keer, gevecht blijf uit.
En zo ontdek ik dat er op een ordinaire 'aire' soms prachtige roosjes te vinden zijn, die ik stante pede wil fotograferen.
Ons verblijf in Velles ligt niet ver van de autostrade naar Limoges en Toulouse, maar is toch heerlijk rustig gelegen. De dame des huizes is groot en heeft een zware stem en heeft al ettelijke lichamen opengesneden. Dat denken we toch, want de boekenkast zit vol met annalen uit de chirurgie. Zij woont in een kasteel, wij verblijven in het koetshuis-conciërgewoning. Aangenaam vertoeven. We smullen van de spaghetti die chef kok Michel thuis reeds gemaakt heeft en vlijen ons nog even neer op het terras. De avond is fluweelzacht en muisstil. De kippen zijn op stok en wij ook algauw. Het wordt een nachtelijk gevecht om een te smal laken. Hoe het in de kamer naast ons gesteld is, we weten het niet.
de hort op
