|
We worden gewekt door een mens van goede wil met De Mens, die vertelt dat we samen onderweg zijn. Het is woensdag vandaag en joepie, Johan komt onze kant uit. We hebben hem proberen overhalen om zijn vliegtuigticket in te ruilen voor een ticket met extra stop in Mazamet (wat geenszins bestaat), maar hij heeft koelbloedig gereageerd en is er niet in gelopen. En dus rijden we vandaag gezamelijk naar Carcassonne, waar hij al op ons staat te wachten, kloek en gebruind. Geert en Michel hebben de voormiddag al gevuld met het bakken van 10 pannenkoeken en het koken van patatjes. Ze zijn voorzienig, die mannen.
En wat gaan we doen deze namiddag ? U mag raden. Juist, ja, fietsen natuurlijk. Johan is onmiddellijk akkoord, het maken van zijn bed kan later. Hij heeft er zin in, de fiets is in orde gezet door 2 fietsenmakers en dat kan niet verkeerd lopen. Ja, dat dachten we maar. Hij trapt groot en hij kan niet klein. Beetje stampen en wrikkelen en het tandwiel hapt terug toe. Houden zo.
De zon laat het afweten, ze toont zich heel af en toe met waterige oogjes. We fietsen bijna continu onder de bomen en flirten met de grens van de Aude en de Tarn. De Montagne Noir ziet zwart van de loof- en sparrenbossen. En, ja, de droogte heeft hier ook zijn sporen nagelaten, de bladeren zijn hier en daar al aan het vallen. Ook de varens zien er ros en droog uit, het maakt het landschap mooi divers in een kleurenspel van felgroen via geel en roestbruin naar donkere sparrensprokkel.
We zoeken de weg naar St. Pierre, maar vinden enkel een kerk met een doodlopende straat. Chaos bij de mannen die op en af de fiets springen, rondlopen, smartphone consulteren…. Mooi hoe u dat op de foto’s kan zien! We moeten terug en rijden een andere weg weeral verkeerdelijk in. Poezenvergadering temidden de straat, ze gaan maar amper uit de weg, zij waren hier toch eerst zeker en niet die vreemdsoortige grote krekels met hun glimmende benen en hun zwetende oksels.
Tussendoortje : Michel heeft zich een nieuwe koersbroek aangeschaft, we prijzen ons gelukkig want ze was niet zo zedig meer wegens uitermate dun geworden op het zitvlak. Maar wat zien we bij Johan ? Wat is die roze schimmige schijn die uit de achterkant van die broek komt ? Moet dat zo zijn of….? Tip voor Cathy : koop die coureur een nieuwe broek.
Het wordt stilaan tijd om terug huiswaarts te keren, onze benen worden moe, onze hartslag gaat omhoog. We hebben heel wat hoogtemeters gevreten (800 hoor ik de statisticus onder ons later zeggen). In de verte zien we de Pic du Nore liggen, de hoogste top van de Montagne Noir. Die wordt op de planning van morgen gezet. Vandaag was 46 km genoeg.
Noot : we zijn op vadrouille met 3 mannen en 1 vrouw, maar zijn flagrant gekant tegen een rollenbestendigend patroon. Hoe ik dat weet ? De mannen die verantwoordelijk zijn voor de afwas deze avond krijgen de vaatwas niet in gang. Ik, die andere verplichtingen heb, belangrijke uiteraard, moet au secours komen om de kunst van de techniek te tonen. Waarop 2 van de 3 mannen heel hard roepen dat hun tussenkomst niet gevraagd werd. Ik moet er eens om lachen. Die mannen toch. Als even later de waterkoker niet lijkt te werken, zoeken ze het zelf maar even uit. Ik blijf zitten waar ik zit.
|
de hort op
