Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
11-06-2017
Kasteel van Durtal
Het ontbijt bij het Engels koppel is voortreffelijk. Gelukkig heeft de man zijn hoed afgezet zodat hij wat minder op Eddy Wally lijkt, maar zijn lach blijft nog steeds treffend gelijkend. De gastvrouw vertelt vol verontwaardiging over de vorige gasten die alles, maar dan ook alles van de ontbijttafel hebben meegepikt : brood, koeken, beleg, yoghurt, fruit. Ze kan het niet begrijpen en wij krijgen alvast de onderliggende boodschap om dit toch niet te doen. Waren we ook niet van plan. Het engels accent van de gastvrouw kan ik moeilijk thuis brengen, ik zoek naar een volkse film of reeks in mijn geheugen en dan valt het me te binnen, ze spreekt zoals de acteurs van Little Britain, Daffid who is the only gay in town, en zijn vriendin Milfanwe (waarschijnlijk schrijf je dat zo niet), die hem ondanks alles graag ziet en zich over hem ontfermt.
We komen aan in het stadje Durtal. Midden in het stadje staat een kasteel zoals alleen in sprookjes beschreven wordt, een vriendelijk, goedhartig, licht kasteel met veel ronde torentjes. Het staat voet aan voet met de kerk en de talrijke omliggende huizen. Ik stel me voor dat de prinses, die vanuit haar torenkamer de beweging in het stadje kon gadeslaan, aandrang voelde om te verbroederen en haar lange vlechten als een klimtouw naar beneden zwiepte. De jongens daar beneden, blij verrast, haastten zich om als eerste naar boven te klimmen om de eenzame prinses te bevreugdigen. De onzaligen die niet al te behendig waren vielen met hun klikken en hun klakken naar beneden. Dat was nog eens een mooie tijd.
Maar verder nu, de Loire verwacht ons. Geert is een echte brood-in-huisman. De gedachte dat er geen brood in huis te vinden is, is voor hem bijna ondraaglijk. Zo ook op de fiets. Zo komt het dat ik voortdurend met 2!!! stokbroden dwars onder mijn snelbinder over de franse wegen rijd. Een om op te eten en een....om weg te smijten. Ha ja, dat frans brood is na een dag zo oud dat je de keuze hebt : je eet er niet van of je eet er wel van, inclusief een spoedbezoek aan de tandarts. Dus smijten we het stilletjes naar de paarden.
Hoe dichter bij de Loire hoe meer bloemenvelden we tegenkomen. Ik herken tagetes (stinkertjes) en reukerwtjes. Wat zouden ze daarmee doen, vragen we ons af. Ik gok op zaad kweken. Het lijkt me een arbeidsintensieve sector, zaadjes verzamelen uit die honderden meters bloemenrijen. Op onze weg en erg in het oog springend ligt daar plotseling een grote boomgaard met niets dan volle, rijpe, donkere kersen. Daar doen we onze hoed voor af en dat moeten we beslist eens proeven. We stappen af en doen ons te goed aan deze hoorn des overvloeds. Geen boer die er naar kraait.
Sainte Suzanne, het mooi dorpje op de heuvel is beslist een wandeling waard, ware het niet dat ik plots weer zo dringend en hevig naar toilet moet en we in een bar belanden. Ook niet slecht, we nemen onze tijd om andere toeristen te observeren.
Vandaag hebben we niet veel kilometers op onze planning, een vijftigtal. Uit ondervinding weten we dat dat toch uitloopt naar meer. De vriendelijke, maar beetje vreemdsoortige Engelse gastheer helpt ons de deur uit. Hij is een pietje plekpot en heeft een jihadbaard, maar is goedlachs en hulpvaardig, geen klachten daarover.
Waren er gisteren nog grote kuddes schapenwolken, vandaag is de hemel azuur en de temperaturen zijn er naar. Het zindert en blinkt en verblindt
We eten een boterhammetje op de middag aan de trappen van een kerk in het dorpje Saint Denis d'Orgues (we onthouden het als Sint Denijs). Een auto komt tot bij ons getuft, vrouw achter het stuur, man ongedurig uitstappend, rondlopend, op zoek naar iets. Volgens mij is hij vooral op zoek naar zijn a propos, hij lijkt dronken of verward en waggelt doelloos rond. Zijn madame blijft in de auto, die ze vrolijk laat draaien, onder onze neus. Hebben wij nog maar net onze longen volgezogen met zo goed als onbezoedelde lucht en komt daar dan een koppel hun uitlaat onder ons eten duwen. Ik voel het Spaanse bloed van Geert stilaan nog Spaanser worden en bedenk wat voor tumult het rustig slapende dorpje algauw zal doen opschrikken. Gelukkig, waggelmans is daar terug en ze vertrekken weer. Oef.
We naderen de Loire, het landschap wordt vlakker en vlakker. Het deert me niet, het was even genoeg, dat geklim en gezwoeg en gezweet. We tuimelen wel weer van de ene foret in de andere, soms met hoge loofbomen, in alle tinten groen en ons beschuttend tegen het zonlicht, een enkele keer dennenbomen, niet zo hoog, maar lekker geurend. Ook de linden die we af en toe voorbij rijden hebben een niet te evenaren aroma, het doet me vaag denken aan mijn kindertijd. De goudgele tarwevelden, weer zo typisch frans uitgestrekt eindeloos, ze zingen ook een chanson du temps perdu. Als kind plukten we de aren en probeerden zo veel mogelijk graankorrels te 'pellen' en dan hadden we een handje vol 'brood'. Of we stoeiden de randen van de velden plat en werden dan gloedvol bekeven door Sooi (mijn vader), die beter dan wij het besef had dat tarwe eten was en daar mocht niet mee gespeeld worden. De oorlog ook weer, wie de oorlog had meegemaakt knoeide niet met eten. Hij wist als geen ander hoe honger lijden voelt, diezelfde oorlog had hem maandenlang krijgsgevangene gemaakt.
Vanavond logeren we op een boerderij, met drie reusachtige honden, die ons blaffend en grommend tegemoet stormen. We weten niet goed of ze dat doen uit nieuwsgierigheid, blijdschap, boosheid, angst. Volgens de gastvrouw hebben ze nog nooit een fiets gezien. Vandaar hun verwarring. Ik zet me toch maar liever achter mijn fiets, als het dan toch niet andets kan dan mogen ze hem eerst oppeuzelen. Maar als ze daarna ook in mijn billen willen happen zal ik ze toch de levieten moeten lezen. En ze wijzen op de xetten ter bescherming van de privacy. De eigenaars zijn engels en zo is Geert in zijn nopjes, als hij engels kan praten. De gastheer lijkt een kopie van Eddy Wally, hoed incluis. Zeker zijn lach. Daar mag ik dan weer niet te veel naar kijken of ik krijg zelf een hele slappe lach. En die kan ik hen onmogelijk
Het tweede deel speelt onze benen parten. Het routeboekje heeft gewaarschuwd, niet elke klim staat nog vermeld, omdat er te veel zijn. De batterij geraakt leeg, mijn eigen batterij ook. Gelukkig rijden we veilig beschut onder de hoge bomenkrans van de zoveelste foret. Mooi, die bossen hier, het compenseert een beetje de vermoeidheid. We houden halt bij een colletje van 273m, ik hoor mijn telefoon, grabbel in mijn tas. Koekoek zegt mijn smart phone. Geert staat te grijnzen, het is wel een echte koekoek die we horen.
Heel veel teken in la foret hier, gelukkig hebben we er niet echt doorgestapt maar zijn we er door gefietst, op zoek naar een mand vol proviand. Daarvoor moesten we een zeventien kilometer verderop, naar een dorpje dat Carrouges heet.Geert noemt het onverbeterlijk Courage. Die courage hadden we vandaag weer nodig, dat gaat hier op en neer zonder pardon en hoe kleiner de baantjes hoe minder pardon. We begrijpen nu waar Bernard Hinault zijn klimmersbenen vandaan heeft. (dank je voor de info, Thomas).Hij heeft jaren getraind op hetzelfde parcours en in volle gevecht tegen de heftige wind. Zoals wij hier ook doen (onze klimmersbenen zijn flink aan het zwellen). In 1980 won Hinault Luik-Bastenaken-Luik. Met dank aan het ruige weer in Bretagne, ze kwamen maar met 10 over de meet, de rest was bezweken.
Nu begrijp ik ook de afmetingen van dit huis : het was vroeger (in de 19de eeuw) een befaamde glasblazerij en er had zich een hele gemeenschap rond gesetteld. In de oorlog volledig plat gebombardeerd. Die oorlog houdt me bezig. Al die jonge jongens die het slagveld in gestuurd werden, langs weerszijde. Opgeroepen om het vaderland te verdedigen, waarschijnlijk vol spanning en met zin voor avontuur vertrokken, maar algauw in de brandende hel terecht gekomen. Vooral hier, in die dichte bossen, waar achter elke boom een vijand kon zitten en achter elke haag (want zo zijn er ook veel, les bocages heet men ze hier, ze zijn typisch voor Normandie) een hele patrouille. Om je verdere leven nachtmerries van te blijven hebben.
De honden blijven prominent aanwezig, nadat ze gisteren pertinent aanwezig waren, ze zijn ook voelbaar aanwezig, met hun diike kop komen ze duwen om aandacht.
De hemel is ondertussen helemaal opengetrokken, de zon verwarmt mens en dier. In het zonnetje komen de veldbloemen nog beter tot hun recht : wolken van wit en geel, veel en veel en nog meer, tot waar je kijken kunt. En daar is ook het winterkoninkje weer. En het ijsvogeltje, piepklein, vliegensvlug. En de vink die ongegeneerd voor onze neus zit te suskewieten. Morgen maken we het onszelf en de batterij moeilijk : er staan 80 km op de planning. Rara, wie onder ons denkt dat dat mogelijk is ?
Gisteravond schoven we gewoon mee aan tafel bij onze gastvrouw en dat smaakte heerlijk. Geen frieten maar gewone kost, zij het met een Italiaanse stempel, want de b&b wordt gerund door een trio Italiaanse vrouwen: moeder en twee dochters. Ze heten Capellini en ze serveerden ook capellini. Met broccoli. Dat had ik me al een paar dagen lopen afvragen, of die fransen ook wel eens broccoli zouden eten ipv tomaten en sla en frieten. La mamma had ook een prachtige combituin, moes-en siertuin, en de dochters een aantal springpaarden. Het is hier de streek van de paarden. We zien ze in alle kleuren en formaten. De nationale stoeterij ligt niet ver uit de buurt.
Stilaan verlaten we la haute normandie, maar gek genoeg is la basse normandie de lastigste etappe, met het meeste klimwerk dus. Dat ondervinden we aan het einde van onze trip, waar we een col van 400 m op moeten. Ik moet even passen, maar rijd dan toch verder. Heel bosrijk gebied hier. Graag zou ik een paar reeenoogjes tegenkomen, maar de enige oogjesweelde die ik hier zie is van piepjonge rennertjes, die wellicht diezelfde lastige col op en af gejaagd gaan worden.
De tweede wereldoorlog heeft hier lelijk huisgehouden, getuige een oude shermantank, neergepoot als monument, met de kippeveltekst : on ne passe pas. Kort en bondig, maar hoeveel jongens zijn daarvoor opgeofferd?
De b&b ligt op ons te wachten, bijna scheren we er voorbij in volle afdaling. Het zou een golfterrein kunnen zijn, inclusief een immens landhuis. Het bijhuis op zich is wel twee keer zo groot als ons eigen huis. Wie koopt die kastelen toch en wie kan dat onderhouden? We plannen hier morgen een dagje rust, de foret is een uitstekend wandelgebied en mijn knieen mogen wat bekomen. De vrouw des huizes brengt ons nog appelcider en pannenkoeken voor onze avondpicknick, we zijn weeral dankbaar. De mensen zijn hier erg hartelijk. En de drie grote honden van het domein zijn vriendelijk en pertinent aanwezig. Liefst liggen ze pal aan de voordeur en moet je een overstapje doen. Maar daar trekken ze zich niks van aan en kunnen we ze ongelijk geven?
We maken nu pas echt kennis met woest normandisch weer. Het begint nog zonnig, maar het duurt niet lang voor we een echte plensbui op ons hoofd krijgen. We herleren de echte betekenis van een schuilplaats. Al is het maar een afdakje, we kunnen er onder. Geert maakt een tuimelpartij op de betonnen baan omdat hij vergeet dat zijn fiets klikpedalen heeft. Hij roept nog, smachtend, 'help mij',maar het is al te laat, hij strijkt elegant zijwaarts en schrijlings neer, zijn fiets als trouwe onderdaan met hem. Gelukkig zonder veel erg, als er iemand de kunst van het vallen kent, dan is hij het wel. Over ons logeerplaatsje van de afgelopen nacht nog dit : Beaumont le Roger (zou moeten verbroederen met Antwerpen den Bart) was een stadje dat aan Dinant deed denken, maar dan zonder citadel. Gebouwd tegen de rotsen, zo ook onze chambres d'hotes. Onze kamer was een cabane van hout met als achterwand de rotsen. De gastvrouw dichtte bijzondere krachten toe aan die falaise, wat Geert er toe aanzette om op te merken dat er 'iets mis' was met de dame, hij kon niet zeggen wat, maar in elk geval iets mis. Ik denk dat hij bang was van de energetische kracht in haar ogen. Zoals hij vroeger bang was van 'Keunevel', de sjofele opkoper van konijnevellen die regelmatig bij hen thuis langs kwam. Als die ouwezwerver zijn entree maakte kon de kleine Geert niet vlug genoeg onder de tafel kruipen en stil als een bang muisje wachten (wat duurde dat lang, want Keunevel at eerst nog een stutte) tot die grote, grove man met een zak op de rug weer verdwenen was. Zulk een effect leek de franse dame dus ook op hem te hebben. Ik zag er niks verkeerds aan. Ze was vriendelijk en had een prachtige cabane, in hout, en smaakvol ingericht. En een heel goed bed. Het stadje kreunde onder oorlogsgeweld in het jaar 1000. Een of andere heerser van de streek was gehuwd met une femme infidele, bij wie hij eerst 11 kinderen had gemaakt. Toen zij viel voor de charmes van een andere prins, met wie ze nog 3 kinderen kreeg, werd die eerste prins zo chagrijnig en nors dat hij alles en iedereen begon aan te vallen, zijn eigen onderdanen eerst. Wie opstandig was werden de hamstrings overgesneden. Wat de liefde toch vermag! Af en toe komt de zon terug piepen en valt het op hoe lieflijk het hier is. Veel riviertjes met vochtige oevers en grazende koeien. Geert ziet een gele specht, ik zie vooral gele boterbloemen. Chacun son branche (of zoals in het westvlaams : ieder zijnen artikel). We draaien al vroeg in de namiddag af naar onze chambres d'hotes, verkleumd, snakkend naar een warme douche. En dat krijgen we, in een piepklein dorpje : Villers en Ouche. Morgen wordt het beter, de weerkaarten hebben het beloofd.
Vanuit Jumieges aan de Seine in een lommerrijk bos terecht gekomen. Niet dat we zo veel koelte nodig hebben, de zon verstopt zich veelvuldig achter grijze dreigende wolken en de temperaturen zijn verre van tropisch. Maar regenen doet het niet en dat vinden de mensen hier maar niks, want al het groen snakt naar water. We deden ons gisteravond nog tegoed aan dikke donkerrode kersen, het is de streek van de kerselaar en ze zijn, net nu, rijp. Een mooi cadeau want ik ben gek op kersen. Het uitgestrekt bos toont een heel ander Normandië, dan we tot nu kenden. Het is er stil, geen mens of dier te bespeuren, al.beloven de verkeersborden huppelende herten. Het vingerhoedskruid staat trots in bloei, buigt enkel voor de westenwind. Want die is er ook weer, nog feller dan gisteren en Geert verstopt zich achter mijn rug. Het is echt stampen geblazen.
De typische huizen van hier hebben een erg grappig detail : de daken zijn van riet en in de nok groeien irissen die met hun wortels er voor zorgen dat het riet vast blijft zitten.
We wringen ons langs smalle baantjes, afgezoomd met hagen. Achter elke haag een hond. En elke hond keft of blaft of gromt. Zegt de ene tegen de andere : vreemd hondenvolk voor de deur. Bast de andere tegen de volgende :dat zijn twee chinese pekinezen. Maar nee, blaast alweer een andere, dat is een afhgaanse windhond en gezel. Kefkef, ik denk, het is een hond uit Kiev. Bedoel je dan een Oekraïense rebelhond? Grrrgrr, gromgrom, het zijn gewoon stratiers uit Grrroningen. En wij, wij kwebbelen mee, al is het in een andere taal.
De voorziene 60 km zijn er 70 geworden (Beaumont le Roger), althans volgens het oordeel van Geert. Ik tel er 68. Maar ik begrijp het wel, zijn kilometers zijn iets langer dan de mijne. Zoals hij ook altijd 2 cm groter is dan in zijn medisch dossier staat. Het steekt niet zo nauw.
Waar nog veel marge voor verbetering in zit, dat is mijn frans. Het is soms zo slecht dat mensen overschakelen op gebarentaal of, erger nog op Engels. Want helaas mijn engels is pas echt schabouwelijk.
de hort op
