Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
27-12-2023
Inpakdag
Het einde nadert, we moeten inpakken. Morgen nemen we het vliegtuig om 11u20 in Malaga. We hebben een paar stressoren : 1) hoeveel wegen die valiezen ? Zowaar zwaar !!! Is dat meer dan 20kg ? Dat weten we niet. Ik stel Geert voor om mij eens op te heffen, dan in zijn hoofd dit delen door 3 en dan een valies op te heffen. Wat denkt hij daarvan ? Hoger of lager ? Geen sprake van dat hij dat gaat doen, hij is niet gek. Dan stel ik hem voor om de weegschaal van Antonio te gaan vragen. Héhé, Antonio heeft geen weegschaal, die meet alles uit het hoofd en op zijn vingers. Klasseren dan maar en afwachten! Tweede stressor : de auto. Die is zo vuil (aan de buitenkant) alsof we Parijs-Dakar hebben gereden. Het arme vehikel heeft afgezien aan zijn onderkant, aan zijn ophanging, aan zijn vering en wellicht nog hier en daar. Hem wassen gaan we niet doen, maar zo kunnen we ook niet zien of er soms schade is aan de buitenkant. Niet dat onze prachtige chauffeur iemand geraakt zou hebben, maar het ligt hier vol met opspringende steentjes en uitwijken voor een tegenligger stuurt de auto soms de bosjes in, waar scherpe takjes zitten te wachten om krasjes op auto's te maken, zo gemeen zijn ze wel. Ook dat klasseren we, we kunnen er toch niets meer aan veranderen. Alles zal zich openbaren na de wasbeurt.
We gaan een laatste keer eten in de bar van Acebuchal, we staan gereserveerd onder de naam 'Gilda'. We zitten in het zonnetje, Geert kan zijn ogen er niet van open houden. Als we bestellen wijst de kelner Benjamin ons terecht dat we veel te veel bestellen, we krijgen dat niet op, weten we dat nu nog niet ? Oei, beetje dimmen dan maar. Een salade van het huis delen, de kaas- en champignonkroketten laten vallen, nog een secondo plato nemen (die uiteraard veel vlees bevat, waar wij overwegend groenten eten, zweren de Spanjaarden nog steeds bij veel vlees) een liter water drinken en wegwezen. Er is veel volk, de twee kelners kunnen hun eigen voeten niet bijhouden. Liever een koffer van 30 kg en een auto vol schrammen, dan één dag het werk te moeten doen wat zij doen.
Geert, de nostalgische ziel, wil nog eens naar het Balcon van Europa. Alsof we voor de allereerste keer in Nerja komen rijden we hopeloos verloren. Hij ziet een wegwijzer naar het Oosten, ik zeg 'dat kan niet, we moeten naar het Westen'. Het Balcon ligt in het midden, laten we het daarbij houden. We drinken er nog eentje op. Ik vraag de kelner naar de cartera (de kaart). Olala, zegt hij, dat krijg je niet, dat is mijn portefeuille. La carta, dat moet het zijn. Beter opletten in de Spaanse les, kijft hij. Gelukkig zie ik er even onschuldig uit als ik ben, niet met een holster en een leren jekker en een doodshoofd getatoeeerd in mijn nek, oude vrouwtjes bijten niet, die kennen gewoon geen Spaans.
De zon begint te zakken in de zee. We zien een mooie zonsondergang. Het begint wel koud te worden, we zullen maar eens huiswaarts keren. Op het moeilijke stuk naar Acebuchal pronostikeren we hoeveel auto's we zullen tegenkomen. Geert denkt 0, het is bijna donker, iedereen is naar huis. Ik schat 3. Het zijn er drie. Ze zijn galant en voorzichtig in het donker. Wij ook. De kachel mag nog één keer hout slurpen en brommen en knisperen. Wij nog één keer slapen. Bye Andalusië, het was mooi, we zijn je dankbaar voor je prachtige natuur en je eeuwigdurende zonneschijn.
De ochtend begint lieflijk, zachtjes gewekt worden door een schouderklopje, de tafel al gedekt, de boterhammetjes geroosterd, koffie gezet. We keuvelen wat over de tocht die we gaan doen, zullen we de top halen want er zijn nogal wat hoogtemeters te overwinnen, maar we zetten onszelf onmiddellijk uit de wind, want niks moet, we kunnen altijd op onze passen terugkeren, maar toch, we gaan er voor !!
Twee minuten later zit het er bovenarms op. Ik heb mijn schaarse boterhammen in de broodrooster laten zwartblakeren. Veel rook, veel gevloek, 'uit je doppen kijken', 'vergiftigde lucht', kortom een kortsluiting in het hoofd van Geert. Maar kijk, ik heb nog 4 maagdelijk witte boterhammen, ik steek ze vlug in de rooster, laten we in alle sereniteit ons lunchpakket maken. Die rooster is goed opgewarmd en begint binnen de kortste keren terug te roken. Wat nu ? Aaaaach, alle vier de sneetjes zijn zwart. Niet bruin maar zwart. En de rook is navenant. Deuren en vensters open, geroep, gekef, de hond van hiernaast vindt het ook niet leuk. Ik ook niet. Mijn allerlaatste boterhammetjes gaan in de rooster. Geert is al de piste in, hij kan het niet meer aanzien. Het geeft mij de mogelijkheid om me goed te concentreren op de oververhitte broodrooster en de hammetjes er op tijd uit te vissen. Oef, mijn lunchpakket is gered. Wat ik morgen zal eten, dat zien we dan wel.
Het voelt buiten nog ijzig koud aan, de zon zit achter de bergen, we zullen ons warm moeten stappen. Het is een beschreven tocht in Wikiloc, da app die ons vorige keer de rotsen in stuurde. Het eerste stuk van de route kennen we al, het stijgt gemoedelijk, soms wat steiler. Het warmt ons goed op en eens de zon over de toppen komt piepen krijgen we het algauw veel te warm. De eerste stop komt na 250 hoogtemeters aan de puerta paez blanca. Een beetje drinken, de truien uit, en verder. De aanduiding van de route op de app blijft verbazend dicht bij de werkelijke paden die we volgen, het stemt ons tevreden en hoopvol. Veel naaldbomen langs de kant van de weg, sommigen zijn afgeknakt door de wind en weer opgeruimd door de gemeentewerkers (nemen we aan). Die gemeentewerkers zijn in de verte te zien met hun bulldozer en hun bobcat. Ze zijn alweer een boord aan het verstevigen met reusachtige rotsblokken die ze in de bedding van een droge rivier vinden. Ik houd mijn hart vast als ik ze zie manoevreren met hun machines, de afgrond is nooit ver, het is echt millimeterwerk.
We verwachten een steil pad links van de weg dat ons naar de top gaat voeren, maar weten niet hoe de aanduiding zal zijn en speuren dus al flink langs de flanken. De rotsen zijn hier opvallend blank, maar ook loodrecht omhoog, dat kan toch geen pad zijn. Er is een opvallende holte in één van de rotsen, zou dat een grot zijn ? Daar wil ik in gaan curieuzeneuzen, ook al is speleologie helemaal niets voor mij. Toch eens gaan kijken. Geert komt weifelend nader. We kijken eens goed rond in de ondergrondse kamer, het is er niet geheel donker en plots zie ik een rotstekening op één van de wanden. Huuuh ? Zijn dat hiërogliefen ? Ontdekken wij hier iets ? We kijken nog eens beter, het is warempel een kerstgebeuren dat daar op de rotsen staat. Wie heeft dat daarop gezet en hoe oud is dat ding al ? Ik maak er een foto van, we weten niet goed wat we er van moeten denken en of het wel echt is.
Het steil pad dient zich aan, het staat keurig aangeduid met een blauwe bol en het neemt ons mee naar 1.000 m hoogte. Ik zou zo graag boven de boomgrens uitkomen. Helaas, het mag niet zijn. Het hoogste punt ligt netjes tussen de bomen en aan een rivier met schitterend witte rotsblokken. Gewassen op 60 graden en gebleekt in de zon. Het is hier rustig zitten, geen mens te zien, niks te horen (ook geen vogels, die ik sowieso al niet hoor), wat een heerlijke plaats. 'De avond gaat ons verrassen', zegt Geert, 'we moeten terug'. Ik reken vlug, we zijn drieëneenhalf uur aan het stappen, voornamelijk bergop, en het is nu 13.u30. Als we niet verloren lopen zijn we in tweeënhalf uur terug thuis. Als er niets onverwachts op onze weg komt, wordt het 16u bij thuiskomst. Zo verrast gaan we niet zijn door de avond, toch ?
Er komt nog een klimmetje, wat ons er toe aanzet om te zien wie het snelst boven is. Ondanks mijn hardhandige terugduwpogingen moet ik toch het onderspit delven, dat manneke wipt me met zijn zware bottinnen voorbij. Het is een oneerlijke strijd : hij kan korte, snelle bokkensprongen maken, ik moet het hebben van mijn lange benen die kunnen volhouden.
Vanaf nu wordt het een lange, zeer lange afdaling, en wat we gisteren als een nieuwe, door ons uitgevonden sport, beschouwden, doen de wandelaars hier al jarenlang : dry rafting. We dalen kilometers af in een droge rivierbedding. Dat is niet altijd even gemakkelijk, er zijn keien, er zijn rotsen, er zijn bomen die in de weg liggen, wortels waar je voeten kunnen blijven achterhaken. Het vergt concentratie en voorzichtigheid en zorgen dat je niet op je knieën terecht komt, want dat zou lelijk pijn doen. Wikiloc blijft ons goede bijstand verlenen, we volgen perfect de uitgestippelde route en komen algauw op ons bekend gebied. Nog even de laatste afdaling. Ze duurt langer dan ik zou willen. 'Acebuchal', roep ik luid, 'waar ben je' ? 'Hier', roept er iemand. 'Waar dan ?' 'Hier!' Ik droom het maar. Acebuchal is stil, op de gezellige drukte van de bar na. We drinken er een op, tevreden over onze prestatie. Bijna zes uur op pad, mits een half uurtje onderbroken om te eten, dat hebben we goed gedaan.
het vorig artikel nog even aanvullen met de foto van de muurschildering die (een deel van ?) de Guernica van Picasso voorstelt. In zwart-wit getekend hier.
Maandag, wasdag ! Het is wel Kerstmis (Feliz Navidad, tralalalala), maar we zijn erg gestructureerd (ja toch ?) en op maandag moet er gewassen worden. Niet erg, de wasmachine regelt dat voor ons, de draad buiten nodigt het wasgoed uit op zijn droog kerstfeest en de zon helpt een handje. Terwijl ik de bar aandoe om een brood te kopen, maakt Geert spaghettisaus. Dat is ons kerstmaal en dat vinden we helemaal goed. Maar buiten dat huishoudelijk gedoe (ik heb ook al eens geveegd én de afwas gedaan !) doen we vandaag een nieuwe activiteit : dry rafting.
We nemen daar onmiddellijk een patent op want we hebben het zelf uitgevonden. Of het een wereldsucces zal worden : we hopen van wel, maar denken van misschien niet. Het is zo dat ik een paadje heb gevonden naar de rivier die langs het dorpje loopt. De rivier is helaas geen rivier meer, maar een droge bedding. Afdalen met een rubberboot kan dus niet en dat is spijtig want rafting is superleuk en helemaal niet gevaarlijk. Zo dacht ik er een aantal jaren geleden over, 'een beetje bootje varen op een wilde rivier', en ging ik enthousiast mee met Margo en Geert voor een raftingtochtje. De boot sloeg op hol, hij ging achterstevoren over kop, iedereen in het water, niet meer wetend waar boven of onder was en Hilde wou geen poot meer verzetten. Maar goed, deze keer is er geen water en dus doen we het droog. We dalen zonder boot de rivier af. Stenen, doornen, droge watervallen, we slaan ons overal door. Dat gaat goed, de eerste honderd meter. Dan wordt het donker door de dichte begroeiïng en glibberig en stekelig en is de pret er af. We overwegen om een machete te gaan kopen in Frigiliana, maar nee, toch maar niet. Terugkeren maar. Als we eens goed rondkijken dan zien we nu ook dat alle afvoerpijpen van de huizen van het dorp in de rivier lozen. Vandaar het toch niet al te frisse reukje dat in die bedding hangt. We haasten ons die put uit vóór er iemand zijn toilet doortrekt en bedenken een waardevol alternatief. Kerst aan zee : klinkt dat niet aantrekkelijk ?
Er is veel zee in de buurt, we kiezen Torre del Mar, daar zijn we nog niet geweest. Dat valt goed mee. Het stadje is heel wandelvriendelijk, we hebben een promenade van wel 4km lang, overal zijn bars, banken, toiletten, palmbomen... en Spanjaarden, én toeristen. Parkieten, yachten, vissersboten, een vuurtoren, muurschilderingen, speeltuintjes en heel veel strand. Geert heeft zijn zonnebril op, ik maak een foto van hem. Zoals hij kijkt moeten de mensen wel denken dat hij iemand van de cosa nostra is. En dat met een grote madame bij hem in rode short en benen vol krassen. Niet pluis, die twee. Geen nood, wij kunnen dat ook denken van het volk dat we tegenkomen. Mensen kijken verveelt nooit. Want waarom loopt de ene er bij alsof hij/zij naar de Oscaruitreiking mag en de andere in vuile trainingbroek ? Waarom kakelen de Spaanse vrouwen zo en wat vertellen ze dan wel ? Waarom loopt die ene toerist met vier honden aan de leiband ? Waarom smijt dat jongetje met stenen naar de meeuwen ? (omdat zijn opa hem aanmoedigt). Waarom loopt de ene half bloot en heeft de ander een dikke wintervest aan ? En zingen ze daar kerstgezangen of zijn het dronkemansliederen ? Is de zatte nonkel in zijn nopjes en gijzelt hij het hele gezelschap ? Rollen ze straks ruziënd over de grond ?
We weten het antwoord niet, maar krijgen wel honger. De spaghettisaus wacht, wij vallen aan. Het blijkt toch wel een heel grote pot saus te zijn. Ik opper om een deel aan Kai te geven, zoniet is er de volgende dagen opnieuw en opnieuw spaghetti. Geert regelt dat even met Kai, die jongen is blij met zijn portie. En het varken, dat is niet meer te zien. Geert is overtuigd dat het logeerde in een huisje hier vlakbij, naast het huisje van de oude Zweed. Ik heb toch mijn twijfels. De oplossing is : vragen aan de oude Zweed of hij een varken als buur gehad heeft. Als dat maar niet tot een spraakverwarring leidt.
de hort op
