Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
03-12-2023
de aankomst in Malaga
Het was 30 november en we hadden twee treintickets, het eerste van Montpellier naar Barcelona met een gewone trein (een cercania), het tweede met de tgv van Barcelona naar Malaga (die ik per ongeluk in 1ste klasse boekte).
We hadden gisteren al eens rondgekoekeloerd in het station van Montpellier en wisten dat er problemen waren op onze lijn wegens vandalisme en dat was niet opgelost toen we de trein namen. Het gaf wat vertraging maar geen nood, we hadden 3 uur speling in Barcelona. De grensovergang naar Spanje verliep vlekkeloos. Dat hadden we al anders geweten en we begrepen niet goed dat we nu zonder problemen de grens overgingen, terwijl ons vroeger verteld is dat de breedte van de sporen verschillend is in Spanje en Frankrijk. Die sporen waren wellicht bijgewerkt en wij blij. Een paar stoere gendarmen stommelden met hun zware bottines door alle compartimenten, maar heel geïnteresseerd leken ze niet. Misschien verwachtten ze smokkelaars en illegalen, die bij het zien van de uniformen vierklauwens zouden wegstormen, maar iedereen bleef rustig zitten en de inspectie was zo geklaard. Algauw was daar Barcelona Sants en wij naar buiten. De warmte sloeg ons in het gezicht. We kwamen tenslotte uit een winterend land en hier was het zowaar 23 graden. Dat werd zweten en zonzitten. We aten een snack en kochten een appeltje voor de dorst in een mercado van een buitenlandse breedlachende man. Twee euro tachtig, dat was al een stuk van zijn omzet van die dag.
Om 15u15 vertrok de tgv naar Malaga, we werden gecontroleerd als voor een vlucht en zeulden wederom met onze bagage naar de wachtrij. De tgv was een zegen, er was airco, de beenruimte was groot, de zetels comfortabel. Goed voor 6.5 uur treinen. Bij het opstappen had de Renfe-conducteur onze tickets gescand, maar vreemd genoeg kwam er regelmatig iemand langs van het personeel ter controle van de tickets, willekeurig of gericht, dat wisten we niet. Dus zouden we onze tickets maar alvast klaar houden. Waar waren ze nu weer ? In de tas ? of in de rugzak ? In onze jaszak misschien ? Ik moest ze vast en zeker laatst gehad hebben, volgens Geert, maar daar was ik zo zeker nog niet van. Paniek en discussie, want hoe gingen we bewijzen dat we wel ooit tickets hadden gehad ? Betaling opzoeken ? Bevestigingsmail tonen ? We kibbelden wat en er gebeurde verder niets, de trein reed voort en geen mens die naar ons keek. Drama voor niks, soms zijn we daar goed in.
Malaga werd laat, we voelden ons gesloopt bij het buitenkomen van het treinstation, maar er was nog een bus te nemen en, vooral, we moesten op het juiste moment afstappen, in het donker. De chauffeur hielp een handje en daar stonden we alweer met onze pakken en zakken op weg naar het appartement dat om tien uur geen receptie meer had maar ons verwezen had naar een ander hotel een eindje verder. Een eindje verder, allemaal goed en wel, maar elk eindje was voor ons een EIND. Zoals Montpellier ons aangenaam verraste in de oude binnenstad, zo deed ook Malaga. Ondanks het late uur was het druk, maar de kleine straatjes waren allen verkeersvrij en dat verzachtte het moeizame heulen en zeulen. De receptioniste was, godzijdank, nog uitzonderlijk aanwezig en stopte ons vriendelijk en kordaat ons bedje in. Het ergste leed was geleden. Jochei!
Nog nooit had ik gehoord van dit witte dorpje, tot de columns van Marnix Peeters in De Morgen er zo smakelijk en liefdevol over vertelden, en ik toch eens ging opzoeken waar dat gehucht nu eigenlijk lag. Niet ver van de Middellandse Zee, weggestoken in de bergen boven Nerja en Frigiliana, moeilijk bereikbaar en heerlijk rustig, zo was de omschrijving. Hond Boef die ondertussen de beroemdste hond van België is, stamt van de bergen rond het dorpje, werd ontdekt en geadopteerd door Marnix en zijn partner Jana. De moeilijke opvoeding van de verwilderde berghond wordt mooi beschreven in twee boeken die Jana daarover schreef. Ze lezen als een trein.
Toen we vorig jaar op fietreis naar Granada waren, vond ik het de moeite om een kijkje te gaan nemen in het bergdorp en huurde een Fiat 500 in Granada voor één dag, op zoek naar 'het verloren dorp'. Geert was helemaal niet overtuigd dat we dat dorpje moesten zien en schreeuwde moord en brand toen we het smalle pad dat de bergen in draaide, hier en daar onverhard, met ons klein autootje te lijf gingen. Er waren momenten dat ik dacht dat hij zich uit de auto wou werpen, maar, eerlijk, ik vond het niet gevaarlijk. Hobbelig, dat wel, en soms steil en beter geen tegenliggers misschien, maar verder, nee, ik zag het best zitten. Het dorpje zag ik nog meer zitten, een GR had ik ook al opgemerkt, een restaurantje in het dorp waar je niet noodzakelijk moest eten, maar ook gewoon iets kon drinken. En rust. En blauwe lucht. En vriendelijk volk. Geen verkeer. Smalle straatjes. Kleine huisjes. Veel bloemen. Het bleef in mijn hoofd zitten.
Vandaag zitten we hier. Het is 3 december, volop koud en winter in België. Hier is het ook koud voor de tijd van het jaar. Het is avond, het houtvuur brandt. Buiten is het 10 graden. Maar overdag is er een weldadig zonnetje bij 17 graden en een azuurblauwe lucht. Ideaal om te wandelen, een terrasje te doen, te lezen op een zonnig plekje. De dagen zijn hier iets langer dan bij ons, rond 18 uur is het donker en kruipt iedereen bij de kachel. Veel volk is dat niet, het is geen hoogseizoen, maar toch genoeg om geen kluizenaars te worden. We huren Casa Lola, wat door Geert onmiddellijk bestempeld wordt als een 'kruipkot'. Overdrijvingen zijn hem niet vreemd, maar echt groot kan ik het ook niet noemen. Ruim genoeg voor de tijd dat we binnen doorbrengen, zo redeneer ik, want dat is enkel om te slapen, te eten, en 's avonds wat te soezen.
Acebuchal ligt op 2.000 km van België en dat is VER. Hoe we naar hier zouden komen, het was een gepuzzel, gepeins en getwijfel, maar uiteindelijk leek ons het meest opportuun de trein te nemen en dat in twee dagen. Het eerste stuk trein ging van Tourcoing naar Montpellier met de tgv van den Aldi, die spotgoedkope ritten heeft. We betaalden 19 euro voor de hele rit. Per persoon. Het nadeel van met de trein reizen is natuurlijk de hoeveelheid bagage. Die moet je beperken of toch proberen dat te doen. We slaagden er niet zo goed in. Dat werd een gesleur en gezeul met valiezen en rugzakken en draagtassen...Het maakte dat we heel traag vooruitgingen, want elke honderd meter gaf recht op een minuut uitblazen. In Montpellier lag ons verblijf dan nog op de tweede verdieping en dat zonder lift, dus die eerste avond besloten we al dat met de trein 'zoiets niet te doen is'.De eigenaar van het appartement had ons gelukkig met handen en voeten uitgelegd (via whatsapp, via een video) hoe we het gebouw moesten binnengeraken. Zonder dat zou het ons niet gelukt zijn en bovendien zouden we verschrikt achteruit gedeinsd hebben bij het zien hoe aftands het gebouw met de gammele voordeur eruit zag. Binnen was het niet veel beter, toch niet wat de electriciteit (loshangende draden !) en het raamwerk betrof in de gemeenschappelijke delen, maar eens de flat zelf binnen werd alles anders. Gelukkig maar.
Het ongenoegen over het valiezengezwoeg ging vlug liggen, het oude stadsgedeelte van Montpellier is zo gezellig en sfeervol. We logeerden er midden in en struinden die avond langs de kleine verkeersvrije straatjes met de vele winkeltjes en bars en restaurantjes in een gemoedelijke drukte. We belandden bij een Libanees die ons falafels en sla en hummus voorschotelde en ons in één klap een adres in Antwerpen verklapte waar we 'nog veel lekkerder konden eten'. Vriendelijke man, vriendelijke prijs.
We sliepen lekker met naast ons de wekker, want de trein voor Barcelona de volgende dag vertrok om 9u30.
de hort op
