De laatste dag is aangebroken. Het vervult me met trots, maar ook wat weemoed. Aan alles komt een eind. De 800 kilometers zijn afgemalen. Zonder ongelukken, zonder ziektes of andere calamiteiten. Twee platte banden, dat is het bilan.

Morgen is het maandag, dan komen de vragen van Proust  op de proppen. Ik ben reuze nieuwsgierig!!

08-09-2019 om 21:42 geschreven door geert en hilde op de fiets

Geert rijdt vandaag, er staan 95 km op het programma voor ons drieën.  We blijven in de Herault, die mijn hart gestolen heeft. Het kan ook de Haute Lanquedoc zijn, zo juist weet ik het niet, maar het is een golvende, groene, lieflijke streek. Voor we vertrokken hebben we van de man met de droesemogen nog wat eigen kweek gekocht : ail de l'ours, caviar de champignons, confit de pastèque, ingelegde tomaten met eekhoorntjesbrood en een grote pot augurken. Allemaal lekkerrr!

Onze boodschapper heeft de markt gedaan en schotelt ons verse geitenkaas voor op de place Charles de Gaulle in Murviel-les-Béziers. Een man die zich vermomd heeft als burgemeester komt vragen waar we vandaan komen. Waar hij vandaan komt vertelt hij niet. Mijn twee kompanen leggen zich plat op de grote markt om de kaart te bestuderen, dorpjes worden nauwkeurig opgeschreven. We mogen niet te veel afwijken van onze route, de tegenwind maakt het al lastig genoeg.

De wijngaarden van de Lanquedoc palmen het landschap in. Hoeveel kilo's druiven worden hier niet gekweekt!

In Bize Minervois, staat de garrigue er zwartgeblakerd bij. Hier heeft het lelijk gebrand. Toevallig kijkt Johan even later in de krant bij een tussenstop. De brand was de vorige dag, zo blijkt. Johan blust nog wat na. Helaas niet voldoende, de brandweer komt alweer aangerukt. Wat een hete tijden! 

Michel wil een fotoreeks maken van de wijngaarden. Vooraanzicht, zijaanzicht, bovenaanzicht, het is geen gezicht. En Geert roept ons op om vlug te komen want de chambre d'hôtes heeft een zwembad en een pingpongtafel en wordt gerund door 2 Engelse mannen, die speciaal voor onze boys een boysroom hebben geprepareerd. We duiken nog even in de jacuzzi en het zwembad en zijn helemaal klaar om iets te gaan eten. Het wordt pizza in een zieltogend restaurantje, waarvan het mevrouwtje ons alles vertelt over de transhumance en de bijzondere man die haar grootvader was. Ze kijkt nauwlettend toe of we nog wel luisteren, wegdromen hoeven we niet te proberen, want ze wil zekerheid of we wel begrijpen wat ze zegt. Zo niet, zal ze het eens opnieuw vertellen.

We moeten toch écht wel vertrekken en schuifelen zachtjes naar de uitgang en richting ons bed. Voor ons ruim genoeg, the boys moeten stil opgebaard op hun rug liggen, hun bedje is slechts 80 cm breed. Lits séparés!

08-09-2019 om 00:00 geschreven door geert en hilde op de fiets

Vandaag ben ik chauffeur van dienst. Ik spoed me op weg en stop bij de eerste bakker die ik tegenkom. Brood te pakken krijgen lijkt eenvoudig, maar hier is dat niet zo simpel, want de streek is heel dun bevolkt.  Met twee baguettes onder mijn arm ben ik al zeker dat we niet van honger gaan omkomen.  Het is zonnig en de natuur is prachtig.  Groen en groen en nog groener dan groen. Uitgestrekte bossen (ik denk loofbossen, maar Geert corrigeert me en zegt dat het naaldbossen zijn), waar ik met mijn auto doorsnijd. Het kost niet veel moeite om in die bossen hele scharen trollen en snotgurken te zien, die met hun mansgrote handen forellen uit de beken scheppen en hazen bij hun oren uit hun holen trekken.  Als kind zou ik vast geloofd hebben dat ze ook wel kindjes aten en vreselijk konden rollen met hun bolle ogen.  Hoe meer je zou smeken om terug naar huis te mogen, hoe afstotelijker ze zouden lachen en bekketrekken.

Maar nu zit ik veilig in de auto en lach de trollen vierkant uit. De wind is fel en ondanks de volle zon is het koud buiten, amper 14°C.  Ik rijd kilometers en kilometers en kom geen levende ziel tegen.  Een paar uitgestorven dorpen en verder altijd maar die bomen.  Verderop wordt het vlakker en nog meer woeiende waai met echte rukwinden. Achteraf vertellen de mannen dat ze Johan bijna kwijt waren in de rukwindendans. We hebben afgesproken in het dorpje Le Caylar en ik zie dat het vlak tegen de autosnelweg ligt.  Vreemd is dat, zo dikwijls hebben we die autobaan al genomen (Clermont Ferrand naar Béziers, Montpellier) en nooit geweten dat er zo een bar land achter lag.

Het dorpje is niet veel soeps maar heeft wel een mooie 'arbre sculpté" op de markt staan.  We eten aan de voet van die boom en proberen een graatmager katje wat te voeren, maar het hapt niet echt toe.  Arm beestje, het zit vast boordevol wormen.

Vol energie vertrekken de mannen terug voor de verdere tocht, ik zie ze pas 's avonds terug aan de chambres d'hôtes van Joncels.  Een heel merkwaardige villa met heel merkwaardige mensen.  Ze noemen het een villa, maar eigenlijk is het een soort mas van heel lang geleden, even zo lang beheerd door dezelfde familie van kunstenaars. Het is er groot, oud en stoffig.  We krijgen een heel appartement tot onze beschikking met twee slaapkamers en dan nog eens 2 mezzanines. In de mas  wonen ook twee honden (chow chow), die knorren als varkens en een of meer poezen.  De heer des huizes is een verzopen man met zijn haar in een staartje, maar hij is erg guitig en charmeert graag 'madame' (dat ben ik). Zijn vrouw schildert (en kookt voor ons) en zijn schoonvader (van 94 jaar) maakt al heel zijn leven, dag na dag, houten sculpturen. Ik kan geen plaatsje in de grote mas bedenken waar geen kunstwerk van de man hangt, staat of ligt.  Ze zijn bevreemdend mooi, we geraken er niet op uit gekeken.  Ze doen wat denken aan de spookachtige figuren van Dali.  Maar, ze zijn niet te koop.  Hoe jammer, al die prachtige dingen. Later op de avond zien we de oude man met zijn stok en.....hij heeft ook een staartje in zijn haar.  Aandoenlijk grappig.

We krijgen een lekker avondmaal met de nodige animatie van Alain, die ons vol alcohol giet.  Daar worden we ontzettend vrolijk van en Alain ook (want die drinkt mee vanuit de keuken).  Gelukkig is het niet zo erg dat de houten sculpturen tot leven komen en mee beginnen feesten. Dat zou pas hallucinant zijn.

Aangeschoten kruipen we in onze nestjes, de spinnen in alle hoeken van de kamers zijn ook al gaan slapen en buiten wachten nog honderden takken, boomstronken, knoesten om bewerkt te worden door de kunstzinnige handen van de 94-jarige kunstenaar.  Wat een prachtige kerel !!

07-09-2019 om 22:55 geschreven door geert en hilde op de fiets

Uzès, je was prachtig verlicht, maar we komen vandaag niet terug. Neen, We fietsen onder het stadje door langs kleine pittoreske baantjes. Rustig, zonnig, wind actief aanwezig.

Michel is chauffeur en boodschappenjongen en ontdekt -te laat- dat hij zonder portemonnee in de winkel staat. Dan maar in natura betalen.  Of toch niet, hij heeft een paar centen op zak, de winkeldame geeft hem waar voor zijn geld.

Het is leuk rijden ondertussen, maar pssssjjt pssssjjjt pssssjt, daar ontsnapt lucht uit het achterwiel van Johan.  Band plat, niet getreurd, nieuw bandje steken.  Geert heeft een NIEUW bandje zitten, getuige het elastiekje dat errond zit.  Bandje heeft een gat.  Je houdt het niet voor mogelijk, twee jaar geleden hadden we exact hetzelfde scenario.  Mannen rijden plat en steken het foute bandje terug in de verpakking en denken dan dat het een nieuw bandje is.  De enige die MISSCHIEN nog écht nieuwe bandjes heeft is Michel, maar die staat zonder portemonnee bij de winkeljuffrouw.  Gelukkig is Johan een erg handige Harry en kan hij ook bandjes plakken, zelfs met verduurde lijm en vergane plakkertjes. Bandje opgepompt en samen terug de fiets op.  Michel wacht ons op aan de rand van het dorpje Sauve en heeft een picknickplaatsje gevonden aan het riviertje.  Alles bij elkaar valt de voedselvoorraad best mee, we sterken goed aan. 

Johan, de rusteloze snuffelaar, heeft een grote hond gevonden.  Hij stapt trots met het beest aan de leiband de parking op, op zoek naar zijn baas.  Baasje gevonden, wij tevreden, nog een hond erbij in mijn fietszak, c'est trop ça. Het is al genoeg dat al dat gerief van die mannen er in moet.

We vertrekken welgemutst verder, maar het valt wat tegen, het is toch wel een erg drukke baan, waar we langs rijden.  Geert zoekt een alternatief en dat mag er wezen.  Langs de Herault, waar zonnekloppers half in, half uit het water dobberen en hangen, volop in het groen, the middle of nowhere....het lijkt schitterend.  Maar : aan elk voordeel hangt een nadeel.  Er moet geklommen worden. Het wordt een pittige klim en ik zie mijn batterij zienderogen achteruit gaan. Tot boven gaat nog net. Het stuk daarna daalt aanvankelijk en doet mijn brommertje met verve.  Daarna wordt het moeilijker.  Nog 3 km te gaan, Geert neemt over en ik stamp voort op zijn koersfiets.  Gelukkig heeft Michel een duidelijke foto doorgestuurd van de zijslag die we moeten nemen voor de chambres d'hôtes, even voorbij Le Vigan.  We hebben meer dan 100 km gefietst, moe, verhit, hongerig. 

De frisse lady of the house serveert ons nog een table d'hôtes die er best mag wezen, nog een digestiefke van het huis en we duiken alweer tevreden ons bedje in.

Voor u, beste lezer heb ik nog een raadsel : misschien kent u een metsersdecolleté ? Maar weet u ook wat bedoeld wordt met een zinklaag op een metsersdecolleté ? Het heeft te maken met de pijn en smart die een wielerman leiden kan. Graag uw antwoord via de reacties.  Wie juist antwoordt ontvangt een pot soep van 'Soep van de fiets'. Asap.  Raden maar !!

06-09-2019 om 21:41 geschreven door geert en hilde op de fiets

Mijn batterij is volledig opgeladen na een nacht die slechts vijf minuten lijkt te duren, maar toch 9 uurtjes telt.  We ontbijten op de binnenplaats, de gekke eigenaar is terug sereen en hulpvaardig en ik koop nog vlug een doos nougat.  We zitten tenslotte op een boogscheut van Montélimar, het mekka van de nougat.

Johan is chauffeur en doet een paar kleine boodschappen want onze mand met proviand zit nog goed gevuld.  We hebben al de hele reis een doos aspergesoep van Unox bij, maar die wordt goed bewaard want hoort bij een visgerecht dat Johan ooit eens zal maken. Verder nog flink wat fruit en toespijs, chocola en drank, meer moet dat niet zijn.

Per toeval hebben we ontdekt dat we een fietsroute langs de Rhône kunnen volgen, de via Rhôna en dat komt ons zeer goed uit, want aan de Rhône is het moeilijk om een mooie fietsweg te vinden. De route is niet zo moeilijk te vinden, we korten onze wegen met rasse schreden. De Rhône ligt links van ons breedheupig te wiegen als wuivende zeeën.  Weinig volk op de route, we zien wel een prauw met inboorlingen druk doende met stokken en giftige pijlen om ons naar de verdommenis te schieten, maar haha, we zijn al lang de piste in.  Even verderop zit een toeristische dame zich aan de oever te vermaken met het breien van een ellenlang ding, ik zou niet weten wat het is.  Wij trekken ons er niks van aan en doen terloops een plaatselijke markt aan.  Ik heb zin in wortels en dat kopen we en ook wat druiven en nectarines.

Afgesproken met Johan in Pont Saint Esprit, aan de Ardèche.  Hij wacht ons op boven op de citadel.  De wortels verdwijnen stiekem in de zak met proviand en wat wij met ons drieën verwachten, nl. grote verwondering over wortels in de tas, dat komt niet. Integendeel, Johan begint een verhaal af te steken over hoe die wortels in de tas terecht zijn gekomen.  De kassierster van het warenhuis heeft die per ongeluk in zijn tas gestoken, maar eigenlijk zijn ze van een oude vrouw die haar beurt niet kon afwachten en stiekem wilde voorsteken aan de kassa en in de verwarring van dat voorsteken zijn de wortels in de tas van Johan beland.  Wij suggereren met klem dat hij die wortels moet gaan terugdragen, want gestolen goed gedijt niet, toch ? Ja, zo zot gaat hij niet zijn, die wortels zijn bij hem beland en dus zullen wij ze ook moeten opeten.  Hij blijft in zijn eigen verhaal zitten, ook al proberen we het wortelverhaal aan te passen en de ware toedracht beetje bij beetje te vertellen.  Neen, die wortels  en de caissière en de oude vrouw en pimpampet, wortels in de tas.  Het duurt tot 's avonds eer hij door begint te krijgen dat we wel erg lang wortelen over zijn wortelverhaal. Hoho, wat een zware euro die eindelijk valt.

Ik heb de voormiddag gefietst, Johan fietst in de namiddag en ik rijd verder met de auto.  Veel te vroeg sta ik te blinken aan de chambres d'hôtes, de mensen zijn boodschappen gaan doen, maar duiken al gauw op. Nog even een misverstand over de kamers, maar dat wordt verholpen en ik kan het zwembad in (het is 32°C!) en met mijn boek aan de rand ontspannen opdrogen.  Een uur later komen de drie musketiers aan, ze hebben 110 km gefietst en zijn afgepeigerd en verhit. Nog een vlugge duik in het zwembad, iets gaan eten in het mooie stadje Uzès en vroeg ons bed in, want morgen moet er weer behoorlijk wat gefietst worden.  Michel en Johan slapen in een bijbouwtje, het lijkt wel een kabouterhuisje.  Ze zitten daar goed, droog en knus.  En wij logeren in een kamer met zicht op het zwembad, ook niet slecht.

05-09-2019 om 22:15 geschreven door geert en hilde op de fiets

We slapen lekker in ons bolletjesbed en krijgen een ontbijt 'eigen kweek' voorgeschoteld. Alles is handgemaakt door de twee koppels : de confituur, de yoghurt, de briochen, de kippen legden de eitjes en de bomen gaven het fruit.  Enkel het brood komt van buitenshuis.  Een prima adres.

Aan onze tafel nog twee andere wielergoden en een ouder echtpaar. Vrolijk gebrabbel door mekaar, vooral de wielrenner uit Luxemburg voert de boventoon.  Heroïsche verhalen komen uit zijn mond, maar als hij opstaat van tafel blijft zijn lichaam in een hoek staan en grijpt hij naar zijn rug. Rug kapot, het heldendom is al gepasseerd, vandaar wellicht de aangedikte vertelsels.

Geert is chauffeur en zorgt voor brood en spijs. En wij laten Die al gauw achter ons.  Het is mooi weer, zij het met veel wind, maar alles beter dan die ijzige kou van gisteren.  Met de col de Rousset zijn we de poort naar het Zuiden doorgereden. Het gaat snel, langs de Drôme, zuidwestwaarts, maar straks wacht er alweer een col en rijden we pal zuidwaarts. Als eindbestemming mikken we op een klein dorpje niet ver van Montélimar : Rochefort en Valdaine.

We zijn zo goed bezig dat we Saillans voorbij rijden en op onze stappen (nou ja) moeten terugkeren.  Onderweg stellen we nog even een goede daad : 2 Nederlanders met een platte band stappen langs de drukke weg. Dat is balen, joh ! Willen ze geholpen worden?  Neen hoor, ze stappen wel effe verder. Ook goed dan. 

De col de la Chaudière is 1000 m hoog ( zal wel gecorrigeerd worden door één van de mannen) en heeft een paar nijdige stukken van 9%.  Geen katje om zonder dijspieren aan te pakken. Michel wil nog even op de foto bij de pancarte en wijlle weg. Boven wacht Geert met de auto, geen gekwetsten, geen ontmoedigden ? Neen hoor, maar de volledige rit zal mijn batterij het niet uithouden en dus gaan we wisselen na de lunch in Bourdeaux : Geert verder met de fiets en ik in de auto. We palmen een bank in onder de platanen op een parking in Bourdeaux vlakbij een watertje dat vol forellen zit, hele dikke en ook kleintjes.  Johan laat zijn boterham met confituur in het stof vallen, vanzelfsprekend met de confituur naar beneden (Murphy!) en zegt dat hij een forel gaat vangen met zijn gevallen boterham. Boterham gaat het water in.  Forellen tonen geen enkele belangstelling.  Amandelen moet je hen geven, zegt Michel, dat eten ze graag.  Hadden we dat nu maar meegebracht ! Wat is er lekkerder dan een verse forel, gebakken op het campingvuurtje van Johan, in de snikhete bossen van de Drôme met een krachtige wind erbij.  Een uitslaande vlam en heel de streek in het zwart. En wij mee opgefikt.  Neen, laten we gewoon verder rijden en plaats geven aan de twee oude mannen die hun bank aan ons verloren zagen gaan en zich op een muurtje zijn gaan zetten.  

Goed op tijd komen we aan de chambres d'hôtes, een mooi Provencaals huis, met een binnenkoer waar we 's avonds samen met de gastheer en -vrouw en nog enkele gasten een avondmaal krijgen.  De gastheer is een prima kok, het smaakt, we smakken en proberen het Nederlands tot tweede taal van de eigenaars te maken, maar ze komen niet verder dan dankuwel en goeiedag en smakelijk en 'erwtensoep'.  Heel vreemd vinden ze dat, erwtensoep met spek en broodkorstjes.  Ze hebben het al gegeten, hun buik heeft het achteraf geweten.  Soep van de Middeleeuwen, zegt de man.  Lekker, dat wel, maar niet te verteren.  De glazen wijn die hij ondertussen gedronken heeft maken het tafereel groter en breder en de soep wordt nog slechter en de man nog gekker.  Tijd om te gaan slapen, genoeg kolder voor vanavond.  Het was een mooie dag.  De Drôme wordt nu verder gedroomd in duizend klaterende beken en golvende valleien.

04-09-2019 om 22:12 geschreven door geert en hilde op de fiets

We krijgen een lekker ontbijt bij de man van de Groene Poort, die vooral zijn vrouw laat werken.  Michel grijpt gretig in het bord van zijn buur omdat daar lekkere abrikozen op liggen.  Gelukkig is zijn buur Geert en niet de stugge duitser die een stoel verder zit.  Weeral een wereldoorlog vermeden.

De poes des huizes houdt ons argwanend in de gaten als we in haar domein (de garage) de was opvouwen en de fietsen van stal halen. En Johan heeft een platte band én, je houdt het niet voor mogelijk, het reservebandje heeft ook een gat. (zie pagina 13 van vorige fietsreis, idem dito verhaal).  Gelukkig is er nog de back up Michel, die alles in het dubbel bij heeft. (vandaar dat onze auto zo vol zit)

We vertrekken vandaag met de auto naar Villard de Lans, voorwaar een hele sprong voorwaarts, maar het brengt ons zonder geknoei naar de Vercors en daar willen we fietsen.  We starten al onmiddellijk prachtig door de gorges de la Bourne, dalend en dalend tussen de hoogopstaande rotsen.  Rotsaert zal er ook door moeten rotsen met de auto, we gniffelen bij de gedachte dat hij niet op zijn gemak gaat zijn op die smalle weg, vol bochten en weinig uitwijkmogelijkheden.  Blijkt later onnodig te zijn geweest, hij vond het lekker rijden. Niets is wat het lijkt, blijkt nog maar eens.

Het is killig, de zon is met vakantie, maar niet in de Vercors. De weg hobbelt op en neer, door een brede, groene vallei.  Leuk en makkelijk rijden, de kilometers zoeven weg onder onze goed opgepompte banden.  Michel heeft boodschappen gedaan en wacht ons op in St. Martin en Vercors om te lunchen. Er is bitter weinig beweging op straat, het sombere weer zal er wel voor iets tussen zitten.  Maar niet getreurd, we moeten verder, er wacht ons nog de col de Rousset als kers op ons toetje.  Op de top wordt er weer gewacht, dat is zo ongeveer afgesproken, maar de juiste locatie van de top is voor interpretatie vatbaar en tussen die twee interpretaties ligt een lange tunnel en zo gebeurt het dat ik door de tunnel rijd en daar wacht op iets dat niet komt en dat de twee mannen vóór de tunnel gaan zoeken waar ik nu weer zit.  Bij hen is het kouwig, maar bij mij is het ijzig en waait de woeste wind dwars door mijn lijf.  Michel komt -vroemvroem- aangereden, zijn pet en zijn broek waaien bijna af en uit  en hij vlucht terug naar de andere kant van de tunnel, de mannenkant.  En ik maar wachten en bevriezen en wachten en grommen en schudden en beven. Gelukkig is er de mooie aanblik van de afdaling, vol haarspeldbochten, en heel in de verte het stadje Die, waar Claire haar bubbelette fabriceert.  We storten ons naar beneden, wat een sensatie als de snelheidsmeter meer dan 50 km/uur aangeeft.  De wind spartelt nog wel tegen en doet wat gas terugnemen (met dank aan Geert die galant op me wacht), maar we voelen de warmte van het dal ons omarmen met inhalig lange zwoele flarden. Wat doet dat deugd !

We logeren in een licht, comfortabel huis, dat gerund wordt door 2 zussen en hun echtgenoten, aan de rand van het stadje Die, dat wat tegenvalt door de leegstand en verpaupering. We vinden het enige restaurant dat open is vandaag, proeven een glaasje Clairette en verdelen broederlijk onze frietjes en groenten.  De pichet witte wijn neemt Michel (bijna helemaal) voor zijn rekening. Dessert en koffie laten we aan ons voorbijgaan.  We zijn voldaan, zowel ons buikje als ons kopje. De tocht door de Drôme kan beginnen.  Morgen.

03-09-2019 om 22:48 geschreven door geert en hilde op de fiets

Alhoewel de beklimming van de col du Glandon niet van de minste is en dus nu een uitgebreid verslag zou moeten volgen, gaat het geschrevene over deze supermooie berg eerder beperkt zijn.

Afgesproken is : Johan is chauffeur tot aan de top, daarna neem ik het stuur over. Geen probleem, dat lukt.

Nog afgesproken is : na 10 kilometers fietsen, in het dorpje halverwege stoppen we om nog iets te drinken. Maar bibi is ribbedebie.  Mannen op zoek naar vermiste vrouw.  Vrouw zit boven te wachten op de top. Ik geef toe : het is mijn fout, halverwege de klim lijkt me zo fiederalala flets om te stoppen dat ik onmiddellijk en zonder versagen doorrijd naar de top. Strafpunt verdiend.

Het is zondag, er zijn nogal wat fietsers en moto's en auto's die vandaag de ingeving hebben gehad om de col du Glandon te beklimmen.  Dat betekent dat veel strak uitgedoste klimmers, man en vrouw, zich moeten laten voorbijsteken door 'vrouw met brommertje'.  Ik zeg vriendelijk 'bonjour' en meestal schrikken ze even en prevelen dan iets terug dat ook op bonjour lijkt.  Een enkele olijkerd roept iets over 'tricher'.  Wat ? Tricher ? Rijden we koers dan ? En roepen ze dat tegen de moto's ook ? Denken ze dat hun favoriete col gaat wegsmelten als ik met mijn brommertje erover rijd ?

Het valt nog meer op als ik boven kom : geen moegeploegde fietser zegt nog een woord tegen mij. Ik lach al eens vriendelijk, probeer een klein mompelingetje.  Ze zeggen niks terug. Haha, daar moet ik stilletjes mee lachen, hoe groter het ego, hoe strakker ze voor zich uit kijken. Alleen de man met de twee knielappen die we helemaal in het begin zagen vertrekken met zijn pistolets in zijn truitje, kijkt me vriendelijk aan. 

Johan is ondertussen ook boven gekomen en samen bewonderen we de lange uitgestrekte vallei en het rotsgebergte dat ons helemaal omringt. Hij heeft, net als ik, zich een weg moeten banen tussen de schapen die op de hoogste weiden aan het grazen zijn en het verschil niet kennen tussen een mensenpad en een schapenpad.

Het ijzeren kruisje kan ik ook nog oprijden, het is maar een boogscheut verder, maar ik laat het voor wat het is. Wat mooi was, mag mooi en genoeg blijven.

De twee mannen komen boven, in de verte lijkt het alsof ze aan elkaar vasthangen : wit en blauw.  De ene keer wit van voor, blauw eraan vast, de andere keer ook zo. Blauw probeert er nog een sprintje uit te persen, maar het is maar een mager beestje. Ze melden nog dat er een schakelprobleem geweest is op 2 km van de top, maar nu is alles opgelost. Ook hun energie is volledig opgelost, dus moet er dringend gegeten worden.  Johan heeft al een buffet klaargezet en we schuiven gretig aan, terwijl de schaapjes op de achtergrond ons, jawel, schaapachtig aankijken.

Veel wind boven op de Glandon, de afdaling gaat daardoor minder woest en Michel kan goed volgen deze keer. Er moet nog een laatste keer geklommen worden en dan stuiven we de b&b binnen, even van de grote, drukke weg af die naar Bourg d'Oisans leidt.  De gastheer is een Belg, een Vlaming zelfs, en hij studeerde kokschool in de Groene Poort in Brugge.  Veel kookt hij niet meer, uitgekookt.  Zijn vrouw is een oneindig vriendelijke vrouw met een wijsneuzig dochtertje en we voelen ons al vlug thuis in onze 'chambre quadripule'. 

We gaan uit eten, de nacht valt, Johan en Michel kruipen achter hun gordijn om te slapen.  Maar eerst moeten ze nog tellen hoeveel stappen ze moeten zetten om zonder stommelen en rommelen naar toilet te kunnen.  Want 's nachts lopen die mannen graag rond en nu moeten ze telkens voorbij ons bed. We bereiden ons voor op het ergste, maar het valt wel mee. Enkel de stofhoest van Johan zorgt voor enig klankspel, niet in het minst voor Michel die, in zijn bed op amper 50 cm, een schrik pakt van dat geblaf. Morgenavond geven we ze allebei een pilletje of een karaf witte wijn.  Alles voor de rust, er slapen nog mensen in huis hoor.

En nog een laatste noot : dat beperkt schrijven is toch nog een dikke boulette geworden. Ondanks de lome vermoeidheid.

02-09-2019 om 00:00 geschreven door geert en hilde op de fiets