Vandaag ben ik chauffeur van dienst. Ik spoed me op weg en stop bij de eerste bakker die ik tegenkom. Brood te pakken krijgen lijkt eenvoudig, maar hier is dat niet zo simpel, want de streek is heel dun bevolkt.  Met twee baguettes onder mijn arm ben ik al zeker dat we niet van honger gaan omkomen.  Het is zonnig en de natuur is prachtig.  Groen en groen en nog groener dan groen. Uitgestrekte bossen (ik denk loofbossen, maar Geert corrigeert me en zegt dat het naaldbossen zijn), waar ik met mijn auto doorsnijd. Het kost niet veel moeite om in die bossen hele scharen trollen en snotgurken te zien, die met hun mansgrote handen forellen uit de beken scheppen en hazen bij hun oren uit hun holen trekken.  Als kind zou ik vast geloofd hebben dat ze ook wel kindjes aten en vreselijk konden rollen met hun bolle ogen.  Hoe meer je zou smeken om terug naar huis te mogen, hoe afstotelijker ze zouden lachen en bekketrekken.

Maar nu zit ik veilig in de auto en lach de trollen vierkant uit. De wind is fel en ondanks de volle zon is het koud buiten, amper 14°C.  Ik rijd kilometers en kilometers en kom geen levende ziel tegen.  Een paar uitgestorven dorpen en verder altijd maar die bomen.  Verderop wordt het vlakker en nog meer woeiende waai met echte rukwinden. Achteraf vertellen de mannen dat ze Johan bijna kwijt waren in de rukwindendans. We hebben afgesproken in het dorpje Le Caylar en ik zie dat het vlak tegen de autosnelweg ligt.  Vreemd is dat, zo dikwijls hebben we die autobaan al genomen (Clermont Ferrand naar Béziers, Montpellier) en nooit geweten dat er zo een bar land achter lag.

Het dorpje is niet veel soeps maar heeft wel een mooie 'arbre sculpté" op de markt staan.  We eten aan de voet van die boom en proberen een graatmager katje wat te voeren, maar het hapt niet echt toe.  Arm beestje, het zit vast boordevol wormen.

Vol energie vertrekken de mannen terug voor de verdere tocht, ik zie ze pas 's avonds terug aan de chambres d'hôtes van Joncels.  Een heel merkwaardige villa met heel merkwaardige mensen.  Ze noemen het een villa, maar eigenlijk is het een soort mas van heel lang geleden, even zo lang beheerd door dezelfde familie van kunstenaars. Het is er groot, oud en stoffig.  We krijgen een heel appartement tot onze beschikking met twee slaapkamers en dan nog eens 2 mezzanines. In de mas  wonen ook twee honden (chow chow), die knorren als varkens en een of meer poezen.  De heer des huizes is een verzopen man met zijn haar in een staartje, maar hij is erg guitig en charmeert graag 'madame' (dat ben ik). Zijn vrouw schildert (en kookt voor ons) en zijn schoonvader (van 94 jaar) maakt al heel zijn leven, dag na dag, houten sculpturen. Ik kan geen plaatsje in de grote mas bedenken waar geen kunstwerk van de man hangt, staat of ligt.  Ze zijn bevreemdend mooi, we geraken er niet op uit gekeken.  Ze doen wat denken aan de spookachtige figuren van Dali.  Maar, ze zijn niet te koop.  Hoe jammer, al die prachtige dingen. Later op de avond zien we de oude man met zijn stok en.....hij heeft ook een staartje in zijn haar.  Aandoenlijk grappig.

We krijgen een lekker avondmaal met de nodige animatie van Alain, die ons vol alcohol giet.  Daar worden we ontzettend vrolijk van en Alain ook (want die drinkt mee vanuit de keuken).  Gelukkig is het niet zo erg dat de houten sculpturen tot leven komen en mee beginnen feesten. Dat zou pas hallucinant zijn.

Aangeschoten kruipen we in onze nestjes, de spinnen in alle hoeken van de kamers zijn ook al gaan slapen en buiten wachten nog honderden takken, boomstronken, knoesten om bewerkt te worden door de kunstzinnige handen van de 94-jarige kunstenaar.  Wat een prachtige kerel !!