We krijgen een lekker ontbijt bij de man van de Groene Poort, die vooral zijn vrouw laat werken.  Michel grijpt gretig in het bord van zijn buur omdat daar lekkere abrikozen op liggen.  Gelukkig is zijn buur Geert en niet de stugge duitser die een stoel verder zit.  Weeral een wereldoorlog vermeden.

De poes des huizes houdt ons argwanend in de gaten als we in haar domein (de garage) de was opvouwen en de fietsen van stal halen. En Johan heeft een platte band én, je houdt het niet voor mogelijk, het reservebandje heeft ook een gat. (zie pagina 13 van vorige fietsreis, idem dito verhaal).  Gelukkig is er nog de back up Michel, die alles in het dubbel bij heeft. (vandaar dat onze auto zo vol zit)

We vertrekken vandaag met de auto naar Villard de Lans, voorwaar een hele sprong voorwaarts, maar het brengt ons zonder geknoei naar de Vercors en daar willen we fietsen.  We starten al onmiddellijk prachtig door de gorges de la Bourne, dalend en dalend tussen de hoogopstaande rotsen.  Rotsaert zal er ook door moeten rotsen met de auto, we gniffelen bij de gedachte dat hij niet op zijn gemak gaat zijn op die smalle weg, vol bochten en weinig uitwijkmogelijkheden.  Blijkt later onnodig te zijn geweest, hij vond het lekker rijden. Niets is wat het lijkt, blijkt nog maar eens.

Het is killig, de zon is met vakantie, maar niet in de Vercors. De weg hobbelt op en neer, door een brede, groene vallei.  Leuk en makkelijk rijden, de kilometers zoeven weg onder onze goed opgepompte banden.  Michel heeft boodschappen gedaan en wacht ons op in St. Martin en Vercors om te lunchen. Er is bitter weinig beweging op straat, het sombere weer zal er wel voor iets tussen zitten.  Maar niet getreurd, we moeten verder, er wacht ons nog de col de Rousset als kers op ons toetje.  Op de top wordt er weer gewacht, dat is zo ongeveer afgesproken, maar de juiste locatie van de top is voor interpretatie vatbaar en tussen die twee interpretaties ligt een lange tunnel en zo gebeurt het dat ik door de tunnel rijd en daar wacht op iets dat niet komt en dat de twee mannen vóór de tunnel gaan zoeken waar ik nu weer zit.  Bij hen is het kouwig, maar bij mij is het ijzig en waait de woeste wind dwars door mijn lijf.  Michel komt -vroemvroem- aangereden, zijn pet en zijn broek waaien bijna af en uit  en hij vlucht terug naar de andere kant van de tunnel, de mannenkant.  En ik maar wachten en bevriezen en wachten en grommen en schudden en beven. Gelukkig is er de mooie aanblik van de afdaling, vol haarspeldbochten, en heel in de verte het stadje Die, waar Claire haar bubbelette fabriceert.  We storten ons naar beneden, wat een sensatie als de snelheidsmeter meer dan 50 km/uur aangeeft.  De wind spartelt nog wel tegen en doet wat gas terugnemen (met dank aan Geert die galant op me wacht), maar we voelen de warmte van het dal ons omarmen met inhalig lange zwoele flarden. Wat doet dat deugd !

We logeren in een licht, comfortabel huis, dat gerund wordt door 2 zussen en hun echtgenoten, aan de rand van het stadje Die, dat wat tegenvalt door de leegstand en verpaupering. We vinden het enige restaurant dat open is vandaag, proeven een glaasje Clairette en verdelen broederlijk onze frietjes en groenten.  De pichet witte wijn neemt Michel (bijna helemaal) voor zijn rekening. Dessert en koffie laten we aan ons voorbijgaan.  We zijn voldaan, zowel ons buikje als ons kopje. De tocht door de Drôme kan beginnen.  Morgen.