De ochtend begint lieflijk, zachtjes gewekt worden door een schouderklopje, de tafel al gedekt, de boterhammetjes geroosterd, koffie gezet.  We keuvelen wat over de tocht die we gaan doen, zullen we de top halen want er zijn nogal wat hoogtemeters te overwinnen, maar we zetten onszelf onmiddellijk uit de wind, want niks moet, we kunnen altijd op onze passen terugkeren, maar toch, we gaan er voor !!

Twee minuten later zit het er bovenarms op.  Ik heb mijn schaarse boterhammen in de broodrooster laten zwartblakeren.  Veel rook, veel gevloek, 'uit je doppen kijken', 'vergiftigde lucht', kortom een kortsluiting in het hoofd van Geert.  Maar kijk, ik heb nog 4 maagdelijk witte boterhammen, ik steek ze vlug in de rooster, laten we in alle sereniteit ons lunchpakket maken.  Die rooster is goed opgewarmd en begint binnen de kortste keren terug te roken. Wat nu ?  Aaaaach, alle vier de sneetjes zijn zwart.  Niet bruin maar zwart.  En de rook is navenant.  Deuren en vensters open, geroep, gekef, de hond van hiernaast vindt het ook niet leuk.  Ik ook niet.  Mijn allerlaatste boterhammetjes gaan in de rooster. Geert is al de piste in, hij kan het niet meer aanzien.  Het geeft mij de mogelijkheid om me goed te concentreren op de oververhitte broodrooster en de hammetjes er op tijd uit te vissen.  Oef, mijn lunchpakket is gered.  Wat ik morgen zal eten, dat zien we dan wel. 

Het voelt buiten nog ijzig koud aan, de zon zit achter de bergen, we zullen ons warm moeten stappen.  Het is een beschreven tocht in Wikiloc, da app die ons vorige keer de rotsen in stuurde. Het eerste stuk van de route kennen we al, het stijgt gemoedelijk, soms wat steiler. Het warmt ons goed op en eens de zon over de toppen komt piepen krijgen we het algauw veel te warm.  De eerste stop komt na 250 hoogtemeters aan de puerta paez blanca.  Een beetje drinken, de truien uit, en verder.  De aanduiding van de route op de app blijft verbazend dicht bij de werkelijke paden die we volgen, het stemt ons tevreden en hoopvol.  Veel naaldbomen langs de kant van de weg, sommigen zijn afgeknakt door de wind en weer opgeruimd door de gemeentewerkers (nemen we aan). Die gemeentewerkers zijn in de verte te zien met hun bulldozer en hun bobcat.  Ze zijn alweer een boord aan het verstevigen met reusachtige rotsblokken die ze in de bedding van een droge rivier vinden.  Ik houd mijn hart vast als ik ze zie manoevreren met hun machines, de afgrond is nooit ver, het is echt millimeterwerk. 

We verwachten een steil pad links van de weg dat ons naar de top gaat voeren, maar weten niet hoe de aanduiding zal zijn en speuren dus al flink langs de flanken. De rotsen zijn hier opvallend blank, maar ook loodrecht omhoog, dat kan toch geen pad zijn.  Er is een opvallende holte in één van de rotsen, zou dat een grot zijn ?  Daar wil ik in gaan curieuzeneuzen, ook al is speleologie helemaal niets voor mij. Toch eens gaan kijken. Geert komt weifelend nader.  We kijken eens goed rond in de ondergrondse kamer, het is er niet geheel donker en plots zie ik een rotstekening op één van de wanden.  Huuuh ?  Zijn dat hiërogliefen ?  Ontdekken wij hier iets ? We kijken nog eens beter, het is warempel een kerstgebeuren dat daar op de rotsen staat.  Wie heeft dat daarop gezet en hoe oud is dat ding al ?  Ik maak er een foto van, we weten niet goed wat we er van moeten denken en of het wel echt is.

Het steil pad dient zich aan, het staat keurig aangeduid met een blauwe bol en het neemt ons mee naar 1.000 m hoogte.  Ik zou zo graag boven de boomgrens uitkomen.  Helaas, het mag niet zijn.  Het hoogste punt ligt netjes tussen de bomen en aan een rivier met schitterend witte rotsblokken.  Gewassen op 60 graden en gebleekt in de zon.  Het is hier rustig zitten, geen mens te zien, niks te horen (ook geen vogels, die ik sowieso al niet hoor), wat een heerlijke plaats.  'De avond gaat ons verrassen', zegt Geert, 'we moeten terug'.  Ik reken vlug, we zijn drieëneenhalf uur aan het stappen, voornamelijk bergop, en het is nu 13.u30. Als we niet verloren lopen zijn we in tweeënhalf uur terug thuis. Als er niets onverwachts op onze weg komt, wordt het 16u bij thuiskomst.  Zo verrast gaan we niet zijn door de avond, toch ?

Er komt nog een klimmetje, wat ons er toe aanzet om te zien wie het snelst boven is.  Ondanks mijn hardhandige terugduwpogingen moet ik toch het onderspit delven, dat manneke wipt me met zijn zware bottinnen voorbij. Het is een oneerlijke strijd : hij kan korte, snelle bokkensprongen maken, ik moet het hebben van mijn lange benen die kunnen volhouden.

Vanaf nu wordt het een lange, zeer lange afdaling, en wat we gisteren als een nieuwe, door ons uitgevonden sport, beschouwden, doen de wandelaars hier al jarenlang : dry rafting.  We dalen kilometers af in een droge rivierbedding.  Dat is niet altijd even gemakkelijk, er zijn keien, er zijn rotsen, er zijn bomen die in de weg liggen, wortels waar je voeten kunnen blijven achterhaken. Het vergt concentratie en voorzichtigheid en zorgen dat je niet op je knieën terecht komt, want dat zou lelijk pijn doen.  Wikiloc blijft ons goede bijstand verlenen, we volgen perfect de uitgestippelde route en komen algauw op ons bekend gebied.  Nog even de laatste afdaling.  Ze duurt langer dan ik zou willen.  'Acebuchal', roep ik luid, 'waar ben je' ? 'Hier', roept er iemand.  'Waar dan ?'  'Hier!'  Ik droom het maar.  Acebuchal is stil, op de gezellige drukte van de bar na. We drinken er een op, tevreden over onze prestatie.  Bijna zes uur op pad, mits een half uurtje onderbroken om te eten, dat hebben we goed gedaan.

27-12-2023 om 20:37 geschreven door michel