De tuin van het kasteel is bezaaid met ontelbare wilde cyclamens. Het is prachtig, in zacht rose en lila en paars en het lijkt wel lente. De chirurg bromt ons een bonne voyage toe en we beginnen vol frisse moed aan het tweede stuk van de autorit.

Vandaag geen ronde van Spanje, de aankomsttijd op de gps geeft 15u45. Leuk is dat, misschien kunnen we vanavond nog een ritje doen ?
Het loopt enigszins anders. We naderen Toulouse en we worden van de autostrade geleid naar de gewone RN. We moeten richting Albi, Castres en dan Mazamet. Vandaar nog even zuidwaarts. Gps commandeert maar is niet up to date en weet niet dat er een wegversperring is. Rechtsomkeer, gps proberen negeren (wil ons doen keren en nog eens keren en nog eens), google maps dan maar. Die vindt vooral de D wegen in al hun facetten geweldig, en stuurt ons gezwind langs de kleinste baantjes van Frankrijk. Allemaal mooi, maar ook meedogenloos traag en dat begint onze chauffeur op de zenuwen te werken. U mag raden wie aan het stuur zit, maar die mens is blind voor verkeersborden die drempels aangeven en, ondanks een ultieme ‘pas op’, een boenk en een klop en een luide vloek. We zijn in snelheid over de drempel gehotst. Ik verwacht een gebroken fietsrek en wrakken in de berm. Maar het valt mee, de fietsen staan wat gedraaid en in een valse hoek op het rek, maar er is niks kapot. Wat hebben we weer geluk.

Het is een hele poos later als we arriveren op onze bestemming, maar die is heel mooi. Monique en Pierre overstelpen ons met een uitgebreide rondleiding, een flesje wijn, confituur, een paté de poulet. We mogen appels rapen zo veel we willen (wat we ook onmiddellijk doen) en een ritje met de quad een van de volgende dagen kan ook, indien gewenst.
Het huis ligt heel rustig langs een aardeweg, het is groot en comfortabel, we installeren ons met veel goesting. Michel boven aan de ene kant, wij beneden aan de andere kant in de master bedroom, we moeten al bellen naar mekaar, als we mekaar willen horen ’s nachts.
De kast van Michel heeft al een bewoner, dat ontdekt hij even later als hij gesis uit de kast hoort komen. Aaah, hij voelt zich bedreigd en geeft een flinke klop op het slangebeest. Kast kapot (de eigenaar heeft alles eigenhandig opgebouwd met hout uit het bos, wat gaat die man verdrietig zijn !!!) en het beest blijkt een mot. Een reuzemot weliswaar. Dat verhaal horen we pas de volgende morgen, wij horen en zien niets meer, de lakens zijn verdeeld deze keer, gevecht blijf uit.