Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
01-09-2020
De appeltjes van Latsch
We nemen afscheid van mama Denise, die alweer vol vuur klaar staat om de trap naar ons appartement op te sloffen en te poetsen voor de volgende klanten. Steeds welkom zijn we en dat herhaalt haar zoon Rafaël, die liever de polka danst dan zijn moeder te helpen, ook nog eens. A bientôt et merci. Koe en kalf zijn niet onder de indruk. Ze verpinken niet.
De naam van het dorpje Dessenheim blijft in mijn hoofd spoken. Tot waar in de geschiedenis moeten we teruggaan om Dessenheim terug aan de Duitsers te geven. Hoorde het vroeger echt bij Duitsland ? Volgens de naam toch wel. Heeft Duitsland zich verslikt na de 1ste wereldoorlog in al de herstelbetalingen die het moest doen en heeft het dan maar rap een hele streek aan de Fransen gegeven ? Of was het zo na de 2de wereldoorlog ? En de Rijn dan ? Bestaat er een mooiere grens dan een lange, brede stroom ? Dat moeten ze vroeger toch ook al geweten hebben. Ik vraag het aan mijn companen. Zij kijken geleerd en bedachtzaam, maar ze weten het ook niet.
Wat ze ook niet weten is dat de weg naar Italië die ze op de gps gekozen hebben, wel de kortste is, maar niet de gemakkelijkste. Frankrijk uitrijden, dat gaat goed. Basel binnen, Rijn over, naar Zürich, langs het prachtige, langgerekte meer dat schittert in de opduikende zon. En dan moeten we plots naar Davos, daar waar de paters Salesianen een nederzetting hebben volgens Michel, waar de mutualiteiten zomer- en winterkampen organiseren, zegt diezelfde Michel, waar de groten der aarde jaarlijks samenkomen om de wereldeconomie bespreken, zegt Geert. Ik denk dat de laatste gelijk heeft. Maar, zegt hij er bij, Davos, dat ligt op 2.000m hoogte, daar moeten wij niet naartoe. Fout, zegt de gps, daar moeten jullie wel naartoe. En na Davos komt de Flüelapas, die niet van flüweel is, tot 2.300M hoogte. Alternatief : de auto kan op de trein en die rijdt door de Vereinatunnel naar de andere kant van de pas.
Het wordt de pas en het maakt de reis lang en slingerend, maar ook bloedmooi. Toppen van 3.000m, nog bepoederd met sneeuw en diepe groene valleien met stipjes van koeien en schapen, wandelaars, mountainbikers, huisjes en hutjes, stenen en putjes. Ik wou dat ik er een foto van had.
We rijden Italië binnen, maar even goed kan dit ook weer Zwitserland of Oostenrijk zijn. Auch hier sprechen Sie Deutsch. We oefenen alvast ons beste Duits en komen tot het besluit dat vanaf nu Michel onze woordvoerder zal zijn, want zijn vocabularium is van uitmuntende kwaliteit. Zo kan hij al zeer duidelijk zeggen : Guten Abend, frau Helga, Obst Gemüsse Radtur Geschwindigkeit. Dat vinden wij een prachtprestatie. Helga is onze vriendelijke gastvrouw die in de kelderverdieping woont, rond is als een appeltje (al hadden de mannen een grote blonde frau mit zwei Pflechten verwacht) en twee dochtertjes heeft : Laura en Emma. Over appeltjes gesproken, zo ver je kan zien, overal boomgaarden met appels, mooi variërend in kleur, van lichtgeel, naar oranje, dieprood en zelfs bisschopspaars. Stiekem hebben we er eentje geproefd, maar ze zijn slecht ! Het zijn sierappels, oppert hier een stem met licht duits accent.
Laten we één ding hopen : dat al die appels niet massaal bespoten zijn met insecticiden, en als dat toch zo is, dat ze dan asjeblieft niet van plan zijn om dat de volgende week nog eens over te doen.
Voorziene vertrektijd was half tien. Het zal niet aan Michel gelegen hebben dat we het niet halen, hij is mooi op tijd. Maar het fietsenrek zorgt voor enig gesakker omdat : 1. het rek te klein is 2. mijn fiets te groot is 3. twee vrouwtjes het rek geleend hebben en er wat aan gesleuteld hebben. Voor Geert is het duidelijk dat het optie 3 is, vandaar de opwelling van sakkerdesakkerdesakker. Hij vergeet daarbij dat híj het was die het fietsenrek zo in mekaar gezet had dat er wonderlijke dingen gebeurden als we mét fietsenrek naar links wilden afdraaien en het rek zijn pinkers rechts deed oplichten, terwijl de auto flink naar links pinkte. En het was Margo die het rek terug juist in mekaar zette. Weinig reden om te klagen dus.
Er zijn marters in onze wijk, ze bijten de kabels van de auto's kapot. De auto van Michel blijft op onze oprit, maar wat te doen met mogelijke marters ? We leggen een fuchsiaroze geurkaars onder de motorkap. De geur moet elke marter op andere gedachten brengen. Geen enkel martervrouwtje ruikt naar fuchsiaroze kaarsen, dus, mannetjesmarter, terug op pad, vrouwtje is de hort op. Zeker zit ze niet onder deze motorkap.
Het verkeer vlot goed, de Brusselse ring wordt goed genomen, we rijden door de Condroz, door de Ardennen, de eerste stop is Luxemburg. Dat kleurt wel Covidrood op het hele grondgebied, en de parking staat propvol, maar we rekenen op de virusvrije buitenlucht en eten een pistoletje of vijf onder een leuk afdakje, in gezelschap van een tiental wespen, die door de ene al vriendelijker bejegend worden dan door de andere.
Het is een miezerige dag, er valt motregen, er valt een kletterende bui, af en toe komt de zon eens piepen. Liever vandaag dan morgen of overmorgen, lispelen we tegen elkaar.
Dessenheim ligt in de Rijnvallei, vlak, vlakker, vlakst en is een vredig dorpje dat welhaast verlaten lijkt, want er loopt geen kat op straat. De kerk is groot, veel te groot, veel te tochtig en te koud, veel te hoog, de kerkfabriek zit met de handen in het haar wat ze met de kerk gaan aanvangen. Niet zo de ooievaars, zij houden wel van de grote hoogte van de dakgoot.
Het logement, tja, dat valt wat tegen. Michel probeert er nog het authentieke van in te zien, een echt vakwerkhuis, maar ziet hij dan al die gaten en gierende kieren niet ?
Dat laatste is maar een grapje. We logeren in een appartementje bij Raphaël, die zijn moeder heeft ingespannen om ons te ontvangen en rond te leiden. Pas de soucis, alweer, fietsen mogen op de auto blijven, il n'ya pas de voleurs. Goed voor ons, het gesakker van vanmorgen indachtig. We doen nog een avondwandelingetje door het dorpje, mens en dier hebben zich teruggetrokken voor een portie qualitytime op TV, we hebben tijd zat om rond te neuzen en de oude vakwerkhuizen te bewonderen, de vele kleuren waarin de andere huizen zijn geschilderd en we besluiten : het is goed wonen in Dessenheim, maar niet voor ons. Wij hebben genoeg aan één nacht.
Hoihoihoi, het mag dan wel volop Corona-tijd zijn, morgen wagen we de grote sprong naar de bergen van Zuid-Tirol. Misschien is het niet nodig, maar toch overnachten we eerst nog op een tussenstop langs de Rijn, in Dessenheim. Wie zou denken dat dat in Frankrijk ligt ? Ik niet, maar toch is het zo. En de eigenaar van het appartement spreekt Frans, want hij heeft ons bezworen om 'pas de soucis' te hebben en 'bienvenus' en 'si vous voulez vous pouvez rester une ou deux nuits en plus'. Heel gastvrij dus, de toeristische sector heeft wat te lijden gehad de afgelopen maanden, dat is duidelijk. Maar, blijven kunnen we niet, ook niet een paar nachtjes, de volgende dag worden we verwacht door Helga in Latsch, dat is een dorpje in de Italiaanse Alpen, niet zo ver van Merano. Ook hier weer, het is Italië, maar de naam klinkt heel Duits en Helga schrijft ook in het Duits. 'Sehr geehrte frau Dierckx', kom maar af en zeg het ook aan al je vrienden. Blij dat het Duits is en geen Italiaans, wat zouden we daar van terecht brengen? Dat ene uurtje Duits in de humaniora geeft bagage om lange duitsklinkende zinnen te fabriceren die nergens op slaan, maar met een beetje goede wil en wat gebarentaal toch zullen verstaan worden. Nederlands met haar op dus. Aan elk woord een -usch of een -asch, een -ir of -ich of -itsch hangen en we voelen ons een duits talentalent. Ja wirklich sicherleich.
Onze ploeg is afgeslankt met 25%. Dat betekent dat we niet met vier zijn dit jaar, maar met drie. Johan haakt af, met spijt in het hart. En wij vertrekken zonder hem, ook met spijt in het hart. Vier is toch een mooier getal, vind je ook niet ? Trouwens, hoe moeten we nu wiezen ? En, erger nog, wie gaat het technisch vernuft zijn ? Wie gaat lekke bandjes van andere kunnen onderscheiden ? En wie gaat er ons aller bewondering opwekken door te stampen en te duwen en te wringen en te zweten en ons de indruk te geven dat hij gaat begeven om dan toch met zijn kop boven water (boven het bergtopje eigenlijk) te komen ? We weten het ook niet hoor. Maar we troosten ons met de gedachte dat hij er volgend jaar weer zal bij zijn, beresterk, staalhard getraind.
Vorig jaar nog met drie coureurs boven op de col de la Madeleine (foto), dit jaar zullen het er twee zijn, boven op de Stelvio, die lange, hoge, gemelijke pas met zijn 48 haarspeldbochten en zijn vriezige temperaturen daarboven. Zot zijn ze. En ik ook. Met mijn elektrisch ros ga ik met ze mee, het is te zeggen, ik rijd ze ver vooruit zolang de batterij het uitzingt. Valt ze plat, dan ik ook. Maar geen nood, terug is altijd naar beneden, afdalen zonder batterij is 'sans soucis', 'ohne Meuzenisse'. Michel denkt daar anders over, ijskoud angstzweet krijgt hij bij de gedachte aan die haarspeldbochten in afdalende richting en liefst zou hij per kabelbaan terug naar beneden komen. Maar die is er niet, zo lachen wij een beetje in ons vuistje. Wie laatst lacht, best lacht, waarschuwt een stem uit mijn jeugd. We zullen zien, het komt eraan en we moeten er door !
Na de vragenlijst en de antwoorden van Geert, Michel en Johan, voel ik een lichte dwang om ook te antwoorden op de vragenlijst. Ziehier wat mijn bevindingen zijn :
1. hoe oud voel je je ?
Als ik op mijn fiets zit voel ik me een zonnekind van amper 10 jaar, nog volop kind en geen weet van wat zich in de grote boze wereld afspeelt.
2. waar heb je spijt van ?
Dat we geen Kumbayaliedjes gezongen hebben rond een kampvuur in het holst van de nacht, geen wilde Indianenspelletjes gedaan hebben, geen fakkeltochten….
3. wat was je beste eigenschap ? je grootste zwakte ?
Mijn beste eigenschap was dat ik gemakkelijk met mannen kan omgaan zonder uit de toon te vallen. Mijn zwakte : altijd alles willen regelen en zo de mannen onder de knoet houden.
4. wat was je beste culinaire ervaring ?
Mijn beste culinaire ervaring was het avondmaal bij Alain in Joncels. Ondanks zijn dronken lodderogen was hij charmant bij het opdienen en kookte zijn vrouw lekker. De eetzaal was bovendien een heerlijk museum vol houten sculpturen. Daar kon je op blijven kijken.
5. Betrapte je jezelf soms op racistische of gefrustreerde gedachten ?
Soms vond ik dat ik ook wel een proficiat verdiende met mijn ‘brommertje’. Mannen zijn vooral bezig met hun eigen prestaties.
6. Met welke wielrenner word je graag vergeleken ?
Ik word graag vergeleken met de goede wielrenster Caroline Van Maele. Die is top !
7. wat was volgens jou de meest humoristische uitspraak/situatie van de voorbije weken ?
Het meest humoristisch vond ik dit : Michel tegen mij tijdens het rijden tegen wind : ‘beetje inhouden, Hilde, Johan heeft het moeilijk’ Johan achteraf over dezelfde rit tegen Geert : ‘ Michel was niet in zijn beste doen vandaag, hij had het moeilijk om tegen wind te rijden’ Geert tegen Thomas : ‘ik versmacht iedereen bij het klimmen’ (wat niet echt waar was)
8. wat was je meest gore fantasie ?
dat ik alle nijdige fietsers die niet konden verdragen dat ik hen voorbijstak, boven bij het aankomen zou doen vallen door een onzichtbare koord die ik over het wegdek had gespannen.
9. welke fietsherinnering zou je liefst vlug vergeten ?
Wat ik vlug wil vergeten : de zadelpijn van de eerste dagen, de krampen na het klimmen.
10. wat was je moeilijkste moment ?
de bijtende kou boven op de col de Rousset en de mannen die maar niet doorkwamen, maar onwetend en koppig aan de andere kant van de tunnel bleven wachten en ik (vooral koppig) bleef staan kou lijden
het schrijven van de blog was ook niet altijd gemakkelijk, soms wou ik gewoon niks meer doen 's avonds na een vermoeiende dag, maar het was ook niet aan de orde om hopeloos daaagen achterop te raken. Mijn geheugen lag nu al soms ondersteboven.
11. wie zou je eens je gedacht willen zeggen ?
Ik zou mijn gedacht wel eens willen zeggen aan de twee zussen die de b&b runden in Die. Eigenlijk heb ik dat al gedaan door in hun gastenboek te schrijven. Zij waren zeer attent, maakten alle producten die ze serveerden zelf, behalve het brood, waren niet opdringerig maar toch vriendelijk en ze hadden een heerlijk licht huis met een grote tuin. En dat de ene een zwarte snor had, vind ik achteraf gezien, prachtig. Leve de vrouwen met snorren (zelf heb ik er ook een, maar niet zwart), weg met alle tsjipkes en tsjapkes waar we hele dagen mee bezig zijn om haren, vlekken, wratten, zwellingen, bobbels en alle andere rariteiten weg te werken. Freeeee women !!!
12. wat was het mooiste moment ?
Het mooiste moment was voor mij de jacuzzi en het zalige zwembad bij de Engelse boys na de lange fietstocht van de voorlaatste dag. Een heerlijke b&b in Olonzac. Ook het ontbijt daar was top : buiten op het terras en alles wat je kon bedenken op je bord. En dat terwijl Lodewijk de veertiende vanuit de bovenverdieping genadig naar je glimlachte.
Ziezo, de blog zit er weer op voor een tijdje. Tot gauw !!
We hebben even stilgestaan bij 11/9, Johan heeft allerlei karweitjes opgeknapt, Michel heeft lekker gekookt en wij twee hebben vanalles en niets gedaan. En dus is het nu tijd om de antwoorden van Proust neer te pennen. Geert is bezig aan de col du Mont Louis op zijn fiets en de twee anderen doen een ontspannend ritje, ook met de fiets. Madame heeft dus het kot voor haar alleen, ware het niet dat er geen wifi is en ze dus op café moet in St Paul de Fenouillet. Wetende dat er hier enkele weken geleden een moord gebeurd is, kijk ik toch angstvallig rond of ik geen moordenaar zie voorbijsluipen. Maar neen, geen tijd voor fantasietjes, Proust staat met een mand vol madeleinekes op mijn schouder te tikken, ik begin er aan.
1.Hoe oud voel je je ?
Michel : 'naargelang het moment van de dag/nacht voel ik me gaande van 3/4de tot 4/5de van mijn werkelijke leeftijd. Fiets-matig ondertussen steeds beter. (= jonger?nvdr)'.
Johan : '10 jaar jonger na het bereiken van ons doel. Tevreden dat we dat nog kunnen en vooral dat we er plezier aan beleven'.
Geert : '73 jaar na het drinken van mijn chimay'.
2. Waar heb je spijt van ?
Michel : 'dat we de, weliswaar heel mooie, col du Glandon verkozen boven de ultralange klim van de col du Croix de Fer (30 km aan moyenne de 5%) én dat ik geen t-shirtjes vond voor mijn kleinkinderen.'
Johan : 'de cols en de fiets pas te ontdekken op 60 jaar.'
Geert : 'no regrets'
3. Wat was je beste eigenschap ? je grootste zwakte ?
Michel : best : het houden van dezelfde kadans bij het klimmen. Zwakte : het afdalen, al is er progressie (vind ik)
Johan : dat oordeel laat ik over aan mijn companen (nvdr : sterkte : het koppige doorbijten, zwakte : het koppige doorbijten)
Geert : ik heb geen goede eigenschappen en zwaktes (nvdr : ik betwijfel beide)
4. Wat was je beste culinaire ervaring ?
Michel : Finaal was het menu bij Nicholas, de erwtensoepman in Rochefort het allerbeste...al was de kwaliteit-snelheid-combinatie van de 'spring-in-'t-veld' in Bez e Esparon ook niet te versmaden.'
Johan : 'tartiflette met gerookte forel'
Geert : 'panna cotta in Corbières die ik niet heb kunnen eten'
5. Betrapte je jezelf soms op racistische of gefrustreerde gedachten ?
Michel : 'Ongetwijfeld ...tegenover de chauffeur van de wagen die zich nog waande in het tijdstip waarop wegen enkel voor automobilisten golden. Met meer dan een halve weg overschot, toeterde ze onbeleefd (in plaats van aanmoedigend) voor mezelf en de wielrenster vóór mij. Als straf zou ze zelf eens een col moeten oprijden.'
Johan : 'Toeterende, ongeduldige chauffeurs terwijl er voldoende ruimte is om te passeren.'
Geert : 'Ja, als ik mijn sokken niet vind, mijn onderbroek achterstevoren aan heb, het eten niet snel genoeg vooruit gaat.'
6. Met welke wielrenner word je graag vergeleken en waarom ?
Michel : 'Met Raymond Poulidor, de 'eeuwige derde'.
Johan : 'Peter Sagan, speels, explosief op onverwachte momenten, geen lijn houden en veel zure beertjes snoepen om suikers op te nemen.'
Geert : 'Gilbert, wordt beter met de jaren.'
7. Wat was volgens jou de meest humoristische situatie/uitspraak van vorige weken?
Michel : 'van mezelf vond ik het 'pikken' van twee gedroogde abrikozen uit het potje van Geert wel grappig (ik dacht dat het van de algemene pot was)
Johan : 'De vraag van de Franse kok-animator : zitten er nog garnalen in de Noordzee bij jullie ?
Geert : 'De ruwe 'Pourquoi' van de handelaar in bouwmaterialen als verwelkoming, waarop slechthorende Hilde antwoordde : 'oui, oui, c'est froid', waarop de man een tweede keer 'Pourquoi' uitstootte .
8. Wat was je meest gore fantasie ?
Michel : zet zijn joker in op deze vraag
Johan : 'Het erg smalle en hoge bedje (boxspring) was een funerarium ervaring bij het slapen gaan.
Geert : 'no comment'
9. Welke fietsherinnering zou je liefst vlug vergeten ?
Michel : Bij het terugschakelen op de voorlaatste dag ging de ketting er af. Eén tiende van een seconde later zou ik, net als bij het beklimmen van de Tourmalet vorig jaar, tegen 'dendek' gelegen hebben. Ik heb het hele jaar geoefend op het sneller uit mijn klikpedalen geraken. Het rendeerde dus !
Johan : geen enkel, of toch : de auto's, moto's, oldtimers die naar boven razen op de col du Galibier.
Geert : op de foto gaan boven op de col du Galibier met oranje crocs (al kan het me eigenlijk niet echt schelen).
10. Wat was je moeilijkste moment ?
Michel : een ernstig antwoord : de laatste halve kilometer van de col du Galibier
Johan : boven komen in de regen en de kou op de Galibier. Totaal leeg
Geert : één kilometer van de top van de Galibier
11. Wie zou je eens je gedacht willen zeggen ?
Michel : 'Aan de opdienster in Olonzac : dat ze toch wel heel moedig is om haar avond aan vier Belgen te spenderen, en bovenal hun pizza's in vier stukken wou snijden en ook dat het mooi is om haar grootvader/vader zo te eren dat ook wij dat te weten moesten komen'.
Johan : 'de franse minister van verkeer. Er is nog heel wat te doen om de D en de N wegen fietsvriendelijker te maken.'
Geert : 'aan Polleke van La Chambre : doe zo voort jongen, je wordt een hele grote'.
12. Wat was het mooiste moment ?
Michel : 'net vòòr de regen boven komen op de col du Galibier. De man met het roze truitje voorbijsteken (de enige man die ze ooit voorbij staken nvdr)
Johan : 40 minuten dobberende ontspannen massage in de jacuzzi na aankomst
Geert : 'mijn huwelijksdag. Eindelijk van 't straat'.
U ziet, beste lezer, hoe verschillend en soms ook hoe gelijk deze mannen hun fietsavontuur ervaren hebben. Ik denk dat ze tevreden zijn over hun prestaties, en zo is het met mij ook gesteld. Tot later aan allen !!
Beste mannen, ik sta vol bewondering voor jullie bergprestaties! Het is dan ook met grote nieuwsgierigheid dat ik jullie volgende vragen wil voorleggen :
1. Hoe oud voel je je?
2. Waar heb je spijt van?
3. Wat was je beste eigenschap, wat was je grootste zwakte?
4. Wat was je beste culinaire ervaring?
5. Betrapte je jezelf soms op racistische of frustrerende gedachten?
6. Met welke wielrenner word je graag vergeleken?
7. Wat was volgens jou de meest humoristische situatie of uitspraak?
8. Wat was je meest gore fietsfantasie?
9. Welke fietsherinnering zou je liefst vlug vergeten?
Zondag 8 september 2019, glorie halleluja, Ansignan !
De laatste dag is aangebroken. Het vervult me met trots, maar ook wat weemoed. Aan alles komt een eind. De 800 kilometers zijn afgemalen. Zonder ongelukken, zonder ziektes of andere calamiteiten. Twee platte banden, dat is het bilan.
Morgen is het maandag, dan komen de vragen van Proust op de proppen. Ik ben reuze nieuwsgierig!!
Geert rijdt vandaag, er staan 95 km op het programma voor ons drieën. We blijven in de Herault, die mijn hart gestolen heeft. Het kan ook de Haute Lanquedoc zijn, zo juist weet ik het niet, maar het is een golvende, groene, lieflijke streek. Voor we vertrokken hebben we van de man met de droesemogen nog wat eigen kweek gekocht : ail de l'ours, caviar de champignons, confit de pastèque, ingelegde tomaten met eekhoorntjesbrood en een grote pot augurken. Allemaal lekkerrr!
Onze boodschapper heeft de markt gedaan en schotelt ons verse geitenkaas voor op de place Charles de Gaulle in Murviel-les-Béziers. Een man die zich vermomd heeft als burgemeester komt vragen waar we vandaan komen. Waar hij vandaan komt vertelt hij niet. Mijn twee kompanen leggen zich plat op de grote markt om de kaart te bestuderen, dorpjes worden nauwkeurig opgeschreven. We mogen niet te veel afwijken van onze route, de tegenwind maakt het al lastig genoeg.
De wijngaarden van de Lanquedoc palmen het landschap in. Hoeveel kilo's druiven worden hier niet gekweekt!
In Bize Minervois, staat de garrigue er zwartgeblakerd bij. Hier heeft het lelijk gebrand. Toevallig kijkt Johan even later in de krant bij een tussenstop. De brand was de vorige dag, zo blijkt. Johan blust nog wat na. Helaas niet voldoende, de brandweer komt alweer aangerukt. Wat een hete tijden!
Michel wil een fotoreeks maken van de wijngaarden. Vooraanzicht, zijaanzicht, bovenaanzicht, het is geen gezicht. En Geert roept ons op om vlug te komen want de chambre d'hôtes heeft een zwembad en een pingpongtafel en wordt gerund door 2 Engelse mannen, die speciaal voor onze boys een boysroom hebben geprepareerd. We duiken nog even in de jacuzzi en het zwembad en zijn helemaal klaar om iets te gaan eten. Het wordt pizza in een zieltogend restaurantje, waarvan het mevrouwtje ons alles vertelt over de transhumance en de bijzondere man die haar grootvader was. Ze kijkt nauwlettend toe of we nog wel luisteren, wegdromen hoeven we niet te proberen, want ze wil zekerheid of we wel begrijpen wat ze zegt. Zo niet, zal ze het eens opnieuw vertellen.
We moeten toch écht wel vertrekken en schuifelen zachtjes naar de uitgang en richting ons bed. Voor ons ruim genoeg, the boys moeten stil opgebaard op hun rug liggen, hun bedje is slechts 80 cm breed. Lits séparés!
Vandaag ben ik chauffeur van dienst. Ik spoed me op weg en stop bij de eerste bakker die ik tegenkom. Brood te pakken krijgen lijkt eenvoudig, maar hier is dat niet zo simpel, want de streek is heel dun bevolkt. Met twee baguettes onder mijn arm ben ik al zeker dat we niet van honger gaan omkomen. Het is zonnig en de natuur is prachtig. Groen en groen en nog groener dan groen. Uitgestrekte bossen (ik denk loofbossen, maar Geert corrigeert me en zegt dat het naaldbossen zijn), waar ik met mijn auto doorsnijd. Het kost niet veel moeite om in die bossen hele scharen trollen en snotgurken te zien, die met hun mansgrote handen forellen uit de beken scheppen en hazen bij hun oren uit hun holen trekken. Als kind zou ik vast geloofd hebben dat ze ook wel kindjes aten en vreselijk konden rollen met hun bolle ogen. Hoe meer je zou smeken om terug naar huis te mogen, hoe afstotelijker ze zouden lachen en bekketrekken.
Maar nu zit ik veilig in de auto en lach de trollen vierkant uit. De wind is fel en ondanks de volle zon is het koud buiten, amper 14°C. Ik rijd kilometers en kilometers en kom geen levende ziel tegen. Een paar uitgestorven dorpen en verder altijd maar die bomen. Verderop wordt het vlakker en nog meer woeiende waai met echte rukwinden. Achteraf vertellen de mannen dat ze Johan bijna kwijt waren in de rukwindendans. We hebben afgesproken in het dorpje Le Caylar en ik zie dat het vlak tegen de autosnelweg ligt. Vreemd is dat, zo dikwijls hebben we die autobaan al genomen (Clermont Ferrand naar Béziers, Montpellier) en nooit geweten dat er zo een bar land achter lag.
Het dorpje is niet veel soeps maar heeft wel een mooie 'arbre sculpté" op de markt staan. We eten aan de voet van die boom en proberen een graatmager katje wat te voeren, maar het hapt niet echt toe. Arm beestje, het zit vast boordevol wormen.
Vol energie vertrekken de mannen terug voor de verdere tocht, ik zie ze pas 's avonds terug aan de chambres d'hôtes van Joncels. Een heel merkwaardige villa met heel merkwaardige mensen. Ze noemen het een villa, maar eigenlijk is het een soort mas van heel lang geleden, even zo lang beheerd door dezelfde familie van kunstenaars. Het is er groot, oud en stoffig. We krijgen een heel appartement tot onze beschikking met twee slaapkamers en dan nog eens 2 mezzanines. In de mas wonen ook twee honden (chow chow), die knorren als varkens en een of meer poezen. De heer des huizes is een verzopen man met zijn haar in een staartje, maar hij is erg guitig en charmeert graag 'madame' (dat ben ik). Zijn vrouw schildert (en kookt voor ons) en zijn schoonvader (van 94 jaar) maakt al heel zijn leven, dag na dag, houten sculpturen. Ik kan geen plaatsje in de grote mas bedenken waar geen kunstwerk van de man hangt, staat of ligt. Ze zijn bevreemdend mooi, we geraken er niet op uit gekeken. Ze doen wat denken aan de spookachtige figuren van Dali. Maar, ze zijn niet te koop. Hoe jammer, al die prachtige dingen. Later op de avond zien we de oude man met zijn stok en.....hij heeft ook een staartje in zijn haar. Aandoenlijk grappig.
We krijgen een lekker avondmaal met de nodige animatie van Alain, die ons vol alcohol giet. Daar worden we ontzettend vrolijk van en Alain ook (want die drinkt mee vanuit de keuken). Gelukkig is het niet zo erg dat de houten sculpturen tot leven komen en mee beginnen feesten. Dat zou pas hallucinant zijn.
Aangeschoten kruipen we in onze nestjes, de spinnen in alle hoeken van de kamers zijn ook al gaan slapen en buiten wachten nog honderden takken, boomstronken, knoesten om bewerkt te worden door de kunstzinnige handen van de 94-jarige kunstenaar. Wat een prachtige kerel !!
donderdag 6 augustus 2019 de mens die geen ezel is
Uzès, je was prachtig verlicht, maar we komen vandaag niet terug. Neen, We fietsen onder het stadje door langs kleine pittoreske baantjes. Rustig, zonnig, wind actief aanwezig.
Michel is chauffeur en boodschappenjongen en ontdekt -te laat- dat hij zonder portemonnee in de winkel staat. Dan maar in natura betalen. Of toch niet, hij heeft een paar centen op zak, de winkeldame geeft hem waar voor zijn geld.
Het is leuk rijden ondertussen, maar pssssjjt pssssjjjt pssssjt, daar ontsnapt lucht uit het achterwiel van Johan. Band plat, niet getreurd, nieuw bandje steken. Geert heeft een NIEUW bandje zitten, getuige het elastiekje dat errond zit. Bandje heeft een gat. Je houdt het niet voor mogelijk, twee jaar geleden hadden we exact hetzelfde scenario. Mannen rijden plat en steken het foute bandje terug in de verpakking en denken dan dat het een nieuw bandje is. De enige die MISSCHIEN nog écht nieuwe bandjes heeft is Michel, maar die staat zonder portemonnee bij de winkeljuffrouw. Gelukkig is Johan een erg handige Harry en kan hij ook bandjes plakken, zelfs met verduurde lijm en vergane plakkertjes. Bandje opgepompt en samen terug de fiets op. Michel wacht ons op aan de rand van het dorpje Sauve en heeft een picknickplaatsje gevonden aan het riviertje. Alles bij elkaar valt de voedselvoorraad best mee, we sterken goed aan.
Johan, de rusteloze snuffelaar, heeft een grote hond gevonden. Hij stapt trots met het beest aan de leiband de parking op, op zoek naar zijn baas. Baasje gevonden, wij tevreden, nog een hond erbij in mijn fietszak, c'est trop ça. Het is al genoeg dat al dat gerief van die mannen er in moet.
We vertrekken welgemutst verder, maar het valt wat tegen, het is toch wel een erg drukke baan, waar we langs rijden. Geert zoekt een alternatief en dat mag er wezen. Langs de Herault, waar zonnekloppers half in, half uit het water dobberen en hangen, volop in het groen, the middle of nowhere....het lijkt schitterend. Maar : aan elk voordeel hangt een nadeel. Er moet geklommen worden. Het wordt een pittige klim en ik zie mijn batterij zienderogen achteruit gaan. Tot boven gaat nog net. Het stuk daarna daalt aanvankelijk en doet mijn brommertje met verve. Daarna wordt het moeilijker. Nog 3 km te gaan, Geert neemt over en ik stamp voort op zijn koersfiets. Gelukkig heeft Michel een duidelijke foto doorgestuurd van de zijslag die we moeten nemen voor de chambres d'hôtes, even voorbij Le Vigan. We hebben meer dan 100 km gefietst, moe, verhit, hongerig.
De frisse lady of the house serveert ons nog een table d'hôtes die er best mag wezen, nog een digestiefke van het huis en we duiken alweer tevreden ons bedje in.
Voor u, beste lezer heb ik nog een raadsel : misschien kent u een metsersdecolleté ? Maar weet u ook wat bedoeld wordt met een zinklaag op een metsersdecolleté ? Het heeft te maken met de pijn en smart die een wielerman leiden kan. Graag uw antwoord via de reacties. Wie juist antwoordt ontvangt een pot soep van 'Soep van de fiets'. Asap. Raden maar !!
donderdag 5 september 2019 heerlijke wortelverwarring
Mijn batterij is volledig opgeladen na een nacht die slechts vijf minuten lijkt te duren, maar toch 9 uurtjes telt. We ontbijten op de binnenplaats, de gekke eigenaar is terug sereen en hulpvaardig en ik koop nog vlug een doos nougat. We zitten tenslotte op een boogscheut van Montélimar, het mekka van de nougat.
Johan is chauffeur en doet een paar kleine boodschappen want onze mand met proviand zit nog goed gevuld. We hebben al de hele reis een doos aspergesoep van Unox bij, maar die wordt goed bewaard want hoort bij een visgerecht dat Johan ooit eens zal maken. Verder nog flink wat fruit en toespijs, chocola en drank, meer moet dat niet zijn.
Per toeval hebben we ontdekt dat we een fietsroute langs de Rhône kunnen volgen, de via Rhôna en dat komt ons zeer goed uit, want aan de Rhône is het moeilijk om een mooie fietsweg te vinden. De route is niet zo moeilijk te vinden, we korten onze wegen met rasse schreden. De Rhône ligt links van ons breedheupig te wiegen als wuivende zeeën. Weinig volk op de route, we zien wel een prauw met inboorlingen druk doende met stokken en giftige pijlen om ons naar de verdommenis te schieten, maar haha, we zijn al lang de piste in. Even verderop zit een toeristische dame zich aan de oever te vermaken met het breien van een ellenlang ding, ik zou niet weten wat het is. Wij trekken ons er niks van aan en doen terloops een plaatselijke markt aan. Ik heb zin in wortels en dat kopen we en ook wat druiven en nectarines.
Afgesproken met Johan in Pont Saint Esprit, aan de Ardèche. Hij wacht ons op boven op de citadel. De wortels verdwijnen stiekem in de zak met proviand en wat wij met ons drieën verwachten, nl. grote verwondering over wortels in de tas, dat komt niet. Integendeel, Johan begint een verhaal af te steken over hoe die wortels in de tas terecht zijn gekomen. De kassierster van het warenhuis heeft die per ongeluk in zijn tas gestoken, maar eigenlijk zijn ze van een oude vrouw die haar beurt niet kon afwachten en stiekem wilde voorsteken aan de kassa en in de verwarring van dat voorsteken zijn de wortels in de tas van Johan beland. Wij suggereren met klem dat hij die wortels moet gaan terugdragen, want gestolen goed gedijt niet, toch ? Ja, zo zot gaat hij niet zijn, die wortels zijn bij hem beland en dus zullen wij ze ook moeten opeten. Hij blijft in zijn eigen verhaal zitten, ook al proberen we het wortelverhaal aan te passen en de ware toedracht beetje bij beetje te vertellen. Neen, die wortels en de caissière en de oude vrouw en pimpampet, wortels in de tas. Het duurt tot 's avonds eer hij door begint te krijgen dat we wel erg lang wortelen over zijn wortelverhaal. Hoho, wat een zware euro die eindelijk valt.
Ik heb de voormiddag gefietst, Johan fietst in de namiddag en ik rijd verder met de auto. Veel te vroeg sta ik te blinken aan de chambres d'hôtes, de mensen zijn boodschappen gaan doen, maar duiken al gauw op. Nog even een misverstand over de kamers, maar dat wordt verholpen en ik kan het zwembad in (het is 32°C!) en met mijn boek aan de rand ontspannen opdrogen. Een uur later komen de drie musketiers aan, ze hebben 110 km gefietst en zijn afgepeigerd en verhit. Nog een vlugge duik in het zwembad, iets gaan eten in het mooie stadje Uzès en vroeg ons bed in, want morgen moet er weer behoorlijk wat gefietst worden. Michel en Johan slapen in een bijbouwtje, het lijkt wel een kabouterhuisje. Ze zitten daar goed, droog en knus. En wij logeren in een kamer met zicht op het zwembad, ook niet slecht.
We slapen lekker in ons bolletjesbed en krijgen een ontbijt 'eigen kweek' voorgeschoteld. Alles is handgemaakt door de twee koppels : de confituur, de yoghurt, de briochen, de kippen legden de eitjes en de bomen gaven het fruit. Enkel het brood komt van buitenshuis. Een prima adres.
Aan onze tafel nog twee andere wielergoden en een ouder echtpaar. Vrolijk gebrabbel door mekaar, vooral de wielrenner uit Luxemburg voert de boventoon. Heroïsche verhalen komen uit zijn mond, maar als hij opstaat van tafel blijft zijn lichaam in een hoek staan en grijpt hij naar zijn rug. Rug kapot, het heldendom is al gepasseerd, vandaar wellicht de aangedikte vertelsels.
Geert is chauffeur en zorgt voor brood en spijs. En wij laten Die al gauw achter ons. Het is mooi weer, zij het met veel wind, maar alles beter dan die ijzige kou van gisteren. Met de col de Rousset zijn we de poort naar het Zuiden doorgereden. Het gaat snel, langs de Drôme, zuidwestwaarts, maar straks wacht er alweer een col en rijden we pal zuidwaarts. Als eindbestemming mikken we op een klein dorpje niet ver van Montélimar : Rochefort en Valdaine.
We zijn zo goed bezig dat we Saillans voorbij rijden en op onze stappen (nou ja) moeten terugkeren. Onderweg stellen we nog even een goede daad : 2 Nederlanders met een platte band stappen langs de drukke weg. Dat is balen, joh ! Willen ze geholpen worden? Neen hoor, ze stappen wel effe verder. Ook goed dan.
De col de la Chaudière is 1000 m hoog ( zal wel gecorrigeerd worden door één van de mannen) en heeft een paar nijdige stukken van 9%. Geen katje om zonder dijspieren aan te pakken. Michel wil nog even op de foto bij de pancarte en wijlle weg. Boven wacht Geert met de auto, geen gekwetsten, geen ontmoedigden ? Neen hoor, maar de volledige rit zal mijn batterij het niet uithouden en dus gaan we wisselen na de lunch in Bourdeaux : Geert verder met de fiets en ik in de auto. We palmen een bank in onder de platanen op een parking in Bourdeaux vlakbij een watertje dat vol forellen zit, hele dikke en ook kleintjes. Johan laat zijn boterham met confituur in het stof vallen, vanzelfsprekend met de confituur naar beneden (Murphy!) en zegt dat hij een forel gaat vangen met zijn gevallen boterham. Boterham gaat het water in. Forellen tonen geen enkele belangstelling. Amandelen moet je hen geven, zegt Michel, dat eten ze graag. Hadden we dat nu maar meegebracht ! Wat is er lekkerder dan een verse forel, gebakken op het campingvuurtje van Johan, in de snikhete bossen van de Drôme met een krachtige wind erbij. Een uitslaande vlam en heel de streek in het zwart. En wij mee opgefikt. Neen, laten we gewoon verder rijden en plaats geven aan de twee oude mannen die hun bank aan ons verloren zagen gaan en zich op een muurtje zijn gaan zetten.
Goed op tijd komen we aan de chambres d'hôtes, een mooi Provencaals huis, met een binnenkoer waar we 's avonds samen met de gastheer en -vrouw en nog enkele gasten een avondmaal krijgen. De gastheer is een prima kok, het smaakt, we smakken en proberen het Nederlands tot tweede taal van de eigenaars te maken, maar ze komen niet verder dan dankuwel en goeiedag en smakelijk en 'erwtensoep'. Heel vreemd vinden ze dat, erwtensoep met spek en broodkorstjes. Ze hebben het al gegeten, hun buik heeft het achteraf geweten. Soep van de Middeleeuwen, zegt de man. Lekker, dat wel, maar niet te verteren. De glazen wijn die hij ondertussen gedronken heeft maken het tafereel groter en breder en de soep wordt nog slechter en de man nog gekker. Tijd om te gaan slapen, genoeg kolder voor vanavond. Het was een mooie dag. De Drôme wordt nu verder gedroomd in duizend klaterende beken en golvende valleien.
maandag 2 september 2019 de grote sprong voorwaarts
We krijgen een lekker ontbijt bij de man van de Groene Poort, die vooral zijn vrouw laat werken. Michel grijpt gretig in het bord van zijn buur omdat daar lekkere abrikozen op liggen. Gelukkig is zijn buur Geert en niet de stugge duitser die een stoel verder zit. Weeral een wereldoorlog vermeden.
De poes des huizes houdt ons argwanend in de gaten als we in haar domein (de garage) de was opvouwen en de fietsen van stal halen. En Johan heeft een platte band én, je houdt het niet voor mogelijk, het reservebandje heeft ook een gat. (zie pagina 13 van vorige fietsreis, idem dito verhaal). Gelukkig is er nog de back up Michel, die alles in het dubbel bij heeft. (vandaar dat onze auto zo vol zit)
We vertrekken vandaag met de auto naar Villard de Lans, voorwaar een hele sprong voorwaarts, maar het brengt ons zonder geknoei naar de Vercors en daar willen we fietsen. We starten al onmiddellijk prachtig door de gorges de la Bourne, dalend en dalend tussen de hoogopstaande rotsen. Rotsaert zal er ook door moeten rotsen met de auto, we gniffelen bij de gedachte dat hij niet op zijn gemak gaat zijn op die smalle weg, vol bochten en weinig uitwijkmogelijkheden. Blijkt later onnodig te zijn geweest, hij vond het lekker rijden. Niets is wat het lijkt, blijkt nog maar eens.
Het is killig, de zon is met vakantie, maar niet in de Vercors. De weg hobbelt op en neer, door een brede, groene vallei. Leuk en makkelijk rijden, de kilometers zoeven weg onder onze goed opgepompte banden. Michel heeft boodschappen gedaan en wacht ons op in St. Martin en Vercors om te lunchen. Er is bitter weinig beweging op straat, het sombere weer zal er wel voor iets tussen zitten. Maar niet getreurd, we moeten verder, er wacht ons nog de col de Rousset als kers op ons toetje. Op de top wordt er weer gewacht, dat is zo ongeveer afgesproken, maar de juiste locatie van de top is voor interpretatie vatbaar en tussen die twee interpretaties ligt een lange tunnel en zo gebeurt het dat ik door de tunnel rijd en daar wacht op iets dat niet komt en dat de twee mannen vóór de tunnel gaan zoeken waar ik nu weer zit. Bij hen is het kouwig, maar bij mij is het ijzig en waait de woeste wind dwars door mijn lijf. Michel komt -vroemvroem- aangereden, zijn pet en zijn broek waaien bijna af en uit en hij vlucht terug naar de andere kant van de tunnel, de mannenkant. En ik maar wachten en bevriezen en wachten en grommen en schudden en beven. Gelukkig is er de mooie aanblik van de afdaling, vol haarspeldbochten, en heel in de verte het stadje Die, waar Claire haar bubbelette fabriceert. We storten ons naar beneden, wat een sensatie als de snelheidsmeter meer dan 50 km/uur aangeeft. De wind spartelt nog wel tegen en doet wat gas terugnemen (met dank aan Geert die galant op me wacht), maar we voelen de warmte van het dal ons omarmen met inhalig lange zwoele flarden. Wat doet dat deugd !
We logeren in een licht, comfortabel huis, dat gerund wordt door 2 zussen en hun echtgenoten, aan de rand van het stadje Die, dat wat tegenvalt door de leegstand en verpaupering. We vinden het enige restaurant dat open is vandaag, proeven een glaasje Clairette en verdelen broederlijk onze frietjes en groenten. De pichet witte wijn neemt Michel (bijna helemaal) voor zijn rekening. Dessert en koffie laten we aan ons voorbijgaan. We zijn voldaan, zowel ons buikje als ons kopje. De tocht door de Drôme kan beginnen. Morgen.
1 september 2019 col du glandon en het ijzeren kruiske
Alhoewel de beklimming van de col du Glandon niet van de minste is en dus nu een uitgebreid verslag zou moeten volgen, gaat het geschrevene over deze supermooie berg eerder beperkt zijn.
Afgesproken is : Johan is chauffeur tot aan de top, daarna neem ik het stuur over. Geen probleem, dat lukt.
Nog afgesproken is : na 10 kilometers fietsen, in het dorpje halverwege stoppen we om nog iets te drinken. Maar bibi is ribbedebie. Mannen op zoek naar vermiste vrouw. Vrouw zit boven te wachten op de top. Ik geef toe : het is mijn fout, halverwege de klim lijkt me zo fiederalala flets om te stoppen dat ik onmiddellijk en zonder versagen doorrijd naar de top. Strafpunt verdiend.
Het is zondag, er zijn nogal wat fietsers en moto's en auto's die vandaag de ingeving hebben gehad om de col du Glandon te beklimmen. Dat betekent dat veel strak uitgedoste klimmers, man en vrouw, zich moeten laten voorbijsteken door 'vrouw met brommertje'. Ik zeg vriendelijk 'bonjour' en meestal schrikken ze even en prevelen dan iets terug dat ook op bonjour lijkt. Een enkele olijkerd roept iets over 'tricher'. Wat ? Tricher ? Rijden we koers dan ? En roepen ze dat tegen de moto's ook ? Denken ze dat hun favoriete col gaat wegsmelten als ik met mijn brommertje erover rijd ?
Het valt nog meer op als ik boven kom : geen moegeploegde fietser zegt nog een woord tegen mij. Ik lach al eens vriendelijk, probeer een klein mompelingetje. Ze zeggen niks terug. Haha, daar moet ik stilletjes mee lachen, hoe groter het ego, hoe strakker ze voor zich uit kijken. Alleen de man met de twee knielappen die we helemaal in het begin zagen vertrekken met zijn pistolets in zijn truitje, kijkt me vriendelijk aan.
Johan is ondertussen ook boven gekomen en samen bewonderen we de lange uitgestrekte vallei en het rotsgebergte dat ons helemaal omringt. Hij heeft, net als ik, zich een weg moeten banen tussen de schapen die op de hoogste weiden aan het grazen zijn en het verschil niet kennen tussen een mensenpad en een schapenpad.
Het ijzeren kruisje kan ik ook nog oprijden, het is maar een boogscheut verder, maar ik laat het voor wat het is. Wat mooi was, mag mooi en genoeg blijven.
De twee mannen komen boven, in de verte lijkt het alsof ze aan elkaar vasthangen : wit en blauw. De ene keer wit van voor, blauw eraan vast, de andere keer ook zo. Blauw probeert er nog een sprintje uit te persen, maar het is maar een mager beestje. Ze melden nog dat er een schakelprobleem geweest is op 2 km van de top, maar nu is alles opgelost. Ook hun energie is volledig opgelost, dus moet er dringend gegeten worden. Johan heeft al een buffet klaargezet en we schuiven gretig aan, terwijl de schaapjes op de achtergrond ons, jawel, schaapachtig aankijken.
Veel wind boven op de Glandon, de afdaling gaat daardoor minder woest en Michel kan goed volgen deze keer. Er moet nog een laatste keer geklommen worden en dan stuiven we de b&b binnen, even van de grote, drukke weg af die naar Bourg d'Oisans leidt. De gastheer is een Belg, een Vlaming zelfs, en hij studeerde kokschool in de Groene Poort in Brugge. Veel kookt hij niet meer, uitgekookt. Zijn vrouw is een oneindig vriendelijke vrouw met een wijsneuzig dochtertje en we voelen ons al vlug thuis in onze 'chambre quadripule'.
We gaan uit eten, de nacht valt, Johan en Michel kruipen achter hun gordijn om te slapen. Maar eerst moeten ze nog tellen hoeveel stappen ze moeten zetten om zonder stommelen en rommelen naar toilet te kunnen. Want 's nachts lopen die mannen graag rond en nu moeten ze telkens voorbij ons bed. We bereiden ons voor op het ergste, maar het valt wel mee. Enkel de stofhoest van Johan zorgt voor enig klankspel, niet in het minst voor Michel die, in zijn bed op amper 50 cm, een schrik pakt van dat geblaf. Morgenavond geven we ze allebei een pilletje of een karaf witte wijn. Alles voor de rust, er slapen nog mensen in huis hoor.
En nog een laatste noot : dat beperkt schrijven is toch nog een dikke boulette geworden. Ondanks de lome vermoeidheid.
31 augustus 2019 de koningin hult zich in een sappige regen
De koningin heet Galibier en ligt op 2.600 m hoogte. Ik denk dat het nog een paar meters hoger is, dus er zal hier wel commentaar volgen, maar zo heeft u al een idee over wat een kanjer ons te wachten staat. Bovendien gaat aan de Galibier een andere col vooraf, dat is de Télégraphe, op 1.500m, met nadien nog een afdaling naar Valloire en dan begint de echte klim naar madame la reine.
De gastheer heeft ons afgeraden om met de fiets te vertrekken vanuit La Chambre, beter is het om naar St Michel en Maurienne te rijden, weg van de route nationale die razend druk is. Ik besluit om niet mee te fietsen, maar ondersteunende chauffeur te zijn. Op die manier hoeven we niet te wringen met de 4 fietsen, gewoon 3 lichte koersfietsjes voor 3 lichte mannekes. Bovendien, mijn batterij laat zo een klim niet toe en halve werken liggen me niet. Woehaa, allemaal uitvluchten!!!
De mannen vertrekken aan de voet van de berg. Ik zie Johan nog een vertwijfelde arm omhoogsteken : het lijkt alsof hij een ingebouwde gradenboog heeft om de hoek en het stijgingspercentage te meten van de helling. Inschatten, noodzaak voor een onderneming als deze.
Ik doe boodschappen : een brood, ham, fruit. Genoeg voor 3 hongerige coureurs. Het weer is stralend, ik ben vrolijk, wuif naar de stokoude slager die met open mond achter zijn toog staat. Zelfstandigen werken hier tot ze er bij neervallen. Ondertussen rijden er grote hordes wielerhelden door het dorp, er is een plaatselijke koers en die gaat ook richting Galibier.
Maar wat doen de mannen ondertussen ? Ik weet het niet, dus moet ik een interview doen zo gauw ik daartoe de kans krijg.
Eerste vraag : hoe hebben jullie deze klimpartij ervaren ? Antwoord : lastig.
Ja, dat had ik ook kunnen bedenken. Dus voel ik me geroepen mijn kennis van het mannenverstand boven te halen en me grondig in te leven in hun denken. Dat gaat alzo : 'nondedju, nondedjie, waar zijn we nu weer aan begonnen?'
Tweede vraag : wat is jullie het meest bijgebleven ? Antwoord : dat het lastig was. Enne, oh ja, dat we met 3 samen bovenkwamen op de Télégraphe.
Mijn versie : 'er rijdt hier nogal wat schoon volk naar boven, we gaan samenblijven, niet te rap rijden, dan hebben we een goed zicht op al die schone, ronde poepkes'.
Derde vraag : wat vinden jullie van jullie gemiddelde snelheid ? Antwoord : die was prima hoor, we hebben één andere mens in volle vaart voorbijgestoken.
Mijn versie : 'dienen andere mens heeft juist snelheid genoeg om niet om te vallen, dus moeten we die wel voorbij steken of we vallen zelf om'.
Maar niet getreurd en niet gelachen, Geert en Michel halen warempel de eindmeet. En dan begint het te regenen. Gezapig en later wat minder gezapig. Johan, de harkende Viking komt ook boven en met geen stokken is hij tegen te houden om ook de afdaling te beginnen. Michel en Geert kijken eerder bedenkelijk bij deze overmoedige akt en zij zijn met geen stokken meer op die fietsen te krijgen. Johan alleen naar beneden dus, in de gietende regen bij een temperatuur van 10 °C.
Vierde vraag : hoe was de afdaling ? Antwoord : nat.
Mijn versie : 'was ik nu maar niet zo stoem geweest om hier te willen rrrrillen en trrrrillllen, klapperdeklapperdeklapperdeklap (dat zijn mijn tanden), ooohooo was ik maar bij moeder thuis gebleven'
Het is maar na een warme chocomelk dat onze Viking terug bekomt. Wij hebben er ook ons bekomst van en zoals dat in alle verhaaltjes eindigt : moe maar tevreden trekken we hutwaarts.
Ik ben nog vergeten melden dat de afdaling gisteren zalig was en prachtig ook. Vooraan de zwarte valk, zich met ruim voldoende durf (help als die valt!) naar beneden smijten, daarachter de blauwe specht die zich vastbijt in de rug van de valk en dan het meer bezadigde roodborstje, zijn leven nog lang niet beu. En ik daar ergens tussen. Maar, kan de valk goed duiken, moeilijker is het voor hem om te stoppen, laat staan afdraaien. En dus zien we Geert verdwijnen naar een verdieping lager, waar we absoluut niet moeten zijn. Goed voor hem, het is alweer een extra training.
Ook vergeten melden dat er een klein zwembadje hoort bij ons verblijf en dat we daar gretig gebruik van maken, ieder in onze stijl. Johan duikt met een karpersprong in het water, proestend en briesend. Ikzelf, kouwelijk, zak langzaam streepje per streepje naar beneden en doe daar toch een kwartiertje over. Michel, nog kouwelijker (die man heeft geen gram vet), doet er nog iets langer over om het water tot aan zijn kin te laten komen en beoefent dan de verticale stilstand(slag). Gelukkig niet met de kop naar beneden! En Geert, die als kleine jongen al rap wegliep als zijn moeder hem wilde wassen, houdt helemaal niet van water en blijft in het droogdok. Dat is zijn bed en daar is het goed.
Maar, vergeten we niet, er staat vandaag een echte col op het programma, de Madeleine, op 2000m hoogte. Toevallig logeren we op het traject naar de top en ben ik al blij dat ik 2 km minder ver moet klimmen, maar dat is buiten de 'die hards' gerekend, een col moet in zijn volle lengte bedwongen worden. Gedeeltelijk afhaspelen is geen optie. Goed voor hen, maar Johan en ik blijven ter hoogte van ons verblijf en wachten tot de twee anderen 2km afdalen en diezelfde 2km daarna terug oprijden. Enkel en alleen zij kunnen col de la Madeleine afvinken (denken ze). Bij ons kan daar geen sprake van zijn. Je loopt een marathon toch ook niet vanaf km drie!!!
Goed, We laten dat stilletjes van ons afglijden en pikken ons welgemutst vast aan de kar van het serieuze volk.
Wat kan ik over de klim nog zeggen? Il vlieg met mijn 'brommertje' vooruit en wacht een uurtje in Longchamps, het laatste station voor de top. We drinken ons wat moed in op een terras en beginnen aan het laatste stuk door de hoge alpenweiden. Het is zonnig en warm, prachtige vergezichten. Volgt de noodzakelijke foto boven aan het monument van de top en dan vleien we ons neer om te bekomen.
Het zwembad lokt alweer. We laten de hometrainer van de eigenaar in het water zinken en rijden de spieren nog wat los. Aquagym met zicht op de bergen. Dan nog even de jacuzzi in, hemelse warme rust.
Morgen staat de koninginnenrit op het programma. Dat hoort u dan wel.
Deze mooie donderdag is bedoeld om te acclimatiseren en een klein opwarmertje met de fiets te doorspartelen.
We starten de dag met een mand vol proviand, die voor onze hut neergezet is door de vrouw des huizes. Lekker!
Thomas heeft ons een tip gegeven voor een lekker los rijden, iets met veel haarspeldbochten en mooi! De mannen bestuderen het uitje aandachtig op de kaart en weg zijn we.
Twee andere fietsers geven nog een tip om via een landelijk rustig weggetje te rijden, hetgeen al onmiddellijk jammerlijk mislukt. Het blijkt een rondje door het industriepark te zijn en we komen terug uit waar we vertrokken zijn.
De grotere, drukke weg dan maar. Ik moet bekennen, ik weet langs geen kanten waar we naar toe gaan en rijd er maar wat op los. Michel, die weet ongeveer (!) waar we naartoe gaan en laat zich lossen. Een echte diesel.
Gevolg : ik ben heel alleen op weg, zonder één enkele man, richting Montvernier. Geert en Johan, mooi samengebleven, zijn gezamenlijk op weg langs de geplande haarspeldbochten (lacets de Montvernier) en denken(!) dat ik daar ook ergens ben. En Michel, die is op weg naar Turijn, want die heeft ons niet zien afslaan. Bellen, berichten sturen, het helpt niet. Ofwel is de gsm vergeten in de hut, ofwel vergeet men te kijken op zijn smartphone. Ik besluit om terug naar huis te rijden en wie kom ik daar tegen? De man van Turijn! Beetje misnoegd, maar toch voldoende op de hoogte -ondertussen- waar de haarspeldbochten zijn. Allez hop, er op. Het is steil en smal en we zitten onmiddellijk op ongekende hoogtes. Mooi panorama, maar beter is het de blik op de weg te houden, want de haarspeldbochten zijn niet te tellen. Daar is waarachtig Montvernier. Het kerkje torent hoog boven mij en klepelt vrolijk 12u. 'Kom toch terug, kleine Johahan', zing ik bij mezelf. En ho ho, 'pieppiep' klinkt het van achter een hoekje. Daar zitten Johan en Geert vredig naast mekaar op een bankje. Na te denken over 'wie waar zit. Michel komt boven en vindt dat er een aantal afspraken moeten gemaakt worden.
Dat vraagt een vergadering die we moeten inkantelen in ons programma en eventueel meenemen naar een volgende meeting die we gaan inplannen. Allemaal niet zo simpel dus. Maar een eerste richtlijn, om u een proevertje te geven van het soort vergaderingen, luidt alvast : ALTIJD wachten bij de twééde splitsing!! Efficiëntie, we dragen dat hoog in ons vaandel.
Maar nu moeten we eerst die col nog op, die blijkt op 1530m te liggen. Michel, die vastberaden was om zich niet te forceren, herziet zijn mening :'het zijn enkel zotten en steenezels die niet van mening kunnen veranderen'. En Geert staat al te trappelen van ongeduld om dat colleke in zijn broekzak te steken. Dat colleke is niet min hoor. Er wordt nogal gezucht bij het bovenkomen en tongen worden ver uitgestoken. Hartslagen worden vergeleken, de ene kan niet hoger dan 155slagen per minuut , de andere heeft een piek van 177 slagen per minuut bereikt, de derde weet van geen hartslag. En ik, ik sta er wat bij te glimlachen. Wat is een 'brommertje toch een feest voor het hart.
De rit naar La Chambre verloopt uitermate voorspoedig. Een enkel euvel : we hebben de sleutel van ons huisje in Ansignan vergeten. Wat gedonder en gevloek, maar we rijden toch niet terug. Hopelijk zijn de buren thuis als we rond 9 september in Ansignan aankomen. Zij hebben een reserve sleutel. En anders moeten we een andere oplossing bedenken. Johan stelt voor om langs de kapotte pannen van het dak binnen te kruipen. Of, We kunnen ook in een b&b gaan en het huis onaangeroerd laten, maar dat zou wel heel jammer zijn van het verspilde geld. Ik probeer te telefoneren naar onze buren. Er neemt iemand op, het stemmetje lijkt in de verste verte niet op de flinke stem van onze buurvrouw. Een sms sturen dan maar. En afwachten.
In de auto wordt er al flink gespeculeerd over de beklimming van de col de la Madeleine. Moeilijkst langs de zuidkant, maar langer langs de noordkant. Hoor ik daar enige vrees in de mannelijke bergontledingen? Feit is dat we langs de zuidkant gelogeerd liggen en dus de enige mogelijkheid om de berg langs de noordkant te beklimmen is hem eerst langs de zuidkant op te rijden, langs de noordkant er af en dan terug omhoog langs de favoriete noordkant. Tja, dat lijkt me niet zo handig.
Als het mijn moment is om het stuur over te nemen, haasten ze zich om te benadrukken dat ik niet echt hoef te rijden, nee nee, als ik het liever niet doe zullen zij wel extra rijden. Hoor ik daar weer vrees in de mannelijk benevelde beoordeling? Ik stuur toch. Natuurlijk stuur ik. Michel zit naast mij, zijn ogen zijn toe. 'Ha, zeg ik, dat is een goed teken dat je ogen toe zijn, slapen naast de chauffeur is een teken van vertrouwen in de chauffeur'. 'Het kan ook iets anders zijn, zegt hij droogjes, dat ik mijn ogen toe doe omdat ik niet meer durf kijken'. Ik laat het niet aan mijn hart komen, ogen open of niet, ze rijden braafjes mee met een vrouw aan het stuur. Die bovendien in een ware stortbui terecht komt en zich een weg moet banen door schuimende en pruttelende waterplassen, drijvend wrakhout en op hol geslagen wild.
We logeren in Entre 2 cols, campinggewijs, dat wil zeggen dat we wel binnen kunnen slapen en douchen, maar buiten moeten eten. Geen erg, het is prachtig weer, de 2 cols staan majestueus te blinken tussen alle andere cols, het is heerlijk rustig en de avond valt als een zacht fleece dekentje over ons heen. We kruipen in onze hut (de enen) en onze grot (de anderen) en proberen de slaap te vatten. Dat lukt bij de ene al beter dan bij de andere.
Het is alweer een tijdje geleden dat er een reisverslag verscheen in deze blog. Het kan tenslotte niet altijd zondag zijn. Maar morgen is het woensdag en vertrekken we -alweer, oh wij gelukzaligen- met 4 fietsen, 3 mannen en 1 vrouw naar de Franse Alpen en niet van de minste. We logeren in La Chambre en volgens wat ik zie op de website van de b&b hebben we twee huisjes of hutjes, eentje voor Michel en Johan en eentje voor Geert en Hilde. Ik heb twee hypotheses over de bouwer van de hutjes : dat is een heel frivole mens òf een heel loensende mens. U moet maar eens kijken op de website van 'Entre 2 cols' in St Martin sur la Chambre en weten te zeggen wat U er van vindt. De vensters staan scheef, het dak is steil als een zwarte piste, de tweede hut is een grote bierton. Maar, en dat is uitermate goed voor ons, het verblijf ligt entre 2 cols en het zijn natuurlijk die cols die 'de mannen' (wie anders ??) op willen. Vlak bij de Col de la Madeleine, niet ver van de Galibier en de Croix de Fer. En dan is er ook nog de Glandon en nog ene waar ik de naam al van ben vergeten, maar het zijn namen die klinken als galmende testosteronklepels. Bim bam beieren, dat wordt een paar uur hard steieren!!
In onze hutjes blijven we 4 nachten slapen, dat is voldoende om al dat bergengeweld te bevechten. De eerste dag wordt voornamelijk een rustdag, acclimatiseren heet dat, en daarna gaan we (voornamelijk 'ze') er tegenaan. De energiedrankjes zitten hoog bovenaan in de bagage, evenals de helmen en de drinkbussen. Gelukkig maken de mannen er geen 'om het eerst boven' van, zo slim zijn ze wel, al verdenk ik er toch een paar dat ze een geheime agenda hebben en dat ze stilzwijgend toch uittesten of de 'tegenstander' niet zoetekesaan uit de wielen kan gereden worden. Het meest verstandige is om dat in de laatste kilometer te doen, want te vroeg beginnen demarreren, dat kan dodelijk zijn in het hooggebergte. En degene die dan eerst boven is gaat niet op zijn blazoen blazen en zijn borstharen tonen en zich op de ribben slaan, maar die zal toch een klein, warm, dubbel overwinningsgevoel hebben : de top is bereikt en dan nog de eerste zijn ook. Dan lijkt de stokoude dag weer even wat verder weg en kan met verrukking naar de gespierde dijen en kuiten gekeken worden.
Het is wel wat jammer dat er geen internet zal zijn in het eerste verblijf. De blog zal dus redelijk leeg blijven de eerste dagen. Maar geen nood, er is nog de smartphone en een vel papier. Alles wordt netjes bijgehouden en uitgetypt de volgende dagen.
En de mannen gaan ook uit hun kot gelokt worden, ook al schudden ze om het hardst van nee en bromden ze daarbij dat er geen sprake van kon zijn, toen ik voorstelde om ieder om beurt een stukje te schrijven. Doen alsof ze niet kunnen schrijven, dat kunnen ze wel, die mannen !
de hort op
