De rit naar La Chambre verloopt uitermate voorspoedig. Een enkel euvel : we hebben de sleutel van ons huisje in Ansignan vergeten. Wat gedonder en gevloek, maar we rijden toch niet terug. Hopelijk zijn de buren thuis als we rond 9 september in Ansignan aankomen. Zij hebben een reserve sleutel. En anders moeten we een andere oplossing bedenken. Johan stelt voor om langs de kapotte pannen van het dak binnen te kruipen. Of, We kunnen ook in een b&b gaan en het huis onaangeroerd laten, maar dat zou wel heel jammer zijn van het verspilde geld. Ik probeer te telefoneren naar onze buren. Er neemt iemand op, het stemmetje lijkt in de verste verte niet op de flinke stem van onze buurvrouw. Een sms sturen dan maar. En afwachten.

In de auto wordt er al flink gespeculeerd over de beklimming van de col de la Madeleine. Moeilijkst langs de zuidkant, maar langer langs de noordkant. Hoor ik daar enige vrees in de mannelijke bergontledingen?  Feit is dat we langs de zuidkant gelogeerd liggen en dus de enige mogelijkheid om de berg langs de noordkant te beklimmen is hem eerst langs de zuidkant op te rijden, langs de noordkant er af en dan terug omhoog langs de favoriete noordkant. Tja, dat lijkt me niet zo handig.  

Als het mijn moment is om het stuur over te nemen, haasten ze zich om te benadrukken dat ik niet echt hoef te rijden, nee nee, als ik het liever niet doe zullen zij wel extra rijden. Hoor ik daar weer vrees in de mannelijk benevelde beoordeling? Ik stuur toch. Natuurlijk stuur ik. Michel zit naast mij, zijn ogen zijn toe. 'Ha, zeg ik, dat is een goed teken dat je ogen toe zijn, slapen naast de chauffeur is een teken van vertrouwen in de chauffeur'. 'Het kan ook iets anders zijn, zegt hij droogjes, dat ik mijn ogen toe doe omdat ik niet meer durf kijken'. Ik laat het niet aan mijn hart komen, ogen open of niet, ze rijden braafjes mee met een vrouw aan het stuur. Die bovendien in een ware stortbui terecht komt en zich een weg moet banen door schuimende en pruttelende waterplassen, drijvend wrakhout en op hol geslagen wild.

We logeren in Entre 2 cols, campinggewijs, dat wil zeggen dat we wel binnen kunnen slapen en douchen, maar buiten moeten eten. Geen erg, het is prachtig weer, de 2 cols staan majestueus te blinken tussen alle andere cols, het is heerlijk rustig en de avond valt als een zacht fleece dekentje over ons heen. We kruipen in onze hut (de enen) en onze grot (de anderen) en proberen de slaap te vatten. Dat lukt bij de ene al beter dan bij de andere.