|
Ik ben nog vergeten melden dat de afdaling gisteren zalig was en prachtig ook. Vooraan de zwarte valk, zich met ruim voldoende durf (help als die valt!) naar beneden smijten, daarachter de blauwe specht die zich vastbijt in de rug van de valk en dan het meer bezadigde roodborstje, zijn leven nog lang niet beu. En ik daar ergens tussen. Maar, kan de valk goed duiken, moeilijker is het voor hem om te stoppen, laat staan afdraaien. En dus zien we Geert verdwijnen naar een verdieping lager, waar we absoluut niet moeten zijn. Goed voor hem, het is alweer een extra training.
Ook vergeten melden dat er een klein zwembadje hoort bij ons verblijf en dat we daar gretig gebruik van maken, ieder in onze stijl. Johan duikt met een karpersprong in het water, proestend en briesend. Ikzelf, kouwelijk, zak langzaam streepje per streepje naar beneden en doe daar toch een kwartiertje over. Michel, nog kouwelijker (die man heeft geen gram vet), doet er nog iets langer over om het water tot aan zijn kin te laten komen en beoefent dan de verticale stilstand(slag). Gelukkig niet met de kop naar beneden! En Geert, die als kleine jongen al rap wegliep als zijn moeder hem wilde wassen, houdt helemaal niet van water en blijft in het droogdok. Dat is zijn bed en daar is het goed.
Maar, vergeten we niet, er staat vandaag een echte col op het programma, de Madeleine, op 2000m hoogte. Toevallig logeren we op het traject naar de top en ben ik al blij dat ik 2 km minder ver moet klimmen, maar dat is buiten de 'die hards' gerekend, een col moet in zijn volle lengte bedwongen worden. Gedeeltelijk afhaspelen is geen optie. Goed voor hen, maar Johan en ik blijven ter hoogte van ons verblijf en wachten tot de twee anderen 2km afdalen en diezelfde 2km daarna terug oprijden. Enkel en alleen zij kunnen col de la Madeleine afvinken (denken ze). Bij ons kan daar geen sprake van zijn. Je loopt een marathon toch ook niet vanaf km drie!!!
Goed, We laten dat stilletjes van ons afglijden en pikken ons welgemutst vast aan de kar van het serieuze volk.
Wat kan ik over de klim nog zeggen? Il vlieg met mijn 'brommertje' vooruit en wacht een uurtje in Longchamps, het laatste station voor de top. We drinken ons wat moed in op een terras en beginnen aan het laatste stuk door de hoge alpenweiden. Het is zonnig en warm, prachtige vergezichten. Volgt de noodzakelijke foto boven aan het monument van de top en dan vleien we ons neer om te bekomen.
Het zwembad lokt alweer. We laten de hometrainer van de eigenaar in het water zinken en rijden de spieren nog wat los. Aquagym met zicht op de bergen. Dan nog even de jacuzzi in, hemelse warme rust.
Morgen staat de koninginnenrit op het programma. Dat hoort u dan wel.
|
de hort op
