|
Elke morgen word ik wakker met een liedje in mijn kop. Eigenlijk las ik dat vorig weekend in de column van de krant, maar het is ook echt zo. Gisteren was dat 'Ella, elle l'a' van France Gall. Vrolijk klonk dat. Vanmorgen was het Guido Belcanto, die in duet met An Pierlé, 'Toverdrank' in mijn hersenpan goot. De Guido ! Hij, die marginaliteit tot kunst heeft verheven en zijn Cadillac laat stelen door een dame met een toverdrank. Betoverend, toch ?
Maar de ochtenden hier zijn niet om aan muziekbeleving te doen. Neen, we moeten roderen, oefenen, soepel rijden en blijven. Geert heeft een plan : we rijden naar het dorpje Katharina(Opeel)berg en dat plan wordt met eenparigheid van stemmen aangenomen. Nog even poseren bij ons vakantiehuis, de goesting spat er af. Dat appartement is trouwens gebouwd met een aannemer en architect die de term voortschrijdend inzicht hebben uitgevonden. Ze begonnen met de inkomhal, groot van afmetingen, een kleine balzaal gelijk en ze eindigden met de leefkeuken, waarna geen plaats (en geld?) meer was voor ook nog een zitplaats. We zitten en leven dus in de keuken. We treuren er niet om, er is ook een terras met avondzon en dat is heel gezellig.
Maar we vertrekken dus, op weg richting Merano. We zijn nog geen honderd meter ver en ik moet al een schietgebedje doen tot Johan om ons ter hulp te komen wegens technische problemen. En waarachtig, Johan heeft het gehoord en fluistert de oplossing in het oor van de mannen. Euvel opgelost, start nr 2.
De Italianen hebben ons zien komen en, speciaal voor ons, hebben ze een fietspad aangelegd dat doorheen de vallei van de Adige loopt. Het is heerlijk rustig fietsen, verkeersvrij, naast de spattende, schuimende Adige, die schittert in de ochtendzon en dolgelukkig naar Merano tuimelt. Wij zijn ook gelukkig, wie had kunnen denken dat het hier zo comfortabel rijden was ?
Katharinaberg ligt hoog (nou ja, op 1.200m, alles is relatief) in de bergen, we moeten de vallei uit en krijgen onmiddellijk een lange steile (10%) tunnel voor de boeg. Het is vervelend rijden met veel lawaai, waarvan je niet weet uit welke richting het komt. Geraas en geroffel, het lijkt uit het plafond te komen. Michel wil er vlug doorheen en forceert zich wat. We stoppen enkele kilometers verder en hij twijfelt of hij nog verder wil. Zich inrijden mag niet te veel pijn doen, doseren is de boodschap. Komaan coureur, spring op je stalen ros en schakel een versnellingetje lager. En ja, hij luistert (!!!!) en hij doet het!
Hoog en ver zien we het kerkje van Katharinaberg, daar moeten we naartoe. Het moment van bezinning heeft deugd gedaan en de helling is iets minder steil, we nemen de laatste hindernis, het is nog 1.5 km, een smal baantje naar boven.
Daar zijn ze dan, in het gezelschap van een wandelaarster die ook op de foto wil, maar op geen enkele belangstelling kan rekenen. Zie je de pijn van het zijn in de ogen van de sloven ?
Het kerkje hult zich in de witte watten wolken. Wij hullen ons in een zwijgzame, verkwikkende rust. Een koekje en een slokje water, wat kan dat deugd doen !
Het spijt ons, Katharinaberg, maar nu kunnen we niet blijven, het is bijna middag en we hebben geen picknick bij. Niet getreurd, binnenkort komen we terug om een stukje te doen van het wondermooie wandelpad : the Merano High Mountain Trail. En we hebben al gezien dat er daar menige hangbrug over te steken is ! Jochei, jochei, het avontuur lonkt alweer.
|
de hort op
