Wat is het heerlijk wakker worden in het rustig dorpje aan de voet van de Pyreneeën.  Als er al lawaai is, dan is het van de kerkklok die om het kwartier van zich laat horen en van de spelende kinderen in het dorpsschooltje. Een zacht gemompel aan de andere kant van de deur van onze slaapkamer maakt er ons attent op dat Michel en Johan aan de ontbijttafel zitten en op ons wachten.  Waarschijnlijk al een hele tijd uit de veren, die twee.

Vandaag hoeft er niets, tenzij winkelen, de voorraad eten is uitgeput. Ik voel er niks voor om weer eens boodschappen te doen, de mannen des te meer.  Eindelijk kunnen ze zelf kiezen wat ze willen.  Ik heb er alle vertrouwen in.

De zon laat zich niet zien, maar de temperatuur is aangenaam en we kunnen op het dakterras zitten. Vandaag is uitgeroepen tot rustdag. Toch maken we een kleine wandeling naar de aquaduct en de Desix rivier.  En, wat had je gedacht ?  We vinden alweer de weg niet. De gps van Michels smartphone moet er aan te pas komen.  Zou het de leeftijd zijn ?  Of zijn we een bende schlemielen bij elkaar ? Het klein stukje bergopwaarts dat we stappen speelt Michel erg parten, hij wist niet dat wandelen hem zo zwaar zou vallen. Hij moet warempel een tukje doen. Ons lijkt dat een bijzonder goed idee.  Johan snuffelt wat rond in het dorp.

En 's avonds spelen we blokken.  Ik weet niet meer op welke plaats de mannen eindigden, maar ik weet nog wel wie er won.  U nu ook dus. Al vond Geert dat hij eigenlijk gewonnen had want Wannes Raps en zijn......'maten', dat viel hem een tel te laat in, de gong was reeds gegaan, kans verkeken.  Het kostte hem 150 punten. Halleluiah, het geluk is voor de vrouwen.