Bestaat er een beter medicijn tegen slapeloosheid dan de combinatie van stilte, zuivere lucht en een lichaam dat zich heeft moeten reppen om zijn fiets te volgen? We sliepen als herfstroosjes, diep weggekropen onder onze dekens in de koude nacht. Het ontbijt van Onno is voortreffelijk. Lang leve die man met zijn geitesikje. Voelt zich misschien al opgaan in het landelijk leven der geiten en schapen. Ik heb het hem niet gevraagd. De mannen, atypisch als ze zijn hebben een wasje laten doen in de b&b,we leggen alles wat open in de auto te drogen. Verbroederende koerstruitjes en zeemvellen broeken, slips en sokjes.



Ambert wacht beneden, het gaat vlot met de fietsers. Het is altijd leuk om los te rijden als het daalt.



Le chaise Dieu moet deze voormiddag beklommen worden, een lange klim van 15 km, bijwijlen erg steil. Ik rijd de mannen tegemoet, het is hier weerom prachtig. In de verte komen ze aangefietst, Geert en Michel op souplesse omhoog, Johan stampend en beukend. Het zweet druipt van zijn neus, maar hem kennende valt hij liever dood dan op te geven. Wat een inspanning ! En zeggen dat hij al een klein trauma had van deze Chaise Dieu, de berg zit in zijn geheugen gegrift.



God woont boven, op zijn stoel wonen paters in lange pijen, oud en versleten, zowel de pijen als de paters. We vinden een leuk plekje om te lunchen, ik heb flantaartjes gekocht als toetje. Ze hebben hun energie hard nodig.



Le Puy en Velay, een belangrijk knooppunt van de compostelaroute, is onmogelijk te negeren. Grote heiligenbeelden torenen boven de stad uit, een oude kerk idem dito. Ze staan op smalle rotsen als op hun sokkel. Hier moet je met de lift naar de kerk. En en rappel terug naar huis. Ik moet door het stadje en via een lange klim, op het eind nijdig tot onberijdbaar naar de gite die we huren. Gite du lavoir, vlak bij wat eens een wasplaats was. De gite is groot, modern, vol licht en lucht. Spijtig dat er een drukke verkeersweg onder loopt. De mannen spurten ondertussen met rasse wielschreden vooruit, veelal bergaf flitsen ze door de dorpjes. Het is uitkijken voor de -veelal oudere- bewoners. Best zetten ze geen stap buiten de voordeur, of ze rijden schrijlings met de woeste fietsers mee. Le Puy wordt vlot ingenomen, maar dan? Ik rijd de gekristalliseerde mannen tegemoet, rijd hen voor op de laatste beklimming van de dag. Het mag even gezegd, er klinkt nogal wat gezucht achter mijn rug. Begrijpelijk, als je denkt dat je de eindmeet bereikt hebt en je moet nog 4km klimmen... Maar een douche doet wonderen en al vlug zitten ze gezamenlijk te zappen voor het televisietoestel. Veel gezap, geen klank noch beeld. Die rare fransen toch met hun rare televisions! En dat de avond voor het wereldkampioenschap wielrennen. Beduusd gaan ze dan maar slapen, morgen komt er nog een dag, een rustdag zelfs, wat hebben ze dat goed gepland!