Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
04-09-2018
Dinsdagavond 4 september 2018.
Morgen, in de prille vroegte, komen Michel en Johan hier ontbijten. Gezamenlijk ontbijten, lunchpakket maken en wegwezen.
Ons doel is Bayonne, dat als een Siamese tweeling vasthangt aan Biarritz, helemaal in het onderste zuidwestelijk hoekje van Frankrijk, aan de Atlantische Oceaan. Daar is het vertrekpunt van de basken-katharenroute én ook van de transpyreneeënroute. Michel, die ik tot reisleider bombardeerde, maar die die titel vlug van zijn rug schudde, heeft zorgvuldig van de twee routes één gemaakt, het wordt een combinatie van de twee. Enerzijds willen we vooral rustig rijden via de kleinere wegen van de katharenroute, anderzijds willen de mannen zich meten met de reuzen van de Pyreneeën : de Tourmalet als absoluut hoogtepunt, maar ook de Aubisque, de Aspin, de Peyresourde en de Porte d'Aspet staan op hun verlanglijstje. Niet dat het allemaal moet, niets moet. Maar als het niet lukt, als ze moeten plooien voor het hooggebergte, ja, dan gaan ze daar heel even niet goed van zijn, en er dan eens lekker mee lachen. Geelgroen weliswaar.
We prijzen ons gelukkig dat we morgen voormiddag de drukte van Parijs kunnen vermijden, de périphérique daar is quasi nooit zonder 'bouchons', tenzij je het zo kunt mikken dat je er 's nachts langs rijdt. Maar daar word je ook moe van, want 's nachts wil je liefst slapen. Toch ? We hebben vier chauffeurs, een luxe, want dat betekent dat we alle vier nog geen driehonder kilometer hoeven te rijden. De route loopt langs Rouen, Le Mans, Tours, Bordeaux.
De koersfiets van Geert is al ín de auto gepropt, hij staat rechtop tussen de twee passagierszetels, het voorwiel is er wel uit, maar toch torent hij trots rechtop. Best mogelijk dat de passagiers een stuk 'guidon' in hun ribben zullen voelen prikken. Maar ja, er moeten vier fietsen mee en het fietsenrek kan er maar drie torsen. Het aantal tanden in de tandwielen zijn meermaals druk besproken geweest, geteld en gekeurd... Een achtentwintig achteraan en een vierendertig vooraan, dat is beter dan andersom denk ik, maar waarom dat zo is, vraag het me niet. De remmen zijn (hopelijk voldoende) bijgetrokken, de kettingen gesmeerd. De energierepen zijn geteld, de mysterieuze poedertjes van Michel klaar om fluodrankjes te worden. In geen geval gaat Johan zich zo'n drankje nog laten aansmeren, het heeft hem vorig jaar bijna zijn start gekost. Zo denkt hij er zelf over. De mannen waren toen amper vertrokken en Johan voelde zich al zo misselijk dat hij languit op de grond moest gaan liggen. En de twee anderen dachten : 'wat hebben wij hier meegebracht, tien kilometers gereden en hij kan al niet meer'. Wat later gelukkig weer rechtgezet werd, toen Johan op zuiver water de heuvels versloeg.
Nog één dag hebben we te gaan in de zonovergoten Languedoc. Klinkt als wijn in de oren en dat zet aan tot actie. Wijnproeverij dus. We denken een goede cave gezien te hebben in Maury, mensen komen en gaan, grote dozen in de armen, lege portemonnee in de binnenzak. Als zoveel mensen daar binnen gaan, dan kan dat toch niet slecht zijn? Geert krijgen we daar niet binnen, het zegt hem niets. Johan handelt als altijd, vlug, zonder aarzelen. En Michel denkt om alles eens te proeven. Nou ja, alles. Het valt hem lelijk tegen. Hij begint met een dessert/aperowijntje, rosé de Rivesaltes en daarna mag hij lievemoederen zoveel hij wil, hij krijgt niets meer. Après le vin dessert tout a un gout affreux. Hoho, dat zit niet mee. Van de weeromstuit koopt hij nog 12 flessen, los uit de pols, hetgeen Geert een diepe frons bezorgt : hoe krijgen we dat allemaal in de auto morgen ?
We wachten op de bus naar Perpignan. Johan heeft terug de gekkomodus aangenomen, het is heerlijk warm in de zon en hij heeft zich op een muurtje gezet, zijn klak over zijn ogen getrokken. Hij hult zich in een zenrustig stilzwijgen. Of zou hij heimwee hebben ? We staan vlak voor een school, de school is uit, kindjes lopen joelend en gillend, wenend, huppelend in en uit de school, knuffelen de oversteekjuf. Wat te denken van die rare meneer met zijn pet, ogen verscholen onder de pet, muisstil ? Heeft hij snoepjes in zijn zakken ? Moet hij gesignaleerd worden ? Het is enkel onze eigen foute fantasie die ons parten speelt. Busje komt er gelukkig aan, we zouden het te gortig maken, de mannen vallen in slaap achter het warme glas.
Perpignan valt hen wat tegen. Wellicht is er te weinig tijd om de mooie plekjes te vinden, we lopen rond in het drukke centrum vol 'all over the world' winkels, vinden de prijzen in de cafeetjes veel te hoog (Affligem moet natuurlijk van ver komen), het personeel niet al te vriendelijk, drukte alom en komen tot de slotsom : we doen niets en toch zijn we moe. Vanavond eten we tapas in ons vertrouwd restaurantje in Ansignan, we komen er als vanouds de plaatselijke belg tegen die zijn pintje komt drinken en een bakje frieten komt eten. Voor hem wordt het hier overwinteren, wij zoeken morgen onze heimat terug op. En hoe zit dat nu met dat zwart gat ?
De mannen hebben mij gebombardeerd tot sportdirecteur (een die eigenlijk niets te zeggen heeft, maar de vrouw is zo wel gesust, denken ze bij zichzelf) en de sportdirecteur mag kiezen wat we gaan doen vandaag. De sportdirecteur kiest : fietsen!!
Een mooie trip van 65 kilometer (en geen kilometer meer, want vandaag rijden we niet verloren, ik ben er bij en ik ken de weg, bij de mannen en zeker deze mannen ben je daar nooit zeker van), langs de ijzingwekkende kloven van de Galamus, de geheimzinnige Bucharach, de col de St. Louis, 706 m, de prachtig steile afdaling naar Caudiés de Fenouillèdes en dan richting Fenouillet, le Vivier en terug naar huis. Niet zo'n onschuldig parcours, er zitten geen grote cols bij, maar ze zijn wel met zijn vijven, die hellingen en dat maakt het knap lastig. De blauwe brigade (die koerstruitjes zijn ondertussen fris gewassen) kan zich toch terug opladen en fietst me flink achterna. Ik hoor geen protesten, het is echt fietsweer, we picknicken in het hippiedorpje Bucharach, waar we wel een oude vrouw en haar zoon zien, maar geen enkele hippie, willen er nog eentje drinken in het plaatselijk cafeetje van de -echt de waarheid- plaatselijke hippie, maar café dicht, geen drank dus en al doen we ons best om in alle volgende dorpjes een cafeetje te vinden, het is spijtig, maar er is er geen. Wat kunnen we dan meer doen dan onze drinkbussen leeg drinken ? En proberen aan te pikken bij die dekselse elektrische fietsdirekteur ? Een energiereep eten ? Binnensmonds vloeken omdat de sportdirekteur zegt dat het nu nog even licht gaat stijgen, en die even en dat licht ver beneden de waarheid liggen ? Mekaar bijna omver rijden omdat de sportdirekteur luid roept dat we links moeten inslaan en zelf rechtdoor rijdt met schelle lach omdat ze ons de verkeerde weg instuurt en wij dat als schapen ook doen ? Het leven kan mooi zijn, maar soms ook wel hard.
We maken ons op om het havenstadje Collioure te bezoeken. De ochtend belooft zon en zeebries, we willen het graag geloven. Collioure is toeristisch, maar deze tijd van het jaar is het best te doen om hier rond te lopen, het toont zich op zijn mooist met zijn winkeltjes en restaurantjes, de bougainvilla's die nog in bloei staan, zij het minder uitbundig dan in hartje zomer, de vele trapjes en steegjes en impasses. En dan de zee zelf, diepblauw rimpelend, zachtjes murmelend en kissebissend over de keien spoelend, goed gehumeurd. En de prachtige pier, de vuurtoren, het fort, de bootjes, het visgespartel en de hond zwemmend om zijn bal, het kind met de beentjes breed in het water, spatterdespat, dolle pret...Over de dijk stapt een bejaard koppel, ook wijdbeens, moeizaam en met een stok. Onze toekomst, hoor ik iemand brommen.
Ik vraag me af hoe het zou zijn als er plots een paar honderd bootvluchtelingen zouden aanspoelen. En als dat schering en inslag zou zijn hier. Waarschijnlijk zou het welvarende kunstenaarsdorpje een heel ander uitzicht krijgen. Zelfs in de zon zou alles donkerder en schrijnender lijken. Met zicht op de wijde zee en toch uitzichtlozer. Ik zou onmiddellijk de aanvechting krijgen om een dozijn vluchtelingen mee huiswaarts te nemen, vooral de kinderen dan. Mijn verstand en mijn man zouden zeggen : neen. Johan zou eigenhandig een paar van de drenkelingen uit het water trekken en heffen, beginnen organiseren, tenten bouwen... En Michel ? Drenkelingen redden, dat zou verkeerd aflopen, want hij kan niet zwemmen, de drenkelingen zouden hem moeten redden. Hij zou er bedachtzaam op staan kijken, helpen waar het nodig is.... Maar, om zelf niet te verdrinken in de aandrang hier en nu de wereld te redden, zouden we ook afstand nemen. Zo denk ik. Ondanks alle ellende.
Johan koopt een hoed, hij is -voorlopig- wit, van stro en met een zwart lint rond. Hij dient om in de tuin te werken, maar met die hoed ziet hij er eerder een belastingontwijkende yaghteigenaar uit. Wij zetten hem ook eens op, zo'n zuiderse hoed.
Michel koopt een T-shirt voor zijn kleinkindjes en hoe kan het ook anders, er moet een fiets op staan. Opa, dat is een fiets.
We beklimmen een stuk van de berg naar het kasteel van Collioure, tot aan de molen, zijn gelukkig dat we niet helemaal tot boven moeten, want het is warm, het fietsen hangt nog in de benen en in het hoofd. Al zal de alcohol van 's middags daar ook wel een rol in spelen. Op onze tafel een karaf witte tafelwijn. Op de tafel naast de onze een karaf rosé wijn en geen tafelgangers meer. Hoe zou dat smaken, zo'n rosé wijn ? Kunnen we daar een klein scheutje van in ons glas gieten ? Kelner heeft het druk, die ziet dat niet. Ho, kom, we gieten die karaf leeg, opgeruimd staat netjes, geen haan die er naar kraait. Collioure kan er om lachen, een vrolijke man geeft geld uit : een ijsje, een ansjovisje, een kaartje, een flesje van dit en van dat, een blikje tapenade...
En 's avonds verdiepen we ons in het kaartspel, we wiezen (whisten) ons arm en rijk (kaartgeld moet betaald worden), verslikken ons in miseries en abondances, pastroel en de ware troel(ala). Weet U al wie er won ? Juist, ja.
Wat is het heerlijk wakker worden in het rustig dorpje aan de voet van de Pyreneeën. Als er al lawaai is, dan is het van de kerkklok die om het kwartier van zich laat horen en van de spelende kinderen in het dorpsschooltje. Een zacht gemompel aan de andere kant van de deur van onze slaapkamer maakt er ons attent op dat Michel en Johan aan de ontbijttafel zitten en op ons wachten. Waarschijnlijk al een hele tijd uit de veren, die twee.
Vandaag hoeft er niets, tenzij winkelen, de voorraad eten is uitgeput. Ik voel er niks voor om weer eens boodschappen te doen, de mannen des te meer. Eindelijk kunnen ze zelf kiezen wat ze willen. Ik heb er alle vertrouwen in.
De zon laat zich niet zien, maar de temperatuur is aangenaam en we kunnen op het dakterras zitten. Vandaag is uitgeroepen tot rustdag. Toch maken we een kleine wandeling naar de aquaduct en de Desix rivier. En, wat had je gedacht ? We vinden alweer de weg niet. De gps van Michels smartphone moet er aan te pas komen. Zou het de leeftijd zijn ? Of zijn we een bende schlemielen bij elkaar ? Het klein stukje bergopwaarts dat we stappen speelt Michel erg parten, hij wist niet dat wandelen hem zo zwaar zou vallen. Hij moet warempel een tukje doen. Ons lijkt dat een bijzonder goed idee. Johan snuffelt wat rond in het dorp.
En 's avonds spelen we blokken. Ik weet niet meer op welke plaats de mannen eindigden, maar ik weet nog wel wie er won. U nu ook dus. Al vond Geert dat hij eigenlijk gewonnen had want Wannes Raps en zijn......'maten', dat viel hem een tel te laat in, de gong was reeds gegaan, kans verkeken. Het kostte hem 150 punten. Halleluiah, het geluk is voor de vrouwen.
Nadia, Geert noemt haar Sidonie omdat ze haar voeten in loopschoenen heeft gestoken en sidoniegewijs loopt, heeft gevoel voor humor. Ze heeft ontbijtkopjes gezet, in elke kop kan toch wel een halve liter koffie, goed voor reuzen, zulke koppen. Michel raadt ons aan eens te proeven van de kaas, die is heel romig en lekker!!! Ja, lekker wel, maar het is gewoon de boter die op tafel staat. Kaas is er ook en yoghurt en bananen.... allemaal voor ons. Zij huppelt enkel wat over en weer.
Het weer is opgeklaard, de koersbrigade zit onmiddellijk op de goede weg. Ze moeten 1 col over in de voormiddag, de col de l'extreme. Zo extreem is die niet, 251m. Geen enkel probleem voor de getrainde benen, ze vliegen er over. In Tuchan lunchen we nog eens uitgebreid en dan rijd ik full speed naar Ansignan, waar ik de eindmeet ga uitzetten. De bagage uitladen is al een hele karwei, ik puf en zucht meer dan de drie mannen tesamen.
Er wordt gesprint, Johan heeft zijn grote versnelling in aanslag en spurt de twee kleine vitessemannen voorbij. Hij is de eindwinnaar, krijgt de medaille van de doorzetter keikop. Michel krijgt een elastiek rond zijn nek, medaille van de souplesse en Geert wordt omwonden met een touw, de allround renner. Ze hebben het doel bereikt, zijn trots en gelukkig. Maar wat gaan ze morgen nog doen? Het zwart gat lonkt om de hoek. Hoe gaan ze dat aanpakken? Dat vertel ik morgen weer.
Het zwembad is Johan niet genadig, gisteren sloot het net toen de fietsers eindelijk arriveerden (Johan stond al gereed om een duik te nemen, maar werd terug gefloten), vanmorgen opent het maar om 10 u en dan moeten ze al vertrokken zijn, willen ze een geschikt avonduur halen. Er staan 80 km op het fietsprogramma, ik ben benieuwd of ze de foutenlast kunnen beperken tot tien.procent. Het begint alweer hilarisch, in Vias raken ze niet de weg, maar elkaar kwijt. Geert verliest zijn maten uit het oog op de drukke markt, ik geef de boodschap door (die mannen hebben elkaars telefoonnummer niet). Michel heeft impermeable sloefjes over zijn schoenen getrokken, de meteo belooft vandaag niet veel goeds. Bij de lunch aan het Canal du Midi zullen die waterdichte sloefjes vol gedroogd gras (en hondestront?)komen zitten , hetgeen hem een potsierlijk zicht bezorgt, maar dat weet hij nu nog niet. Nu is hij zeer trots op die vernuftige sloefjes. De weg naast het kanaal is niet te best, smal, hobbelig, het gaat niet goed vooruit.
Maar we komen mekaar alweer tegen op het juiste moment, tijd om te eten. Rechtstaand, in buffetvorm, het eten uitgestald op een grote steen, met een beetje fantasie is dit een walking dinner, ware het niet dat het begint te miezeren. We houden nog even vol, is het nat?, bwa neen, het is niet nat, ik voel geen nat. Maar de regen zet door, inpakken die handel en voorwaarts. Ze maken zich uit de voeten, 20 meter op de fiets en hop, daar staan ze al te schuilen. Dat lijkt de processie van Echternach, daar langs het Canal de l'apres-midi! En dan staat de Corbieres nog te wachten, met zijn nijdige ruggen en kromme heuvels. Het wordt een lastige klus, de pret is nu ver te zoeken. Volgens de ene is de kortste weg langs links, de ander denkt net het tegenovergestelde. Nummer drie moet de knoop doorhakken zeker? Als het maar vooruit gaat, met een enkele gedachte in het hoofd : straks een.hete douche en droge kleren. En hoera, het is klokslag 17 uur als de drie verzopen kuikens aankomen. Allemaal rap het bad in, Nadia, de gastvrouw zal hun rug wel schrobben. Ik heb een kilo gehakt gekocht, klaar om spaghettisaus te maken in la cuisine commune, maar die cuisine is er niet en Nadia heeft gasten vanavond, haar keuken is niet zo beschikbaar. Daar zitten we dan met onze kilo gehakt. De frigo in, de saus maken zal voor morgen zijn. We gaan eten in een pizzarestaurant, het smaakt ons, zeker de eclair op zijn profiterolles met caramel beurre salee. Wat een lekkernij.
Om de gorges de l'Herault te kunnen doen, moet de bende van drie een stuk terug (19 km). Ze hebben het er voor over, het zijn echte heroes. Ik volg, maar...de gorges zijn fermes, er wordt gewerkt, geen mogelijkheid om te passeren. Gelukkig is het voor de fietsers wel open, ze zouden er anders niet gelukkig om geweest zijn. Ik ben ook niet gelukkig met de omleiding, dat is hier geen blokje om, maar direkt 20 kilometer. En geen kilometers om zonder handschoenen aan te pakken. De gorges de la Bueges zijn prachtig, het weggetje smal, hoog en holderdebolder. Niet zonder reden staat er 'route dangereuse sur 17 km'! Toch ben ik blij dat ik hier mag rijden, het is onweerstaanbaar mooi, vooral de eiken die roestbruin kleuren, geven een warme gloed aan de garrigue. Ik neem me voor hier zeker eens terug te komen....met de fiets.
De mannen hebben le pont du diable bewonderd en wachten me op in St Jean de Fos. We eten op de kleine marktplaats, waar, juist ja, een kleine markt plaats vindt. Dat levert de nodige hilariteit want, de auto parkeren blijkt niet eenvoudig en algauw regelen we daar het verkeer, zetten de auto waar hij niet mag staan, verzetten hem, vooruit, achteruit....vragen aan een winkelier of we even voor zijn winkel mogen staan. Ja hoor, de mensen hier zijn niet moeilijk. Als dank doe ik inkopen in zijn winkeltje, we slaan een praatje, hij kent Belgie goed, heeft nog voor Beaulieu gewerkt.
De drie musketiers staan weer stevig te poot, het is twee uur, ze moeten nog 56 km fietsen. Ik rijd rechtstreeks naar Vias, dat is 5 km van de Middellandse Zee. Rond half zes verwacht ik de mannen ter plekke, maar geen kat, geen man, geen fiets... Het wordt later, niks. Half zeven, niks. Er begint toch een klein onbehaaglijk duiveltje de kop op te steken in mijn diepste binnenste. Waar zitten die mannen? Om iets te doen te hebben, ga ik ze tegemoet. En ja, daar zie ik drie helmen boven de de wijnranken en ze komen zelfs in de goede richting. Oef! Wat raad je? Ze reden verloren. Ik begin ze er van te verdenken met opzet verkeerd te rijden om straffer over te komen. Heroisch hilarisch. Neen, zegt Johan, we brengen verbeteringen aan. Het boekje wordt door ons herschreven. Uitleggen! Mannen! Maar ze zijn moe, Geert begint onmiddellijk te knorren naast mij terwijl ik blog. We hebben lekker gegeten in het dorp, hun buikje is dik. Geef ze brood en spelen en ze zijn tevreden. Los testerones...
En wie slaapt met zijn fiets pal naast zijn bed, bang dat die wonderlijke gezel zou gestolen worden ? U mag drie keer raden. Wedden dat U goed raadt ?
Yves van de chateau de Brignon heeft een aristocratische poes. Ze komt door het venster van de deur piepen als we ontbijten. Ze kijkt boos, wat raar volk zit daar in haar huis? Haar baas moet om 9u15 de deur uit om les te gaan geven en sloft licht zenuwachtig rond in onze buurt. Rien qui manque? Tout en ordre? De druiven die we gisteren nog gretig plukten in zijn tuin waren bedoeld om in een fruitsla te verwerken, dat zien we nu. Allicht heeft hij een potje met een kleiner maatje gevuld.
We gaan vandaag richting Herault, het wordt rotsiger, de natuur snakt hier naar water, waar zitten die regengoden? Thuis, in hun zetel, voorlopig mogen ze daar nog blijven van ons.De mannen zijn nog maar vertrokken of ze moeten al de weg vragen, dat belooft voor de 90 volgende kilometers. We spreken af in St.Bauzille le Putois. Ik stop even in Sauve om inkopen te doen bij de lokale handelaars en ben gecharmeerd door het dorpje met zijn mooie marktplaats waar locals al hun koffietje of aperitiefje drinken in het zonnetje. Vriendelijke mensen.
Er is geen haast bij voor mij, de coureurs rijden toch verkeerd. Rond 13 u komen ze er door, van achter mijn rug, hoewel ik ze voor mij verwacht. Dat is graag verloren rijden zeker? We polsen eens bij de plaatselijke bevolking naar het vervolg van de weg. De waardin kent helaas niet het verschil tussen rechts en links en de plaatselijke gemeentelijke hulpverlener wegwijzer brengt ons in de war door twee possibiliteiten uit te leggen en dit steeds in andere volgorde. Tja, ze hebben een kaart en ze hebben het routeboekje, dat moet lukken.
Het moet gezegd, er zit nog poer in de mannenploeg als ik ze tegemoet fiets, ze zetten zich schrap en lossen mijn wiel niet. (Ik rijd elektrisch, krijg wat kilowatt kado van mijn fiets). Bergop, bergaf, ik krijg ze niet afgeschud.
We logeren in een huis met de mooie naam, entre brousse et garrigue, in Viols le Fort, weerom een mooi dorpje. We merken aan onze gastvrouw waar de naam van het huis vandaan komt, de 'brousse' zit in haar genen, ze moet van Afrika afkomstig zijn, Mali, zegt Johan. Hoe hij dat weet, dat weet ik niet.
Er wordt spaghetti gemaakt met merguezworstjes, de slager heeft me goed voorzien, ik vroeg 500 g, hij smeet 800 g op de weegschaal, un peu plus, c'est bon ? We kunnen nog buiten eten, de avond nestelt zich zachtjes op het terras. Johan vindt keramiek in de kast, volgens hem zijn het kopjes, Geert vindt zulke kopjes maar niks. Het is nochtans handwerk, gebakken in een houtoven, waardering voor de ambachtsman, asjeblief. Michel heeft heel zijn inboedel gewassen, met de hand, in een kuip, propere mens. En ik boek de laatste twee nachten, zondag zijn we in Ansignan, aangekomen!
Vroeg kruipen we in ons bedje, elke avond een beetje vroeger. De buitenlucht, de inspanning, het lekker eten.....
Albezon is een oase van stilte, buiten het rustig ruisen van de rivier beneden ons. Net onder onze kamer een waterbekken, afkomstig van een bron. Net daarnaast is de ingang van het toilettenblok. Ik verwacht me alvast aan een plons vannacht, een van de mannen die in het koude bronwater struikelt. Het kan de verdrinkingsdood als gevolg hebben. Maar de twee mannen zijn wijzer, ze plassen uit het raam of onder de trap of onder hun bed, maar niet in de wcblok, te ver in de koude nacht. De huispoes heeft het getroffen, ze slaapt bij de warme mens in het ene bed en later op het hoofdkussen van de andere warme mens. Feestnacht voor de poes, het jagen staat op time out.
Zouden de mensen vroeger soms gedacht hebben dat het nooit meer licht zou worden, als de duisternis viel, steeds vroeger en steeds langer? Nu weten we perfect dat de dagen ook weer lengen, maar toen ? 'De kleine jongen kijkt angstig op zijn horloge in het jaar 500 voor Christus. Elke dag wordt iets korter, de nachten lijken onheilspellend lang. Wat gebeurt er toch, moedere? Het is niks, jongen, twee jachtseizoenen geleden was het ook zo, we offerden een zwijn aan de god van het licht en voila, de dag won stilaan weer het gevecht tegen de nacht.
Ons ontbijt is eigen produkt, lekker en veel. Geen muis heeft zich aan het bengelend brood gewaagd.
Het rennersteam begint aan een van de mooiste passages van het hele parcours, van Pied de Borne naar Les Vans. De temperatuur is lekker, de poort naar het zuiden staat wagenwijd open. In Les Vans koop ik nog wat brood en chocoladekoeken, waarvan ik er onmiddellijk een oppeuzel. We hebben afgesproken in Gagnieres, klein dorpje met openlucht restaurantje. We krijgen een flinke portie frieten, kip en sla. Geert gaat voor de steak champignon en provencaalse saus. Michel wroet meer in zijn bord dan hij eet, bang van onverteerbare vetten.
Ik verwacht de mannen vroeg in Brignon, waar we geboekt hebben, maar ze blijven maar weg. Ik check alvast in, ben verrast door de grootte van de kamers en vooral van de badkamer. Alles is vol charme ingericht, het is dan ook een chateau, maar dan wel een met een comfortabele toets. Le chateau est a nous,aldus de gastheer, we mogen eten onder de oude blauwe regen, beschut, voor zon en wind. Het is er aangenaam zitten. Johan plukt een paar trossen zoete witte druiven in de tuin (le chateau est a nous!), ze smaken in combinatie met de kaas, het brood en de wijn. Dit is leven als god in frankrijk. Als de gastheer nog even dag komt zeggen verdwijnen de gestolen druivenresten in een oogwenk in de tuin. Hoe rap zijn de refleksen nog van een schuldige oude gabber! We kruipen vroeg onder de lakens van zacht linnen (kasteellakens zegt Geert), er is 111 km overwonnen vandaag.
Miezerige ochtend, maar het ontbijt is stevig en dat maakt veel goed. De jonge uitbaters doen echt hun best.
De roodzwarte renners vertrekken maar ze zijn nog geen 3km ver...en ontdekken dat Geert zijn helm niet op heeft. Terugkeren dus. Verse start, nu zijn ze echt verdwenen. Ik doe boodschappen en rijd de mannen achterna. Het blijft raar rijden, op 1000 m hoogte, maar zonder veel niveauverschil, we zitten duidelijk op een plateau. Ik onthoud vooral de goudgekleurde bomen. Sommige van die bomen hebben zich ontdubbeld, zo lijkt het. Hun ene kant nog fris groen, de andere kant goudgeel. Mooi!!
Vanaf La Bastide begint een lange zalige afdaling over een smalle weg. Ik hoop nog een glimp te kunnen opvangen van op zijn minst de slechtste daler, maar ze zijn ribbedebie, enkel de talrijke kastanjebomen wuiven met hun kleurige takken. Bolster na bolster na bolster ligt op de grond, prikkend naar wie een hand uitsteekt.
We hebben afgesproken in St Marguerite, maar dat blijkt een vergissing, het moet Pied de Borne zijn. We willen immers richting Villefort, naar het huis van Albezon, waar jongerenkampen plaats vinden en waar we een nacht logeren. Connecties in de bijzondere jeugdzorg! Het huis ligt tegen de flank boven de rivier met de grote witte rotsen. Heel mooi gelegen, mits gezwoeg met onze bagage te bereiken via een smal pad. Hier wanen we ons terug in de Middeleeuwen. Maar dan met wat rudimentair comfort. De permanenten wonen hier met hun twee kinderen voor een periode van twee jaar. Dit is echt back to basics. De kinderen lijken zich alvast goed te vermaken, ze hebben dolle pret met een simpele tennisbal. We koken zelf ons potje en hangen al onze etenswaren in twee tassen aan de luster, onze verdediging tegen knaagdieren, dassen, reeën, everzwijnen en vliegen. Enkel een jumpmuis kan nog aan ons brood. Of een collectief muizen die elkaar helpen. Johan zit te schuiven op zijn stoel om de haard aan te steken en Geert ziet dat ook wel zitten. Maar wat met de rook? Ze laten zich overtuigen door de rede, het zou een vuile boel worden. Geert en ik hebben een grote gastenkamer met badkamertje. Johan en Michel liggen in de slaapzaal, zo ver mogelijk van elkaar, met elk een vluchtweg. Buiten is het stikdonker, dat zijn we niet meer gewoon. Maar het heeft charme. Ik denk dat we heerlijk zullen slapen. Morgen vroeg uit de veren, 110 km voor de boeg. Voor alle zekerheid denken de mannen al vooruit aan 120 km. Verloren rijden doen ze toch.
Le Puy schittert onder ons in de zon als we wakker worden. We kunnen ontbijten a l'aise, lekker ontspannen, er is niks of niemand die ons opjaagt. Tenzij...die televisie wil maar niet spelen en het wereldkampioenschap is al gestart. Ik probeer nog eens naar de eigenaar te bellen, hij komt ons uit de nood helpen. Geert en Michel lopen te glunderen, straks kunnen ze tv kijken. Maar eerst gaan we de stad in, het oude stadsgedeelte bekijken en een restaurantje zoeken om te eten. Er is hier nogal wat kant geklost in het verleden, arme boerenfamilies klosten bij om rond te komen. We wanen ons in Brugge, al moeten we hier aardig wat trappen doen om in het hoger gelegen stadsgedeelte te komen.
Het terras van het restaurant zit stampvol, maar we vinden nog een plaatsje. Nu nog bestellen. De dienster draaft langs en langs, knikt, schudt, zwaait, maar komt niet. We proberen toch haar aandacht te trekken maar ze laat ons over aan ons lot. Gelukkig is er nog de afruimman, een wat oudere, vriendelijke man, zijn haar in een blits staartje, die ons komt verlossen. Oef. We vragen de kaart. Dienster komt af met een bord waar 2 gerechten op staan, ze is duidelijk : c'est ca ou ca. Kiezen of ophoepelen. Wat een stresskip. We kiezen dan maar ca et ca en zijn al tevreden als ze niet veel later de schotels op onze tafel komt zwieren. Toch zijn er ook mensen die heel andere dingen eten. Apartheidspolitiek, dat is het : les touristes ca ou ca, les francais plat au choix.
We laten het niet aan ons hart komen, de koers roept, we kopen nog wat lekkers bij de bakker en installeren ons weer in onze gite. Zalige rust.
De morgenstond heeft goud in de mond, we staan vroeg op, er moet gepoetst worden, we sparen er 75 euro mee uit. Dat kunnen we beter aan lekkere dingen besteden.
Johan verdwijnt in de douche en doet de badkamer blinken als een spiegel. Michel loopt met de stofzuiger rond. Geert vult de auto. En ik commandeer mijn troepen. In gedachten toch. Madame la proprietaire is tevreden over ons werk. In extremis komt ze nog met een sleuteltje aangelopen, het is de sleutel van mijn fiets. Oh lucky me.
Daar zijn ze al vertrokken, ze draaien.goed rond, nog een eindje bergop langs de drukke D88 en dan de groene bergen in. Vandaag bereikt de tocht zijn hoogste punt, 1.252m. Het zal pas in de loop van de namiddag zijn als ze daar zijn en helemaal zeker zijn ze ook niet, waar is dat hoogste punt nu eigenlijk? Volgens Johan is het niet waar Michel denkt dat het is en Geert maakt zich geen zorgen om een hoogste punt meer of minder. Ik heb andere zorgen aan mijn hoofd : er moet proviand ingeslagen worden en er moet dringend getankt worden. Dorpjes zijn er wel, maar ze zien er desolaat uit. Wat een contrast met de schitterende natuur. De loofbomen hebben hun okergele, oranje of bruine jas aan en zelfs zonder zon blinken ze in die prachtige kleuren dat ik mijn ogen er even van moet sluiten. In de velden staat de lila herfsttijloos. En koeien, en famille, stier en koe en kalf samen in de wei. Vredige taferelen.
Ik ben maar net terug van het winkelen en tanken in Langogne of daar verschijnt ook de koersbrigade. Ze geraken prima in vorm. We installeren ons in Hotel Lanquedoc, gerund door een vriendelijk jong koppel Michel en Johan zijn gefascineerd door de vloerverwarming in hun kamer, hun gerief ligt overal uitgestrooid op de vloer, naar eigen zeggen 'om te drogen'. Geert doet een slaapnapje, daarna gaan we nog lekker en goedkoop eten in le Boulodrome.
Bestaat er een beter medicijn tegen slapeloosheid dan de combinatie van stilte, zuivere lucht en een lichaam dat zich heeft moeten reppen om zijn fiets te volgen? We sliepen als herfstroosjes, diep weggekropen onder onze dekens in de koude nacht. Het ontbijt van Onno is voortreffelijk. Lang leve die man met zijn geitesikje. Voelt zich misschien al opgaan in het landelijk leven der geiten en schapen. Ik heb het hem niet gevraagd. De mannen, atypisch als ze zijn hebben een wasje laten doen in de b&b,we leggen alles wat open in de auto te drogen. Verbroederende koerstruitjes en zeemvellen broeken, slips en sokjes.
Ambert wacht beneden, het gaat vlot met de fietsers. Het is altijd leuk om los te rijden als het daalt.
Le chaise Dieu moet deze voormiddag beklommen worden, een lange klim van 15 km, bijwijlen erg steil. Ik rijd de mannen tegemoet, het is hier weerom prachtig. In de verte komen ze aangefietst, Geert en Michel op souplesse omhoog, Johan stampend en beukend. Het zweet druipt van zijn neus, maar hem kennende valt hij liever dood dan op te geven. Wat een inspanning ! En zeggen dat hij al een klein trauma had van deze Chaise Dieu, de berg zit in zijn geheugen gegrift.
God woont boven, op zijn stoel wonen paters in lange pijen, oud en versleten, zowel de pijen als de paters. We vinden een leuk plekje om te lunchen, ik heb flantaartjes gekocht als toetje. Ze hebben hun energie hard nodig.
Le Puy en Velay, een belangrijk knooppunt van de compostelaroute, is onmogelijk te negeren. Grote heiligenbeelden torenen boven de stad uit, een oude kerk idem dito. Ze staan op smalle rotsen als op hun sokkel. Hier moet je met de lift naar de kerk. En en rappel terug naar huis. Ik moet door het stadje en via een lange klim, op het eind nijdig tot onberijdbaar naar de gite die we huren. Gite du lavoir, vlak bij wat eens een wasplaats was. De gite is groot, modern, vol licht en lucht. Spijtig dat er een drukke verkeersweg onder loopt. De mannen spurten ondertussen met rasse wielschreden vooruit, veelal bergaf flitsen ze door de dorpjes. Het is uitkijken voor de -veelal oudere- bewoners. Best zetten ze geen stap buiten de voordeur, of ze rijden schrijlings met de woeste fietsers mee. Le Puy wordt vlot ingenomen, maar dan? Ik rijd de gekristalliseerde mannen tegemoet, rijd hen voor op de laatste beklimming van de dag. Het mag even gezegd, er klinkt nogal wat gezucht achter mijn rug. Begrijpelijk, als je denkt dat je de eindmeet bereikt hebt en je moet nog 4km klimmen... Maar een douche doet wonderen en al vlug zitten ze gezamenlijk te zappen voor het televisietoestel. Veel gezap, geen klank noch beeld. Die rare fransen toch met hun rare televisions! En dat de avond voor het wereldkampioenschap wielrennen. Beduusd gaan ze dan maar slapen, morgen komt er nog een dag, een rustdag zelfs, wat hebben ze dat goed gepland!
Patrick, onze bootsman, fluit tussen zijn tanden als hij hoort wat de eindbestemming is. Dat ziet hij zichzelf niet doen. Hoewel een pak jonger, zit zijn buik in de weg. Van zuivere adoratie scheldt hij ons de drankkosten kwijt. Happy us, maar we hadden best wat meer kunnen drinken.
De Auvergne geeft zichzelf nog niet onmiddellijk prijs, het glooit wederom, aangenaam fietsen (vermoed ik), aangenaam rijden met de auto. Prima fietsweer ook, zonnig maar niet warm. We hebben afgesproken in St Just en Chevalet, 13 u.
Een goede afspraak, zo blijkt.
L'equipe bleue legt zich nog wat te rusten tegen een zonnige muur, gekkogewijs. Twee van de drie zijn goed uitgeslapen, welgemutst, arme Grumpy heeft alle uren van de nacht gezien en heeft een sluimerende hoofdpijn. Een Dafalgan kan helpen.
De logeerplaats ligt in Bertigna, niet zo ver van Ambert (7km). Het belooft nogpittig te worden. Aardig wat klimmetjes, de Auvergne is ongenaakbaar woest. Maar wat een prachtig landschap! Eindeloze bossen, bergen, eenzame dorpjes, smalle wegen die zich slingeren als een kilometerlange slang, grillig, onvoorspelbaar. Ik zie twee maal een ree onhandig de baan oversteken. Een buizerd landt, wat is dat een grote vogel! De loofbomen ontsnappen niet aan het spel der seizoenen, ze kleuren schoorvoetend geel, oranje, bruin.
Het wordt voor mij een hele klus om de b&b te vinden, de gps stuurt me meermaals fout of over een onverharde weg vol putten en keien en vanuit het dorp Bertignat is het nog 4 km klimmen, via een onooglijk weggetje de hoogte in. Maar wat ligt het huis hier schitterend. Ik vraag me bezorgd af hoe die mannen hier gaan geraken, hoe ze dit gaan vinden. Het ligt immers van de route af, verscholen in de grimmige Auvergne. En inderdaad, ze moeten herhaaldelijk de weg vragen, twijfelen of de mensen het zelf wel weten, rijden wat verloren. Een oud vrouwtje wijst hen de weg. Kunnen ze haar wel vertrouwen? Is ze niet dement en zegt ze zo maar wat? De kilometers worden langer en langer, de avond valt. Er staat 88 km op de teller. Genoeg voor vandaag. Ik haal ze op en ben schatplichtig aan mijn gps. De duizend hoogtemeters zijn vandaag meermaals overschreden, driemaal hoera voor de blauwe ploeg.
Geert en ik worden wakker gepiept door de wekker en een schuchter klopje op de deur. We worden aan de ontbijttafel verwacht. Er is er eentje die de nacht meer wandelend dan slapend heeft doorgebracht, er moet iets mis zijn met zijn bioritme, of met zijn slaapgezel. Dat laatste kwam in die lange nacht even in zijn gedachten, maar het werd weer weggewuifd, Johan snurkt niet, roept niet, hij wroet wel, maar niet overdadig. Hopen op beter voor deze avond. Het ontbijt is naar Franse normen lekker. Vooral de bessencake vindt veel aanhang. Of die ook goed zal verteren??
Het is nog fris tot zelfs killig als de mannen vertrekken. Ze mikken op La Clayette, tegen de middag. Daar zal ik hen opwachten met een lunch. Ik doe boodschappen in Cluny, de winkelstraat ontwaakt, er heerst bedrijvigheid en een paar groepen toeristen struinen door het stadje. Een leuke kalme drukte.
Ziezo, wij zijn alvast vertrekkensklaar. Onze boterhammetjes zijn gemaakt. Nu nog wachten op Michel en Johan. Kristine, Johans vrouw, heeft vanmorgen al het haar van Michel in fietsmodus geknipt. Ik denk niet dat ze er veel werk aan heeft gehad.
De rit verloopt voorspoedig, het tanken in Luxemburg (Capellen) is eerder een mager beestje, we krijgen maar voor 13 euro en twee cent aan diesel in de tank gepropt. Maar het is ook een uitgelezen moment voor een plaspauze (wij allemaal in het gebouw, Michel er achter in de struiken, daar is het gratis en vol verse lucht) en een boterhammetje. Ons lunchpakket gaat er aan.
We horen op de radio over het fileleed in en om Brussel en prijzen ons gelukkig dat we door het Franse platteland rijden, van files is er hier geen sprake. Aan dat platteland komt duidelijk een einde als we de autosnelweg verlaten in Tournus en richting Cluny rijden. Het begint hier te heuvelen, de mannen houden hun adem in. Het traject voor morgen is verlengd van 80 naar 90 kilometer. Johan vraagt zich luidop af of hij niet beter met mijn fiets zou rijden. Niet versagen, hè mannen, ze zijn nog niet vertrokken en ze kunnen al niet meer.
Cluny is een mooi stadje, alles draait hier rond de abdij, die nog hoog en breed rechtop staat. Rustige straatjes, restaurantjes, groen, een handvol toeristen. Dat moet in de zomer heel anders zijn, denk ik en ik prijs me gelukkig.
Onze b&b ligt pal in het centrum, tegen le palais de l'abbaye, een groot herenhuis met daarin onze communicerende kamers. De gastvrouw is weg van zwart-wit contrasten. De kamers zijn volledig in die twee tinten. Het oogt wat luguber, onze zwarte, blinkende muren, het doet aan Las Vegas denken, veel blinkblink. De mannen mogen in een stapelbed, zwarte lakens en een magische lichtkubus met afstandsbediening, kleurtje van het licht kunnen ze kiezen. Het wordt fluoroze, waarop we vlug de luiken sluiten want het ziet er niet uit.
We eten Italiaans, drinken een glas wijn. Johan is vast van plan niet verloren te rijden, hij bijt zich vast in de route van de volgende dag, noteert alle te passeren dorpjes.
De nacht valt vlug en koud, we kruipen onder de wol. Ik hoor Geert al gauw knorren. Voor Michel begint een lange nacht.
Het fietsen houdt ons in zijn greep. Morgen vertrekken we terug richting Frankrijk, naar het kloosterstadje Cluny, met de auto. Cluny ligt niet ver van Maçon, tussen Dijon en Lyon. Fietsen achter op de auto, één fiets in de koffer. Vier in totaal, evenveel mensen mee op tocht : Geert, Michel, Johan en ik. De drie mannen plannen tot Ansignan te fietsen in een tiental dagen, dwars door de Auvergne, de Ardèche, de Hérault.... nergens plat dus. Ze zijn leeftijdsgenoten (geboren 1956), sportief, verlost van (te) grote bewijsdrang, maar toch nog voldoende eerzuchtig om dit tot een goed einde te brengen. Ze staan stevig te poot, die drie mannen : Michel en Johan proberen al meer dan veertig jaar jongeren en hun familie te begeleiden, om te gaan met grensoverschrijdend gedrag, telkens opnieuw, met veel geduld. Geert, de statisticus, probeert ook vanalles waar ik niks van begrijp, het heeft met cijfers te maken en met vele miljarden in euro, daarnaast leert hij omgaan met het 'grensoverschrijdend' gedrag van zijn vrouw. Dat ben ik. In dit verhaal ben ik bezemwagen, foerier, kok, logieszoeker, oppepper...... en we overschrijden samen een grens, die van Frankrijk, morgen al.
Mijn fiets zal ik af en toe bovenhalen om mijn spitsbroeders tegemoet te fietsen of een eigen route te ontdekken.
Eens in Ansignan heeft de getallenman wellicht nog een geheime agenda, er zijn daar leuke cols te beklimmen. Wat in de zomer niet aan bod kwam zal nu op zijn verlanglijstje staan : de Col de Jau (1500m) en de Porte de Pailhères (2000m). Laten we hopen dat de laatste nog onbesneeuwd is tegen de tijd dat wij er op willen.
Maar dat is toekomstmuziek. Laten we het stap voor stap, dag na dag bekijken. Het startschot wordt morgenvroeg gegeven. Eén twee drie, pang.
Blij weerzien op zaterdagavond met de jeugd, die moegezeten is door de lange autorit. De slaapplaatsen worden verdeeld, wij behouden de masterbedroom als oudjes van het gezelschap, Margo verkiest donkere duisternis,Thomas en Elke willen onder de sterren slapen op het dakterras. Dat is knus en fris, maar wat ze niet zien is de lange rij kleinvenijnige muggen, die likkebaardend in hun pootjes wrijven, een gastronomische maaltijd, daar, onder dat laken ! Ooh, en daar verschijnt een lekkere bout bovenlakens, wat een feest, zoemzoem, les Belges sont savoureux, pompompom.... Moegetergd, gezoemd en geprikt slaan de jongelui op de vlucht, om twee uur 's nachts, alle muggen buiten, vensters goed dicht, op de broeierige zolderkamer, in een wiegzwevend bed.
Pieter en Mathieu zijn goed geland vanuit Florida, Trumpland, dat laten ze ons weten. Weinig geslapen, dat wel, want twee huilbaby's in hun buurt op het vliegtuig. Maar, kunnen wij asjeblief zeggen waar de sleutel van het huis in De Pinte is ? Ligt niet waar ze hem verwachten. Elkeen boort zijn geheugen aan, wie heeft wanneer de sleutel voor het laatst gebruikt? We begrijpen het niet. Allerlei doemgedachten en schuldgevoelens dwarrelen neer over de familie, er zal een slotenmaker moeten komen. Tot Pieter zijn gsm wil gebruiken en de sleutel uit de broekzak valt. Probleem opgelost, we halen diep en opgelucht adem. We wandelen naar de Pic du Verges, enig klauterwerk op het einde, maar geen erg, het pad staat goed aangeduid en op de gevaarlijke stukken hangen kabels. Ik moet tot mijn spijt ervaren hoeveel beter de conditie van de anderen is, mijn leeftijd danst me voor de ogen. Hilde kan het niet meer aan, Hilde kan het niet meer aan, bonst mijn hart met zware mokerslagen in mijn keel. Tja, het zij zo, het zal een beetje trager moeten in de toekomst, count your blessings, kijk naar wat je wel nog kan. Vallen bij voorbeeld, een kromme kniesprong en daar zit ik op mijn knieën, in het grind, overtuigd dat een botje in mijn voet gebroken is. Vallen is vrouwelijk vandaag, zowel Margo als Elke schuiven ook onderuit. Maar hun vering is nog zo veel beter, ze staan weer op en huppelen verder. Is het vallen voor de vrouwen weggelegd, sleutels verliezen lijkt een mannelijke erezaak. Thomas maakt een avondtochtje met de fiets en verliest de sleutels van het huisje. Het is al donker als we het ontdekken, dit zaakje lijkt verloren. Maar speurneus Margo geeft niet vlug op en vindt de sleutels...op straat. Oef, tweede keer diep ademhalen.
31 juli, maandagmorgen is een via ferrata gepland voor de jeugd. Wij werden ook geinviteerd om deel te nemen, maar sinds de rafting van vorig jaar met meerdere onderdompelingen en honderdduizend angsten, pas ik voor avonturensporten. Vroeg (nou ja) in de ochtend worden we gebeld : de klim gaat niet door, trop nuageux. Ontgoocheling in de jongerenrangen, ze mogen terugbellen vanaf 9u30, men zoekt een alternatief. Dat moet bange Benoit geweest zijn, die de pret afbelde, of werkschuwe Wally, zo redeneren we, vanaf nu gaan we alleen nog in zee met frolijke Freddy van de falprefentie, of ouwe Ollie, die goeierd bij wie het zo nauw niet meer steekt. Het wordt kranige Christa, vrijdag nieuwe poging
Geert en Margo vinden het zalig zwemplekje, waar onze landgenoot op het mosselfeest naar verwees.Idyllisch watertje, diep weggestoken tussen bomen en rotsen, helder beekje, kleine visjes krinkelen en winkelen, maar wat is het water koud! Dat wordt even doorbijten. Gelukkig, de enige die ons hier bezig zien zijn de otter die onder Margo's benen wegdook, de waterpalingslang, op de loer aan het watervalletje, de twinkelende zangvogel, de sjierpende krekel en de kleine visjes, want zoveel theater om in het frisse water te geraken, dat is niet om aan te zien, we zijn daar ontzettend goed in. Elke legt zich te drogen op een reusachtige rots in het midden van het riviertje, ze zal moeten springen om er terug van te geraken. Ze doet dat met verve. Ondertussen zijn we in de ban van de mooie keien en laten die pletsen en ketsen. Als peuter smeet Margo, die in niets wilde onderdoen voor haar broers, de voortand van Thomas in stukken met zo een werpkei. Uren lang heb ik toen gezocht naar het stuk tand, in de hoop dat de tandarts dat er terug aan zou zetten.
Tot slot : het derde sleutelperikel. Wederom, de sleutel van het huisje is verdwenen. We kunnen niet meer binnen. Waar verloren we die vermaledijde sleutel uit het oog. Thomas en Elke gaan op zoek, wij proberen een invasie in het huis via het venster. Geert doet een paar springachtige pogingen om binnen te geraken maar wordt overruled door Margo die een van haar stelten bevallig binnenzwiert. De rest (van haar lijf)volgt gewillig. De sleutel wordt alweer gevonden. Hij lag onder de chauffeurszetel, uit de handen geslipt.
Besluit : mannen kunnen geen sleutels bewaren, vrouwen zijn vallende sterren. Maar misschien mogen we niet veralgemenen.
de hort op
