|
Het fietsen houdt ons in zijn greep. Morgen vertrekken we terug richting Frankrijk, naar het kloosterstadje Cluny, met de auto. Cluny ligt niet ver van Maçon, tussen Dijon en Lyon. Fietsen achter op de auto, één fiets in de koffer. Vier in totaal, evenveel mensen mee op tocht : Geert, Michel, Johan en ik. De drie mannen plannen tot Ansignan te fietsen in een tiental dagen, dwars door de Auvergne, de Ardèche, de Hérault.... nergens plat dus. Ze zijn leeftijdsgenoten (geboren 1956), sportief, verlost van (te) grote bewijsdrang, maar toch nog voldoende eerzuchtig om dit tot een goed einde te brengen. Ze staan stevig te poot, die drie mannen : Michel en Johan proberen al meer dan veertig jaar jongeren en hun familie te begeleiden, om te gaan met grensoverschrijdend gedrag, telkens opnieuw, met veel geduld. Geert, de statisticus, probeert ook vanalles waar ik niks van begrijp, het heeft met cijfers te maken en met vele miljarden in euro, daarnaast leert hij omgaan met het 'grensoverschrijdend' gedrag van zijn vrouw. Dat ben ik. In dit verhaal ben ik bezemwagen, foerier, kok, logieszoeker, oppepper...... en we overschrijden samen een grens, die van Frankrijk, morgen al.
Mijn fiets zal ik af en toe bovenhalen om mijn spitsbroeders tegemoet te fietsen of een eigen route te ontdekken.
Eens in Ansignan heeft de getallenman wellicht nog een geheime agenda, er zijn daar leuke cols te beklimmen. Wat in de zomer niet aan bod kwam zal nu op zijn verlanglijstje staan : de Col de Jau (1500m) en de Porte de Pailhères (2000m). Laten we hopen dat de laatste nog onbesneeuwd is tegen de tijd dat wij er op willen.
Maar dat is toekomstmuziek. Laten we het stap voor stap, dag na dag bekijken. Het startschot wordt morgenvroeg gegeven. Eén twee drie, pang.
|
de hort op
